Πώς οι δάσκαλοι μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές να χειριστούν το τραύμα

«Για να κάνουμε τη διαφορά στη ζωή ενός παιδιού... Δεσμεύτηκα να πω την προσωπική μου ιστορία», λέει η εκπαιδευτικός Λίζα Γκόντγουιν. Σε αυτή την συγκινητική ομιλία, μοιράζεται την εμπειρία της ξεπερνώντας το παιδικό τραύμα με την ήσυχη, ακλόνητη υποστήριξη ενός δασκάλου και μιας σχολικής συμβούλου -- και μας δείχνει πώς οι εκπαιδευτικοί μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές και τις οικογένειες να περιηγηθούν στις δυσκολίες με το να μοιραστούν τις ιστορίες τους.

Όλοι έχουμε μια ιστορία,

και αυτή η ιστορία
είναι γεμάτη με κεφάλαια

που μας έχουν κάνει
αυτό που είμαστε σήμερα.

Εκείνα τα νεώτερα κεφάλαια της ιστορίας

μερικές φορές είναι αυτά
που μας καθορίζουν περισσότερο.

Το Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων

έχει υπολογίσει πως πάνω
από τα μισά παιδιά του έθνους μας

έχουν βιώσει τουλάχιστον ένα ή δύο
τύπους παιδικού τραύματος.

Αυτή η δυσκολία μπορεί
να έχει μόνιμα συνέπειες.

Όταν ξεκίνησα να έχω ευκαιρίες να μιλήσω

και να υποστηρίξω μαθητές και δασκάλους,

βρήκα τον εαυτό μου μοναδικά τοποθετημένο

να μπορεί να μιλήσει
για το παιδικό τραύμα.

Αλλά έπρεπε να πάρω μια απόφαση πρώτα.

Έπρεπε να αποφασίσω,

αν ήθελα να μοιραστώ απλώς τα φωτεινά
και όμορφα μέρη της ζωής μου,

ξέρετε, εκείνα που δείχνουμε
στα κοινωνικά δίκτυα

που μας κάνουν όλους να μοιάζουμε τέλειοι,

ή ήθελα να κάνω τον εαυτό μου ευάλωτο

και να γίνω ένα ανοιχτό βιβλίο;

Η επιλογή έγινε ξεκάθαρη.

Για να κάνω τη διαφορά
στη ζωή ενός παιδιού,

θα έπρεπε να γίνω διάφανη.

Έτσι, δεσμεύτηκα να πω
την προσωπική μου ιστορία.

Και αυτή η ιστορία είναι γεμάτη
με ανθρώπους που με είχαν αγαπήσει

με είχαν φροντίσει και με μεγάλωσαν.

Και με βοήθησαν
να ξεπεράσω και να γιατρευτώ.

Και τώρα είναι καιρός για μένα
να βοηθήσω κι άλλους να κάνουν το ίδιο.

Όταν πρωτοξεκίνησα το σχολείο,
ήμουν η εικόνα της κανονικότητας.

Ήμουν από καλή οικογένεια,

ντυνόμουν πάντα όμορφα,

είχα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου,

ήμουν προετοιμασμένη για το σχολείο.

Αλλά η ζωή μου ήταν οτιδήποτε
εκτός από φυσιολογική.

Μέχρι τώρα, ήμουν ήδη θύμα
σεξουαλικής κακοποίησης.

Και συνέβαινε ακόμα.

Οι γονείς μου δεν το ήξεραν,

και δεν το είχα πει σε κανέναν.

Όταν ξεκίνησα το σχολείο, ένιωθα
σαν να ήταν αυτό το ασφαλές μέρος μου.

Έτσι ήμουν ενθουσιασμένη.

Φανταστείτε τον φόβο μου
όταν γνώρισα τον δάσκαλό μου,

τον Κο Ράντολφ.

Τώρα ο Κος Ράντολφ δεν ήταν ο βιαστής μου.

Αλλά ο Κος Ράντολφ ήταν η επιτομή

όλων όσων με τρόμαζαν
περισσότερο στη ζωή μου.

Είχα ήδη ξεκινήσει
τις τεχνικές αυτοσυντήρησης

όπου έβγαινα έξω από θέσεις όπου
επρόκειτο να είμαι μόνη με έναν άντρα.

Και εκεί ήμουν, ως μαθήτρια,

πρόκειτο να είμαι σε μια τάξη
με έναν άντρα καθημερινά,

για ένα σχολικό έτος.

Ήμουν τρομαγμένη, δεν τον εμπιστευόμουν.

Αλλά ξέρετε κάτι,

ο Κος Ράντολφ θα κατέληγε να 'ναι
ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου.

Αλλά στην αρχή,

ω, έκανα βέβαιο να γνωρίζει
πως δεν τον συμπαθούσα.

