ชีวิต ช่างแสนเรียบง่าย ทำไมเราทำให้มันแสนยาก- โจน จันได ใน TEDxDoiSuthep
-
0:06 - 0:10มีวลีหนึ่งที่ผมมักจะอยากบอกเสมอ
-
0:10 - 0:13กับทุกคนที่ผมรู้จัก
-
0:13 - 0:16วลีนั้นคือ "ชีวิต ช่างแสนเรียบง่าย"
-
0:16 - 0:18มันช่างแสนเรียบง่าย และสนุกสนาน
-
0:19 - 0:24ผมไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน
-
0:24 - 0:31ตอนที่ผมอยู่ กรุงเทพ ผมรู้สึกเหมือนกับว่า
ชีวิตช่างแสนลำบาก ยุ่งยากมาก ๆ -
0:31 - 0:37ผมเกิดในหมู่บ้านจน ๆ แห่งหนึ่ง
ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย -
0:37 - 0:40ตอนที่ผมเป็นเด็ก
ทุกๆ อย่าง ช่างแสนสนุก และเรียบง่าย -
0:40 - 0:44แต่พอ มีโทรทัศน์ เข้ามา
มีผู้คนมาที่หมู่บ้าน -
0:44 - 0:45พวกเขาบอกว่า
-
0:45 - 0:52" เธอ ยากจนนะ เธอต้องไล่ล่า
หาความสำเร็จในชีวิต -
0:52 - 0:56เธอ ต้องไปกรุงเทพ
ไปไขว่คว้าหาความสำเร็จในชีวิต" -
1:00 - 1:02ผมรู้สึกแย่มาก ๆ ผมรู้สึกว่าผมจน
-
1:02 - 1:04ผมต้องไปกรุงเทพ
-
1:04 - 1:08เมื่อผมไปกรุงเทพ
มันไม่สนุกเลย -
1:09 - 1:15คุณจำเป็นต้องเรียน ศึกษาหาความรู้
และต้องทำงานหนักมากมาย -
1:15 - 1:18คุณจึงจะประสบความสำเร็จ
-
1:18 - 1:23ผมทำงานหนักมาก
แปดชั่วโมงต่อวันเป็นอย่างน้อย -
1:23 - 1:28แต่สิ่งที่ผมได้กินก็มีเพียงแค่
ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวต่อมื้อ -
1:29 - 1:33หรือไม่ก็ ข้าวราดแกง
หรือข้าวผัด อะไรประมาณนั้น -
1:33 - 1:37ที่ที่ผมอาศัยอยู่ก็แย่มาก
เป็นห้องเล็กๆ ที่มีคนนอนรวมกันจำนวนมาก -
1:37 - 1:39มันร้อนมาก
-
1:39 - 1:42ผมเริ่มตั้งคำถามมากมาย
-
1:42 - 1:48เมื่อผมทำงานอย่างหนัก
ทำไมชีวิตมันยุ่งยากอย่างนี้ -
1:49 - 1:51มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ผิดพลาด
-
1:51 - 1:56เพราะผมทำหลายสิ่งหลายอย่าง
แต่สิ่งที่ผมได้รับมันไม่เพียงพอ -
1:56 - 1:59และ ผมพยายามที่จะเรียนรู้ พยายามที่จะศึกษา
-
1:59 - 2:02ผมพยายามที่จะเข้าเรียนมหาวิ่ทยาลัย
-
2:04 - 2:08มันยากมาก ที่จะเรียนในมหาวิทยาลัย
เพราะมันน่าเบื่อ -
2:08 - 2:10(เสียงหัวเราะ)
-
2:10 - 2:13และเมื่อผมดูรายวิชาต่าง ๆ
ในมหาวิทยาลัย -
2:13 - 2:19ทุกคณะ ส่วนมากแล้ว
เป็นการทำลายความรู้มากกว่า -
2:20 - 2:24ในมหาวิทยาลัย
มันไม่มีความรู้ที่เป็นประโยชน์สำหรับผมเลย -
2:24 - 2:28ถ้าคุณเรียนเพื่อจะเป็น
สถาปนิกหรือวิศวกร -
2:28 - 2:31นั่นหมายความว่าคุณต้องทำลายล้างมากขึ้น
-
2:31 - 2:35ยิ่งคนพวกนี้ทำงานมากขึ้นเท่าไหร่
ภูเขาก็จะถูกทำลายมากขึ้นเท่านั้น -
