3 ιστορίες τοπικού οικοακτιβισμού

Το μέλλον της οικολογίας είναι τοπικό - και στο TEDxMidwest, η Ματζόρα Κάρτερ μας λέει τις ιστορίες τριών ανθρώπων που σώζουν τις κοινότητές τους ενώ σώζουν τον πλανήτη. Ονομάστε το "ασφάλεια γειτονιάς".

Σήμερα, θα σας μιλήσω για κάποιους ανθρώπους

που δεν έφυγαν από τις γειτονιές τους.

Ο πρώτος από αυτούς τους ανθρώπους είναι εδώ στο Σικάγο.

Η Μπρέντα Παλμς-Φάρμπερ προσλήφθηκε

για να βοηθάει στην επανένταξη πρώην φυλακισμένων στην κοινωνία

και να τους κάνει να μη γυρίσουν στη φυλακή.

Σήμερα, οι φορολογούμενοι ξοδεύουν

περίπου 60.000 δολάρια το χρόνο

για να πάει ένας άνθρωπος στη φυλακή.

Ξέρουμε ότι τα δύο τρίτα από αυτούς θα επιστρέψουν.

Είναι ενδιαφέρον, όμως, ότι για κάθε δολάριο

που ξοδεύουμε για τη νηπιακή εκπαίδευση,

όπως το Χεντ Σταρτ,

γλυτώνουμε 17 δολάρια

σε πράγματα όπως η μελλοντική φυλάκιση.

Ή -- σκεφτείτε -- ότι 60.000 δολάρια

είναι περισσότερο από το κόστος

σπουδών ενός ανθρώπου στο Χάρβαρντ.

Αλλά η Μπρέντα, χωρίς να τα σκέφτεται αυτά,

είδε την πρόκληση αυτή

και βρήκε

μία όχι τόσο εμφανή λύση:

να δημιουργήσει μία εταιρεία

που παράγει καλλυντικά από μέλι.

Εντάξει, μπορεί να είναι εμφανές για κάποιους από εσάς, αλλά όχι για μένα.

Είναι η βάση για την ανάπτυξη ενός είδους κοινωνικής καινοτομίας

με πολλές προοπτικές.

Προσέλαβε θεωρητικά ακατάλληλους άνδρες και γυναίκες

για τη φροντίδα των μελισσών, το μάζεμα του μελιού

και τη δημιουργία αξιόλογων προϊόντων

που πουλούσαν οι ίδιοι

και που αργότερα πωλούνταν στο Χολ Φουντς.

Συνδύασε την εμπειρία και την εκπαίδευση των εργαζομένων

με ικανότητες που χρειάζονταν για να ζήσουν,

όπως είναι η διαχείρηση θυμού και η ομαδικότητα,

καθώς και το πώς να μιλούν σε μελλοντικούς εργοδότες

για το πώς οι εμπειρίες τους

ουσιαστικά έδειχναν τα μαθήματα που πήραν

και την ανάγκη τους να μάθουν κι άλλα.

Λιγότερο από τέσσερα τοις εκατό

αυτών που μπήκαν στο πρόγραμμά της

επιστρέφει στη φυλακή.

Έτσι, αυτοί οι νέοι άνθρωποι έμαθαν την ετοιμότητα για δουλειά

και ικανότητες ζωής μέσω της εκτροφής μελισσών

και έγιναν παραγωγικοί πολίτες κατά τη διαδικασία αυτή.

Αυτό είναι ένα γλυκό ξεκίνημα.

Τώρα, θα σας πάω στο Λος Άντζελες.

Πολλοί γνωρίζουν

ότι το Λ.Α. έχει τα προβλήματά του.

Αλλά τώρα, θα μιλήσω για τα προβλήματα ύδρευσης του Λ.Α.

Δεν έχουν αρκετό νερό τον περισσότερο καιρό

και πάρα πολύ νερό όταν βρέχει.

Το 20 τοις εκατό

της ενεργειακής κατανάλωσης στην Καλιφόρνια

χρησιμοποιείται για την άντληση νερού

κυρίως στη Νότια Καλιφόρνια.

Ξοδεύουν πάρα πολλή ενέργεια

και για να διοχετεύσουν το βρόχινο νερό στον ωκεανό

όταν βρέχει και πλημμυρίζει.

