Ας κάνουμε τον κόσμο άγριο ξανά

Η Γη, η ανθρωπότητα και η φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Για να αποκαταστήσουμε την υγεία μας, πρέπει να «αποκαταστήσουμε οικολογικά» τον κόσμο, λέει η περιβαλλοντολογική ακτιβίστρια Κριστίν Τόμπκινς. Ανιχνεύοντας τη ζωή της από διευθύνων σύμβουλο της Patagonia σε μια παθιασμένη οικολόγο, μοιράζεται το πώς βοήθησε να δημιουργηθούν εθνικά πάρκα μέσα σε εκατομμύρια στρέμματα γης (και θάλασσας) στη Νότια Αμερική και συζητά τον κρίσιμο ρόλο που όλοι πρέπει να παίξουμε για να θεραπεύσουμε τον πλανήτη. «Έχουμε ένα κοινό πεπρωμένο», λέει. «Μπορούμε είτε να ευημερήσουμε είτε να υποφέρουμε, αλλά θα το κάνουμε μαζί».

Τα αδέρφια μου κι εγώ μεγαλώσαμε
στη φάρμα του προπάππου μας

στην Καλιφόρνια.

Ήταν το σκηνικό της οικογένειας μας
και του σπιτιού μας.

Όταν έγινε σαφές
ότι κανείς από τη γενιά μας

δεν ήθελε να αναλάβει
το βαρύ φορτίο της κτηνοτροφίας,

η φάρμα πωλήθηκε σε έναν γείτονα.

Οι ζωές μας ήταν δεμένες με αυτή τη γη

κι αισθανθήκαμε χαμένοι
με την απουσία της.

Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα

ότι κάτι πολύτιμο μπορεί
να κατανοηθεί καλύτερα

όχι από την παρουσία του,

αλλά από την απουσία του.

Τότε αδυνατούσα να καταλάβω

πως η έντονη απουσία
εκείνων των αγαθών που αγαπάμε

θα είχε βαθύ αντίκτυπο στο μέλλον μου.

Για 23 χρόνια συνεργαζόμουν
με τον Ιβόν Σινάρντ.

Ξεκίνησα όταν ακόμα
σχεδίαζε και κατασκεύαζε

εξοπλισμό για τεχνητή αναρρίχηση

σ' ένα υπόστεγο κοντά
στον σιδηρόδρομο της Βεντούρα.

Όταν ο Ιβόν αποφάσισε
να σχεδιάσει ρούχα για ορειβάτες

και να ονομάσει την εταιρεία Patagonia,

έγινα η πρώτη από τους έξι υπαλλήλους,

μετά έγινα διευθύνουσα σύμβουλος
και βοήθησα στην ανάπτυξη μιας εταιρείας

όπου το να φτιάχνεις τα καλύτερα προϊόντα
και να κάνεις καλές πράξεις στον κόσμο,

ήταν κάτι παραπάνω από ένα σλόγκαν.

Ο Νταγκ Τόμπκινς, ο οποίος θα γινόταν
και σύζυγός μου μερικά χρόνια μετά,

ήταν παλιός φίλος
και συνορειβάτης του Ίβον,

αλλά κι ένας επιχειρηματίας.

Ήταν συνιδρυτής των εταιρειών
North Face και Esprit.

Κι οι τρεις αυτές εταιρείες

δημιουργήθηκαν από ανθρώπους
που μεγάλωσαν στη δεκαετία του '60,

και διαμορφώθηκαν από τα κινήματα
κατά του πολέμου και του φεμινισμού.

Κι οι αξίες αυτές
γεννήθηκαν εκείνα τα χρόνια

και μεταδόθηκαν στις αξίες
των εταιρειών αυτών.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80,

ο Νταγκ αποφάσισε
να αποσυρθεί από την εταιρεία

και να αφιερώσει το υπόλοιπο
της ζωής του σε αυτό που ονόμασε:

«Ενοίκιο διαβίωσης στον πλανήτη».

Την ίδια περίπου περίοδο που γινόμουν 40,

ήμουν έτοιμη να κάνω
μια νέα αρχή στη ζωή μου.

Τη μέρα της συνταξιοδότησής μου
από την εταιρεία Patagonia,

πέταξα 9.000 χλμ στην ίδια
τη γη της Παταγονίας

για να συμμετέχω με τον Νταγκ

καθώς ξεκινούσε το πρώτο έργο
διατήρησης της φύσης

εκείνο το υπόλοιπο της ζωής του.

