Όμορφα τεχνητά μέλη

Τα προσθετικά μέλη δεν μπορούν να αναπαράγουν την εμφάνιση και την αίσθηση των χαμένων άκρων αλλά μπορούν να φέρουν πολλή προσωπικότητα. Ο σχεδιαστής Σκοτ Σάμιτ παρουσιάζει τρισδιάστατα, ατομικά σχεδιασμένα προσθετικά πόδια, τα οποία είναι αξεπέραστα τεχνητά και εντελώς προσωπικά - από το αντρουά έως το υπέροχο.

Είμαι βιομηχανικός σχεδιαστής,

δημιουργώ όλα αυτά τα τρομερά πράγματα

από ιδέες που μας περιβάλλουν,
ή σε αυτήν την περίπτωση,

αυτές με τις οποίες περιβάλλουν
τον εαυτό τους κυρίως τα σπασικλάκια.

Δεν έχω κανένα υπόβαθρο στη βιολογία,
στη χημεία ή στη μηχανική,

οπότε δείξτε κατανόηση, γιατί σήμερα
θα μιλήσω για βιοϊατρική μηχανική.

(Γέλια)

Και παρακαλώ να μείνετε εδώ.

Ο βιομηχανικός σχεδιασμός έχει να κάνει
με το να φτιάχνουμε πολλά όμοια πράγματα.

Το κακό με αυτό είναι
ότι υπάρχει κάτι απρόσωπο

με τα πολλά όμοια πράγματα,

επειδή όταν προσπαθείτε να σχεδιάσετε
ένα πράγμα για ένα άτομο

για να λύσετε ένα θέμα,

δεν μπορείτε να το κάνετε

όταν φτιάχνετε κάτι στοχευμένα
πιο πολύ σε ένα δημογραφικό μοντέλο

ή σε ένα έγγραφο διαφημιστικών απαιτήσεων,

που είναι αυτά που ακολουθούμε.

Έτσι απογοητεύτηκα από την όλη διαδικασία,

και το ξανασκέφτηκα
και ξανασχεδίασα τον σχεδιασμό,

και πήγα πίσω στις πρώιμες
σχεδιαστικές μου εμπνεύσεις,

και πίσω όταν ήμουν οχτώ ετών,
και αυτό με πήγε σε αυτόν τον τύπο.

Όποιος εδώ είναι από το ΜΙΤ τον γνωρίζει

ή έχει ένα τατουάζ ή αφίσα του κάπου.

(Γέλια)

Για τους υπόλοιπους
στην αίθουσα, ένα στοιχείο,

είναι ο μηχανικός των μηχανικών
ή ο σχεδιαστής των σχεδιαστών.

Είναι αυτός που έκανε τη βιονική
μια καθημερινή λέξη

με τη μορφή του ντυμένου με πολυεστέρα
Άντρα των Έξι Εκατομμυρίων Δολαρίων

με την οποία μεγάλωσα.

Αυτό που βγήκε από αυτή
τη δημοφιλή εκπομπή,

αυτό που πραγματικά μένει,
ήταν δύο κύρια πράγματα:

αν σχεδιάζετε για τον άνθρωπο,
για έναν αληθινό άνθρωπο,

δεν συμβιβάζεστε με τις ελάχιστες
λειτουργικές απαιτήσεις.

Βλέπετε πόσο πέρα από αυτό
μπορείτε να πάτε,

εκεί που η επιβράβευση
στην πραγματικότητα βρίσκεται

στο πόσο μπορείτε να υπερβείτε τα όρια.

Και αν μπορείτε να το καταφέρετε,

θα βελτιώσετε την ποιότητα ζωής κάποιου

για κάθε στιγμή
για το υπόλοιπο της ζωής του.

Την ουσία αυτού τη διατύπωσα
ως μια φιλοσοφία σχεδιασμού,

την οποία θέτω σε εφαρμογή
στο στούντιο που έχω τώρα.

