Κάνοντας το αδύνατο, ξεπερνώντας τον φόβο | Νταν Μάγιερ | TEDxMaastricht

Θέλατε ποτέ να γίνετε υπερήρωας και να κάνετε το ακατόρθωτο; Ο Νταν Μέγιερ πιστεύει ότι όσο ακραίοι και να είναι οι φόβοι μας ή όσο τρελά και να είναι τα όνειρά μας, όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε υπερήρωες, να επιτύχουμε το αδύνατο και να αλλάξουμε τον κόσμο. Διευθυντής ενός πρακτορείου ανθρωπιστικής βοήθειας για ορφανά στο Καζακστάν, μας ομολογεί πώς ξεπέρασε τους ακραίους φόβους, το κοινωνικό άγχος και την παρενόχληση της παιδικής του ηλικίας, για να καταφέρει υπεράνθρωπα κατορθώματα, να φτάσει στους τελικούς του «Αμερική έχεις ταλέντο», να κερδίσει το Βραβείο Ιγκ Νόμπελ Ιατρικής στο Χάρβαρντ, και έγινε 39 φορές κάτοχος παγκόσμιου ρεκόρ και κορυφαίος γνώστης μιας από τις παλαιότερες και πιο επικίνδυνες τέχνες -στο να καταπίνει σπαθιά- και έχει μεγάλο πάθος στο να εμπνέει τους ανθρώπους να κατορθώσουν το αδύνατο στις ζωές τους.
Στην πρώτη του ομιλία TED ο Νταν παίρνει μαζί του το ακροατήριο στο μακρύ του ταξίδι από τον ακραίο φόβο στα ακραία επιτεύγματα, από φοβιτσιάρης σε κάτοχος ρεκόρ, από χαμένος σε κάτοχος Βραβείου Ιγκ Νόμπελ, και από άβουλος σε φιναλίστ του Αμερική έχει ταλέντο. Ο Νταν φανερώνει την επιστήμη πίσω από την αρχαία τέχνη του να καταπίνεις σπαθιά, και περιγράφει την αναζήτησή του για την επίτευξη υπεράνθρωπων στόχων, να ξεπεράσει την αποτυχία και τους περιορισμούς του ανθρώπινου σώματος ώστε να καταφέρει το αδύνατο και να αλλάξει τον κόσμο. Και μας δίνει συμβουλές για το πώς θα ξεπεράσουμε τον φόβο να κάνουμε το ακατόρθωτο στη δική μας ζωή.

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx, η οποία χρησιμοποιεί τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά διοργανώνεται ανεξάρτητα, από μια τοπική κοινότητα/ομάδα. Διαβάστε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Σας ευχαριστώ.

Κάποτε στην Ινδία υπήρχε
ένας βασιλιάς, ένας μαχαραγιάς,

και για τα γενέθλιά του βγήκε ένα διάταγμα

ότι όλοι οι αρχηγοί θα έπρεπε να φέρουν
δώρα που αρμόζουν σε έναν βασιλιά.

Μερικοί έφεραν εκλεκτά μετάξια,
μερικοί έφεραν φανταχτερά σπαθιά,

μερικοί έφεραν χρυσό.

Στο τέλος της γραμμής ήταν
ένας καταρυτιδιασμένος γεράκος

που περπάτησε από το χωριό του
για πολλές μέρες κατά μήκος της θάλασσας.

Καθώς έφτασε εκεί
τον ρώτησε ο γιος του βασιλιά,

«Τι δώρο έφερες για τον βασιλιά;».

Και ο γέρος άνοιξε πολύ αργά το χέρι του
για να αποκαλύψει

ένα πολύ όμορφο κοχύλι, με στρόβιλους
από μωβ και κίτρινο, κόκκινο και μπλε.

Και ο γιος του βασιλιά είπε,

«Αυτό δεν είναι δώρο για βασιλιά!
Τι δώρο είναι αυτό;»

Ο γέρος σήκωσε αργά
το βλέμμα του και είπε,

«Ο μακρύς δρόμος είναι κομμάτι του δώρου».

(Γέλια)

Σε λίγο θα σας δώσω ένα δώρο,

ένα δώρο που πιστεύω
ότι αξίζει να διαδοθεί.

Αλλά πριν το κάνω, ας σας πάρω μαζί

στον δικό μου μακρύ δρόμο.

Όπως οι περισσότεροι από εσάς,

ξεκίνησα ως ένα μικρό παιδί.

Πόσοι από εσάς
ξεκινήσατε τη ζωή ως παιδιά;

Γεννηθήκατε μικροί;

Περίπου οι μισοί από εσάς... ΟΚ...

(Γέλια)

Και οι υπόλοποι, τι; Γεννηθήκατε μεγάλοι;

Θέλω να γνωρίσω τη μαμά σας!