2:35 - 2:38ผืนดินดีๆ ในลุ่มน้ำเจ้าพระยา
-
2:38 - 2:41จะถูกปกคลุม
ไปด้วยคอนกรีตมากขึ้นๆ ทุกวัน -
2:41 - 2:43เราทำลายล้างมากขึ้น
-
2:43 - 2:46ถ้าเราไปที่คณะเกษตรศาสตร์
หรืออะไรประมาณนั้น -
2:46 - 2:50มันหมายความว่าเรากำลังเรียนรู้การใช้ยาพิษ
-
2:50 - 2:52เพื่อทำให้ผืนดินและแม่น้ำเป็นพิษ
-
2:52 - 2:54และเรียนรู้ที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง
-
2:54 - 2:58ผมรู้สึกเหมือนกับว่าทุกสิ่งที่พวกเราทำ
ช่างแสนลำบาก และยุ่งยากเหลือเกิน -
2:58 - 3:02เราทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างยุ่งยากไปหมด
-
3:02 - 3:07ชีวิตช่างแสนยุ่งยาก
และผมรู้สึกผิดหวังมาก -
3:07 - 3:12ผมเริ่มที่จะคิดเกี่ยวกับว่า
ทำไมผมจะต้องมาอยู่กรุงเทพ -
3:12 - 3:14ผมคิดถึงสมัยเมื่อตอนเป็นเด็ก
-
3:14 - 3:16ไม่มีใครต้องทำงานวันละแปดชั่วโมง
-
3:16 - 3:20ทุกคนทำงานแค่สองชั่วโมง
ปีละแค่สองเดือน -
3:20 - 3:25ปลูกข้าวเดือนนึง
และเก็บเกี่ยวข้าวอีกเดือนนึง -
3:25 - 3:26ที่เหลือคือเวลาว่าง
เวลาว่างสิบเดือน -
3:28 - 3:30และนี่คือเหตุผลว่าทำไม
ประเทศไทยจึงมีเทศกาลต่าง ๆ มากมาย -
3:30 - 3:32เรามีเทศกาลกันทุกเดือน
-
3:32 - 3:33(เสียงหัวเราะ)
-
3:33 - 3:36เป็นเพราะพวกเขามีเวลาว่างกันมากมาย
-
3:36 - 3:40ในเวลากลางวัน
ทุกคนสามารถงีบหลับกันได้ -
3:40 - 3:44แม้ในปัจจุบันในประเทศลาว
ถ้าคุณมีโอกาส ลองไปประเทศลาวดูสิ -
3:44 - 3:46ชาวลาว จะงีบหลับหลังอาหารกลางวัน
-
3:46 - 3:48และหลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้น
พวกเขาก็จะตั้งวงคุยกัน -
3:48 - 3:53ลูกเขยคุณเป็นอย่างไรบ้าง
ภรรยาคุณสบายดีไหม ลูกสะใภ้ล่ะ -
3:53 - 3:56ผู้คนมีเวลามากมาย
-
3:56 - 3:59แต่เพราะพวกเขามีเวลาว่างมาก
-
3:59 - 4:02พวกเขาจึงมีเวลาอยู่กับตัวเอง
-
4:02 - 4:04เมื่อพวกเขามีเวลามากพอ
สำหรับตัวเอง -
4:04 - 4:07พวกเขาจึงมีเวลาที่จะเข้าใจตัวเอง
-
4:07 - 4:09เมื่อพวกเขาเข้าใจตัวเอง
-
4:09 - 4:12พวกเขาจะมองเห็นสิ่งที่เขาต้องการในชีวิต
-
4:12 - 4:15ดังนั้น หลายๆ คนจึงเห็นว่า
สิ่งที่พวกเขาต้องการคือความสุข -
4:15 - 4:19พวกเขาต้องการความรัก
พวกเขาต้องการชีวิตที่สนุกสนาน -
4:19 - 4:22ผู้คนจึงมองเห็น
ความสวยงามมากมายในชีวิต -
4:22 - 4:25พวกเขาจึงแสดงออกถึงความสวยงามเหล่านั้น
ออกมาในแบบที่หลากหลาย -
4:25 - 4:29บ้างก็แกะสลัก
ด้ามมีดไม้ของตนเอง -
4:29 - 4:30อย่างแสนสวยงาม
-
4:30 - 4:33พวกเขาสานตะกร้าอย่างประณีตสวยงาม
-
4:33 - 4:35แต่ ปัจจุบันนี้ ไม่มีใครใช้คำนั้น
