-
Title:
Τι έμαθα από 100 ημέρες απόρριψης | Τζια Τζιάνγκ | TEDxMtHood
-
Description:
Ο Τζια Τζιάνγκ εξετάζει με θάρρος μια περιοχή που πολλοί από εμάς φοβόμαστε: την απόρριψη. Αναζητώντας την απόρριψη επί 100 ημέρες -ζητώντας να δανειστεί 100 δολάρια από έναν άγνωστο έως να ζητάει δωρεάν μπέργκερ σε εστιατόριο- ο Τζιάνγκ αναισθητοποίησε τον εαυτό του στον πόνο και τη ντροπή που φέρνει η απόρριψη, και κατά τη διαδικασία ανακάλυψε ότι και απλά ζητώντας κάτι που θέλεις, μπορεί να σου ανοιχτούν δυνατότητες που θεωρούσε αδύνατες.
Αυτή ή ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx, η οποία χρησιμοποιεί τη μορφή
των συνεδρίων TED αλλά διοργανώνεται ανεξάρτητα, από μια τοπική κοινότητα/ομάδα. Διαβάστε περισσότερα στο http://ted.com/tedx
-
Δώρα.
-
Θαυμάσια πράγματα!
-
Ποιος δεν τα θέλει;
-
Όταν ήμουν έξι χρονών,
-
έλαβα τα δώρα μου.
-
Η δασκάλα μου στην πρώτη δημοτικού
είχε την εξής εξαιρετική ιδέα.
-
Ήθελε να βιώσουμε την εμπειρία
της ανταλλαγής δώρων
-
αλλά ταυτόχρονα να μάθουμε
την αξία του αμοιβαίου επαίνου.
-
Έτσι μας έβαλε να σηκωθούμε στον πίνακα·
-
είχε αγοράσει σε όλους μας δώρα
και τα είχε βάλει στη γωνία.
-
Μετά είπε,
-
«Γιατί δεν λέμε ωραία πράγματα
ο ένας για τον άλλον;
-
Όποιος ακούει το όνομά του,
-
σηκώνεται, παίρνει το δώρο του
και κάθεται».
-
Τι φοβερή ιδέα, σωστά;
-
Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
-
(Γέλια)
-
Ήμασταν 40 άτομα στην τάξη,
-
και κάθε φορά που άκουγα το όνομα κάποιου,
-
χειροκροτούσα δυνατά.
-
Μετά είχανε μείνει 20 άτομα,
-
δέκα άτομα,
-
πέντε...
-
και τρία...
-
Ήμουν ένας από αυτούς.
-
Οι φιλοφρονήσεις σταμάτησαν.
-
Μέχρι τότε εγώ είχα βάλει τα κλάματα,
-
και δεν ήθελα να ακούσω
καν τη λέξη «δώρο» πλέον.
-
Ούτε άλλους επαίνους ήθελα,
-
ήθελα απλώς να φύγω και να καθίσω κάτω.
-
Και η δασκάλα είχε πανικοβληθεί.
-
Ρωτούσε: «Κάποιος να πει κάτι καλό
για αυτά τα παιδιά;»
-
(Γέλια)
-
«Κανένας; Ωραία,
πάρτε τα δώρα σας και καθίστε.
-
Να είστε φρόνιμοι στο εξής·
-
ίσως κάποιος πει κάτι καλό για εσάς».
-
(Γέλια)
-
Όπως σας το περιγράφω,
-
μάλλον καταλαβαίνετε ότι ακόμη
το θυμάμαι πολύ καλά.
-
(Γέλια)
-
Αλλά δεν ξέρω ποιος ένιωσε πιο άσχημα,
-
εγώ ή η δασκάλα;
-
Πρέπει να συνειδητοποίησε ότι μετέτρεψε
μια ομαδική δραστηριότητα
-
σε δημόσιο εξευτελισμό τριών εξάχρονων.
-
Δεν είχε καθόλου πλάκα.
