Η παγκόσμια ειρήνη ξεκινά από τους εαυτούς μας | Μαρί Αριμίτσου | TEDxOhyunHighSchool

«Μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος αμφισβητώντας βασικά θέματα», λέει η Μαρί Αριμίτσου, απόφοιτος του Πανεπιστημίου των Ηνωμένων Εθνών για την Ειρήνη και εν ενεργεία Συντονιστής Ιαπωνικής Γλώσσα στους μεταφραστές TED. Η Μαρί διερευνά το θέμα των «γυναικών ανακούφισης», ένα από τα δυσκολότερα, υπολοιπόμενα θέματα διεθνών σχέσεων μεταξύ της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας.

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx, η οποία χρησιμοποιεί τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά διοργανώνεται ανεξάρτητα, από μια τοπική κοινότητα/ομάδα. Διαβάστε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Στο τελευταίο μάθημα
του πτυχιακού μου προγράμματος

δημιουργήσαμε ένα βίντεο για μια
διαδικτυακή καμπάνια για τη σωματεμπορία.

Ο καθηγητής μου τότε είπε,

«Δεν θα αλλάξεις τον κόσμο
με αυτό το έργο,

αλλά θα βάλεις μια κουταλιά ζάχαρη
στον αλμυρό ωκεανό για τον γλυκάνεις».

Ίσως να νομίζετε ότι η ειρήνη ξεκινά
με προέδρους, πρωθυπουργούς,

αρχηγούς κρατών που κάνουν χειραψίες,

ή τα Ηνωμένα Έθνη, εργαζόμενους σε ΜΚΟ
που δουλεύουν ακούραστα

στον λιγότερο ανεπτυγμένο τομέα
για τους φτωχότερους των φτωχών.

Το ίδιο νόμιζα κι εγώ πριν ξεκινήσω
το πτυχιακό μου πρόγραμμα.

Αλλά σήμερα θα μάθετε ότι στην
πραγματικότητα η ειρήνη ξεκινά από εσάς.

Ήρθα στη Νότιο Κορέα
για να κάνω την επιτόπια έρευνά μου

στο θέμα των «γυναικών ανακούφισης».

Οι «γυναίκες ανακούφισης» είναι ευφημισμός

που επινοήθηκε από
τον Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Στρατό

πριν και κατά τη διάρκεια
του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ήταν γυναίκες που εξαναγκάστηκαν
σε σεξουαλική σκλαβιά από τον στρατό

και η πλειοψηφία τους
ήταν από εδώ, τη Νότιο Κορέα.

Αλλά υπήρχαν και επιζώντες από την Κίνα,
την Ταϊβάν, την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες.

Όταν είπα στους φίλους
και την οικογένειά μου στην Ιαπωνία

ότι θα ερευνούσα το θέμα
των γυναικών ανακούφισης,

συνήθως έλεγαν, «Θα ασχοληθείς
με ένα τόσο δύσκολο θέμα».

Ρώτησα τη μητέρα μου γιατί και απάντησε,

«Καταλαβαίνω ότι ο Ιαπωνικός Στρατός
έκανε κάτι τρομερό στο παρελθόν,

αλλά αυτό είναι ένα ντροπιαστικό κομμάτι
που κανείς δεν θέλει να αγγίξει».

Πολλοί από εσάς ίσως να ακούσατε πέρσι

ότι η κυβέρνηση της Ιαπωνίας
και της Νότιας Κορέας έφτασαν σε συμφωνία

στο θέμα των γυναικών ανακούφισης.

Με αυτή τη συμφωνία,
η κυβέρνηση της Ιαπωνίας

θα πληρώσει ένα δισεκατομμύριο γιεν

σε έναν οργανισμό
που θα ιδρύσει η Νότια Κορέα

για να προσφέρει
υγειονομικές και άλλες υπηρεσίες

στις ηλικιωμένες
πρώην γυναίκες ανακούφισης.

Επίσης, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας
ζήτησε την απομάκρυνση ενός αγάλματος

μπροστά από την Ιαπωνική Πρεσβεία,

που αποτίει φόρο τιμής
στις γυναίκες ανακούφισης,

λέγοντας ότι η συμφωνία έγινε
ώστε οι μελλοντικές γενεές

να μην χρειάζεται να απολογούνται πια.

