Kijk naar ontwikkelingslanden als je mondiale problemen wilt oplossen

Om het probleem van namaakspullen aan te pakken, hebben Afrikaanse ondernemers zoals Bright Simons innovatieve en effectieve manieren bedacht om te bevestigen dat producten echt zijn. Nu vraagt hij zich af: waarom zijn dit soort oplossingen niet overal? Van met een wachtwoord beveiligde medicijnen tot digitaal gecertificeerde gewassen: Simons toont de kracht van lokale ideeën -- en roept de rest van de wereld op om goed te luisteren.

Ik ben een ideeën-activist.

Ik vecht er namelijk voor
dat ideeën waarin ik geloof

een plek onder de zon verdienen,

ongeacht aan welke kant
van de evenaar ze zijn ontstaan.

Net als ik.

Ikzelf kom van dat deel van de wereld

dat vaak eufemistisch
'het mondiale zuiden' wordt genoemd

of 'de ontwikkelingslanden'.

Laten we eerlijk zijn:

als we dat zeggen, bedoelen we
eigenlijk 'de arme landen' --

die uithoeken van de wereld
met kant-en-klaarpakketten

met traditionele ideeën
van andere plekken en andere mensen.

Ik ga vandaag wat afwijken van dat script

en je proberen te overtuigen

dat die plekken echt bestaan
en bruisen van de ideeën.

Mijn probleem is nu:
waar moet ik beginnen?

Misschien in Egypte, Alexandrië,

waar we Rizwan ontmoeten.

Als hij z'n 'souk' uit loopt

en naar een apotheek gaat
voor een medicijn

dat voorkomt dat z'n bloed klontert,

loopt hij ertegenaan,

ondanks een groeiende epidemie

die nu de doodsoorzaak is van 82 procent
van alle overledenen in Egypte,

dat het ook een medicijn is
waarop soms kwakzalvers,

die kwade geniussen,

hun aandacht richten.

Kwakzalvers die medicijnen namaken.

Gelukkig voor Rizwan

werken mijn team en ik samen

met het grootste farmaceutische
bedrijf in Afrika,

dat unieke codes zoals eenmalig
te gebruiken wachtwoorden afdrukt

op elk pakje van het bestverkochte
hartmedicijn in Egypte.

Als Rizwan hartmedicijnen koopt,

kan hij zo'n eenmalig wachtwoord invoeren

via een gratis verkort telefoonnummer

dat we hebben geregeld
bij alle telecomaanbieders in Egypte.

Gratis.

Hij krijgt een bericht,
zeg maar een levensbericht,

waarmee hij verzekerd is

dat z'n medicijn niet bij de 12 procent
medicijnen in Egypte hoort

die namaak zijn.

Via de prachtige oevers van de Nijl

komen we terecht in de
prachtige Riftvallei in Kenia.

In Narok Town ontmoeten we Ole Lenku,
vriend van Salt of the Earth.

Als hij een landbouwwinkel in gaat,

wil hij alleen maar
gecertificeerd, goed koolzaad

dat bij gebruik

een oogst zou opleveren die genoeg is

om het lesgeld van z'n
kinderen mee te betalen.

Dat is alles wat hij wil.

Helaas is volgens de meeste
internationale organisaties

40 procent van al het zaad dat verkocht
wordt in oostelijk en zuidelijk Afrika

van dubieuze kwaliteit.

Soms ronduit nep.

Gelukkig voor Ole

is ons team aan de slag gegaan

en samen met de belangrijkste
landbouwminister van Kenia

hebben we het hele certificeerproces
voor zaden in dat land gedigitaliseerd.

Alle zaden -- gierst, kafferkoren, maïs --

waardoor Ole Lenku een code
van het pak gierst kan intoetsen

zodat hij een digitaal
certificaat kan krijgen

dat hem ervan verzekert
dat het zaad goed gecertificeerd is.

Van Kenia gaan we naar Ambika in India,

waar de niet te stuiten Ambika

vasthoudt aan haar droom
een topatleet te worden,

gesterkt doordat ze weet

dat ze met onze techniek
om ingrediënten te waarderen

niet per ongeluk iets inneemt

dat niet door de dopingtest komt,

waardoor haar geliefde sport
haar afgenomen wordt.

Tot slot strijken we neer in Ghana,

mijn thuisland,

waar we ons op een ander
probleem moeten richten.

Dat van ondervaccinatie
of vaccinatie van slechte kwaliteit.

Als je een vaccin in de bloedsomloop
van een kind brengt,

geef je het een levenslange verzekering

tegen gevaarlijke ziektes die het
kunnen verlammen of doen sterven.

Soms met levenslange gevolgen.

Het probleem is dat vaccins
zelf organismes zijn.

Ze moeten worden bewaard
tussen de twee en acht graden.

Als je dat niet doet,
verliezen ze hun kracht,

en geven ze niet langer de immuniteit

die kinderen verdienen.

Samen met computerbeeld-wetenschappers

hebben we simpele markers
in de flacons gedaan,

die je kan zien als grove thermometers.

