Φτωχή και ενδυναμωμένη | Λορίς Σνάιντερ | TEDxFondduLac

Η Λορίς Σνάιντερ μιλάει για την καταπολέμηση της φτώχειας και της αδικίας μέσω της ενδυνάμωσης, της πίστης και της επένδυσης στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, βοηθώντας τους να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους.

Σήμερα είναι Διευθύντρια Διαπολισμικών Σχέσεων στο Moraine Park Technical College στο Fond Du Lac, WI. Στο παρελθόν, εργάστηκε για 10 χρόνια στο Fond du Lac School District, στη διαχείριση πολιτικών και πρακτικών αναφορικά με την ανταπόκριση των μαθητών και των οικογενειών τους στις φυλετικές και πολιτιστικές τους ανάγκες.

Η Λορίς έχει αναπτύξει επιτυχημένα την ικανότητα πολιτιστικής ανταπόκρισης στην κοινότητα με ποικίλους τρόπους. Η τελευταία της πρωτοβουλία αφορά την συνίδρυση του Humanity Project: Telling the untold story, την πρώτη συζήτηση για ζητήματα κοινότητας στο Fond Du Lac που εστιάζει στην παρουσίαση των ιστοριών ανθρώπων διαφορετικού χρώματος στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx, η οποία χρησιμοποιεί τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά διοργανώνεται ανεξάρτητα, από μια τοπική κοινότητα/ομάδα. Διαβάστε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

«Μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις».

Πόσοι από εσάς το έχετε
ακούσει μεγαλώνοντας;

Πόσοι από εσάς πιστεύατε πραγματικά

ότι μπορείτε να γίνετε ό,τι θέλετε,

ό,τι βάλετε στο μυαλό σας;

Σαν ένα νέο κορίτσι που μεγάλωνε
σε μια κεντρική γειτονιά,

από μια ανύπαντρη μητέρα τεσσάρων παιδιών,

θέλετε να μάθετε τι άκουγα
όταν το έλεγαν αυτό;

Άκουγα, «Πλούσια, λευκά παιδιά,
μπορείτε να γίνετε ό,τι θέλετε.

αλλά φτωχά, μαύρα κορίτσια
σαν εσάς, δεν αξίζουν τίποτα».

Όπως όταν πήγαινα στο βενζινάδικο
να αγοράσω το αγαπημένο μου ζαχαρωτό,

αφού ένιωθα περήφανη
από τον έλεγχο προόδου μου,

ο ταμίας είχε συχνά εκφράσεις
αηδίας στο πρόσωπό του,

καθώς άφηνα τα κουπόνια
στο ταμείο, ένα ένα,

σα να είχα μόλις ληστέψει κάποιον.

Όπως όταν γύρναγα στο σπίτι το βράδυ
και άνοιγα την τηλεόραση

και έβλεπα ανθρώπους σαν εμένα
που έμεναν σε γειτονιές σαν τη δική μου

που είτε ήταν εγκληματίες,
είτε μέλη συμμοριών

ή έμποροι ναρκωτικών,

σαν να είχα μόνο αυτές
τις επιλογές στη ζωή.

«Γίνε όποιος θέλεις να είσαι».

Ναι, καλά...

Όπως όταν πήγαινα στα μαθήματα
προηγμένης τοποθέτησης στο λύκειο

και ήμουνα η μόνη με σκούρο δέρμα,

με μεταχειρισμένα, μη επώνυμα ρούχα,

και την περσινή μου σάκα,

το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο:

«Δεν ανήκεις εδώ».

Τι επιλογές είχα λοιπόν στη ζωή;

Με τι μπορούσα να ασχοληθώ ως ένα κορίτσι

που μεγάλωνε βασιζόμενο
στην κοινωνική πρόνοια;

Και μιλάω για άμεση ενίσχυση
από την πρόνοια:

μηνιαία χρηματική ενίσχυση,
επίδομα στέγασης, κουπόνια σίτισης,

εβδομαδιαίες επισκέψεις
σε αποθήκες τροφίμων.

Πώς μπορούσα να γίνω όποια ήθελα;

Τι σημαίνει αυτό ακριβώς;

Βρίσκομαι όμως εδώ και ζω μια ζωή
για την οποία είμαι περήφανη.

Έχω μια επιτυχημένη, ικανοποιητική καριέρα

στο πεδίο της εκπαίδευσης.

Έχω μια όμορφη οικογένεια,

τη στήριξη του συντρόφου μου
και δύο υπέροχα μικρά κοριτσάκια.

