Wat gebeurt er in die enorme magazijnen?

We doen dagelijks miljoenen online bestellingen, maar wie (of wat) vult eigenlijk de pakketten met onze spullen? In deze talk vertelt Mick Mountz ons een fascinerend verhaal, met robots in de hoofdrol, over wat er binnenin een magazijn gebeurt.

Ik wil je iets vertellen, of met je delen,

over een nieuwe doorbraak

in het beheren van een magazijninventaris.

We hebben het dan over pakken,
verpakken en verzenden.

Een tipje van de sluier:

deze oplossing heeft te maken
met honderden mobiele robots,

of zelfs duizenden,
die door het magazijn bewegen.

Ik kom zo bij de oplossing.

Denk 's aan de laatste keer
dat je iets online hebt besteld.

Je zat op je bank

en besloot dat je absoluut
dat rode T-shirt moest hebben.

Dus - klik - je deed het
in je winkelwagen.

Je vond dat die groene broek

ook wel mooi stond - klik.

Misschien nog blauwe schoenen - klik.

Nu heb je je bestelling verzameld.

Je bedacht toen niet

dat het niet zou staan,

maar je klikte op 'Bestellen'.

Twee dagen later
verscheen het pakketje bij je voordeur.

Je maakte het open en dacht:
wauw, daar zijn mijn spullen.

Stond je er ooit bij stil
hoe die dingen in de doos kwamen

in het magazijn?

Ik ben hier om te vertellen
dat het die kerel is, daar.

Verstopt in het midden van deze foto

zie je een klassieke orderpicker,

in een distributie-
of fullfillment-omgeving.

Deze mensen besteden gewoonlijk
60 tot 70 procent van hun tijd

aan het rondlopen door het magazijn.

Ze lopen vaak wel 8 tot 16 kilometer

om de spullen bij elkaar te zoeken.

Dat is niet alleen een
onproductieve manier van orderpicken,

het is ook een onbevredigende manier.

Ik zal je vertellen waar ik voor het eerst
tegen dit probleem opliep.

Ik was in San Francisco in '99,
tijdens de internetbubble.

Ik werkte voor de spectaculaire
eendagsvlieg Webvan.

(Gelach)

Dit bedrijf wierf honderden miljoenen
dollars met het idee

dat ze online boodschappen
zouden gaan bezorgen.

Het flopte vooral omdat
het niet goedkoop genoeg kon.

E-commerce bleek erg moeilijk en duur.

Hier probeerden we bijvoorbeeld 30 dingen

in een paar zakken op een bestelwagen
thuis te bezorgen.

Dat kostte ons 30 dollar.

Stel je voor: een blikje soep van 89 cent

kostte ons één dollar om te pakken
en in de zak te stoppen.

Dat was nog voordat we
het thuis gingen bezorgen.

Om kort te gaan,
tijdens mijn jaar bij Webvan

praatten we met alle mensen en beseften

dat men geen geschikte oplossing had

om een rood, een groen en een blauw ding
in een doos te stoppen.

Er moest een betere
manier zijn om dat te doen.

Het bestaande systeem was vooral goed

in het sluizen van pallets en kratten

naar de detailhandel.

Webvan ging natuurlijk falliet
en ongeveer anderhalf jaar later

puzzelde ik nog steeds met dit probleem.
Het knaagde aan me.

Ik ging er nog eens over nadenken.

Ik ging eens kijken
wat ik wilde als orderpicker.

Hoe zou ik willen dat het ging?

(Gelach)

We moesten naar het probleem kijken.

Ik heb hier een bestelling

en ik wil rood, groen en blauw
in deze doos stoppen.

Ik wil mijn hand kunnen uitsteken
en -- hop! --

het product komt te voorschijn
en ik pak het in.

Toen bedachten we

dat dit een oplossing was
waar de persoon centraal staat.

Dat moet ik hebben.

Welke techniek is er
om dat op te lossen?

Je ziet dat bestellingen én producten
komen en gaan.

Het stelt ons in staat
om de orderpicker centraal te stellen

en hem alles te geven om
zo productief mogelijk te zijn.