Εκεί ήμασταν, μετανάστες
ενός εταιρικού κόσμου.

Κρυμμένοι σε μια καλύβα
στην παραλία της Νότιας Χιλής,

να μας περιτριγυρίζουν
αρχέγονα τροπικά δάση

όπου τα δέντρα φιζρούα
ζουν χιλιάδες χρόνια.

Ήμασταν στη μέση
μιας τεράστιας ερημιάς

που σχηματίζει ένα από τα δύο περάσματα
του παναμερικανικού αυτοκινητόδρομου,

μεταξύ Φέρμπανκς,
Αλάσκα και του Ακρωτηρίου Χορν.

Μια ριζική αλλαγή στην καθημερινή μας ζωή

υποκινήθηκε καθώς αρχίσαμε
να αναγνωρίζουμε

την καταστροφή της ομορφιάς
και της ποικιλομορφίας

σχεδόν παντού.

Τα τελευταία άγρια
προστατευμένα μέρη στη Γη

παρέμειναν άγρια

κυρίως επειδή τα αδυσώπητα
μέτωπα της ανάπτυξης

απλώς δεν είχαν ακόμα φτάσει εκεί.

Ο Νταγκ κι εγώ ήμασταν σ' ένα
από τα πιο απόμακρα μέρη της Γης

κοντά στα όρια του Πάρκου Πούμαλιν.

Στην πρώτη μας προσπάθεια
για την προστασία

η βιομηχανική υδατοκαλλιέργεια
μεγάλωνε σαν κακοήθεια.

Σύντομα άλλες απειλές έφτασαν
στην περιοχή της Παταγονίας.

Εξορύξεις χρυσού, έργα
υδατοφραγμάτων σε παρθένα ποτάμια

κι άλλες αυξανόμενες αντιθέσεις.

Ο παλμός της ορμητικής
οικονομικής ανάπτυξης παγκοσμίως

μπορούσε να ακουστεί σε όλα
τα γεωγραφικά πλάτη του νότιου κώνου.

Ξέρω ότι η πρόοδος προβάλλεται
γενικά με πολύ θετικούς όρους

ως κάποια ελπιδοφόρα εξέλιξη.

Αλλά από εκεί που βρισκόμασταν

βλέπαμε τη σκοτεινή πλευρά
της βιομηχανικής ανάπτυξης.

Κι όταν οι βιομηχανικές κοσμοθεωρίες
εφαρμόζονται σε φυσικά συστήματα,

στα οποία στηρίζεται όλη η ζωή,

αρχίσαμε να μεταχειριζόμαστε τη Γη

σαν ένα εργοστάσιο που παράγει όλα
τα αγαθά που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε.

Όπως όλοι συνειδητοποιούμε
με οδυνηρό τρόπο,

οι συνέπειες αυτής της κοσμοθεωρίας

είναι καταστροφικές
για την ανθρώπινη ευημερία,

τα κλιματικά συστήματα και την άγρια φύση.

Ο Νταγκ το αποκαλούσε
το τίμημα της προόδου.

Έτσι βλέπαμε τα πράγματα

και θέλαμε να γίνουμε
μέρος της αντίστασης,

για να προωθήσουμε όλες αυτές τις τάσεις.

Η ιδέα του να αγοράζεις ιδιωτική γη
κι ύστερα να τη δωρίζεις

για τη δημιουργία εθνικών πάρκων
δεν ήταν κάτι καινούργιο.

Όποιος έχει απολαύσει τη θέα
του Eθνικού Πάρκου Τίτον στο Γουαϊόμινγκ

ή έχει κατασκηνώσει
στο Εθνικό Πάρκo Ακέντια του Μέιν

επωφελήθηκε από αυτήν τη μεγάλη ιδέα.

Μέσα από το ίδρυμά μας

αποκτήσαμε οικότοπους άγριας πανίδας
στη Χιλή και την Αργεντινή.

Έχοντας πίστη στη βιολογία
για τη διατήρησης της φύσης,

γινόμασταν σπουδαίοι,
ασυγκράτητοι και διασυνδεδεμένοι.

Περιοχές που ήταν παρθένες
σε κάποιες περιπτώσεις

κι άλλες που χρειάζονταν
χρόνο να θεραπευτούν

έπρεπε να αποκατασταθούν οικολογικά.

Τελικά, αγοράσαμε πάνω
από δύο εκατομμύρια στρέμματα

από πρόθυμους πωλητές,

συγκροτώντας τα σε προστατευμένες περιοχές
προς ιδιωτική διαχείριση,

ενώ κατασκευάζαμε υποδομές πάρκων
ως χώρους κατασκήνωσης και διάβασης

για μελλοντική χρήση από το ευρύ κοινό.

Όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι.

Στόχος μας ήταν να δωρίσουμε αυτήν τη γη
με τη μορφή νέων εθνικών πάρκων.

Μπορείτε να το πείτε κι ως ένα είδος
καπιταλιστικής κίνησης ζίου ζίτσου.

Αναπτύξαμε ιδιωτικό πλούτο
από τον επιχειρηματικό μας βίο

και τον χρησιμοποιήσαμε
για να προστατεύσουμε τη φύση

από το να μην την καταβροχθίσει
το χέρι της παγκόσμιας οικονομίας.

Ακουγόταν καλό,

αλλά στη Χιλή των αρχών
της δεκαετίας του '90,

όπου η φιλανθρωπία της άγριας φύσης
όπως την αποκαλούσαμε,

ήταν εντελώς άγνωστη,

αντιμετωπίσαμε τεράστια καχυποψία

και ξεκάθαρη εχθρότητα από παντού.

Με τον καιρό, κυρίως επειδή κάναμε
αυτά που είπαμε ότι θα κάναμε,

αρχίσαμε να κερδίζουμε τους ανθρώπους.

Τα τελευταία 27 χρόνια,

προστατεύσαμε σταθερά γύρω
στα 15 εκατομμύρια στρέμματα

εύκρατου τροπικού δάσους,

λιβάδια της Παταγονίας,

παράκτιες περιοχές,

υγρότοπους γλυκού νερού,

και δημιουργήσαμε 13 νέα εθνικά πάρκα.

Όλα αποτελούνται από δωρεές της γης μας

και ομοσπονδιακά εδάφη
που γειτνιάζουν μ' αυτές τις περιοχές.

Μετά τον θάνατο του Νταγκ
από ατύχημα με καγιάκ

πριν από τέσσερα χρόνια,

η δύναμη της απουσίας
ξαναχτύπησε το σπίτι.

Αλλά εμείς στο Tompkins Conservation

στηριχθήκαμε στην απώλειά μας

κι επιταχύναμε τις προσπάθειές μας.

Μεταξύ αυτών, το 2018 δημιουργήσαμε
νέα θαλάσσια εθνικά πάρκα

τα οποία καλύπτουν περίπου
25 εκατομμύρια στρέμματα

στον νότιο Ατλαντικό Ωκεανό.

Χωρίς εμπορική αλιεία
ή οποιαδήποτε εξόρυξη.

Το 2019 ολοκληρώσαμε τη μεγαλύτερη
ιδιωτική δωρεά γης στην ιστορία

όταν τα τελευταία εκατομμύρια στρέμματα
προστατευμένης περιοχής στη Χιλή

περάσαν στην κυβέρνηση.

Μια σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα

που δημιούργησε πέντε νέα
εθνικά πάρκα και επέκτεινε άλλα τρία.

Κατάληξε να γίνει μια περιοχή
μεγαλύτερη από την Ελβετία.

Όλα μας τα έργα είναι
ποτέλεσμα συνεργασιών.

Πρώτα απ' όλα, με τις κυβερνήσεις
της Χιλής και της Αργεντινής.

Αυτό απαιτεί και μια ηγεσία

που κατανοεί την αξία της προστασίας
του πλούτου των χωρών τους,

όχι μόνο στο παρόν,
αλλά και για πολύ καιρό στο μέλλον.

Οι συνεργασίες, επίσης, με ομοϊδεάτες
φιλάνθρωπους της προστασίας

έπαιξαν ρόλο σε όλα όσα έχουμε κάνει.

Πριν 15 χρόνια, θέσαμε
στους εαυτούς μας το ερώτημα:

«Πέρα από την προστασία
της φύσης τι πρέπει να κάνουμε

για να δημιουργήσουμε
πλήρως λειτουργικά οικοσυστήματα;»

Κι αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε,
όπου εργαζόμασταν,

τι λείπει,

ποιο είδος έχει εξαφανιστεί,

ή σε ποια είδη ο αριθμός
ήταν χαμηλός και κρίσιμος.

Έπρεπε, επίσης, να αναρωτηθούμε:

«Πώς εξαλείφουμε τον ίδιο τον λόγο
που εξαφάνισε αυτά τα είδη εξαρχής;»

Αυτό που φαίνεται τόσο εμφανές τώρα

ήταν ένας απόλυτος
κεραυνός εν αιθρία για εμάς.

