https:/.../Ward_Cunningham%2C_Inventor_of_the_Wiki.webm

Επιμέλεια μετάφρασης υποτίτλων:
ΓΕΛ Σαμοθράκης/Α' τάξη 2014-2015

Το wiki είναι ένα διαδραστικό λογισμικό

ένα λογισμικό που έφτιαξα
στο διαδίκτυο και

επέτρεψε στους ανθρώπους να έρθουν σε
μια ιστοσελίδα και να δημιουργήσουν κάτι.

Και νομίζω πως τελικά αυτό
που προέκυψε είναι ότι οι
άνθρωποι ανακάλυψαν

ότι μπορούν να δημιουργήσουν κάτι

μαζί με άλλους ανθρώπους που δεν
γνωρίζουν καν,αλλά καταλήγουν
να τους εμπιστεύονται

και φτιάχνουν κάτι που εκπλήσσει.

Τους εκπλήσσει όλους,
αναφορικά με την αξία του.

Το HyperCard ήταν ένα

είδος προγράμματος ζωγραφικής, όπου
μπορούσες να ζωγραφίσεις πολλές σελίδες,

σε πολλές οθόνες και μετά να κάνεις
τη μια οθόνη να συνδεθεί με την άλλη.

Λοιπόν, κανείς δεν ήξερε τότε τι ήταν το
"υπερκείμενο" και έτσι ήταν κάπως δύσκολο

να το καταλάβεις.. Δηλ. το τι
υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνεις μ' αυτό.

Και μου άρεσε η ιδέα να υπάρχει

κάποιου είδους πρόκληση και

μου αρέσει το να επινοώ το τι θα κάνω
με διάφορα πράγματα...

έτσι λοιπόν σκέφτηκα:
Θα φτιάξω μια στοίβα καρτών

για το πώς μεταφέρονται
οι ιδέες μέσα στην εταιρεία μου.

Το ενδιαφέρον σ' αυτό ήταν η προϋπόθεση ότι

αν ήθελες να δημιουργήσεις έναν
σύνδεσμο, αν ήθελες ένα κουμπί να

σε πάει από μια κάρτα σε άλλη,

θα ήξερες αυτή την άλλη κάρτα
και αυτή θα υπήρχε ήδη!

Κι όταν ρωτούσα να μου πούνε το πως
μεταφέρονται οι ιδέες

μέσα στην εταιρεία, πάντα έλεγαν
να μεταφερθούμε σε άλλη εταιρεία

κάπου, όπου για αυτό

δεν θα υπήρχε ήδη κάρτα.
Έτσι, την έφτιαξα με τρόπο

που μπορείς να πληκτρολογείς ένα όνομα για κάτι, και μόλις πατήσεις το κουμπί

του συνδέσμου του, αν δεν υπάρχει
η κάρτα την δημιουργεί αυτομάτως.

Και την φτιάχνει όταν κάποιος το ζητήσει.
Όταν ...

κινείσαι σε ένα υπερκείμενο
και φτάνεις στα άκρα του,

απλά πιέζεις τα άκρα να πάνε παραπέρα.
Κι έτσι ...

μπορώ να αντιμετωπίσω ένα θέμα που είναι

απίστευτα μεγάλο - όπως κάθε ιδέα
σε ολόκληρη την εταιρεία μου.

Αλλά, όσοι γνώριζαν για τις ιδέες
μπορούσαν να ακολουθήσουν την διαδρομή.

Να πάνε από κάρτα σε κάρτα μέχρι να φτάσουν κάπου

που ήταν το όριο.

Αλλά, έφταναν στο όριο γιατί ήξεραν
ότι υπήρχε. Ήθελαν να δουν τι ...

έλεγα εγώ γι' αυτό. Και το πρόγραμμά μου έλεγε ...

"Δεν γνωρίζω κάτι για αυτό, πείτε μου
εσείς κάτι σχετικό". Και τους άρεσε

πολύ να γράφουν. Στην πραγματικότητα
στο Hypercard, οι άνθρωποι έρχονταν
και κάθονταν στο γραφείο μου.

