Oyunlar çocukları nasıl daha akıllı yapar.

Video oyunları oynamak sizi daha üretken yapabilir mi? Gabe Zichermann nasıl oyunların çocukları daha iyi problem çözücüler haline getirdiğini ve çoklu görevlerin bizi her konuda daha iyi yaptığını gösterecek.

Ben 36 yaşındayım.

Video oyun sektörüyle ilk tecrübem

bizden zengin komşularımızdan birinin

eve getirdiği
bir Atari 2600 ile oynamamdı.

Benim için unutulmaz bir andı.

Ayrıca okula gideceğimi ve Apple 2'de

"Carmen Sandiego Dünyanın Neresinde?"
isimli oyunu.

Evet. Harika bir oyun.

İlk defa okul zamanında oynadığımdı.

İnsanlara video oyun sektöründe neyin
önemli olduğunu sorduğunuzda

çoğu insan Atari 2600'ün

video oyun sektöründeki değişimin
Nexus'u olduğunu düşünüyor.

Aslında "Dünyanın neresinde Carmen
Sandiego?" oyununun

bugüne kadar yapılmış en iyi oyun
olduğunu düşünüyorum.

Prensipte çünkü ilk ve son defa

aileler, öğretmenler ve çocukların hepsi
oyunun harika olduğunda birleşiyor.

(Kahkahalar)

Bu uzun zaman önceydi.

Tam olarak 1987'de.

Ve şaşırtıcı biçimde

"Carmen Sandiego Dünyanın Neresinde?"

eğlence sektöründe büyük bir yer
tutmaya devam ediyor.

1987'de olmasına rağmen ki
bu çok uzun zaman önceydi.

Ben 36 yaşındayım. Hesabı siz yapın.

Bugün işler o dönemde olduğundan
daha farklı.

Basit bir örnekle,

1987'de bu adamın
çılgın olduğunu düşündük.

Sonra bu konudaki bakış açımızı

gerçekten değiştiren bu adamla tanıştık.

(Kahkahalar)

İşler değişti.

(Kahkahalar)

Bush karşıtı siyasi mizah
Batı Avrupa'da çok yol katetti.

(Kahkahalar)

1987'den günümüze kadar

Sid Meier adlı bir adam
tarafından tasarlanan

"Uygarlık" adlı oyunu çok fazla oynadım.

Aslında hayatımın 8 ila10.000 saatlik
süresinde 'Uygarlık' oynadım ki

bu kadar uzun sürede muhtemelen
ders çalışmalıydım.

Yine de, video oyunları sevgisini
bir işe dönüştürmeyi başardım.

Önce Oyun Geliştiricileri
Konferansı'nda çalıştım

Trymedia adlı oyunlarda ilk
başarılı dijital

dağıtım şirketinin kurulmasına
yardım ettim.

Şimdi de 'Oyunlaştırma'
blogunu yazıyorum.

O'Reilly tarafından basılan
"Tasarımla Oyunlaştırma" dâhil

oyunlaştırma konulu iki kitabın yazarıyım.

Tüm bunları bir arada toplayan

Gamification Summit'e
de başkanlık ediyorum.

Bir çok yönden ben, ailelerin hayalindeki

oturduğu yerden video oyunları
oynayarak bunu kariyere çeviren

gerçekten para kazanan biriyim.

Böyle bir etkinliğe davet edildiğimde,

eminim ki hepiniz buraya çıkıp

"Oyunlar çocuklarınız için iyidir"
dememi bekliyorsunuz.

Doğru mu? Çünkü ben bir oyun
adamıyım ve böyle geçiniyorum.

(Alkışlar)

Oyunlar çocuklara yardım eder.

Fakat ben farklı bir soru
sormak istiyorum;

Kimin oyunların
yardımına ihtiyacı var?

Geçenlerde New York Times'ta
okuduğum bir makale hakkında

düşünmeye başladım.

Makalede bir Nörolog,
dikkat eksikliği olan çocukların

kendilerini nasıl
gösterdiğini anlatıyordu.

Aileleri buraya gelip diyebilirler:

"Benim çocuklarımda
Dikkat Eksikliği olamaz,

çünkü video oyunlarına çok iyi
odaklanıyorlar.

Fakat okulda gerçekten kötüler."

Nörolog makalede bu fikri
çürütüyordu.