-
4:35 - 4:38ไม่มีใครทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว
-
4:38 - 4:40ผู้คนใช้พลาสติกกันทุกหนทุกแห่ง
-
4:40 - 4:43ผมรู้สึกเหมือนกับว่า
มันต้องมีอะไรบางอย่างผิดพลาดแน่ ๆ -
4:43 - 4:45ผมใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ได้
-
4:45 - 4:48ดังนั้นผมจึงลาออกจากมหาวิทยาลัย
-
4:48 - 4:51และกลับบ้าน
-
4:51 - 4:57เมื่อผมกลับบ้าน
ผมเริ่มใช้ชีวิตเหมือนอย่างที่ผมจำได้ -
4:57 - 4:58เหมือนเมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก
-
4:58 - 5:01ผมเริ่มทำงานปีละสองเดือน
-
5:01 - 5:04ผมได้ผลผลิตเป็นข้าวสี่ตัน
-
5:04 - 5:06และทั้งครอบครัว ทั้งหกคน
-
5:06 - 5:09เรากินข้าวน้อยกว่าครึ่งตันต่อปี
-
5:09 - 5:11ดังนั้นเราจึงสามารถขายข้าวบางส่วนได้
-
5:11 - 5:15ผมทำบ่อปลา สองบ่อ
-
5:15 - 5:17เรามีปลากินกันตลอดปี
-
5:17 - 5:20ผมเริ่มทำสวนเล็กๆ
-
5:20 - 5:25เล็กกว่าครึ่งเอเคอร์
-
5:25 - 5:31ผมใช้เวลาวันละ 15 นาที ดูแลสวน
-
5:31 - 5:36ผมมีผักต่างๆ มากกว่า 30 ชนิด
ในสวนของผมเอง -
5:36 - 5:39และคนหกคน ไม่สามารถกินทั้งหมดนี้ได้
-
5:39 - 5:42เราจึงนำไปขายที่ตลาด
-
5:42 - 5:46เราสามารถสร้างรายได้ได้อีกด้วย
-
5:46 - 5:50ผมรู้สึกว่ามันช่างแสนง่ายดาย
ทำไมผมจึงไปอยู่ที่กรูงเทพ -
5:50 - 5:54เป็นเวลาถึงเจ็ดปี ทำงานอย่างหนัก
แต่ไม่เคยกินอิ่ม -
5:54 - 5:58แต่ที่นี่ เพียงแค่ปีละสองเดือน
และวันละ 15 นาที -
5:58 - 6:01ผมสามารถเลี้ยงคนหกคนได้
-
6:01 - 6:03มันช่างง่ายดาย
-
6:03 - 6:09และเมื่อก่อนผมคิดว่า
คนโง่ๆ อย่างผม -
6:09 - 6:13คนที่ไม่เคยได้เกรดดีๆ ที่โรงเรียน
-
6:13 - 6:14คงจะไม่สามารถมีบ้านได้สักหลัง
-
6:14 - 6:17เพราะคนที่ฉลาดกว่าผม
-
6:17 - 6:19คนที่สอบได้ที่หนึ่งของชั้นทุกปี
-
6:19 - 6:22พวกเขาได้ทำงานดีๆ
-
6:22 - 6:26แต่เขาต้องทำงานมากกว่า
30 ปี จึงจะมีบ้านได้ -
6:26 - 6:30แต่ผมล่ะ คนที่ไม่จบมหาวิทยาลัย
ผมจะมีบ้านสักหลังได้อย่างไร -
6:30 - 6:34มันช่างดูสิ้นหวังสำหรับ
คนที่ด้อยการศึกษาอย่างผม -
6:34 - 6:37แต่เมื่อผมได้เริ่มต้นทำบ้านดิน
มันช่างแสนง่ายดาย -
6:37 - 6:40ผมใช้เวลาวันละสองชั่วโมง
จากตีห้า -
6:40 - 6:45ถึงเจ็ดโมงเช้า
สองชั่วโมงต่อวัน -
6:45 - 6:47ภายในสามเดือนผมได้บ้านหนึ่งหลัง
-
6:47 - 6:50เพื่อนผมอีกคน
คนที่ ฉลาดที่สุดในห้อง -
6:50 - 6:55เขาใช้เวลาสามเดือน
ในการสร้างบ้านของเขาเช่นกัน -
6:55 - 7:00แต่เขาต้องเป็นหนี้
ต้องจ่ายหนี้เป็นเวลาถึง 30 ปี -
