Τίμοθι Πρεστέρο: Σχεδιασμός για τον άνθρωπο, όχι για βραβεία.

Ο Τίμοθι Πρεστέρο: νόμιζε ότι είχε σχεδιάσει την τέλεια θερμοκοιτίδα για τα νεογνά στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αλλά ο ίδιος και η ομάδα του πήραν ένα σκληρό μάθημα όταν το προϊόν δεν βγήκε ποτέ στην παραγωγή. Ένα μανιφέστο για τη σημασία του σχεδιασμού προϊόντων για πραγματική χρήση στον κόσμο παρά για την απόκτηση βραβείων .
(Βίντεο από TEDxBoston)

Εχω μια εξαιρετική ιδέα που θα αλλάξει τον κόσμο.

Είναι φανταστικό, θα σας καταπλήξει.

Είναι το όμορφο μωρό μου.

Βλέπετε, όλοι αγαπούν ένα όμορφο μωρό.

Εννοώ, κι εγώ ήμουν ένα όμορφο μωρό.

Εδώ είμαστε εγώ κι ο πατέρας μου μερικές μέρες μετά τη γέννηση μου.

Λοιπόν, στον κόσμο του βιομηχανικού σχεδιασμού

ένα όμορφο μωρό είναι κάτι σαν ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο.

Είναι η χαριστική βολή.

Το βλέπεις και λες: "Ω Θεέ μου, θα το αγόραζα επί τόπου!'

Γιατί λοιπόν συμβαίνει τα φετινά καινούρια αυτοκίνητα

να δείχνουν λίγο-πολύ ακριβώς τα ίδια με τα περσινά καινούρια αυτοκίνητα;

(Γέλια)

Τι πήγε στραβά στο σχεδιαστήριο και στην παραγωγή;

Σήμερα δε θέλω να μιλήσω για όμορφα μωρά,

θέλω να μιλήσω για τη δύσκολη εφηβεία του σχεδιασμού-

εκείνα τα κατά κάποιο τρόπο ανόητα εφηβικά χρόνια

όπου προσπαθείς να καταλάβεις πώς λειτουργεί ο κόσμος.

Θα ξεκινήσω με ένα παράδειγμα μιας έρευνας που πραγματοποιήσαμε σχετικά με την υγεία των νεογνών.

Λοιπόν ορίστε ένα πρόβλημα:

4εκατομμύρια μωρά σε όλο τον κόσμο,

κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες,

πεθαίνουν κάθε χρόνο πριν τα πρώτα τους γενέθλια,

ακόμα και πριν κλείσουν τον πρώτο μήνα ζωής τους.

Αποδεικνύεται ότι τα μισά από αυτά τα παιδιά, περίπου 1,8 εκατομμύρια νεογέννητα σε όλο τον κόσμο,

θα επιζούσαν αν μπορούσαμε απλά να τα κρατήσουμε ζεστά

τις πρώτες τρεις μέρες της ζωής τους, ίσως την πρώτη εβδομάδα.

Αυτή είναι μια μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών στην Κατμαντού, στο Νεπάλ.

Όλα αυτά τα παιδιά στις κουβέρτες θα έπρεπε να βρίσκονται σε θερμοκοιτίδες-

κάτι σαν αυτό. Αυτή λοιπόν είναι μια ιαπωνική θερμοκοιτίδα Atom η οποία έγινε δωρεά

και την οποία βρήκαμε στη μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών στην Κατμαντού.

Αυτή χρειαζόμαστε.

Αυτό που πιθανώς συνέβη είναι ότι κάποιο νοσοκομείο στην Ιαπωνία αναβάθμισε τον εξοπλισμό του

και δώρισε τον παλιό του εξοπλισμό στο Νεπάλ.

Το πρόβλημα που υπάρχει, είναι ότι χωρίς τεχνικούς, χωρίς ανταλλακτικά,

τέτοιου είδους δωρεές πολύ σύντομα καταλήγουν άχρηστες.

Αυτό λοιπόν υπήρξε ένα πρόβλημα για το οποίο μπορούσαμε να κάνουμε κάτι.

Το να κρατήσεις ένα μωρό ζεστό για μια εβδομάδα,

δεν είναι πυρηνική φυσική.

Κι έτσι ξεκινήσαμε.

Συνεργαστήκαμε με ένα πρωτοπόρο ίδρυμα ιατρικών ερευνών εδώ στη Βοστώνη.

