چطور زنان در پاکستان تغییر سیاسی خلق می‌کنند

شاد بیگم کنشگر، زندگی خود را وقف توانمندسازی زنان کرده تا از نهایت ظرفیت‌هایشان استفاده کنند. در این گفتار شخصی، او برای ما از تلاش راسخش در جهت بهبود زندگی زنان در جامعه عمیقاً مذهبی و محافظه‌کار در شمال غرب پاکستان می‌گوید -- و زنان را در سرتاسر دنیا برای یافتن صدایشان در سیاست فرامی‌خواند. « ما باید برای حقوق‌مان بایستیم -- منتظر این نمانیم که کسی بیاید و کمک‌مان کند.»

اینجا هستم تا برایتان بگویم

چگونه تغییر در سطح محلی
در پاکستان در حال وقوع است،

زیرا زنان در حال یافتن جایگاه خود
در روال سیاسی هستند.

میخواهم همه شما را با خود به
جایی ببرم که در آنجا بزرگ شدم،

شمال غرب پاکستان معروف به «دیر».

دیر در قرن ۱۷ بنا شد.

تا قبل از ادغامش با پاکستان در
۱۹۶۹ ایالت تحت فرمان شاهزاده بود.

شاهزاده ما، نواب شاه جهان،
حق پوشیدن لباس سپید،

رنگ شرف، را فقط برای خودش قائل داشت.

اعتقادی به آموزش مردمش نداشت.

در زمان تولدم در ۱۹۷۹،

تنها ۵ درصد پسران و یک درصد از دختران

اصلاً روی مدرسه را به خود دیده بودند.

من یکی از آن یک درصد بودم.

در سالهای کودکی به پدرم خیلی نزدیک بودم.

او داروساز بود، و من را به مدرسه فرستاد.

هر روز، بعد از مدرسه به کلینیک او میرفتم.

مرد فوقالعادهای بود و پیشوایی
مورد احترام در جامعه خود.

او هدایت موسسه خیریهای را بر عهده داشت،

و من با او به گردهماییهای سیاسی
و اجتماعی میرفتم

تا با مردان محل درباره مشکلات اقتصادی
و اجتماعیمان گفتگو کنیم.

به هر حال، وقتی ۱۶ سالم شد،

پدرم از من خواست که دیگر با او
به مکانهای عمومی نروم.

حالا زن جوانی بودم که جایش در خانه بود.

بسیار عصبانی بودم.

اما بیشتر اعضای خانواده
از این تصمیم خشنود بودند.

برایم خیلی سخت بود

که در خانه بنشینم و مشارکت نکنم.

دو سال طول کشید

تا خانوادهام بالاخره رضایت دادند
که پدرم بتواند من را دوباره به زنان

و دختران وصل کند،

بنابراین میتوانستند مشکلاتشان را
به اشتراک بگذارند و با هم حلشان کنیم.

بنابراین با رضایتمندی او

دوباره به زنان و دختران وصل شدم

تا مشکلاتشان را با هم حل کنیم.

وقتی زنها حضور پیدا میکنند،

واقعیتها و دیدگاههایشان را
با خود میآورند.

و هنوز، خیلی به کرات میبینم

که زنها چقدر قدرت، توانایی بالقوه

و احترام به خود را دست کم میگیرند،

به هرحال، در حین ارتباط برقرار کردن
با این زنان و دختران،

کاملاً برایم روشن شد

که اگر امیدی برای خلق زندگی بهتر
برای این زنان،

دختران و خانوادههایشان باشد،

باید برای حقوق خودمان بایستیم--

و منتظر آمدن کسی نباشیم
که بیاید و کمکان کند.

بنابراین گام امیدوارنه بزرگی را برداشتم

و نهاد خودم را در ۱۹۹۴ تاسیس کردم

تا سکوی مخصوص خودمان را
برای توانمندسازی زنان ایجاد کنم.

زنان و دختران زیادی را برای
کار کردن با خودم مشارکت دادم.

دشوار بود.

خیلی از زنانی که با من کار میکردند
به محض ازدواج مجبور به ترک میشدند،

زیرا شوهرانشان اجازه
کار کردن به آنها نمیدادند.

یکی از همکارانم به جبران جنایتی
که بردارش مرتکب شده بود

واگذار شد.

نمیتوانستم به او کمک کنم.

