Είναι καιρός οι γυναίκες να θέτουν υποψηφιότητα

Με ζεστασιά και σπιρτάδα, η Χάλα Τομασντότιρ μοιράζεται το πώς ξεπέρασε τη μεροληψία των ΜΜΕ, άλλαξε τον τόνο του πολιτικού ντιμπέιτ και εξέπληξε ολόκληρο το έθνος της όταν έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ισλανδίας, εμπνέοντας την επόμενη γενιά ηγετών στην πορεία. «Αυτό που βλέπουμε, μπορούμε και να γίνουμε», λέει. «Έχει σημασία οι γυναίκες να θέτουν υποψηφιότητα».

Αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερή

που είμαι από μια χώρα

που γενικώς θεωρείται
ως το καλύτερο μέρος στον κόσμο

για να είσαι γυναίκα.

Το 1975, όταν ήμουν επτά χρονών,

οι γυναίκες στην Ισλανδία έκαναν απεργία.

Δεν έκαναν καμία εργασία εκείνη τη μέρα,

είτε είχαν επαγγελματικές θέσεις εργασίας,

είτε είχαν δουλειές του σπιτιού.

Έκαναν πορεία προς το κέντρο του Ρέικιαβικ

-το 90% των γυναικών συμμετείχαν-

και ειρηνικά και με αλληλεγγύη

ζήτησαν ισότητα.

Τίποτα δε δούλεψε στην Ισλανδία
εκείνη τη μέρα,

επειδή τίποτα δε δουλεύει
όταν οι γυναίκες δε δουλεύουν.

(Χειροκρότημα)

Πέντε χρόνια μετά,
οι Ισλανδοί είχαν το θάρρος

να είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο

που εξέλεξε δημοκρατικά
μια γυναίκα ως πρόεδρό τους.

Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτή τη μέρα,

που η Πρόεδρος Βίγκντις,
όπως τη γνωρίζουμε με το μικρό της όνομα,

βγήκε έξω στο μπαλκόνι του σπιτιού της,

μια ανύπαντρη μητέρα με την κόρη της
στο πλευρό της καθώς είχε κερδίσει.

(Χειροκρότημα)

Αυτή η γυναίκα ήταν ένα απίστευτο πρότυπο

για εμένα και όλους όσους μεγάλωναν
εκείνον τον καιρό,

μεταξύ τους και αγόρια.

Συχνά μοιράζεται την ιστορία
του πώς ένα νεαρό αγόρι την πλησίασε

μετά από μερικούς μήνες θητείας

και ρώτησε, «Μπορούνε τα αγόρια
να μεγαλώσουν και να γίνουν πρόεδροι;»

(Γέλια)

Τα πρότυπα έχουν πραγματικά σημασία,

αλλά ακόμα και με τόσο ισχυρά πρότυπα

για τα οποία είμαι τόσο ευγνώμων,

όταν είχα την παρότρυνση
να θέσω υποψηφιότητα για πρόεδρος,

η πρώτη μου αντίδραση ήταν,
«Ποια είμαι εγώ για να θέσω υποψηφιότητα;

Ποια είμαι εγώ για να γίνω πρόεδρος;»

Προκύπτει πως οι γυναίκες είναι

λιγότερο πιθανό να θέσουν
υποψηφιότητα απ' τους άντρες.

Μια έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ το 2011

έδειξε πως 62% των ανδρών
είχαν σκεφτεί να θέσουν υποψηφιότητα,

αλλά στις γυναίκες το 45%.

Αυτό είναι μια διαφορά
16 ποσοστιαίων μονάδων,

και είναι η ίδια διαφορά που ίσχυε
και μια δεκαετία νωρίτερα.

Και πραγματικά είναι κρίμα,

επειδή είμαι τόσο πεπεισμένη πως ο κόσμος
πραγματικά χρειάζεται γυναίκες ηγέτες

και περισσότερη ηγεσία βασισμένη σε αρχές

γενικότερα.

Οπότε η απόφασή μου να θέσω υποψηφιότητα

ανάγεται στο γεγονός

ότι ένιωσα

πως έπρεπε να συμβάλω και εγώ,

ακόμα και αν δεν είχα
καμία εμπειρία στην πολιτική,

να βγω μπροστά και να προσπαθήσω
να δημιουργηθεί ένας κόσμος

που θα έχει λογική και θα είναι βιώσιμος

για τα παιδιά μας,

και έναν κόσμο όπου θα επιτρέπουμε
και στα αγόρια και στα κορίτσια μας

να είναι αυτό που μπορούν να είναι.