Πραγματοποιήσαμε για μήνες έρευνες χρηστών στο εξωτερικό,

προσπαθώντας να σκεφτούμε σαν σχεδιαστές ανθρωποκεντρικού σχεδιασμού.

Να καταλάβουμε τι θέλουν οι άνθρωποι.

Θυσιάσαμε χιλιάδες post-it χαρτάκια.

Φτιάξαμε δεκάδες πρωτότυπα για να καταλήξουμε σε αυτό.

Αυτή λοιπόν είναι η θερμοκοιτίδα NeoNurture Infant Incubator,

η οποία έχει πολλά έξυπνα πράγματα ενσωματωμένα. Και νιώσαμε υπέροχα.

Η ιδέα εδώ είναι, αντίθετα με το πρωτότυπο αυτοκίνητο,

να συνδυάσουμε κάτι αισθητικά όμορφο

με κάτι που είναι πραγματικά λειτουργικό.

Και η ιδέα μας είναι ότι αυτού του είδους ο σχεδιασμός

θα εμπνεύσει κατασκευαστές και άλλους ανθρώπους που ασκούν επιρροή

ώστε να το λανσάρουν στην αγορά.

Τα άσχημα νέα:

Το μοναδικό μωρό που τοποθετήθηκε στην πραγματικότητα στην NeoNurture Incubator

ήταν αυτό το παιδί κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφησης για το περιοδικό Time.

Η αναγνώριση είναι καταπληκτική.

Θέλουμε να προβάλλεται ο σχεδιασμός ώστε να τον βλέπουν οι άνθρωποι.

Κέρδισε πολλά βραβεία.

Αλλά νιώσαμε σαν να κερδίσαμε το βραβείο του χαμένου.

Θέλαμε να φτιάξουμε όμορφα πράγματα που θα κάνουν το κόσμο καλύτερο,

αλλά δε νομίζω ότι ακόμα κι αυτό το παιδί έμεινε μέσα αρκετό χρόνο ώστε να ζεσταθεί.

Απ' ό,τι φαίνεται, ο σχεδιασμός για την έμπνευση

στην πραγματικότητα δεν..

αυτό που θέλω να πω είναι ότι για εμάς, γι'αυτό που εγώ θέλω να κάνω,

είναι είτε πολύ αργός ή πολύ απλά δε λειτουργεί: είναι αναποτελεσματικός.

Θέλω πραγματικά να σχεδιάσω για αποτελέσματα.

Δε θέλω να φτιάχνω όμορφα πράγματα.

Θέλω να κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος.

Έτσι, όταν σχεδιάζαμε το NeoNurture,

δώσαμε ιδιαίτερη προσοχή στους ανθρώπους που θα το χρησιμοποιήσουν,

για παράδειγμα, τις φτωχές οικογένειες, τους γιατρούς επαρχίας,

τις νοσοκόμες και τον φόρτο εργασίας τους, ακόμα και τους τεχνικούς επισκευής.

Νομίζαμε ότι καλύψαμε όλα τα πεδία, ότι τα κάναμε όλα σωστά.

Όμως απ' ό,τι φαίνεται, υπάρχει ένας ολόκληρος αστερισμός ανθρώπων

οι οποίοι εμπλέκονται σε ένα προϊόν ώστε να είναι πετυχημένο:

η κατασκευή, η χρηματοδότηση, η διανομή, ο κανονισμός.

Ο Μάικλ Φρι από το PATH λέει ότι πρέπει να λύσεις το θέμα του ποιος θα επιλέξει, ποιος θα χρησιμοποιήσει και ποιος θα πληρώσει τις οφειλές

για ένα τέτοιο προϊόν.

Κι εγώ οφείλω να θέσω την ερώτηση:

Οι επενδυτές διαρκώς ρωτούν "Κύριε, τι είδους είναι η επιχείρησή σας και ποιοι είναι οι πελάτες σας;"

Ποιοι είναι οι πελάτες μας; Να ένα παράδειγμα:

Αυτός είναι ένας διευθυντής νοσοκομείου στο Μπανγκλαντές έξω από το νοσοκομειακό κτήριο.

Ο ίδιος, δεν αγοράζει τον εξοπλισμό του.

Αυτές οι αποφάσεις παίρνονται από το Υπουργείο Υγείας,

ή από εξωτερικούς δωρητές

και καταφθάνει στον ίδιο με αυτόν τον τρόπο.