Κι άλλαξε τη φύση σε ό, τι κάναμε

εντελώς.

Μόνο όταν όλα τα μέλη της κοινότητας
είναι παρόντα και ευημερούν

μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας
πλήρως λειτουργικά οικοσυστήματα.

Έκτοτε, επαναφέραμε
με επιτυχία πολλά αυτόχθονα είδη

στους υγρότοπους Ίμπερα:

τους γιγαντιαίους μυρμηγκοφάγους,
τα ελάφια, τους αγριόχοιρους,

και τέλος ένα από τα πιο δυσεύρετα,
τους κοκκινοπράσινους παπαγάλους μακάο,

που είχαν χαθεί πάνω από 100 χρόνια
από αυτό το οικοσύστημα.

Σήμερα επέστρεψαν, πετούν ελεύθερα,
διανέμουν την τροφή τους

και περνούν χαρμόσυνα με τη ζωή τους.

H κορωνίδα αυτών
των προσπαθειών στην Ίμπερα

είναι η επιστροφή των αρπακτικών ζώων
κορυφής στη δικαιωματική τους θέση.

Οι ιαγουάροι στη γη τους,
οι γιγαντιαίες ενυδρίδες στο νερό.

Αρκετά χρόνια δοκιμών
και σφαλμάτων παρήγαγαν νεογνά

τα οποία θα απελευθερωθούν

για πρώτη φορά εδώ και πάνω από μισό αιώνα

στους υγρότοπους Ίμπερα,

και τώρα το πάρκο Ίμπερα
των 1,7 εκ. στρεμμάτων

θα παρέχει αρκετό χώρο

για την επαναφορά των ιαγουάρων
με χαμηλό κίνδυνο διένεξης

με τους γειτονικούς κτηνοτρόφους.

Τα έργα οικολογικής αποκατάστασης στη Χιλή

κερδίζουν έδαφος σε μικρούς πληθυσμούς
αρκετών σημαντικών ειδών

στην περιοχή της Παταγονίας.

Το ελάφι γουέμουλ το οποίο
έχει σχεδόν εξαφανιστεί,

τις ελάχιστες στρουθοκαμήλους

και την επαναφορά στους πληθυσμούς
των πούμα και των αλεπούδων.

Η δύναμη της απουσίας
δεν μπορεί να μας βοηθήσει,

όταν οδηγεί μόνο σε νοσταλγία ή απελπισία.

Αντιθέτως,

είναι χρήσιμη μόνο εάν μας παρακινεί

για να συμβάλλουμε
στην επαναφορά αυτού που λείπει.

Φυσικά, το πρώτο βήμα
στην οικολογική αποκατάσταση

είναι να φανταστούμε
ότι είναι εφικτό από την αρχή.

Αυτή η αφθονία της άγριας ζωής
που καταγράφηκε σε περιοδικά

δεν είναι απλώς ιστορίες
παλιών σκονισμένων βιβλίων.

Μπορείτε να το φανταστείτε;

Πιστεύετε ότι ο κόσμος
μπορεί να γίνει πιο όμορφος,

πιο δίκαιος;

Εγώ το πιστεύω.

Γιατί το έχω δει.

Ορίστε ένα παράδειγμα.

Όταν αγοράσαμε ένα
από τα μεγαλύτερα αγροκτήματα

στη Χιλή και την Παταγονία το 2004,

έμοιαζε κάπως έτσι.

Για έναν αιώνα αυτή η γη
είχε υπερβοσκηθεί από οικόσιτα ζώα

όπως και τα περισσότερα λιβάδια
σε όλον τον κόσμο.

Η εδαφική διάβρωση ήταν ανεξέλεγκτη,

εκατοντάδες χιλιόμετρα περίφραξης

κρατούσαν την άγρια ​​ζωή
και τη ροή της μαντρωμένη.

Κι αυτή ήταν η ελάχιστη
άγρια ​​φύση που είχε απομείνει.

Tα κούγκαρ κι οι αλεπούδες της περιοχής
καταδιώκονταν για δεκαετίες,

έτσι ο πληθυσμός τους συρρικνώθηκε.

Αυτές οι εκτάσεις σήμερα
αποτελούν 763.000 στρέμματα

του Εθνικού Πάρκου Παταγονίας
και μοιάζουν κάπως έτσι.