Έχω ένα σπίτι και οδηγώ ένα αυτοκίνητο,
τα οποία πλήρωσα μόνη μου.

Και κατάφερα να σπουδάσω.

Προς το παρόν κάνω μεταπτυχιακές σπουδές.

Για μερικούς από εσάς πιθανόν
αυτό να μην είναι κάτι σπουδαίο.

Είναι η ζωή που περιμένατε ότι θα έχετε.

Είναι οι ιδέες στις οποίες
εκτεθήκατε από παιδιά.

Αποτελούσε ήδη ζωντανό σας βίωμα.

Για μένα όμως όχι.

Ειλικρινά, δεν γνώριζα
την ύπαρξη τέτοιου τρόπου ζωής.

Δεν είχα ιδέα.

Κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσής μου,
οι άνθρωποι με ρωτούσαν,

«Πώς βγήκες από τη φτώχεια;
Πώς επιβίωσες; Ποιο είναι το μυστικό σου;»

Σηκώνοντας τους ώμους απαντούσα,
«Δεν ξέρω. Θέμα τύχης».

Αλλά τότε, καθώς άρχισα να δουλεύω
με μαθητές και οικογένειες

που ζούσαν στη φτώχεια,
σε καταστάσεις παρόμοιες με τις δικές μου,

άρχισα να δίνω προσοχή
και να μελετάω ανθρώπους γύρω μου,

ενώ παράλληλα ανέλυα βαθιά
τη δική μου τη ζωή.

Συνειδητοποίησα ότι η φτώχεια
δεν αφορά τα χρήματα,

ούτε την εξασφάλιση
μιας καλής δουλειάς, καθόλου.

Η φτώχεια σχετίζεται
με την έλλειψη ευκαιριών

και με την πεποίθηση ότι έχεις
τον έλεγχο της πορείας της ζωής σου.

Σχετίζεται με την πρόσβαση
σε ευκαιρίες με θετική δυναμική.

Αφορά την πίστη των ανθρώπων σε εσένα

και την ευκαιρία που σου δίνουν
για να κάνεις κάτι σπουδαίο.

Είναι το αίσθημα της στήριξης
από τους γύρω σου,

όταν αμφιβάλλεις για τις ικανότητές σου.

Ποιος έχει τον έλεγχο
αυτής της διαδικασίας;

Ο καθένας από εσάς.

Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε ελπίδα,
έμπνευση, αγάπη, ενθάρρυνση και στήριξη

σε άτομα που έχουν περιθωριοποιηθεί,
θυματοποιηθεί, αποξενωθεί

ή που έχουν υποστεί
διακρίσεις εις βάρος τους.

Όλοι έχετε τη δύναμη να το κάνετε.
Έχει τόσο μεγάλη απήχηση.

Αρκεί να παρατηρήσετε τους γύρω σας

και να είστε διατεθειμένοι να βγείτε
από τη ζώνη ασφαλείας σας,

όταν έρχεστε αντιμέτωποι
με άγνωστες καταστάσεις.

Όλοι μπορούμε να το κάνουμε αυτό,
και φαίνεται τόσο απλό.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου,
δέχτηκα αφιλοκερδώς

στήριξη και καθοδήγηση από διάφορα άτομα

κατά τη διάρκεια όλης μου της ζωής.

Πίστεψαν σε εμένα πάση θυσία,

και μου έδειξαν πώς
να αντέχω τα δεινά του κόσμου.

Δεν πείραζε που η οικογένεια μου
στηριζόταν στην κρατική ενίσχυση

για επιβίωση

ή ότι η μητέρα μου μεγάλωνε μόνη της
τέσσερα διαφυλετικά παιδιά.

Το μόνο που είχε σημασία είναι
ότι πηγαίναμε κάθε μέρα στο σχολείο,

κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε,

και φερόμασταν σε όλους,
ακόμα και σε εμάς τους ίδιους,

με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Άτομα σαν τη δασκάλα μου
στην πρώτη δημοτικού,

που πάντα μου τόνιζε πόσο έξυπνη είμαι

και πόσο τυχερή ήταν
που με είχε στην τάξη της.

Αντικατέστησε σταθερά κοινωνικά μηνύματα

[όπως] «είσαι αποτυχημένος»
και «είσαι τεμπέλης»

με το «Θα γίνεις μεγάλος και τρανός».

Ή σαν τον δάσκαλο ανάγνωσης
του αδερφού μου

που με ενθάρρυνε να γίνω ηγέτιδα
σε ηλικία μόλις εννέα χρονών,

αναθέτοντάς μου τη φροντίδα παιδιών
σε οικογενειακές εκπαιδευτικές βραδιές,

ώστε να συγκεντρώνονται γονείς και
φροντιστές και να μαθαίνουν στρατηγικές

που θα κάνουν τα παιδιά τους
καλύτερους αναγνώστες.