Παρομοίως, ορίστε κι ένας πολυεθνικός κατασκευαστής ιατρικών συσκευών.

Απ 'ό,τι φαίνεται, πρέπει να ψαρέψει εκεί που υπάρχουν ψάρια.

Στις αναπτυσσσόμενες αγορές, εκεί που υπάρχουν ψάρια,

είναι εκεί που βρίσκεται η αναπτυσσόμενη μεσαία τάξη αυτών των χωρών..

οι ασθένειες της ευμάρειας: καρδιακές παθήσεις, στειρότητα.

Έτσι το να σχεδιάζεις για το αποτέλεσμα, κατά μια άποψη

σημαίνει στην πραγματικότητα, να σχεδιάζεις σκεπτόμενος την παραγωγή και τη διανομή.

Εντάξει, αυτό ήταν ένα σημαντικό μάθημα.

Στη συνέχεια, προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε αυτό το μάθημα στο επόμενο πρότζεκτ.

Ξεκινήσαμε από την εύρεση κατασκευαστή,

έναν οργανισμό που ονομάζεται MTTS στο Βιετνάμ,

ο οποίος κατασκευάζει τεχνολογία για την νοσηλεία νεογνών στη Νοτιοδυτική Ασία.

Ένας ακόμα συνέταιρος μας είναι η East Meets West.

Πρόκειται για ένα αμερικάνικο ίδρυμα που διανέμει αυτή τεχνολογία

σε φτωχά νοσοκομεία στην περιοχή.

Ξεκινήσαμε τη συνεργασία ρωτώντας τους: ''Τι θέλετε;

Ποιό πρόβλημα θέλετε να λύσετε;''

Κι εκείνοι απάντησαν: ''Ας δουλέψουμε πάνω στο νεογνικό ίκτερο.''

Αυτό είναι ένα ακόμα δυσεπίλυτο παγκόσμιο πρόβλημα.

Ο ίκτερος προσβάλλει τα δύο τρίτα των νεογέννητων σε όλο τον κόσμο.

Σε περίπου ένα στα δέκα από αυτά τα νεογνά,

αν δε θεραπευτεί, ο ίκτερος γίνεται τόσο σοβαρός

που οδηγεί είτε σε δια βίου αναπηρία,

ή ακόμα και σε θάνατο των παιδιών.

Υπάρχει ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί ο ίκτερος,

αυτός ο τρόπος ονομάζεται αφαιμαξομετάγγιση,

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτός ο τρόπος είναι ακριβός και λίγο επικίνδυνος.

Υπάρχει μια ακόμα θεραπεία.

Είναι πολύ τεχνολογική, πολύ πολύπλοκη και λίγο τρομακτική.

Χρειάζεται να εκπέμψετε ένα μπλε φώς στο παιδί..

ένα ανοιχτό μπλε φώς, σε όσο περισσότερη επιφάνεια δέρματος μπορείτε να καλύψετε.

Γιατί αυτό αποτελεί ένα δύσκολο πρόβλημα;

Πήγα λοιπόν στο ΜΙΤ,

λοιπόν θα το λύσουμε. (Γέλια)

Ένα παράδειγμα. Αυτή είναι μια συσκευή φωτοθεραπείας

η οποία σχεδιάστηκε για τα αμερικάνικα νοσοκομεία.

Και ορίστε πώς υποτίθεται ότι πρέπει να χρησιμοποιείται.

Πάνω απο το μωρό, εκπέμποντας σε ένα μόνο ασθενή.

Βγάλτε το από ένα αμερικάνικο νοσοκομείο,

στείλτε το στο εξωτερικό σε ένα συνωστισμένο νοσοκομείο στην Ασία,

και ορίστε πως χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα.

Η αποτελεσματικότητα της φωτοθεραπείας είναι ανάλογη της έντασης του φωτός.

Τα σκούρα μπλε τετράγωνα δείχνουν που υπάρχει αποτελεσματική φωτοθεραπεία.

Και να τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Τα παιδιά που βρίσκονται στις άκρες

δεν λαμβάνουν αποτελεσματική φωτοθεραπεία.

Αλλά χωρίς εκπαίδευση, χωρίς κάποιου είδους φωτόμετρο,

πώς το γνωρίζεις;

Βλέπουμε άλλα παραδείγματα παρόμοιων προβλημάτων.