και ήθελαν μια επίδειξη για το Hypercard

και εγώ τους έδειχνα το πρόγραμμα και αυτοί δεν ήθελαν να φύγουν.

Ξέρεις, είχα μία αγαπημένη θεωρία που έλεγε ότι

οι μηχανικοί δεν χρησιμοποιούν μια ιδέα

αν δεν την έχουν δει πριν να λειτουργεί.
Ξέρεις, ότι είναι βασικά συντηρητικοί.

Ως αποτέλεσμα αυτού,

οι ιδέες αργούν να αφομοιωθούν. Έτσι,
ενδιαφερόμουν για το πώς μεταδίδονται οι ιδέες

στις κοινότητες.

Και αυτή η σκέψη, ήταν πιο σημαντική
από οποιοδήποτε συγκεκριμένο υπερκείμενο.

Αλλά, πραγματοποιήσαμε κάποια
συνέδρια που ονομάσαμε

"Οι πρότυπες γλώσσες του προγραμματισμού"
συνέδρια για πρότυπα γλωσσών

ως προγράμματα

και είχαμε εκατοντάδες ανθρώπων που
ήρθαν στο πανεπιστήμιο του Illinois.

Αυτό έγινε το καλοκαίρι...

...του 1994. Και αναφερθήκαμε στο

πως χρειαζόμαστε να γράφουμε για τα
προγράμματα των υπολογιστών με ένα
διαφορετικό τρόπο

έτσι ώστε να μπορούμε να συλλάβουμε
αυτές τις ιδέες. Και το γιατί κάποιοι
αποφασίζουν ότι μια ιδέα είναι καλή,

ή κακή.

Και τότε οι φίλοι μου μου είπαν

"Επιτρέψε μου να σου δείξω αυτό το νέο
πράγμα που ονομάζετε Παγκόσμιος Ιστός
(World Wide Web)"

Στο πανεπιστήμιο του Illinois βεβαίως,
είχαν δημιουργήσει το πρώτο πρόγραμμα
πλοήγησης με γραφικά

και μου το δείξαν και μου είπαν:
"Ward, νομίζουμε ότι χρειάζεσε να φτιάξεις

ένα

"αποθετήριο προτύπων υπερκειμένου"

Μα φυσικά, σκέφτηκα. Το έχω ξανακάνει
πριν με το HyperCard και

απλώς χρειαζόμουν να το μεταφέρω στο
διαδίκτυο.

Και τότε δεν θα έχω ανθρώπους να
κάθονται γύρω από το γραφείο μου,
επειδή το διαδίκτυο ήταν ...

... διεθνές!

Έτσι έλυνε αυτό το πρόβλημα και ...
μπορούσα να το κάνω;

Μπορούσα να βρω φόρμες; Έπρεπε να κάνω αυτήν την ιδέα να αγαπήσει την mark-up.

Επειδή με προβλημάτιζε το γεγονός ότι δεν είχα τα κουμπιά

που είχα στο HyperCard.

Ξέρεις, είναι ένα διαφορετικό σύστημα.
Αλλά, έφτιαξα την mark-up και

έπειτα την δοκίμασα κι έκατσα και ξεκίνησα να πληκτρολογώ διάφορα σε αυτή

και ήταν αρκετά διασκεδαστικό από ότι θυμάμε. Γνώριζα το τι ήταν διασκεδαστικό να κάνω

στο HyperCard και εσείς δεν θα θέλατε να φύγετε από το γραφείο μου. Αλλά το να μπορώ να κάτσω εκεί

στο διαδίκτυο... Και είπα, "Τό βρήκα! αυτή είναι η αίσθηση"

Ξέρεις, δίνω σημασία στο τι αισθανεσαι όταν χρησιμοποιείς προγράμματα υπολογιστών και

η αίσθηση ήταν η σωστή. Έτσι γνώριζα ότι ήταν σημαντικό. Γνώριζα ότι θα υπηρετούσε τον σκοπό...

