Βρίσκοντας ζωή που δεν μπορούμε να φανταστούμε

Πώς αναζητούμε εξωγήινη ζωή, εάν δεν είναι σαν τη ζωή όπως την ξέρουμε; Στο TEDxUIUC ο Κριστόφ Αντάμι μας παρουσιάζει πώς χρησιμοποίησε την έρευνά του στην τεχνητή ζωή -- αυτοαναπαραγόμενα προγράμματα υπολογιστών -- για να βρει μια υπογραφή, έναν «βιοδείκτη», ο οποίος είναι απαλλαγμένος από τις προκαταλήψεις μας για το τι είναι η ζωή.

Λοιπόν, έχω μια περίεργη καριέρα.

Το ξέρω αυτό γιατί έρχονται άνθρωποι
σε μένα, όπως συνεργάτες μου,

και μου λένε,
«Κρις, έχεις μια περίεργη καριέρα».

(Γέλια)

Και αντιλαμβάνομαι την άποψή τους,

γιατί ξεκίνησα την καριέρα μου

ως θεωρητικός πυρηνικός φυσικός.

Και σκεφτόμουν τα κουάρκς και τα γκλουόνια

και ισχυρές συγκρούσεις ιόντων,

και ήμουν μόνο 14 χρονών.

Όχι, όχι, δεν ήμουν 14 χρονών.

Αλλά μετά από αυτά,

είχα στην πραγματικότητα
δικό μου εργαστήριο

στο τμήμα υπολογιστικής νευροεπιστήμης,

και δεν έκανα καθόλου νευροεπιστήμη.

Αργότερα, εργάστηκα πάνω
στην εξελικτική γενετική,

και πάνω σε βιολογικά συστήματα.

Αλλά πρόκειται να σας μιλήσω
για κάτι διαφορετικό σήμερα.

Πρόκειται να σας μιλήσω

για το πώς έμαθα κάτι για τη ζωή.

Και ήμουν πραγματικά
ένας επιστήμονας πυραύλων.

Δεν ήμουν όντως επιστήμονας πυραύλων,

αλλά εργαζόμουν

στο Εργαστήριο Αεριώθησης

στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια
όπου είναι ζεστά,

ενώ τώρα είμαι στα μεσοδυτικά,

και κάνει κρύο.

Αλλά ήταν μια συναρπαστική εμπειρία.

Μια μέρα ένας διευθυντής της NASA
ήρθε στο γραφείο μου,

έκατσε και μου είπε,

«Μπορείς σε παρακαλώ να μας πεις,

πώς να αναζητήσουμε ζωή έξω από τη Γη;»

Και αυτό με εξέπληξε,

γιατί στην ουσία είχα προσληφθεί

να δουλέψω πάνω σε κβαντική υπολογιστική.

Ωστόσο, είχα μια πολύ καλή απάντηση.

Είπα, «Δεν έχω ιδέα».

Και μου είπε, «Βιοϋπογραφές,

πρέπει να αναζητήσουμε βιοϋπογραφές».

Και είπα, «Τι είναι αυτό;»

Μου απάντησε,
«Είναι κάθε μετρήσιμο φαινόμενο

που μας επιτρέπει να εντοπίσουμε

την παρουσία ζωής».

Και είπα, «Αλήθεια;»

Γιατί, δεν είναι εύκολο;

Εννοώ, έχουμε ζωή.

Δεν μπορούμε να προσδώσουμε έναν ορισμό,

για παράδειγμα, ορισμό τύπου
Ανωτάτου Δικαστηρίου για τη ζωή;»

Και μετά το σκέφτηκα λίγο, και είπα,

«Λοιπόν, είναι στ' αλήθεια τόσο εύκολο;»

Γιατί, ναι, εάν δούμε κάτι τέτοιο,

τότε πολύ καλά, θα το ονομάσω ζωή --

χωρίς αμφιβολία.

Αλλά κοιτάξτε αυτό."

Και συνεχίζει, "Σωστά, κι αυτό είναι ζωή επίσης. Το ξέρω αυτό."

Μόνο που. αν θεωρείς ότι η ζωή ορίζεται

από πράγματα που μπορούν να πεθάνουν,

τότε δεν είσαι τυχερός με αυτό,

γιατί στην πραγματικότητα αυτό
είναι ένας πολύ παράξενος οργανισμός.