O, New York Üniversitesinden
Dr Christopher Lucas'ın

araştırmalarında; oyunların
çocuklara, dikkatli oldukları ve

düzenli olarak ödüllendirilmedikleri
yerlerde, dikkat toplama

becerileri öğretmediğini
söylediğini yazdı.

Washington Üniversitesi'nden

Dr. Dimitri Christakis gibi uzmanların
dediği şeyi, yani;

çok fazla video oyunu oynayan çocukların

oyunlara karşı olan hassasiyet-
lerinin sonucu olarak

gerçek dünyayı yavan ve nahoş
bulacaklarını da yazdı.

Bu yüzden orada oturdum ve kafamı
kaşırken düşündüm.

Çocuklarımızın Dikkat Eksikliği'mi var

yoksa dünyamız çocukların
takdir etmesi için çok mu yavaş?

(Alkışlar)

Cidden şu anda baktığınız
fotoğrafı düşünün,

benim dönemim hatta
büyükbabamın döneminde,

bir pazar öğleden sonra oturmuş
bir fincan kahveyle bir kitap okurken.

Şunu söylemek zorundayım.

Sanmıyorum ki bugünün
çocukları bunu yapsınlar.

Kanıt onların oynadıkları
oyunlarda bulundu.

"World of Warcraft" oyununu düşünün.

Ben büyürken,

video oyununda benden sergilemem
beklenen maksimum beceri,

bir oyun kolu ve ateşleme düğmesi

ve basitçe el-göz koordinasyonuydu.

Günümüz çocukları oyun sırasında

sesli ve yazılı sohbet ediyor,

karakterleri yönetiyor, uzun ve
kısa vadeli hedefler belirliyor

ve ailelerin konuşmak için onları
bölmeleriyle de baş etmeleri gerekiyor.

(Kahkahalar)

Bugün çocuklar bir şeyleri
başarabilmek için, olağanüstü

çoklu beceriye sahip olmak zorunda.

Asla sahip olmadığımız şey.

Bu gibi şeyler sizi daha akıllı yapar.

Almanya Regensburg Üniversitesi'nde
Arne May et Al tarafından

yapılan çalışmada katılımcılara -- ki
kesinlikle yetişkinler üzerinde yapıldı--

hokkabazlık gibi basit bir
görev verildi.

12 hafta içinde

hokkabazlık öğrenmesi istenilen

kişilerin beyinlerindeki gri
maddede artış gözlendi.

12 hafta hokkabazlık öğrendikten
sonra MR'da insanların beyninde

gri madde artışı görüldü.

2008'de geri gidildi ve
çalışma, gri maddenin

neden arttığını görmek
için yeniden yapıldı.

Beyinde artan maddenin,
performansın kendisi

sergilendiğinde değil de öğrenme eylemi

sırasında olduğunu keşfettiler ki

bu da çok ilginç bir bulgudur.

Ayrıca burada bu fikri sağlamlaştıran,

çok dilli insanların tek dilli insanlara
göre, standart testlerde

%15 daha başarılı olduğu gerçeği var.

Beyinde bu tür faaliyetlerin
olmasınında sebebi var.

Andrea Kuszewski,
Harvard'daki konuşmasında,

insanların gri maddeyi arttırmak ve
akışkan zekalarını arttırmayı

kendilerine öğretmek için
yaptıkları beş şeyden bahsetti.

"Akışkan zeka" problem çözmek
için kullandığımız zekadır.

"Kristal zeka"dan farklı olarak

problem çözmeye yardım eder.

Araştırmasında, yapılması

gereken bu beş şeyi sıraladı:

Yenilik aramak,

kendinle yarışmak

yaratıcı düşünmek,

işleri zor yoldan yapmak

ve ağ.

Bu beş şey hakkında bir düşünün.

Video oyunu oynuyor musunuz?

Herhangi bir şekilde bir video oyununun
temel düzenine benziyor mu?

Bu beş madde bütün başarılı
oyunlarda yenilenir.

Aynı zamanda sürekli ve artan
öğrenmeyle bağlantılıdır.

Video oyunları esasen kullanıcılara
sürekli öğrenme süreci sağlar.

Sadece bir süre için
öğrenip sonra durmazlar.

Sürekli ilerler ve gelişirler.

