Σταματήστε να κάνετε διάσημους τους δράστες μαζικών ενόπλων επιθέσεων

Στις 20 Ιουλίου, 2012, μία μαζική ένοπλη επίθεση σε κινηματογράφο της Ορόρα του Κολοράντο, κλόνισε την πόλη και τη χώρα. Για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του Τομ Τιβς που έχασε τον γιο του σ' αυτή την τραγωδία, η τηλεοπτική κάλυψη που ακολούθησε εστιαζόταν σε όλα τα λάθος πράγματα. Γιατί επικεντρώθηκαν τα ρεπορτάζ κατά κύριο λόγο στον δράστη κι όχι στις ζωές των θυμάτων ή στις ηρωικές προσπάθειες των ομάδων άμεσης επέμβασης; Ο Τιβς ζητάει επειγόντως και με συγκεκριμένα μέτρα, η κάλυψη από τα ΜΜΕ να δρα με γνώμονα το κοινό καλό, αντί του κέρδους, αφαιρώντας από τους δράστες αυτό που περισσότερο επιθυμούν: την κακοφημία.

Ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γονιού:

20 Ιουλίου 2012,

το τηλέφωνό μου χτυπάει
στις 4:30 τα ξημερώματα.

Είναι η Αμάντα,
η φίλη του Άλεξ, του γιου μου,

που φωνάζει υστερικά,

«Τομ, Τομ, έπεσαν πυροβολισμοί,

και με τράβηξαν έξω από το θέατρο!

Δεν με άφησαν να μείνω.

Ήθελα να μείνω,
αλλά με τράβηξαν έξω».

Είπα στην Αμάντα,

«Αμάντα, είσαι καλά; Έχεις τραυματιστεί;»

Και μου είπε πως όχι, πως ήταν καλά,

κι ότι ο Άλεξ της είχε σώσει τη ζωή.

Τότε είπα,

«Αμάντα, πού είναι ο Άλεξ;»

Και μου είπε με αναφιλητά,

«Δεν ξέρω, δεν μπορούμε να τον βρούμε.

Με τράβηξαν έξω από το θέατρο.

Με υποχρέωσαν να φύγω.

Τον πυροβόλησαν.

Προσπάθησα να τον ξυπνήσω,
αλλά δεν μπόρεσα.

Δεν σηκωνόταν.

Με τράβηξαν από εκεί.
Δεν ήθελα να τον αφήσω».

Είπα στην Αμάντα,

«Την τελευταία φορά που είδες τον Άλεξ,

αιμορραγούσε;

Έχεις αίμα του πάνω σου;»

Κι εκείνη φώναξε, «Ναι, πολύ!»

και κατέρρευσε.

Ο Άλεξ αγαπούσε την Αμάντα.

Και ήταν ένας από τους πιο
αξιότιμους άντρες στον κόσμο,

και στην ηλικία των 24,

έπρεπε να πάρει την απόφαση
να ρισκάρει τη ζωή του

για να είναι σίγουρος ότι εκείνη θα ζήσει.

Ήξερα μέσα μου πως από τη στιγμή
που δεν μπορούσε να σηκωθεί,

ήταν νεκρός.

Είχα μόλις φτάσει

το προηγούμενο βράδυ,

με τη γυναίκα μου Κάρεν

και τον μικρότερο γιο μου,

στη Χαβάη για διακοπές μίας εβδομάδας.

Ήμασταν, κυριολεκτικά,

5.300 χιλιόμετρα μακριά.

Σαν τρελοί, η Κάρεν κι εγώ
αρχίσαμε να καλούμε στο κινητό του,

μάταια.

Αφήσαμε ένα σωρό μηνύματα.

Τότε στραφήκαμε στα ΜΜΕ,

αλλά το μόνο που βρήκαμε

ήταν πληροφορίες για τον δολοφόνο

και το παγιδευμένο
με εκρηκτικά διαμέρισμά του.

Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε
με το αστυνομικό τμήμα της Ορόρα,

αλλά ήταν αδύνατον να πάρουμε απάντηση.

Εκ των υστέρων, ήταν κατανοητό.

Είχαν να αντιμετωπίσουν

12 νεκρούς, 70 τραυματίες,

μία σφαγή τόσο φριχτή,

που η αστυνομία χρειάστηκε
να μεταφέρει θύματα στο νοσοκομείο

στο πίσω κάθισμα των περιπολικών

επειδή δεν υπήρχαν άλλα ασθενοφόρα.

Ήταν μία φριχτή, χαοτική σκηνή.

Δε θα βλέπαμε ποτέ ξανά τον Άλεξ.

Τα τραύματά του ήταν τόσο βαριά

που έπρεπε να προστατέψω τη μητέρα του

ώστε να μην τον δει

και να μην είναι αυτή η τελευταία εικόνα
που θα έχει από εκείνον στο μυαλό της.

Όμως, ξέρετε ποιον
θα βλέπαμε ξανά και ξανά;

Τον δολοφόνο.

Οι φωτογραφίες του ήταν παντού.

Ένα άρθρο με έξι παραγράφους

ανάφερε το όνομά του 41 φορές.

Τα ΜΜΕ τον έκαναν διάσημο.

Αλλά ο πρωτότοκος γιoς μου, ο Άλεξ,

ένας ήρωας,

δεν αναφερόταν πουθενά
στα αρχικά ρεπορτάζ.

Η Κάρεν κι εγώ συνειδητοποιήσαμε αμέσως
πως κάτι δεν πήγαινε καλά

με τον τρόπο που μεταδίδουν τα ΜΜΕ
αυτούς τους μαζικούς πυροβολισμούς

από την εποχή του Κολουμπάιν.

Αρχίσαμε να κάνουμε έρευνα,

και συνειδητοποιήσαμε

πως αν μπορούσαμε να αλλάξουμε

τον τρόπο που μεταδίδουν τα ΜΜΕ τα νέα,

θα μπορούσαμε να μειώσουμε τις επιθέσεις

και να σώσουμε ζωές.

(Χειροκρότημα)

Να σας εξηγήσω.

Σχεδόν όλοι οι δράστες
τυχαίων μαζικών ενόπλων επιθέσεων

έχουν κάτι κοινό.

Μπορεί κάποιος να μαντέψει τι είναι;

Θέλουν την κακοφημία.

Θέλουν να γίνουν διάσημοι.

Για την ακρίβεια,

αυτό το λένε οι ίδιοι οι δολοφόνοι.

Ο δολοφόνος του Σάντι Χουκ

κρατούσε αρχείο

με προηγούμενους δολοφόνους
και τον αριθμό των θυμάτων τους.

Ο δολοφόνος του νυχτερινού
κέντρου Ορλάντο Πολς,

κάλεσε έναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό

κατά τη διάρκεια της επίθεσης!

Mετά έλεγξε το Facebook
για να δει αν είχε γίνει viral.

Ο δολοφόνος του Πάρκλαντ

βιντεοσκόπησε και ανέβασε

ένα βίντεο

όπου δήλωνε,

«Όταν με δείτε στις ειδήσεις,
θα μάθετε ποιος είμαι».

Ο δολοφόνος του θεάτρου Ορόρα
είπε στον ψυχίατρό του

πως ήξερε ότι δεν θα έκανε κάτι σπουδαίο
στον χώρο της επιστήμης,

αλλά μπορούσε να γίνει διάσημος

ανατινάζοντας ανθρώπους.

Και το πιο αποκαλυπτικό απ' όλα,

ο δολοφόνος του κοινοτικού
κολεγίου Άμκουα,

έγραψε στο μπλογκ του
για έναν άλλο μαζικό δολοφόνο,

λέγοντας,

«Παρατήρησα πως άνθρωποι σαν κι αυτόν

είναι μόνοι και άγνωστοι,

αλλά όταν χύνουν λίγο αίμα,

όλος ο κόσμος ξέρει ποιοι είναι».

