Facer o imposíbel, rachar co medo | Dan Meyer | TEDxMaastricht

Algunha vez quixeches ser un superheroe e facer o imposíbel? Para Dan Meyer, non importa o profundos que sexan os nosos medos ou o ambiciosos que sexan os nosos soños, todos temos o potencial para sermos superheroes, facer o imposíbel e mudar o mundo. Director dunha axencia de axuda humanitaria que asiste orfanatos en Casaquistán, Dan fala sobre como superou unha infancia chea de medos, trastorno ansioso social e acoso para ó final conseguir facer cousas sobrehumanas, converterse en finalista no America’s Got Talent, gañar o Premio Nobel lg en Medicina no 2007, en Harvard, e ostentar por 39 veces o récord mundial e ser un experto nunha das artes más antigas e perigosas do mundo, tragador de espadas. Por último, a Dan tamén lle apaixona inspirar ás persoas para que fagan o imposíbel coas SÚAS vidas.

Na súa primeira charla en TED, Dan fala sobre a longa travesía entre os medos extremos e as consecucións extremas, de ser un ninguén a ostentar un récord mundial, de ser un perdedor a gañar o Premio Nobel lg e como da nada chegou a finalista no America’s Got Talent. Dan fala da ciencia que ha tras a antiga arte de tragar espadas e describe o seu traxecto ata conseguir facer cousas sobrehumanas, superando o fracaso e os límites do corpo humano para facer o imposíbel e mudar o mundo. Nesta charla fala sobre como rachar o medo para facermos o imposíbel coas NOSAS vidas.

Esta charla tivo lugar nun evento local de TEDx e produciuse de forma independente de TED Conferences.

Grazas.

Había unha vez un rei na India,
que polo seu aniversario ditaminou

que os seus súbditos tiñan que
facerlle agasallos dignos dun rei.

Algúns levaránolle telas ,
outres levábanlle espadas...

outros leváronlle ouro.

Ao final da fila había un ancián,
moi baixiño e miúdo,

que chegara da súa aldea
tras moitos días de travesía polo mar.

Cando o veu, o fillo do rei preguntoulle:
"Que regalo traes para o rei?"

O ancián, moi despacio,
abriu as mans para amosar

unha fermosa caracola, con espirais
lilas e amarelas, vermellas e azuis.

E o fillo do rei dixo:

"Ese non é un agasallo digno dun rei!
Que raios é isto?"

O ancián mirou para el
moi lentamente e dixo,

"Foi unha longa viaxe...
é parte do agasallo".

(Risos)

Nuns segundos eu mesmo
voulles facer un agasallo,

un agasallo que cómpre sacar á luz.

Pero antes, acompañaranme

pola miña viaxe.

Como a maioría de Vds.,

eu tamén fun un neno.

Cantos de Vds. foron nenos?:

Todos foron nenos?

Case a metade... ben...

(Risos)

E que me din os demais?
Naceron xa criados?

Amigo, quero coñecer á súa nai!

Falando do imposíbel...

De pequeno sempre me atraeu
o concepto do imposíbel.

Levo anos agardando
vivir un momento coma este,

porque hoxe é o día que vou tentar

facer o imposíbel xusto diante de Vds,

aquí mesmo, en TEDxMaastricht.

Vou comezar

revelando o final:

voulles demostrar

que o imposíbel non é imposíbel.

E ó final dareilles
un agasallo que cómpre difundir:

amosareilles que poden facer
o imposíbel coas súas vidas.

Na miña busca do imposíbel,
descubrín que hai

dúas cousas que son universais
para todas as persoas.

Todos temos medo

e todos temos soños.

Na miña busca do imposíbel
descubrín que hai tres cousas

que fixen durante todos estes anos

que me levaron a facer o imposíbel.

Balón prisioneiro, ou como
o chaman aquí, "Trefbal".

Supermán,

e os mosquitos.

Esas son as miñas claves.

Agora xa saben por que
fago o imposíbel na miña vida.

Hoxe levarienos pola miña viaxe,
a miña longa travesía

de medos a soños,

de palabras a espadas,

de balón prisioneiro

a Supermán

e mosquitos.

Agardo ensinarlles

como acadar o imposíbel nas súas vidas.

4 de outubro de 2007.

Tiña o corazón desbocado
e os xeonllos tremíanme

cando subín ó escenario,

no Teatro Sanders,

da Universidade de Harvard para recibir

o Premio Nobel Lg en Medicina de 2007

por un ensaio médico no que colaborei,

titulado "Tragar sables...

e os seus efectos secundarios".