Sonunda Flynn etkisini
açıklamamıza yardımcı olabilir.

Bilmeyenler için "Flynn etkisi",

insan zekasının zaman
geçtikçe artmasıdır.

Bu yüzden IQ tarihine bakarsak
insanlar daha zeki hale geliyor.

Şu anda Amerika'da,

IQ seviyesi her yıl 0.36 puan
yükseliyor.

İlginç olansa, bazı ülkelerde--

kimseyi eleştirmeyelim ama
Danimarka ve Norveç'te

genel kristal IQ durdu

ya da yavaşladı yahut azaldı.

Diğer ülkelere

bakıldığında özellikle
Akışkan IQ, Akışkan Zeka

sayısı artmakta

ve Akışkan Zekanın
artış oranının yükselmesi

1990'larda başlıyor.

Tesadüf mü? Sanmam.

(Kahkahalar)

Aslında oyunlar insanların belirli türde
tepkilere neden olmasıyla da bağlantılı.

Yani beynin öğrenim gücünü arttırdık,

çoklu görev beyin bağlantılarını
arttırdık

ve beynimizde güçlü bir dopamin
döngümüz var.

Oyunlar sizi zorladığı gibi

bu zorlukla da mücadele ediyorsunuz
ve üstesinden geldiğinizde,

beyninizde dopamin serbest kalıyor.

Bu da size içten gelen bir dürtü sağlar.

Judy'nin ifadesiyle, bu içten gelen dürtü

geri dönmenize

ve yaptığınız aktiviteyi tekrar tekrar
yapmanıza sebep olur.

Bu gerçekten çok güçlü bir şey.

Sizi Ananth Pai adında karışık detayları
anlayabilen bir eğitmenle

tanıştırmak istiyorum.

Ananth, süreçlerin yeniden
yapılandırılması üzerinde

çalışan çok başarılı bir iş adamıydı.

Çocukları Minnesota, White
Bear Lake'de okula gittiğinde,

Minneapolis-Saint Paul banliyösündeki

eğitim sistemini gördü

ve bu konuda bir şey
yapmaya karar verdi.

Yetişkin biri olarak "Eğitim" üzerine
yüksek lisans yaptı ve

White Bear Lake İlköğretim Okulu'nda
bir dersi devraldı.

Ananth Pai, standart müfredatı

kendi dizaynı olan video oyunu
tabanlı müfredatla değiştirdi,

çocukları öğrenme türlerine göre ayırdı

ve onlara Nintendo ve
bilgisayar oyunlarını verdi--

Raftaki herşeyi,
özel şeyleri değil.

Onlara Nintendoları ve
bilgisayar oyunlarını

bireysel ve sosyal olarak vererek

matematik ve dil öğretti.

Size ne olduğunu söyleyeyim.

18 hafta içinde

Mr. Pai'nin sınıfı 3. sınıfın
altındaki okuma ve

matematik seviyesinden,

4.sınıfın okuma ve matematik
derslerinin ortasına kadar yükseldi.

18 haftalık oyun tabanlı
eğitim müfredatıyla.

Daha da önemlisi,
çocuklarla konuştuğunuzda,

onlarla televizyonda röportaj yapılırken,
hatta Mr. Pai yokken bile

tekrar tekrar

sınıfta öğrenmelerine yardımcı olan;

öğrenmenin eğlenceli

ve çok oyunculu olduğunu söylediler.

Tam bu kelimeleri
kullanmamış olsalar da,

onlara göre, öğrenmek
eğlenceli ve çok oyunculuydu.

Bu çocukların gerçek başarıyı tecrübe
etmelerinde bir anahtar.

Ayrıca, oyunlardaki şiddet ve
çocuklar arasındaki

ilişki hakkında da konuşmak
gerektiği doğru.

Yapılan çalışmalar şiddet oyunlarının

çocuklarınızı saldırgan
yapmadığını açıkça söylüyor.

Şunu da kabul etmeliyiz ki,

eğer çocuğunuz şiddete yatkınsa,

şiddet oyunları onu daha iyi
bir şiddet çocuğu yapabilir.

Eğer çocuk başka şeyleri yapmak
için eğitilirse, bunun içinde eğitilir

ve bunu kabul etmemiz

ve bir eğitim şekli olarak
oyunlar arasındaki

bağlantıyı kurmaya başlamamız gerek.