Και μιλάμε για το αδύνατο!

Ως μικρό παιδί, πάντα με γοήτευε
το να κάνω το αδύνατο.

Σήμερα είναι μια μέρα για την οποία
ανυπομονούσα για πολλά χρόνια,

επειδή σήμερα είναι
η μέρα που θα προσπαθήσω

να κάνω το αδύνατο
μπροστά στα μάτια σας,

εδώ στο TEDxMaastricht.

Θα ξεκινήσω

αποκαλύπτοντας το τέλος.

Και θα σας αποδείξω

ότι το αδύνατο δεν είναι αδύνατο.

Και θα κλείσω δίνοντάς σας
ένα δώρο που αξίζει να διαδοθεί.

Θα σας δείξω ότι μπορείτε να κάνετε
το αδύνατο στη ζωή σας.

Στην αναζήτησή μου να κάνω το αδύνατο,
βρήκα δύο πράγματα

που είναι καθολικά
σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου.

Όλοι έχουν φόβους

και όλοι έχουν όνειρα.

Στην αναζήτησή μου να κάνω το αδύνατο,
βρήκα ότι υπάρχουν τρία πράγματα

που έχω κάνει στο πέρασμα του χρόνου,

που κατά κάποιο τρόπο
με έκαναν να καταφέρω το αδύνατο:

Το παιχνίδι «Τα μήλα»,

ο Σούπερμαν,

και το κουνούπι.

Είναι οι τρεις λέξεις-κλειδιά.

Τώρα ξέρετε γιατί κάνω
το αδύνατο στη ζωή μου.

Θα σας πάω σε ένα ταξίδι,
στον μακρύ μου δρόμο

από τους φόβους στα όνειρα,

από τις λέξεις στα σπαθιά,

από τα Μήλα

στον Σούπερμαν,

και στο κουνούπι.

Κι ελπίζω να σας δείξω

πώς μπορείτε να κάνετε
το αδύνατο στη δική σας ζωή.

Ήταν 4 Οκτώβρη του 2007.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά,
τα γόνατά μου έτρεμαν

καθώς έβγαινα στη σκηνή

στο Θέατρο Σάντερς
του πανεπιστημίου Χάρβαρντ

για να αποδεχτώ το βραβείο
Ιγκ Νόμπελ Ιατρικής για το 2007

για μια ιατρική ερευνητική μελέτη
που συνέγγραψα

με θέμα «Κατάποση σπαθιών...

και οι παρενέργειές της».

(Γέλια)

Δημοσιεύτηκε σε μια μικρή εφημερίδα
που δεν είχα ξαναδιαβάσει ποτέ μου,

τη Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση.

Και για μένα, ήταν ένα αδύνατο όνειρο
που πραγματοποιήθηκε,

ήταν μια απροσδόκητη έκπληξη
για κάποιον σαν κι εμένα,

ήταν μια τιμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Αλλά δεν ήταν το πιο αξιομνημόνευτο
κομμάτι της ζωής μου.

Στις 4 Οκτωβρίου 1967,

αυτό το φοβισμένο, ντροπαλό,
αδύνατο, κλαψιάρικο παιδί

υπέφερε από ακραίους φόβους.

Καθώς ετοιμαζόταν να βγει στη σκηνή,

η καρδιά του χτυπούσε δυνατά,

τα γόνατά του έτρεμαν.

Προσπάθησε να ανοίξει
το στόμα του να μιλήσει,

οι λέξεις όμως δεν έβγαιναν.

Στεκόταν τρεμάμενος κλαίγοντας.

Είχε παραλύσει από τον πανικό,

είχε παγώσει από τον φόβο.

Αυτό το φοβισμένο, ντροπαλό,
αδύνατο, κλαψιάρικο παιδί

υπέφερε από ακραίους φόβους.

Φοβόταν το σκοτάδι,

φοβόταν τα ύψη,
φοβόταν τις αράχνες και τα φίδια...

Φοβάται κανείς σας
τις αράχνες και τα φίδια;

Ναι, μερικοί από εσάς...

Φοβόταν το νερό και τους καρχαρίες...

Φοβόταν τους γιατρούς
και τις νοσοκόμες και τους οδοντιάτρους,

και τις βελόνες και τα τρυπάνια
και τα μυτερά αντικείμενα.

Αλλά πιο πολύ απ' όλα, φοβόταν

τους ανθρώπους.

Αυτό το φοβισμένο, ντροπαλό,
αδύνατο, κλαψιάρικο παιδί

ήμουν εγώ.

Φοβόμουν την αποτυχία και την απόρριψη,

είχα χαμηλή αυτοπεποίθηση,
κόμπλεξ κατωτερότητας,

και κάτι που τότε δεν ξέραμε καν
ότι μπορούσαμε να το έχουμε:

διαταραχή κοινωνικού άγχους.