(Risos)

Publicárase nun pequeno xornal
que nunca antes lera,

o British Medical Journal.

Para min aquilo era
un soño imposíbel que se facía realidade,

era unha sorpresa inesperada
para alguén coma min

e unha honra que endexamais esquecerei.

Pero aquel non foi o momento
máis memorábel da miña vida.

O 4 de outubro de 1967,

este cativo delgado,
temeroso, tímido e covarde,

tiña un medo horríbel.

Cando se preparaba para subir ó escenario,

acelerábaselle o corazón,

e tremíanlle os xeonllos.

Cando ía abrir a boca para falar,

non lle saían as palabras.

Estaba alí, tremendo e chorando.

Paralizado polo pánico

e conxelado polo medo.

Este cativo tímido e covarde,

tiña un medo horrible.

Medo á escuridade,

ás alturas,

ás arañas e serpes...

Quen máis lles ten medo?

Si, máis de un...

Tíñalle medo á agua e ós tiburóns,

aos médicos, enfermeiras e dentistas,

ás agullas, taladros e obxectos afiados.

Pero o que máis medo lle daba...

era a xente.

Aquel cativo covarde...

era eu.

Tíñalle medo á derrota e ó rechazo

tiña a autoestima baixa
e complexo de inferioridade,

e algo que daquelas
nin se sabía que existía:

trastorno de ansiedade social.

Por culpa do medo,
os abusóns metíanse comigo.

Ríanse de min, insultábanme...
nunca me deixaban xogar con eles

a ningún dos seus xogos.

Bon, había un xogo
ao que si podía xogar...

o balón prisioneiro...

e non se me daba nada ben.

Os abusóns dicían o meu nome,

e eu vía chegar as pelotas vermellas

directas á miña cara
a velocidade supersónica.

Bam, bam, bam!

Recordo que volvía á casa do colexio

coa cara vermella e escocida,
as orellas vermellas...

As bágoas queimábanme os ollos

e as súas palabras queimábanme os oídos.

E quenqueira que dixese:

"Paos e pedras romperán os meus ósos,
mais as palabras non me farán dano",

mente.

As palabras poden ser navallas.

Poden atravesarte coma espadas.

Poden provocar feridas tan profundas

que non se poden ver.

Tiña medo, e as palabras
eran o meu peor enemigo.

Aínda o son.

Mais tamén tiña sonos.

Na casa ocultábame
entre os meus cómics de Supermán,

lía todos os cómics de Supermán

e soñaba con ser
un superheroe coma Superman.

Quería loitar pola verdade e a xustiza.

Quería loitar contra os malos
e contra a criptonita,

voar polo mundo,
facendo proezas e salvando vidas.

Tamén sentía
unha gran fascinación polo real.

Lía o libro Guinness dos récords
e o "Aínda que non o crea, de Ripley".

Alguén leu o Libro Guinees dos Récords
ou o Aínda que non o crea, de Ripley?

Encántanme eses libros!

Vin xente real facendo proezas reais.

E eu tamén quería facelas.

Se os abusóns non me deixaban

xogar con eles a nada,

quería facer maxia e proezas de verdade.

Quería facer algo incríbel
que eses abusóns non puidesen facer.

Quería achar o meu camiño e vocación,

quería saber que a miña vida tiña sentido.

Quería facer algo incríbel
que mudase o mundo.

Quería demostrar que
o imposíbel non era imposíbel.

Dez anos despois,

faltaba unha semana para cumprir 21 anos.

E un día aconteceron dúas cousas
que mudaron a miña vida para sempre.

Estaba vivindo en Tamil Nadu,
no sur da India.

Fora de misioneiro,

e o meu mentor e amigo preguntoume:

"Tes 'suetas', Daniel?"

E eu: "Suetas? Que é iso?"

"As suetas son
os principais obxectivos da túa vida.

A combinación dos teus soños
e as túas metas, se puideses

facer o que quixeses, ir onde quixeses,

ser quen quixeses...

Onde irías? Que farias?

Quen serías?

Dixen: "Non podo facer iso.
Teño medo, demasiados medos!"

Esa noite subín o meu colchón
ao faiado da cabana,

tumbeime debaixo das estrelas

e observei os morcegos
perseguindo os mosquitos.

Non podía deixar de pensar nas suetas,
nos soños e nas miñas metas,

e nos abusóns e o balón prisioneiro.

Horas despois acordei.

Tiña o corazón acelerado
e tremíanme os xeonllos.

