Een gedurfd idee om politici te vervangen

César Hidalgo heeft een radicale suggestie om ons belabberde politieke systeem te herstellen: automatiseer het! In deze provocerende talk schetst hij een gewaagd idee om politici te omzeilen door burgers in staat te stellen gepersonaliseerde AI-vertegenwoordigers te creëren die rechtstreeks deelnemen aan democratische beslissingen. Verken een nieuwe manier om collectieve beslissingen te nemen en breid je begrip van democratie uit.

Ligt het aan mij

of zijn er hier nog anderen

die een beetje teleurgesteld zijn
in de democratie?

(Applaus)

Laten we eens kijken naar wat cijfers.

Als we over de hele wereld kijken,

dan was de gemiddelde opkomst
bij presidentsverkiezingen

in de afgelopen 30 jaar

slechts 67 procent.

Als we in Europa kijken

naar de mensen die deelnamen
aan de parlementsverkiezingen van de EU,

dan was de gemiddelde opkomst
bij deze verkiezingen

slechts 42 procent.

Laten we nu eens naar New York gaan

en kijken hoeveel mensen stemden

voor de laatste verkiezingen
voor een burgemeester.

We zien dat slechts 24% van de mensen
kwamen opdagen om te stemmen.

Dat zou betekenen
dat als ‘Friends’ nog zou lopen,

Joey en misschien Phoebe
zouden zijn gaan stemmen.

(Gelach)

Je kunt het ze niet kwalijk nemen,
want de mensen zijn politici beu.

En de mensen zijn het beu

dat hun communicatie met vrienden
en familie door anderen gebruikt wordt

om politieke propaganda
naar hen te versturen.

Maar dat is geenszins nieuw.

Tegenwoordig gebruiken ze nog eerder
‘likes’ om propaganda naar je te versturen

dan dat ze gebruik maken
van je postcode, geslacht of leeftijd,

omdat het idee om naar mensen propaganda
voor politieke doeleinden te sturen

zo oud is als de politiek zelf.

En dat komt

omdat de democratie
een fundamentele kwetsbaarheid heeft.

Dat is het idee van de vertegenwoordiger.

In principe is democratie het vermogen
van mensen om macht uit te oefenen.

Maar in de praktijk delegeren we
die macht aan een vertegenwoordiger

die die macht uitoefent voor ons.

Die vertegenwoordiger is een pijnpunt,

een zwakke plek.

Daarop richt je je als je
de democratie wil aanvallen,

want democratie kan je controleren
ofwel via deze vertegenwoordiger,

ofwel door de manier
waarop mensen kiezen.

Dus is de grote vraag:

Is dit het einde van de geschiedenis?

Is dit het beste dat we kunnen

of zijn er nog alternatieven?

Sommige dachten na over alternatieven

en een van de ideeën
is die van directe democratie:

het idee om politici te passeren

en mensen direct
te laten stemmen over kwesties,

om mensen rechtstreeks
over wetten te laten stemmen.

Maar dit idee is naïef,

omdat we over te veel dingen
zouden moeten stemmen.

Als je kijkt naar
het 114e Amerikaanse Congres,

zie je dat het Huis van Afgevaardigden

meer dan 6.000

en de Senaat meer dan 3.000
wetsvoorstellen moest bekijken,

en meer dan 300 wetten goedkeurde.

Dat zouden veel beslissingen zijn

waar iedereen tijd in zou moeten steken

inzake kwesties waar ze weinig over weten.

Dus is er een groot probleem
van cognitieve bandbreedte

als we nadenken over directe democratie
als levensvatbaar alternatief.

Daarom denken sommigen na

over het idee van vloeibare democratie,
of vloeistofdemocratie,

waarbij je je politieke macht
aan iemand doorgeeft,

die ze dan weer
aan iemand anders doorgeeft,

en je uiteindelijk
een groot volgersnetwerk creëert

waarbij aan het einde enkele mensen
de beslissingen nemen

namens al hun volgelingen,
en hún volgelingen.

Maar dit idee lost ook niet het probleem
van de cognitieve bandbreedte op

en, om eerlijk te zijn,

lijkt het ook behoorlijk veel
op het idee van een vertegenwoordiger.

Daarom ga ik vandaag een beetje provoceren

en jullie vragen:

wat als we nu eens in plaats
van politici te omzeilen,

we ze proberen te automatiseren?

Het idee van automatisering is niet nieuw.

Het ontstond meer dan 300 jaar geleden

toen Franse wevers besloten
om het weefgetouw te automatiseren.

De winnaar van die industriële oorlog
was Joseph-Marie Jacquard.

Hij was een Franse wever en handelaar

die het weefgetouw combineerde
met de stoommachine

om autonome weefgetouwen te creëren.

