Politikacıların yerine geçecek cesur bir fikir

César Hidalgo'nun bozuk siyasi sistemimizi düzeltmek için radikal bir önerisi var: Sistemi makineleştirmek! Bu provokatif konuşmada, vatandaşları güçlendirip demokratik kararlarda doğrudan katılım gösteren kişileştirilmiş yapay zeka temsilcileri yaratarak politikacıları es geçmeye ilişkin cesur düşüncesini aktarıyor. Toplu kararları almanın yeni yolunu keşfedin ve demokrasi anlayışınızı genişletin.

Sadece ben miyim,

yoksa demokrasiden biraz hayal
kırıklığına uğramış başkaları da var mı?

(Alkış)

O zaman bazı rakamlara bir göz atalım.

Dünyaya bir bakacak olursak

son 30 yıldaki başkanlık
seçimlerinde sandığa gitme oranı

yalnızca %67.

Şimdi, Avrupa'ya gidersek

ve AB parlamento seçimlerinde
katılım oranına bakacak olursak

ortalama oran sadece %42 olmuş.

Şimdi, New York'a gidelim

ve son belediye başkanı seçimlerinde
kaç kişi oy vermiş bir bakalım.

Görüyoruz ki seçmenlerin
sadece %24'ü oy vermeye gitmiş.

Bu demek oluyor ki
"Friends" hala yayınlanıyor olsaydı

Joey ve belki bir de Phoebe
oy vermeye gitmiş olacaktı.

(Gülüşmeler)

Onları suçlayamazsınız
çünkü insanlar politikacılardan sıkıldı.

Arkadaşları ve aileleri ile
iletişim kurmak için oluşturdukları veriyi

siyasi propaganda hedefi yapmak
için kullanan insanlardan sıkıldılar.

Ancak mesele şu ki
bu yeni bir şey değil.

Bugünlerde posta kodunu, yaşını
veya cinsiyetini kullanmadan önce

sizi propaganda hedefi yapmak için
beğenileri kullanıyorlar,

çünkü siyasi amaçlar için insanları
propaganda ile hedef gösterme düşüncesi

politika kadar eski.

Bu düşüncenin olmasının sebebi ise

demokrasinin temel bir zafiyeti olması.

Bu, bir temsilcinin olması düşüncesi.

Prensip olarak demokrasi, insanların
gücü kullanabilme becerisidir.

Ancak uygulamada, bu gücü
bizim için kullanacak

bir temsilciye devretmeliyiz.

Bu temsilci ise bir ayak bağı

veya bir zayıf nokta.

Eğer demokrasiye saldırmak istiyorsanız
hedef almak isteyeceğiniz bu yerdir,

çünkü ya temsilciyi ya da insanların
onu seçtiği yolu ele geçirerek

demokrasiyi ele geçirebilirsiniz.

Bu yüzden asıl soru şu:

Tarihin sonu bu mu?

Yapabileceğimiz en iyi şey bu mu,

yoksa gerçekten de alternatifler var mı?

Bazı insanlar alternatifler
hakkında düşünüyor

ve düşüncelerinden birisi ise
doğrudan demokrasi fikri.

Bu, politikacıları
tamamen atlama düşüncesi

ve insanların direkt olarak
sorunlar, kanunlar hakkında oy vermesi.

Ancak bu düşünce naif,

çünkü seçmemiz gereken birçok şey var.

114. ABD Kongresi'ne bakarsanız

Temsilciler Meclisinin
6 binden fazla kanunu,

Senatonun ise 3 binden fazla kanunu
göz önünde bulundurduğunu

ve 300'den fazla kanunu
onayladıklarını görüceksiniz.

Bunlar, çok az bildikleri konular üzerine

her insanın bir haftasını
ayıracağı birçok karar olurdu.

Doğrudan demokrasiyi uygulanabilir
bir alternatif olarak düşünecek olursak

bant aralığı geniş,
büyük bilişsel bir problem var.

