Si po sjell krenari të çuditshme në fshatin tim rural

Në një bisedë poetike dhe personale, TED Fellow Katlego Kolanyane-Kesupile shqyrton lidhjen midis stilit të jetesës së saj moderne dhe fëmijërisë së saj në një fshat rural në Botsvanë. "Në një kohë kur të qënit e zezë, gay, afrikane dhe meritoje te zije hapësirën do të thotë të jesh gjithçka, por jo rurale, kam frikë se po fshijmë shumë mundime që na çuan atje ku ndodhemi", thotë ajo. "Të përshtat abnormalitetin tim do të thotë të lidh shumë pjesë të vecanta të vetvetes."

"Ti nuk i përket këtij vendi."

pothuajse gjithmonë nënkupton,
"Ne nuk mund të gjejmë një rol për ju. "

"Ti nuk i përket këtij vendi"
ndonjëherë do të thotë,

"Ti je anormal për këtë vend.

Nuk je për këtë vend"

shumë rrallë nënkupton,

"Nuk ka asnjë mënyrë që ti të ekzistosh
dhe të jesh i lumtur këtu ".

Kur shkova në universitet,

në Johannesburg, Afrikë e Jugut

mbaj mend herën e parë

që miku im i bardhë

më dëgjoi teksa flisja në Setswana,
gjuhën kombëtare të Botsvanës.

Isha në telefon me nënën time

dhe kureshtja që ajo kishte në fytyrë
ishte absolutisht e pacmueshme.

Sapo mbylla telefonin,
ajo erdhi tek unë dhe tha:

"Nuk e dija se mund ta bëje atë.

Pas gjithë këtyre viteve që të njoh,
si nuk e dija që ti mund ta bëje këtë? "

Ajo po i referohej faktit
që unë mund të ndërroja shqiptimin

dhe të kaloja në gjuhë amtare,

dhe vendosa t'i bëja të ditur asaj
dhe disa gjëra të tjera

që më karakterizojnë mua si Motswana,

jo vetëm për shkak të faktit
që unë flas një gjuhë

ose kam familje atje,

por që një fëmijë fshatar ka këtë fytyrë
të shndritshme plot madhështi.

(Të qeshura)

(Duartrokitje)

Kam ftuar publikun e Motswanas
në histori, në historinë time,

si një person tranvestit vite më parë,
në Anglisht sigurisht,

sepse Setswana është një gjuhë
neutrale për nga gjinia

dhe nëse e vërejmë mirë
është një përafrim i "tranvestitit".

Dhe një pjesë e rëndësishme e historisë
time u la jashtë asaj historie,

nga marrëveshja më shumë se sa
nga ndonjë akt turpi.

"Kat" ishte një yll ndërkombëtar,

një shkrimtare e modës dhe e kohës,
një muzikante, producente teatri

dhe një performuese -

të gjitha gjërat që më kualifikojnë mua
të bëhem realiste, fleksible,

dukshëm anormale në
moshë të re.

Kat.

Kat kishte një diplomë nga një
prej universiteteve më të mira në Afrikë,

oh jo, në botë.

Sipas shoqërisë, ajo që Kati nuk kishte

ishte ngjashmëria me fëmijët
me lëkurë të errët

që enden rastësisht rrugëve
të disa vendbanimeve hekurudhore

si Tati Siding,

ose të një fshati të izoluar si Kgagodi,

këmbët e veshura me geta të
papastra me gjunjë të zbehur

nga vitet e gjunjëzimit
dhe lyerjeve të dyshemeve me dyll,

shputat e të cilave ishin me të
çara nga ngjitja e pemëve,

e cila luante deri në muzg,

shkoi për darkë me një llambë parafine

dhe u kthye për të luajtur kukafshehti
mes insektesh dhe bufash

deri sa më në fund nëna e dikujt
do t'i sillte fundin gjithckaje.

Ajo humbi si në ndryshim
dhe në tranzicion,

dhe kur e kuptova këtë,

vendosa se ishte koha që unë të filloja
ndërtimin e urave midis vetvetes.

Për mua dhe për të tjerët
që të më pranojnë,

Unë duhej të filloja të përshtatja
homoseksualitetin tim.

Çfarë dua të them me përshtatje është
heqja e filmit të jetës në qytet

që ju ndalon të shihni
fshatarin brenda jush.

Në një kohë kur duke qenë e zezë, gay,
Afrikane dhe e vlerësuar,

do të thotë të jesh gjithçka por fshatare,

kam frikë se po fshijmë
shumë mundime

që na sollën ku ndodhemi tani.

Herën e parë që unë e prisha
të qënurit në një fshat,

kam qenë rreth të njëzetave,
dhe vesha një kaftan.

Unë u talla prej shumicës së familjes sime
dhe nga të huajt sepse vesha një fustan.

Mbrojtja ime kundër komenteve të tyre
ishte gabimi se ne që nuk i përkasim,

atyre që janë më të mirë se ne,
mësohemi,

i injorojmë ata dhe themi,
"Ata thjesht nuk dinë mjaftueshëm."

Dhe natyrisht isha gabim,
sepse ideja ime e pasurisë së dijes

ishte e bazuar në largimin e vetes nga
të menduarit dhe jeta e Botës së Tretë.

Por u desh kohë të kuptoj
që veprimet e mia të krenarisë

nuk ishin më të gjalla
në qytetet globale ku unë u zhvendosa,

por në fshatrat ku unë flas
gjuhën dhe luaj lojëra

dhe ndihem si në shtëpi
e mund të them,

"Unë e kam parë botën,

dhe unë e di që njerëzit si unë
nuk janë vetëm këtu, ne jemi kudo ".

Dhe kështu i kam përdorur këto
shtëpitë e fshatit për vetë-reflektim

dhe për të dhënë shpresë
për të tjerët që nuk i përkasin.

Të përshtaturit me anormalen time

do të thotë të lidh shumë
pjesë të vecanta të vetes.

Do të thotë të nderosh faktin

që gjuha ime mund të marrë formë
për të folur gjuhët romantike

pa mohuar apo shfaqur faktin se kur
ndihem i emocionuar, mund të bëj këtë:

(Brohorima)

Do të thotë --

(Fishkëllima)

(Duartrokitje)

Kjo do të thotë se të mjel lopën me nënën
apo të pres drutë me kushërinjtë e mi

nuk më bën mua
më pak mahnitës ose anormal,

edhe pse jam mësuar me festat mbi cati,
menutë e verës për cifte

dhe seksionet VIP.

(Të qeshura)

Kjo do të thotë të vesh krenarinë time
nëpërmjet gjuhës së gjyshes sime,

ushqimit të nënës sime,
këngës së gjyshit tim,

lëkurës sime me shenjat e historive
të rënies nga gomerët

dhe vitet e vitet e vitet
e gjumit nën një mbulesë yjesh.

Nëse ka ndonjë vend që nuk i përkas,

është në një mendje ku historia ime
fillon me degën time të të qënurit anormal

dhe jo me rrënjët e mia rurale.

Përshtatja e abnormalitetit tim
do të thotë të kuptuarit

që ruralja është një pjesë e imja,
dhe unë jam pjesë e pandryshueshme e saj.

Ju falemnderit.

(Duartrokitje)