Laten we de wereld weer wild maken

De aarde, de mensheid en de natuur zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Om ons allemaal weer gezond te krijgen, moeten we de wereld 'herwilderen', zegt milieu-activiste Kristine Tompkins. Haar leven van Patagonia CEO tot gepassioneerde natuurbeschermster overlopend, deelt ze hoe ze heeft meegeholpen in het stichten van nationale parken over miljoenen hectaren land (en zee) in Zuid-Amerika -- en bespreekt ze de cruciale rol die we allen te spelen hebben om de planeet te helen. "We hebben een gemeenschappelijke lotsbestemming", zegt ze, "We kunnen floreren of lijden, maar we gaan het samen doen."

Mijn zussen, broers en ik groeiden op
op de boerderij van onze overgrootvader

in Californië.

Het was land van onze familie
en onze thuis.

Toen het duidelijk werd
dat niemand van onze generatie

de zware taak van het boeren
wilde overnemen,

werd de boerderij verkocht aan een buur.

Het anker van onze levens werd weggesneden

en we voelden ons verloren
zonder dat land.

Voor de eerste keer begreep ik

dat iets waardevols
het best werd begrepen,

niet door de aanwezigheid,

maar door de afwezigheid ervan.

Toen kon ik nog niet weten

hoe krachtig de afwezigheid
van de dingen waar we van houden

me ver in de toekomst zou beïnvloeden.

23 jaar lang werkte ik
samen met Yvon Chouinard.

Ik begon er toen hij bezig was
met ontwerpen en maken

van uitrusting voor rots- en ijsklimmen

in een werkplaats
bij de treinsporen in Ventura.

Toen Yvon besloot om pakken
voor klimmers te maken

en zijn zaak Patagonia te noemen,

werd ik een van de eerste zes bedienden

en later CEO.

Ik hielp een bedrijf oprichten

waar het creëren van de beste producten
en het maken van een betere wereld

geen loze woorden waren.

Doug Tompkins, die later
mijn echtgenoot zou worden,

was een oude vriend en klimgezel van Yvon

en tevens ondernemer.

The North Face and Esprit company
richtten ze samen op.

Al deze drie zaken

werden opgericht door mensen
die waren opgegroeid in de jaren 60

en beïnvloed door de bewegingen
voor gelijke rechten, feminisme en vrede.

Die waarden werden in die jaren opgepikt

en opgenomen in de waarden
van deze bedrijven.

Tegen het einde van de jaren 80

besloot Doug het bedrijf te verlaten

en het laatste derde van zijn leven
te wijden aan wat hij noemde

"zijn huur voor het wonen
op de planeet betalen."

Omstreeks die tijd werd ik 40

en ook ik wilde iets totaal anders
gaan doen met mijn leven.

De dag na het verlaten
van de Patagoniagroep

vloog ik 10.000 km
naar Patagonië, de streek,

en vervoegde me bij Doug toen hij begon
aan zijn eerste natuurbehoudsproject

in dat derde deel van zijn leven.

Daar zaten we dan,
vluchtelingen uit de bedrijfswereld,

schuilend in een hut
op de kust van zuidelijk Chili

omgeven door voorhistorisch regenwoud

waar de alercebomen duizenden jaren
oud kunnen worden.

We bevonden ons
middenin een grote wildernis

die een van de twee onderbrekingen is
in de Pan-American highway

tussen Fairbanks in Alaska en Kaap Hoorn.

Een radicale verandering
in ons leven van alledag

overkwam ons toen we inzagen

hoe schoonheid en diversiteit
bijna overal venietigd werden.

De laatste wilde beschermde
plaatsen op aarde

waren nog wild

alleen maar omdat
de onstuitbare ontwikkelingsdruk

nog niet zover was geraakt.

Doug en ik bevonden ons

op een van de meest
afgelegen gebieden op aarde

en aan de randen van Pumalin Park,

ons eerste beschermingsproject,

groeide de industriële aquacultuur
als een kankergezwel.

Algauw doken nog andere bedreigingen op
in het Patagonisch gebied.

Goudmijnbouw,
dammen op ongerepte rivieren

en andere aangroeiende conflicten.

Het gerommel van de aanstormende
wereldwijde economische groei

kon je tot zelfs tot op de hoogste
breedtegraden van de Zuidkegel horen.

Ik weet dat vooruitgang over het algemeen
als positief wordt beschouwd,

als een soort hoopvolle evolutie.

Maar waar wij zaten,

zagen we de donkere keerzijde
van industriële groei.

Als je de industriële kijk op de wereld
toepast op de natuurlijke systemen

die al het leven onderhouden,

gaan we de aarde behandelen

als een fabriek
die alle dingen produceert

die we denken nodig te hebben.

Zoals we ons allemaal
pijnlijk bewust zijn,

zijn de gevolgen van die wereldvisie
nefast voor het menselijk welbevinden,

ons klimaatsysteem en de fauna.

Doug noemde het
de prijs van de vooruitgang.

Zo zagen we de dingen

en wij wilden deelnemen aan het verzet

dat opkwam tegen al die trends.