Και ήταν το ταξίδι της ζωής μου.

Ήταν υπέροχο.

Το ταξίδι ξεκίνησε με θεωρητικά
το πολύ 20 υποψήφιους.

Κατέληξε με την πρόκριση εννέα υποψηφίων

και τελικώς ο αγώνας κατέληξε
σε τέσσερις από εμάς,

τρεις άντρες και εμένα.

(Χειροκρότημα)

Αλλά δεν τελειώνει εδώ το δράμα.

Μπορεί να πιστεύετε
ότι έχετε δράμα στις ΗΠΑ

αλλά μπορώ -

(Γέλια)

Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είχαμε
και το δικό μας δράμα στην Ισλανδία.

Λοιπόν ο εν ενεργεία πρόεδρός μας
επί 20 έτη,

ανακοίνωσε αρχικά
ότι δε θα έθετε υποψηφιότητα,

γεγονός που μάλλον ήταν υπαίτιο

για την ύπαρξη τόσων υποψηφίων.

Αργότερα όμως άλλαξε γνώμη

όταν παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός μας

μετά τα διαβόητα έγγραφα του Παναμά

που ενέπλεκαν τον ίδιο
και την οικογένειά του.

Έγινε μια δημοφιλής
διαμαρτυρία στην Ισλανδία,

οπότε ο εν ενεργεία πρόεδρος σκέφτηκε
πως χρειάζονταν έναν έμπιστο ηγέτη.

Λίγες μέρες μετά, σχέσεις εταιριών
της γυναίκα του και της οικογένειάς της

προέκυψαν επίσης στα έγγραφα του Παναμά,

κι έτσι αποσύρθηκε και πάλι απ' τον αγώνα.

Προηγουμένως, είπε πως το έκανε αυτό

επειδή πλέον υπήρχαν
δύο καταρτισμένοι άντρες

οι οποίοι αισθανόταν πως ήταν ικανοί
να τον αντικαταστήσουν.

Οπότε στις 9 Μαΐου,
45 μέρες πριν τις εκλογές,

τα πράγματα δεν ήταν καλά για μένα.

Δεν κατάφερα ούτε καν να φανώ
στο γράφημα της εφημερίδας.

Οι δημοσκοπήσεις με είχαν στο 1%,

αλλά και πάλι ήταν το υψηλότερο

που είχε πάρει ποτέ γυναίκα
ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά της.

Συνεπώς θα ήταν πολύ λίγο να πω
πως έπρεπε να εργαστώ σκληρά

για να εξασφαλίσω τη θέση μου στο τραπέζι

και να έχω πρόσβαση στην τηλεόραση,

καθώς τα δίκτυα αποφάσισαν
πως θα συμπεριλάμβαναν μόνο

όσους είχαν πάνω από 2,5%
στις δημοσκοπήσεις

στο πρώτο τηλεοπτικό ντιμπέιτ.

Ανακάλυψα το απόγευμα
του πρώτου τηλεοπτικού ντιμπέιτ

ότι θα συμμετείχα μαζί
με τους τρεις άνδρες,

και έμαθα ζωντάνα στην τηλεόραση

πως ανέβηκα ακριβώς στο 2,5%
την ημέρα του πρώτου ντιμπέιτ.

(Χειροκρότημα)

Λοιπόν, οι προκλήσεις.

Οι μεγαλύτερες προκλήσεις που έπρεπε
να αντιμετωπίσω και να ξεπεράσω

σ' αυτό το ταξίδι είχαν να κάνουν
με ΜΜΕ, δύναμη και χρήματα.

Ας ξεκινήσουμε με τα ΜΜΕ.

Υπάρχουν εκείνοι που λένε
πως το φύλο δεν έχει σημασία

σε σχέση με τα ΜΜΕ και την πολιτική.

Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ.

Αποδείχτηκε δυσκολότερο για μένα να έχω
και πρόσβαση και χρόνο στα ΜΜΕ.

Για την ακρίβεια, ο προπορευόμενος
υποψήφιος προβλήθηκε στα τηλεοπτικά μέσα

87 φορές στο διάστημα έως τις εκλογές,

ενώ εγώ προβλήθηκα 31 φορές.

Και δε λέω πως τα ΜΜΕ
το κάνουν αυτό συνειδητά.