Ή σαν τον οδηγό λεωφορείων στην πόλη μου
– τον αριθμό τρία, δεν θα τον ξεχάσω –

που σχεδίαζε τις χειμερινές διακοπές
μια ξεχωριστή βραδιά με τη μητέρα μου,

κάνοντας σχολιασμό στο τακτικό δρομολόγιο,

δείχνοντας όλα τα πανέμορφα
εορταστικά φώτα και στολίδια,

και ήταν κάτι που περίμενε
κάθε χρόνο η οικογένειά μου.

Ο αστυνόμος που έκανε
περιπολία στη γειτονιά μου,

μάζεψε τους φίλους του

και με προώθησε για ένα τουρνουά
καλαθοσφαίρισης All-Star

που δεν μπορούσε να πληρώσει
η οικογένειά μου.

Ενθουσιάστηκα τόσο μετά το τηλέφωνο
που με προσκαλούσαν να συμμετάσχω,

αλλά όταν είδα το κόστος,
σταμάτησα να το συζητάω,

επειδή ήξερα ότι μια αναφορά στη μητέρα
μου θα διαιώνιζε μια καθοδική διαδρομή

κατάθλιψης και τύψεων,

για τα πράγματα που δεν μπορούσε να
μας αγοράσει, που θέλαμε εμείς τα παιδιά.

Εκείνος ήξερε πόσο σημαντικό
ήταν και με βοήθησε,

παρόλο που γενικά
δεν είχε ιδιαίτερη σημασία.

Όπως ο δάσκαλός μου
στη γεωμετρία στο λύκειο,

που ήταν ο πρώτος
που μου ανέφερε το πανεπιστήμιο.

Η απάντησή μου; «Εγώ;
Εγώ δεν θα πάω πανεπιστήμιο.

Αυτά είναι για πλούσια παιδιά,
εμείς είμαστε στην πρόνοια».

«Το πανεπιστήμιο είναι για εσένα
και δεν θα το διαπραγματευτούμε»

μου απάντησε, και με στήριξε
σε κάθε μου βήμα,

μέχρι που περπάτησα
στη σκηνή του πανεπιστημίου

και ήταν πολύ περήφανη για εμένα.

Αργότερα, ήταν ο γενικός διευθυντής
στην πρώτη μου δουλειά

που μου δίδαξε τη σπουδαιότητα
της σωστής εργασιακής ηθικής.

Πίστευε ότι ήμουν ηγέτιδα

και με προσκάλεσε να συμμετάσχω
στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα διοίκησης

πριν να γίνω καν 18 χρονών.

Επένδυσε σε εμένα.

Τι ισχυρό μήνυμα για
να στείλεις σε ένα νεαρό άτομο.

Μέσα από τις πράξεις τους, αυτά τα άτομα
με έκαναν να νιώσω ότι η ζωή μου

αξίζει, σαν να είχα έναν
σκοπό σε αυτόν τον κόσμο.

Δεν μου συνέβαινε συχνά αυτό.

Ποια είναι η σημασία των παραπάνω; Γιατί
να ενδιαφερθούμε; Γιατί είναι σημαντικά;

Αν δεν μας ενδιαφέρουν,
οι συνέπειες μπορεί να είναι ολέθριες.

Η μητέρα μου πλήρωσε στα 58
το απόλυτο τίμημα.

Η μακροχρόνια κακή διατροφή,
η ελλιπής υγειονομική περίθαλψη, το άγχος

και η έλλειψη στήριξης
για τις ψυχικές της ανάγκες

και η ζωή στην φτώχεια,
κυριολεκτικά, τη σκότωσαν.

Όπως τόσες κόρες στον κόσμο,
ειδωλοποίησα πολύ τη μητέρα μου.

Την είχα σε μεγάλη υπόληψη.

Μου δίδαξε την ανιδιοτελή υπηρεσία

και ότι η εκπαίδευση ήταν
το κλειδί της επιτυχίας.

Δύο χρόνια πριν πεθάνει,

γράφτηκε σε τεχνικό κολέγιο
για να σπουδάσει νοσηλευτική,

και πέρασε με 9 και 10 όλα
τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου.

Συνήθιζε πάντα να λέει,
«Είμαστε φτωχοί, αλλά όχι κουτοί.

Διαθέτουμε εγκέφαλο
τον οποίο ο κόσμος χρειάζεται».

