Yalnızlığa bir merhem olarak fotoğrafçılık | Ryan Pfluger | TEDxPasadena

Fotoğrafçı Ryan Pfluger, fotoğrafçılığı terapi ve bağlantı için bir araç olarak nasıl kullandığını paylaşıyor.

Ryan Pfluger New York'ta yaşayan bir fotoğrafçı. Fotoğrafları genellikle vücut duruşunun, bakışların ve kendi kendini portrelemenin rolüyle ilgili. Bu, günümüzde doymuş olan görüntü kültürümüzde portrelerin ne anlama geldiğinin bir keşfi. Son bir yıldır, Ryan coğrafi konum uygulamalarına dayalı portreler yaparak her birkaç ayda bir ülkeler arası yolculuğa çıkıyor. New York Times Dergisi, The New Yorker, New York Dergisi ve TIME dergisi müşterileri arasında. New York'ta doğup büyüyen Ryan, 2007 yılında Görsel Sanatlar Fakültesi'nden Fotoğraf, Video ve İlgili Medyada GSD'sını aldı.

Bu konuşma TED konferans formatında bir TEDx etkinliğinde yapıldı fakat yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak düzenlendi. Daha fazla bilgi için https://www.ted.com/tedx adresini ziyaret edin.

Kafanız karıştıysa diye söylüyorum,
oradaki benim.

(Gülüşmeler)

Spot ışığının tadını çıkarmak

veya dikkat çekmek bana doğal gelmiyor.

Arka plana karışmak,
bir durumu analiz etmek ve gözlemlemek,

en rahat bulduğum yer

ya da tek başıma yolda olduğumda
ki buna daha sonra geleceğiz.

Tabii bu hanımefendi
benimle olmadığı sürece.

Evet, kamerama hanımefendi diyorum.

(Gülüşmeler)

O beni sıcak tutan battaniyem

ve kameramla hayatımdaki çoğu insandan
daha fazla zaman geçirdim.

Ben bir sanatçıyım, bir fotoğrafçı,

ben kendini tanımlayan
bir göçebe sanatçıyım.

İnsanlara söylediğin zaman,

"Vay canına, keşke bunu yapabilsem!"
diyorlar.

Ya da:

"Gerçek işin ne?"

(Gülüşmeler)

Ya da benim favorim,
"Bunun okuluna gittin mi?"

(Gülüşmeler)

Kişisel deneyime sahip olmadığımız
çoğu şeyde olduğu gibi,

kendi varsayımlarımızı ve yargılarımızı,

alabileceğimiz tek somut şeylerden
yola çıkarak yaparız.

Yani, "fotoğrafçı" dediğinizde,
insanlar genellikle "düğün"

veya "lise portreleri"
veya fotoğrafçıların TV

ve filmlerde tasvir edildiği
gülünç şekilde düşünürler.

Bugün sizlere benim ne yaptığımı
ve neden yaptığımı göstereceğim.

İnsanlar benimle ilk tanıştıklarında
veya beni duyduklarında

akıllarına gelen ilk şey şu.

Şimdi burada

dünya liderleriyle tanıştığımdan

ve Obama ile geçirdiğim
muazzam beş dakikadan bahsedebilirim.

Ya da Kuzey Carolina'da düzenlenen bir
miting sonrasında seçimden bir hafta önce

Hillary Clinton'ın fotoğrafını çektiğimden
bahsedebilirim.

Ya da Darren Wilson'ı New Yorker için
Ferguson, Missouri'deki olaylardan

bir yıl sonra fotoğrafladığım
muazzam duygusal yoğunluğumdan,

o zamana kadar, sadece bir yıl sonra,
Bryan Stevenson'ın fotoğrafını çektim,

kendisi Mobile, Alabama'da

yeterince temsil edilmeyen
insanlar için savaşan bir avukat,

onunla olan ve bugün hala aklımda kalan
ırk hakkındaki sohbetimizden.

Ya da insanların
en çok ilgilendiği konudan:

ünlüler.

Agelina Jolie'den bahsedebilirim

ya da TV ikonu Sarah Jessica Parker'dan

ya da son 10 yılda iletişimim olan

aktörler, müzisyenler
ve önemli insanlardan bahsedebilirim.

İşimi ve yaptığım şeyleri çok seviyorum

fakat buraya bununla ilgili
konuşmaya gelmedim.

2003 model Buick'imle birlikte

her seferinde haftalar boyunca
ülkeyi dolaştığımdan

ve nasıl kendimi o zaman en iyi
hissettiğimden bahsedeceğim.