Πιστεύω πως έχει να κάνει κυρίως
με μια ασυνείδητη μεροληψία,

γιατί στα ΜΜΕ, όπως και λίγο πολύ
οπουδήποτε αλλού,

έχουμε και συνειδητή
και ασυνείδητη μεροληψία

και πρέπει να τολμήσουμε να μιλήσουμε
γι' αυτήν αν θέλουμε να αλλάξει.

Όταν τελικά απέκτησα πρόσβαση
στην τηλεόραση

η πρώτη ερώτηση που μου τέθηκε ήταν,
«Θα παραιτηθείτε;»

Και ήταν μια δύσκολη ερώτηση.

Αλλά βέβαια με 1 έως 2,5%
στις δημοσκοπήσεις,

ίσως ήταν ευνόητη.

Αλλά τα ΜΜΕ πραγματικά μετράνε,
και σε κάθε μου τηλεοπτική εμφάνιση,

βλέπαμε και βιώναμε
μια αύξηση στις δημοσκοπήσεις,

οπότε ξέρω από πρώτο χέρι
πόσο μετράει αυτό

και γιατί πρέπει να μιλάμε γι' άυτό.

Ήμουν η μόνη απ' τους τελικούς
τέσσερις υποψηφίους

που ποτέ δεν είχα
μια πρωτοσέλιδη συνέντευξη.

Κάποιες φορές έμενα απ' έξω από ερωτήσεις
που ετίθεντο στους άλλους υποψηφίους

και εκτός κάλυψης για τις εκλογές.

Λοιπόν το αντιμετώπισα αυτό,

αλλά θα πω το εξής
για να επαινέσω τα ισλανδικά ΜΜΕ.

Πήρα ελάχιστα σχόλια
για τα μαλλιά και το κοστούμι μου.

(Χειροκρότημα)

Οπότε, μπράβο τους.

Αλλά υπάρχει και μια ακόμα εμπειρία
που είναι πολύ σημαντική.

Έθεσα μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα,

χωρίς κάποια πολιτική παράταξη
ή δύναμη από πίσω μου.

Εκείνη η έλλειψη εμπειρίας

και έλλειψη πρόσβασης σε πόρους

πιθανότατα κόστισε στην εκστρατεία μας,

αλλά μας επέτρεψε επίσης να καινοτομήσουμε
και να κάνουμε πολιτική διαφορετικά.

Τρέξαμε μια θετική εκστρατεία,

και πιθανόν αλλάξαμε το ύφος των εκλογών
για άλλους με αυτόν τον τρόπο.

Ίσως ήταν ο λόγος που είχα
λιγότερο τηλεοπτικό χρόνο,

επειδή ήθελα να δείξω σεβασμό
στους άλλους υποψήφιους.

Όταν η πρόσβαση στα ΜΜΕ
αποδείχτηκε πολύ δύσκολη

χρησιμοποιήσαμε τα δικά μας μέσα.

Έκανα ζωντανές συνεδρίες στο Facebook

όπου δέχθηκα ερωτήσεις απ' τους ψηφοφόρους
εφ' όλης της ύλης και απάντησα επί τόπου.

Και βάλαμε όλες τις ερωτήσεις και
όλες τις απαντήσεις ανοιχτές στο Facebook

γιατί πιστεύαμε
πως η διαφάνεια ήταν σημαντική

για να εδραιώσεις την εμπιστοσύνη.

Και όταν η προσέγγιση των νέων ψηφοφόρων
αποδείχθηκε μια πρόκληση,

έγινα χρήστης του Snapchat.

Ζήτησα από νέους ανθρώπους
να μου μάθουν να το κάνω

και χρησιμοποίησα όλα τα φίλτρα
στο Snapchat στο τέλος της εκστρατείας.

Έπρεπε να χρησιμοποιήσω
πολύ χιούμορ αλλά και ταπεινότητα,

καθώς ήμουν πολύ κακή σ' αυτό.

Όμως έτσι μεγαλώσαμε
την υποστήριξη από τους νέους.

Οπότε είναι δυνατόν να δουλέψει
ένα διαφορετικό είδος εκστρατείας.

Αλλά δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να μιλά
για πολιτική χωρίς αναφορά στα χρήματα.

Λυπάμαι που είναι έτσι αλλά είναι αλήθεια,

και είχαμε λιγότερους οικονομικούς πόρους
απ' τους άλλους υποψήφιους.