Μεγαλώνει στο ενήλικο στάδιο κάπως έτσι

και στη συνέχεια περνά
από μια φάση Μπέντζαμιν Μπάτον,

και στην πραγματικότητα
πηγαίνει συνεχώς προς τα πίσω

μέχρι να ξαναγίνει ένα μικρό έμβρυο,

και μετά μεγαλώνει ξανά, και μετά
μικραίνει και ξανά μεγαλώνει -- σαν γιο-γιο --

και δεν πεθαίνει ποτέ.

Έτσι στην πραγματικότητα είναι ζωή

αλλά δεν είναι

όπως θεωρούσαμε ότι είναι η ζωή.

Και μετά βλέπεις κάτι τέτοιο.

Και ήταν κάπως έτσι, «Θεέ μου,
τι είδους μορφή ζωής είναι αυτό;»

Γνωρίζει κανείς;

Στην πραγματικότητα δεν είναι ζωή,
είναι ένα κρύσταλλο.

Έτσι όταν ξεκινάς να ψάχνεις και να ψάχνεις

σε πιο μικρά και ακόμη
πιο μικρά πράγματα --

έτσι αυτό το συγκεκριμένο άτομο

έγραψε ολόκληρο άρθρο και είπε,
«Αυτά είναι βακτήρια».

Εκτός, κι αν κοιτάξετε λίγο πιο κοντά,

θα δείτε, στην πραγματικότητα, ότι αυτό το
πράγμα είναι πολύ μικρό για να είναι κάτι τέτοιο.

Οπότε πείστηκε,

αλλά, στην πραγματικότητα,
οι περισσότεροι άνθρωποι όχι.

Και μετά, φυσικά,

η NASA έκανε μια σημαντική ανακοίνωση,

και ο πρόεδρος Κλίντον έδωσε συνέντευξη τύπου,

γι' αυτή τη σημαντική ανακάλυψη

για ζωή σε αρειανό μετεωρίτη.

Μόνο που στις μέρες μας, είναι
σε μεγάλο βαθμό υπό αμφισβήτηση.

Εάν διδαχθούμε από αυτές τις φωτογραφίες,

τότε συνειδητοποιούμε, στην πραγματικότητα
ότι δεν είναι τόσο εύκολο.

Μάλλον χρειάζομαι

έναν ορισμό για τη ζωή

έτσι ώστε να κάνω αυτόν το διαχωρισμό.

Οπότε η ζωή μπορεί να οριστεί;

Και πως θα το κάνατε αυτό;

Μα φυσικά,

θα πηγαίνατε στην Εγκυκλοπαίδεια
Μπριτάνικα και θα ανοίγατε το λήμμα Ζ.

Όχι, φυσικά και δεν θα το κάνετε αυτό,
θα το ψάχνατε στο Google.

Και τότε ίσως να παίρνατε κάτι.

Και αυτό που θα μπορούσατε να πάρετε --

και ό,τι στην πραγματικότητα αναφέρεται σε πράγματα που έχουμε συνηθίσει,

και έχουμε πετάξει.

Και τότε ίσως να καταλήξουμε σε κάτι σαν αυτό.

Και αναφέρει κάτι πολύπλοκο

με πολλές πολλές έννοιες.

Μα ποιος πάνω στη Γη θα έγραφε κάτι

τόσο περίπλοκο και σύνθετο

και βλακώδες;

Ω, στην πραγματικότητα είναι μια πραγματικά σημαντική σειρά εννοιών.

Οπότε θα τονίσω μόνο μερικές λέξεις

και ορισμούς που

βασίζονται σε πράγματα που δεν έχουν ως βάση

αμινοξέα ή φύλλα

ή οτιδήποτε έχουμε συνηθίσει,

αλλά στην πραγματικότητα μόνο διεργασίες.

Και αν ρίξετε μια ματιά σε αυτό,

αυτό ήταν στην πραγματικότητα σε ένα βιβλίο
που έγραψα για την τεχνητή ζωή.

Και αυτό εξηγεί γιατί

ο διευθυντής της NASA
ήταν αρχικά στο γραφείο μου.

Διότι η ιδέα ήταν,
με έννοιες σαν κι αυτές,

ίσως μπορούμε πραγματικά να κατασκευάσουμε

μία μορφή ζωής.

Οπότε εάν αναρωτηθείτε,

«Μα τι στο καλό είναι η τεχνητή ζωή;»,

αφήστε με να σας δώσω μια εξήγηση

πως προήλθαν όλα αυτά.