7:00 - 7:06เมื่อเปรียบเทียบกับเขาแล้ว
ผมมีเวลาว่าง 29 ปี กับอีก 10 เดือน -
7:06 - 7:09(เสียงหัวเราะ)
-
7:09 - 7:12ผมว่า ชีวิตมันช่างแสนง่ายดาย
-
7:13 - 7:16ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะสามารถ
สร้างบ้านหลังหนึ่งได้แสนง่ายดายขนาดนี้ -
7:16 - 7:20และผมยังคงสร้างบ้านทุก ๆ ปี
อย่างน้อยปีละหนึ่งหลัง -
7:20 - 7:24ตอนนี้ผมไม่มีเงินเลย
แต่ผมมีบ้านหลายหลังเลยครับ -
7:24 - 7:26(เสียงหัวเราะ)
-
7:26 - 7:29ปัญหาของผมก็คือ
คืนนี้ผมจะนอนบ้านหลังไหนดี -
7:29 - 7:31(เสียงหัวเราะ)
-
7:32 - 7:35ดังนั้น "บ้าน" ไม่ใช่ปัญหา
ใครๆ ก็สามารถสร้างบ้านได้ -
7:35 - 7:37เด็กอายุ 13 ที่โรงเรียน
-
7:37 - 7:40พวกเขาช่วยกันก่ออิฐ
ช่วยกันสร้างบ้าน -
7:40 - 7:42ภายในหนึ่งเดือน พวกเขามีห้องสมุด
-
7:42 - 7:44เด็กๆ สามารถ สร้างบ้านได้
-
7:44 - 7:47แม่ชีแก่ๆ ก็สามารถสร้างกระท่อม
สำหรับตัวเธอเองได้ -
7:47 - 7:49ผู้คนมากมาย สามารถสร้างบ้านได้
-
7:49 - 7:51มันช่างแสนง่ายดาย
-
7:51 - 7:54ถ้าพวกคุณไม่เชื่อผม ลองดูสิครับ
-
7:54 - 7:56ถ้ามีใครสักคนอยากมีบ้านสักหลัง
-
7:56 - 7:59สิ่งต่อไปก็คือ เสื้อผ้า
-
8:01 - 8:05ผมรู้สึกเหมือนตัวเองยากจน
เหมือนที่รู้สึกว่าตัวเองไม่หล่อเหลา -
8:05 - 8:09ผมพยายามแต่งตัวเหมือนคนอื่นๆ
เหมือนดาราหนัง -
8:09 - 8:12เพื่อทำให้ตัวเองดูดีดูหล่อขึ้น
-
8:12 - 8:16ผมใช้เวลาหนึ่งเดือนเก็บเงิน
เพื่อซื้อกางเกงยีนส์สักตัว -
8:16 - 8:18พอผมใส่กางเกงยีน์ตัวนั้น
แล้วหมุนซ้าย หมุนขวา -
8:18 - 8:20ดูตัวเองในกระจกเงา
-
8:20 - 8:23มองตอนไหน ผมก็เป็นคนเดิม
-
8:23 - 8:27กางเกงที่แพงที่สุด
ก็ไม่สามารถเปลี่ยนชีวิตผมได้ -
8:27 - 8:31ผมรู้สึกเหมือนกับว่า บ้าจริง
ทำไมผมต้องซื้อมันมาด้วย -
8:31 - 8:34ใช้เวลาหนึ่งเดือนเพื่อกางเกงตัวเดียว
-
8:34 - 8:35ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง
-
8:35 - 8:38ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้น
-
8:38 - 8:40ทำไมเราต้องเดินตามแฟชั่น
-
8:40 - 8:42เพราะเมื่อเราเดินตามแฟชั่น
เราจะไม่เคยตามมันทันหรอก -
8:42 - 8:44เพราะเราจะเดินตามมันเสมอ
-
8:44 - 8:46ดังนั้นก็ไม่ต้องตามละ อยู่มันตรงนี้แหละครับ
-
8:46 - 8:47(เสียงหัวเราะ)
-
8:47 - 8:49ใช้สิ่งที่คุณมีครับ
-
8:49 - 8:53หลังจากนั้น จนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ 20 ปี
ผมไม่เคยซื้อเสื้อผ้าอีกเลย -
8:53 - 8:56เสื้อผ้าทั้งหมดที่ผมมี
เป็นของเหลือใช้จากคนอื่น -
8:56 - 8:59เวลามีคนมาเยี่ยมผม