-
Όταν εξευτελίζουν κάποιον στην τηλεόραση,
-
αυτό ναι, είναι αστείο.
-
Δεν είχε τίποτα το αστείο εκείνη η μέρα.
-
Αυτή λοιπόν, ήταν μία εκδοχή μου,
-
και θα προτιμούσα να πεθάνω
παρά να βρεθώ ξανά σε αυτή τη θέση·
-
να με απορρίψουν ξανά δημόσια.
-
Αυτή είναι μία εκδοχή.
-
Οκτώ χρόνια μετά.
-
Ο Μπιλ Γκέιτς ήρθε στην πόλη μου,
-
το Πεκίνο, στην Κίνα,
για να δώσει μια ομιλία,
-
οπότε τον άκουσα προσεκτικά.
-
Με μάγεψε αυτός ο τύπος.
-
Σκέφτηκα, ναι, τώρα ξέρω τι θέλω να κάνω.
-
Έτσι έγραψα ένα γράμμα
στην οικογένειά μου
-
που έλεγε: «Μέχρι τα 25,
-
θα έχω κάνει την μεγαλύτερη
εταιρία του κόσμου,
-
και αυτή θα αγοράσει τη Μάικροσοφτ».
-
(Γέλια)
-
Είχα κολλήσει με την ιδέα
να κατακτήσω τον κόσμο,
-
να κυριαρχήσω.
-
Δεν σας λέω ψέματα,
όντως έγραψα εκείνο το γράμμα.
-
Να το.
-
(Γέλια)
-
Δεν χρειάζεται να το διαβάσετε όλο.
-
(Γέλια)
-
Είναι κακογραμμένο, αλλά σημείωσα
ορισμένες λέξεις-κλειδιά.
-
Πιάνετε το νόημα.
-
(Γέλια)
-
Λοιπόν...
-
αυτή ήταν μια άλλη εκδοχή μου·
-
αυτή του παγκόσμιου κατακτητή.
-
Δύο χρόνια μετά,
-
μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω στις ΗΠΑ.
-
Φυσικά την άδραξα,
-
γιατί εκεί ζούσε ο Μπιλ Γκέιτς.
-
(Γέλια)
-
Θεώρησα ότι ήταν η αρχή
της επαγγελματικής μου πορείας.
-
Δεκατέσσερα χρόνια μετά,
-
ήμουν τριάντα χρονών.
-
Όχι, δεν έκανα ποτέ εκείνη την εταιρία.
-
Βασικά, ούτε καν την ξεκίνησα.
-
Στην πραγματικότητα ήμουν υπεύθυνος
πωλήσεων για μία πολύ σημαντική εταιρία.
-
Όμως ένιωθα κολλημένος.
-
Ήμουν στάσιμος.
-
Γιατί συνέβη αυτό;
-
Που πήγε το 14χρονο παιδί
που είχε γράψει εκείνο το γράμμα;
-
Δεν έφταιγε
το ότι δεν προσπάθησε.
-
Απλά σε κάθε νέα ιδέα,
-
κάθε φορά που ήθελα να δοκιμάσω κάτι νέο,
-
ακόμα και στην δουλειά,
αν ήθελα να προτείνω κάτι,
-
να μιλήσω μπροστά σε κόσμο,
-
υπήρχε μια συνεχής διαμάχη
-
μεταξύ του 14χρονου
εαυτού μου και του 6χρονου.
-
Ο ένας ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο,
-
να κάνει την διαφορά,
-
ο άλλος φοβόταν την απόρριψη.
-
Κάθε φορά νικούσε το 6χρονο.
-
Αυτός ο φόβος παρέμεινε ακόμα
και αφού έκανα την δική μου εταιρία.
-
Την ίδρυσα στα 30 μου -
-
για να γίνεις ο Μπιλ Γκέιτς,
από κάπου πρέπει να αρχίσεις, έτσι;
-
Όταν ήμουν επιχειρηματίας,
-
μου παρουσιάστηκε μια επενδυτική ευκαιρία,
-
αλλά με απέρριψαν.
