Ás veces é bo ceder o mando.

Ao longo dos anos, as investigacións revelaron unha característica ilóxica sobre a natureza humana: ás veces, ter demasiadas opcións fainos sentir peor. Isto incluso pode aplicarse no tocante a tratamentos médicos. Baba Shiv fala sobre un estudo que mide como as eleccións nos levan á dúbida, e suxire que ceder o mando é a mellor opción, especialmente en cuestións de vida ou morte.

Vou comezar por relatar un momento triste

2007. Hai cinco anos

á miña muller diagnosticáronlle
cancro de mama.

Estadio IIB

[este non é un sitio agradable]

Agora, botando a vista atrás,
dámonos conta de que o peor daquilo

non só foron as visitas ao hospital,

coas que a miña muller sufría moito,
o que é comprensible.

Nin sequera o foi o duro golpe
de saber que padecía cancro

con tan só 39 anos

e sen ningún antecedente na familia.

A parte máis angustiosa e atroz
de toda esta experiencia

foi que tivemos que tomar decisión
tras decisión, tras decisión.

Deixábannos elixir.

Deberíase realizar unha mastectomía?
Ou debería ser unha tumorectomía?

Deberíase aplicar
un tratamento máis agresivo

dado que se trataba dun estadio IIB?

Con tódolos efectos secundarios?

Ou debería aplicarse
un tratamento menos agresivo?

Os médicos deixábano na nosa man.

Cabería preguntarse

por qué fan isto os médicos.

Unha resposta simplista sería

que o fan porque queren
protexerse no ámbito legal.

Creo que iso é demasiado simplista.

Son médicos ben intencionados;

algúns mesmo chegaron
a converterse en moi bos amigos.

Probablemente só seguían esa sabedoría

acumulada desde hai moito,

esa máxima que di que,
á hora de tomar decisións,

sobre todo as importantes,

é mellor estar ao mando, ter o temón,

ter o control da situación.

Dende logo que tiñamos o control,

tomando tódalas decisións.

Déixenme dicirlles que,
se algún de vostedes viviu isto,

foi a peor e máis tormentosa
das experiencias.

Todo isto fíxome pensar.

Hai algunha validez no dito

de que cando se toman decisións

é mellor ter o control da situación,

ter o mando, ter o temón?

Ou hai situacións nas que é moito mellor

apartarse para un lado

e deixar que outros
tomen as decisións por nós?

Por exemplo,
un asesor financeiro en que confíen,

un médico de confianza, etc.

Xa que estudo o xeito de tomar decisións,

decidín levar a cabo novas investigacións

para dar coas respostas.

Hoxe vou compartir con vostedes
un destes estudos.

Imaxinen que todos participan nel.

Vou dicirlles o que teñen que facer
para participar:

teñen que tomar un té.

Estaranse preguntando o porqué,
e saberano nuns intres.

Teñen que resolver
unha serie de crebacabezas

que lles vou amosar en breve.

Cantos máis resolvan,

máis posibilidades teñen
de gañar un premio.

Así que, por que deben tomar o té?

Por que?
Ten moito sentido:

Se o pensan, para resolver os crebacabezas
dun xeito eficaz,

as súas cabezas precisan estar
simultaneamente en dous estados, non?

Precisan estar alerta,

para o que a cafeína é moi boa.

Pero ao mesmo tempo precisan
estar tranquilos,

non nerviosos, senón calmados,

para o que a macela é moi boa.

Agora vén a proba
entre diversos participantes:

o test AB, a proba AB.

Vounos distribuír
aleatoriamente en dous grupos

Imaxinen unha liña imaxinaria por aquí

de modo que esta parte será o grupo A

e esta outra será o grupo B.

Agora a vostedes vou amosarlles
estes dous tés

e preguntareilles cal deles prefiren.

Poden escoller o que queiran.

Poden decidir cal é o seu estado mental,

é dicir, elixir o té con cafeína

ou elixir a macela.

Así que terán o temón, o control,

poderán elixir o que prefiran.

A vostedes, amigos, ensinareilles
estes dous tés,

pero vostedes non terán elección.

Vou darlles un deles,

e recorden que escollerei un destes dous

aleatoriamente para vostedes.

E sábeno.

Así que se o pensan,
esta é unha situación extrema

porque no mundo real,

cando un deixa a alguén tomar decisións,

normalmente esa persoa
é alguén da súa confianza,

un experto, etc.

Así que esta é unha situación extrema.

[Grupo A: Escolle o té]
[Grupo B: Danllo]

Agora tomarán todos o té.

Imaxinen que o están a tomar,

esperaremos a que o rematen.

Deixaremos outros cinco minutos
para que faga o efecto desexado.

Agora terán 30 minutos
para resolver 15 crebacabezas.

Este é un exemplo dos que terán que facer.

Algún de vostedes quere probar?

Moza: 'Púlpito'
Baba Shiv: Guau! Ben.

Iso estivo ben.

