Timothy Prestero: Ontwerp voor mensen, niet voor prijzen

Timothy Prestero dacht dat hij de perfecte couveuse voor pasgeborenen in ontwikkelingslanden had ontworpen. Zijn team leerde een harde les toen ze de productie niet haalde. Een manifest over het belang van ontwerpen voor daadwerkelijk gebruik in plaats van voor onderscheidingen.(Gefilmd in TEDxBoston.)

Ik heb een geweldig idee
dat de wereld zal veranderen.

Het zal je verbazen.

Het is mijn mooie baby.

Iedereen houdt van mooie baby's.

Ik bedoel: ik was een mooie baby.

Dit ben ik vlak na mijn geboorte met mijn vader.

In de wereld van productontwerp,

is een mooie baby net als een conceptauto.

Hij blaast je van je sokken.

Je ziet hem en je wilt hem meteen kopen.

Waarom lijken nieuwe auto's van dit jaar

dan zoveel op die van vorig jaar?

(Gelach)

Wat ging er fout
tussen het ontwerpproces en de fabriek?

Ik wil vandaag niet praten over mooie baby's.

Ik wil het hebben
over de onhandige adolescentie van ontwerpen--

de nogal sullige tienerjaren

waarin je aan het uitzoeken bent
hoe de wereld in elkaar zit.

Wij deden iets
voor de gezondheid van pasgeboren kinderen.

Het probleem:

vier miljoen baby's op de wereld,

meestal in ontwikkelingslanden,

sterven elk jaar voor hun eerste verjaardag,

zelfs voordat ze een maand oud zijn.

De helft van die kinderen,
ongeveer 1,8 miljoen,

blijven leven als je ze warm houdt

tijdens de eerste drie dagen of de eerste week.

Dit is een afdeling intensieve
voor pasgeborenen in Kathmandu, Nepal.

Al deze kinderen in dekens
horen thuis in couveuses -- zoiets.

Atom uit Japan schonk deze.

We vonden ze in Kathmandu.

Dit is wat we willen.

Waarschijnlijk moderniseerde
een Japans ziekenhuis zijn apparatuur

en schonk zijn oud spul aan Nepal.

Het probleem is, zonder technici,
zonder reserveonderdelen,

worden schenkingen zoals deze
heel snel rommel.

Een probleem dat we wel dachten aan te kunnen.

Een baby warmhouden voor een week:

hoe moeilijk kon het zijn.

We staken de handen uit de mouwen.

We werden partners van een
belangrijke medische onderzoeksinstelling in Boston.

We voerden maandenlang onderzoek
op overzeese gebruikers en

probeerden te denken als ontwerpers,
voor mensgerichte ontwerpen.

Wat willen mensen?

We gebruikten duizenden Post-it blaadjes.

We maakten dozijnen prototypes
met dit als resultaat.

Dit is de 'NeoNurture Infant Incubator',

met veel ingebouwde intelligentie.
We voelden ons geweldig.

In tegenstelling tot de conceptauto,

wilden we iets moois combineren

met iets dat écht werkte.

Ons ontwerp zou fabrikanten inspireren
en invloedrijke mensen zouden dit model bouwen.

Ons ontwerp zou fabrikanten inspireren
en invloedrijke mensen zouden dit model bouwen.

Ons ontwerp zou fabrikanten inspireren
en invloedrijke mensen zouden dit model bouwen.

Het slechte nieuws:

de enige baby die ooit
in de NeoNurture Incubator lag,

was dit kind tijdens een fotosessie
van Time magazine.

Erkenning is fantastisch.

Wij wilden onze ontwerpen naar buiten brengen.

Ons ontwerp won vele prijzen.

Het voelde echter aan als een poedelprijs.

Wij wilden mooie dingen maken
die de wereld verbeterden.

Dit kind lag niet lang genoeg
in de couveuse om warm te worden.

Het komt erop neer dat ontwerpen voor inspiratie

niet echt ...

Voor wat ik wilde doen,

was het of te langzaam of het werkte niet.
Het is ineffectief.

Ik wil echter ontwerpen voor het resultaat.

Ik wil geen mooie dingen maken.

Ik wil de wereld verbeteren.

Bij het ontwerp van NeoNurture

was onze focus gericht op de mensen
die het ontwerp zouden gebruiken:

arme families, plattelandsdokters,

overbelaste verpleegsters, zelfs herstellers.