En die autonome weefgetouwen
kon hij controleren.

Hij kon nu complexere
en geavanceerdere stoffen maken

dan degenen die dat manueel deden.

Maar door het winnen
van die industriële oorlog

legde hij ook de grondslagen
van de automatisering.

De manier waarop we
de laatste 300 jaar dingen automatiseren,

is altijd dezelfde gebleven:

eerst een behoefte identificeren,

dan een werktuig creëren
om aan die behoefte te voldoen,

zoals in dit geval het weefgetouw,

en dan onderzoeken
hoe mensen dat werktuig gebruiken

om die gebruiker te automatiseren.

Zo ontstond het mechanische weefgetouw,

het autonome weefgetouw.

Dat kostte ons zowat duizend jaar.

Het kostte ons slechts honderd jaar

om op dezelfde manier
de auto te automatiseren.

Maar dit keer is het wel
echt automatiseren.

Dit is een video van een collega
van me bij Toshiba,

over een fabriek
die solid state drives produceert.

De gehele fabriek is een robot.

Er zijn geen mensen in die fabriek.

En de robots zullen al snel
de fabrieken verlaten,

deel gaan uitmaken van onze wereld

en medewerkers worden.

Het is mijn werk

tools te creëren die gegevens
voor hele landen integreren,

zodat we eindelijk de fundamenten
krijgen die we nodig hebben

voor een toekomst waarin we
ook die machines moeten beheren.

Maar vandaag ga ik
het niet hebben over tools

die gegevens integreren voor landen.

Ik kom hier praten over een ander idee:

hoe we kunstmatige intelligentie
kunnen gebruiken in de democratie.

Omdat de tools die ik maak,
ontworpen zijn voor uitvoeringsbesluiten.

Dit zijn beslissingen
met een zekere vorm van objectiviteit --

beslissingen over publieke investering.

Maar er zijn beslissingen
die wetgevend zijn

en die wetgevende besluiten
vereisen communicatie tussen mensen

met verschillende perspectieven,

vereisen participatie, vereisen debat,

vereisen overleg.

Lange tijd dachten we

dat we om de democratie te verbeteren
gewoon meer communicatie nodig hebben.

Dus alle hulpmiddelen die belangrijk
zijn geworden voor de democratie,

of het nu kranten of sociale media zijn,

zijn ons méér communicatie
gaan verstrekken.

Maar van dat vaatje hadden we al getapt

en we weten dat dat
ons probleem niet gaat oplossen.

Omdat het geen communicatieprobleem is,

maar een van cognitieve bandbreedte.

Als het probleem er een is
van cognitieve bandbreedte,

dan gaat méér communicatie met mensen

het niet oplossen.

In plaats daarvan gaan we
andere technologieën nodig hebben

om ons te helpen omgaan

met een teveel aan communicatie.

Denk bijvoorbeeld aan een kleine avatar,

een software-agent,

een digitale Japie Krekel --

(Gelach)

die in principe in jouw plaats
antwoorden kan geven.

En als we die technologie hadden,

konden we een deel
van de communicatie delegeren

en misschien betere beslissingen
of grotere beslissingen nemen.

Dat idee van software-agenten
is niet eens nieuw.

We gebruiken ze al de hele tijd.

We gebruiken software-agenten

om ergens naartoe te rijden,

om muziek uit te kiezen

of om suggesties voor boeken te krijgen.

Dus het is voor de 21e eeuw
vanzelfsprekend idee,

net zo vanzelfsprekend

als het idee van het combineren
van stoommachine en weefgetouw was

in de tijd van van Jacquard.

Dat idee is het combineren

van directe democratie
met software-agenten.

Stel je even een wereld voor

waarbij in plaats van het hebben
van een vertegenwoordiger

die jou en miljoenen
anderen vertegenwoordigt,

je er een kan hebben
die alleen jou vertegenwoordigt,

met je eigen genuanceerde
politieke opvattingen --

die rare combinatie
van libertair en liberaal

en misschien een beetje
conservatief op sommige punten,

en op andere misschien
zeer vooruitstrevend.

Politici zijn tegenwoordig
pakketten vol compromissen.

Maar iemand zou alleen jou
kunnen vertegenwoordigen,

als je bereid bent het idee op te geven

dat die vertegenwoordiger een mens is.

Als die vertegenwoordiger
een software-agent is,

kunnen we een senaat hebben

met evenveel senatoren als burgers.

En die senatoren konden
elk wetsvoorstel lezen

en over elk ervan stemmen.

Dus een voor de hand liggend idee
dat we misschien willen overwegen.

Maar ik begrijp dat op dit moment

dit idee wel heel erg eng kan overkomen.