ότι ήθελα πάλι να μιλώ για ιδέες πάνω στον προγραμματισμό των υπολογιστών.

Έτσι το κοινό που φανταζόμουν ήταν άνθρωποι ακριβώς όπως ο εαυτός μου.

Ο κόσμος ήταν έκπληκτος. Για την ακρίβεια μερικοί άνθρωποι...

ξέρεις, μου στέλναν e-mail λέγοντας: "Δεν θέλω να το αναφέρω, αλλά

έχεις ένα τρομερό σφάλμα στο σύστημα σου - αφήνει τον κόσμο να γράφει οτιδήποτε!"

Ή, θα λέγανε: "Έχεις ένα λάθος σε αυτή την σελίδα", και θα

μου στέλναν ένα e-mail όπου

μου έλεγαν ποιο ήταν το λάθος και το τι θα έπρεπε να είχα πεί αντ' αυτού.

Και για να τους ενθαρύνω απλώς θα έπερνα το e-mail και θα το επικολούσα στο wiki

και έπειτα θα τους έστελνα έναν σελιδοδείκτη στην σελίδα αυτή και θα έλεγα:

"Με δική μου προτοβουλία πήρα το μήνυμα σου και το

ανάρτησα στο wiki για λογαρασμό σου, αλλά θα μπορούσες να το είχες κάνει και μόνος σου."

Και φρόντιζα την κοινότητα με αυτόν τον τρόπο

για μερικά χρόνια. Κάτι άλλο, επειδή δεν είχα καμία αίσθηση του...

Ξέρεις, ενθάρρυνα τους ανθρώπους να μην υπογράφουν αυτά που έγραφαν.

Θεωρούσα, βλέπεις, τα λόγια σου, τις ιδέες σου ως ένα δώρο για την κοινότητα

και ότι δεν θα πρέπει να ζητάς εύσημα, γιατί τότε κανείς άλλος

δεν πρόκειται να το βελτιώσει.Θα έχουν πάντα την αίσθηση ότι είναι δικό σου.

Έτσι κάτι τέτοιο το αποθάρρυνα. Το ακολούθησα κι εγώ ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό.

Το 80% περίπου της δουλειάς μου ήταν ανώνυμο.

Και αυτό έκανε τον κόσμο να νιώθει ότι:

"Α! Εδώ υπάρχει μια μεγάλη κοινότητα. Υπάρχουν όλα αυτά τα πάρε-δώσε",

Ωστόσο υπάρχει μια συνοχή, γιατί είχα γράψει εγώ πολλά από αυτά.

Αλλά, αυτό είναι το πρόβλημα εκκίνησης με κάτι καινούργιο: Έπρεπε να δώσω την αίσθηση ότι υπάρχει μια κοινότητα...

προκειμένου να προσελκύσω μια κοινότητα.

Και οι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν. Το άλλο ήταν ότι κάλεσα ανθρώπους

με τα ποιο αναγνωρίσιμα ονόματα.

Όταν εμφανίζονταν και έγραφαν κάτι,

χρειαζόταν απλώς να γράψουν μια-δυο σελίδες,

γιατί κάποιος άλλος λιγότερο γνωστός θα έλεγε:

"Α, αυτός είναι εδώ-πρέπει να είμαι κι εγώ".

Είναι θέμα ματαιοδοξίας.

Μπορεί να έκανα και λάθος σε μερικά από αυτά τα πράγματα.

Εννοώ ότι μερικές φορές οι άνθρωποι νιώθουν ότι αν δεν πάρουν εύσημα για αυτά που γράφουν,

προτιμούν τελικά να μην γράψουν.

Αλλά αυτό που ενθάρρυνα τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν είναι το να δωρίζουν τα λόγια τους.

Βλέπεις, είναι μόνο μια ιδέα, και οι ιδέες είναι φτηνές.

Και όταν οι άνθρωποι γράφουν κάτι

και έρχονται μετά και ανακαλύπτουν ότι

αυτά που έγραψαν έχουν βελτιωθεί

είναι φοβερά συναρπαστικό, βλέπεις. «Για δες, αυτό έγινε καλύτερο μέσα σε μια νύχτα!