Αντιθέτως, πιστεύω ότι το άγαλμα
δεν θα πρέπει να απομακρυνθεί

και το θέμα των γυναικών ανακούφισης
θα πρέπει να συνεχίσει να συζητιέται

και να μεταφέρεται στις μελλοντικές γενεές
ώστε να μην επαναληφθεί η ιστορία.

Η σεξουαλική και η σεξιστική βία
δεν είναι κάτι που έγινε στο παρελθόν

αλλά πολλαπλασιάζεται
και στη σύγχρονη καθημερινότητα.

Οι γυναίκες υποφέρουν δυσανάλογα

επειδή η βία συχνά
έχει να κάνει με το φύλο

σε επιθέσεις όπως ο βιασμός
και η ενδοοικογενειακή βία.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας,

μία στις τρεις γυναίκες παγκοσμίως

υποφέρουν από σωματική
ή σεξουαλική κακοποίηση στη ζωή τους.

Εδώ στη Νότια Κορέα, ο αριθμός
των σεξουαλικών επιθέσεων αυξάνεται.

Όμως, ένας ειδικός λέει ότι ο αριθμός
είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου,

καθώς πολλές γυναίκες δεν το αναφέρουν

επειδή φοβούνται
ότι θα τους ξαναπροσβάλουν.

Η κατάσταση είναι
πολύ παρόμοια στην Ιαπωνία.

Πολλά θύματα επιθέσεων
δεν θέλουν να το αναφέρουν

επειδή νιώθουν ντροπή ή προσβολή.

Οι πατριαρχικές κοινωνίες με τον άντρα
στο επίκεντρο κάνουν δύσκολο για εμάς

να μιλάμε για την εμπειρία
των σεξουαλικών επιθέσεων.

Γιατί το να σου έχουν επιτεθεί σεξουαλικά
επιβάλλει κάποιο στίγμα στην κοινωνία μας.

Πραγματικά θαυμάζω όλες
τις Κορεάτισες που έχουν προβεί

και άρχισαν να μιλάνε
για τις οδυνηρές τους εμπειρείες

ως γυναίκες ανακούφισης.

Μπορούμε μόνο να φανταστούμε
πόσο δύσκολο είναι

αλλά και μετά να μιλήσεις
γι' αυτές τις εμπειρείες δημοσίως,

να βιάζεσαι ξανά και ξανά
από Ιάπωνες στρατιώτες

και να μην περιποιούνται κανέναν
ακόμη και όταν αρρωσταίνει.

Υπάρχουν και πολλές γυναίκες
που τις παράτησαν και τις δολοφόνησαν

στο τέλος του πολέμου.

Οι γυναίκες ανακούφισης που επέζησαν

παλεύουν ακόμη για τα δικαιώματά τους και
την αποκατάσταση της αξιοπρέπειάς τους.

Μερικές από όσες επέζησαν παίρνουν μέρος

στην εβδομαδιαία διαδήλωση
μπροστά από την Ιαπωνική Πρεσβεία

καλώντας την Ιαπωνική κυβέρνηση

να αναλάβει νομική ευθύνη.

Ως τελική εργασία για το μάθημά μου

θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα βίντεο
για μια διαδικτυακή καμπάνια

για να κάνουμε
δυνατή εντύπωση στους θεατές.

Μαζί με τους συνεργάτες μου,
την Αρουνίμα, την Κάρολαϊν και τη Ρεμπέκα,

θέλαμε να ενημερώσουμε τον κόσμο
για την εμπορία παιδιών.

Αυτή ήταν η προσπάθειά μας
να γλυκάνουμε λιγάκι τον ωκεανό.

[Βίντεο]

(Μπιπ)

(Τσιτσίρισμα)

(Ξύσιμο)

[Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας

περίπου 17,2 εκατομμύρια παιδιά

εξαναγκάζονται σε οικιακή
εργασία παγκοσμίως.]

[Η ηλικία τους ξεκινά από πέντε ετών.]

[Συμβαίνει παντού στον κόσμο.]

[Μπορείτε να γίνετε μέρος της λύσης!]