-
Αυτή η απόρριψη με πλήγωσε.
-
Τόσο πολύ, που θέλησα
να παραιτηθώ εκείνη τη στιγμή.
-
Όμως σκέφτηκα,
-
θα τα παρατούσε τόσο εύκολα ο Μπιλ Γκέιτς;
-
Θα τα παρατούσε ο οποιοσδήποτε
επιτυχημένος επιχειρηματίας;
-
Όχι βέβαια!
-
Εκεί το πήρα απόφαση.
-
Μπορώ να κάνω μια καλύτερη εταιρία,
-
μια καλύτερη ομάδα ή ένα προϊόν,
-
αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο·
-
έπρεπε να γίνω καλύτερος ηγέτης.
-
Καλύτερος άνθρωπος.
-
Δεν μπορώ να επιτρέψω στο 6χρονο παιδί
να καθορίσει τη ζωή μου.
-
Πρέπει να το βάλω στη θέση του.
-
Γι' αυτό έψαξα βοήθεια στο διαδίκτυο.
-
Το Γκουγκλ ήταν δίπλα μου.
-
(Γέλια)
-
Έψαξα, «Πώς να ξεπεράσω
το φόβο της απόρριψης;»
-
Βρήκα διάφορα ψυχολογικά άρθρα,
-
σχετικά με την προέλευση
του φόβου και του πόνου.
-
Μετά βρήκα τα κλασικά παρακινητικά άρθρα
-
του στυλ: «Μην το παίρνεις προσωπικά,
ξεπέρασέ το».
-
Ποιος δεν το ξέρει αυτό;
-
(Γέλια)
-
Αλλά γιατί φοβόμουν ακόμα;
-
Τότε έπεσα τυχαία επάνω
σ' αυτή την ιστοσελίδα.
-
Είναι η rejectiontherapy.com
-
(Γέλια)
-
«Θεραπεία κατά της απόρριψης» ήταν
ένα παιχνίδι ενός Καναδού επιχειρηματία.
-
Λέγεται Τζέισον Κόμελι.
-
Η βασική ιδέα είναι να επιζητάς
την απόρριψη επί 30 μέρες,
-
κάθε μέρα να απορρίπτεσαι σε κάτι,
-
έτσι τελικά παύεις να νιώθεις τον πόνο.
-
Λάτρεψα αυτή την ιδέα.
-
(Γέλια)
-
Είπα: «Ξέρεις κάτι; Θα το δοκιμάσω.
-
Θα νιώσω την απόρριψη για 100 μέρες».
-
Σκέφτηκα δικές μου ιδέες για απόρριψη,
-
και ανέβαζα βίντεο στο διαδίκτυο.
-
Να τι έκανα.
-
Να πώς έμοιαζε η διαδικτυακή σελίδα.
-
Πρώτη μέρα...
-
(Γέλια)
-
Δανείσου 100 ευρώ από έναν άγνωστο.
-
Έτσι πήγα στη δουλειά μου,
-
πήγα στον κάτω όροφο
-
και είδα έναν τύπο πίσω από ένα γραφείο.
-
Έμοιαζε με σεκιουριτά.
-
Τον πλησίασα
-
και ενώ περπατούσα,
-
-ήταν η πιο μακρινή διαδρομή της ζωής μου-
-
ανατρίχιαζα,
-
ίδρωνα και είχα ταχυπαλμία.
-
Πήγα μπροστά του και είπα
-
«Συγνώμη, κύριε. Μπορώ να δανειστώ
100 ευρώ από εσάς;»
-
(Γέλια)
-
Με κοίταξε και μου κάνει, «Όχι».
-
«Γιατί;»
-
Και απλά είπα, «Όχι; Συγνώμη.»
-
Έκανα στροφή και το έβαλα στα πόδια.
-
(Γέλια)
-
Ένιωσα τόσο ντροπιασμένος.
-
Αλλά επειδή με βιντεοσκόπησα,
-
το ίδιο βράδυ είδα τον εαυτό μου
να βιώνει την απόρριψη.