Denken aan een robot uit de toekomst

om ons te helpen regeren

klinkt nogal angstaanjagend.

Maar dat hebben we al gehad.

(Gelach)

En eigenlijk was hij
een heel aardige vent.

Hoe zou de 'Jacquards weefgetouw'-versie
van dit idee eruitzien?

Het zou een zeer eenvoudig systeem zijn.

Stel je een systeem voor waarop je
je aanmeldt en je avatar creëert,

waarna je begint je avatar te trainen.

Je kan je avatar vertrouwd maken
met jouw leesgedrag,

of hem aansluiten op jouw sociale media,

of hem voorzien van andere gegevens,

bijvoorbeeld door het nemen
van psychologische tests.

En het leuke is dat er geen misleiding is.

Je zit geen gegevens te verstrekken
aan je vrienden en familie

die vervolgens gebruikt worden
in een politiek systeem.

Je verstrekt gegevens
aan een systeem dat is ontworpen

om politieke beslissingen
namens jou te nemen.

Dan kies je vanuit die gegevens
voor een opleidingsalgoritme,

want het is een open markt

waarin verschillende mensen
verschillende algoritmen kunnen indienen

om te voorspellen hoe jij gaat stemmen

op basis van de gegevens
die jij hebt verstrekt.

Het systeem is open,
zodat niemand de algoritmen beheert.

Sommige algoritmen
worden steeds populairder,

terwijl andere minder populair worden.

Uiteindelijk controleer jij het systeem

en zie je hoe je avatar werkt.

Bevalt hij je, dan kan hij
op de automatische piloot.

Wil je wat meer controle,

dan kun je ervoor kiezen
dat ze je raadplegen

wanneer ze een beslissing gaan nemen --

of ergens daartussenin.

Dat we de democratie zo weinig gebruiken

kan komen door de zeer slechte
gebruikersinterface van de democratie.

Als we de gebruikersinterface
van de democratie verbeteren,

gaan we ze misschien meer gebruiken.

Natuurlijk kan je hier
een hoop vragen bij hebben.

Hoe train je die avatars?

Hoe beveilig je de data?

Hoe houd je de systemen
gedeeld en controleerbaar?

Hoe moet het met mijn grootmoeder van 80,

die niet weet hoe
het internet te gebruiken?

Geloof me, ik heb ze allemaal gehoord.

Als je denkt aan een idee als dit,
moet je oppassen voor pessimisten,

omdat ze voor elke oplossing
wel een probleem hebben.

(Gelach)

Ik wil jullie graag uitnodigen
om na te denken over de grotere ideeën.

De vragen die ik net liet zien,
zijn kleine ideeën,

omdat het vragen zijn
over hoe dit niet zou werken.

De grote ideeën zijn ideeën over:

wat kan je hiermee

als het zou blijken te werken?

En een van die ideeën is:
wie gaat de wetten schrijven?

In het begin zouden de avatars
die we al hebben,

kunnen stemmen over wetten
van de hand van de senatoren en politici

die we al hebben.

Maar als dit zou werken,

kon je een algoritme schrijven

dat zou kunnen proberen
om een wet te schrijven

die een bepaald percentage
goedkeuring zou krijgen,

en kon je het proces omkeren.

Nu kan je dit idee belachelijk vinden
waar we maar beter niet aan beginnen,

maar je kunt niet ontkennen
dat het alleen maar mogelijk is

in een wereld waar directe democratie
en software-agenten

een levensvatbare vorm
van participatie zijn.

Hoe beginnen we met de revolutie?

We starten deze revolutie niet
met hekken of protesten

of door te eisen dat onze huidige politici
veranderd worden in robots.

Dat gaat niet werken.

Dit is veel eenvoudiger,

veel trager

en veel bescheidener.

We beginnen met simpele systemen,
zoals in mastersopleidingen,

in bibliotheken,
in non-profitorganisaties.

We proberen om al die kleine vragen

en die kleine problemen te vinden

om uit te vissen hoe
dit idee levensvatbaar te krijgen,

om van dit idee
iets betrouwbaars te maken.

En als we systemen creëren

met honderd, duizend,
honderdduizend mensen

die stemmen zonder
politiek bindend te zijn,

gaan we vertrouwen krijgen in dit idee.

De wereld gaat veranderen

en wie zo jong is als mijn dochter nu

gaat ermee opgroeien.

Tegen de tijd dat mijn dochter
zo oud is als ik nu,

zal dit idee, dat vandaag heel gek klinkt,

misschien niet zo gek klinken
voor haar en aan haar vrienden.

Op dat punt

komen we aan het einde
van onze geschiedenis,

maar begint die van hen.

Dank je.

(Applaus)