Και ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν

όταν κάποιος δημιούργησε

έναν από τους πρώτους
επιτυχημένους ιούς υπολογιστών.

Και για εκείνους που
δεν είναι αρκετά μεγάλοι,

δεν έχετε ιδέα
πώς λειτουργούσε η μόλυνση --

κυρίως, μέσω αυτών των δισκετών.

Αλλά το ενδιαφέρον κομμάτι αυτών
των μολύνσεων από ιούς υπολογιστών

ήταν ότι, εάν κοιτάζατε το ρυθμό

με τον οποίο λειτουργούσε η μόλυνση,

έδειχναν αυτή την ακραία συμπεριφορά

που έχετε συνηθίσει από τους ιούς της γρίπης.

Και στην πραγματικότητα οφείλεται σε αυτή την κούρσα εξοπλισμών

μεταξύ των χάκερς και των σχεδιαστών λειτουργικών συστημάτων

και τα πράγματα πήγαιναν μπρος και πίσω.

Και το αποτέλεσμα είναι ένα είδος του δέντρου της ζωής

αυτών των ιών,

μία φυλογένεση που μοιάζει πάρα πολύ

στο είδος της ζωής που έχουμε συνηθίσει,
τουλάχιστον σε ιογενές επίπεδο.

Οπότε αυτό είναι ζωή; Για μένα όχι.

Γιατί; Διότι αυτά τα πράγματα
δεν εξελίσσονται μόνα τους.

Στην πραγματικότητα, έχουν
τους χάκερς που τα δημιουργούν.

Αλλά η ιδέα πήγε πολύ γρήγορα ένα βήμα παραπέρα

όταν ένας επιστήμονας που δούλευε
στο Ινστιτούτο Σάντα Φε αποφάσισε,

«Γιατί δεν προσπαθούμε να πακετάρουμε
αυτούς τους μικρούς ιούς

σε τεχνητούς κόσμους μέσα σε έναν υπολογιστή

και να τους αφήσουμε να εξελιχθούν;»

Και αυτός ήταν ο Στιν Ράσμουσεν.

Και σχεδίασε αυτό το σύστημα, αλλά
στην πραγματικότητα δεν δούλεψε,

διότι οι ιοί του συνεχώς κατέστρεφαν ο ένας τον άλλο.

Αλλά ένας άλλο επιστήμονας
που το παρακολουθούσε, ένας οικολόγος.

Και πήγε σπίτι και είπε,
«Ξέρω πώς να το φτιάξω αυτό».

Και δημιούργησε το σύστημα Τιέρα,

και, στο βιβλίο μου, είναι
στην πραγματικότητα ένα από τα πρώτα

πραγματικά τεχνητά συστήματα εν ζωή --

εκτός του ότι αυτά τα προγράμματα
δεν μεγάλωσαν στην πολυπλοκότητα.

Έτσι, έχοντας δει το έργο αυτό,
εργάστηκα λίγο σε αυτό,

εδώ είναι που ξεκινάει η δική μου συμμετοχή.

Και αποφάσισα να δημιουργήσω ένα σύστημα

το οποίο έχει όλες τις ιδιότητες
που είναι απαραίτητες

για να δούμε την εξέλιξη
της πολυπλοκότητας,

όλο και πιο σύνθετα προβλήματα
που διαρκώς εξελίσσονται.

Και φυσικά, μιας και δεν έχω ιδέα πώς να
γράφω κώδικα, είχα βοήθεια πάνω σε αυτό.

Είχα δύο προπτυχιακούς φοιτητές

από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας
της Καλιφόρνιας που δούλεψαν μαζί μου.

Αυτός είναι ο Τσαρλς Οφίρια στα αριστερά
και ο Τάιτους Μπράουν στα δεξιά.

Αυτή τη στιγμή είναι αξιοσέβαστοι καθηγητές

στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν,

αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω,
ότι εκείνη την εποχή,

δεν ήμασταν μια αξιοσέβαστη ομάδα.

Και είμαι πραγματικά χαρούμενος
που καμία φωτογραφία δεν επιβίωσε

από εμάς τους τρεις να είμαστε μαζί.

Αλλά τι είναι αυτό το σύστημα;

Δεν μπορώ να επεισέλθω σε λεπτομέρειες,

αλλά αυτό που βλέπετε
εδώ είναι μέρος του εσωτερικού.