-
Είδα πόσο τρομαγμένος ήμουν.
-
Έμοιαζα με το παιδί από την Έκτη Αίσθηση.
-
Έβλεπα νεκρούς.
-
(Γέλια)
-
Αλλά μετά είδα αυτόν τον τύπο.
-
Δεν έμοιαζε και τόσο απειλητικός.
-
Ήταν ένας χοντρούλης, αξιαγάπητος τύπος,
-
που με ρώτησε ακόμα «Γιατί;»
-
Όχι μόνο αυτό, αλλά
μου ζήτησε και να του εξηγήσω.
-
Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα.
-
Θα μπορούσα να εξηγήσω, να διαπραγματευτώ.
-
Αλλά δεν έκανα τίποτα απ' αυτά.
-
Απλώς το έβαλα στα πόδια.
-
Ένιωσα πως αυτή είναι
η μικρογραφία της ζωής μου.
-
Κάθε φορά, με την παραμικρή απόρριψη,
-
έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
-
Και ξέρετε κάτι;
-
Την επόμενη φορά, ότι και αν συμβεί,
-
δεν πρόκειται να τρέξω.
-
Θα μείνω αφοσιωμένος.
-
Μέρα δύο: Ζήτα δεύτερο μπέργκερ δωρεάν.
-
(Γέλια)
-
Πήγα σε ένα φαστφουντάδικο,
-
τελείωσα το γεύμα μου,
πήγα στον ταμεία και του είπα:
-
«Θα ήθελα ένα γέμισμα πιάτου».
-
(Γέλια)
-
Με ρώτησε με απορία: «Τι είναι αυτό;»
-
(Γέλια)
-
Είπα: «Είναι όπως όταν σου ξαναγεμίζουν
το ποτήρι, αλλά σε μπέργκερ».
-
Είπε: «Λυπάμαι φίλε,
δεν το συνηθίζουμε εδώ».
-
(Γέλια)
-
Μετά από την άρνησή του θα μπορούσα
να το βάλω στα πόδια αλλά έμεινα.
-
Είπα: «Βασικά λατρεύω
τα μπέργκερ σας και το μαγαζί σας,
-
και αν μπορείτε να κάνετε κάτι τέτοιο,
θα σας λατρέψω περισσότερο».
-
(Γέλια)
-
Απάντησε: «Εντάξει,
θα ρωτήσω το αφεντικό μου,
-
ίσως δεχτεί αλλά λυπάμαι,
δε μπορεί να γίνει σήμερα».
-
Και έφυγα.
-
Παρεπιπτόντως,
-
δεν νομίζω ότι το εφάρμοσαν ποτέ.
-
(Γέλια)
-
Νομίζω ότι παρέμειναν στα ίδια.
-
Αλλά το αίσθημα ζωής ή θανάτου
που ένιωσα την πρώτη φορά
-
είχε εξαφανιστεί,
-
απλά και μόνο επειδή είχα επικεντρωθεί
και δεν το έβαλα στα πόδια.
-
Είπα, «Τέλεια, επιτέλους μαθαίνω πράγματα.
-
Υπέροχα».
-
Μέρα τρίτη:
Πάρε ντόνατ ολυμπιακούς κύκλους.
-
Εδώ η ζωή μου έφερε τα πάνω κάτω.
-
Πήγα στα «Κρίσπι Κριμ»,
-
ένα μαγαζί με ντόνατ που υπάρχει
κυρίως στις Νοτιανατολικές ΗΠΑ.
-
Σίγουρα θα υπάρχουν κι εδώ.
-
Μπαίνω λοιπόν μέσα και λέω,
-
«Θα ήθελα το σύμβολο
των ολυμπιακών αγώνων με ντόνατ,
-
βασικά ενώνεις πέντε ντόνατ μαζί...»
-
Εννοώ, δεν υπήρχε καμία
περίπτωση να δεχτεί, όχι;
-
Η υπάλληλος με πήρε πολύ στα σοβαρά.