Ο Άντυ Λίπκις εργάζεται για να βοηθήσει

το Λ.Α. να μειώσει τα έξοδα αυτά

που σχετίζονται με τη διαχείριση νερού και την αστική θερμοκρασία --

συνδέοντας δέντρα, ανθρώπους και τεχνολογία

για τη δημιουργία μίας πιο βιώσιμης πόλης.

Όλο αυτό το πράσινο απορροφάει με φυσικό τρόπο το βρόχινο νερό

και βοηθάει στη μείωση της θερμοκρασίας των πόλεων.

Γιατί, αν το σκεφτείτε,

χρειάζεστε κλιματισμό

ή χρειάζεστε ένα πιο δροσερό δωμάτιο;

Το πώς το αποκτάτε δε θα έπρεπε να κάνει τη διαφορά.

Λίγα χρόνια πριν,

το Λ.Α

αποφάσισε ότι χρειάζονταν 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια

για την επισκευή των σχολείων της πόλης.

Ο Άντυ και η ομάδα του ανακάλυψαν

ότι 200 εκατομμύρια από αυτά θα ξοδεύονταν

για ασφαλτόστρωση γύρω από τα σχολεία.

Παρουσιάζοντας μία πολύ δυνατή πρόταση οικονομίας,

έπεισαν την κυβέρνηση του Λ.Α.

ότι η αντικατάσταση της ασφάλτου

με δέντρα και άλλο πράσινο

θα έκανε τα σχολεία να εξοικονομούν περισσότερη ενέργεια

απ'ό,τι κοστίζει η υποδομή πρασίνου.

Έτσι, τελικά, 20 εκατομμύρια τετραγωνικά πόδια ασφάλτου

αντικαταστάθηκαν ή αποφεύχθηκαν

και η ηλεκτρική κατανάλωση για κλιματισμό έπεσε,

ενώ οι θέσεις εργασίας

για τη συντήρηση του πρασίνου αυξήθηκαν,

οδηγώντας σε τελική εξοικονόμηση για το σύστημα,

αλλά και σε υγιείς μαθητές και εργαζόμενους στα σχολεία.

Τώρα, η Τζούντι Μποντς

είναι κόρη ανθρακωρύχου.

Η οικογένειά της είναι εδώ και οκτώ γενιές

στην πόλη Ουάιτβιλ στη Δυτική Βιρτζίνια.

Και αν κάποιος θα έπρεπε να αναπολεί

τις παλιές ένδοξες εποχές της ακμής των ανθακωρυχείων

και της πόλης,

αυτός θα ήταν η Τζούντι.

Αλλά ο τρόπος εξώρυξης του κάρβουνου πλέον διαφέρει

από τα βαθιά ορυχεία στα οποία έμπαιναν

ο πατέρας και ο παππούς της

και που έδιναν ψωμί σε χιλιάδες ανθρώπους.

Τώρα, είκοσι άτομα

μπορούν να σκάψουν ένα βουνό σε λίγους μήνες

και μόνο για ποσότητα κάρβουνου που φτάνει για λίγα χρόνια.

Αυτή η τεχνολογία λέγεται αφαίρεση κορυφής βουνού.

Μπορεί να κάνει ένα βουνό να γίνει από έτσι, έτσι

μέσα σε λίγους μήνες.

Φανταστείτε την ατμόσφαιρα στα μέρη αυτά --

γεμάτη με υπολείμματα εκρηκτικών και κάρβουνου.

Όταν πήγαμε εκεί, έκανε κάποιους από την ομάδα μας

να έχουν ένα μικρό βήχα

μόνο μετά από λίγες ώρες παραμονής στο μέρος --

όχι απλά ανθρακωρύχους, αλλά τους πάντες.

Και η Τζούντι είδε το τοπίο της να καταστρέφεται

και το νερό της να ρυπαίνεται.

Και οι ανθρακοβιομηχανίες απλά έφυγαν

όταν άδειασε το βουνό,

αφήνοντας ακόμη περισσότερη ανεργία.

Αλλά εκείνη είδε και τη διαφορά στη δυνητική αιολική ενέργεια

που έχει ένα ανέπαφο βουνό

και ένα που έχει μειωθεί σε υψόμετρο

περισσότερο από 2.000 πόδια.