Να μια μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών

όπου οι μητέρες επισκέπτονται τα μωρά τους.

Λάβετε υπόψη ότι η μητέρα μόλις υπεβλήθη σε καισαρική τομή,

κι αυτό κατά κάποιο τρόπο αποτελεί ήδη ένα πρόβλημα.

Η μητέρα επισκέπτεται το παιδί της.

Βλέπει το μωρό της γυμνό, ξαπλωμένο κάτω από ένα μπλε φως,

να φαίνεται ευάλωτο.

Δεν είναι ασυνήθιστο η μητέρα να σκεπάζει το μωρό της.

Όσον αφορά τη φωτοθεραπεία, μάλλον δεν είναι και η καλύτερη δυνατή αντίδραση.

Στην πραγματικότητα, είναι κάπως ανόητη.

Μόνο που αυτό που μάθαμε,

είναι ότι δεν υπάρχει ανόητος χρήστης -πραγματικά αυτό μάθαμε.

Υπάρχουν μόνο ανόητα προϊόντα.

Πρέπει να σκεφτόμαστε σαν υπαρξιστές.

Δεν είναι ο πίνακας που θα είχαμε ζωγραφίσει,

είναι ο πίνακας που πραγματικά ζωγραφίσαμε.

Είναι η χρήση, σχεδιάσαμε για πραγματική χρήση.

Πώς θα το χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι στην πραγματικότητα;

Κατ' αυτό τον τρόπο, σκεφτόμαστε τους συνεταίρους μας την MTTS,

που κατασκεύσαν καταπληκτικές τεχνολογίες για την αντιμετώπιση ασθενειών των νεογνών.

Ορίστε λοιπόν μια λάμπα φωτοθεραπείας και μια συσκευή CPAP (συσκευή συνεχούς θετικής πίεσης στους αεραγωγούς)

Είναι χαμηλού κόστους ,πραγματικά ανθεκτικές συσκευές.

Έχουν θεραπεύτει 50.000 παιδιά στο Βιετνάμ με αυτού του είδους την τεχνολογία.

Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα:

Οποιοσδήποτε γιατρός στον κόσμο, οποιοσδήποτε διαχειριστής νοσοκομείου,

έχει παρακολουθήσει αυτές τις αναθεματισμένες επαναλήψεις του ''Στην Εντατική''

Απ' ο,τι φαίνεται όλοι γνωρίζουν πώς πρέπει να μοιάζει μια ιατρική συσκευή.

Θέλουν τον Μπακ Ρότζερς, δε θέλουν αποτελεσματικότητα.

Ακούγεται τρελό, ακούγεται ανόητο,

αλλά υπάρχουν στ'αλήθεια νοσοκομεία, που προτιμούν να μην έχουν καθόλου εξοπλισμό

από το να έχουν κάτι που δείχνει φθηνό και ταλαιπωρημένο.

Για άλλη μια φορά, αν θέλουμε να εμπιστευτούν οι άνθρωποι μια συσκευή,

πρέπει η συσκευή να δείχνει αξιόπιστη.

Για ακόμα μια φορά, σκεπτόμενοι με βάση το αποτέλεσμα,

προκύπτει ότι η εμφάνιση μετράει.

Συγκεντρώσαμε λοιπόν όλες αυτές τις πληροφορίες,

προσπαθήσαμε αυτή τη φορά να κάνουμε τα πράγματα σωστά.

Και να τι καταφέραμε.

Αυτή λοιπόν είναι η συκευή φωτοθεραπείας Firefly Phototherapy,

μόνο που αυτή τη φορά δε σταθήκαμε στην ιδέα του πρωτότυπου αυτοκινήτου.

Από την αρχή ξεκινήσαμε τις επαφές με κατασκευαστές,

ο στόχος μας είναι να φτιάξουμε ένα προϊόν τελευταίας τεχνολογίας,

το οποίο ο συνέταιρος μας, η MTTS, να μπορεί να κατασκευάσει.

Ο στόχος μας είναι να μελετήσουμε με ποιο τρόπο δουλεύουν, σε τι πόρους έχουν πρόσβαση,

ώστε να πραγματοποιήσουν αυτό το προϊόν.

Αυτό λοιπόν είναι το θέμα του σχεδιασμού για παραγωγή.

Στην θέμα της πραγματικής χρήσης,

θα προσέξετε ότι η Firefly έχει μια μοναδική λεκάνη.