Επειδή είχα φοβίες, οι νταήδες
με πείραζαν και με έδερναν.

Με περιγελούσαν και με κορόιδευαν.

Δεν με άφηναν ποτέ να παίξω
στα δικά τους παιχνίδια.

Α, με άφηναν να παίξω σε ένα παιχνίδι...

Τα μήλα -

και δεν ήμουν καλός
στο να αποφεύγω τις μπαλιές.

Οι νταήδες με φώναζαν,

και μόλις κοίταζα, έβλεπα
αυτές τις κόκκινες μπάλες

να έρχονται σαν σφαίρες
προς το πρόσωπό μου -

μπαμ, μπαμ, μπαμ!

Θυμάμαι πολλές φορές που επέστρεφα
σπίτι περπατώντας από το σχολείο,

το πρόσωπό μου ήταν κόκκινο και έτσουζε,
τα αυτιά μου ήταν κόκκινα και βούιζαν.

Τα μάτια μου έκαιγαν από τα δάκρυα

και τα λόγια τους έκαιγαν στα αυτιά μου.

Και όποιος είπε,

«Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει
και κόκκαλα τσακίζει»

είχε δίκιο.

Οι λέξεις κόβουν σαν μαχαίρι.

Οι λέξεις τρυπούν σαν σπαθί.

Οι λέξεις μπορούν να κάνουν
τόσο βαθιά τραύματα

που δεν φαίνονται.

Είχα, λοιπόν, φόβους. Και οι λέξεις
ήταν ο χειρότερος εχθρός μου.

Και ακόμη είναι.

Αλλά είχα και όνειρα.

Πήγαινα σπίτι και δραπέτευα
με κόμικ του Σούπερμαν

και διάβαζα κόμικ του Σούπερμαν

και ονειρευόμουν ότι ήθελα να γίνω
υπερήρωας όπως ο Σούπερμαν.

Ήθελα να πολεμήσω
για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη,

ήθελα να πολεμήσω
τους κακούς και τον κρυπτονίτη,

ήθελα να πετάξω σε όλον τον κόσμο κάνοντας
υπεράνθρωπους άθλους και να σώσω ζωές.

Επίσης με γοήτευαν
πράγματα που ήταν αληθινά.

Είχα διαβάσει το βιβλίο με τα Ρεκόρ Γκίνες
και το βιβλίο Ρίπλεϊ, «Πίστεψέ το ή Όχι».

Έχετε διαβάσει ποτέ αυτά τα βιβλία;

Τα λατρεύω!

Είδα αληθινούς ανθρώπους
να κάνουν πραγματικούς άθλους.

Και είπα θέλω να το κάνω.

Αν οι νταήδες δεν με αφήσουν

να παίξω στα αθλητικά τους παιχνίδια,

θέλω να κάνω πραγματική μαγεία,
πραγματικούς άθλους,

κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο
που δεν μπορούν αυτοί.

Θέλω να βρω τον σκοπό και το κάλεσμά μου.

Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μου έχει νόημα.

Θέλω να κάνω κάτι απίστευτο
για να αλλάξω τον κόσμο,

θέλω να αποδείξω ότι
το αδύνατο δεν είναι αδύνατο.

Προχωράμε 10 χρόνια αργότερα.

Ήταν η εβδομάδα πριν τα 21α γενέθλιά μου.

Συνέβησαν δύο πράγματα σε μία μέρα
που θα άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου.

Ζούσα στο Ταμίλ Ναντού, στη Νότια Ινδία.

Ήμουν ιεραπόστολος εκεί,

και ο μέντοράς μου, ο φίλος μου με ρώτησε,

«Ντάνιελ, έχεις Σκοπούς;»

Και είπα, «Σκοπούς; Τι σκοπούς;».

Είπε, «Σημαντικοί στόχοι ζωής.

Είναι ο συνδυασμός ονείρων και στόχων,

λες και αν μπορούσες να κάνεις ό,τι θες,
να πας όπου θες να πας,

να γίνεις όποιος θέλεις,

πού θα πήγαινες, τι θα έκανες,
ποιος θα ήσουν;

Είπα, «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό!
Φοβάμαι! Έχω πάρα πολλούς φόβους!»

Εκείνο το βράδυ ανέβασα το φουτόν μου
στη σκεπή του μπάνγκαλοου,

το άπλωσα κάτω από τα άστρα,

κι έβλεπα τις νυχτερίδες
να κάνουν βουτιές για κουνούπια.

Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν
οι σκοποί, τα όνειρα και οι στόχοι,

και αυτούς τους νταήδες με τις μπάλες.

