Hoe 'baby-obligaties' de welvaartskloof zouden kunnen dichten

Hard werken, veerkracht en uithoudingsvermogen leiden tot succes, toch? De manier waarop we denken is doordrenkt van dit idee, zegt econoom Darrick Hamilton, maar de waarheid is dat onze kansen op economisch welzijn minder te maken hebben met wat we doen en meer met de vermogenspositie waarin we zijn geboren. Voer 'baby-obligaties' in: derdenrekeningen van maximaal $60.000 voor elke pasgeborene, afgestemd op de rijkdom van hun familie. Leer hoe dit gedurfde voorstel ons kan helpen om ongelijkheid te verminderen -- en elk kind persoonlijk startgeld geeft voor belangrijke dingen zoals naar school gaan, een huis kopen of een bedrijf starten. "Zonder kapitaal is ongelijkheid ingebakken", zegt Hamilton. "Als het gaat om economisch welzijn, is rijkdom zowel het begin als het einde."

Het denkbeeld bestaat

dat met veerkracht, volharding
en persoonlijke verantwoordelijkheid

mensen zich kunnen opwerken
tot economisch succes.

In de Verenigde Staten noemen we
het de Amerikaanse droom,

maar je vindt hetzelfde idee
in de hele wereld.

Maar de waarheid is dat de uitdagingen
om dit te laten gebeuren

minder hebben te maken met wat we doen

en meer met de welstand
waarin we geboren worden.

Dus ga ik pleiten voor de zaak
dat de overheid van de Verenigde Staten,

eigenlijk elke regering,

een derdenrekening zou moeten aanmaken
voor alle pasgeborenen

van een bedrag tot 60.000 dollar,

aangepast aan de rijkdom van het gezin
waarin ze geboren zijn.

Ik heb het over een schenking.

Persoonlijk startkapitaal,

een door de overheid
opgerichte baby-trust,

wat mijn collega William Darity
aan de Duke University en ik

baby-obligaties hebben genoemd,

een term die werd bedacht door wijlen
historicus van de Columbia University

Manning Marable.

De reden waarom we deze trusts
moeten maken, is eenvoudig.

Rijkdom is de voornaamste indicator
van economische veiligheid en welzijn.

Zij voorziet in financiële daadkracht,
economische zekerheid om risico's te nemen

en beschermt tegen verlies.

Zonder kapitaal
is de ongelijkheid ingebakken.

We maken gebruik van woorden
als keuze en vrijheid

om de voordelen
van de markt te beschrijven,

maar het is letterlijk rijkdom die ons
keuze, vrijheid en mogelijkheden geeft.

Rijkere families zijn beter geplaatst

om een elitaire, onafhankelijke school-
en hogeschoolopleiding te betalen,

hebben toegang tot kapitaal
om een bedrijf te starten,

kunnen dure medische procedures betalen,

wonen in wijken met betere voorzieningen,

oefenen politieke invloed uit
door campagnes te financieren,

hebben toegang
tot betere juridische adviseurs

indien geconfronteerd
met een duur strafrechtelijk systeem,

kunnen een legaat nalaten

en/of zijn bestand tegen financiële
problemen als gevolg van noodsituaties.

Kortom, als het gaat
om economische zekerheid,

is rijkdom zowel
het begin en het einde.

Ik zal dit gesprek kaderen
in de context van de Verenigde Staten,

maar deze argumentatie is
van toepassing op vrijwel elk land

waar de ongelijkheid toeneemt.

In de VS bezitten
de top 10% van de huishoudens

ongeveer 80% van de rijkdom van de natie,

terwijl de onderste 60%
slechts ongeveer 1% bezit.

Maar als het gaat om welvaart,

is ras een nog sterkere
voorspeller dan status.

Zwarten en Latino's vormen collectief 30%

van de bevolking van de Verenigde Staten,

maar bezitten gezamenlijk
ongeveer 7% van de rijkdom van de natie.

De enquête van 2016 van Consumer Finance

geeft aan dat de typische zwarte familie
ongeveer 17.000 dollar bezit,

en dat is inclusief
de waarde van hun huis,

terwijl de typische witte familie
ongeveer $170.000 bezit.

Dat duidt op een absolute
raciale welvaartskloof

waar het typische zwarte huishouden
ongeveer 10 cent heeft

voor elke dollar
van een typische witte familie.

Maar ongeacht ras

is de markt alleen niet in staat
om deze ongelijkheden aan te pakken.

Zelfs in tijden van economische expansie
groeit de ongelijkheid.