พอพวกเขากลับไป -
8:59 - 9:01พวกเขาทิ้งเสื้อผ้าไว้เยอะแยะ
-
9:01 - 9:03ตอนนี้ผมมีเสื้อผ้าเป็นตัน ๆ
-
9:03 - 9:04(เสียงหัวเราะ)
-
9:04 - 9:07และพอคนเห็นผมใส่
เสื้อผ้าเก่าๆ -
9:07 - 9:09พวกเขาก็ยิ่งให้เสื้อผ้าผมเพิ่มขึ้นอีก
-
9:09 - 9:11(เสียงหัวเราะ)
-
9:11 - 9:14ดังนั้นตอนนี้ปัญหาของผมคือ ผมจำเป็นต้อง
ให้เสื้อผ้าแก่คนอื่นอยู่บ่อยๆ -
9:14 - 9:16(เสียงหัวเราะ)
-
9:16 - 9:18เห็นไหมครับ มันช่างแสนง่ายดาย
-
9:18 - 9:23และเมื่อผมเลิกซื้อเสื้อผ้า
ผมรู้สึกว่า ไม่ใช่เพียงแค่เสื้อผ้า -
9:23 - 9:25แต่ยังมีอย่างอื่นอีกในชีวิตของผม
-
9:25 - 9:29สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ก็คือ
เมื่อผมซื้ออะไรสักอย่าง -
9:29 - 9:32และผมจะคิดว่า
ผมซื้อเพราะชอบมัน -
9:32 - 9:35หรือผมซื้อเพราะผมต้องการมัน
-
9:35 - 9:40ฉะนั้น ถ้าผมซื้อเพราะผมชอบ
นั่นแสดงว่าผิดแล้ว -
9:40 - 9:44ผมรู้สึกมีอิสระมากขึ้น
เมื่อผมคิดแบบนี้ -
9:44 - 9:48สิ่งสุดท้ายคือ
เวลาเจ็บป่วยผมจะทำอย่างไร -
9:48 - 9:51ตอนแรกผมก็กังวลใจเหมือนกัน
เพราะ ผมไม่มีเงินเลย -
9:51 - 9:56แต่ผมเริ่มไตร่ตรองมากขึ้น
-
9:56 - 10:00จริงๆ แล้ว ความเจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรมดา
ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเลย -
10:00 - 10:04ความเจ็บป่วยคือบางสิ่งที่จะเตือนให้เรารู้ว่า
เรากำลังทำบางสิ่งบางอย่างในชีวิตผิดพลาดไป -
10:04 - 10:06นั่นคือสาเหตุว่าทำไมเราจึงเจ็บป่วย
-
10:06 - 10:09ดังนั้นเมื่อผมป่วย ผมจึงต้อง
หยุดและหันมาดูตัวเอง -
10:09 - 10:12และคิดให้ได้ว่าผมทำอะไรผิดไป
-
10:12 - 10:15ผมได้เรียนรู้วิธีการใช้น้ำ
เพื่อบำบัดตัวเอง -
10:15 - 10:17วิธีการใช้ดินเพื่อรักษาตัวเอง
-
10:17 - 10:23ผมเรียนรู้วิธีที่จะใช้
ความรู้พื้นฐานในการรักษาตัวเอง -
10:23 - 10:25หลังจากที่ผมพึ่งพาตัวผมเอง
ในสี่เรื่องที่ผมกล่าวไปได้แล้ว -
10:25 - 10:27ผมรู้สึกว่า ชีวิตช่างแสนง่ายดาย
-
10:28 - 10:33ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีอิสระเสรี
-
10:33 - 10:35ผมรู้สึก หมดห่วงกังวลในทุก ๆ สิ่ง
-
10:35 - 10:40ผมมีความกลัวน้อยลง
ผมทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำในชีวิต -
10:40 - 10:43เมื่อก่อนผมมีแต่ความกลัว
ผมไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง -
10:43 - 10:47ตอนนี้ผมรู้สึกมีอิสระ
ราวกับว่าผมเป็นเอกบุรุษของโลกนี้ -
10:47 - 10:51ไม่มีใครเหมือนผม
และก็ผมไม่ต้องการทำตัวเองให้เหมือนกับใครอื่น -