و در آن زمان احساس استیصال میکردم.

اما باعث شد که در ادامه تلاشم
بیشتر مصمم شوم.

خیلی شاهد این روال بودم،

این که زنها در سکوت رنج ببرند
و بیرحمی را تحمل کنند.

اما وقتی زنی را میبینم

که جای تسلیم شدن سعی در
تغییر شرایطش دارد،

انگیزه میگیرم.

پس در شورا بعنوان

کاندیدای مستقل در دیر سفلا

در انتخابات محلی در ۲۰۱۱ اقدام کردم.

علیرغم همه چالشها و موانعی
که در این فرایند مواجه بودم، پیروز شدم.

(تشویق)

و در شورا شش سال خدمت کردم.

اما متاسفانه،

ما زنان، زنان برگزیده،

اجازه نداشتیم در شورا با
همه اعضا در کنار هم بنشینیم

و در جلسات شرکت کنیم.

باید در اتاق جدای مخصوص زنان مینشستیم،

حتی خبر نداشتیم که در شورا
چه اتفاقی در جریان است.

مردان به من گفتند

که، «شما زنان، اعضای زن برگزیده،

باید برای زنها چرخخیاطی بخرید.»

وقتی میدانستم آنچه بیش از همه نیاز داشتند
دستیابی به آب آشامیدنی بود.

پس هرکاری که میشد کردم

تا چالشهای واقعی که این زنان
با آنها مواجه بودند را اولویت ببخشم.

پنج پمپ دستی در دو چاه خشک شده
در محله خودم نصب کردم.

خب، باعث شدیم دوباره کار کنند.

خیلی زود، دسترسی به آب برای
۵٫۰۰۰ خانوار فراهم شد.

ثابت کردیم هر کاری را
که مردها قادر به انجامش هستند

از دست زنها هم برمیآید.

با دیگر اعضای زن منتخب ائتلاف کردم

و سال گذشته،

ما زنان اجازه یافتیم با همه اعضا
در شورا با هم بنشینیم.

(تشویق)

و برای مشارکت در قانونگذاری
و طرحریزی و بودجه بندی،

در همه تصمیمگیریها.

من شاهد قدرت تودهها بودم.

خودتان میدانید.

فقدان نمایندگی یعنی هیچکسی
برای شما نمیجنگد.

پاکستان --

امروز اینجا که هستیم
۱۲٫۸۷۵ کیلومتر از آنجا دوریم.

اما، امیدوارم حرفی را که میزنم
برایتان قابل درک باشد

اگر چه از لحاظ فرهنگی از هم فرسنگها دوریم.

وقتی زنان حاضر میشوند،

واقعیتها و امیدهای
نیمی از جمعیت را با خود میآورند.

در ۲۰۰۷، ما با ظهور طالبان در سوات،

دیر و نواحی مجاور مواجه شدیم.

هولناک بود.

طالبان افراد بیگناه را میکشت.

تقریباً هر روز،

مردم جنازهها عزیزان خود را
از خیابانها جمع میکردند.

اکثر رهبران سیاسی و اجتماعی

که برای بهتر شدن جوامع خود
تلاش و فعالیت میکردند

تهدید شده و مورد هدف قرار گرفتند.

حتی من هم مجبور به ترک شدم،

بچههایم را پیش فامیلهای شوهرم گذاشتم.

دفترم را در دیر بستم و ساکن پیشاور شدم،

که مرکز استان من است.

در شوک روحی بودم و دائم به گام بعدی
که باید برمیداشتم فکر میکردم.

و اکثر اعضای خانواده
و دوستانم توصیهشان این بود،

«شاد، دست از کار بکش.

این تهدیدها خیلی جدیاند.»

اما مقاومت کردم.

در ۲۰۰۹، ما تجربه هجوم تاریخی از
آوارگان درون مرزی را داشتیم،

از سوآت، دیر و دیگر نواحی مجاور.

شروع کردم به دیدار
تقریباً روزانه از اردوگاهها،

تا وقتی که آوارگان شروع کردند به برگشتن

به خانههای خود.

چهار واحد مراقبت
سلامت مادر و فرزند را دایر کردم،

تا بطور خاص از بیش از ۱۰٫۰۰۰ زن
و کودک در اردوگاههای مجاور

مراقبت کنند.