Ama önce, kendimle ilgili ve yaptığım şeyi
neden yaptığıma dair

bir hikaye anlatmalıyım.

Yani bunu "Amerikan Hayatı"ndan
bir bölüm gibi düşünün

ama o kadar uzun değil.

(Gülüşmeler)

New York'ta çalışan bir aileden gelen

beyaz, cis, eşcinsel bir adamım

ve her şey göreceli olduğu için

ben en ayrıcalıklı şekilde büyümedim

ve bu da o kadar kötü de değildi.

Ancak ailem, benimle ilgilenmekten ziyade

kendi işleriyle çok meşgullerdi.

Bu da tam anlamıyla onların suçu değildi.

Bu sadece gerçekliklerinin
bir kazazedesiydi.

Depresyon, bağımlılık, öfke, kırgınlık
her ikisini de mahvetti.

Yedi yaşımdayken,
anneme kanser teşhisi konmuştu.

Bu, on yıl süren
ve sonunda hayatta kaldığı ilk savaştı.

Aynı zamanda bana
tornavida kullanmayı öğrettiği zamandı.

10 yaşımda eşcinsel olduğumu anlamıştım
yani erkeklerden hoşlanıyordum

ve 13 yaşımda da annem beni dışlamıştı.

Kimliğimin benden
söküldüğünü hissettiren bir deneyimdi.

14 yaşımda babamın bir ya da iki tane
suçu vardı tam hatırlamıyorum.

16 yaşımda evden ayrıldı

ve 18'de ikisiyle de konuşmuyordum.

Bu noktaya kadar

dünyam bana deneyimlerimin

ve duygularımın
ailemle kıyaslanamayacağını hissettirdi.

Entelektüel olarak,
daha iyisini biliyordum

ama aslında beni neyin farklı
hissettireceğini bilmiyordum.

Tek bildiğim, hayatıma giren hiç kimsenin

görülmediklerini
hissetmesini istemediğimdi.

Sonra, elime bir kamera aldım.

Benim için fotoğrafçılık, dolaysızlığı

ve işbirlikçi doğası nedeniyle
her zaman gerçekten ilginçti.

Kendim için yarattığım
güvenli ruhsal balonunun dışında

insanlarla tanışmam için bir yol olurdu.

İşte bu yüzden fotoğrafçılığa

ve diğer insanlarla etkileşime başladım.

Sonra anladım ki fotoğrafçılıktan çok

insanlarla olan etkileşime
daha ilgiliydim.

Bunu farkına vardığımda

ve alkolü bırakan babamı düşündüğümde

onun görüldüğünü hissetmesini istedim.

Bu noktada, o ve ben çok yabancılaşmıştık,

yüksek lisans yapıyordum

ve profesör Collier Schorr bana
hala aklımda olan bir şey söyledi,

işim "çok kolaydı"

ve "iyi görünen" bir şey yapabilmem

ilginç olması anlamına gelmiyordu.

Bu yüzden kendime
ve sanatıma meydan okumam gerekiyordu.

İronik bir şekilde, yıllarımı kendimi
rahat hissettirerek geçirdikten sonra

tekrar rahatsız olmam gerekiyordu.

Babama fotoğrafını
çekip çekemeyeceğimi sordum.

Onun fotoğrafını ilk kez çekişimdi.

Sonra biraz ara verdim çünkü aslında
onunla ne yapmak istediğimi anlamak için

ruhumun derinlerine inmem gerekiyordu.

Onu fotoğraflamaya devam ettim

ve bir diyalog kurmaya başladık
ama fotoğraflar yoluyla oldu.

Hatta onunla beraber olduğumuz
portreler çekmeye başladım

çünkü ilk başta ona yakın bir fiziksel
yakınlığa sahip olmak istedim.

Bu fikir tam dalmaya
ihtiyacım olduğunu,

kolay kaçış planına ihtiyacım olmadığını
anlamamı sağladı.

kolay kaçış planına ihtiyacım yoktu.

Ona çocukken hiç çıkmadığımız yolculuğa
çıksak mı diye sordum,

bir şey olacağını bile düşünmüyordum

ve şaşırtıcı bir şekilde,
"Evet, tabii ki yapalım." dedi.

Sonra yola çıktık

ve şu yaşandı,

asla var olmayan bu fantezi ilişkisini
yaratmaya başladık.