Ποιος το βελτίωσε;»
Και είναι σχεδόν μυστήριο, επειδή

κανείς τους δεν το υπέγραψε.

Είναι σαν να λες "Ω! Το Wiki το έκανε καλύτερο".

Λοιπόν, δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα από μόνα τους.

Κάτι κλασικό στους

πίνακες επικοινωνίας των υπολογιστών εκείνο τον καιρό ήταν ότι

έγραφες κάτι και κάποιος θα εντόπιζε ένα ορθογραφικό λάθος

και έτσι θα έλεγε:

«Το έγραψες με αυτόν τον τρόπο ενώ γράφεται με τον άλλο τρόπο».

Κι αυτό επειδή το μόνο μέρος που μπορούσες να γράψεις ήταν στο κάτω μέρος.

Μπορούσες να προσθέσεις, αλλά δεν μπορούσες να αλλάξεις κάτι.

Έτσι γράφεις κάτι και όταν γυρνάς πίσω,

το μόνο που βρίσκεις είναι βαρετά παράπονα για αυτά που έγραψες.

Τώρα στο σύστημά μου, κάνεις ένα ορθογραφικό λάθος και κάποιος απλά το διορθώνει.

Και όταν γυρνάς πίσω δεν παρατηρείς καν ότι υπήρχε εξ’ αρχής.

Αλλά βρίσκεις αυτή τη μία φράση την οποία κάποιος πρόσθεσε, και η οποία πραγματικά αποδίδει

αυτό που προσπαθούσες να πεις.

Έτσι, οτιδήποτε θετικό προβάλλεται και το αρνητικό απλώς διαγράφεται.

Το ωραίο είναι, όταν κάποιος έρχεται

στο ενδιάμεσο και διαβάζει. Κάποιος που ξέρει λιγότερα απ' ότι εσύ.

Μπορεί να βρει την απάντησή σου πολύτιμη, ακόμα κι αν είναι αποσπασματική.

Έτσι, αυτή η ιδέα του ότι

"κάθε σκέψη είναι ένα είδος σπόρου που απλά αναπτύσσετε και αναπτύσσετε ..."

Έχει χρησιμοποιηθεί πολύ αποτελεσματικά στη Wikipedia, αλλά

ήταν πολύ σημαντική για το wiki μου, το οποίο πραγματικά στόχευε στο να αλλάξουν τον τρόπο

με τον οποίο οι άνθρωποι μιλούσαν για προγράμματα υπολογιστών

επειδή εκεί δεν υπήρχε τίποτα άλλο να στραφούν εκτός από την άμεση εμπειρία των ανθρώπων.

Έτσι, καθώς οι άνθρωποι έγραφαν για την εμπειρία τους στον προγραμματισμό

οι άνθρωποι το διάβαζαν και ήταν η πρώτη φορά που διάβαζαν

για κάποιον που μιλούσε, ας πούμε, για το φόβο του ότι δεν θα μπορούσε

να φέρει εις πέρας το πρόγραμμα

και πώς αυτός ο φόβος άλλαξε τις αποφάσεις τους,

ή το πώς

βρήκαν έναν τρόπο να συνεργαστούν με κάποιον άλλο και

να βρουν αυτό που θα ήταν αποδεκτό και από τους δυο - πολλές απόψεις.

Ενδιαφερόμασταν πολύ για το πώς τα προγράμματα υπολογιστών

θα μπορούσαν να σχηματιστούν

με έναν τρόπο που θα εξελισσόταν, όπου δεν θα είχαμε ένα βασικό σχέδιο για το ίδιο το πρόγραμμα,

αλλά ας πούμε μόνο μια γενική ιδέα για το τι θέλουμε να κάνουμε

όπου εσύ ξέρεις από αυτό, εγώ κάτι επίσης και ο Joe γνωρίζει κάτι για αυτό

αλλά όλοι θα δουλέψουμε μαζί

και απλώς θα αφήσουμε το πρόγραμμα να αναπτυχθεί.