Het idee om eigendom op te kopen
en het te doneren

om nationale parken te maken,

is niet echt nieuw.

Iedereen die ooit
genoten heeft van het uitzicht

van het Teton National Park in Wyoming

of gekampeerd heeft
in het Acadia National Park in Maine

heeft van dat geweldige idee geprofiteerd.

Met behulp van onze familiale stichting

begonnen we natuurgebied
aan te kopen in Chili en Argentinië.

Als gelovers in natuurbehoudsbiologie

streefden we naar groot,
wild en verbonden.

Sommige gebieden waren ongerept

en andere hadden tijd nodig om te helen,

moesten 'herwilderd' worden.

Uiteindelijk kochten we
meer dan 8000 vierkante kilometer

van bereidwillige verkopers

en namen ze op in privaat
beheerde beschermde gebieden,

terwijl we park-infrastructuur
ontwikkelden tot kampeergebieden en trails

voor toekomstig gebruik door het publiek.

Iedereen was welkom.

Ons doel was om al dit land te doneren
als nieuwe nationale parken.

Je zou het kunnen omschrijven
als een kapitalistische jiujitsu-worp.

We gebruikten privé fortuin
van ons zakenleven

om de natuur te beschermen

tegen de vraatzucht
van de mondiale economie.

Dat klonk goed,

maar in de vroege jaren 90 in Chili,

waar filantropie voor natuurbescherming,
zoals we het noemden,

volledig onbekend was,

werden we geconfronteerd
met enorme verdenking

en vanuit verschillende hoeken
met openlijke vijandigheid.

Geleidelijk aan, vooral
door uit te leggen wat we deden,

begonnen we de mensen te overtuigen.

In de laatste 27 jaar

beschermden we blijvend

bijna 60.000 vierkante kilometer
gematigd regenwoud,

Patagonische steppe,

kustgebieden,

moerasgebieden

en stichtten we
dertien nieuwe nationale parken.

Allemaal van onze landschenkingen

en staatsgronden naast onze gebieden.

Na de dood van Doug door een kajakongeval

vier jaar geleden

was ik weer alleen.

Maar bij Tompkins Conservation
overwonnen we ons verlies

en dreven we onze inspanningen op.

Zo ook, in 2018,

stichtten we nieuwe nationale parken
van ruwweg 100.000 vierkante kilometer

in de zuidelijke Atlantische Oceaan.

Geen commerciële visserij
of enige soort extractie.

In 2019 voltooiden we de grootste
private landgift in de geschiedenis

toen we onze laatste 4.000
vierkante kilometer natuurpark in Chili

overdroegen aan de regering.

Een publiek-privaat partnerschap

dat vijf nieuwe nationale parken stichtte
en drie andere uitbreidden.

Dat was een gebied groter dan Zwitserland.

Al onze projecten zijn
het resultaat van partnerschappen.

Eerst en vooral met de regeringen
van Chili en Argentinië.

Dat vereist leiderschap

dat begrijpt hoe belangrijk het is
om de schatten van je land te beschermen,

niet alleen voor vandaag,
maar ook ver in de toekomst.

Partnerschappen met gelijkgestemde
filantropisten voor natuurbescherming

speelden een rol in alles wat we deden.

Vijftien jaar geleden

vroegen we ons af:

wat, behalve landschapsbescherming,

staat ons echt te doen om compleet
functionerende ecosystemen aan te leggen?

We begonnen ons af te vragen,
overal waar we bezig waren:

wie mankeert hier,

welke soort is hier verdwenen,

of van wie zijn
de aantallen laag en fragiel?

We moesten ons ook de vraag stellen:

"Hoe elimineren we de reden

dat deze soorten hier
in de eerste plaats uitstierven?"

Wat nu zo duidelijk is

was toen voor ons
een donderslag bij heldere hemel.

En het veranderde onze manier van werken

helemaal.

Als niet alle leden van een gemeenschap

erbij betrokken zijn
en er baat bij hebben,

kunnen we geen volledig functionerend
ecosysteem tot stand brengen.

Vanaf toe hebben we
verschillende oorspronkelijke soorten

geherintroduceerd in de Iberá Wetlands:

reuzenmiereneters,

pampaherten,

pekari's,

en uiteindelijk, een van de moeilijkste,
de groenvleugelara's,

die al meer dan honderd jaar geleden
verdwenen waren uit dat ecosysteem.

Vandaag zijn ze terug,
vliegen er rond, verspreiden zaden,

en leiden hun levens zoals het hoort.

Het sluitstuk van deze
inspanningen in Iberà

bestaat in het herintroduceren
van de top-carnivoren

op hun rechtmatige plaats.

Jaguars op het land,
reuzenotters in het water.

Enkele jaren van gissen en missen
produceerden jonge welpen

die we zullen loslaten

voor de eerste keer
in meer dan een halve eeuw

in de Iberá wetlands,

en nu zal het Iberá Park van 7.000
vierkante kilometer genoeg plaats bieden

om jaguarpopulaties te herstellen
met minimale kans op conflict

met naburige boeren.