Αλλά θα ήθελα να εστιάσω

σε αυτόν τον τύπο πληθυσμιακής δομής.

Περίπου 10.000 προγράμματα κάθονται εκεί.

Και όλα τα διαφορετικά στελέχη είναι
χρωματισμένα με διαφορετικά χρώματα.

Και όπως βλέπετε εδώ, υπάρχουν ομάδες
που μεγαλώνουν η μία πάνω στην άλλη,

επειδή πολλαπλασιάζονται.

Πάντοτε υπάρχει ένα πρόγραμμα

το οποίο είναι καλύτερο στην επιβίωση σε αυτό τον κόσμο,

χάρη στη μετάλλαξη που έχει αποκτήσει,

πρόκειται να επεκταθεί πάνω στα άλλα
και να τα οδηγήσει στην εξάλειψη.

Οπότε πρόκειται να σας δείξω μία
ταινία όπου θα δείτε μία τέτοια δυναμική.

Και αυτού του είδους τα πειράματα ξεκίνησαν

από προγράμματα που γράψαμε μόνοι μας.

Γράφουμε τα δικά μας προγράμματα,
τα αναπαράγουμε,

και είμαστε πολύ περήφανοι
για τους εαυτούς μας.

Και τα βάζουμε μέσα, και αυτό
που βλέπουμε αμέσως

είναι ότι υπάρχουν
πολλά κύματα καινοτομίας.

Με την ευκαιρία,
αυτό είναι άκρως επιταχυνόμενο,

οπότε στην ουσία είναι
χιλιάδες γενιές το δευτερόλεπτο.

Αλλά αμέσως το σύστημα
καταλήγει κάπως έτσι,

«Τι είδους χαζό κομμάτι κώδικα είναι αυτό;

Αυτό μπορεί να βελτιωθεί
με πάρα πολλούς τρόπους

πολύ γρήγορα».

Έτσι βλέπετε κύματα από νέους τύπους

να καταλαμβάνουν τους άλλους τύπους.

Και αυτού του είδους η δραστηριότητα
συνεχίζεται για αρκετό διάστημα,

μέχρις ότου εύκολα έχουν καταληφθεί
από αυτά τα προγράμματα.

Και μετά βλέπετε μια στάσιμη κατάσταση

όπου το σύστημα περιμένει ουσιαστικά

για ένα νέο τύπο καινοτομίας,
σαν κι αυτόν,

ο οποίος πρόκειται να εξαπλωθεί

πάνω σε όλες τις άλλες καινοτομίες
που υπήρχαν πριν

και σβήνει τα γονίδια που είχε πριν,

μέχρι ότου επιτευχθεί
ένας νέος τύπος υψηλότερης πολυπλοκότητας.

Και αυτή η διαδικασία συνεχίζεται
και συνεχίζεται.

Έτσι, αυτό που βλέπουμε εδώ

είναι ένα σύστημα το οποίο ζει

σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο
που έχουμε συνηθίσει τη ζωή.

Αλλά αυτό που πραγματικά
μου ζήτησαν οι άνθρωποι της NASA

ήταν, «Αυτοί οι τύποι

έχουν βιοϋπογραφές;

Μπορούμε να μετρήσουμε
αυτό το είδος ζωής;

Γιατί εάν μπορούμε,

ίσως έχουμε μια πιθανότητα
να ανακαλύψουμε τη ζωή κάπου αλλού

χωρίς να δεσμευόμαστε

από πράγματα όπως τα αμινοξέα».

Οπότε είπα, «Ίσως πρέπει να δημιουργήσουμε

μία βιοϋπογραφή

βασισμένη στη ζωή
ως καθολική διεργασία.

Στην πραγματικότητα,
ίσως πρέπει να κάνουμε χρήση

των εννοιών που ανέπτυξα

έτσι ώστε να μπορέσουμε να συλλάβουμε

τι θα μπορούσε να είναι
ένα απλό ζωντανό σύστημα».

Και αυτό που σκέφτηκα --

θα πρέπει πρώτα να κάνω
μια εισαγωγή για την ιδέα,

και αυτό θα μπορούσε να είναι
ένας εννοιολογικός ανιχνευτής

παρά ένας ανιχνευτής ζωής.

Και ο τρόπος με τον οποίο θα το κάναμε --

θα ήθελα να μάθω πώς μπορώ να διακρίνω

κείμενο το οποίο έχει γραφτεί
από εκατομμύρια πιθήκους,

σε αντίθεση με κείμενο
το οποίο υπάρχει στα βιβλία μας.