Ξέρεις το να μιλήσεις για κάτι σαν κι αυτό που ήταν ανήκουστο

εκείνο τον καιρό, στον προγραμματισμό των υπολογιστών

Σε ένα περιβάλλον... σε ένα σύστημα κειμένου...

σε ένα πίνακα συζητήσεων.... που είχε την ίδια ιδιότητα.

ήταν μία επίδειξη της ίδιας της ιδέας την οποία προσπαθούσαμε

να διερευνήσουμε στον προγραμματισμό υπολογιστών.

Και είναι αληθινή στον προγραμματισμό,
αυτό το βλέπουμε συνέχεια και είναι αποδεκτή

τωρα, αλλά τότε ήταν..

Θεωρούνταν ανόητη ιδέα όταν ξεκινήσαμε, και τώρα είναι πια αναγνωρισμένη.

Είναι στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος

για να φτιάξεις ένα πραγματικά υπέροχο πρόγραμμα. Ήταν η πρώτη μου Χαβανέζικη λέξη

Ήταν η πρώτη Χαβανέζικη λέξη που έμαθα όταν προσπαθούσαν να μου δώσουν οδηγίες για το πώς θα χρησιμοποιούσα το λεωφορείο wiki-wiki

για να μεταφερθώ μέσα στο αεροδρόμιο.

Και το wiki είναι μια Χαβανέζικη λέξη που σημαίνει γρήγορος και έτσι, το wiki-wiki σημαίνει πολύ γρήγορος.

Έτσι ονομάστηκε: ο πολύ γρήγορος ιστός.

Τεχνικά πάντα ονομαζόταν "Wiki Wiki Web". Αλλά,

όταν έγραψα το σενάριο - το CGI σενάριο εντολών που το έκανε τελικά να λειτουργήσει -

ήμουν σε ένα UNIX σύστημα και φυσικά σε ένα σύστημα UNIX χρησιμοποιείς πάντα

συντομογραφίες με πεζά γράμματα, οπότε τελικά το ονόμασα "wiki.cgi".

Και έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ασχολήθηκαν καν με την κανονική του ονομασία,

απλώς το λένε "wiki".

Και δεν έχω κανένα θέμα μ’ αυτό. Είναι σαν να λέω "Εδώ έχω ένα σύστημα που ονομάζεται ...

γρήγορο". Αν χρειάζεστε περισσότερο μυαλό...

Ξέρεις, αν ένα άτομο ξέρει τα πάντα

και απλά καθίσει και σκεφτεί πραγματικά σε βάθος,

μπορεί να οραματιστεί όλο το πρόγραμμα και απλά να το γράψει ή να γράψει ένα ποίημα.

Ξέρεις, η ποίηση είναι ένα απ’ αυτά τα πράγματα, τα αρκετά προσωπικά.

Αν γράφεις ένα ποίημα κάθε μέρα, μετά από 30 χρόνια θα είσαι μεγάλος ποιητής.

Κι αυτό είναι μάλλον κάτι που πρέπει να το κάνεις μόνος σου.

Αλλά τα προγράμματα των υπολογιστών και οι εγκυκλοπαίδειες είναι

σε άλλη κλίμακα όπου πρέπει να κάνεις μια συντονισμένη προσπάθεια

και για να την κάνεις καλά, ώστε να φαίνεται

σαν να δημιουργήθηκε από ένα μόνο μυαλό. Αυτό είναι η πρόκληση! Και εκεί είναι

που πρέπει οι άνθρωποι να μάθουν πώς να αλληλοσυμπληρώνονται, ή όπως μ’ αρέσει να λέω,

να στηρίζουν ο ένας τον άλλον.

Παίρνεις τα πράγματα στα οποία είσαι καλός εσύ, τα πράγματα στα οποία είμαι καλός εγώ και βρίσκουμε έναν τρόπο

να τα ταιριάξουμε, -- έτσι ώστε να φαίνεται σαν ήμασταν ο Σούπερμαν. Kαι αυτό συμβαίνει.