Προσπαθώ να κάνω τους πάντες
να σκεφτούν με αυτόν τον τρόπο.

Δεν είναι μια βαθυστόχαστη φιλοσοφία,
αλλά λειτουργεί για εμάς.

Δουλεύουμε με προσθετικά άκρα,

και το πρώτο πράγμα που διαπιστώνετε
για τα προσθετικά όργανα

είναι ότι είναι ένα θαύμα μηχανικής.

Κάνουν φανταστικά πράγματα.

Μπορούν να επαναφέρουν
τη λειτουργικότητα και την εκτέλεση

στη ζωή κάποιου.

Αλλά από την πλεονεκτική θέση
του βιομηχανικού σχεδιαστή,

δεν έχουν φτάσει ακόμη εκεί.

Αυτό που δεν βλέπουμε είναι η γλυπτική
ή η ομορφιά ή οι μεμονωμένες ιδιότητες

ή η μοναδικότητα ή η κομψότητά τους.

Είναι λαμπρές, μηχανικές,
χρηστικές συσκευές.

Και αυτό είναι υπέροχο,
μόνο που δεν λειτουργεί για πολλούς.

Έρχονται άνθρωποι
στο στούντιό μου συνεχώς,

και έχουν περικάλυμμα με φυσαλίδες
και κολλητική ταινία,

προσπαθώντας να προσεγγίσουν
την αρχική τους μορφή.

Ή θα έχουν μια αθλητική κάλτσα
γεμισμένη με άλλες κάλτσες

προσπαθώντας να ξαναδημιουργήσουν
την παλιά μορφή.

Και για εμάς, αυτό δεν είναι ευημερία.

Το σώμα, για μας,
δεν είναι μια μηχανική οντότητα,

που μπορεί να αντιμετωπιστεί
μόνο με μηχανικές λύσεις.

Είναι το προσωπικό μας γλυπτό,
το κινηματικό μας γλυπτό.

Είναι ο καμβάς μας.

Δεν αντιπροσωπεύει μόνο
τη σωματική μας οντότητα,

αλλά και πολλή από την προσωπικότητά μας.

Έτσι όταν σχεδιάζετε για το σώμα,

ίσως να μην πρέπει να σχεδιάζουμε
για μαζική παραγωγή,

αλλά να σχεδιάζουμε
έχοντας στο μυαλό μας το σώμα,

να σκεφτούμε περισσότερο τις καμπύλες
παρά τη σκληρή γεωμετρία,

ή τη μοναδικότητα
αντί για την ομοιομορφία.

Το πρόβλημα είναι ότι περιοριζόμαστε
από τη μαζική παραγωγή,

που φτιάχνει ένα εκατομμύριο ίδια πράγματα

αλλά δεν μπορεί να κάνει ένα μοναδικό,
εξατομικευμένο πράγμα.

Έτσι το σβήσαμε αυτό
στη νέα διαδικασία σχεδιασμού,

και ξεκινάμε με τον άνθρωπο.

Αυτός είναι ένας τρισδιάστατος σαρωτής,

και να τι γίνεται όταν σαρώνετε κάποιον:

παίρνετε τρισδιάστατα δεδομένα
στον υπολογιστή σας.

Μπορείτε να πάρετε το άλλο υπάρχον
υγιές άκρο, να το καθρεφτίσετε,

και από δω και πέρα,

οτιδήποτε στη διαδικασία
θα αναπλάσει συμμετρία --

κάτι τόσο προσωπικό
και δύσκολο να επιτευχθεί

όσο η συμμετρία στο σώμα.

Δημιουργείτε ένα προϊόν
το οποίο, ό,τι και να γίνει,

θα είναι μοναδικό όπως
το δαχτυλικό τους αποτύπωμα.

Στην πραγματικότητα, η διαδικασία μας δεν
μπορεί να δημιουργήσει δύο ίδια πράγματα.