Τρία χρόνια βρώμικης ενέργειας με λίγες θέσεις εργασίας,

ή αιώνες καθαρής ενέργειας

με το δυνητικό ανάπτυξης βελτιώσεων στην απόδοση

με βάση τεχνικές ικανότητες

και την ανάπτυξη της τοπικής γνώσης

για το πώς να εκμεταλλευτούν πλήρως τον άνεμο της περιοχής.

Υπολόγισε το αρχικό κόστος

και την επιστροφή χρημάτων με το πέρασμα του χρόνου

και υπάρχει θετικό ισοζύγιο σε τόσα επίπεδα

για την τοπική, εθνική και παγκόσμια οικονομία.

Είναι πιο μακροχρόνια η αποπληρωμή σε σχέση με την αφαίρεση κορυφής βουνού

αλλά η αιολική ενέργεια θα επιστρέφει χρήματα για πάντα.

Η αφαίρεση κορυφής βουνού δίνει πολύ λίγα χρήματα στους ντόπιους

και τους παρέχει πολλή μιζέρια.

Το νερό γίνεται λάσπη.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άνεργοι,

οδηγώντας στα ίδια κοινωνικά προβλήματα

που αντιμετωπίζουν οι άνεργοι στις εσωτερικές πόλεις --

ναρκωτικά, αλκοόλ,

βία στο σπίτι, εφηβική εγκυμοσύνη και κακή υγεία.

Τώρα, η Τζούντι κι εγώ -- πρέπει να πω --

είχαμε άμεση σχέση.

Να μία εμφανής συμμαχία.

Εννοώ, πραγματικά, το σπίτι της λέγεται Ουάιτβιλ, Δυτική Βιρτζίνια.

Εννοώ, δεν --

Δεν ανταγωνίζονται για τη γενέτειρα του τίτλου της χιπ χοπ

ή κάτι τέτοιο.

Αλλά το πίσω μέρος της μπλούζας μου, αυτής που μου έδωσε,

λέει "Σώστε τους βουνίσιους σε κίνδυνο."

Έτσι, οι βουνίσιοι μαζευτήκαμε

και καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται.

Αλλά μόλις λίγους μήνες πριν,

η Τζούντι βρέθηκε ότι έχει

καρκίνο του πνεύμονα στο τρίτο στάδιο.

Ναι.

Και από τότε, έκανε μετάσταση στα οστά και στον εγκέφαλό της.

Και μου φαίνεται τόσο παράξενο

που υποφέρει από αυτό

από το οποίο προσπάθησε τόσο σκληρά να προστατεύσει τους άλλους.

Αλλά το όνειρό της

για τον Άνεμο του βουνού Κόουλ Ρίβερ

είναι η κληρονομιά της.

Και μπορεί να μην

καταφέρει να δει τη βουνοκορφή αυτή.

Αλλά αντί να γράψει

κάποιου είδους μανιφέστο,

αφήνει πίσω της

ένα εταιρικό πλάνο για να γίνει πραγματικότητα.

Αυτό κάνει η συντοπίτισσά μου.

Και είμαι περήφανη.

(Χειροκρότημα)

Αυτοί οι τρεις άνθρωποι

δεν γνωρίζονται μεταξύ τους,

αλλά έχουν πολλά κοινά.

Επιλύουν προβλήματα

και αποτελούν κάποια από τα πολλά παραδείγματα

που έχω τη χαρά να βλέπω, να συναντώ και να μαθαίνω,

τα παραδείγματα της δουλειάς που κάνω τώρα.

Ήμουν πολύ τυχερή που τους είχα

στη ραδιοφωνική μου εκπομπή στο δημόσιο ραδιόφωνο

που λέγεται ThePromisedLand.org

Είναι όλοι τους πρακτικοί οραματιστές.

Βλέπουν τις ανάγκες που υπάρχουν --

καλλυντικά, υγιή σχολεία, ηλεκτρισμός --

και το πώς ρέει το χρήμα για την αντιμετώπιση των αναγκών αυτών.