Κατά μέρος αυτό οφειλόταν στο γεγονός

ότι δυσκολευόμουν
να ζητήσω οικονομική στήριξη.

Και ίσως είχα και τη φιλοδοξία
να κάνω πολλά με λίγα.

Κάποιοι θα το σχολίαζαν ως κάτι
πολύ θηλυπρεπές εκ μέρους μου.

Αλλά ακόμα και με ένα τρίτο των ΜΜΕ,
ένα τρίτο των οικονομικών πόρων,

και μόνο με μια ρηξικέλευθη ομάδα,
αλλά καταπληκτική ομάδα,

καταφέραμε να εκπλήξουμε τους πάντες
τη βραδιά των εκλογών,

όταν ανακοινώθηκαν τα πρώτα νούμερα.

Εξεπλάγην και η ίδια,
όπως θα δείτε και στη φωτογραφία.

(Γέλια)

Λοιπόν στα πρώτα νούμερα,

ήμουν σχεδόν ισόπαλη
με τον πρωτοπόρο υποψήφιο.

(Επευφημίες)

Βασικά, λίγο νωρίς
γιατί δεν το κατάφερα ακριβώς,

αλλά βγήκα δεύτερη,

και κάναμε μεγάλη πρόοδο από το 1%

με σχεδόν το εν τρίτο των ψήφων,

και κερδίσαμε τις δημοσκοπήσεις
με ένα πρωτοφανές περιθώριο,

ή 10 ποσοστιαίες μονάδες πάνω απ' όσο
έβγαζε η τελευταία δημοσκόπηση.

Κάποιοι με αποκαλούν την αληθινή
νικήτρια των εκλογών εξαιτίας αυτού,

και υπάρχουν πολλοί που με ενθάρρυναν
να ξαναβάλω υποψηφιότητα.

Αλλά αυτό που με κάνει πραγματικά περήφανη

είναι που ξέρω πως κέρδισα

αναλογικά υψηλότερο ποσοστό στήριξης
απ' τους νέους ανθρώπους,

και πολλοί ενθάρρυναν την κόρη μου
να θέσει υποψηφιότητα το 2040.

(Χειροκρότημα)

Είναι 13 χρόνων,

και δεν είχε εμφανιστεί
ποτέ πριν στην τηλεόραση.

Και την ημέρα των εκλογών,
την παρατηρούσα συνεχώς στην τηλεόραση,

και ήταν έξυπνη, είχε αυτοπεποίθηση,

ήταν ειλικρινής και υποστήριζε
τη μητέρα της.

Αυτό ήταν μάλλον το αποκορύφωμα
της εκστρατείας μου.

(Χειροκρότημα)

Αλλά υπήρχε και κάτι ακόμα.

Αυτά είναι κορίτσια νηπιαγωγείου
σε περίπατο,

βρήκαν μια αφίσα μου
σε μια στάση λεωφορείου,

και αισθάνθηκαν την ανάγκη να τη φιλήσουν.

Κοινό: Ωω!

Αυτή η εικόνα ήταν αληθινά
αρκετή νίκη για εμένα.

Αυτό που βλέπουμε,
μπορούμε και να γίνουμε.

Οπότε στο διάολο
ο φόβος και οι προκλήσεις.

(Χειροκρότημα)

Μετράει οι γυναίκες
να θέτουν υποψηφιότητα,

και είναι καιρός οι γυναίκες
να θέτουν υποψηφιότητα

είτε για διευθύνοντες σύμβουλοι,
είτε για πρόεδροι.

Κατάφερα ακόμα να κάνω εντύπωση
και στο δικό σας «New Yorker».

Κέρδισα έναν καινούριο τίτλο,
«Ένα ζωντανό emoji ειλικρίνειας».

(Επευφημίες)

Είναι μάλλον ο πιο περήφανός μου
τίτλος ως τώρα,

και ο λόγος είναι πως οι γυναίκες
συχνά επικρίνονται

όταν χρησιμοποιούν αυτό που εγώ ονομάζω
συναισθηματικό τους κεφάλαιο,

αλλά γνωρίζω από πρώτο χέρι
ότι γινόμαστε πολύ καλές

όταν το κάνουμε αυτό.

(Χειροκρότημα)

Και χρειαζόμαστε παραπάνω από αυτό.

Γιορτάσαμε σα να είχαμε κερδίσει
τη βραδιά των εκλογών,

γιατί έτσι αισθανόμασταν.

Οπότε δεν χρειάζεται απαραίτητα
να φτάσεις στη θέση.