Esta vez non era medo.

Tremíame o corpo

e durante os cinco días seguintes

gañaba e perdía a consciencia, loitaba
por vivir no meu leito de morte.

Ardíame o cerebro con 40 graos
de febre, por mor da malaria.

E cando estaba consciente,
só pensaba nas suetas.

Pensaba: "Que quero facer coa miña vida?"

Por fin, a noite antes de cumprir 21 anos,

nun momento de claridade,

deime conta dalgo:

que aquel pequeno mosquito,

Anopheles stephensi,

aquel diminuto mosquito

que pesaba menos de 5 microgramos,

menos ca un gran de sal,

se aquel mosquito podía derrotar
a un home de 80 quilos,

souben que era a miña criptonita.

Mais dixen: "Non, non é o mosquito".

É o minúsculo parasito
dentro do mosquito,

Plasmodium falciparum,
que mata millóns de persoas cada ano".

E dixen: "Non, é algo aínda máis pequeno".

Pero para min era moito máis grande.

Pensei que o medo

era a miña criptonita,

o meu parasito,

que paralizara a miña vida.

Saben, hai unha diferenza
entre o perigo e o medo.

O perigo é real.

O medo é unha opción.

E deime conta que tiña unha opción:

Podía vivir con medo e morrer fracasando

ou podía vencer os meus medos e podía

acadar os meus soños,
podía atreverme a vivir a vida.

Saben? Hai algo niso de estar
no teu leito de morte,

e enfrentarte á morte
que te fai querer vivir de verdade.

Deime conta de que todos morremos,
pero non todos vivimos.

E é morrendo cando vivimos.

Porque cando aprendes a morrer,

é cando aprendes a vivir.

Así foi como decidín cambiar

a miña historia.

Non quería morrer.

Así que recei e dixen:

"Deus, se deixas que chegue ós 21

xamais deixarei que o medo mande en min.

Enterrarei os meus medos,

loitarei polos meus soños,

cambiarei a miña actitude,

quero facer algo incríbel coa miña vida,

quero achar o meu camiño e vocación,

quero saber que o imposíbel non é tal".

Non lles direi se sobrevivín.
Terán que averigualo.

(Risos)

Esa noite fixen unha lista
coas miñas 10 suetas principais:

decidín que quería visitar
todos os continentes,

ver as sete marabillas do mundo,

aprender uns cantos idiomas,

vivir nunha illa desértica,

vivir nun barco no océano,

vivir cunha tribo indíxena no Amazonas,

chegar ó cumio da montaña
máis alta de Suecia,

ver o Monte Everest ao amencer,

traballar no mundo da música en Nashville,

traballar nun circo

e saltar desde un avión.

Durante os seguintes 20 anos
acadei case todas esas suetas.

Cada vez que riscaba
unha sueta da miña lista,

engadía 5 ou 10 máis,
e a lista seguía medrando.

Os seguintes sete anos vivín
nunha illa das Bahamas,

durante sete anos

nunha cabana de palla,

matando para comer o que había
na illa: tirubóns e peces raia,

vestido con taparrabos.

Aprendín a nadar con tiburóns.

De aí pasei a México,

e dalí á marchei ó Amazonas, en Ecuador,

Pujo Pongo Ecuador,
onde vivín cunha tribo.

Pouco a pouco comecei
a gañar confianza coas miñas suetas

Metinme no mundo da música,
despois pasei a Suecia,

mudeime a Estocolmo,
onde traballei de músico.

E alí cheguei á cima do Kebnekaise,
alén do Círculo Polar.

Aprendín a ser paiaso,

e malabarista,

a camiñar con zocos,

montar en bici dunha roda,
a tragar lume e cristal...

En 1997, souben que había
menos dunha ducia de tragasables

e pensei: "Teño que probalo!"

Coñecín un tragasables
e pedinlle algúns consellos.

E díxome: "Si vouche dar dous:

un, isto é moi perigoso.

Hai xente que morre facendo isto.

E número dous:

non o intentes!"

(Risos)

Así que o engadín á miña lista de suetas.

E practiquei de 10 a 12 veces ao día

durante catro anos.

E agora que fago números...

4 x 365 [x 12]

Iso son uns 13.000 intentos fallidos

antes de conseguir tragar
a miña primeira espada en 2001.

Nese tempo propúxenme a sueta

de converterme no maior experto
mundial en tragar espadas.