Η οικιακή εργασία των παιδιών

είναι ένα είδος μοντέρνας σκλαβιάς.

Εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως είναι
αντικείμενο σωματεμπορίας στη δουλεία

με την ψεύτικη υπόσχεση
για εκπαίδευση και μια καλύτερη ζωή.

Πολλά από αυτά τα παιδιά δουλεύουν
μέχρι και 18 ώρες ημερησίως.

Συχνά, δεν πληρώνονται.

Ο κόσμος πολύ πιθανώς να γυρίσει
την πλάτη του σε αυτά τα παιδιά

εκτός κι αν κάποιος έχει το κουράγιο

να αμφισβητήσει
την πρακτική και την ηθική της.

Ακόμη και τότε, αλλαγές
στην κουλτούρα και στη νομοθεσία

που είναι αναγκαίες για να σταματήσουν
τη σωματεμπορία παιδιών

πολύ πιθανόν να αργήσουν.

Για παράδειγμα το θέμα
με τις γυναίκες ανακούφισης,

πολλές από αυτές ήταν μέχρι και 12 ετών

όταν τις εξανάγκασαν
σε σεξουαλική δουλεία.

Δεν μπορούσαν να μιλήσουν
για τις εμπειρίες τους

υπό τη δυνατή πατριαρχική κοινωνία.

Αλλά με τη δημοκρατικοποίηση της Νότιας
Κορέας και του φεμινιστικού κινήματος

άρχισαν να μιλούν δημοσίως
για πρώτη φορά τη δεκαετία του '90.

Τότε μπόρεσαν να ανοίξουν την πόρτα
και να επιτρέψουν αυτό το ταμπού θέμα

να γίνει ένα θέμα προς συζήτηση
στη Νότια Κορέα, στην Ιαπωνία,

και στον υπόλοιπο κόσμο.

Η δουλειά μου ξεκίνησε από περιέργεια.

Είχα μερικές ερωτήσεις:

Γιατί οι ηλικιωμένες γυναίκες
πολεμούν ακόμη

για τα δικαιώματά τους και
την αποκατάσταση της αξιοπρέπειάς τους;

Πώς και γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες
έπαιξαν ρόλο σε αυτή τη συμφωνία;

Ποιος έχει πραγματικά δύναμη
σε αυτόν τον κόσμο;

Η ελπίδα μου είναι να προσθέσω
μια κουταλιά ζάχαρη στον αλμυρό ωκεανό.

Θα ήθελα να βρω έναν κατάλληλο τρόπο
να τιμήσουμε τις ζωές των γυναικών,

όχι μόνο τις ηλικιωμένες που επέζησαν
αλλά και τις πολλές νεαρές γυναίκες

που τις παράτησαν και τις δολοφόνησαν

στο πεδίο μάχης έξω από τη χώρα τους.

Κάνοντάς το, πιστεύω ότι
μπορούμε να συζητήσουμε καλύτερα

για τη σεξουαλική και σεξιστική βία
που επικρατούν στις χώρες μας.

Ας γίνουμε περίεργοι για την εκμετάλλευση
στον σημερινό κόσμο.

Ας αναρωτηθούμε γιατί ο κόσμος
είναι έτσι αυτή τη στιγμή.

Γιατί μερικές χώρες είναι πλούσιες
και ισχυρές ενώ μερικές όχι;

Γιατί υπάρχει διάκριση
έναντι κάποιων πληθυσμών;

Γιατί συγκεκριμένοι άνθρωποι κάνουν
συγκεκριμένες δουλειές στην κοινότητά σας;

Γιατί δεν υπάρχουν γυναίκες
στα διοικητικά συμβούλια;

Γιατί εκφοβίζουν τη φίλη σας στην τάξη;

Απλώστε ένα χέρι βοηθείας
σε αυτούς που το χρειάζονται.

Ίσως η βοήθειά σας να είναι
μικρή όσο μια κουταλιά ζάχαρη.

Αλλά αν πολλοί από εμάς το κάνουν μαζί,

νομίζω ότι μπορούμε
να αλλάξουμε τον κόσμο.

Μετά θα δείτε ότι η ειρήνη ξεκινά
στην πραγματικότητα με σας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)