Bazı insanlar delege
demokrasisini düşünüyorlar,

onun da başkasına devredeceği
birine siyasi gücünüzü devrettiğiniz

ve en sonunda tüm destekçilerin adına
karar veren birkaç insanın olduğu

daha geniş bir destekçi ağı
yarattığınız bir düşünce.

Ancak bu düşünce bilişsel
bant genişliği problemini çözmüyor

ve dürüst olmak gerekirse bir temsilcinin
olması fikrine de oldukça benziyor.

Bu yüzden bugün yapacağım şey
biraz provokatif olmak olacak

ve size şu soruyu soracağım:

Politikacıları es geçmek yerine

onları makineleştirsek ne olurdu?

Makineleştirme düşüncesi yeni değil.

Fransız dokumacılar 300 yıl kadar önce

dokuma tezgâhını makineleştirmeye
karar verdiklerinde başlamıştı.

Sanayi savaşının kazananı
Joseph-Marie Jacquard'tı.

Otonom dokuma tezgâhları yaratmak için
buhar makineli dokuma tezgâhı ile evlenen

Fransız bir dokumacı ve tüccardı.

Otonom dokuma tezgâhlarıyla
kontrolü eline aldı.

Böylece elle yaptıklarından daha kompleks
ve çok yönlü kumaşlar yapabiliyordu.

Ancak aynı zamanda
sanayi savaşını kazanarak

makineleşmenin şablonunu çıkardı.

Son 300 yıldır nesneleri
makineştirme şeklimiz

hep aynı oldu:

İlk önce bir ihtiyacı tanımlıyoruz,

daha sonrasında bu ihtiyacı
giderecek bir alet yaratıyoruz,

bu durumda bir dokuma tezgâhı gibi,

daha sonra makineleştirmek için

insanların bu aleti
nasıl kullandıklarını inceliyoruz.

İşte bu şekilde mekanik dokuma tezgâhından

otonom dokuma tezgâhına geçtik

ve bu, bin yılımızı aldı.

Şimdi ise arabayı otomatikleştirmek için

aynı senaryoyu kullanmak
sadece yüz yılımızı aldı.

Ancak mesele şu ki bu sefer
makineleşme adeta gerçek.

Bu, Toshiba'da çalışan
iş arkadaşımın benimle paylaştığı

katı hal sürücüleri üreten
fabrikayı gösteren bir video.

Tüm fabrika bir robot.

Bu fabrikada insan yok.

Robotlar yakında
fabrikaları terk edecekler

ve dünyamızın bir parçası olucaklar,

iş gücümüzün bir parçası olacaklar.

Günlük olarak işimde yaptığım şey aslında

bu makineleri aynı zamanda idare
etmemiz gereken bir gelecek için

nihayetinde ihtiyacımız olan
temellere sahip olabilelim diye

tüm ülkeler için verileri
birleştirecek aletler yaratmak.

Ancak bugün size ülkeler için
verileri birleştiren bu aletlerden

bahsetmek için burada değilim.

Aksine, yapay zekanın demokraside nasıl
kullanılacağını düşünmemize yardım edecek

başka bir fikirden
bahsetmek için buradayım.

Çünkü yaptığım aletler
idari kararlar için tasarlandı.

Bunlar, bir çeşit tarafsızlık
terimini paylaşabilen kararlar:

kamu yatırımı kararları.

Ancak yasama kararları da var

ve kanun koyucu bu kararlar farklı
bakış açılara sahip insanlar arasında

iletişimi, katılımı, tartışmayı,
kafa yormayı

gerektiriyor.

Uzun bir zamandır şunu düşünüyorduk;

demokrasiyi geliştirmek için gereken şey
aslında daha fazla iletişim.

Bu yüzden demokrasi bağlamı içinde
geliştirdiğimiz tüm teknolojiler,

ister gazete
ister sosyal medya olsun,

bize daha fazla iletişim
sağlamaya çalıştılar.