Αντιλήφθηκε ότι αφού τα παιδιά της
πήγαν στο πανεπιστήμιο,

είχε έρθει η σειρά της.

Ήθελε να γίνει συνήγορος για όσους
δεν τολμούσαν να μιλήσουν

επειδή: «Οι ανάγκες τους ήταν αδιάφορες
σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις».

Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να δει
το όνειρό της να γίνεται πραγματικότητα.

Ένα πράγμα έμαθα στη ζωή μου:

οι άνθρωποι χρειάζονται επιβεβαίωση
και ενδυνάμωση, όχι σωτηρία.

Χρειάζονται βοήθεια
για να πετυχαίνουν τους στόχους τους,

και όχι υποδείξεις σχετικά
με το ποιοι πρέπει να είναι αυτοί.

Όταν βλέπεις μέσα από το δικό σου
πρίσμα, των δικών σου αξιών,

όσο καλές προθέσεις και να έχεις,
θα υπάρξουν αρνητικές συνέπειες.

Πριν από δύο χρόνια, δούλευα
με έναν μαθητή γυμνασίου

που τα δικαστήρια προσδιόρισαν
ότι χρειάζεται υπηρεσίες προστασίας.

Ήταν 16 ετών και η οικογένειά του
τον είχε εγκαταλείψει.

Ήταν άστεγος.

Δύο βδομάδες πριν
από τις χειμερινές διακοπές,

μια συνάδελφος προσφέρθηκε

με ενδιαφέρον να του παραχωρήσει
προσωρινά μια στέγη.

Έτσι, συμμετείχα στη συνάντηση
για να εξακριβώσω

αν υπήρχαν πιθανότητες γι' αυτό,

και κάποια στιγμή σε εκείνη τη συνάντηση,

η συνάδελφός μου είπε στον μαθητή,

«Ξέρεις, πραγματικά ελπίζω
να επισπευσθεί η διαδικασία

επειδή θέλω να περάσεις
όμορφα Χριστούγεννα».

Αργότερα την ίδια μέρα,
ο μαθητής ήρθε στο γραφείο μου,

πολύ αναστατωμένος.

Άρχισε να πηγαίνει πάνω κάτω
και τον ρώτησα,

«Τι έχεις πάθει; Συμβαίνει κάτι;»

Τον κοίταξα και τα μάτια του
είχαν βουρκώσει, μου απάντησε,

«Φίλε, αυτοί οι άνθρωποι
δεν με καταλαβαίνουν!

Δεν με ενδιαφέρει να περάσω
όμορφα Χριστούγεννα! Δεν με νοιάζουν αυτά.

Θέλω κάποιον να με αγαπάει,
να με κάνει να νιώθω ότι αξίζω,

να με κάνει να πιστέψω
ότι μπορώ να γίνω κάποιος,

αντί να με κάνει να νιώθω γελοίος,
σαν να είμαι ένα βάρος,

ένα φτωχό αγοράκι που κάποιος
πρέπει να το πάρει σπίτι του το βράδυ».

Η εμπειρία αυτή ήταν πολύ εποικοδομητική.

Η μελέτη των αναγκών μας για επιβίωση,

μερικές φορές μπορεί να είναι πολύ απλή:

αγάπη, αίσθηση αποδοχής.

Η ανάγκη του δεν ήταν
αυτή που νόμιζε ότι ήταν.

Πριν από δύο χρόνια,

ξεκίνησα εθελοντισμό με τον άντρα μου
σε ένα καταφύγιο έκτακτης ανάγκης,

και σύντομα αποδείχτηκε,

ότι οι επισκέπτες χρειάζονταν
κάποιον να τους ακούσει,

μια ικανότητα που την έχουμε όλοι,

αλλά δεν τη χρησιμοποιούμε στο μέγιστο.

Κάθε εβδομάδα παίρναμε μεγάλη χαρά

ακούγοντας τις φοβερές ιστορίες ατόμων
που μας έβλεπαν σαν φίλους

και ζούσαν, κατά το πλείστον,
σε πολύ σκοτεινά μέρη.

Η συναναστροφή με ομοίους είναι
αναπόσπαστο κομμάτι

της ανθρώπινης φύσης

και μερικοί άνθρωποι είναι καθημερινά

απομονωμένοι από αυτήν
τη βασική εμπειρία - γιατί;

Μήπως επειδή δεν είναι
στον κοινωνικό μας κύκλο;

Η πίστη είναι το πιο δυνατό εργαλείο

για να προκαλέσεις διαταραχή
στον κύκλο της φτώχειας

και να καλλιεργήσεις
στους άλλους την πεποίθηση

ότι μπορούν να πετύχουν
και ότι θα τα καταφέρουν.