(Gülüşmeler)

Ancak bu fotoğrafları çekme deneyimi,

ikimiz arasında başka türlü
yapamayacağımız bir bağ yarattı.

Fotoğraf adına benim "Evreka!" anımdı.

Kameramı terapist olarak kullanıyordum.

Aslında konuşmasak bile

ikimizin birbirimizle
iletişim kurmasına izin veren

üçüncü bir taraf oldu.

Sonunda gerçek anlamda
birbirimizi görmüştük.

Yaklaşık 10 yıl sonrasına geliyorum,

artık babamla çalışmıyorum

ancak yolda gördüğüm yabancıların
fotoğraflarını çekiyorum.

Seçimden yaklaşık bir ay önce,

genel olarak işim hakkında
çok endişeliydim ve çok durgun hissettim.

Sosyal medyada arkadaşların çekildiğini

ve genel hayal kırıklığı hissini
görmeye başladım.

Dürüst olmak gerekirse,
sadece kaçmak istedim.

Yola çıktım,

aklımda herhangi bir varış noktası yoktu.

Sadece başka ülkeye gitmek

ve kaçmak istediğimi biliyordum.

Sonra, yaklaşık bir gün yoldayken,

yoldayken bir şeyler yapmam
gerektiğini fark ettim

çünkü sadece kendinle olmak
çok fazla ruh arayışına yol açabilir.

Bir şey yapmak istediğimi fark ettiğimde,

babamla geçirdiğim zamanı düşündüm,

benim, zanaatim
ve aynı zamanda ruhsal sağlığım için

ne kadar önemli olduğunu düşündüm.

Bunu yabancılarla yapmak istedim

ve Instagram'a, Facebook'a girdim,

bütün arkadaş bulma uygulamalarını
indirdim

ve gittiğim yerlerdeki

yazabileceğim herkese yazmaya başladım.

Bir yabancı size
internet üzerinden yaklaştığında

bir duraksarsınız.

"Yabancı" diyorum
ve şunu da bilmenizi isterim

bana karşı hali hazırda rahat olan
bir topluluktan bahsediyorum,

yani kendilerini gey
veya eşcinsel olarak tanımlayan erkekler.

Bu kişilere ne yaptığımı açıklayan

kısa bir özet gönderiyordum.

Gelip seninle tanışmak istiyorum,
evine gelmek istiyorum,

açık alanda da tanışabiliriz
ve portreni çekmek istiyorum -

Cevapların çoğu hayır oldu

ve "Bu çok ürpertici."nin
farklı şekilleri.

(Gülüşmeler)

"Çok fotojenik değilimdir."

Bir şey de vardı ki çok rastladım,

"Neden ben?"

Bu da benim için bir diğer
"Evreka!" anıydı.

"Neden ben" olmasına gerek yoktu.

Etkileşimde bulunduğum herkesin
sadece özel hissetmekle kalmayıp

hikayelerinin de duyulabileceğini
hissetmesini istedim.

Bu çalışmaya "Yalnız Kurtun Günü" dedim

ve "The Secret [Language] of Birthdays"
kitabından alıntı

ve ayrıca doğduğum gündü.

Annemden de öylesine bahsettim

ve bu bir hata değildi.

Birbirimiz için hala yabancıyız

ancak bu anı ona teşekkür etmek için
kullanmak istiyorum.

Ben gençken, bana The Secret Language
of Birthdays'den okudu

ve The Day of The Lone Wolf
(Yalnız Kurtun Günü) için

tasvir edilen kişilik özelliklerini
hem eleştirmek

hem de zaman zaman
beni takdir etmek için kullandı,

duygusal olarak "hassas",
"düşüncesizce" ve "çelişkili" gibi.

Şimdi 30'ların ortalarında

eşcinsel bir adam olarak
kimliğimi geri aldım

ve Yalnız Kurtun Günü'nü de geri kazandım

ve onun onuruna yaratıyorum.

Yani, ilk yolculuğa çıktığımdan beri,

iki kez daha ülkeyi aştım ve bu
fotoğraflar hakkında bildiğiniz tek şey

ortak payda benim.

Herkesin bir hikayesi vardır,
benimkini dinliyordunuz -

Mücadelelerinin, başarılarının

ve hatta ayrıcalıklarının
ayrıntılarını bilmeseniz de

bildiğiniz bir şey var:

Kendilerini bir yabancıya karşı
bilerek savunmasız sundular

ve ben de bugün sizlere aynısını yaptım.

Teşekkürler.

(Alkış)