Και όταν οι πιο φθηνές λύσεις

αφορούν τη μείωση των θέσεων εργασίας,

ξεμένεις με ανέργους

και οι άνεργοι δεν είναι φθηνοί.

Μάλιστα, θεωρώ ότι είναι οι πιο ακριβοί πολίτες

και σε αυτούς ανήκουν οι φτωχοί εδώ και γενιές,

οι τραυματισμένοι βετεράνοι που επιστρέφουν από τη Μέση Ανατολή,

άνθρωποι που βγαίνουν από τη φυλακή.

Και για τους βετεράνους συγκεκριμένα,

τα στοιχεία λένε ότι έχει εξαπλασιαστεί

η χρήση ψυχοφαρμάκων από βετεράνους από το 2003.

Νομίζω ότι ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κι άλλο.

Δεν είναι ο μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων,

αλλά είναι από τους πιο ακριβούς.

Και αυτό, σε ό,τι αφορά την πιθανότητα βίας στο σπίτι, χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ,

χαμηλής απόδοσης των παιδιών τους στο σχολείο

και κακής υγείας λόγω στρες.

Έτσι, αυτοί οι τρεις άνθρωποι καταλαβαίνουν

πώς να διοχετεύουν παραγωγικά δολλάρια

μέσα από τις τοπικές οικονομίες

για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της αγοράς,

να μειώσουν τα κοινωνικά προβλήματα που έχουμε

και να εμποδίσουν νέα προβλήματα στο μέλλον.

Και υπάρχουν πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα.

Ένα πρόβλημα: η διαχείριση σκουπιδιών και η ανεργία.

Ακόμη κι όταν σκεφτόμαστε ή μιλούμε για ανακύκλωση,

πολλά ανακυκλώσιμα υλικά καταλήγουν σε αποτεφρωτές ή χωματερές,

και συσσωρεύονται από πολλούς δήμους,

χωρίς να γίνεται ουσιαστική δουλειά.

Και πού γίνεται η διαχείριση σκουπιδιών; Συνήθως σε φτωχές κοινότητες.

Και ξέρουμε, ότι η οικοβιομηχανική επιχείρηση, αυτά τα επιχειρηματικά μοντέλα --

υπάρχει ένα μοντέλο στην Ευρώπη, το οικοβιομηχανικό πάρκο,

όπου είτε μία εταιρεία χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τα σκουπίδια μίας άλλης,

είτε χρησιμοποιεί ανακυκλωμένα υλικά

για την παραγωγή αγαθών που θα χρησιμοποιηθούν και θα πουληθούν.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτές τις τοπικές αγορές και τα κίνητρα

ώστε τα ανακυκλωμένα υλικά

να χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για τη βιομηχανία.

Και στην πόλη μου, προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο στο Μπρονξ,

αλλά ο δήμαρχος αυτό που ήθελε να δει ήταν

μία φυλακή στο σημείο εκείνο.

Ευτυχώς -- επειδή θέλαμε να δώσουμε εκατοντάδες θέσεις εργασίας --

αλλά μετά από πολλά χρόνια,

η πόλη ήθελε να κτίσει μία φυλακή,

αλλά εγκατέλειψαν το σχέδιο, ευτυχώς.

Άλλο πρόβλημα: μη υγιές σύστημα διατροφής και ανεργία.

Η εργατική τάξη και οι φτωχοί αστοί της Αμερικής

δεν έχουν οικονομικά πλεονεκτήματα

από το τωρινό σύστημα διατροφής.

Βασίζεται πολύ στη μεταφορά,

στα χημικά λιπάσματα, στη μεγάλη χρήση νερού

και στην ψύξη.

Οι κολοσσοί της γεωργικής βιομηχανίας

συχνά ευθύνονται για τη ρύπανση των υδροφόρων οριζόντων και της γης μας,

παράγοντας μη υγιή προϊόντα

που μας κοστίζουν δισεκατομμύρια σε ιατρική περίθαλψη

και χαμένη παραγωγικότητα.

Και ξέρουμε ότι η αστική γεωργία

είναι καυτό θέμα αυτή την εποχή,

αλλά αφορά κυρίως την κηπουρική,

που έχει κάποια αξία στην κοινωνία -- αρκετή --

αλλά όχι σε ό,τι αφορά τις θέσεις εργασίας

ή την παραγωγή τροφής.

