C'est Athènes

http://submedia.tv/stimulator/2012/07/09/this-is-athens
Un récit personnel de ma courte visite à Athènes en Grèce. Mon objectif était de documenter les assemblées populaire de quartier anarchistes. À dire vrai cette tâche était plus difficile que je ne le pensais. Peu de gens dans participants aux assemblées de quartier ont accepté d'être filmé ou photographié par crainte de représailles de la police, d'un employeur ou des fascistes. J'ai appris le parcours difficile des immigrants sans-papiers et de leur allié-e-s, la monté du parti néo-nazi Aube Dorée et le rôle de la police dans la répression des mouvements sociaux. Ce reportage n'est qu'une prise de vue instantané sur une situation complexe d'un pays dans un état de «guerre civile» et comment les anarchistes interagissent avec cette situation.

Ateny, Czerwiec 2012, jestem tu by doświadczyć sytuacji której przyglądałem się od 2008 roku.

Bohaterska odwaga greckich anarchistów walczących z policją, zachwyciła ludzi z całego świata, włączając mnie.

W grudniu 2008, policjant zamordował Alexa Grigoropoulosa, nastolatka mieszkającego w Exarchii, dzielnicy mieszczącej duże grono anarchistów.

Te dzieciaki bawiły się na chodniku w Exarchii

Podjechał do nich policyjny patrol, wybuchła sprzeczka...

policjant strzelił do Alexa z zimną krwią zabijając go na miejscu.

Wywołało to spontaniczną odpowiedź, ludzie zaczęli się gromadzić w Exarchii...

Dość szybko, ludzie z centrum Aten zaczęli maszerować przez duże części miasta niszcząc budynki należące do korporacji i państwa.

Szybko przerodziło się to w bunt przeciwko państwu i policji.

Ale ja nie przybyłem tutaj na zamieszki, chciałem zobaczyć jak greccy anarchiści się organizują w kryzysie finansowym.

Chciałem wiedzieć, jak lokalne spoleczności organizują sobie jedzenie, opiekę medyczną i bezpieczeństwo - bez państwowej pomocy.

Okazało się to trudniejsze niż przypuszczałem. Niewielu z zgromadzonych chciało się zgodzić na sfilmowanie czy sfotografowanie...

wszystko ze strachu przed policją, ich przełożonymi i faszystami.

Tak, faszystami, ale do tego wrócimy później.

Podczaj mojego pobytu tutaj, w całym mieście porozlepiane były plakaty rywalizujących ze sobą partii...

na dzień przed wyborami, głosiły światu, że grecka demokracja nadal funkcjonuje.

Te wybory są wyjątkowo ważne, ponieważ mamy szansę odmienić scenę polityczną, przesunąć się w stronę lewicy.

Graffity i anarchistyczne plakaty głoszą co innego.

Przedstawiają Grecję jako kraj w środku wojny domowej.

To jest wojna cywilna, to już wygląda jak wojna cywilna, ale nie taka przez duże "C"

lecz przez małe "c". Na razie jeszcze za mało cywili, aby była prawdziwie cywilna.

Mamy więc społeczeństwo, które nadal pamięta wojnę domową, ta dychotomia, napięcie i antagonizmy z wojny domowej nadal tu są.

I teraz się ujawniają, choć na razie są wstrzymywane przez społeczeństwo, które musi grać rolę państwa "globalnego zachodu".

Aspirującego do ideałów rozwoju, kapitalistycznej euforii, produkcji i tak dalej...

Dziś, odczuwamy "syndrom wojny domowej" jak ja to nazywam. Ponieważ nasi rodzice pamiętają tamte czasy i czują niepokój.

Jeśli przyjdzie wojna, co bedziemy jeść?

Kelly, to jedna z niewielu anarchistek, która zgodziła się wystąpić przed kamerą.

Związała się z ruchem, gdy pomagała zorganizować okupację placu Syntagma w maju 2011.

Sama akcja była inspirowana na hiszpańskich "okupacjach", ta sama dałą początek amerykańskiemu ruchowi "Occupy".

Definitywnie, pojawiało się coraz więcej anarchistycznych grup i inicjatyw, starających się nie zająć miejsce rządu...

lecz wypełnić tą pustkę w sposób niehierarchiczny i nieautorytarny.

W sposób komplementujący zmiany zachodzące w życiu tych ludzi.

Zbieraliśmy ubrania, jedzenie, leki, wszystko czego dany człowiek potrzebował.