Κι ο Αρσήλιο, ο πρώην αγελαδάρης,

του οποίου η δουλειά ήταν να σκοτώνει
τα κούγκαρ τα περασμένα χρόνια,

σήμερα είναι ο επικεφαλής ανιχνευτής
της ομάδας άγριας ζωής του πάρκου

κι η ιστορία του αιχμαλωτίζει
τη φαντασία των ανθρώπων παγκοσμίως.

Όλα είναι εφικτά.

Μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις
και τις εικόνες μ' εσάς,

όχι για να συγχαρούμε τον εαυτό μας,

αλλά για να τονίσω ένα απλό σημείο

και να προτείνω μια πρόκληση που επείγει.

Εάν το ερώτημα είναι η επιβίωση,

η επιβίωση της ποικιλομορφίας της ζωής,
της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

και των υγιών ανθρώπινων κοινοτήτων,

η απάντηση πρέπει να περιλαμβάνει
την οικολογική προστασία της Γης.

Όσο το δυνατόν περισσότερο
και πιο γρήγορα.

Όλοι έχουν να διαδραματίσουν
κάποιο ρόλο σ' αυτό.

Ειδικά οι προνομιούχοι από εμάς,

με πολιτική δύναμη,

με περιουσία,

επειδή πρέπει να παραδεχτούμε ότι
-για καλό ή για κακό-

εκεί παίζεται το παιχνίδι
του μέλλοντός μας.

Κι αυτό μας φέρνει στο κρίσιμο ερώτημα.

Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ό,τι χρειαστεί
για να αλλάξουμε το τέλος της ιστορίας;

Οι αλλαγές που έχει κάνει ο κόσμος
τους τελευταίους μήνες

για να σταματήσει
την εξάπλωση του COVID-19

είναι πολλά υποσχόμενες για μένα,

διότι δείχνουν πως μπορούμε να ενώσουμε
τις δυνάμεις μας σε συνθήκες απελπισίας.

Αυτό που περνάμε τώρα
θα μπορούσε να είναι ο πρόδρομος

μιας ευρύτερης πιθανής ζημιάς
ως αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης.

Αλλά χωρίς προειδοποίηση

μάθαμε να συνεργαζόμαστε παγκοσμίως
με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ.

Παρακολουθώ τους νέους από όλον τον κόσμο

να ξεσηκώνονται
και να βγαίνουν στους δρόμους

για να μας υπενθυμίσουν την ευθύνη μας
και να μας μαλώνουν για την αδράνεια μας.

Aυτοί είναι που με εμπνέουν πραγματικά.

Ξέρω, τα έχετε ξανακούσει όλα αυτά.

Αλλά αν υπήρξε ποτέ η στιγμή
για να ξυπνήσουμε στην πραγματικότητα

όπου τα πάντα συνδέονται με όλα τα άλλα,

αυτή είναι τώρα.

Κάθε ανθρώπινη ζωή
επηρεάζεται από τις ενέργειες

κάθε άλλης σε όλον τον κόσμο.

Κι η μοίρα της ανθρωπότητας
συνδέεται με την υγεία του πλανήτη.

Έχουμε ένα κοινό πεπρωμένο.

Μπορούμε να ευημερήσουμε
ή να υποφέρουμε.

Αλλά θα το κάνουμε μαζί.

Εδώ βρίσκεται η αλήθεια.

Έχουμε ξεπεράσει το σημείο
όπου η ατομική δράση ήταν επιλογή.

Είναι ηθική επιταγή κατά τη γνώμη μου

ο καθένας από εμάς

να φανταστεί ξανά
τη θέση μας στον κύκλο της ζωής.

Όχι ατομικά, αλλά ως μέρος
ενός συνόλου.

Πρέπει να θυμόμαστε

πως ό, τι κάνουμε αντικατοπτρίζει
το ποιοι επιλέγουμε να γίνουμε.

Ας δημιουργήσουμε έναν πολιτισμό

που τιμά την εγγενή αξία όλης της ζωής.

Όποιος και να είσαι,

με ό, τι έχεις για να δουλέψεις,

σήκω από το κρεβάτι κάθε πρωί,

και κάνε κάτι που δεν έχει
καμιά σχέση με τον εαυτό σου,

αλλά να έχει περισσότερη σχέση
μ' αυτά που αγαπάς.

Με πράγματα που ξέρεις ότι είναι αληθινά.

Γίνε κάποιος που φαντάζεται
ότι η ανθρώπινη πρόοδος

είναι κάτι που μας κινεί προς την ολότητα.

Προς την υγεία.

Προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και πάντοτε,

για πάντα,

στην άγρια ομορφιά.

Ευχαριστώ.