Hoe kwam ik bij dat idee?

Dat kwam uit een brainstormsessie.

Een techniek die
velen van jullie zullen gebruiken.

Het gaat om het testen van ideeën.

Pak een leeg vel papier

en test je idee dan aan de limiet
-- oneindig, nul.

In dit geval daagden we
onszelf uit met het idee:

stel dat we een distributiecentrum
bouwen in China,

waar het haast niets kost.

Stel dat mankracht en grond goedkoop zijn.

Stel eens dat arbeid niets zou kosten,

en we zouden een centrum van
een miljoen m2 bouwen?

Er kwamen ideeën als:

"We stoppen er heel veel mensen in."

Ik zei: "Wacht even,
voor nul dollar per uur

zou ik 10.000 man inhuren

die elke ochtend om 8 uur binnenwandelen,

één artikel pakken en blijven staan.

Jij pakt de cornflakes,
jij houd een pak sap beet,

jij pakt de cola light.

Blijf staan, tenzij ik je roep.

Als ik om een Cola Light roep,
mag de rest gezellig kletsen,

Cola light komt naar voren -- pakken,
verpakken en versturen.

Wauw, als het product
zelf zou kunnen lopen en praten?

Dat is een interessante, krachtige manier

waarop we het magazijn kunnen organiseren.

Arbeidskracht is natuurlijk niet gratis,

op de schaal van praktisch tot geweldig.

(Gelach)

We zetten ze op mobiele rekken, zeiden we.

We gebruiken mobiele robots
en rijden de inventaris daarop rond.

We gingen ermee aan de gang,
en toen zat ik daar op mijn bank in 2008.

Heb je de openingscermonie in Peking
van de Olympische Spelen gezien?

Ik viel bijna van mijn bank
toen ik dat zag.

Ik had zoiets van, dát is het!

(Gelach) (Applaus)

We zetten duizenden mensen
op de vloer van het magazijn, het stadion.

Maar interessant genoeg
had het idee te maken

met mensen die ongelooflijk krachtige,
indrukwekkende digitale kunst maken.

En allemaal zonder computers, schijnbaar,

enkel onderlinge coördinatie
en communicatie.

Jij staat op en ik hurk.

Ze maakten gewoon kunst.

Het toont wat er allemaal
mogelijk wordt in systemen,

als je dingen laat communiceren.

Dat was iets over het proces.

Hoe pakte dit idee uit?

Hier is een magazijn.

Het is een pak-, verpak-
en verzendcentrum dat 10.000 SKU's heeft.

We noemen ze rode en groene pennen
en gele memobriefjes.

We sturen de oranje robotjes
naar de blauwe stellingen

en brengen die naar
de zijkant van het gebouw.

Alle orderpickers staan nu aan de zijlijn.

Het spel is: pak de stellingen,

vervoer die over de snelweg
en bezorg ze bij de orderpicker.

Het leven van de orderpicker wordt anders.

In plaats van rond te wandelen
in het magazijn,

staat ze stil op de orderpick-plek,
zoals hier.

Alle producten in het gebouw
komen naar haar toe.

Het proces is dus erg productief.

Strek je arm uit, pak het ding,
scan het, pak het in,

en terwijl je je omdraait

staat het volgende klaar om te pakken.

We haalden alles weg wat niets toevoegde:

lopen, zoeken, verspilde tijd.

En we ontwikkelden
een hoogstaande manier van orderpicken.

Je wijst ernaar met een laser,
scant de barcode,

en een lampje geeft aan waar het in moet.

Dus productiever en nauwkeuriger,

en het werk als orderpicker
blijkt interessanter te worden.

Ze maken de héle bestelling compleet.

Ze pakken zowel rood, groen als blauw

en voelen zich prettiger in hun omgeving.

De neveneffecten van deze aanpak
hebben ons echt verbaasd.

We wisten dat het productiever zou worden,

maar beseften niet hoezeer
deze manier van denken doorwerkte

naar andere functies in het magazijn.