10:51 - 10:53ผมมันสุดยอด
-
10:53 - 10:56สิ่งต่างๆ เหล่านี้
ทำให้มันเป็นเรื่องง่ายๆ เรื่องเบาๆ -
10:56 - 11:02และหลังจากนั้นผมก็เริ่มที่จะคิด
-
11:02 - 11:07เรื่องตอนที่ผมอยู่กรุงเทพ
ผมรู้สึกว่าชีวิตช่างมืดมน -
11:07 - 11:11ผมเริ่มคิดว่าผู้คนมากมาย
อาจจะเคยคิดเหมือนผมในตอนนั้น -
11:11 - 11:15ดังนั้นผมจึงเริ่มตั้งสถานที่ที่เรียกว่า
"ปัน ปัน" ในเมืองเชียงใหม่ -
11:15 - 11:19มีจุดประสงค์หลักเพียงเพื่อเก็บเมล็ดพันธ์ุพืช
-
11:19 - 11:23เราเก็บรักษาเมล็ดพันธ์ุพืช
เพราะเมล็ดพันธ์ุคืออาหาร อาหารคือชีวิต -
11:23 - 11:25ถ้าไม่มีเมล็ดพันธ์ุก็ไม่มีชีวิต
-
11:25 - 11:27ไม่มีเมล็ดพันธ์ุก็ไม่มีอิสระ
-
11:27 - 11:29ไม่มีเมล็ดพันธ์ุก็ไม่มีความสุข
-
11:29 - 11:31เพราะชีวิตของคุณจะขึ้นอยู่กับคนอื่น
-
11:31 - 11:33เพราะคุณไม่มีอาหาร
-
11:33 - 11:36ดังนั้น มันจึงสำคัญที่จะต้องเก็บเมล็ดพันธ์ุ
-
11:36 - 11:38นั่นคือเหตุผลว่าทำไม
เราจึงให้ความสนใจกับการเก็บรักษาเมล็ดพันธ์ุพืช -
11:38 - 11:40นั่นคือ หลักสำคัญ ใน ปัน ปัน
-
11:40 - 11:44และอย่างที่สอง
มันคือศูนย์การเรียนรู้ -
11:44 - 11:48เราต้องการมีศูนย์
สำหรับตัวเราเองในการเรียนรู้ -
11:48 - 11:50เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย
-
11:50 - 11:54เพราะพวกเราถูกสอนมา
ให้ทำชีวิตให้ยุ่งยากและลำบากตลอดเวลา -
11:54 - 11:59เราจะทำให้มันเรียบง่ายได้อย่างไร
จริงๆ แล้วมันง่ายดาย -
11:59 - 12:03แต่เราแค่ไม่รู้ว่า
จะทำให้มันเรียบง่ายได้อย่างไร -
12:03 - 12:05เพราะเราทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากอยู่เสมอ
-
12:05 - 12:09และตอนนี้เราเริ่มเรียนรู้
และเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน -
12:09 - 12:13เพราะเราถูกสอนมาให้แยกตัวเอง
-
12:13 - 12:15จากสิ่งอื่นๆ เพื่อจะได้เป็นอิสระ
-
12:15 - 12:17แล้วเราจะได้หวังพึ่งเงินแต่เพียงอย่างเดียว
-
12:17 - 12:19เราไม่จำเป็นต้องขึ้นพึ่งกันและกัน
-
12:19 - 12:21แต่ตอนนี้ เพื่อที่จะมีความสุข
เราจำเป็นต้องกลับมา -
12:21 - 12:25เชื่อมต่อกับพวกตัวของเราเองอีกครั้ง
เชื่อมต่อกับคนอื่นๆ -
12:25 - 12:28เชื่อมต่อใจและกายของเราเข้าด้วยกันอีกครั้ง
-
12:28 - 12:32เราสามารถที่จะมีความสุขได้ ชีวิตช่างแสนง่ายดาย
-
12:32 - 12:35ตั้งแต่จุดเริ่มต้นจนถึงตอนนี้
สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ -
12:35 - 12:40คือ ปัจจัยสี่: อาหาร ที่อยู่อาศัย
เสื้อผ้า และยารักษาโรค -