Δεν είναι τόσο δύσκολο. Υπάρχει ένας τρόπος να δουλεύουμε μαζί,

όπου

θα έχουμε συμφωνήσει εκ των προτέρων ότι

εσύ θα κάνεις αυτό και εγώ θα κάνω το άλλο. Και αν εσύ δεν ανταπεξέλθεις στην υποχρέωσή σου μέχρι το τέλος

της συμφωνίας,

τότε ξέρεις ότι θα σε πάω στα δικαστήρια ή κάτι τέτοιο.

Είναι αυτό το πράγμα σε ύφος σύμβασης

και νομίζω πως είναι καλύτερο από τον ανταγωνισμό,

αλλά μπορεί να λειτουργεί μόνο σε περιπτώσεις όπου γνωρίζεις πού είσαι στο

τέλος.

Όπου ξέρεις ποιο θα είναι το σύνολο της δουλειάς.

Είναι ένας χρήσιμος τρόπος εργασίας, αλλά αυτό

επειδή οι άνθρωποι που χρηματοδοτούν

τα προγράμματα υπολογιστών σκέφτηκαν ότι έτσι θέλαμε να δουλέψετε, μ’ αυτόν τον τρόπο.

Αν πρόκειται να σε πληρώνω για έξι μήνες
για να δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα υπολογιστών,

θέλω να ξέρω τι πρόκειται να κάνεις εσύ

και τι πρόκειται να κάνει ο άλλος

και αυτό ήταν το γενικό πλάνο. Και τελικά καταλήγει να

χρησιμοποιεί ένα μικρό ποσοστό από τις δυνατοτήτες του υπολογιστή. Τον υπολογιστή

είναι πολύ καλύτερα

να τον αφήσετε να γίνει αυτό που πραγματικά χρειάζεται να γίνει,

ή το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.

Αυτό εμπεριέχει ένα είδος πίστης, ξέρεις. Πρέπει να το πιστέψεις

ότι θα προκύψει ακόμα κι αν δεν μπορείς να πεις τι τελικά θα προκύψει. Εννοώ ότι αν κάποιος

είχε αποφασίσει, στην αρχή του έργου, το τι θα ήταν οι σελίδες της Wikipedia,

δεν θα είχαν λίστες με σημαντικές ενυπόγραφες συνεισφορές

και σελίδες που έχουν όλα αυτά τα πράγματα που οι άνθρωποι αγαπήσαν εκεί..

Δεν θα τα είχαν σκεφτεί.
Ξέρεις, είχα αυτο το

κάτι σαν δυναμικό δικαίωμα "αναπτυσώμενου από το κέντρο προς τα έξω"

για ένα έγγραφο υπερκειμένου στο διαδίκτυο

και αυτό είναι ένα μοντέλο διαμοιρασμού και περιλαμβάνε

ότι μπορείς να μάθεις αρκετά για τον άλλο και να αναπτυχθεί αυτή η σχέση εμπιστοσύνης.

Αλλά υπήρξαν μερικά πράγματα που η Wikipedia έκανε σωστά

και που δεν είχαν καν περάσει από το μυαλό μου.

Για παράδειγμα, να εξασφαλίσει το δικαίωμα χορήγησης άδειας.

Εγώ αυτό δεν το πρόσεξα και νομίζω πως λέγοντας:

«αυτό πρέπει να πάρει άδεια με αυτό τον τρόπο, αυτή εδώ είναι η κυριότητα,

αυτές είναι οι εγγυήσεις για να προχωρήσει "- αυτό είναι σημαντικό.

Εγώ απλά δεν ενδιαφερόμουν για αυτά τα πράγματα,

και έτσι δεν το έκανα με το σωστό τρόπο.