Μετά από μερικές ώρες ξύπνησα.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά,
τα γόνατά μου είχαν κοπεί.

Αυτή τη φορά δεν ήταν από φόβο.

Είχα σπασμούς σε όλο μου το σώμα.

Και για τις επόμενες πέντε ημέρες
έβρισκα και έχανα τις αισθήσεις μου,

ήμουν στο νεκροκρέβατο
και πάλευα για τη ζωή μου.

Ο εγκέφαλός μου καιγόταν
με 40 πυρετό από την ελονοσία.

Όταν είχα τις αισθήσεις μου το μόνο
που σκεφτόμουν ήταν οι σκοποί.

Σκεφτόμουν,
«Τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου;»

Στο τέλος, τη νύχτα
πριν τα 21α μου γενέθλια,

σε μια στιγμή διαύγειας,

συνειδητοποίησα κάτι:

Συνειδητοποίησα ότι
αυτό το μικρό κουνούπι,

το Anopheles Stephensi,

αυτό το μικρό κουνούπι
που ζύγιζε κάτω από 5 μικρογραμμάρια,

λιγότερο από έναν κόκκο αλατιού,

αν αυτό το κουνούπι μπορούσε
να νικήσει έναν άντρα 80 κιλών,

κατάλαβα ότι αυτό ήταν ο κρυπτονίτης μου.

Μετά συνειδητοποίησα,
ότι δεν είναι το κουνούπι,

είναι το μικρό παράσιτο μέσα στο κουνούπι,

το Plasmodium Falciparum που σκοτώνει πάνω
από ένα εκατομμύριο ανθρώπους ετησίως.

Μετά συνειδητοποίησα
ότι είναι ακόμη μικρότερο,

αλλά σε μένα φαινόταν τόσο μεγαλύτερο.

Συνειδητοποίησα

ότι ο φόβος ήταν ο κρυπτονίτης μου,

το παράσιτό μου,

που με είχε κάνει ανάπηρο
και με είχε παραλύσει σε όλη μου τη ζωή.

Ξέρετε, υπάρχει διαφορά
ανάμεσα στον κίνδυνο και τον φόβο.

Ο κίνδυνος είναι αληθινός.

Ο φόβος είναι επιλογή.

Συνειδητοποίησα ότι είχα επιλογή.

Είτε μπορούσα να ζώ μέσα στον φόβο,
και να πεθάνω αποτυχημένος εκείνο το βράδυ

ή μπορούσα να σκοτώσω τους φόβους μου

και να κυνηγήσω τα όνειρά μου,
να τολμήσω να ζήσω τη ζωή μου.

Ξέρετε, είναι κάτι με το να είσαι
στο νεκροκρέβατό σου

και να αντιμετωπίζεις τον θάνατο,
που σε κάνει να θέλεις να ζήσεις τη ζωή.

Συνειδητοποίησα ότι όλοι πεθαίνουν,
αλλά δεν ζούνε πραγματικά όλοι.

Ζούμε στον θάνατο.

Ξέρετε, όταν μάθεις να πεθαίνεις,

μαθαίνεις πραγματικά να ζεις.

Έτσι αποφάσισα ότι θα άλλαζα

την ιστορία μου εκείνη τη νύχτα.

Δεν ήθελα να πεθάνω.

Έτσι έκανα μια μικρή προσευχή, είπα,

«Θεέ, αν με αφήσεις να ζήσω
μέχρι τα 21α μου γενέθλια,

δεν θα αφήσω τον φόβο
να κανονίζει πια τη ζωή μου.

Θα σκοτώσω τους φόβους μου,

θα κυνηγήσω τα όνειρά μου,

θέλω να αλλάξω τη στάση μου,

θέλω να κάνω κάτι απίστευτο
με τη ζωή μου,

θέλω να βρω τον σκοπό μου
και το κάλεσμά μου,

θέλω να ξέρω ότι το αδύνατο
δεν είναι αδύνατο».

Δεν θα σας πω αν επέζησα εκείνο το βράδυ,
θα σας αφήσω να το βρείτε μόνοι σας.

(Γέλια)

Αλλά εκείνη τη νύχτα έκανα τη λίστα μου
με τους δέκα πρώτους Σκοπούς:

Αποφάσισα ότι ήθελα να επισκεφτώ
τις μεγάλες ηπείρους,

να επισκεφτώ τα 7 Θαύματα του Κόσμου,

να μάθω αρκετές γλώσσες,

να ζήσω σε ένα ερημωμένο νησί,

να ζήσω σε ένα καράβι στον ωκεανό,

να ζήσω με μια φυλή Ινδιάνων
στον Αμαζόνιο,

να σκαρφαλώσω στην κορυφή
του ψηλότερου βουνού στη Σουηδία,

ήθελα να δω το Όρος Έβερεστ την ανατολή,

να δουλέψω στη μουσική σκηνή στο Νάσβιλ,

ήθελα να δουλέψω σε ένα τσίρκο,

και ήθελα να πηδήξω από ένα αεροπλάνο.