Onze herwilderingsprojecten in Chili

herstellen de lage aantallen
van verschillende sleutelsoorten

in het Patagonisch gebied.

De Chileense huemul,
die bijna uitgestorven is,

Darwins nandoe's

en we bouwen de populaties
van poema's en vossen terug op.

Weet je, de kracht
van het afwezige helpt ons niet,

als het alleen maar leidt
tot nostalgie of wanhoop.

Integendeel,

ze is alleen maar nuttig
als ze ons motiveert

om terug te brengen wat verdween.

Natuurlijk is de eerste stap
van het herwilderen

jezelf kunnen indenken
dat het eerst en vooral mogelijk is.

De overvloed aan dierenleven
zoals beschreven in de tijdschriften

bestaat niet alleen maar in de verhalen
in wat oude stoffige boeken.

Kan je je dat indenken?

Kan je geloven dat de wereld mooier

en eerlijker zou kunnen zijn?

Ik wel.

Omdat ik het gezien heb.

Hier is een voorbeeld.

Toen we een van de grootste
boerderijen kochten

in Chili en Patagonië in 2004,

zag het er zo uit.

Een eeuw lang was dit gebied
overbegraasd geweest door vee

zoals de meeste graslanden ter wereld.

Overal zag je bodemerosie,

honderden kilometers hekken

hielden de wilde dieren
en de trek ervan afgescheiden.

En dat met het beetje
wildbestand dat nog overbleef.

De plaatselijke bergleeuwen en vossen
waren al tientallen jaren lang vervolgd,

waardoor hun aantallen
erg geslonken waren.

Vandaag is dat

het 3.000 vierkante kilometer-grote
Patagonian National Park,

en zo ziet het er nu uit.

En Arcelio, de vroegere gaucho,

wiens vroegere taak het was
om bergleeuwen op te sporen en te doden,

is vandaag hoofdspoorzoeker
voor het wildedierenteam van het park

en zijn verhaal spreekt
mensen in de hele wereld aan.

Dat kan.

Ik deel deze gedachten
en beelden met jullie,

niet om mezelf in het zonnetje te zetten,

maar om een eenvoudige reden

en een dringende oproep.

Als het gaat om overleven,

het overleven van
de diversiteit van het leven,

menselijke waardigheid

en gezonde mensensamenlevingen,

dan moet het antwoord
het herwilderen van de aarde insluiten.

Zo veel en zo snel mogelijk.

Iedereen heeft hier een rol in te spelen,

maar vooral degenen
onder ons met privilege,

met politieke macht,

weelde,

waar -- laten we eerlijk zijn,
of je het leuk vindt of niet --

het schaakspel van onze
toekomst wordt gespeeld.

Dat gaat naar de kern van de zaak.

Zijn we bereid het nodige te doen

om het einde van dit verhaal
te veranderen?

De veranderingen die de aarde
in de laatste paar maanden heeft gemaakt

om de verspreiding
van COVID-19 tegen te gaan,

zijn voor mij zo veelbelovend

omdat ze aantonen

dat we onze krachten kunnen verenigen
onder wanhopige omstandigheden.

Waar we nu doorheen moeten,
kan de voorloper zijn

van een grotere mogelijke schade
door de klimaatkrisis.

Maar zonder waarschuwing

leerden we over de hele wereld
samenwerken op manieren

die we nooit voor mogelijk hielden.

De jongeren die over de hele wereld

opstaan en de straat opgaan

om ons te herinneren aan onze schuld
en ons te straffen voor ons laten begaan

zijn het die me echt inspireren.

Ik weet dat jullie
dit allemaal al hoorden.

Maar als er ooit een moment was
om te ontwaken in het besef

dat alles met elkaar verbonden is,

is het nu wel.

Elk menselijk leven
wordt beïnvloed door de acties

van elk ander menselijk leven
op de aardbol.

En het lot van de mensheid is verbonden
met de gezondheid van de planeet.

We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.

We kunnen floreren

of we kunnen lijden ...

Maar we gaan het samen moeten doen.

Hier is de waarheid.

We zijn ver voorbij het punt
waar individuele actie een keuze is.

Naar mijn mening
is het een moreel imperatief

dat iedereen van ons

zijn eigen plaats in de cirkel
van het leven heruitvindt.

Niet in het centrum,
maar als deel van het geheel.

We moeten ons herinneren

dat wat we doen
weergeeft wie we willen zijn.

Laten we een beschaving creëren

die de intrinsieke waarde
van alle leven erkent.

Wie je ook bent,

met wat je ook werkt,

sta elke morgen op

en doe iets dat niet voor jezelf is,

maar alles vandoen heeft
met de dingen waar je van houdt.

Met de dingen waarvan
je weet dat ze waar zijn.

Beschouw menselijke vooruitgang

als iets dat ons naar heelheid brengt,

naar gezondheid,

naar menselijke waardigheid.

En altijd,

en voor altijd,

wilde schoonheid.

Bedankt.