Μπορείτε να εξηγήσετε τι σημαίνει η εξασφάλιση του δικαιώματος χορήγησης άδειας;

"Το ανοικτό" -

ξέρεις, εγώ ήμουν "ανοικτός", αλλά δεν υπήρχε καμία εγγύηση

ότι θα ήταν "ανοικτό",

Δεν υπήρχε καμία συμφωνία όταν κάποιος έστελνε κάτι.

Υπήρχε μια προσδοκία...

αλλά δεν ήταν καταγεγραμμένη. Και στην πραγματικότητα νομίζω ότι, όταν τελικά το κατέγραψα,

είπα πως μου ανήκει...

"έχεις το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσεις αλλά δεν μπορείς να το κρατήσεις."

Και αυτό δεν είναι στ’ αλήθεια ανοικτό περιεχόμενο.

Αλλά νομίζω ότι η σχέση του Jimmy Wales

με τον Richard Stallman το αποκατέστησε αυτό.

Το άλλο που απλά δεν σκέφτηκα,

ή νόμιζα ότι θα ήταν υπερβολικά δύσκολο ήταν το να γίνει γινόταν διεθνές.

Το γεγονός ότι επειδή έχει την άδεια να επαναχρησιμοποιείται φυσικά σημαίνει ότι

το περιεχόμενο μπορεί ελεύθερα να μεταφερθεί

και σε άλλες γλώσσες.

Και το γεγονός ότι οι άνθρωποι μπορεί να θέλουν να διαβάζουν και να γράφουν

στη δική τους γλώσσα – αυτή η διεθνούς εύρους εναλλακτική είναι κάτι βαθύτερο.

Με την έννοια ότι έχεις την ευκαιρία

κατά κάποιον τρόπο, να φέρεις τον κόσμο όλο πιο κοντά.

Η Wikipedia είναι ίσως μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις

στους υπολογιστές, για να φέρει κατ’ ουσίαν ειρήνη στον κόσμο.

Αυτό είναι υπέροχο, αυτή η αντίληψη

να πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε γλώσσα.

Όταν συνειδητοποιήσεις ότι διαβάζεις

μια εγκυκλοπαίδεια σχετική με αυτά τα οποία σε ενδιαφέρουν, επειδή

γράφτηκε από ανθρώπους σαν κι εσένα, που μιλάνε για αυτά που τους ενδιαφέρουν

κι αυτό το ενδιαφέρον

γίνεται τόσο σημαντικό για σένα, που το εμπιστεύεσαι.

Λοιπόν, το γεγονός (είναι ότι) το ίδιο είδος

αλληλεπίδρασης συμβαίνει σε πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς.

Τώρα, μπορούμε να μιλήσουμε για πολέμους επιμέλειας και άλλα τέτοια πράγματα.

Αλλά,

αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που κινούνται πέρα δώθε

μεταξύ των διαφόρων γλωσσών.

Οι άνθρωποι που είναι αρκετά τυχεροί να γνωρίζουν και να κατανοούν πολλαπλούς πολιτισμούς,

μπορούν σε αυτόν τον κόσμο, να μεταφέρουν μικρά στοιχεία πολιτισμού πέρα δώθε.

Και όταν διαβάζω κάτι, ακόμα και στην Αγγλική Wikipedia,

και βλέπω κάποια αναφορά, για το πού, ας πούμε, εφευρέθηκε στα αλήθεια το αεροπλάνο,

ή κάτι παρόμοιο,

είναι κάτι ευρείας εμβέλειας, κατά κάποια έννοια,

γιατί άνθρωποι που έχουν γνώση από όλο τον κόσμο,

- εγώ δυστυχώς δεν έχω –

έχουν μοιραστεί την γνώση αυτή.

Και αυτό, εν μέρει, συνέβη επειδή χρησιμοποίησαν την γλώσσα τους.

Τα Αγγλικά είναι μια σημαντική γλώσσα,

αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι να έχουμε λιγότερο γνωστές γλώσσες.

Σε κάνει μέρος

ενός κόσμου ιδεών,

όπως επίσης και της άποψης ότι κάθε γλώσσα είναι σημαντική,

όπως ακριβώς κάθε άνθρωπος είναι σημαντικός.