Οι αριθμοί το δείχνουν.

Μέρος της δουλειάς μου τώρα είναι να τεθούν οι βάσεις

για την ενσωμάτωση της αστικής γεωργίας και των επαρχιακών συστημάτων διατροφής

ώστε να μην υπάρχει πια η σαλάτα που προέρχεται από 3.000 μίλια μακριά,

δημιουργώντας μία εθνική μάρκα αστικά παραγόμενων προϊόντων

από κάθε πόλη

που χρησιμοποιεί τοπική ενέργεια

και την ενισχύει με εσωτερικές εγκαταστάσεις,

που ανήκουν σε μικρούς καλλιεργητές,

εκεί που τώρα υπάρχουν μόνο καταναλωτές.

Αυτό μπορεί να στηρίξει την εποχική γεωργία γύρω από μητροπολιτικές περιοχές

που χάνει επειδή δεν μπορεί να ικανοποιήσει

την ανάγκη για λαχανικά όλο το χρόνο.

Δεν είναι ανταγωνισμός με τις φάρμες στην επαρχία,

είναι ενίσχυση.

Είναι συμμαχία με ένα άκρως θετικό

και οικονομικά βιώσιμο σύστημα διατροφής.

Στόχος είναι οι πόλεις να ικανοποιούν τις ανάγκες

των νοσοκομείων,

των κέντρων ηλικιωμένων, των σχολείων, των παιδικών σταθμών

και να δημιουργηθεί επίσης ένα δίκτυο τοπικών θέσεων εργασίας.

Αυτό είναι έξυπνη υποδομή.

Και το πώς διαχειριζόμαστε το περιβάλλον γύρω μας

επηρεάζει την υγεία και καλή κατάσταση των ανθρώπων καθημερινά.

Οι δήμοι μας, αστικοί και επαρχιακοί,

ενδιαφέρονται για τη λειτουργική υποδομή --

όπως τη διαχείριση σκουπιδιών, ενεργειακή απαίτηση,

όπως και το κοινωνικό κόστος της ανεργίας, της εγκατάλειψης του σχολείου και του ρυθμού φυλάκισης

καθώς και για τις συνέπειες του κόστους της δημόσιας υγείας.

Η έξυπνη υποδομή παρέχει τρόπους εξοικονόμησης

στους δήμους για να διαχειριστούν

τόσο την υποδομή όσο και την κοινωνική ανάγκη.

Και θέλουμε να τονώσουμε τα συστήματα

που ανοίγουν τις πόρτες στους ανθρώπους που ήταν μέχρι τώρα φορολογικό βάρος

ώστε να γίνουν μέρος της φορολογικής βάσης.

Και σκεφθείτε ένα εθνικό εταιρικό μοντέλο

που δημιουργεί τοπικές θέσεις εργασίας και έξυπνη υποδομή

για την ανάπτυξη της τοπικής οικονομικής σταθερότητας.

Έτσι, ελπίζω να βλέπετε τι εννοώ εδώ.

Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν μία τάση.

Δεν τη δημιούργησα, ούτε συμβαίνει κατά λάθος.

Διαπιστώνω ότι γίνεται σε ολόκληρη τη χώρα

και το καλό είναι ότι αναπτύσσεται.

Και όλοι πρέπει να συμμετέχουμε.

Είναι ένα σημαντικό στήριγμα για την ανάκαμψη της χώρας.

Και το ονομάζω ασφάλεια γειτονιάς.

Η κρίση μας άφησε με φόβους

και υπάρχει κάτι στον αέρα αυτές τις μέρες

που μας δυναμώνει.

Είναι η συνειδητοποίηση

ότι είμαστε εμείς το κλειδί

για την δική μας ανάκαμψη.

Τώρα είναι η ώρα να δράσουμε στις τοπικές κοινωνίες μας

όπου σκεφτόμαστε τοπικά και δρούμε τοπικά.

Και όταν το κάνουμε αυτό, οι γείτονές μας --

είτε στη δίπλα πόρτα, είτε στη διπλανή πολιτεία,

είτε στη διπλανή χώρα --

θα είναι εντάξει.

Το σύνολο του τοπικού είναι το παγκόσμιο.