Τα επόμενα 20 χρόνια, πραγματοποίησα
τους περισσότερους σκοπούς μου.

Κάθε φορά που έσβηνα
έναν σκοπό από τη λίστα μου,

πρόσθετα 5 ή 10 ακόμη
και η λίστα μου συνέχισε να μεγαλώνει.

Για τα επόμενα επτά χρόνια,
ζούσα σε ένα μικρό νησί στις Μπαχάμες,

για περίπου επτά χρόνια

σε μια αχυρένια καλύβα,

κυνηγώντας καρχαρίες και σαλάχια
με το ψαροτούφεκο για να φάω,

μόνος στο νησί, φορώντας ένα ύφασμα,

και έμαθα να κολυμπάω με τους καραρχίες.

Και από εκεί, μετακόμισα στο Μεξικό,

και μετά μετακόμισα στη λεκάνη
του Αμαζόνιου Ποταμού στο Εκουαδόρ,

-το Πούζο Πόνγκο Εκουαδόρ-
έζησα εκεί με μια φυλή,

και σιγά σιγά άρχισα να κερδίζω
αυτοπεποίθηση μόνο από τους σκοπούς μου.

Πήγα στη μουσική σκηνή
στο Νάσβιλ και μετά στη Σουηδία,

μετακόμισα στη Στοκχόλμη,
εργάστηκα εκεί στη μουσική σκηνή,

όπου ανέβηκα στην κορυφή του όρους
Κεμπνεκάισε πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο.

Έμαθα να κάνω τον κλόουν

και να κάνω ζογκλερικά,

και να περπατώ σε ξυλοπόδαρα,

να οδηγώ μονόκυκλο,
να τρώω φωτιές, να τρώω γυαλί.

Το 1997 άκουσα ότι απέμειναν
λιγότεροι από 12 καταποτές σπαθιών

και είπα, «Πρέπει να το κάνω αυτό!»

Γνώρισα έναν καταποτή σπαθιών
και του ζήτησα μερικές συμβουλές.

Είπε, «Ναι, θα σου δώσω 2 συμβουλές:

Νούμερο 1: Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο,

έχει πεθάνει κόσμος κάνοντάς το.

Νούμερο 2:

Μην το προσπαθήσεις!»

(Γέλια)

Έτσι το πρόσθεσα στη λίστα των σκοπών μου.

Εξασκόμουν 10 με 12 φορές
την ημέρα, κάθε μέρα

για τέσσερα χρόνια.

Τα υπολόγισα αυτά...

4 x 365 [x12]

Ήταν περίπου 13.000
ανεπιτυχείς προσπάθειες

πριν καταφέρω να περάσω το πρώτο σπαθί
στον φάρυγγά μου το 2001.

Εκείνο τον καιρό έθεσα ως σκοπό

να γίνω η παγκόσμια αυθεντία
στην κατάποση σπαθιών.

Έτσι έψαξα κάθε βιβλίο,
περιοδικό, άρθρο εφημερίδας,

ιατρική αναφορά,
μελέτησα φυσιολογία, ανατομία,

μίλησα με γιατρούς και νοσοκόμες,

δικτύωσα όλους τους καταπότες σπαθιών

στον Παγκόσμιο Σύνδεσμο Καταποτών Σπαθιών,

και διεξήγαγα μια ιατρική μελέτη 2 ετών

για την κατάποση σπαθιών
και τις παρενέργειές της

που δημοσιεύτηκε
στο Βρετανικό Ιατρικό Περιοδικό.

(Γέλια)

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Κι έμαθα μερικά εκπληκτικά πράγματα
για την κατάποση σπαθιών.

Σίγουρα δεν έχετε σκεφτεί κάποια από αυτά,
αλλά θα τα σκεφτείτε μετά το σημερινό.

Την επόμενη φορά που θα πάτε σπίτι,
και θα κόβετε την μπριζόλα με το μαχαίρι

ή ένα σπαθί, θα σκεφτείτε αυτό...

Έμαθα ότι η κατάποση σπαθιών
ξεκίνησε στην Ινδία

-εκεί που το είδα για πρώτη φορά
όταν ήμουν 20 ετών-

πριν από 4.000 χρόνια,
περίπου το 2000 π.Χ.

Τα τελευταία 150 χρόνια,
οι καταποτές σπαθιών χρησιμοποιήθηκαν

στα πεδία της επιστήμης και της ιατρικής

για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη
του άκαμπτου ενδοσκοπίου το 1868

από τον Δρα Άντολφ Κούσμαουλ
στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας.