Ήμουν ασυμμόρφωτη,

ήμουν εκείνο το παιδί που ήταν αδιάφορο.

Και επίσης δυσκόλεψα
πραγματικά τους γονείς μου.

Δεν ήθελα να πάω στο σχολείο,

κι έτσι τους πολεμούσα κάθε πρωί,
μπαίνοντας στο λεωφορείο.

Τη νύχτα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ,

γιατί το άγχος μου ήταν πολύ μεγάλο.

Γι' αυτό πήγαινα στην τάξη εξουθενωμένη.

Που σημαίνει, τα εξουθενωμένα παιδιά
είναι στριμμένα παιδιά,

και δεν είναι εύκολο να τα διδάξεις,

το γνωρίζετε αυτό.

Ο Κος Ράντολφ θα μπορούσε
να με είχε πλησιάσει με εκνευρισμό,

όπως τόσοι άλλοι δάσκαλοι κάνουν
με μαθητές σαν κι εμένα.

Αλλά όχι αυτός.

Με προσέγγισε με ενσυναίσθηση

και με ευελιξία.

Ήμουν τόσο ευγνώμων γι' αυτό.

Είδε πως αυτό το εξάχρονο
ήταν κουρασμένο και φθαρμένο.

Και έτσι αντί να με στείλει
έξω για διάλειμμα,

με άφηνε να μένω μέσα και να κοιμάμαι,

γιατί ήξερε πως χρειαζόμουν ξεκούραση.

Αντί να κάθεται στο τραπέζι
διδασκαλίας για φαγητό,

ερχόταν και καθόταν
με τους μαθητές στο τραπέζι τους.

Με έκανε να συμμετέχω καθώς
και τους συμμαθητές μου σε συζήτηση.

Και τώρα κοιτάζω πίσω και ξέρω

πως είχε έναν σκοπό γι' αυτό,

άκουγε, έκανε ερωτήσεις.

Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε.

Έχτισε μια σχέση μαζί μου.

Κέρδισε την εμπιστοσύνη μου.

Και αργά αλλά με βεβαιότητα,

εκείνοι οι τοίχοι που είχα χτίσει γύρω μου

ξεκίνησε να τους σπάζει μακριά,

και τελικά συνειδητοποίησα
πως ήταν ένας από τους καλούς.

Ξέρω πως ένιωθε πως δεν ήταν αρκετός.

Γιατί έκανε την κίνηση
να μιλήσει στη μητέρα μου.

Και πήρε την άδεια της μητέρας μου

να με αφήσει να βλέπω
έναν σύμβουλο σχολικής καθοδήγησης,

την Κα ΜακΦάντεν.

Ξεκίνησα να βλέπω την Κα ΜακΦάντεν
μία ή δύο φορές την εβδομάδα

για τα επόμενα δύο χρόνια.

Ήταν μια διαδικασία.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου,

ποτέ δεν της εκμυστηρεύτηκα
την κακοποίηση,

γιατί ήταν μυστικό.

Δεν θα έπρεπε να το πω.

Αλλά εκείνη ένωσε τις τελείες,
το ξέρω πως το έκανε,

γιατί ό,τι έκανε μαζί μου

ήταν για να με ενδυναμώσει
και να με βοηθήσει να βρω τη φωνή μου.

Μου δίδαξε πώς να χρησιμοποιώ
πνευματικές εικόνες

για να διώξω τους φόβους μου.

Μου δίδαξε τεχνικές αναπνοής

να με βοηθήσει να ξεπεράσω
τις κρίσεις άγχους

που είχα τόσο συχνά.

κι έπαιζε ρόλους μαζί μου.

Και έκανε σίγουρο

πως μπορούσα να υπερασπιστώ
τον εαυτό μου σε καταστάσεις.

Και ήρθε η μέρα

όπου ήμουν στο δωμάτιο με τον βιαστή μου

και άλλον έναν ενήλικα.

Και είπα την αλήθεια μου.

Μίλησα για την κακοποίηση.

Αμέσως ο βιαστής μου
ξεκίνησε να το αρνείται,

και το πρόσωπο που του το αποκάλυψα,

δεν είχε απλώς τη δυνατότητα
να χειριστεί τη βόμβα

την οποία μόλις είχα πετάξει πάνω τους.

Ήταν ευκολότερο να πιστέψουν τον βιαστή

απ' ό,τι ένα παιδί.

Έτσι μου είπαν
να μην μιλήσω γι' αυτό ξανά.

Με έκαναν να νιώθω
πως είχα κάνει κάτι κακό, ξανά.

Ήταν καταστροφικό.

Αλλά ξέρετε κάτι,

κάτι καλό βγήκε απ' αυτό
εκείνη την ημέρα.