Και θα ήθελα να το κάνω με τέτοιο τρόπο

ώστε να μη χρειάζεται να διαβάσω τη γλώσσα,

διότι είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορώ.

Αρκεί να ξέρω ότι υπάρχει
κάποιο είδους αλφάβητου.

Οπότε εδώ θα είχαμε ένα σύμπλεγμα συχνοτήτων

του πόσο συχνά βρίσκουμε

κάθε ένα από τα 26 γράμματα της αλφαβήτου

σε ένα κείμενο γραμμένο
από τυχαίους πιθήκους.

Και προφανώς κάθε ένα από αυτά τα γράμματα

εμφανίζεται περίπου με την ίδια συχνότητα.

Αλλά αν δείτε τώρα
την ίδια κατανομή σε αγγλικά κείμενα,

θα είναι κάπως έτσι.

Και σας λέω, ότι αυτό είναι
πολύ ισχυρό σε αγγλικά κείμενα.

Και αν κοιτάξουμε σε γαλλικά κείμενα,
θα είναι λίγο διαφορετική

ή σε ιταλικά ή γερμανικά.

Όλα έχουν το δικό τους τύπο
κατανομής συχνοτήτων,

αλλά είναι ισχυρό.

Δεν έχει σημασία εάν γράφουν
για πολιτική ή για επιστήμη.

Δεν έχει σημασία αν είναι ποίημα

ή αν είναι ένα μαθηματικό κείμενο.

Είναι μια ισχυρή υπογραφή,

και είναι πολύ σταθερή.

Εφόσον τα βιβλία μας είναι
γραμμένα στα Αγγλικά --

διότι οι άνθρωποι τα ξαναγράφουν
και τα αντιγράφουν --

θα είναι εκεί.

Οπότε αυτό με ενέπνευσε να σκεφτώ,

εάν προσπαθούσα
να χρησιμοποιήσω αυτή την ιδέα

έτσι ώστε, όχι να ανιχνεύσω τυχαία κείμενα

από κείμενα με κάποιο νόημα,

αλλά να ανιχνεύσω
το γεγονός ότι υπάρχει νόημα

στα βιομόρια που συνιστούν τη ζωή.

Αλλά πρώτα θα πρέπει να ρωτήσω:

ποια είναι αυτά τα δομικά στοιχεία, όπως
το αλφάβητο, τα στοιχεία που σας έδειξα;

Τελικά όπως φαίνεται, έχουμε πολλές εναλλακτικές

για τέτοιου είδους δομικά στοιχεία.

Θα μπορούσαμε
να χρησιμοποιήσουμε αμινοξέα,

θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε νουκλεϊκά
οξέα, καρβοξυλικά οξέα, λιπαρά οξέα.

Στην πραγματικότητα, η χημεία είναι αρκετά πλούσια,
και το σώμα μας χρησιμοποιεί πολλά από αυτά.

Οπότε για να δοκιμάσουμε αυτή την ιδέα,

αρχικά ρίξαμε μια ματιά στα αμινοξέα
και σε κάποια άλλα καρβοξυλικά οξέα.

Και εδώ είναι το αποτέλεσμα.

Εδώ είναι, στην ουσία, τι παίρνουμε

εάν, για παράδειγμα,
κοιτάξετε την κατανομή των αμινοξέων

σε έναν κομήτη ή στο διαστρικό χώρο

ή, στην πραγματικότητα, σε ένα εργαστήριο,

όπου έχετε σιγουρευτεί
ότι στην αρχέγονη σούπα σας

δεν υπάρχει οτιδήποτε ζωντανό εκεί μέσα.

Αυτό που βρίσκετε είναι
κυρίως γλυκίνη και αλανίνη

και υπάρχουν και κάποια ίχνη
στοιχείων των άλλων.

Αυτό είναι εξίσου ισχυρό --

τι βρίσκετε σε συστήματα όπως η Γη

όπου υπάρχουν αμινοξέα

αλλά δεν υπάρχει ζωή.

Αλλά αν υποθέσουμε ότι παίρνετε λίγο χώμα

και σκάβετε μέσα σε αυτό

και μετά το βάλετε μέσα
σε αυτά τα φασματόμετρα

διότι υπάρχουν βακτήρια παντού,

ή πάρετε νερό από οπουδήποτε πάνω στη Γη,

διότι είναι γεμάτο ζωή,

και κάνετε την ίδια ανάλυση,

το φάσμα θα είναι εντελώς διαφορετικό.