Το 1906, το ηλεκτροκαρδιογράφημα
στην Ουαλία,

για τη μελέτη διαταραχών κατάποσης,
και την πέψη,

τα βρογχοσκόπια, τέτοια πράγματα.

Αλλά τα τελευταία 150 χρόνια,

μαθαίνουμε για εκατοντάδες τραύματα
και δεκάδες θανάτους.

Εδώ είναι το άκαμπτο ενδοσκόπιο
που ανέπτυξε ο Δρ. Άντολφ Κούσμαουλ.

Αλλά ανακαλύψαμε ότι υπήρξαν 29 θανάτοι
τα τελευταία 150 χρόνια,

συμπεριλαμβανομένου
του καταποτή σπαθιών στο Λονδίνο

που τρύπησε την καρδιά του
με το σπαθί του.

Επίσης μάθαμε ότι υπάρχουν από 3 έως 8

σοβαρά τραύματα κατάποσης σπαθιών ετησίως.

Το ξέρω επειδή με παίρνουν τηλέφωνο.

Μόλις έλαβα δύο από αυτά,

από τη Σουηδία και από το Ορλάντο
πριν λίγες μόλις εβδομάδες,

από καταποτές σπαθιών που είναι
στο νοσοκομείο λόγω τραυμάτων.

Είναι λοιπόν, εξαιρετικά επικίνδυνο.

Το άλλο που έμαθα είναι
ότι η κατάποση σπαθιών απαιτεί

από 2 έως 10 χρόνια για να μάθεις
πώς να καταπίνεις ένα σπαθί

για πολύ κόσμο.

Αλλά η πιο συναρπαστική ανακάλυψη
που έκανα ήταν

πώς οι καταποτές σπαθιών
μαθαίνουν να κάνουν το αδύνατο.

Θα σας πω ένα μικρό μυστικό:

Μην εστιάζετε στο 99,9% που είναι αδύνατο.

Εστιάστε στο 0,1% που είναι δυνατό,
και βρείτε πώς να το κάνετε δυνατό.

Ας σας πάω ένα ταξίδι στο μυαλό
ενός καταποτή σπαθιών.

Για να καταπιείτε ένα σπαθί
απαιτείται διαλογισμός

όπου το πνεύμα υπερισχύει του σώματος,

απόλυτη συγκέντρωση, μεγάλη ακρίβεια

ώστε να απομονωθούν
εσωτερικά όργανα του σώματος

και να ξεπεραστούν
τα αντανακλαστικά του σώματος

μέσω ενισχυμένων συνάψεων του εγκεφάλου,
μέσω επαναλαμβανόμενης μνήμης των μυών

από εκούσια εξάσκηση
πάνω από 10.000 φορές.

Ας πάμε ένα μικρό ταξίδι
μέσα στο σώμα ενός καταποτή σπαθιών.

Για να καταπιώ ένα σπαθί,

πρέπει να γλυστρίσω τη λεπίδα
πάνω από τη γλώσσα μου,

να καταπιέσω το αντανακλαστικό
κατάποσης στον οισοφάγο,

να κάνω μια στροφή 90 μοιρών
κάτω από την επιγλωττίδα,

να περάσει από
τον άνω οισοφαγικό σφιγκτήρα,

να καταπιέσω
το αντανακλαστικό περίσταλσης,

να περάσω τη λεπίδα
στη θωρακική κοιλότητα

ανάμεσα από τους πνεύμονες.

Σε αυτό το σημείο,

πρέπει κυριολεκτικά να σπρώξω
στην άκρη την καρδιά μου.

Αν δείτε πολύ προσεχτικά,

θα δείτε τον χτύπο της καρδιάς
με το σπαθί μου

επειδή ακουμπά πάνω στην καρδιά

και διαχωρίζεται από οισοφαγικό ιστό
περίπου τριών χιλιοστών.

Δεν μπορείτε να το κάνετε στα ψέμματα.

Μετά πρέπει να το γλυστρίσω
πέρα από το στέρνο,

πέρα από τον κάτω οισοφαγικό σφιγκτήρα,
μέσα στο στομάχι,

να καταπιέσω το ανακλαστικό του ρεψίματος
στο στομάχι μέχρι τον δωδεκαδάχτυλο.

Πανεύκολο.
(Γέλια)

Αν πάω παραπέρα από αυτό,

θα φτάσω στις σάλπιγγές μου.
(Ολλανδικά) Σάλπιγγες!

Παιδιά, μπορείτε να ρωτήσετε αργότερα
τις γυναίκες σας γι' αυτό...

Ο κόσμος με ρωτά, λένε,

«Θα χρειάζεται πολύ θάρρος
να ρισκάρεις τη ζωή σου,

να σπρώξεις την καρδιά σου,
και να καταπιείς ένα σπαθί».