Deze markers reageren
langzaam op temperatuur

tot ze een bepaald patroon laten zien
aan het oppervlak van het vaccin,

zodat de verpleegster
met een scan op haar mobieltje

kan zien of het vaccin is bewaard
op de juiste temperatuur

en dus nog klaar voor gebruik is,

voordat het aan het kind
wordt toegediend --

en daarmee letterlijk de
volgende generatie waarborgt.

Dit zijn een paar levensreddende
oplossingen die samenlevingen ontlasten

in deze delen van de wereld.

Ik wil graag benadrukken

dat er erg sterke ideeën achter zitten.

Ik vat er een paar samen.

Ten eerste is sociaal vertrouwen niet
hetzelfde als vertrouwen tussen mensen.

Ten tweede is de scheiding tussen
consumptie en regulering

in een toenemend onderling
afhankelijke wereld

niet langer levensvatbaar.

Ten derde is
gedecentraliseerd zelfbestuur,

ongeacht wat gerespecteerde blockchain-
aanhangers in het westen zeggen,

minder belangrijk dan
het versterken van terugkoppeling

voor sociale verantwoordelijkheid.

Dit zijn wat van die ideeën.

Steeds als ik ergens deze speech doe,

en ik commentaar geef
en ik die voorbeelden geef,

zegt men: "Als die ideeën
echt zo briljant zijn,

waar zijn ze dan?

Nooit van gehoord."

Ik verzeker je

dat de reden dat je er
nog nooit van hebt gehoord

precies het punt is
dat ik in het begin noemde.

Dat is dat er gebieden in de wereld zijn

waar goede ideeën
gewoon niet groter worden

vanwege de breedtegraad
waar ze zijn ontstaan.

Ik noem dat 'mentale
breedtegraad-imperialisme'.

(Gelach)

Dat is echt de reden.

Je kan zeggen: "Misschien is het
wel een belangrijk probleem,

dat onzichtbaar is
in sommige delen van de wereld.

Waarom moeten die problemen
mondiaal worden?

Lokaal zijn ze belangrijker."

Als ik dan zeg

dat de basis van die problemen
die ik omschreef

het fundamentele afbreken
van het vertrouwen is

in marktwerking en instellingen,

en dat er niets globaler,
universeler en dichterbij is

dan het probleem van vertrouwen.

Een kwart van de in de VS verhandelde vis
en schaaldieren hebben een fout etiket.

Als je dus een tonijn
of een zalm koopt in Manhattan,

eet je iets dat zou kunnen zijn
verboden in Japan omdat het giftig is.

Letterlijk.

Je hebt vast wel gehoord van paardenvlees
dat werd verkocht als rundvlees

in hamburgers in Europa, toch?

Maar je weet niet dat een groot deel
van deze nepburgers

vervuild waren met cadmium,
dat je nieren beschadigt.

Dit was in Europa.

Velen zijn zich bewust van
vliegtuigcrashes en hebben er zorgen over,

omdat er af en toe eentje
je bewustzijn binnenkomt.

Maar ik wed dat je niet weet

dat bij één onderzoek een miljoen
namaakincidenten werden gevonden

in een luchtvaart-aanvoerketen in de VS.

Het is dus een globaal probleem. Punt.

Een globaal probleem.

Waarom we ons er niet op richten
met de urgentie die het verdient

is dat de beste oplossingen,

die het meest geavanceerd
en vooruitstrevend zijn,

helaas daar zijn waar oplossingen
niet groot kunnen worden.

Het is daarom niet verrassend

dat pogingen om dezelfde geneesmiddel-
verificatiemodellen te maken

nu tien jaar achterliggen
in de VS en Europa,

terwijl ze in Nigeria al werken.

Tien jaar en 100 keer duurder.

Daarom kan je in de Walgreens in New York

de bron van je medicijn niet controleren,

maar wel in Maiduguri in Noord-Nigeria.

Dat is de realiteit.

(Applaus)

Dat is de realiteit.

(Applaus)

We gaan terug naar de ideeënkwestie.

Weet je nog, oplossingen
zijn vooral verpakte ideeën.

De ideeën zijn dus het belangrijkst.

In een wereld waar we de ideeën
uit het Mondiale Zuiden marginaliseren,

kunnen we geen mondiaal werkende
probleemoplossende modellen maken.

Je kan zeggen: dat is slecht,

maar in een wereld met zoveel problemen,

hebben we dan nog een reden nodig?

Ja, we hebben nog een reden nodig.

Die reden zal je verbazen:
intellectuele rechtvaardigheid.

Intellectuele rechtvaardigheid,
in een wereld van mensenrechtenmisbruik?

Ik leg het als volgt uit:

alle oplossingen van andere problemen
die ons beïnvloeden en ons confronteren,

hebben oplossingen nodig.

Je moet je op de beste ideeën richten.

Dat vraag ik je vandaag,

kunnen we een keer ons best doen
voor intellectuele rechtvaardigheid?

(Applaus)