-
(Γέλια)
-
Έβγαλε ένα χαρτί,
-
άρχισε να ενώνει τα χρώματα
και τους κύκλους,
-
σκεφτόταν «Πώς να κάνω κάτι τέτοιο;»
-
και 15 λεπτά αργότερα,
-
επέστρεψε με ένα κουτί ντόνατ
στο σχήμα των ολυμπιακών κύκλων.
-
Ήμουν τόσο συγκινημένος.
-
Δε μπορούσα να το πιστέψω.
-
Εκείνο το βίντεο πήρε πάνω από πέντε
εκατομμύρια προβολές στο YouTube.
-
Ούτε ο κόσμος μπορούσε να το πιστέψει.
-
(Γέλια)
-
Μετά απ' αυτό εμφανίστηκα
σε εφημερίδες, σε εκπομπές, παντού.
-
Έγινα διάσημος.
-
Πολλοί άνθρωποι άρχισαν
να μου γράφουν μέιλ
-
λέγοντας, «Αυτό που κάνεις είναι φοβερό».
-
Αλλά η διασημότητα
και η φήμη δε με άγγιξαν.
-
Αυτό που ήθελα πραγματικά
ήταν να μάθω, να αλλάξω.
-
Οπότε μετέτρεψα τις υπόλοιπες
100 μέρες της απόρριψης
-
σε ένα παιχνίδι, σε μια έρευνα.
-
Ήθελα να δω πόσα πράγματα
μπορούσα να μάθω.
-
Έμαθα πολλά πράγματα.
-
Ανακάλυψα τόσα πολλά μυστικά.
-
Για παράδειγμα έμαθα
ότι αν δεν το βάζω στα πόδια
-
όταν με απορρίπτουν, μπορώ
να μετατρέψω το «όχι» σε «ναι»,
-
και η μαγική λέξη είναι «γιατί;»
-
Μια μέρα πήγα στο σπίτι ενός αγνώστου,
κρατώντας ένα λουλούδι στο χέρι,
-
χτύπησα την πόρτα και είπα,
-
«Μπορώ να φυτέψω
αυτό το λουλούδι στην αυλή σας;»
-
(Γέλια)
-
Απάντησε: «Όχι».
-
Αλλά πριν γυρίσει και φύγει, ρώτησα:
-
«Συγνώμη, μπορώ να μάθω το γιατί;»
-
Απάντησε: «Κοίτα, έχω ένα σκύλο
-
που τρελαίνεται να ξεθάβει
οτιδήποτε θάβω στον κήπο.
-
Δεν θέλω να χαραμίσω το λουλούδι.
-
Αν θέλεις, πήγαινε απέναντι στην Κόνι.
Λατρεύει τα λουλούδια».
-
Αυτό ακριβώς έκανα.
-
Πήγα απέναντι στην Κόνι.
-
Χάρηκε τόσο πολύ που με είδε.
-
(Γέλια)
-
Μισή ώρα αργότερα,
υπήρχε ένα λουλούδι στον κήπο της.
-
Σίγουρα έγινε πιο όμορφο τώρα.
-
(Γέλια)
-
Αν όμως είχα φύγει
μετά την αρχική απόρριψη,
-
θα έμενα με την εντύπωση,
ότι ο τύπος δεν με εμπιστευόταν,
-
επειδή του φάνηκα τρελός,
-
ότι δεν είχα ντυθεί καλά,
ή δεν ήμουν ευπρεπής.
-
Δεν ήταν τίποτα απ' αυτά.
-
Απλώς αυτό που είχα δεν ταίριαζε
με αυτό που χρειαζόταν.
-
Με εμπιστεύθηκε όμως
δίνοντας μου μια παραπομπή,
-
όπως λένε στις πωλήσεις.
-
Πέτυχα μια παραπομπή.
-
Μια μέρα...
-
Έμαθα επίσης ότι μπορώ
να πω κάποια πράγματα,
-
ώστε να πάρω πιο εύκολα θετική απάντηση.