Busquei todos os libros, revistas,
artigos xornalísticos,

informes médicos,
estudei fisiología, anatomía,

falei con médicos e enfermeiras,

reunín a todos os tragasables

nunha Asociación Internacional
de tragasables,

durante dous anos dirixín
unha investigación médica

sobre tragar sables
e os seus efectos

que se publicou no
British Medical Journal.

(Risos)

Grazas.

(Aplausos)

E aprendín cousas fascinantes
sobre tragar espadas.

Cousas sobre as que nunca pensaron,
pero que a partir de agora pensarán.

A próxima vez que estean na casa,
cortando un filete cun coitelo,

o teñan un obxecto afiado na man,
pensarán nisto.

Aprendín que o de tragar sables
comezou na India,

xusto onde o vin por primeira vez
cando só tiña 20 anos,

hai uns 4000 anos, no 2000 a.C.

Durante os últimos 150 anos,
os tragasables utilizáronse

nos eidos da ciencia e da medicina

para crear un endoscopio ríxido en 1868,

feito polo Dr. Adolf Kussmaul,
en Friburgo, Alemaña.

En 1906, o electrocardiograma en Gales,

para estudar
trastornos de deglución e dixestión,

broncoscopios, esas cousas.

Mais durante os últimos 150 anos

sabemos de centos de lesións
e ducias de mortes...

Este é o endoscopio ríxido
que creou o Dr. Adolf Kussmaul.

Mais descubrimos que houbo
29 mortes nos últimos 150 anos,

incluido un tragasables londinense,
que se atravesou o corazón coa espada.

Tamén soubemos que hai entre 3 e 8

lesións cada ano por tragar espadas.

E seino porque recibo chamadas.

Hai pouco recibín dúas,

unha de Suecia e outra de Orlando,

de tragasables
que están no hospital por lesións.

É algo moi perigoso.

A outra cousa que aprendín
é que a maioría da xente tarda

entre 2 e 10 anos en aprender

a tragar unha espada.

Pero o que máis me chamou a atención

foi ver como os tragasables
aprenden a facer o imposíbel.

E vou contarvos un pequeno segredo:

non se centren no 99,9% que é imposíbel,

céntrense no 0,1% que é posíbel,
e pensen como facelo posíbel.

Agora levareinos por unha viaxe
á mente dos tragasables.

Para tragar unha espada,
cómpre meditar sobre a materia,

unha concentración afiada
e unha precisión milimétrica,

para illar os órganos internos
e superar os reflexos automáticos

a través dunha sinopse cerebral
e dunha memoria muscular,

algo que se consegue
practicando máis de 10.000 veces.

Levareinos por unha viaxe
ao corpo dun tragasables.

Para tragar unha espada,

teño que baixala pola miña lingua,

controlar o reflexo de vomitar,

xirar 90 graos pola epiglote,

atravesar o esfínter
esofáxico superior cricofarínxeo,

conter o reflexo peristaltísmico

e deslizar a folla polo peito,

entre os pulmóns.

A esta altura,

teño que apartar o meu corazón.

Se observan ben,

verán o meu corazón latendo coa espada

porque está apoiándose nel

separado só a 1/8 de palmo
de tecido esofáxico.

Isto non se pode finxir.

Despois teño que deslizala polo esternón,

pasar o esfínter esofáxico inferior,
cara o estómago,

reprimir o reflexo de devolver,
ata chegar ao duodeno.

Facilísimo.

(Risos)

Se baixase aínda máis,

ata chegar ás trompas de falopio.

Señores, despois pregúntenlles
ás súas mulleres o que é iso.

A xente dime:

"Fai falla valor para arriscar a túa vida,

apartar o corazón e tragar unha espada..."

Non. O valor de verdade

é que ese cativo delgado,
temeroso, tímido e covarde

se enfrente ao fracaso e rexeitamento

desnude o corazón,

trague o orgullo

e estea aquí, diante de estraños

para contarlles a historia
dos seus medos e soños,

deixando a pel, literal e metaforicamente.

Verán... grazas.

(Aplausos)

Verán, o incríbel é

que sempre quixen facer o extraordinario

e iso fago agora.

Pero o extraordinario
non é que poida tragar

21 espadas seguidas,

ou estar somerxido nunha peceira
con 88 tiburóns ou raias

para o a revista de Ripley,

ou a unha temperatura de 1.500 graos
para Stan Lee's Superhumans

no papel de Home de Aceiro

e que calor facía!

Ou tirar dun coche cunha espada
para a revista Ripley

ou o Guinness,

ou ser finalista de America's Got Talent,

ou gañar o Ig Nobel de Medicina en 2007;

non, iso non é o extraordinario.