Φυσικά, υπάρχει ακόμη γλυκίνη και αλανίνη,

αλλά στην πραγματικότητα, υπάρχουν αυτά
τα βαρέα στοιχεία, αυτά τα βαρέα αμινοξέα,

τα οποία παράγονται

επειδή είναι πολύτιμα για τον οργανισμό.

Και κάποια άλλα

τα οποία δεν χρησιμοποιούνται
από το σύνολο των 20,

δεν θα εμφανιστούν καθόλου

σε κανένα είδος συγκέντρωσης.

Οπότε και αυτό προκύπτει
να είναι εξαιρετικά ισχυρό.

Δεν έχει σημασία τι είδους συγκέντρωση θα χρησιμοποιήσετε

είτε είναι βακτήρια είτε είναι φυτά ή ζώα.

Όπου υπάρχει ζωή,

θα έχετε αυτή την κατανομή,

σε αντίθεση με αυτή την κατaνομή.

Και είναι ανιχνεύσιμη
όχι μόνο με τα αμινοξέα.

Τώρα μπορείτε να ρωτήσετε:

τι γίνεται με τους Αβίντιανς;

Οι Aβίντιανς είναι οι κάτοικοι
αυτού του κόσμου των υπολογιστών

που είναι άκρως χαρούμενοι με το
να μεγαλώνουν στην πολυπλοκότητα.

Οπότε αυτή είναι η κατανομή που παίρνουμε

εάν, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ζωή.

Έχουν περίπου 28 από αυτές τις εντολές.

Και εάν έχετε ένα σύστημα όπου
αντικαθίστανται το ένα από το άλλο,

είναι σαν να έχετε πίθηκους
να γράφουν σε γραφομηχανή.

Κάθε μία από αυτές τις εντολές εμφανίζεται

με περίπου την ίδια συχνότητα.

Αλλά αν τώρα πάρετε ένα νέο σετ
από αναπαραγόμενους τύπους

όπως στο βίντεο που είδατε,

θα δείχνει κάπως έτσι.

Οπότε υπάρχουν κάποιες εντολές

οι οποίες είναι εξαιρετικά πολύτιμες
για αυτούς τους οργανισμούς,

και η συχνότητά τους θα είναι υψηλή.

Και υπάρχουν και κάποιες εντολές

που χρησιμοποιείτε μόνο
μια φορά, αν όχι ποτέ.

Οπότε, είτε είναι δηλητηριώδη

είτε πραγματικά θα πρέπει να χρησιμοποιείται
σε ένα επίπεδο λιγότερο από τυχαία.

Σε αυτή την περίπτωση,
η συχνότητα είναι χαμηλότερη.

Οπότε τώρα μπορούμε να δούμε,
είναι αυτή μία ισχυρή υπογραφή;

Μπορώ να σας πω ότι όντως είναι,

διότι αυτό το είδος του φάσματος,
όπως αυτά που βλέπετε στα βιβλία,

και σαν αυτά που έχετε δει στα αμινοξέα,

δεν έχει σημασία πώς αλλάξατε
το περιβάλλον, είναι πολύ ισχυρό,

πρόκειται να αντικατοπτρίζει το περιβάλλον.

Οπότε τώρα θα σας δείξω
ένα μικρό πείραμα που κάναμε.

Και πρέπει να σας εξηγήσω,

η κορυφή αυτού του γραφήματος

δείχνει την συχνότητα της κατανομής
για την οποία μιλούσα.

Εδώ, στην πραγματικότητα,
είναι το άψυχο περιβάλλον

όπου εμφανίζεται η κάθε εντολή

με την ίδια συχνότητα.

Και κάτω από εκεί, είδα, στην πραγματικότητα,

το ρυθμό μετάλλαξης στο περιβάλλον.

Και ξεκινάω από ένα τόσο
μεγάλο ρυθμό μετάλλαξης

έτσι ώστε, ακόμη κι αν ρίξω

ένα αναπαραγόμενο πρόγραμμα

το οποίο σε διαφορετική περίπτωση
θα μεγάλωνε ευχαρίστως

να καταλάβει ολόκληρο τον κόσμο,

εάν το ρίξετε μέσα,
αποκτάει μετάλλαξη θανάτου αμέσως.