Ancak tavşan deliğine düştük

ve problemi çözecek şeyin
o olmadığını biliyoruz.

Çünkü bir iletişim problemi değil,

bilişsel bant genişliği problemi.

O halde problem
bilişsel bant genişliği ise

insanlara daha fazla iletişim sağlamak

problemi çözecek şey olmayacaktır.

İhtiyacımız olan şey,

aşırı yüklendiğimiz bazı iletişimlerle
baş etmemize yardımcı olacak

başka teknolojiler elde etmek.

Küçük bir avatar gibi düşünün,

bir yazılım aracısı,

dijital bir Jiminy Cricket,

(Gülüşmeler)

temelde sizin adınıza
cevaplayabilen bir şey.

Eğer bu teknolojimiz olsaydı

bazı iletişimlerin yüklerini boşaltabilir

ve belki de daha geniş kapsamda
daha iyi kararlar verebilirdik.

Durum şu ki yazılım aracısı
düşüncesi yeni bile değil.

Zaten onları her zaman kullanıyoruz.

Yazılım araçlarını belli bir konuma
gideceğimiz yolu seçmek,

dinleyeceğimiz müziği seçmek

veya okumamız gereken sonraki kitap için
öneri almak için kullanıyoruz.

Jacquard zamanında bir dokuma tezgâhıyla
bir buhar makinesini birleştirmek kadar

bariz bir düşünce 21. yüzyılda da var.

Bu düşünce ise doğrudan demokrasiyi
yazılım araçlarıyla birleştirmek.

Bir saniyeliğine düşünün,

sizi ve diğer milyonlarca insanı
temsil eden bir temsilci yerine

sadece sizi temsil eden bir temsilcinin
olduğu bir dünyayı düşünün;

incelikli siyasi görüşlerinizle birlikte,

liberteryenizm ve liberalizmin
garip birleşimi

ve belki de bazı sorunlara
biraz muhafazakar

ve belki de diğerlerine
oldukça ilerici tutum.

Politikacılar bugünlerde paketler
ve uzlaşmalarla dolular.

Ancak o temsilcinin insan olduğu
düşüncesinden vazgeçmeye hazırsanız

sadece sizi temsil eden
birine sahip olabilirsiniz.

Eğer o temsilci bir yazılım aracısıysa

vatandaş sayımız kadar
senatörleri olan bir senatomuz olabilir.

Bu senatörler her kanunu okuyabilecek

ve her biri için oy kullanabilecekler.

Ayrıca göz önünde bulundurmak
isteyeceğimiz bariz bir düşünce daha var.

Ancak bu günde ve çağda bu düşüncenin
oldukça korkutucu olabileceğini anlıyorum.

Aslında hükûmetlerimizi
yönetmemize yardımcı olacak

gelecekten gelen bir robotun
düşüncesi kulağa korkutucu geliyor.

Ancak biz de bu yollardan geçtik.

(Gülüşmeler)

Gerçekten de oldukça iyi bir adamdı.

Bu düşüncenin Jacquard dokuma
tezgâhı versiyonu nasıl olurdu?

Çok basit bir sistem olurdu.

Giriş yaptığınız
ve avatarınızı yarattığınız

ve sonra avatarınızı eğitmeye
başladığınız bir sistem düşünün.

Böylece avatarınıza okuma
alışkanlıklarınızı sağlayabilir

veya sosyal medyanıza bağlayabilir

veya başka bir veriye bağlayabilirsiniz,

örneğin psikolojik testler yapmaya.

Bunda güzel olan şey şu ki aldatmaca yok.

Arkadaşlarınızla ve ailenizle
iletişim kurmak için verdiğiniz veri

daha sonrasında siyasi
bir sistemde kullanılmıyor.

Sizin adınıza siyasi kararlar vermek için
tasarlanan bir sisteme veri sağlıyorsunuz.