We dachten dat we alles onder controle hadden.

Het blijkt echter dat er een hoop mensen

betrokken moeten worden bij een succesvol product:

productie, financiën, distributie, regelgevers.

Michael Free van PATH zegt dat je moet uitzoeken
wie zal 'kiezen, gebruiken en betalen'

voor een product als dit.

Ik stel dezelfde vraag als de durfkapitalisten:

"Wat is je bedrijf en wie zijn jouw klanten?"

Wie zijn onze klanten? Een voorbeeld.

Dit is een Bangladese directeur
voor zijn ziekenhuis.

Hij koopt geen enkel apparaat.

Dat beslist het Ministerie van Gezondheid

of buitenlandse schenkers

en het verschijnt gewoon.

Hier is een multinational,
fabrikant van medische apparaten.

Ze moeten vissen waar er vissen zijn.

In opkomende markten zijn de vissen

bij de opkomende middenklasse

met rijkeluisziekten zoals hartziekten
en onvruchtbaarheid.

Ontwerpen voor resultaten

is de productie en distributie in gedachten houden.

Dat was een belangrijke les.

We pasten deze les toe op ons volgend project.

We zochten eerst een producent,

MTTS, een organisatie in Vietnam.

Zij produceren zorgtechnologie
voor pasgeboren kinderen in Zuidoost Azië.

Een andere partner is East Meets West:

een Amerikaanse stichting
die deze technologie distribueert

naar arme ziekenhuizen in die regio.

We begonnen met hen te werken en vroegen:
"Wat willen jullie?

Welk probleem willen jullie oplossen?"

Ze zeiden:
"Geelzucht bij pasgeborenen."

Dit is een van de
verbijsterende wereldwijde problemen.

Geelzucht beïnvloedt tweederde
van de pasgeborenen rondom de wereld.

Van de onbehandelde pasgeborenen,
ongeveer 1 op 10,

wordt de geelzucht zo ernstig

dat het leidt tot een levenslange handicap,

of de dood.

Geelzucht kan behandeld worden

met een wisseltransfusie.

Dat is duur en soms gevaarlijk.

Er is een andere oplossing.

Ze is technologisch, heel complex
en een beetje ontmoedigend.

Je moet blauw licht op het kind schijnen,

fel blauw licht op zoveel mogelijk huid.

Waarom is dit een moeilijk probleem?

Ik stapte naar MIT en

we zochten het uit.
(Gelach)

Dit is een overhangend apparaat voor fototherapie

ontworpen voor Amerikaanse ziekenhuizen.

Zo moet het gebruikt worden.

Het licht boven de baby op één enkele patiënt.

Haal het uit een Amerikaans ziekenhuis,

stuur het overzee
naar een overvol ziekenhuis in Azië.

Zo wordt het daar gebruikt.

De effectiviteit van fototherapie
is afhankelijk van de lichtintensiteit.

De donkerblauwe vierkanten tonen
waar de fototherapie effect heeft.

Wat blijkt nu.

Deze kinderen aan de zijkant

krijgen geen effectieve fototherapie.

Zonder opleiding en zonder de juiste lichtmeter,

hoe zou je het weten?

We zien nog gelijkaardige dingen.

Dit is een neonatale intensive care afdeling

waar moeders binnenkomen
om hun baby's te bezoeken.

Misschien heeft moeder een keizersnede ondergaan,

een beetje een spelbreker.

Moeder bezoekt haar kind.

Ze ziet haar baby liggen,
naakt onder de blauwe lampen.

Dat ziet er heel kwetsbaar uit.

Het gebeurt soms dat moeder
een deken over de baby legt.

Vanuit een fototherapie-standpunt:
niet de beste handeling.

Het lijkt nogal dom.

Wij hebben geleerd

dat er geen domme gebruikers bestaan.

Er bestaan alleen maar domme producten.

We moeten als existentialisten denken.

Het is niet het schilderij
dat we geschilderd zouden hebben,

het is het schilderij dat we echt schilderden.

Ontwerpen voor daadwerkelijk gebruik.

Hoe zullen mensen het in werkelijkheid gebruiken?

Hetzelfde, als we denken aan onze partner MTTS.

Zij maken geweldige technologie
voor het behandelen van ziekten van pasgeborenen.

