Αν θέλετε να αλλάξετε το σύστημα παιδικής πρόνοιας, αφήστε στην άκρη το θέμα της φυλής

Σε αυτή την αποκαλυπτική ομιλία για τον αντίκτυπο της φυλής και της γειτονιάς στις αποφάσεις περί ανάδοχης φροντίδας, η Τζέσικα Πράις, εργαζόμενη στην κοινωνική μέριμνα, μοιράζεται μια ελπιδοφόρα λύση για να βοηθήσει τις υπηρεσίες πρόνοιας παιδιών ώστε να καταλήγουν σε αποφάσεις δίχως καμία προκατάληψη σχετικά με το αν θα απομακρύνουν τα παιδιά από τις οικογένειές τους. «Ας συνεργαστούμε για να οικοδομήσουμε ένα σύστημα που ενδυναμώνει τις οικογένειες αντί να τις διαλύει», υποστηρίζει χαρακτηριστικά η Πράις.

Θέλω να φανταστείτε ότι εργάζεστε
στην Υπηρεσία Προστασίας Παιδιών.

Πρέπει να καταγράψετε
ένα περιστατικό παιδικής κακοποίησης.

Μπαίνετε σε ένα σπίτι, απροειδοποίητα,
απροσδόκητα, και σίγουρα ανεπιθύμητα.

Αρχικά παρατηρείτε ένα στρώμα
στη μέση του δωματίου στο πάτωμα.

Επάνω του, κοιμούνται τρία παιδιά.

Υπάρχει και ένα μικρό τραπέζι εκεί κοντά
με μερικά σταχτοδοχεία,

άδεια κουτάκια μπύρας.

Στη γωνία υπάρχουν
μεγάλες παγίδες αρουραίων,

όχι και πολύ μακριά από εκεί
που κοιμούνται τα παιδιά.

Και εσείς καταγράφετε.

Μέρος της δουλειάς σας είναι
να διασχίσετε ολόκληρο το σπίτι.

Έτσι, ξεκινάτε από την κουζίνα,
όπου υπάρχει ελάχιστο φαγητό.

Παρατηρείτε και ένα άλλο στρώμα
στην κρεβατοκάμαρα, στο πάτωμα,

που το μοιράζεται η μαμά
με το νεογέννητο μωρό της.

Αυτή τη στιγμή, γενικά,
δύο πράγματα μπορούν να συμβούν.

Να θεωρηθούν τα παιδιά μη ασφαλή,
να απομακρυνθούν απ' το σπίτι,

και να τεθούν υπό την κρατική επιμέλεια
για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ή να παραμείνουν με την οικογένειά τους

και να παρέχει το σύστημα πρόνοιας
βοήθεια και υποστήριξη στην οικογένεια.

Ως εργαζόμενη στην
Υπηρεσία Προστασίας Παιδιών

αντιμετώπιζα συνέχεια τέτοιες καταστάσεις.

Άλλες πολύ καλύτερες,
άλλες πολύ χειρότερες.

Σας ζήτησα να φανταστείτε ότι είστε εκεί

επειδή αναρωτιέμαι
τι πέρασε από το μυαλό σας..

Τι οδηγεί τις αποφάσεις σας;

Τι επηρεάζει την άποψή σας
για αυτήν την οικογένεια;

Τι φυλή, τι εθνικότητα νομίζετε
ότι είχε αυτή η οικογένεια;

Αυτό που θέλω να καταλάβετε είναι πως,
εάν αυτά τα παιδιά ήταν λευκά,

μάλλον θα παρέμεναν με την οικογένειά τους
μετά από αυτήν την επίσκεψη.

Μια έρευνα του Πανεπιστημίου
της Πενσιλβανία

έδειξε πως οι οικογένειες των λευκών
έχουν περισσότερη υποστήριξη

από το σύστημα πρόνοιας.

Και οι υποθέσεις τους είναι λιγότερο
πιθανό να διερευνηθούν πλήρως.