Χωράει μόνο ένα μωρό.

Και η ιδέα εδώ είναι, ότι είναι προφανές πώς θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί η συσκευή.

Αν προσπαθήσετε να βάλετε μέσα , πάνω από ένα παιδί,

τα στοιβάζετε το ένα πάνω στο άλλο.

(Γέλια)

Εδώ η ιδέα είναι, ότι θέλουμε να είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθεί λάθος.

Με άλλα λόγια, θέλουμε ο σωστός τρόπος χρήσης

να είναι ο ευκολότερος τρόπος χρήσης.

Ένα άλλο παράδειγμα : Και πάλι, η ανόητη μαμά.

Η ανόητη μαμά πιστεύει ότι το μωρό της κρυώνει, θέλει να το σκεπάσει.

Γι' αυτό λοιπόν στη Firefly υπάρχουν φώτα πάνω αλλά και κάτω από το μωρό.

Αν λοιπόν η μαμά σκεπάσει το μωρό,

εκείνο εξακολουθεί να λαμβάνει αποτελεσματική θεραπεία από κάτω.

Τελευταία ιστορία:

Έχω μια φίλη στην Ινδία, που μου είπε

ότι δεν έχεις πραγματικά δοκιμάσει μια συσκευή ηλεκτρονικής τεχνολογίας

προορισμένη για διανομή στην Ασία,

αν δεν έχεις εκπαιδεύσει μια κατσαρίδα να σκαρφαλώσει σε αυτή

και να ουρήσει σε κάθε εξάρτημα στο εσωτερικό της.

(Γέλια)

Το βρίσκετε αστείο.

Είχα ένα φορητό υπολογιστή στο Ειρηνευτικό Σώμα,

και στην οθόνη υπήρχαν όλα αυτά τα ''νεκρά'' πίξελ.

Και μια μέρα κοίταξα μέσα, ήταν όλα νεκρά μυρμήγκια

που είχαν μπει στο λαπτοπ μου και είχαν πεθάνει..

τα κακόμοιρα τα μυρμήγκια!

Στην περίπτωση του Firefly, αυτό που κάναμε είναι-

το πρόβλημα με τις ηλεκτρονικές συσκευές είναι ότι ζεσταίνονται

και πρέπει να τοποθετήσεις ανεμιστήρες ώστε να τις διατηρείς ψυχρές-

στα περισσότερα προϊόντα.

Αποφασίσαμε ότι δε μπορούμε να βάλουμε μια ταμπέλα ''απαγορεύεται η είσοδος'' δίπλα στον εξαερισμό.

Τα ξεφορτωθήκαμε όλα αυτά τα πράγματα.

Το Firefly είναι σφραγισμένο.

Αυτού του είδους τα μαθήματα..

όσο κι αν ήταν περίεργο να είναι κανείς ένας ανόητος έφηβος,

πολύ χειρότερο να είναι ένας απογοητευμένος σχεδιαστής.

Αυτό που σκεφτόμουν είναι, ότι αυτό που πραγματικά θέλω είναι να αλλάξω τον κόσμο.

Πρέπει να δώσω προσοχή στην κατασκευή και τη διανομή.

Πρέπει να δώσω προσοχή στο πώς οι άνθρωποι θα χρησιμοποιήσουν μια συσκευή.

Πραγματικά πρέπει να προσέξω. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αποτυχία.

Πρέπει να σκέφτομαι σαν υπαρξιστής.

Πρέπει να αποδεχτώ ότι δεν υπάρχουν ανόητοι χρήστες,

υπάρχουν μόνο ανόητα προϊόντα.

Θα πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας δύσκολες ερωτήσεις.

Σχεδιάζουμε με βάση τον κόσμο που θέλουμε;

Σχεδιάζουμε με βάση τον κόσμο που έχουμε;

Σχεδιάζουμε για τον κόσμο που έρχεται,

ανεξάρτητα αν είμαστε έτοιμοι ή όχι;

Μπήκα σε αυτό το χώρο σχεδιάζοντας προϊόντα.

Από τότε μέχρι σήμερα έμαθα, ότι αν θέλεις πραγματικά να κάνεις τη διαφορά στον κόσμο,

πρέπει να σχεδιάζεις σκεπτόμενος το αποτέλεσμα.

Και αυτός είναι σχεδιασμός που μετράει.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)