-
Για παράδειγμα μια μέρα
πήγα στο Στάρμπακς,
-
και ρώτησα τον υπεύθυνο, «Γεια, μπορώ
να γίνω υποδοχέας στο Στάρμπακς;»
-
Με ρώτησε: «Τι εννοείς
υποδοχέας στο Στάρμπακς;»
-
«Ξέρεις τους υποδοχείς στο ΙΚΕΑ;
-
Αυτούς τους ανθρώπους
που σε καλωσορίζουν μόλις μπεις,
-
όμως βασικά φροντίζουν μην κλέψεις τίποτα;
-
Θέλω να βιώσουν αυτή τη θερμή εμπειρία
και οι πελάτες εδώ».
-
(Γέλια)
-
Δεν είμαι σίγουρος
αν είναι και πολύ καλό αυτό.
-
Βασικά είμαι σίγουρος ότι είναι κακό.
-
Και ήταν σε φάση: «Ω...»
-
ναι κάπως έτσι έμοιαζε, τον έλεγαν Έρικ,
-
και έλεγε «Δεν είμαι σίγουρος».
-
Έτσι φαινόταν, αβέβαιος.
-
Τότε τον ρώτησα, «Είναι περίεργο;»
-
και είπε: «Ναι, πολύ περίεργο, ρε φίλε».
-
Αλλά με το που το είπε
άλλαξε όλη του η συμπεριφορά.
-
Σαν να άφηνε όλες τις αμφιβολίες του
να πέσουν στο πάτωμα.
-
Και είπε: «Ναι μπορείς να το κάνεις,
αλλά διακριτικά».
-
(Γέλια)
-
Έτσι για την επόμενη μισή ώρα
έγινα υποδοχέας.
-
Έλεγα «Γεια» σε κάθε πελάτη που έμπαινε,
-
δίνοντας του ευχές για τις γιορτές.
-
Δεν ξέρω τι επάγγελμα έχετε,
αλλά μη γίνετε υποδοχέας.
-
(Γέλια)
-
Ήταν απίστευτα βαρετό.
-
Αλλά έμαθα ότι μπόρεσα να το κάνω
γιατί ρώτησα «Είναι περίεργο;»
-
Επειδή σχολίασα την αμφιβολία που είχε,
-
και πρόσθεσα «Είναι περίεργο;»
Αυτό σήμαινε πως εγώ δεν ήμουν.
-
Αυτό σήμαινε ότι σκεφτόμουν όπως εκείνος,
-
βλέποντάς το σαν κάτι περίεργο.
-
Ξανά και ξανά,
-
έμαθα ότι αν ανέφερα τις αμφιβολίες
που ίσως έχουν οι άλλοι,
-
πριν κάνω μία ερώτηση,
με εμπιστεύονταν.
-
Ήταν πιο πιθανό να μου απαντήσουν θετικά.
-
Τότε έμαθα ότι μπορούσα να εκπληρώσω
το όνειρο ζωής μου, ρωτώντας.
-
Προέρχομαι από τέσσερις γενιές καθηγητών·
-
η γιαγιά μου πάντα έλεγε,
-
«Τζια, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις,
-
αλλά θα ήταν τέλειο αν γινόσουν δάσκαλος».
-
(Γέλια)
-
Εγώ όμως ήθελα να γίνω επιχειρηματίας.
-
Ήταν βέβαια πάντα όνειρό μου
να διδάξω κάποτε κάτι.
-
Οπότε είπα: «Γιατί δε ρωτάω
-
αν μπορώ να διδάξω στο πανεπιστήμιο;»
-
Έμενα στο Όστιν τότε,
-
οπότε πήγα στο τοπικό πανεπιστήμιο
-
και ρώτησα τους καθηγητές: «Μπορώ να κάνω
μια διάλεξη στο μάθημά σας;»
-
Δεν έβγαλε πουθενά τις πρώτες φορές.