Βέβαια, από την άλλη,
εάν αυτά τα παιδιά ήταν μαύρα,

θα ήταν τέσσερις φορές πιο πιθανό
να απομακρυνθούν,

θα έμεναν περισσότερο
με ανάδοχες οικογένειες,

και θα ήταν πιο δύσκολο να μείνουν
σε σταθερό ανάδοχο περιβάλλον.

Ανάδοχη φροντίδα σημαίνει
μια άμεση ασπίδα προστασίας

για τα παιδιά που κινδυνεύουν.

Σημαίνει όμως και μια μπερδεμένη
και τραυματική οικογενειακή απομάκρυνση.

Μια έρευνα του Πανεπιστημίου της Μινεσότα

έδειξε πως τα παιδιά ανάδοχων οικογενειών

αντιμετώπιζαν περισσότερα προβλήματα
συμπεριφοράς αλλά και εσωτερικά

από τα παιδιά που παρέμεναν με
τις οικογένειές τους και δέχονταν βοήθεια.

Το σενάριο που ανέφερα
προηγουμένως δεν είναι σπάνιο.

Μια μητέρα μόνη,
ζει σε σπίτι χαμηλού εισοδήματος

με τα τέσσερα παιδιά της.

Με τους αρουραίους να πειράζουν το φαγητό,

πόσο μάλλον το φρέσκο φαγητό στο σπίτι.

Αξίζει σε αυτήν την μητέρα
να της πάρουν μακριά τα παιδιά της;

H Έμα Κετέρινγκχαμ,
δικηγόρος οικογενειακού δικαίου

υποστηρίζει πως, εάν τυχόν ζείτε
σε φτωχή γειτονιά,

καλά θα κάνετε να είστε ο τέλειος γονιός.

Υποστηρίζει πως πολλές φορές έχουμε
άδικες, και συχνά απρόσιτες απαιτήσεις

από γονείς που μεγαλώνουν
τα παιδιά τους με λίγα χρήματα.

Και η γειτονιά και η εθνικότητά τους

μπορούν να επηρεάσουν το εάν
τα παιδιά θα απομακρυνθούν.

Τα δύο πρώτα χρόνια που ήμουν
στην παιδική πρόνοια

έλαβα σημαντικές αποφάσεις.

Και συνειδητοποίησα πως οι προσωπικές μου
αξίες επηρέαζαν την εργασία μου.

Τώρα, ως μέλος της κοινωνικής μέριμνας του
Πανεπιστημίου της Πολιτείας της Φλόριντα,

ηγούμαι ενός ιδρύματος

που ερευνά καινοτόμα
και αποτελεσματικά την παιδική πρόνοια.

Και η έρευνα δείχνει ότι υπάρχει διπλάσιο
ποσοστό μαύρων παιδιών σε ανάδοχη φροντίδα

είκοσι οκτώ τοις εκατό συγκεκριμένα,

απ'ό,τι υπάρχουν στον συνολικό πληθυσμό,
δηλαδή 14 τοις εκατό.

Και ενώ υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό,

θέλω σήμερα να συζητήσουμε μόνο τον ένα:

τη σιωπηρή προκατάληψη.

Ας αρχίσουμε με το «σιωπηρή».

Είναι υποσυνείδητη,
κάτι που δεν γνωρίζετε.

Η προκατάληψη -- αυτά
τα στερεότυπα και οι στάσεις

που όλοι έχουμε για συγκεκριμένες
ομάδες ανθρώπων.

Έτσι, η σιωπηρή προκατάληψη
κρύβεται στο παρασκήνιο

κάθε απόφασης που παίρνουμε.

Πώς την αντιμετωπίζουμε;

Έχω μια ελπιδοφόρα λύση
που θα ήθελα να μοιραστώ.

Τώρα σε κάθε πολιτεία

πολλά μαύρα παιδιά
βρίσκονται σε ανάδοχη οικογένεια.

Όμως, έρευνες έδειξαν
ότι η Κομητεία Νασάου,

μια κοινότητα στη Νέα Υόρκη,

μείωσε τον αριθμό αυτών.