12:40 - 12:42จะต้องถูกและง่าย สำหรับทุกคน
-
12:42 - 12:44นั่นคือความเจริญ
-
12:44 - 12:49แต่ถ้าคุณทำให้ทั้งสี่สิ่งนี้ยาก
และยุ่งยากมากสำหรับผู้คนทั้งหลายที่จะได้มา -
12:49 - 12:52นั่นคือความล้าหลัง
-
12:52 - 12:56ในตอนนี้ถ้าเรามองดู
ทุกหนทุกแห่งรอบๆ ตัวเรา -
12:56 - 12:59ทุกอย่าง ยากต่อการได้มา
-
12:59 - 13:05ผมรู้สึกเหมือนกับว่า นี่คือช่วงเวลาที่
ไร้ความเจริญที่สุดของมนุษย์บนโลกใบนี้ -
13:05 - 13:09เรามีผู้คนมากมาย
ที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัย -
13:09 - 13:12มีมหาวิทยาลัยมากมายในโลกนี้
-
13:12 - 13:15มีผู้คนที่เฉลียวฉลาดมากมายบนโลก
-
13:15 - 13:18แต่ชีวิตก็มีแต่ความยุ่งยากมากขึ้นเรื่อยๆ
-
13:20 - 13:21เราทำทุกอย่างให้มันยากเพื่อใครกัน
-
13:22 - 13:24ตอนนี้เรากำลังทำงานหนักเพื่อใครกัน
-
13:26 - 13:29ผมรู้สึกว่ามันผิดแล้ว มันไม่ปกติ
-
13:29 - 13:32ผมเพียงแค่อยากกลับมาสู่ภาวะปกติ
-
13:32 - 13:36เป็นคนปกติธรรมดา
เท่าเทียมกับเหล่าบรรดาสัตว์โลกทั้งหลาย -
13:36 - 13:40นกน้อยทำรัง เพียงหนึ่งวันหรือสองวัน
-
13:40 - 13:43เจ้าหนูขุดรูเพียงแค่คืนเดียว
-
13:44 - 13:46แต่มนุษย์ที่ชาญฉลาดอย่างพวกเรา
-
13:46 - 13:48ใช้เวลา 30 ปี เพื่อที่จะมีบ้าน
-
13:48 - 13:54และมีผู้คนมากมายที่ไม่เคยเชื่อว่า
พวกเขาจะสามารถมีบ้านได้ในชีวิตนี้ -
13:55 - 13:56นั่นมันผิดแล้ว
-
13:56 - 14:02ทำไมเราต้องทำลายความแข็งแกร่งของเรา
ทำไมเราทำลายความสามารถของเราขนาดนั้น -
14:04 - 14:10ผมรู้สึกว่า มันเพียงพอแล้วสำหรับผม
ที่จะใช้ชีวิตในแบบปกติ -
14:10 - 14:12ในวิถีที่ผิดปกติวิสัย
-
14:12 - 14:14ตอนนี้ผมจึงพยายามอยู่อย่างปกติธรรมดา
-
14:14 - 14:16แต่ผู้คนมองว่าผมเป็นคนผิดปกติ
-
14:16 - 14:18(เสียงหัวเราะ)
-
14:18 - 14:19คนที่บ้าบอคนหนึ่ง
-
14:19 - 14:24แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ
เพราะมันไม่ใช่ความผิดของผม -
14:24 - 14:27มันเป็นความผิดของพวกเขา
พวกเขาคิดแบบนั้นกันเอง -
14:28 - 14:32ตอนนี้ชีวิตของผม เรียบง่ายและไม่ซับซ้อนแล้ว
-
14:32 - 14:34นั่นพอแล้ว สำหรับผม
-
14:34 - 14:36คนเราสามารถจะคิดสิ่งใดก็ได้ตามที่ปรารถนา
-
14:36 - 14:39ผมไม่สามารถจัดการอะไร
ที่อยู่นอกเหนือตัวของผมได้ -
14:39 - 14:43สิ่งที่ผมทำได้คือ การเปลี่ยนความคิดของตัวเอง
จัดการกับใจของตัวเอง -
14:43 - 14:47ตอนนี้ใจของผมเบา
และเรียบง่าย นั่นก็พอเพียงแล้ว -
14:47 - 14:52ถ้าใครต้องการที่จะมีทางเลือก
คุณก็สามารถที่จะเลือกได้ -
