Si të jemi të patrembur përballë autoritarizmit.

Si i qëndroni autoritarizmit ? Dhe çfarë do të thotë të jesh "i patrembur" ? Në këtë bisedë të fuqishme, një shtëpiake u kthye në politikane Svetlana Tsikanoskaja përshkruan orvatjen e saj për të mposhtur liderin autokratik për një kohë të gjatë të Bjellorusisë në zgjedhjet presidenciale të vendit në 2020. Duke pikturuar një pamje të gjallë se si veprimet e vogla të sfidimit lulëzuan në demonstrata masive, paqësore, ajo ndan një meditim të bukur mbi lidhjen midis patrembësisë dhe lirisë, duke na kujtuar se të gjithë kemi atë që duhet për t'i dalë ballë padrejtësisë - ne vetëm duhet ta bëjmë së bashku.

Në 12 gusht 2020

dy grupe vajzash shkuan
të protestojnë në Minsk,

kryeqytetin e Bjellorusisë.

Ato veshën rroba të bardha

dhe dolën zbathur nëpër rrugë.

Në mëngjes

disa shkuan në marketin Komarovski

në qendër të qytetit

Po atë ditë më vonë

grupi tjetër mblodhi lule

në flakën e përjetshme poshtë monumentit

të fitores.

Ato qëndruan së bashku të kapura përdore,

dhe filluan të këndonin
ninullën e Bjellorusisë,

duke pritur makinat e policisë
të mbërrinin.

Ato e dinin se policia do t'i merrte
ato kështu:

zbathur me lulet në duar,

do t'i merrnin në stacionin e policisë,

duke i rrahur dhe poshtëruar.

Dhe megjithatë ata e bënë.

Këtë vit, diçka ndryshoi në Bjellorusi,

një shtet me nëntë miljon njerëz

që ka qenë nën sundim nga një lider
autoritar që prej 1994.

Këto vajza të reja protestuan në zgjedhjet
e fundit të manipuluara,

e cila ndodhi vetëm pak ditë më parë.

Shprehjet e vogla të protestës
u zgjeruan shumë shpejt

në masive, paqësore,
demonstrata të drejtuara nga gratë

në të gjithe vendin.

Vetëm në pak ditë

qindra mijëra njerëz dolën në rrugë

dhe demonstratat vazhduan që atëherë,

pëlqimet e të cilave Bjellorusia
nuk i ka pasur më parë.

E gjithë kjo pavarsisht faktit

që deklaroi presidenti vetë rizgjodhi

dhe që më shumë se
10,000 njerëz u ndaluan,

qindra u torturuan

dhe të paktën gjashtë të vrarë.

Shumë njerëz pyesnin veten
pse bjellorusët po flasin tani.

Çfarë i bën ata te vazhdojnë
të dalin nëpër rrugë

pavarësisht dhunës së paparë policore,

pavarësisht paligjmërisë së shtetit?

Përgjigjja që dëgjoj më shpesh

është se njerëzit u bënë të patrembur,

dhe është diçka që i bëri bashkë.

Sepse frika është e të gjithëve.

Ushqehet me izolim.

Nuk diskriminon:

burra, gra, fëmijë, të moshuar

të gjithë mund të ndiejmë frikë,

por vetëm për aq kohë sa jemi vetëm.

Guximi kërkon dy.

Funksionon vetëm nëse ne jemi aty
për njëri tjetrin.

Trego se fqinji yt

kolegu yt, shoku yt ka kurajë.

Dhe ata do bëjnë të njëjtën gjë për ty.

Shumë është bërë në rolin tim
për zgjedhjet presidenciale

në gushtin e 2020.

Si u futa për të kandiduar për burrin tim,
Sergei kur ai ishte i burgosur,

e ishte e qartë se autoritetet do t'i
mohonin shansin për të kandiduar vetë;

si i fitova me të drejtë zgjedhjet

dhe u bëra udhëheqësja e zgjedhur
e Bjellorusisë demokratike,

por rezultatet zyrtare më dhanë
vetëm 10% të votave

dhe u detyrova me dëbim me fëmijët e mi;

si akoma luftoj për ata që më votuan

dhe zërin e të cilit regjimi
dëshiron të vjedhë;

sa "e patrembur" jam.

Por kishte shumë momente
që isha e frikësuar,

dhe doja të hiqja dorë.

Isha e kërcënuar

dhe e detyruar të besoja
se jam e vetme në këtë luftë.

Megjithatë sa më shumë qytete vizitoja

aq më shumë njerëz paraqiteshin në tubim

aq më pak frikë kisha.

Pak ditë para zgjedhjeve në Minsk,

60,000 njerëz erdhën të më mbështesnin,

dhe nuk isha më e frikësuar.

Unë kurrë nuk kam dashur
të bëj asgjë nga këto.

Unë kurrë nuk kam qenë tepër politike,

dhe kurrë nuk kam planifikuar
të kandidoj për post.

Doja të isha një nënë dhe një grua.

Por nga fati dhe dëshira e popullit tim,

unë u ngrita në këtë pozitë.

Dhe unë e pranoj këtë me detyrë

dhe krenari.

Unë nuk do të dorëzohem.

Do të jem aty për njerëzit, sepse ata

ishin aty për mua.

Guximi ynë lindi nga bashkimi.

Solidariteti ynë është forca jonë.

Tani e kuptova se të qenurit e patrembur

është një zotim.

Është një vendim që ju e merrni çdo ditë.

Është një përgjegjësi që ju e merrni--

përgjegjësia për njëri tjetrin.

Në këtë drejtim unë nuk jam ndryshe
nga kolegët e mi Bjellorusë.

Mbështetja e tyre është e qartë.

Solidariteti i tyre po avancon.

Kur janë dy prej jush,

po guxon.

Kur jeni 100, jeni trima.

Kur janë qindra nga ju,

bëheni të patrembur.

Dhe pasi të jeni dhjetëra mijëra,

bëheni të pathyeshëm.

Faleminderit.