Dit is een overhangende verwarmer en een CPAP.

Die zijn niet duur en heel robuust.

Ze hebben 50.000 kinderen behandeld
in Vietnam met deze technologie.

Maar het probleem:

elke dokter in de wereld,
iedere ziekenhuisbeheerder

kijkt naar tv en vervloekt
de herhalingen van E.R.

We weten allemaal
hoe een medisch apparaat eruit moet zien.

Ze willen Buck Rogers,
geen effectiviteit.

Het klinkt gekt, het klinkt dom,

maar er zijn ziekenhuizen
die nog liever geen apparatuur hebben

dan iets dat er goedkoop en waardeloos uitziet.

Als we willen dat mensen een apparaat vertrouwen,

moet het er betrouwbaar uitzien.

Denk aan de resultaten:

uiterlijke eigenschappen zijn blijkbaar belangrijk.

We namen al die informatie en

probeerden het deze keer goed te doen.

Dit is ons ontwerp:

het fototherapie-apparaat Firefly.

Deze keer gingen we verder dan de conceptauto.

Vanaf het prille begin spraken we met producenten.

We wilden een perfect product

dat onze partner MTTS kon produceren.

Wij bestudeerden hoe zij werken
en welke hulpbronnen zij beschikbaar hebben,

zodat ze dit product kunnen maken.

Dat is ontwerpen voor het productievraagstuk.

Als we denken aan het dagelijkse gebruik:

de Firefly heeft één wiegje,

geschikt voor maar één baby.

Het is onmiddellijk duidelijk
hoe je dit apparaat moet gebruiken.

Als je er meer dan één kind probeert in te krijgen,

moet je ze op elkaar stapelen.

(Gelach)

Het moet moeite kosten
om het apparaat verkeerd te gebruiken.

We wilden dat de juiste manier van gebruik

de gemakkelijkste manier was.

Nog een voorbeeld van een dwaze moeder.

Dwaze moeder denkt dat haar baby kou heeft,
en wil een deken over de baby leggen.

De Firefly heeft lichten boven én onder de baby.

Als moeder een deken over de baby legt,

krijgt de baby nog steeds
effectieve fototherapie onderaan.

Nog een slotverhaal.

Ik heb een vriend in India die me zei

dat je niet echt
een elektronisch apparaat hebt getest

voor distributie in Azië

tot je een kakkerlak leert om erin te klimmen

en te plassen op elk klein onderdeel
aan de binnenzijde.

(Gelach)

Je denkt dat het grappig is.

Ik had een laptop in het Peace Corps,

het scherm zat vol dode pixels.

Op een dag ontdekte ik
dat het allemaal dode mieren waren.

Op een dag ontdekte ik
dat het allemaal dode mieren waren.

Arme mieren!

Wat deden we met Firefly?

Het probleem is dat elektronica heet wordt.

Je moet ventilatieopeningen of ventilatoren
gebruiken voor verkoeling.

Je moet ventilatieopeningen of ventilatoren
gebruiken voor verkoeling.

We konden geen 'niet betreden'-bord zetten
naast de ventilatieopening.

We haalden dus alle dingen weg en

sloten Firefly volledig af.

Dit zijn enkele van de lessen--

hoe onhandig het ook was
om een gekke tiener te zijn,

het is veel erger
om een gefrustreerde ontwerper te zijn.

Ik wil écht de wereld veranderen.

Ik moet aandacht geven aan productie en distributie.

Ik moet aandacht geven aan
hoe mensen het apparaat zullen gebruiken.

Ik moet het echt al mijn aandacht geven.
Er is geen excuus voor mislukking.

Ik moet denken als een existentialist.

Ik moet accepteren
dat er geen domme gebruikers zijn,

dat er alleen maar domme producten zijn.

We moeten deze moeilijke vragen stellen.

Zijn we aan het ontwerpen voor de wereld
die we willen hebben?

Zijn we aan het ontwerpen voor de wereld
die we al hebben?

Zijn we aan het ontwerpen voor de wereld
van de toekomst,

of we er nu klaar voor zijn of niet?

Ik kwam in deze business
door het ontwerpen van producten.

Ik leerde dat als je echt een verschil
wilt maken in de wereld,

je moet ontwerpen voor de resultaten.

Dat is van belang.

Dank je.

(Applaus)