Έτσι το περάσαμε μέσα από μοντελοποίηση
μέσω υπολογιστών, 3D CAD.

Εδώ, βάζουμε πολύ από το προσωπικό
γούστο και την προσωπικότητα του πελάτη

σε αυτό, όπου μπορούμε,

και εκτυπώνουμε τρισδιάστατα
τα αποτελέσματα.

Ονομάζουμε τα κομμάτια
αυτά «αεροδυναμικά»,

επειδή πήραν τα ονόματα
από τα πάνελ σε μια μηχανή

που το μετατρέπουν
από κάτι μηχανικό σε κάτι γλυπτικό.

Το δοκιμάσαμε με τον Τσαντ.

Ο Τσαντ είναι ένας
ανταγωνιστικός ποδοσφαιριστής,

έχασε το πόδι του
πριν οκτώ χρόνια από καρκίνο.

Φανταστείτε πόσο δύσκολο
είναι να παίξετε ποδόσφαιρο

όταν έχετε έναν σωλήνα από τιτάνιο
εκεί που ήταν το πόδι.

Τα κομμάτια που προέκυψαν
επαναδημιούργησαν τη μορφή του

και είχαν επίτηδες μια αισθητική
που έμοιαζε με αθλητικά ρούχα.

Θέλαμε να το κάνουμε να μοιάζει λες και
το έβγαλε από τον σάκο του γυμναστηρίου,

οπότε είναι σχετικά χρηστικό.

Έγιναν δύο πράγματα.

Το πρώτο ήταν αναμενόμενο:
Επανήλθε η αίσθηση του σώματός του.

Ξαφνικά μπορούσε να ελέγξει
την μπάλα, να την αισθανθεί,

επειδή το σώμα του θυμήθηκε
την αρχική μορφή που είχε

μέχρι πριν οκτώ χρόνια.

Το άλλο όμως είναι
ότι τα άλλα μέλη της ομάδας

σταμάτησαν να τον θεωρούν
ως τον ανάπηρο της ομάδας.

Όχι ότι δεν το ήξεραν, αλλά έπαψε
να είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό του.

Και αυτό έχει μια ήσυχη αξία,

θέλουμε να πιστεύουμε.

Ο Τζέιμς έχασε το πόδι του
σε ένα ατύχημα με μηχανή.

Η μηχανή είναι ακόμη μεγάλο μέρος της
προσωπικότητας και του στιλ του Τζέιμς.

Δείτε το τατουάζ στο χέρι του.

Το εκτυπώσαμε τρισδιάστατα
σε αυτό που θα ήταν η γάμπα του.

Έχει το τατουάζ του,
έχει τη μορφολογία του

και έχει τα υλικά της μηχανής του.

Το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον
επειδή με μια πρώτη ματιά δεν βλέπετε

πού τελειώνει η μηχανή
και πού ξεκινάει ο Τζέιμς.

Είναι σαν ένα χιμαιρικό υβρίδιο
ανάμεσα στους δυο τους,

και του αρέσει του Τζέιμς αυτό.

(Γέλια)

Έτσι, δεν προσπαθούμε ποτέ να κάνουμε
κάτι να μοιάζει με ανθρώπινο.

Ο σκοπός μας είναι να είμαστε
ανθρωπογενείς χωρίς διάθεση απολογίας,

να πάρουμε αυτό που ήδη
υπάρχει, τη μορφολογία,

και να το κάνουμε απλώς φοβερό και όμορφο,

κάτι που κάποιος θα ανυπομονούσε
να δείξει στον κόσμο,

επειδή αλλάζει την όψη τους.

Δεν τον κοιτάτε και λέτε,
«Είναι ανάπηρος με προσθετικό μέλος».

Λέτε, «Είναι ένας τύπος με κάτι φοβερό».

Η Ντέμπορα ήθελε πίσω τις καμπύλες της,

αλλά ήθελε απλώς το αποτέλεσμα
να είναι πραγματικά σέξι,

που χαιρόμαστε να το ακούμε.

