Doreen Garneer Boetseert Ons Trauma

Kan een kunstenaar de strijd met trauma aangaan door het op te wekken?

Met een ambitieuze tentoonstelling en voorstelling bij Pioneer Works in Brooklyn, dwingt kunstenares Doreen Garner haar publiek om met het diepgaande racisme geconfronteerd te liggen dat aan de grondslag van het leven en werk van Dr. J. Marion Sims ligt. Sims, die lang de "vader van de moderne gynaecologie" werd genoemd, voerde wrede operaties uit op zwarte slaven zonder verdoving of hun toestemming met het oog op experiment en onderzoek.

Als onderdeel van haar tweekoppige tentoonstelling "White Man On A Pedestal" (Blanke Man Op Een Voetstuk) met kunstenares Kenya (Robinson), creëert Garner instinctieve en levensechte sculpturen met siliconen, parels, Swarovksi kristallen en glaskralen die de gewelddadigheid uitspreekt die de slachtoffers van SIms doorstaan hebben. Voor haar voorstelling "Purge" (Zuivering), reconstrueert Garner met een siliconen afgietsel het momument van Sims in Central Park. Met een groep van zwarte vrouwelijke artiesten, speelt ze de gynaecologische operaties na waarmee Sims bekend is geworden - de operatieve herstelling van een vesicovasculaire fistel - op het siliconen lichaam. "Ik ga op een vreemde manier te werk," legt Garner uit. "Ik ben een zwarte vrouw die gruwelt van deze daden, en toch moet ik ze tonen zodat mensen deze informatie niet langer over het hoofd kunnen zien."

In januari 2018, nadat er meer en meer kritiek kwam, besloot de stad New York Sims' monument te verplaatsen naar Green-Wood Cemetery in Broooklyn, waar hij momenteel begraven ligt. Het standbeeld zal er geplaatst worden zonder zijn voetstuk met infodragers die zijn nalatenschap van medische experimentatie op zwarte vrouwen contextualiseert.

Doreen Garner woont en werkt in Brooklyn, New York. Kom meer over de artiest te weten op: https://art21.org/watch/new-york-close-up/doreen-garner-sculpts-our-trauma/

CREDITS | "New York Close Up" Serie Producer: Nick Ravich. Regie en Redactie: Brian Redondo. Cinematografie: Brian Redondo. Tweede Camera: Diana Diroy, Anna Barsan. Geluid: Diana Diroy. Productie Assistent: Ife Adelona. Design & Graphics: Open, Urosh Perisic. Artwork Courtesy: Doreen Garner. Music Courtesy: Blue Dot Sessions, Federico Escalante.

Dank aan: Ololade Adeniyi, Aisha Awadallah, Christina Daniels, Becky Elmquist, Justin Frye, David Everitt Howe, Independent Studio & Curatorial Program New York, Alex Laviola, Allison McDaniel, Monica Moraru, Tann Parker, Pioneer Works, Christa Pratt, Kenya (Robinson), Gabe Rubin en Louisa Willis.

"New York Close Up" werd gesteund door The Lambent Foundation; door openbare fondsen van het stedelijk cultuurdepartement van New York in samenwerking met de gemeenteraad; en door individuele bijdragen.

["New York Close Up"]

Ik wil een traumatische ervaring creëren.

Ik wil dat mijn publiek weggaat
met het gevoel dat

wat ze net zagen, hen zal bijblijven.

Iets dat op je netvlies gebrand staat,
en waar je nooit van af kan komen.

["Red Hook, Brooklyn"]

["Doreen Garner Boetseert Ons Trauma"]

Ik gebruik het lichaam in mijn werk
door mijn eigen trauma.

[Doreen Garner, Kunstenaar]

Eén klein dingetje kan
het ganse lichaam doen falen.

Ik ben van Philly
(Philadelphia).

Toen mijn zus acht jaar oud was,
had ze een zware beroerte gekregen.

Door een gesprongen bloedvat

was ze fysiek en mentaal
gehandicapt geworden.