Deze aanpak maakt van
het distributiecentrum

een enorme parallelle
verwerkingsmachine.

Dit is nogmaals
een kruisbestuiving van ideeën.

Hier is een magazijn
dat doet denken aan parallelle verwerking

met super-computerarchitectuur.

Het idee is dat je 10 mensen hebt
aan de rechterkant van het scherm

die nu allemaal onafhankelijke
orderpickers zijn geworden.

Als persoon drie naar de wc gaat,

heeft dat geen invloed
op de productiviteit van de andere negen.

Vergelijk dat eens met
de traditionele transportband.

Als iemand de bestelling aan je geeft

stop je er wat in en geeft het door.

Iedereen moet op zijn plaats
staan bij die keten.

Een wat robuustere manier van denken
over het magazijn.

Achter de schermen wordt het interessant

omdat we kijken
hoe populair producten zijn.

We gebruiken dynamische algoritmes op maat

om de werkvloer van
het magazijn te fijnregelen.

Wat je hier ziet
is de week voor Valentijnsdag.

Al dat roze snoep is verplaatst
naar de voorkant van het gebouw.

Het wordt nu in veel bestellingen gestopt
op de orderpickplekken.

Als je twee dagen na Valentijn kijkt,
is het snoep dat nog over is,

naar de achterkant
van het magazijn gegaan.

Het ligt dan op de 'koudere' plek
van deze temperatuurkaart.

Een ander bijverschijnsel
van deze parallelle verwerking

is dat je gigantisch kan opschalen.

(Gelach)

Of je nou twee plekken hebt, of 20,

of 200 orderpickstations,
het route-algoritme

en alle andere berekeningen
blijven werken.

In dit voorbeeld zie je
dat de hele inventaris

zich anders over de vloer verdeeld heeft

omdat de stations rondom staan.

Ze hebben het voor zichzelf uitgerekend.

Ik eindig met een video

die de invloed hiervan toont

op het dagelijkse werk
van de orderpicker.

De spullen moeten langs de snelweg bewegen

en dan hun weg zoeken naar de stations.

Onze software op de achtergrond

begrijpt wat er gebeurt in elk station

en we sturen de karren over de snelweg

en we proberen in de wachtrij te komen

om het werk
aan de orderpicker voor te leggen.

We kunnen ons zelfs aanpassen
aan de snelheid van de orderpicker.

De snelle orderpickers krijgen meer karren
en de langzamere minder.

Deze orderpicker ervaart nu letterlijk

wat ik al eerder heb laten zien.

Ze steekt haar hand uit
en het product valt erin.

Of ze strekt haar arm uit en pakt het.

Ze scant het en stopt het in de mand.

De rest van de techniek
speelt zich op de achtergrond af.

Ze kan zich richten
op het pakgedeelte van haar taak.

Ze staat nooit stil
en hoeft nooit van haar plek af.

Dit lijkt ons niet alleen
een productievere manier

en nauwkeurigere manier
van bestellingen pakken.

We denken ook dat het bevredigender is.

Dat kunnen we zeggen, omdat de mensen

in veel van dit soort gebouwen vechten

om te mogen werken in dit 'Kiva'-gedeelte.

Soms leggen we ze vast op video.

Ze zeggen dan bijvoorbeeld

dat ze meer energie overhouden
om met hun kleinkinderen te spelen

of, zoals een jongen zei:
"Het Kiva-gedeelte geeft zo weinig stress

dat ik geen bloeddrukmedicijn meer hoef."

(Gelach)

Dat was voor een geneesmiddelenverkoper,
dus dat mochten we niet gebruiken.

(Gelach)

Wat ik vandaag mee wil geven

is dat er interessante processen
en productiviteit ontstaan

als je dingen zelf
laat denken, lopen en praten.

Als je de volgende keer
naar je voordeur loopt,

de doos oppakt die je online hebt besteld,

hem openmaakt en de spullen zitten erin,

dan zal je je afvragen
of een robot heeft geholpen

bij het inpakken van die bestelling.

Dankjewel.

(Applaus)