اما میدانید در طی همه این دیدارها،

مشاهده کردم که توجه خیلی کمی
به نیازهای زنان میشد.

و به دنبال دلیل آن میگشتم.

و پی بردم که بخاطر سهم کوچک زنان در سکوهای

سیاسی و اجتماعی در جامعه ما در کل است.

و آنوقت بود که تشخیص دادم

باید تمرکزم را روی ساخت و قویتر کردن

رهبری زنان باریکتر کنم

تا نمایندگی سیاسیشان افزایش یابد،

تا صدای خود را در آیندهشان داشته باشند.

بنابراین شروع به آموزش
حدود ۳۰۰ زن بالقوه و جوان

برای انتخابات آتی محلی ۲۰۱۵ نمودیم.

و میدانید چه؟

۵۰٪ آنها برنده شدند.

(تشویق)

و آنها حالا در شورا مینشینند،

فعالانه در قانونگذاری، طرحریزی
و بودجهبندی مشارکت میکنند،

اکثر آنها حالا اندوختهشان را

در سلامت زنان، تعلیم و تربیت، توسعه مهارتها
و آب آشامیدنی سالم سرمایهگذاری میکنند.

همه این زنان برگزیده اکنون

مشکلات را برای یافتن راهحل
با هم به اشتراک و بحث میگذارند.

بگذارید از دو دختری بگویم که با آنها
سابقه کار کردن دارم:

سایرا شمس.

همانطور که میبینید این
زن جوان ۲۶ سال دارد

در ۲۰۱۵ کاندیدای منصب دولتی در
دیر سفلا شد و برنده آن شد.

موفق به تکمیل دو طرح زیربنایی محلی شد.

میدانید طرحهای زیربنایی، بومی و زنان …

برخی فکر میکنند که این شغل مردهاست.

اما نه، شغل زنها هم هست،
از پس آن برمیآییم.

و او همچنین دو جاده منتهی
به مدارس دخترانه را درست کرد،

با دانش اینکه بدون دسترسی
به این مدرسهها،

آنها برای دختران دیر بیفایده هستند.

و دختر جوان دیگری هست
به اسم اسماء گل.

عضو بسیار فعالی از تالار گفتگوی
رهبران جوانی است که تشکیل دادیم.

چون قادر نبود برای مشاغل دولتی کاندیدا شود

اولین روزنامهنگار منطقه ما شد.

او از مسائل زنان و دختران
و حقوقشان میگوید و مینویسد.

سایرا و اسماء، نمونههای زنده

اهمیت شامل کردن و نمایندگی هستند.

بگذارید این را هم به شما بگویم.

در انتخابات عمومی ۲۰۱۳ پاکستان

و انتخاب محلی در ۲۰۱۵،

شمار زنان رای دهنده
در دیر زیر ۱۰۰ نفر بود.

اما آیا خبر دارید؟

مفتخرم بگویم به شما که امسال
طی انتخابات عمومی،

۹۳٫۰۰۰ زن رای دهنده در دیر داشتیم.

(تشویق)

خب، تلاش ما تا پایان راه درازی دارد.

اما این تغییر تاریخی است.

و نشان این که زنان به پا خاستهاند،
حضور دارند و کاملاً روشن میسازند

که همه ما باید در ساخت رهبری زنان
سرمایهگذاری کنیم.

در پاکستان و اینجا در ایالات متحده،

و هرجای دیگری در دنیا،

این یعنی زنان سیاستمدار،
زنان حاضر در دنیای تجارت

و زنان در جایگاه قدرت
تصمیمهای مهم میگیرند.

برایم ۲۳ سال طول کشید تا به اینجا برسم.

اما نمیخواهم ۲۳ سال از عمر
هیچ دختر یا زنی سپری شود

تا بالاخره صدایش شنیده شود.

من روزهای تیره خود را داشتم.

اما هر لحظه بیداری از زندگیام را

صرف کار برای حق زنان کردهام
تا نهایت زندگیشان را انجام دهند.

با من جهانی را تصور کنید

که هزارن نفر از ما میایستیم

و با هم از دیگر زنان جوان حمایت میکنیم،

با خلق فرصتها و انتخابهایی
که همه از آن بهرهمند شوند.

و آن، دوستان من،
میتواند جهان را تغییر دهد.

متشکرم.

(تشویق)