In de afgelopen 45 jaar

is de ongelijkheid in rijkdom
sterk toegenomen,

en in wezen is alle economische groei
van Amerika's toename aan productiviteit

gegaan naar de elite
of de hogere middenklasse.

Toch is de mythe
over economische ongelijkheid

dat ze te wijten zou zijn
aan slechte keuzes die worden gemaakt

door zwarte, Latino en arme kredietnemers.

Deze uitleg is verkeerd.

Ze zoeken het op de verkeerde plaats.

Het is waarschijnlijker
dat de slechte economische toestand

en niet slechte besluitvorming
of ontoereikende kennis,

de keuze zelf beperkt
en mensen geen andere opties laat

dan zich te wenden tot woekeraars.

In wezen is het onderwijs
niet het magische tegengif

voor de enorme erfelijke ongelijkheden

die het gevolg zijn van wetgeving,
beleid en economische regels.

Dit doet niets af
aan de waarde van onderwijs.

Ja, ik ben zelf universiteitsprofessor.

Onderwijs heeft
duidelijke intrinsieke waarden,

samen met de publieke verantwoordelijkheid

om iedereen de kans te geven
op onderwijs van hoge kwaliteit

van de lagere school tot de hogeschool.

Maar onderwijs is geen wondermiddel.

Een zwart gezin waarvan de kostverdiener
afstudeerde aan een universiteit

heeft het meestal minder breed

dan een wit gezin waarvan de kostverdiener
de middelbare school niet afmaakte.

Misschien overschatten we
de functionele rol van het onderwijs

ten koste van het begrijpen
van de functionele rol van de rijkdom.

In principe is het rijkdom
die meer welvaart aantrekt.

Daarom pleiten we voor een baby-trust:

een economisch geboorterecht
op kapitaal voor iedereen.

Deze gelden zouden
in ‘public trust’ worden gehouden

om te worden gebruikt als basis
voor een economisch veilig leven.

Het concept van economische rechten
is niet nieuw en ook niet radicaal.

In 1944 introduceerde president
Franklin Roosevelt het idee

van een economische ‘Bill of Rights’.

Roosevelt vroeg om fysieke zekerheid,

economische zekerheid,
sociale zekerheid en morele zekerheid.

Maar helaas is sedert de regering Nixon

het politieke sentiment
ten aanzien van sociale mobiliteit

radicaal verschoven van overheidsmandaten
op economische zekerheid

naar een neoliberale aanpak

waarin de markt de oplossing zou zijn
voor al onze problemen,

economische of andere.

Daardoor is de verantwoordelijkheid
van sociale mobiliteit

verschoven naar het individu.

Het verhaal hierachter is dat zelfs
als je lot in het leven ondermaats is,

je met doorzettingsvermogen, hard werken
en de deugden van de vrije markt

je je spreekwoordelijke lompen
kunt omzetten tot rijkdom.

Natuurlijk is de keerzijde hiervan

dat de deugden van de markt
je ook zullen afstraffen

als je niet slim,

niet gemotiveerd

of gewoon lui bent.

Met andere woorden: verdienstelijke armen
zullen hun verdiende beloning ontvangen.

Wat schril ontbreekt in dit verhaal
is de rol van macht en kapitaal,

en hoe die macht en kapitaal
kunnen worden gebruikt

om de regels en de structuur van
de transacties en markten te veranderen.

Vermogen en kapitaal versterken zichzelf.

Zonder tussenkomst van de overheid

genereren ze een iteratieve cyclus
van zowel gelaagdheid als ongelijkheid.

De kapitaalfinanciering door de baby-trust

is bedoeld voor een meer
egalitair en authentiek pad

naar economische zekerheid,

onafhankelijk van de financiële
positie van de families

waarin individuen worden geboren.

Het programma zou de economische rechten
aan ouderdomspensioenen aanvullen

en zorgen voor een uitgebreider programma
voor sociale zekerheid,

ontworpen om kapitaalfinanciering
te voorzien van de wieg tot aan het graf.

We denken Amerikaanse
pasgeborenen te voorzien

van een rekening
van gemiddeld 25.000 dollar

die geleidelijk oploopt tot 60.000 dollar

voor baby's uit de armste gezinnen.

Baby's geboren in de rijkste families

zouden ook worden opgenomen
in het sociaal contract,

maar zouden een nominale rekening
van ongeveer 500 dollar ontvangen.