Oyunların çocukları
etkilemediğini söyleyemeyiz.

Bu doğru değil.

Bu eğilimi ileriye götüren bir grup
insanı "G Kuşağı" olarak

adlandırmak istiyorum.

Milenyumdan önce doğan 126 milyon
Amerikalı ve Avrupalı

bir de sayamadığımız "G" neslinden

gençler var.

"G" kuşağının "X","Y" kuşağı

ve içinde olduğumuz diğer tüm
kuşaklardan farklı olma sebebi,

bu video oyunlarının,
G kuşağının tükettiği

başlıca eğlence biçimi olmasıdır.

Bu onların birincil eğlence biçimidir.

Bu durum şimdiden toplumda
büyük bir etki yaratmaya başladı.

Etrafımızdaki G neslinin oyun gibi
deneyimlere olan arzusu

sektörü yeniden şekillendirirken,

Foursquare'in telefonlarda başlattığı
sosyal ağ ekosistemindeki

Nike, Coke, Chase ve
ayrıca Kozinga gibi şirketler

başarılarını daha çok
kendi oyunlarına borçlu.

Bu bütün modelle beliren eğilime
"oyunlaştırma" diyoruz.

Bu kelimeyi bir çoğunuzun
duyduğuna eminim.

Oyunlaştırmanın basitçe tanımı,
oyun düşüncesini

ve oyun mekaniklerini,

hedef kitleyi ve sorunları
çözmede kullanmasıdır.

Şimdi oyunlaştırmanın öne çıkan
bir konu olarak ortaya çıkmasının

kısmi sebebi G neslinin şimdiden
toplumu ve kültürü etkilemesidir.

Onların beklentileri farklı.

Oyunlaştırma örneklerinden
görmüş olabileceğiniz bazı

oyunlarda arabaların içindeki

kontrol paneli oyunları
beni gerçekten etkiliyor.

Bugün eğer hibrit ya da elektrikle
çalışan bir araç alırsanız,

neredeyse kesin olarak

100 milyon dolar değerindeki araştırma

ve geliştirme ürününü,

Tamagotchi Stili bir oyunu da,

daha iyi bir ekolojik sürücü olmanız için
tasarlanan panelde göreceksiniz.

Çoğu oyun mekaniği çok basittir:

daha ekolojik kullanırsanız
bitki büyümeye devam eder,

kullanmazsanız ölecektir tıpkı

Tamagotchi'deki sanal hayvanlar gibi.

İşte bu bir oyunlaştırma örneğidir.

Bir başka ilginç örnek ise,
"hız kamerası piyangosu" adında

San Francisco merkezli MTV'de çalışan
Kevin Richardson'ın tasarımı.

Harika adam.

"Hız kamerası piyangosu" fikri şu:

hız kameralarını geçtiğinizde

fotoğrafınızı çeker
ve cezayı evinize yollarlar.

Bir çok İskandinav ülkesinde,

aldığınız ceza ne kadar
hızlı gittiğinize göre verilmiyor.

Ancak ne kadar kazanıyorsanız
kazancınız kadar o cezanız da büyüyor.

Kevin İsveç'teki hız kamerasını
yeniden tasarlayarak

kamerada hız sınırını aşan kişilere

yalnızca ceza vermek yerine,

limitin altında kullanan herhangi biri,
hızlı gidenlerin cezalarını

kazanabilsin diye piyango düzenledi.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Bu oyun düşüncesi--
daha önce bahsettiğim

oyunlaştırmada temel olan

en saf ve güzel haliyle düşünme şekli-

büyük, negatif gücü alıp

onu küçülterek, pozitif
yönünü artışa çevirmektir.

Bu müdahaleyle birlikte süratlerde
% 20'lik bir düşme oldu.

Aynı zamanda şirketler
oyunlaştırmanın ve

G nesli gibi insanların üzerindeki
etkilerinden haberdar oldu.

Gertner Grup 2015'te şunu dedi,

''Global 2000 şirketlerin %70'i
-dünyanın en büyük şirketleri-

aktif olarak oyunlaştırmayı kullanacak

ve yenilik süreçlerinde %50'si

oyunlaştırılmış olacak,"

ki bu çok şaşılacak şeydir.

Bu büyük bir değişiklik.