Η ασφάλεια γειτονιάς σημαίνει το ξαναχτίσιμο των φυσικών αμυνών μας,

την επαναφορά των ανθρώπων στη δουλειά,

την επαναφορά των φυσικών συστημάτων μας.

Η ασφάλεια γειτονιάς σημαίνει τη δημιουργία χρήματος εδώ στο σπίτι,

αντί για την καταστροφή του στην απέναντι όχθη του ωκεανού.

Η αντιμετώπιση κοινωνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων

ταυτόχρονα, με την ίδια λύση

μας παρέχει μεγάλη εξοικονόμηση χρημάτων,

παραγωγή πλούτου και εθνική ασφάλεια.

Πολλές εμπνευσμένες λύσεις

έχουν παραχθεί σε όλη την Αμερική.

Η πρόκληση τώρα

είναι η αναγνώριση και υποστήριξη πολλών ακόμη.

Τώρα, η ασφάλεια γειτονιάς είναι να φροντίζεις τα δικά σου,

αλλά δεν είναι όπως η παροιμία που λέει

η φιλανθρωπία ξεκινάει από το σπίτι.

Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο "Ηγεσία αγάπης" του Τζων Χόουπ Μπράιαντ.

Και έχει να κάνει με το να ηγείσαι σε έναν κόσμο

που φαίνεται να λειτουργεί με βάση το φόβο.

Και το διάβασμα αυτού του βιβλίου με έκανε να επανεξετάσω τη θεωρία αυτή,

γιατί πρέπει να εξηγήσω τι εννοώ με αυτό.

Ο πατέρας μου

ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος, με πολλές έννοιες.

Μεγάλωσε στο Νότο των φυλετικών διακρίσεων,

διέφυγε από το λιντσάρισμα

σε κάποιες δύσκολες εποχές

και παρείχε ένα σταθερό σπίτι για μένα και τα αδέρφια μου

και για πολλούς άλλους που είχαν προβλήματα.

Αλλά, όπως όλοι μας, είχε κάποια προβλήματα.

(Γέλιο)

Και το δικό του ήταν ο τζόγος,

παθολογικός τζόγος.

Για αυτόν, η φράση "Η φιλανθρωπία ξεκινάει από το σπίτι"

σήμαινε ότι η ημέρα πληρωμής μου -- ή κάποιου άλλου --

συνέπιπτε με τη δική του τυχερή ημέρα.

Έτσι, πρέπει να τον βοηθήσεις.

Και κάποιες φορές, του έδινα χρήματα

από τη δουλειά που έκανα μετά το σχολείο ή το καλοκαίρι

και πάντα είχε την πρόθεση

να με πληρώσει με τόκο,

φυσικά, αφού έπιανε την καλή.

Κάποεις φορές το έκανε,

σε έναν ιππόδρομο στο Λος Άντζελες --

ένας λόγος να αγαπήσεις το Λ.Α. -- τη δεκαετία του 1940.

Έβγαλε 15.000 δολάρια

και αγόρασε το σπίτι όπου μεγάλωσα.

Δεν ήταν άσχημο αυτό για μένα.

Αλλά δείτε, αισθανόμουν υποχρεωμένη απέναντί του,

και μεγάλωσα -- και τελικά μεγάλωσα.

Και είμαι πλέον μία ενήλικη γυναίκα.

Και έμαθα κάποια πράγματα στην πορεία.

Για μένα, η φιλανθρωπία

είναι συχνά να δίνεις,

γιατί έτσι πρέπει

ή γιατί έτσι πάντα έκανες,

ή είναι να δίνεις μέχρι να πονέσει.

Εγώ θέλω να παρέχω τα μέσα

να κτίσω κάτι που θα αναπτύξει

και θα τονώσει το αρχικό κεφάλαιο

και όχι να απαιτεί περισσότερη τροφή τον επόμενο χρόνο --

Δε θέλω να συντηρώ μία συνήθεια.

Πέρασα μερικά χρόνια

βλέποντας πώς οι καλές προθέσεις για την κοινωνική ενδυνάμωση

που υποτίθεται ότι υπήρχαν

για να υποστηρίζουν και να δυναμώνουν την κοινότητα,

στην ουσία άφηναν τους ανθρώπους

στην ίδια, ή σε χειρότερη κατάσταση από πριν.