Απλώς χρειάζεται να τη διεκδικήσεις,

και εσύ, η οικογένειά σου,
οι φίλοι και όσοι δουλεύουν μαζί σου,

αν το κάνετε σωστά, θα ξεπεράσετε
όλα όσα έχετε βιώσει προηγουμένως.

Λοιπόν περάσαμε καλά,

και έμαθα πολλά σε αυτό το ταξίδι,

πιθανώς περισσότερα απ' όσα
μπορώ να μοιραστώ εδώ

στο χρόνο που έχουμε σήμερα.

Αλλά να είστε σίγουροι,
ήταν σκληρή δουλειά.

Έχασα πολύ ύπνο εκείνους τους μήνες.

Χρειάστηκε δύναμη ψυχής και επιμονή
για να μην τα παρατήσω,

αλλά έμαθα κάτι που ήξερα
πριν την ημέρα του 1%,

ότι μπορείς να είσαι καλός μόνο

όταν αληθινά, αυθεντικά
ακούς τη δική σου φωνή

και δουλεύεις σύμφωνα με αυτήν.

Όπως λέει μερικές φορές
μια καλή μου αδερφή,

μπορεί να απατάς τη διαίσθησή σου,

αλλά η διαίσθησή σου δεν σε απατάει ποτέ.

Πιστεύω πως είναι επίσης πολύ σημαντικό
και πως όλοι το ξέρετε,

ότι σε κάθε ταξίδι που πηγαίνετε

μετράει η ομάδα που έχετε μαζί σας.

Το να έχεις ανθρώπους γύρω σου
με τις ίδιες αξίες και όραμα

αλλά διαφορετικούς σε όλα τα άλλα.

Αυτή είναι η συνταγή
της επιτυχίας για εμένα

και είμαι ευλογημένη
με έναν καταπληκτικό σύζυγο

εδώ σήμερα,

μια απίστευτη οικογένεια,

(Χειροκρότημα)

και υπέροχους φίλους,

και βρεθήκαμε μαζί σα νέοι επιχειρηματίες
στην πολιτική αρένα,

και καταφέραμε κάτι
που όλοι θεωρούσαν αδύνατο.

Πράγματι ο πρωτοπόρος ειδήμονας
στις δημόσιες σχέσεις μου είπε

πριν πάρω την απόφασή μου

ότι θα πήγαινα καλά αν έπαιρνα 7%.

Εκτίμησα την άποψή του
γιατί μάλλον είχε δίκιο,

και την βάσιζε σε πολύτιμη εμπειρία.

Όμως τη μέρα του 1%,

αποφάσισα να του αποδείξω πως έκανε λάθος.

Είναι πολύ σημαντικό να το αναφέρω αυτό,
γιατί έχασα πολύ ύπνο,

και εργάστηκα σκληρά,
όπως και όλοι δίπλα μου.

Δεν μπορούμε ποτέ να πάμε μπροστά αν
ξεχνάμε να φροντίζουμε τους εαυτούς μας.

Είναι δύο πολύ σημαντικά πράγματα,

το να περιστοιχίζεσαι με ανθρώπους
και πρακτικές που σε τροφοδοτούν,

αλλά είναι εξίσου σημαντικό,
ίσως και πιο σημαντικό,

να έχεις το θάρρος να ξεφορτώνεσαι
ανθρώπους και πρακτικές

που σου παίρνουν την ενέργεια,

συμπεριλαμβανομένων των υπέροχων
μπλόγκερ και σχολιαστών.

Είχα πολλή στήριξη από άλλους σε αυτό

και πήρα την απόφαση να ανέβω ψηλά
όταν οι άλλοι έπεσαν χαμηλά,

και εν μέρει έτσι διατήρησα
την ενέργειά μου σε όλη τη διάρκειά του.

Και όταν έχανα την ενέργειά μου για λίγο,

-και αυτό συνέβαινε κάθε τόσο,
δεν ήταν εύκολο-

πήγαινα πίσω στο γιατί αποφάσισα
να θέσω υποψηφιότητα,

και πώς αποφάσισα να κάνω
τον δικό μου αγώνα.

Την ονόμασα εκστρατεία 4G,

με τα G να αντιπροσωπεύουν
ισλανδικές λέξεις.

Το πρώτο λέγεται «Gagn».