Όχι. Αυτό που χρειάζεται
πραγματικό κουράγιο

είναι αυτό το φοβισμένο,
ντροπαλό, κλαψιάρικο παιδί

να ρισκάρει την αποτυχία και την απόρριψη,

να ανοίξει την καρδιά του,

να παραμερίσει την περηφάνια του

και να σταθεί μπροστά
από μερικούς τελείως άγνωστους

και να σας πει την ιστορία του
για τους φόβους και τα όνειρά του,

να ρισκάρει να βγάλει έξω τα μέσα του,
κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Βλέπετε - σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Βλέπετε, είναι πραγματικά εκπληκτικό

ότι πάντα ήθελα να κάνω
κάτι αξιοσημείωτο στη ζωή μου

και τώρα το κάνω.

Αλλά το πραγματικά αξιοσημείωτο
δεν είναι ότι μπορώ να καταπιώ

21 σπαθιά με μιας,

ή 6 μέτρα κάτω από το νερό σε μια
δεξαμενή με 88 καρχαρίες και σαλάχια

για του Ρίπλεϊ, Πίστεψέ το ή Όχι,

ή να το ζεστάνουν στους 800 βαθμούς
για τους Υπεράνθρωπους του Σταν Λη

ως «Άνθρωπος από Ατσάλι»,

και ήταν καυτό το άτιμο!

Ή να τραβήξω ένα αμάξι
με ένα σπαθί για το Ρίπλεϊ,

ή για το Γκίνες,

ή να φτάσω στους τελικούς του
«Αμερική έχεις ταλέντο»,

ή να κερδίσω το Ιγκ Νόμπελ
του 2007 στην Ιατρική.

Όχι, δεν είναι αυτό το αξιοσημείωτο.

Αυτό πιστεύει ο κόσμος.
Όχι, όχι, όχι. Δεν είναι.

Το πραγματικά αξιοσημείωτο είναι
ότι ο Θεός πήρε

αυτό το φοβισμένο, ντροπαλό,
αδύνατο, κλαψιάρικο παιδί

που φοβόταν τα ύψη,
το νερό, τους καρχαρίες,

γιατρούς, νοσοκόμες,
ενέσεις, μυτερά αντικείμενα,

και το να μιλάει σε κόσμο,

και τώρα με έχει κάνει να πετάω παντού

σε ύψη 9.000 μέτρων

να καταπίνω μυτερά αντικείμενα
στον βυθό με καρχαρίες,

και να μιλάω σε γιατρούς και νοσοκόμες
και κοινό όπως εσείς σε όλον τον κόσμο.

Αυτό είναι το πραγματικά
εκπληκτικό για μένα.

Πάντα ήθελα να κάνω το αδύνατο -

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Πάντα ήθελα να κάνω το αδύνατο,
και τώρα το κάνω.

Ήθελα να κάνω κάτι αξιοσημείωτο
με τη ζωή μου και να αλλάξω τον κόσμο,

και τώρα το κάνω.

Πάντα ήθελα να πετάω στον κόσμο
κάνοντας υπεράνθρωπα κατορθώματα

και να σώζω ζωές, και τώρα το κάνω.

Και ξέρετε κάτι;

Ακόμη υπάρχει εκεί μέσα ένα μικρό κομμάτι
από το μεγάλο όνειρο του μικρού παιδιού.

(Γέλια)
(Χειροκρότημα)

Και ξέρετε, πάντα ήθελα να βρω
τον σκοπό και το κάλεσμά μου,

και τώρα τα βρήκα.

Μαντέψτε όμως.

Δεν είναι με τα σπαθιά ή
με τα δυνατά μου σημεία, όπως θα νομίζετε.

Είναι με τα αδύνατα σημεία μου,
με τα λόγια μου.

Ο σκοπός και το κάλεσμά μου
είναι να αλλάξω τον κόσμο

διώχνοντας τον φόβο,

ένα σπαθί τη φορά, μία λέξη τη φορά,

ένα μαχαίρι τη φορά, μία ζωή τη φορά,

να εμπνεύσω ανθρώπους να γίνουν υπερήρωες

και να κάνουν το αδύνατο
στη δική τους ζωή.

Σκοπεύω να βοηθήσω
τους άλλους να βρουν το σκοπό τους.

Ποιος είναι ο δικός σας;

Ποιος είναι ο σκοπός σας;

Για ποιο λόγο βρίσκεστε εδώ;

Πιστεύω ότι το κάλεσμα όλων μας
είναι να είμαστε υπερήρωες.

Ποια είναι η υπερδύναμή σας;

Σε έναν κόσμο από πάνω
από 7 δισεκατομμύρια ανθρώπους,

έχουν απομείνει λίγες δεκάδες
καταποτές σπαθιών

στον κόσμο σήμερα,

αλλά υπάρχει μόνο ένας εσύ.