De rekeningen zouden
federaal beheerd worden

en groeien aan een
gegarandeerde jaarlijkse rente

van ongeveer 2% per jaar
om de inflatiekosten te beperken,

en worden gebruikt
als het kind volwassen wordt

voor vermogensversterkende activiteiten,

zoals het schuldenvrij financieren
van universitair onderwijs,

een aanbetaling om een huis te kopen,

of een startkapitaal voor een bedrijf.

Met ongeveer vier miljoen baby’s
die elk jaar in de VS worden geboren

en een gemiddelde schenking
voor een baby-trust van 25.000 dollar,

zou het programma grofweg
100 miljard dollar per jaar kosten.

Dit zou neerkomen op slechts 2%
van de huidige federale uitgaven

en veel minder zijn
dan de 500-plus miljard dollar

die al door de federale
overheid is uitgegeven

aan vermogenspromotie
via belastingvoordelen en subsidies.

Het gaat niet om het bedrag
van die toewijzing,

maar aan wie ze wordt toegekend.

Momenteel krijgt de top
1% van de huishoudens,

zij die meer dan 100 miljoen
dollar verdienen,

ongeveer een derde
van de gehele toewijzing,

terwijl de onderste 60% slechts 5% krijgt.

Als het budget voor
de federale vermogenspromotie

op een meer progressieve manier
werd toegewezen,

dan kon het federaal beleid
voor alle Amerikanen veranderen.

Hier wordt aan gewerkt.

Er moeten natuurlijk veel
details worden uitgewerkt,

maar het is een beleidsvoorstel
gegrond op de functionele rollen

en de geërfde voordelen van de rijkdom

dat ons wegleidt van het huidige
wijten van ongelijkheid aan gedrag,

wat zichzelf versterkt,

naar meer structurele oplossingen.

Ons huidige fiscale beleid,
dat de bestaande rijkdom privilegieert

in plaats van het creëren
van nieuwe rijkdom, is een keuze.

De omvang van onze
dramatische ongelijkheid

is minstens evenzeer
een politiek probleem

als een economisch probleem.

Het is tijd om de valse verhalen
achter ons te laten,

die ongelijkheid wijten
aan individuele persoonlijke tekorten

en die de voordelen van rijkdom
grotendeels negeren.

In plaats daarvan kunnen de publieke
voorzieningen van een baby-trust

in zeer hoge mate

de overdracht van economisch voordeel
en nadeel tussen generaties elimineren

en komen tot een meer morele
en fatsoenlijke economie

die voorziet in activa,
economische zekerheid

en sociale mobiliteit
voor al haar burgers -

ongeacht het ras

en de positie van de familie
waarin ze geboren zijn.

Dank u zeer.

(Applaus)

Chris Anderson: Darrick.

Ik vind dat er zoveel
goeds zit in dit idee.

Er is één aspect aan
waar ik me zorgen over maak,

en dat is dat op dit moment

trust-fund kinderen
een slechte roep hebben.

Je weet wel, het zijn de typische
voorbeelden van kinderen

waarbij geld op de een of andere manier
de motivatie wegneemt.

Deze trusts zijn anders.

Hoe ga je mensen duidelijk maken
dat dat met dit voorstel niet zo zal zijn?

Darrick Hamilton: Als je weet
dat je middelen beperkt zijn

of dat je gediscrimineerd gaat worden,

dan kan je denken: nou ja,

het economisch rendement
om te investeren in mezelf

is lager dan dat van iemand anders,

dus kan ik net zo goed genieten
van mijn vrije tijd.

Maar je kan het natuurlijk
ook anders bekijken,

dus we moeten daar niet intrappen,

je weet wel, iemand die arm is
en gediscrimineerd wordt,

zou ook kunnen gaan
voor een cv-opbouwende strategie.

Het oude gezegde:

"Ik moet dubbel zo goed zijn
als iemand anders."

Als we dat zeggen,
vragen we nooit tegen welke kosten

of of het ten koste
van de gezondheid gaat.

Ik heb je vraag niet beantwoord,
maar om erop terug te komen:

als je weet dat je op een later moment
in het leven geld kan krijgen,

dan verhoogt dat alleen
de stimulans om te investeren in jezelf,

zodat je die trust beter kunt gebruiken.

CA: Je geeft mensen
mogelijkheden in het leven

die ze zich op dit moment
nog niet kunnen indenken.

En daarmee de motivatie om dat te doen.

Ik zou er uren met je over kunnen praten.

Ik ben echt blij dat je hieraan werkt.

Dank je.

(Applaus)