Τα τελευταία 20 χρόνια,

ξοδέψαμε απίστευτα ποσά για φιλανθρωπία

για κοινωνικά προβλήματα,

παρολαυτά το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης,

η κακή διατροφή, η φυλάκιση,

η παχυσαρκία, ο διαβήτης, η εισοδηματική διαφορά,

όλα αυτά ανέβηκαν με κάποιες μόνο εξαιρέσεις,

συγκεκριμένα, το θάνατο βρεφών

μέσα σε φτωχούς ανθρώπους --

αλλά είναι ένας τέλειος κόσμος αυτός στον οποίο φέρνουμε τα βρέφη αυτά.

Και ξέρω λίγα πράγματα για τα θέματα αυτά,

γιατί για πολλά χρόνια, έζησα

στο μη κερδοσκοπικό βιομηχανικό σύμπλεγμα.

Και είμαι μία διευθύντρια σε αποχή,

δύο χρόνια καθαρή.

(Γέλιο)

Αλλά τον καιρό εκείνο, διαπίστωσα ότι έπρεπε να γίνουν έργα

και να αναπτυχθούν σε τοπικό επίπεδο

για να γίνει το σωστό πράγμα για τις κοινωνίες μας.

Μόχθησα για οικονομική υποστήριξη.

Όσο μεγαλύτερη η επιτυχία μας,

τόσο λιγότερα χρήματα έρχονταν από ιδρύματα.

Και σας λέω, όντας εδώ στο TED

και κερδίζοντας ένα βραβείο Μακάρθουρ την ίδια χρονιά

έκανε τους πάντες να νομίζουν ότι πέτυχα.

Και όταν προχώρησα,

ουσιαστικά κάλυπτα ένα τρίτο

του ελλείμματος της εταιρείας μου με έξοδα ομιλιών.

Και νομίζω ότι αρχικά, ειλικρινά,

τα προγράμματά μου ήταν λίγο μπροστά από την εποχή τους.

Αλλά από τότε,

το πάρκο που ήταν μία χωματερή και αναφέρθηκε σε ένα TEDTalk του 2006

έγινε αυτό το μικρό πράγμα.

Αλλά τελικά παντρεύτηκα σε αυτό.

Εδώ.

Να ο σκύλος μου που με οδήγησε στο πάρκο στο γάμο μου.

Ο Πράσινος Δρόμος του Νότιου Μπρονξ

ήταν ένα σκίτσο τότε, το 2006.

Από τότε,

λάβαμε 50 εκατομμύρια δολάρια από προγράμματα

και φτάσαμε εδώ.

Και μας αρέσει, γιατί μου αρέσει η κατασκευή τώρα,

γιατί βλέπουμε όλα αυτά να δημιουργούνται.

Έτσι ήθελα όλοι να καταλάβουν

τη σημασία που έχει

η μεταβολή της φιλανθρωπίας σε επιχείρηση.

Άρχισα την επιχείρησή μου για να βοηθήσω κοινότητες σε όλη τη χώρα

ώστε να καταλάβουν τη δύναμή τους

και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων τους.

Η ασφάλεια γειτονιάς

είναι επόμενη στη λίστα μου.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι άνθρωποι που βλέπουν την αξία

να επενδύσουν σε αυτά τα είδη τοπικής επιχείρησης,

που θα συνεργαστούν με ανθρώπους όπως εγώ

που θα δουν τις τάσεις και το κλίμα

και που θα καταλάβουν το αυξανόμενο κοινωνικό κόστος

του τωρινού μοντέλου επιχείρησης.

Πρέπει να δουλέψουμε μαζί

για να επιδιορθώσουμε τη γη μας,

να επιδιορθώσουμε τα συστήματα ενέργειας

και να επιδιορθώσουμε τους εαυτούς μας.

Καιρός να σταματίσουμε να κτίζουμε

εμπορικά κέντρα, φυλακές,

στάδια

και άλλα μνημεία της συλλογικής αποτυχίας μας.

Είναι καιρός να αρχίσουμε να κτίζουμε

ζωντανά μνημεία ελπίδας και δυνατότητας.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)