Ο βιαστής μου ήξερε
πως δεν πρόκειται να είμαι σιωπηλή.

Η δύναμη μετατοπίστηκε.

Και η κακοποίηση σταμάτησε.

(Χειροκρότημα)

Αλλά η ντροπή

και ο φόβος του να ξανασυμβεί

παρέμειναν.

Και θα έμενε μαζί μου

για πολλά, πολλά χρόνια που θα έρχονταν.

Ο Κος Ράντολφ και η Κα ΜακΦάντεν,

με βοήθησαν να βρω τη φωνή μου.

Με βοήθησαν να βρω το φως.

Αλλά ξέρετε τι,

υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά
που δεν είναι τόσο τυχερά όπως εγώ.

Και τα έχετε στις τάξεις σας.

Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό
για μένα να σας μιλήσω σήμερα,

ώστε να μπορείτε να το γνωρίζετε

και να μπορείτε να αρχίσετε
τις ερωτήσεις που χρειάζονται να γίνουν

και να δίνετε προσοχή
σε εκείνους τους μαθητές,

ώστε και εσείς να τους βοηθήσετε
να βρουν τον δρόμο τους.

Ως δασκάλα νηπιαγωγείου,

ξεκίνησα τη χρονιά μου

με τα παιδιά μου κάνοντας
βιογραφίες κουτιών.

Αυτοί είναι δύο από τους μαθητές μου.

Και τους ενδυνάμωσα

να συμπληρώσουν τα κουτιά με πράγματα
που μου μιλούσαν για εκείνα

και για τη ζωή τους,

τι είναι σημαντικό για σένα, ξέρετε;

Τα διακόσμησαν,

εννοώ, πραγματικά πήραν χρόνο,

τα γέμισαν με εικόνες των οικογενειών
και των κατοικίδιών τους,

και μετά τα άφησα να τα παρουσιάσουν
σε εμένα και την τάξη.

Και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου,
είμαι ενεργή ακροάτρια.

Επειδή τα πράγματα που λένε,

οι εκφράσεις προσώπου που μου δίνουν,

τα πράγματα που δεν λένε

μπορούν να γίνουν κόκκινες
σημαίες για εμένα

και μπορούν να με βοηθήσουν
να ανακαλύψω ποιες είναι οι ανάγκες τους.

Τι τους οδηγεί

του να έχουν τις συμπεριφορές
που μου δείχνουν στην τάξη.

Πώς μπορώ να γίνω καλύτερη δασκάλα

ακούγοντας τις φωνές τους;

Επίσης δίνω χρόνο
για να αναπτύξω σχέσεις μαζί τους,

όπως έκανε ο Κος Ράντολφ με εμένα.

Κάθομαι μαζί τους στο μεσημεριανό,

έχω συζητήσεις μαζί τους στα διαλείμματα,

πηγαίνω στα παιχνίδια τους
τα σαββατοκύριακα,

πηγαίνω στα ρεσιτάλ χορού τους.

Έχω γίνει μέρος της ζωής τους.

Γιατί για να μπορέσεις να γνωρίσεις
πραγματικά έναν μαθητή,

θα πρέπει να γεμίσετε τον εαυτό σας
μέσα στις ζωές τους

Τώρα ξέρω πως μερικοί από εσάς
είστε καθηγητές γυμνασίου

και λυκείου,

και μπορεί να νομίζετε
πως εκείνα τα παιδιά

έχουν ήδη εξελιχθεί, και ξέρετε,

βρίσκονται στον αυτόματο
πιλότο σε αυτό το σημείο.

Αλλά μην εξαπατάσθε.

Ειδικά τα παιδιά που νομίζετε
πως όλα τα έχουν καλά,

επειδή εκείνα είναι που πιθανόν
να σας χρειάζονται πιο πολύ.

Αν μπορούσατε να δείτε
στο βιβλίο της χρονιάς,

θα με δείτε σε περίπου κάθε σελίδα,

γιατί συμμετείχα σε όλα.

Οδηγούσα και σχολικό λεωφορείο.

(Γέλια)

Έτσι ήμουν εκείνο το παιδί

που οι δάσκαλοι νόμιζαν
πως ήμουν η πολυπετυχημένη,

το δημοφιλές πρόσωπο,

εκείνη που ήταν συγκροτημένη.

Αλλά παιδιά, ήμουν χαμένη.

ήμουν χαμένη,

και ήθελα κάποιον να με ρωτήσει,

«Λίζα, γιατί βρίσκεσαι εδώ όλη την ώρα,

γιατί πετάς τον εαυτό σου
μέσα σε όλα αυτά τα πράγματα;»

Αναρωτήθηκαν ποτέ,

αν έτρεχα μακριά από κάποιον,

έτρεχα μακριά από κάτι;

Γιατί δεν ήθελα να βρίσκομαι
στην κοινότητά μου

ή στο σπίτι μου;

Γιατί ήθελα να βρίσκομαι
στο σχολείο όλη την ώρα;

Κανείς δεν ρώτησε ποτέ.