Κάποιον που δεν τον ήξερε κανείς,
τώρα τον ξέρουν όλοι.

Το πρόσωπό του σε κοντινό πλάνο
προβάλλεται σε κάθε οθόνη,

το όνομά του είναι στα χείλη

όλων των ανθρώπων του κόσμου,

κι όλα αυτά, μέσα σε μία ημέρα.

Φαίνεται πως όσους περισσότερους
ανθρώπους σκοτώσεις,

τόσο περισσότερο είσαι
στο φως της δημοσιότητας.

Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα.

Αυτοί οι δολοφόνοι μάς λένε
ότι θέλουν να γίνουν διάσημοι

σαν τους δολοφόνους που είχαν προηγηθεί,

και τα ΜΜΕ συνεχίζουν να τους δίνουν
αυτό ακριβώς που επιζητούν:

Κακοφημία.

Ο διάλογος για την οπλοκατοχή
είναι πολύ φορτισμένος

και τα θέματα ψυχικής υγείας
είναι εξαιρετικά πολύπλοκα.

Και τα δύο θέλουν χρόνο για να διορθωθούν.

Όμως, για να μειώσουμε τις σφαγές,

δεν χρειαζόμαστε απόφαση του Κογκρέσου.

Χρειαζόμαστε μία πράξη συνείδησης

των παραγωγών και καταναλωτών των ΜΜΕ

ώστε να αφαιρέσουν
την ανταμοιβή της κακοφημίας.

(Χειροκρότημα)

Για να σώσουμε ζωές,

η Κάρεν κι εγώ ιδρύσαμε
το «Όχι στην Κακοφημία»,

που έχει ως σκοπό να προκαλέσει τα ΜΜΕ

να προστατέψουν τις κοινότητές μας

τηρώντας τις βασικές αρχές του ρεπορτάζ:

Πρώτον: Αναφορά όλων των στοιχείων

σχετικά με τη νοοτροπία,

τα δημογραφικά στοιχεία,

και τα πιθανά κίνητρα των δραστών,

αλλά χωρίς έμφαση στο όνομά τους
και τις φωτογραφίες τους,

παρά μόνο αν δεν έχουν συλληφθεί.

Δεύτερον: Να αναφέρεται
το όνομα του δράστη

μόνο μία φορά ανά άρθρο,

ποτέ στην επικεφαλίδα,

και χωρίς να δεσπόζει η φωτογραφία τους.

Και τρίτον...

Τρίτον.

(Γέλια)

Δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς.

(Γέλια)

Να αρνούνται να δημοσιεύσουν
κάθε υλικό αυτοδιαφήμισης

που τους δίνουν οι δράστες.

(Χειροκρότημα)

Για να είμαι ξεκάθαρος:

αυτό δεν είναι παραβίαση

των συνταγματικών δικαιωμάτων κανενός.

Δεν είναι λογοκρισία.

Απλώς ζητάμε από τα ΜΜΕ

να αξιοποιήσουν τους κανόνες
που ήδη υπάρχουν.

Για παράδειγμα,

τα ΜΜΕ δεν κάνουν ρεπορτάζ

για δημοσιογράφους που έχουν απαχθεί

προκειμένου να τους προστατέψουν.

Τα ΜΜΕ δεν αναφέρουν τα ονόματα,

ούτε δείχνουν φωτογραφίες

θυμάτων σεξουαλικής βίας ή αυτόχειρων.

Αυτές οι υπεύθυνες
δημοσιογραφικές πρακτικές

προστατεύουν τη δημόσια ασφάλεια

χωρίς καμία επίπτωση

στο δικαίωμα του κοινού για ενημέρωση.

Επιστημονικές έρευνες δείχνουν

πως ο μέσος καταναλωτής ειδήσεων

θέλει να μαθαίνει λιγότερα
για τους σκοπευτές.