Είστε μοναδικοί.

Ποια είναι η ιστορία σας;

Τι σας κάνει διαφορετικούς;

Πείτε την ιστορία σας,

ακόμη κι αν η φωνή σας
είναι χαμηλή και τρέμει.

Ποιοι είναι οι σκοποί σας;

Αν μπορούσατε να κάνετε οτιδήποτε, να
είστε οποιοσδήποτε, να πάτε οπουδήποτε -

Τι θα κάνατε; Πού θα πηγαίνατε;
Τι θα θέλατε να κάνετε με τη ζωή σας;

Ποια ήταν τα μεγάλα σας όνειρα όταν
ήσασταν μικροί; Θυμηθείτε.

Σίγουρα δεν ήταν αυτό, σωστά;

Ποια ήταν τα πιο τρελά σας όνειρα

που πιστεύατε ότι ήταν τόσο
περίεργα και αδιευκρίνιστα;

Σίγουρα αυτό κάνει τα όνειρά σας
να μη φαίνονται και τόσο περίεργα, έτσι;

Ποιο είναι το σπαθί σας;

Κάθε ένας από εσάς έχει ένα σπαθί,

ένα δίκοπο σπαθί με φόβους και όνειρα.

Καταπιείτε το σπαθί σας,
όποιο και αν είναι αυτό.

Ακολουθήστε τα όνειρά σας,
κυρίες και κύριοι.

Ποτέ δεν είναι πολύ αργά να γίνετε
ό,τι θέλετε να είστε.

Για τους νταήδες με τις μπάλες,
αυτά τα παιδιά που πίστευαν

ότι ποτέ δεν θα έκανα το αδύνατο,

έχω να τους πω ένα μόνο πράγμα:

Ευχαριστώ.

Γιατί αν δεν υπήρχαν οι κακοί,
δεν θα είχαμε υπερήρωες.

Είμαι εδώ για να αποδείξω
ότι το αδύνατο δεν είναι αδύνατο.

Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο,
θα μπορούσε να με σκοτώσει.

Ελπίζω να το διασκεδάσετε.

(Γέλια)

Θα χρειαστώ τη βοήθειά σας με αυτό.

Κοινό: Δύο, τρία.

Νταν Μέγιερ: Όχι, όχι, όχι. Θέλω
τη βοήθεια σας στο μέτρημα, όλοι σας, ΟΚ;

(Γέλια)

Αν ξέρετε τα λόγια; ΟΚ;
Μετρήστε μαζί μου. Εντάξει;

Ένα.

Δύο.

Τρία.

Όχι, είναι 2, αλλά καταλάβατε πώς πάει.

Κοινό: Ένα.

Δύο.

Τρία.

(Έκπληξη)

(Χειροκρότημα)

ΝΜ: Ναι!

(Χειροκρότημα)
(Ζητωκραυγές)

Σας ευχαριστώ πολύ.

Σας ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Βασικά, σας ευχαριστώ
από τα βάθη του στομαχιού μου.

Σας είπα ότι ήρθα εδώ για να κάνω
το αδύνατο, και τώρα το έχω κάνει.

Αλλά δεν ήταν αυτό το αδύνατο.
Αυτό το κάνω κάθε μέρα.

Το αδύνατο ήταν γι' αυτό το φοβισμένο,
ντροπαλό, αδύνατο, κλαψιάρικο παιδί

να αντιμετωπίσει τους φόβους του,
να ανέβει εδώ στη σκηνή του TEDx,

και να αλλάξει τον κόσμο,
μία λέξη κάθε φορά,

ένα σπαθί κάθε φορά, μία ζωή κάθε φορά.

Αν σας έκανα να σκεφτείτε
με νέους τρόπους,

αν σας έκανα να πιστέψετε
ότι το αδύνατο δεν είναι αδύνατο,

αν σας έκανα να συνειδητοποιήσετε ότι
μπορείτε να κάνετε το αδύνατο στη ζωή σας,

τότε η αποστολή μου εξετελέσθη
και τώρα μόλις ξεκίνησε η δική σας.

Μην σταματάτε ποτέ να ονειρεύεστε.
Μην σταματάτε ποτέ να πιστεύετε.

Σας ευχαριστώ που πιστέψατε σε μένα

και που είσαστε μέρος του όνειρού μου.

Και να το δώρο μου για εσάς:

Το αδύνατο δεν είναι...

Κοινό: Αδύνατο.

Ο μακρύς δρόμος ήταν μέρος του δώρου.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

(Ζητωκραυγές)

Παρουσιαστής: Σ' ευχαριστώ,
Νταν Μάγιερ, ουάου!