Ze was achttien jaar oud,
toen ze in 2007 stierf.

-- Dit had meer vaseline gebruikt
kunnen hebben.

Toen ik jong was,

heb ik veel tijd met haar
in het ziekenhuis gespendeerd.

Ik herinner me een kind wiens been
in een rare stalen kooi zat.

Hij had bouten in zijn been.

Al deze dingen die in mijn brein
staan gebrand,

beginnen langzaamaan terug
in de echte wereld te sijpelen.

Ik werk momenteel aan een tentoonstelling

'White Man On a Pedestal.'
(Blanke Man op een Voetstuk)

Al mijn werk focust op J.Marion Sims,
de vader van de moderne gynaecologie.

Maar veel van de vooruitgang die hij heeft gemaakt,
komt door zwarte vrouwen te martelen --

drie ervan zijn gedocumenteerd:
Betsy, Anarcha, en Lucy.

Hij heeft op Anarcha tot dertig keer

een operatieve herstelling van
een vesicovaginale fistel uitgevoerd

in de loop van vijf jaar

zonder verdoving.

Hij zei dat zwarten minder pijn ervaren,

dus hij hoefde hen niet te verdoven.

Maar dat was enkel een excuus
om hen te martelen.

En zag het er uit alsof
een patiënte het niet zou halen,

dan liet hij ze gewoon
in het veld sterven.

-- Het voelt raar aan, hem zo inwrijven,
alsof het een massage is.

-- Omdat het een zorgzaam gebaar is,
en ik bekommer me niet om deze man.

-- Ik moet het gewoon zien als
zorgzaamheid voor mijn eigen werk.

Over zijn standbeeld in Central Park

wordt momenteel gediscussieerd.
Over of het er nu zal blijven of niet.

Ik vind dat ze zijn standbeeld moeten
weghalen, zijn hoofd er af kappen,

en het aan mij geven, zodat ik het
voor andere projecten kan gebruiken.

Ik gebruik parels
en Swarovski kristallen en glaskralen

als representatie van vetcellen
en spierweefsel.

Het gaat niet zozeer om
een afschuwelijk werk te creëren,

maar om een werk dat
subtiele nuances heeft,

waarvan je niet zeker weet
hoe je je moet voelen.

En misschien is dat hetgene
wat je bij blijft.

Ik maak een siliconen afgietsel
van het lichaam van Sims

dat ik dan afpel,
zodat ik het kan gebruiken

om een operatieve herstelling van een
vesicovaginale fistel op uit te voeren,

zoals de operaties die hij deed
op zwarte vrouwen.

Er gaan hier zotte dingen gebeuren.
[lacht]

-- Kom er maar aan. Voel het maar.

-- Je mag hem een mep in het gezicht
verkopen, als je wil.

Ik heb zelfs een camera
voor endoscopieën gekocht.

waarmee mensen kunnen zien

wat er zich allemaal binnenin
het lichaam afspeelt

naast wat er langs de buitenkant gebeurt.

Als je denkt aan al de manieren waarop
zwarte mensen in dit land zijn gebruikt,

dan komt het allemaal
gewoon neer op het lichaam.

Extra handen om het werk te doen,

mensen om al je woede
en frustratie op uit te werken,

om op te experimenteren --

niets meer dan lichamen om weg te werpen.

Als een kunstenares, ga ik op
een erg vreemde manier te werk.

Ik versnij huid,
ik hak de lichamen op.

Ik ben een zwarte vrouw
die huivert van deze daden,

maar ik moet ze tonen
om een situatie te creëren

waarin deze kennis niet meer
over het hoofd gezien kan worden.

Het is geen verlangen
dat ik van nature heb.

Het is gewoon iets dat ik moet doen.

[In januari 2018 besliste de stad New York
om het standbeeld van Sims te verplaatsen]

[naar Green-Wood Cemetery in Brooklyn,
waar hij begraven ligt.]

[Het standbeeld zal er
geplaatst worden zonder zijn voetstuk.]