Αγωνιζόμουν για να κάνω το καλό,

να είμαι χρήσιμη,

και ήθελα η υπηρετική ηγεσία

να όριζε το πώς εργαζόμουν εγώ
και όλοι οι υπόλοιποι στην εκστρατεία.

Το δεύτερο είναι το «Gleði», ή η χαρά.

Αποφάσισα να χαρώ το ταξίδι.

Υπήρχαν πολλά να αποκομίσω απ' το ταξίδι,

ασχέτως αν φτάναμε στον προορισμό ή όχι.

Έκανα τα πάντα για να εμπνεύσω
και τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Το τρίτο είναι το «Gagnsæi».

Ήμουν ανοιχτή σε όλες τις ερωτήσεις.

Δεν κρατούσα μυστικά,

και ήταν όλα ανοιχτά
στο Facebook και σε ιστοσελίδες.

Γιατί πιστεύω πως αν επιλέγεις
τον πρόεδρό σου,

αξίζεις απαντήσεις στα ερωτήματά σου.

Τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό,

δε χρειάζεται να το εξηγήσω
σε αυτή την αίθουσα,

αγωνιστήκαμε με βάση την αρχή
της γυναικείας δύναμης.

(Επευφημίες)

Είμαι απίστευτα χαρούμενη

που είχα το θάρρος να θέσω υποψηφιότητα,

να ρισκάρω μια αποτυχία αλλά να επιτύχω

σε τόσα πολλά επίπεδα.

Δεν μπορώ να σας πω ότι ήταν εύκολο,

αλλά μπορώ να σας πω,

και πιστεύω όλη μου η ομάδα
θα συμφωνήσει μαζί μου,

ότι το άξιζε.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Πατ Μίτσελ: Δεν σε αφήνω να φύγεις ακόμα.

Χάλα Τομασντότιρ: Τι υπέροχο κοινό.

ΠΜ: Δεν σε αφήνω να φύγεις χωρίς να πω ότι

μάλλον όλοι στην αίθουσα είναι
έτοιμοι να μετακομίσουν Ισλανδία

και να σε ψηφίσουν.

Αλλά μάλλον δεν μπορούμε
να ψηφίσουμε εκεί,

αλλά κάτι που μπορούμε
να πάρουμε απ' την Ισλανδία

και πάντα παίρναμε είναι έμπνευση.

Εννοώ, είμαι αρκετά μεγάλη
για να θυμάμαι το 1975,

όταν όλες οι Ισλανδές γυναίκες βγήκαν έξω,

και αυτό ήταν καταλυτικό
στο να προωθηθεί το γυναικείο κίνημα.

Κάνατε μια αναφορά σε αυτό νωρίτερα.
Θα ήθελα να επαναφέρω την εικόνα

και να θυμηθούμε πως ήταν
όταν μια χώρα ακινητοποιήθηκε.

Και τότε αυτό που μάλλον δε γνωρίζετε

επειδή τα αμερικανικά μέσα
δεν το ανέφεραν,

οι Ισλανδές γυναίκες ξαναβγήκαν
στους δρόμους τη Δευτέρα. Σωστά;

ΧΤ: Ναι, πράγματι.
ΠΜ: Μπορείς να μας πεις γι' αυτό;

ΧΤ: Ναι, λοιπόν 41 χρόνια
μετά την αρχική απεργία,

μπορεί να είμαστε το καλύτερο
μέρος του κόσμου για μια γυναίκα,

αλλά η δουλειά μας δεν έχει τελειώσει.

Λοιπόν στις 2:38 μμ τη Δευτέρα,

οι γυναίκες στην Ισλανδία
άφησαν τη δουλειά

γιατί τότε ήταν που είχαν βγάλει
το ημερομίσθιό τους.

(Χειροκρότημα)

Αυτό που είναι τόσο ωραίο σχετικά με αυτό

είναι ότι νέες γυναίκες
και άντρες συμμετείχαν

σε μεγαλύτερους αριθμούς
απ' ό,τι στο παρελθόν

γιατί είναι καιρός να κλείσουμε
το μισθολογικό χάσμα.

ΠΜ: Δε θα ζητήσω απ' τη Χάλα
να δεσμευτεί τώρα

για το τι θα κάνει μετά,

αλλά θα πω ότι θα είχες
έναν πολύ μεγάλο στρατό εθελοντών

αν αποφάσιζες να το ξανακάνεις.

Σ' ευχαριστούμε, Χάλα.

ΧΤ: Σας ευχαριστώ όλους.

(Χειροκρότημα)