Το 2016 επισκέφτηκα αυτή
την κοινότητα με την ομάδα μου

και ηγήθηκα μιας ερευνητικής μελέτης,

σχετικά με τις τυφλές απομακρύνσεις.

Και να πώς λειτουργούν.

Ο εργαζόμενος απαντά
σε μια καταγγελία παιδικής κακοποίησης.

Πηγαίνει στο σπίτι,

και πριν απομακρύνει τα παιδιά,

πρέπει να επιστρέψει στο γραφείο του

και να παρουσιάσει την κατάσταση.

Εδώ όμως έγκειται η διαφορά:

Όταν τα παρουσιάζουν στην επιτροπή,

διαγράφουν όνομα, εθνικότητα,
γειτονιά, φυλή,

όλες τις αναγνωρίσιμες πληροφορίες.

Εστιάζουν στο τι συνέβη,
στην οικογενειακή ισχύ, στο ιστορικό

και στην ικανότητα των γονέων
να προστατέψουν το παιδί.

Με βάση αυτές τις πληροφορίες,
η επιτροπή κάνει μια πρόταση

δίχως να γνωρίζει
την εθνικότητα της οικογένειας.

Οι τυφλές απομακρύνσεις επέδρασαν
δραματικά στην κοινότητα.

Το 2011, το 57 τοις εκατό των παιδιών
υπό ανάδοχο καθεστώς ήταν μαύρα.

Αλλά ύστερα από πέντε χρόνια τυφλών
απομακρύνσεων μειώθηκε σε 21 τοις εκατό.

(Χειροκρότημα)

Να λοιπόν τι μάθαμε συζητώντας
με μερικούς εργαζόμενους.

«Όταν η οικογένεια έχει
προηγούμενα με το τμήμα,

πολλοί από εμάς
την κατηγορούμε βάσει αυτών,

ακόμη και αν προσπαθούν
να αλλάξουν τη στάση τους».

«Όταν βλέπω μια υπόθεση
από μια συγκεκριμένη περιοχή,

μια γειτονιά ή ένα ταχυδρομικό κώδικα,

σκέφτομαι κατευθείαν το χειρότερο».

Η παιδική πρόνοια είναι υποκειμενική,
είναι κάτι το συναισθηματικό.

Δεν υπάρχει κάποιος που
να μη νιώθει συναισθήματα στη δουλειά του.

Και είναι πολύ δύσκολο
να τα αφήνεις όλα πίσω

όταν κάνεις αυτή τη δουλειά.

Ας διώξουμε λοιπόν την υποκειμενικότητα
της εθνικότητας και της γειτονιάς,

και μπορεί να έχουμε
διαφορετικά αποτελέσματα.

Οι τυφλές απομακρύνσεις μας φέρνουν κοντά

στο να λύσουμε το πρόβλημα της σιωπηρής
προκατάληψης σε αποφάσεις αναδοχής.

Το επόμενό μου βήμα είναι να χρησιμοποιήσω

την τεχνητή νοημοσύνη
και τη μηχανική μάθηση

για να υλοποιηθεί αυτό το εγχείρημα

και να γίνει προσιτό σε άλλες πολιτείες.

Μπορούμε να αλλάξουμε την παιδική πρόνοια.

Μπορούμε να θέσουμε
υπεύθυνους τους οργανισμούς

για την ανάπτυξη κοινωνικής συνείδησης
στους εργαζόμενους.

Μπορούμε να θέσουμε
τους εαυτούς μας υπεύθυνους

ώστε οι αποφάσεις μας
να είναι ηθικές και ασφαλείς.

Ας οραματιστούμε ένα τέτοιο σύστημα
όπου συνεργαζόμαστε με τους γονείς

ενισχύουμε οικογένειες,

και δεν βλέπουμε τη φτώχεια ως αποτυχία.

Ας δουλέψουμε όλοι μαζί
στο να δημιουργήσουμε ένα σύστημα

που ενδυναμώνει τις οικογένειες
αντί να τις διαλύει.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα) (Επευφημίες)