Daha sonra o veriyi alıyor
ve bir eğitim algoritması seçiyorsunuz

çünkü bu, farklı insanların
verdiğiniz veriler bazında

nasıl oy vereceğinizi tahmin eden farkı
algoritmalara yüklediği açık bir pazar.

Sistem açık, böylelikle de kimse
algoritmaları kontrol etmiyor;

daha popüler olan algoritmalar da

daha az popüler olanlar da var.

En sonunda sistemi denetleyebilirsiniz.

Avatarınızın nasıl çalıştığını görebilir,

beğenirseniz otomatik
pilotta bırakabilirsiniz.

Biraz daha fazla
denetleyici olmak istiyorsanız

bir karar verecekleri her seferinde
size sormalarını seçebilirsiniz

veya arada bir yerde olabilirsiniz.

Demokrasiyi bu kadar az
kullanmamızın nedenlerinden biri de

demokrasinin çok kötü
bir kullanıcı arayüzü olması olabilir.

Eğer demokrasinin
kullanıcı arayüzünü geliştirebilirsek

daha fazla kullanabiliriz.

Tabii ki, çok sorunuz olabilir.

Bu avatarları nasıl eğitirsiniz?

Verileri nasıl güvenli tutarsınız?

Sistemleri nasıl yayılmış
ve denetlenebilir tutarsınız?

Peki ya internetin nasıl kullanıldığını
bilmeyen 80 yaşındaki büyükannem?

Bana güvenin, hepsini duydum.

Bunun gibi bir fikri düşündüğünüzde
karamsarlara dikkat etmek zorundasınız,

çünkü her çözümle
bir problemi olmalarıyla bilinirler.

(Gülüşmeler)

Bu yüzden daha büyük fikirleri
düşünmeye sizi davet etmek istiyorum.

Size gösterdiğim sorular küçük fikirler,

çünkü onlar bunun nasıl işe
yaramayacağı hakkında sorular.

Büyük fikirler şunlardır:

Eğer bu işe yaramazsa
bununla başka ne yapabilirsin?

Bu fikirlerden biri ise şu:

Kanunları kim yazıyor?

Başlangıçta çoktan var olan senatörler
veya politikacılar tarafından yazılmış

kanunlara oy veren avatarlarımız olabilir.

Ancak bunun işe yaraması için

belli bir oranda onay alacak bir kanunu
yazmaya çalışan bir algoritma yazabilir

ve süreci değiştirebilirsiniz.

Bu düşüncenin saçma olduğunu
ve yapmamamız gerektiğini düşünebilirsiniz

ancak doğrudan demokrasinin
ve yazılım araçlarının

katılımın uygulanabilir
bir formu olduğu bir dünyada

bu düşüncenin mümkün
olduğunu inkar edemezsiniz.

Peki, devrimi nasıl başlatıyoruz?

Protestolarla veya şu anki politikacıların
robotlara dönüşmesini talep ederek

bu devrimi başlatmıyoruz.

Bu, işe yaramaz.

Bu, çok daha basit,

daha yavaş

ve çok daha alçakgönüllü.

Bu devrimi; yüksekokullar, kar amacı
gütmeyen yerler, kütüphaneler gibi

yerlerde basit sistemler
yaratarak başlatıyoruz.

Bu düşünceyi uygulanabilir
ve güvenilir yapmak için

bu küçük problemleri çözmeye çalışıyoruz.

Yüzlerce, binlerce, yüz binlerce insanı
siyasi olarak zorlamayan bir şekilde

oy verdikleri bu sistemleri yarattıkça

bu düşünceye karşı güven oluşturacağız,

dünya değişecek

ve şu anda kızım kadar
küçük olanlar büyüyecek.

Kızım benim yaşıma gelene kadar

belki de bugün oldukça çılgın
olduğunu bildiğim bu düşünce

ona ve arkadaşlarına
hiç de çılgınca gelmeyebilir.

Bu noktada

tarihimizin sonunda olacağız

ancak onlar, onlarınkinin
başlangıcında olacaklar.

Teşekkür ederim.

(Alkış)