Αντιθέτως,

τα ΜΜΕ θα έπρεπε
να δίνουν αξία στα ονόματα

και τις φωτογραφίες των θυμάτων,

τόσο των δολοφονημένων
όσο και των τραυματιών,

των ηρώων

και των ομάδων άμεσης επέμβασης.

Θα έπρεπε...

(Χειροκρότημα)

Θα έπρεπε να προωθούν
στοιχεία και αναλύσεις

από ειδικούς του τομέα
δημόσιας υγείας και δημόσιας ασφάλειας.

Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν.

Το FBI,

η Διεθνής Ένωση Αστυνομικών,

η Ένωση Διευθυντών
Αστυνομίας Μεγάλων Πόλεων,

και το A.L.E.R.T.,

που είναι ο οργανισμός εκπαίδευσης
ομάδων άμεση επέμβασης

για την ακινητοποίηση
ενόπλων εν δράσει,

όλοι τους υποστηρίζουν τις αρχές
του «Όχι στην Κακοφημία».

Για την ακρίβεια, το 2014,

το FBI ξεκίνησε την εκστρατεία,
«Μην τους Κατονομάζετε»,

υποστηρίζοντας αυτή την ιδέα.

Η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Ένωση
υποστηρίζει τη μείωση

και την ελαχιστοποίηση
της ταυτοποίησης των δραστών.

Αυτή η ιδέα έχει μεταδοθεί παγκοσμίως

και η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας

ζήτησε να αποφευχθεί η κακοφημία

μετά τους πυροβολισμούς στο Κράιστσερτς.

Όμως, όσο κι αν θέλουμε
ν' αλλάξουν τα ΜΜΕ,

είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί.

Δεν θα αλλάξουν, εκτός αν τους φέρουμε
προ των ευθυνών τους.

(Χειροκρότημα)

Τα ΜΜΕ βγάζουν χρήματα

από τη διαφήμιση,

βάσει του αριθμού των θεατών και των κλικ.

Αν μπορέσουμε να μειώσουμε
τον αριθμό των θεατών και των κλικ

σε οποιοδήποτε θέμα,

τα ΜΜΕ θα αλλάξουν
τον τρόπο που το μεταδίδουν.

Έτσι, την επόμενη φορά
που θα δείτε κάποιο ΜΜΕ,

-τύπο, ιστοσελίδα, ραδιόφωνο ή τηλεόραση-

να προωθεί άσκοπα τα ονόματα
και τις φωτογραφίες των σκοπευτών,

σταματήστε να βλέπετε,

σταματήστε ν' ακούτε,

σταματήστε να κλικάρετε,

σταματήστε να κάνετε λάικ,

σταματήστε να κοινοποιείτε.

Γράψτε στους παραγωγούς,

τους αρχισυντάκτες,
τους διευθυντές των σταθμών

και στους διευθύνοντες συμβούλους
αυτών των μέσων.

Προσέξτε τους διαφημιστές
που υποστηρίζουν τα προγράμματα

και γράψτε στους διευθύνοντες
συμβούλους τους.

Επειδή όλοι μαζί,

μπορούμε να πιέσουμε τα ΜΜΕ

να δράσουν με γνώμονα
το καλό της δημόσιας ασφάλειας,

κι όχι το κέρδος.

Είναι πολύ αργά για τον Άλεξ,

και είναι πολύ αργά
για την οικογένειά μου.

Όμως, σας παρακαλώ, μη γίνετε μέλη
του κλαμπ μας λόγω αδράνειας.

Κανείς δε θέλει να είναι μέλος
αυτού του κλαμπ.

Το πληρώνεις πολύ ακριβά.

Γιατί δεν είναι αργά

για τους ανθρώπους
που ακόμα δεν είναι θύματα.

Έχουμε τη δύναμη

να μειώσουμε τους τυχαίους
μαζικούς πυροβολισμούς.

Ας την αξιοποιήσουμε.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)