14:52 - 14:55เลือกที่จะง่ายหรือเลือกที่จะยาก
มันก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง -
14:55 - 14:56ขอบคุณครับ
-
14:56 - 14:59(เสียงปรบมือ)
- Title:
- ชีวิต ช่างแสนเรียบง่าย ทำไมเราทำให้มันแสนยาก- โจน จันได ใน TEDxDoiSuthep
- Description:
-
more » « less
โจน เป็นชาวนาจากภาคอีสานของประเทศไทย ได้มาแบ่งปันกับเราถึงสิ่งที่เขาได้ตระหนักรู้ และให้คำแนะนำในการใช้ชีวิตที่เรียบง่ายและมีความสุข เขาก่อตั้งศูนย์ปันปัน สำหรับการดำรงชีวิตอย่างยั่งยืน และเขายังคงมุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องที่จะหาวิธีการที่ง่ายขึ้น สำหรับผู้คนในการ ตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐานของตนเอง
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDxTalks
- Duration:
- 15:10
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for Life is easy. Why do we make it so hard? – Jon Jandai at TEDxDoiSuthep | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Life is easy. Why do we make it so hard? – Jon Jandai at TEDxDoiSuthep | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Life is easy. Why do we make it so hard? – Jon Jandai at TEDxDoiSuthep | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Life is easy. Why do we make it so hard? – Jon Jandai at TEDxDoiSuthep | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut commented on Thai subtitles for Life is easy. Why do we make it so hard? – Jon Jandai at TEDxDoiSuthep | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Life is easy. Why do we make it so hard? – Jon Jandai at TEDxDoiSuthep | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Life is easy. Why do we make it so hard? – Jon Jandai at TEDxDoiSuthep | |
|
Tisa Tontiwatkul accepted Thai subtitles for Life is easy. Why do we make it so hard? – Jon Jandai at TEDxDoiSuthep |
Kelwalin Dhanasarnsombut
ที่ๆ - แบบนี้ไม่ถูกนะคะ เพราะที่คำแรกเป็นคำนาม (หมายถึงสถานที่) ส่วนคำว่าที่ คำที่สองเป็นประพันธสรรพนามที่บ่งบอกสถานที่ ต้องเขียนว่า ที่ที่ เสมอค่ะ ไม้ยมกใช้ได้สำหรับซ้ำคำที่ความหมายเหมือนกัน และเป็นคำเดียวกันเท่านั้นค่ะ
การเว้นวรรคให้คิดถึงภาษาเราเป็นหลัก ไม่เกิน 48 ตัวอักษรต่อบรรทัดโดยประมาณค่ะ
ยอดมากๆ แปลได้น่ารักดีค่ะ โน้ตแก้นิดเดียวนะคะ ขอบคุณที่มาช่วยกันค่ะ :)