Τώρα μη με παρεξηγήσετε,

όλοι οι επιτυχημένοι στα σχολεία σας

δεν είναι θύματα κακοποίησης ή τραύματος.

Αλλά θα ήθελα να πάρετε
λίγο χρόνο για να γίνετε περίεργοι.

Ρωτήστε τους γιατί.

Μπορεί να ανακαλύψετε
πως υπάρχει λόγος πίσω από αυτό.

Εσείς μπορεί να είστε ο λόγος
που προχωρούν μπροστά

με την ιστορία τους.

Να είστε προσεκτικοί να μη συμπεράνετε

πως ήδη γνωρίζετε
το τέλος της ιστορίας τους.

Μη βάλετε μια τελεία όπου θα πρεπε
να είναι μια άνω τελεία.

Συνεχίστε την ιστορία

και βοηθήστε τους να γνωρίζουν πως ακόμη
κι αν τους έχει συμβεί κάτι τραυματικό,

η ζωή τους αξίζει ακόμη να ειπωθεί.

Η ιστορία τους αξίζει να ειπωθεί.

Τώρα για να το κάνετε αυτό,
νιώθω πως πρέπει

να αποδεχτούμε τις δικές μας
προσωπικές ιστορίες ως εκπαιδευτές.

Πολλοί από εσάς μπορεί να κάθεστε εδώ

και να σκέφτεστε, «Ναι.

Αυτό συνέβη σε εμένα.

Αλλά δεν είμαι έτοιμος να το μοιραστώ».

Και αυτό είναι εντάξει.

Ο καιρός θα έρθει

όπου θα αισθανθείτε μέσα στη ψυχή σας

ότι είναι καιρός να μετατρέψετε
τον πόνο του παρελθόντος

σε σκοπό για το μέλλον.

Αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον μας.

Εγώ απλώς σας δίνω κουράγιο
να το πάτε μέρα με τη μέρα.

Μιλήστε με κάποιον.

Να έχετε θέληση και απλώς ανοιχτείτε.

Η ιστορία της ζωής μου, διέγραψε κύκλο

την άνοιξη του 2018,

όπου ήμουν καλεσμένη να μιλήσω

σε μια ομάδα νέων δασκάλων και μεντόρων.

Μοιράστηκα την ιστορία μου,
όπως σήμερα μαζί σας,

και αργότερα με πλησίασε μια κυρία.

Είχε δάκρυα στα μάτια της
και μου είπε ήσυχα, «Σας ευχαριστώ.

Σας ευχαριστώ που το μοιραστήκατε.

Ανυπομονώ να πω στον πατέρα μου

όλα όσα άκουσα σήμερα».

Θα έπρεπε να είχε δει
το αμήχανο βλέμμα στο πρόσωπό μου,

γιατί συνέχισε λέγοντας,

«Ο Κος Ράντολφ είναι ο πατέρας μου».

Κοινό: Aαα.

Λίζα Γκόντγουιν: «Και συχνά αναρωτιέται:

Έκανε κάποια διαφορά;

Σήμερα, θα πάω σπίτι και θα του το πω,

«Σίγουρα έκανες διαφορά».

Τι δώρο.

Τι δώρο.

Και αυτό με ώθησε

να πλησιάσω την κόρη της
Κας ΜακΦάντεν επίσης,

και να μοιραστώ μαζί της

τι επιρροή η Κα ΜακΦάντεν είχε κάνει.

Και ήθελα να ξέρει

πως έχω συνηγορήσει
για περισσότερη χρηματοδότηση

για συμβούλους καθοδήγησης,
για σχολικούς κοινωνικούς λειτουργούς,

για ψυχολόγους, για νοσοκόμες,

γιατί είναι ζωτικής σημασίας
στην ψυχική και σωματική υγεία

των παιδιών μας.

Είμαι ευγνώμων στην Κα ΜακΦάντεν.

(Χειροκρότημα)

Μια φορά άκουσα κάποιον να λέει,

για να βρεις τον δρόμο σου
έξω από το σκοτάδι,

θα πρέπει να βρεις το φως.

Σήμερα, ελπίζω να φύγετε από εδώ

ψάχνοντας ευκαιρίες να είναι το φως.

Όχι μόνο για μαθητές

αλλά για ενήλικες στις τάξεις σας,

στα σχολεία σας, στις κοινότητές σας.

Έχετε το χάρισμα

να βοηθήσετε κάποιους να πορευθούν

διαμέσου του τραύματός τους

και να κάνουν την ιστορία τους
να αξίζει να ειπωθεί.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)