O que fariamos con vostede,
que deu a resposta

como partícipe do estudo,

sería calibrar o nivel de dificultade

dos crebacabezas
con relación á súa experiencia.

Porque queremos que
os crebacabezas sexan difíciles.

Estes son complexos,

porque o primeiro que nos vén á cabeza
é dicir 'tulipán'.

E logo hai que corrixirse, non?

Estes foron calibrados
tendo en conta o seu nivel

porque o que queremos
é que sexan difíciles.

Direilles por qué nuns intres.

Este é outro exemplo.

Alguén?
Este é moito máis difícil.

Mozo: 'Embarcar'
Baba: Si, guau! Ben

Si, este tamén é difícil.

Dirán kamber, logo maker, e todo iso,

E logo corrixiranse.

Así que agora teñen 30 minutos
para resolver estes 15 crebacabezas.

Agora, o que nos preguntamos
é, en termos de resultados,

que veñen dados polo número
de crebacabezas resoltos,

é se os que tomaron a decisión do té
acabarán resolvendo máis

porque son os que teñen o control,

ou se serán vostedes os que o fagan.

Sistematicamente, o que demostraremos
con varios estudos

é que os que se deixaron levar,

aínda tendo en conta que
o té se escollera ao azar,

resolverán máis crebacabezas
ca os que o elixiron.

Tamén puidemos observar outra cousa

e é que vostedes, amigos,
non só resolveron un número menor,

senón que lle puxeron menos intención,
menor esforzo, foron menos persistentes...

Como o sabemos?

Temos dúas formas obxectivas de medida.

Unha é: Canto tempo de media se emprega
intentando resolvelos?

Vostedes empregarán menos
comparados con vostedes.

Outra é que vostedes teñen 30 minutos
para resolvelos todos pero:

Empregan os 30 minutos ou paran
antes de que se acabe o tempo?

Vostedes teñen máis probabilidades
de abandonar antes de que acabe o tempo

en comparación con vostedes.

Así que están dando menos de si,

polo que o resultado é
unha menor cantidade de enigmas resoltos.

Isto lévanos a pensar:
Por que pasa isto?

E baixo que circunstancias, ou cando,
se producirán estes patróns de resultados

nos que os que se deixan levar
obteñen mellores datos

en comparación cos que non?

Todo está relacionado co enfrontamento
ao que eu chamo o INCA,

que é o acrónimo para a natureza
da retroalimentación que se obtén

unha vez que se toma unha decisión.

Así que se o pensan,
neste estudo en concreto,

pero podería ser investindo na bolsa,

que é moi volátil,

ou nunha situación médica,

a retroalimentación aquí é inmediata.

Saben a repercusión,
se resolven ou non os enigmas.

Por outra banda, é negativo.

Lembren que as cartas
estaban na súa contra

no tocante á dificultade dos crebacabezas.

Isto mesmo pode ocorrer
no campo da medicina.

Por exemplo, nas primeiras
etapas do tratamento

as cousas van mal,
antes de chegar a ir ben.

Pódelle ocorrer ao mercado de valores.

Un mercado volátil con resultados
negativos tamén é inmediato.

E a retroalimentación nestes casos
é concreta, inequívoca,

saben se resolveron
os crebacabezas ou non.

Ademais, á parte do resultado inmediato,
negativo e concreto,

teñen conciencia de control.

Eran responsables da súa decisión.

Así que que fan?

Céntranse na opción que non elixiron.

Pensan:
Sabes? Debín escoller o outro té.

(Risas)

Isto fai que poñan en dúbida
a súa decisión,

que non confíen nela,

nin no seu rendemento,

no rendemento en relación
a resolver crebacabezas.

Por iso, esfórzanse menos na tarefa,

resolven menos enigmas

e obteñen peores resultados
en comparación cos seus compañeiros.

E isto pode ocorrer no ámbito médico.

O paciente é o que decide, por exemplo.

Menos esforzo, o que significa manterse

menos en forma, menos activo como para
acelerar o proceso de recuperación,

que é o que se recomenda normalmente.

Probablemente non o farían.

Polo tanto, ás veces,
cando se enfrontan ao INCA,

cando o resultado vai ser inmediato,
negativo, concreto

e teñen conciencia de control,

onde están mellor é a un lado,
deixándose guiar por outra persoa.

Comecei cun momento triste.

Quero rematar cun máis alegre.

Pasaron xa cinco anos,
algo máis de cinco anos,

e a boa nova, grazas a Deus,
é que o cancro segue remitindo.

Así que todo acaba ben.

Unha cousa que non mencionei foi
que dende o principio do seu tratamento,

a miña muller e mais eu
decidimos deixarnos levar.

E iso marcou moito a diferenza

en termos da tranquilidade
que nos fixo sentir.

Puidemos centrarnos na súa recuperación.

Deixamos que fosen os médicos
os que tomasen as decisións

e cedémoslles o mando.

Grazas.

(Aplausos)