-
Αλλά επειδή δεν το έβαλα στα πόδια,
αλλά επέμεινα,
-
ο τρίτος καθηγητής που ρώτησα
ήταν πολύ εντυπωσιασμένος.
-
Είπε: «Κανείς δεν το
έχει ξανακάνει αυτό».
-
Πήγα προετοιμασμένος με παρουσιάσεις
και πλάνο διδασκαλίας.
-
Είπε: «Μπορώ να το χρησιμοποιήσω αυτό.
-
Γιατί δεν έρχεσαι ξανά σε δύο μήνες;
Θα σε χωρέσω κάπου στο πρόγραμμα».
-
Δύο μήνες μετά δίδασκα μια τάξη.
-
Αυτός είμαι εγώ. Δεν φαίνομαι καλά,
η φωτογραφία δεν είναι καθαρή.
-
Μερικές φορές σε απορρίπτει
μέχρι και ο φωτισμός.
-
(Γέλια)
-
Αλλά ναι,
-
όταν τελείωσα το μάθημα έβαλα τα κλάματα,
-
γιατί σκέφτηκα ότι
-
μπορώ να καταφέρω ό,τι ονειρεύομαι
αρκεί να το ζητήσω.
-
Παλιά πίστευα ότι έπρεπε να κάνω
όλα εκείνα τα πράγματα,
-
έπρεπε να γίνω τέλειος επιχειρηματίας
ή να κάνω διδακτορικό για να διδάξω,
-
αλλά όχι, απλά ρώτησα,
-
και μπόρεσα να διδάξω.
-
Σε αυτή τη φωτογραφία
όπου δεν φαίνεται τίποτα,
-
παρέθεσα τα λόγια του Μάρτιν
Λούθερ Κίνγκ του νεότερου.
-
Γιατί; Γιατί στην έρευνά μου ανακάλυψα
ότι οι άνθρωποι που άλλαξαν τον κόσμο,
-
τον τρόπο που ζούμε και σκεφτόμαστε,
-
είναι οι άνθρωποι που αντιμετώπισαν
αρχικά και συχνά τη βία, την απόρριψη.
-
Άνθρωποι σαν τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ,
-
σαν τον Μαχάτμα Γκάντι,
τον Νέλσον Μαντέλα,
-
ή ακόμη και τον Ιησού Χριστό.
-
Αυτοί οι άνθρωποι δεν άφησαν
να τους καθορίσει η απόρριψη,
-
αλλά να τους καθορίσει η αντίδρασή τους
μετά από αυτήν.
-
Αγκάλιασαν την απόρριψη.
-
Δε χρειάζεται να γίνουμε ίδιοι
για να μάθουμε για την απόρριψη,
-
στην περίπτωσή μου,
η απόρριψη ήταν η κατάρα μου,
-
ο δικός μου μπαμπούλας.
-
Με κυνηγούσε σε όλη μου τη ζωή
επειδή την απέφευγα.
-
Μετά άρχισα να την αποδέχομαι.
-
Την μετέτρεψα στο μεγαλύτερο
δώρο της ζωής μου.
-
Ξεκίνησα να διδάσκω σε άλλους ανθρώπους
πώς να κάνουν την απόρριψη ευκαιρία.
-
Χρησιμοποίησα τη σελίδα, τις ομιλίες μου,
-
το βιβλίο που μόλις εξέδωσα,
ενώ παράλληλα δομώ νέα μέσα
-
για να βοηθήσω κι' άλλους να ξεπεράσουν
τον φόβο της απόρριψης.
-
Όταν σε απορρίπτουν στη ζωή,
-
όταν αντιμετωπίζεις ένα ακόμη εμπόδιο,
-
ή άλλη μια αποτυχία,
-
συλλογίσου τις πιθανότητες.
-
Μην το βάλεις στα πόδια.
-
Αν τα αποδεχθείς,
-
ίσως γίνουν και δικά σου δώρα επίσης.
-
Σας ευχαριστώ πολύ.
-
(Χειροκροτήματα)