Δημιουργήσαμε αυτό το μοτίβο δαντέλας
που προσφέρεται για 3D εκτύπωση.

Φτιάξαμε το πρώτο πόδι, νομίζω,

εκεί που η δαντέλα καθορίζει
το περίγραμμα του ποδιού,

αντί για το πόδι
να δίνει μορφή στη δαντέλα.

Τα αλλάξαμε.

Στη φωτογραφία αυτή μού αρέσει ότι
βλέπετε το φως να το διαπερνά.

Δεν προσπαθούμε να κρύψουμε τίποτα.

Το κομμάτι άνθρακα που φέρει
το φορτίο είναι εντελώς ορατό.

Απλώς του δίνουμε μορφή
και σχήμα και περιγράμματα

που ήταν εξαρχής δικά της.

Της κάναμε άλλο ένα πόδι
που ταιριάζει με την τσάντα της,

μόνο και μόνο επειδή μπορούμε.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Κάναμε άλλο ένα όπου
κάναμε τατουάζ με λέιζερ στο δέρμα,

επειδή πόσο τέλειο θα ήταν

να μπορείς να αλλάξεις τα τατουάζ σου
από τη μια στιγμή στην άλλη;

Είναι υπέροχο.

Προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε
όση περισσότερη προσωπικότητα μπορούμε.

Αυτός είναι ο Τζορτζ. Το δικό του
θα τελειώσει την επόμενη εβδομάδα.

Αυτά είναι τα ωμά δεδομένα
που επεξεργαζόμαστε.

Είναι μια κλασσική,
διαχρονική προσωπικότητα,

έτσι κάναμε ένα τουίντ με ψαροκόκαλο
αλλά σε γυαλισμένο νικέλιο.

(Γέλια)

Και ο Ούβε έδειξε με περηφάνια
τα τατουάζ του,

έτσι θα τα κάνουμε
τατουάζ με λέιζερ στο δέρμα.

Εν μέρει, ναι, κάνουμε φιγούρα,
επειδή μπορούμε να το κάνουμε,

αλλά επίσης, επειδή αυτό τον συνδέει
με κάτι που θα γίνει κομμάτι του.

Είναι κάτι πραγματικά πολύτιμο,
το πιστεύουμε αυτό.

Τα τατουάζ είναι ιδιαίτερα
συναρπαστικά για μας.

Τι θα γίνει αν πάρετε το τατουάζ,

που είναι ο συνδυασμός προσωπικού
γούστου και επιλογής κάποιου,

και της μορφολογίας του,

αλλά τώρα, ας πούμε
ότι αφαιρείτε το άτομο.

Θα έχετε ένα ελεύθερο τατουάζ
που θα προσδιορίζει το σώμα του.

Έτσι λοιπόν, κάνουμε τα πάντα για να
αναδημιουργήσουμε και να εκφράσουμε κάτι

που έχει σημασία γι' αυτό το άτομο,

και να το εκφράσουμε μέσω αυτού
που θα ήταν το σώμα τους,

είτε αυτό είναι ταχύτητα
ή στάση ή κόσμημα,

οτιδήποτε έχει δικά τους στοιχεία και
τους υποδηλώνει όπως μπορούμε καλύτερα.

Πίσω στην εκτύπωση 3D
και όλη αυτήν τη διαδικασία:

έχουμε μια διαδικασία που προσφέρεται
στο να φτιάχνει ένα πράγμα ανά άτομο.

Είναι πολύ προσωπική, και προσφέρεται
πολύ καλά στην πολυπλοκότητα.

Γιατί τότε δεν εκτυπώνουμε
ολόκληρο το πόδι;

Αυτή είναι η έννοια που προηγήθηκε
της εργασίας που κάνουμε τώρα.

Αυτό είναι ένα τρισδιάστατα εκτυπωμένο
πόδι. Είναι συμμετρικό με το άλλο πόδι.