Bütün bunlar, bugün
yaşadığımız dünyamızdan

oldukça farklı görünen bir gelecek.

G kuşağı ve oyunlaştırmayı ileri sürenler

farklı bir dünyayı savunuyor.

Bu şeylerin sizin ve benim için
yaptıklarından

daha hızlı ilerlediği bir dünya.

Bu insanların yaptıkları
faaliyetler için her yerde

ödüllendirildiği bir dünya.

Bu ödüller her zaman nakit
olmak zorunda değil.

Bunlar anlamlı statü ödülleri,

anlamlı erişim ödülleri,

anlamlı güç ödülleri olabilir.

Geniş işbirlikçi bir dünya var.

Bu G neslinin benim neslimden
bile daha farklı yaptığı

şeylerden biri.

Okulda öğretmenin uygulamalar
yapmakta zorlandığı için bize

takım olarak yaptırdığını

ve takım olarak değerlendirdiğini
hatırlıyorum.

Bu grup uygulamaları sonunda
insanların davranış tarzından dolayı

bireysel notlar daima arada kaynıyordu.

Ancak G nesli grup değeri olan

tamamen işbirlikçi
pek çok oyun oynuyor.

Bu, dünyamızı anlatılamaz
şekilde etkileyecek.

Ve G nesli, eğlenceli gelecek,
çok daha küresel bir dünyadır.

Bizlerin iletişimi kaybettiği
gerçekten ortada.

Biz geleceğimizle ve çocuklarımızla
tarihteki herhangi bir nesilden

daha fazla teması kaybetmiş nesiliz.

Bebek patlaması kuşağı ebeveynlerinin
dünyanın en temassız kişileri olduklarını

düşünmek istiyoruz.

Yaz aşklarıyla, seksle ve uyuşturucuyla

ve diğer her şeyle baş
etmek zorunda olanlar.

Hala telefonla görüşüyoruz.

(Kahkahalar)

Yani problemli olan bizleriz

ve biz tarihteki en temassız nesil
olacağız.

Tabii ki bu ayrıca doğru ve
size bunu anlatmak için buradayım:

Çocuklarınız iyi.

İyi olacaklar.

Bizlerin çocuklar, oyunlar

ve dünya üzerindeki etkilerini tam
olarak konuşmaya ihtiyacımız yok.

Sadece çocuklar iyi olmayacak;

dürüstçe, çocuklar harika olacak.

Fakat harika çocuklar yetiştirmek
için yardımınız gerekecek.

Sizin için bir reçetem var.

Hayatınızda sizin için herhangi birinin
yazılabileceği en iyi reçete.

Bunu şu anda hemen
şimdi burada yazacağım.

Aklınıza. Reçete koçanım olmadığından.

Sadece net olayım:
Ben bir doktor değilim.

(Kahkahalar)

Ancak hepiniz için
bu reçeteyi yazacağım.

Reçete şu:

Çocuğunuz varsa veya
çocuklarla çalışıyorsanız

ya da çocuklarla çalışmayı ya da
dünyayı değiştirmek istiyorsanız,

kesinlikle zamanınızla yapılabilecek
en pozitif şey, şu andan itibaren

ben sizi İspanya sahilinde
emeklilik evinizde görene kadar

ya da sanal dünyada

emeklilikte her nereyi seçmişseniz

çocuklarınızla oyuna başlamaktır.

Eğer bulunduğunuz yer burasıysa
oyun trendiyle savaşmayı kesin.

Oyun trendiyle savaşmayın.
Onunla bir olun.

Oyuna girin. Anlayın onu.

Çocuklarınızın oyunları
nasıl oynadıklarının

dinamiklerini anlayın.

Dışarıdaki dünyanın içinden ziyade,
oyunun bağlamında

zihinlerinin nasıl çalıştığını anlayın.

Şimdi yaşadığımız dünyada

Pazar öğleden sonra dünyasında
bir fincan bitkisel çay içmek,

bir eski kitap okumak,
pencere yanında dinlenmek

sona erdi.

(Kahkahalar)

Her şey yolunda.

Eğlenceli ve çekici olan daha çok şey var.

Bugünkü sunumdan bir şey alamadıysanız,

umarım çocuklarınızla
oynama şansınız olur.

Teşekkürler.

(Alkışlar)