Iso pensa a xente. Pero non, que va.

O extraordinario de verdade

é que Deus vese a ese cativo
delgado, tímido e covarde,

que lle tiña medo ás alturas,

da auga e dos tiburóns,

de médicos e enfermeiros
e obxectos puntiagudos

de falar coa xente

e o puxese a voar polo mundo

a alturas de 30.000 pés

a tragar obxectos puntiagudos baixo a auga

a falar con médicos e enfermeiros
e públicos como Vds. polo mundo...

Iso si que é o extraordinario.

Sempre quixen facer o imposíbel...

Grazas.

(Aplausos)

Grazas.

(Aplausos)

Sempre quixen facer o imposíbel,
e iso fago.

Quería facer o extraordinario
coa miña vida e mudar o mundo

e iso fago.

Sempre quixen voar polo mundo
facendo cousas sobrehumanas

salvando vidas, e iso fago.

E saben que?

Pois que aquel cativo do que lles falo...

...non anda lonxe.

(Risos) (Aplausos)

E sempre quixen achar
o meu camiño e vocación,

e agora acheinos.

Pero saben que?

Non foron as espadas,
non foi o que pensan, nin as miñas forzas,

foron as miñas debilidades e palabras.

O meu camiño, a miña vocación
é mudar o mundo

rachando co medo,

espada a espada, palabra a palabra,

coitelo a coitelo, vida a vida,

inspirar aos demais a seren superheroes

que conseguen o imposíbel.

A miña vocación é axudar ós demais
a encontraren a súa.

E a súa?

Cal é a súa vocación?

Por que están aquí?

Creo que a nosa vocación
é a de ser superheroes.

Cal é o seu superpoder?

Hai 7.000 millóns de persoas no mundo,

non hai nin unha ducia de tragasables

en todo o mundo,

pero só hai un "ti".

Ti es único.

Cal é a túa historia?

Que te fai diferente?

Conta a túa historia,

aínda que che trema a voz.

Que suetas tes?

Se puideses elixir que facer,
quen ser, onde ir...

Que farías? Onde irías?

Que farias?

Que queres facer coa túa vida?

Con que soñas?

Con que soñabas de pequeno? Recórdao.

Seguro que non isto, verdade?

Cal era o teu soño,

aquel que pensabas que era tan raro?

Seguro que agora os teus soños
non te parecen tan raros.

Cal é a túa espada?

Todos temos unha espada,

unha de dobre fío, cargada de medos.

Traguen esa espada, sexa o que sexa.

Loiten polos seus soños.

Nunca é tarde para ser o que queren ser.

A eses abusóns da pelota,
eses pequenos que pensaban

que nunca conseguiría o imposíbel,

só lles direi unha cousa:

Grazas.

Porque de non ser polos malos,
non habería superheroes.

Estou aquí para demostrar que
o imposíbel non é tal.

Isto é extremadamente perigoso.
Podería matarme.

Agardo que lles guste.

(Risos)

Vou precisar a súa axuda con isto.

Público: dous, tres...

Dan: Non. Vou necesitar
a súa axuda coa conta atrás, estamos?

(Risos)

Saben facelo, verdade? Conten comigo.

Un.

Dous.

Tres.

Non, iso é dous, pero case vai.

Público: un.

Dous.

Tres.

(Bufidos)

(Aplausos)

Si!

(Aplausos) (Vivas)

Moitísimas grazas.

Grazas, grazas, grazas.
Desde o máis fondo do meu corazón.

O bon, grazas desde o máis fondo
do meu estómago.

Dixen que viñera facer o imposíbel,
e así foi.

Pero isto non foi o imposíbel,
isto fágoo todos os días.

O imposíbel é que aquel neno tímido
e asustadizo se enfrontase aos seus medos,

estea aquí, no escenario de TED,

e mudarfose quen de mudar o mundo,

espada a espada, vida a vida.

Se os fixen pensar doutro xeito,
se os fixen crer

que o imposíbel non é imposíbel,

se os fixen ver que poden
facer o imposíbel coas súas vidas,

fixen o meu traballo,
e o seu está por comezar.

Nunca deixen de soñar.
Nunca deixen de crer.

Grazas por crer en min

e grazas por formar parte do meu soño.

E velaquí o meu agasallo:

o imposíbel non é...

Público: imposíbel.

Longa viaxe, parte do regalo.

(Aplausos)

Grazas

(Aplausos)

(Vivas)

Presentador: Grazas, Dan Meyer, vaites!