Είναι κατασκευασμένο στην Αμερική,

έχει χαμηλό αποτύπωμα εκπομπών διοξειδίου
του άνθρακα, είναι εύκολα ανακυκλώσιμο,

κοστίζει περίπου 4.000 δολάρια
για να κατασκευαστεί,

και πλένεται στο πλυντήριο πιάτων.

(Γέλια)

Έχει κι αυτό αξία.

Ο κόσμος δεν το σκέφτεται αυτό πάντα,

αλλά ναι, πλένεται μια χαρά
και στο πλυντήριο πιάτων.

Αυτό βασιζόταν στην αρχική ιδέα
ότι μπορούσα να πάω παντού στον κόσμο

μόνο με μια κάμερα
κι έναν φορητό υπολογιστή,

να χρησιμοποιήσω την κάμερά μου
ως σαρωτή 3D και να φτιάξω για κάποιον,

ένα τρισδιάστατα εκτυπωμένο πόδι υψηλής
ποιότητας με χαμηλό κόστος, μέσα σε ώρες.

Η απόδειξη της ιδέας λειτουργεί καλά,
το βρίσκουμε, θα φτάσουμε εκεί.

Ή, αυξήσαμε την ποιότητα των υλικών
και φτιάξαμε αυτό για τον Τζον.

Το αστείο με το πόδι του Τζον είναι
ότι όταν το είδε η αρραβωνιαστικιά του,

αστειεύτηκε και είπε, «Μου αρέσει
καλύτερα αυτό το πόδι από το άλλο».

(Γέλια)

Και είναι αστείο
-ξέρει πολύ καλά τι περνάει-

αλλά ταυτόχρονα, υπάρχει κάτι πολύτιμο.

Γύρισε σε μας και είπε,
«Κανείς δεν το λέει αυτό».

Δεν το είχε ακούσει ποτέ στη ζωή του.

Αυτό του έκανε μεγάλη αίσθηση.

Θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι
αυτός είναι ένας νέος τύπος σχεδιασμού,

όπου αναποδογυρίζετε
την αρχική διαδικασία,

όπου δημιουργείται διάλογος ανάμεσα
στον σχεδιαστή και τον χρήστη,

όπου ο σχεδιαστής εκχωρεί
μέρος του ελέγχου

-αυτό δεν αρέσει στους σχεδιαστές-

και είναι αντ' αυτού,
ο επιμελητής της διαδικασίας.

Και ο τελικός χρήστης εκχωρεί το σώμα του
στη διαδικασία, και το γούστο του.

Νομίζω ότι αυτό σημαίνει
ότι γίνεται μια μεγαλύτερη αλλαγή

στο σύνολο του σχεδιαστικού κόσμου.

Σε αυτήν την περίπτωση, είναι μία αλλαγή
όπου τα προϊόντα θα εκτιμώνται

ανάλογα με το κατά πόσο
απευθύνονται στο άτομο.

Το άτομο θα είναι κομμάτι του DNA
του ίδιου του τελικού προϊόντος.

Θα αξιολογούμε τα προϊόντα για το πόσο
καλά απευθύνονται σε ένα μοναδικό άτομο,

αντί σε ένα δημογραφικό μοντέλο.

Πέσαμε διάνα σε ένα
από τα πρώτα πόδια που φτιάξαμε.

Όταν ο Τσαντ φόρεσε το πόδι,

έσκυψε και το έπιασε,

και το σκέφτηκε για λίγο.

Τότε γύρισε σε μας και είπε,

«Αυτή είναι η πρώτη φορά που ένιωσα
αυτό το σχήμα εδώ και οκτώ χρόνια».

Το σκεφτήκαμε αυτό.

Και παρόλη την τεχνολογία,

και όλες τις νύχτες
και την ενέργεια που βάλαμε,

αυτό θέλαμε πραγματικά να ακούσουμε.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)