Η ίδια αποτελώ απόδειξη αυτού.

Δεν θα στεκόμουν σήμερα εδώ με περηφάνια

αν οι άλλοι δεν είχαν πιστέψει σε εμένα
και δεν με είχαν καθοδηγήσει.

Ο καθένας μπορεί να πει στον άλλον
ότι είναι σημαντικός

και να του πει ότι μπορεί
να επιβιώσει στις δύσκολες εποχές.

Η αυτεπάρκεια είναι σημαντικό
γνώρισμα των επιτυχημένων ανθρώπων,

η πίστη ότι θα τα καταφέρεις.

Είναι μια υπέροχη σκέψη:
η πίστη ότι θα τα καταφέρεις.

Θα ήθελα να μοιραστώ
μια παράθεση του Δρα Χάιμ Γκίνο,

που διαμόρφωσε τον τρόπο
που βλέπω τον κόσμο

και την απήχηση που μπορώ να έχω

στις πολύτιμες ζωές που έχουν
καθημερινά οι γύρω μου,

«Αν δούμε τους ανθρώπους όπως
είναι, τους κάνουμε χειρότερους.

Αν τους δούμε όπως οφείλουν να είναι,

τους βοηθάμε να γίνουν αυτοί
που πραγματικά μπορούν να γίνουν».

Όπως είπε ο Μαχάτμα Γκάντι,

γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις
να δεις στον κόσμο.

Έτσι ηγούμαι της ζωή μου,
προσωπικά και επαγγελματικά.

Παρατηρώ τον περίγυρό μου

και κάνω ό,τι μπορώ
για να καταργώ τους φραγμούς.

Πρέπει να ενεργήσουμε με συνοχή

για να δώσουμε ένα τέλος
σε αυτόν τον ολέθριο κύκλο.

Όσοι αυτή τη στιγμή αγωνίζεστε,

μην τα παρατάτε, αξίζει η μάχη.

Να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας,
αξίζετε τη ζωή που επιθυμείτε.

Γελάω μερικές φορές

όταν σκέφτομαι τη ζωή που έχω τώρα
και το πόσο διαφορετική ήταν.

Τις προάλλες - ή κάθε μέρα -

παραπονέθηκα στον άντρα μου

για το ότι δεν έχουμε
ένα δωματιάκι εισόδου στο σπίτι.

(Γέλια)

Σοβαρά τώρα, δωματιάκι εισόδου;

Κυριολεκτικά, ένα δωμάτιο για τη λάσπη,

που όταν μεγαλώνοντας,
δεν είχα πάντα κρεβατοκάμαρα,

και σίγουρα όχι μία που δεν μοιραζόμουν
με ένα ή δύο άλλα άτομα.

Μακάρι να μπορούσε να με δει
σήμερα ο δεκάχρονος εαυτός μου -

δεν γνώριζα ότι θα μπορούσα
να είμαι τόσο περήφανη για τον εαυτό μου,

να μπορώ να παίρνω τις αποφάσεις που θέλω,

να έχω την επιλογή να απορρίψω μια δουλειά
ή μια καριέρα που δεν μου ταιριάζει,

να έχω την οικονομική ελευθερία
να στηρίξω την οικογένειά μου,

χωρίς να βασίζομαι στην κρατική ενίσχυση

για να έχω ρεύμα ή φαγητό.

Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο σταθερή
μπορεί να γίνει η ζωή μου,

αλλά, βλέπετε, τη φαντάστηκαν
άλλοι για εμένα.

Έδωσαν προσοχή, μου τόνισαν πόσο άξιζα

και μου έδειξαν ευκαιρίες που θα μπορούσαν
να μου προσφέρουν μια καλύτερη ζωή.

Ήταν απλοί άνθρωποι.

Δεν με λυπόντουσαν,

ούτε με έκαναν να νιώθω άσχημα

που η οικογένειά μου βασιζόταν
στην κρατική στήριξη.

Δεν μας θεωρούσαν ανίκανους.

Μας έδωσαν σημασία και δαπάνησαν χρόνο,

τον βρήκαν τον χρόνο,

να κατανοήσουν την εμπειρία μου,

ώστε να πετύχω τη μέγιστη
αξιοποίηση των δυνατοτήτων μου.

Μπορώ λοιπόν να γίνω ό,τι θέλω;

Μπορώ,

και εσείς μπορείτε να συνεισφέρετε.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)