Οπότε δεν υπάρχει πιθανότητα ζωής

σε αυτό τον τύπο ρυθμού μετάλλαξης.

Αλλά μετά θα χαμηλώσω τη θερμοκρασία,
για να το πω έτσι,

και στη συνέχεια υπάρχει
αυτό το όριο της βιωσιμότητας

όπου τώρα θα ήταν πιθανό

για έναν αναπαραγωγέα πραγματικά να ζήσει.

Και όντως, θα ρίχνουμε αυτούς τους τύπους

στη σούπα διαρκώς.

Οπότε για να δούμε πώς θα φαίνεται.

Έτσι στην αρχή, τίποτα, τίποτα, τίποτα.

Πολύ ζέστη, πολύ ζέστη.

Τώρα το όριο βιωσιμότητας επιτυγχάνεται,

και η συχνότητα κατανομής

έχει αλλάξει δραματικά και,
στην πραγματικότητα, σταθεροποιείται.

Και τώρα αυτό που έκανα εκεί

είναι, ήμουν λίγο κακός, ανέβασα
τη θερμοκρασία ξανά και ξανά.

Και φυσικά, έφτασε
το όριο της βιωσιμότητας.

Και σας το ξαναδείχνω
αυτό επειδή είναι τόσο ωραίο.

Φτάνουμε το όριο της βιωσιμότητας.

Η κατανομή αλλάζει σε "ζωντανό!"

Και μετά, αφού έχετε φτάσει το όριο

όπου ο ρυθμός μετάλλαξης είναι τόσο υψηλός

που δεν μπορείτε να αυτο-αναπαραχθείτε,

δεν μπορείτε να αντιγράψετε την πληροφορία

στους απογόνους σας

χωρίς να κάνετε τόσα πολλά λάθη

η ικανότητά σας για αναπαραγωή
εξαφανίζεται.

Και μετά η υπογραφή χάνεται.

Τι μαθαίνουμε από αυτό;

Πιστεύω πως μαθαίνουμε αρκετά από αυτό.

Ένα από αυτά είναι,

εάν είμαστε σε θέση
να σκεφτούμε για τη ζωή

σε αφηρημένους όρους --

και δεν μιλάμε για πράγματα όπως φυτά,

και δεν μιλάμε για αμινοξέα,

και δεν μιλάμε για βακτήρια,

αλλά σκεφτόμαστε με όρους διεργασιών --

μετά μπορούμε να σκεφτούμε για τη ζωή,

όχι ως κάτι που είναι
τόσο ξεχωριστό στη Γη,

αλλά κάτι, που στην πραγματικότητα,
μπορεί να υπάρξει οπουδήποτε.

Διότι πραγματικά έχει να κάνει

με αυτές τις έννοιες της πληροφορίας,

της αποθήκευσης πληροφορίας

μέσα στα φυσικά υποστρώματα --

οτιδήποτε: δυαδικά ψηφία, νουκλεϊκά οξέα,

οτιδήποτε είναι ένα αλφάβητο --

και να σιγουρευτούμε
ότι υπάρχει κάποια διεργασία

έτσι ώστε η πληροφορία
να μπορεί να αποθηκευτεί

για πολύ περισσότερο
απ' ό,τι θα περιμένατε να είναι

οι χρονικές κλίμακες
για την αλλοίωση της πληροφορίας.

Και αν μπορείτε να το κάνετε αυτό,

τότε έχετε ζωή.

Οπότε το πρώτο πράγμα που μάθαμε

είναι ότι είναι εφικτό να ορίσουμε τη ζωή

μόνο σε όρους διεργασιών,

χωρίς να αναφερθούμε καθόλου

σε όλα εκείνα που θεωρούμε ιερά

όσον αφορά το είδος ζωής
που έχουμε στη Γη.

Και αυτό κατά μία έννοια μας
απομακρύνει ξανά,

όπως όλες οι επιστημονικές ανακαλύψεις,
ή οι πιο πολλές από αυτές --

είναι αυτή η συνεχής
εκθρόνιση του ανθρώπου --

από το ότι σκεφτόμαστε ότι είμαστε
μοναδικοί επειδή είμαστε ζωντανοί.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε ζωή. Μπορούμε
να δημιουργήσουμε ζωή σε έναν υπολογιστή.

Δεδομένου ότι είναι περιοριστικό,

έχουμε μάθει τι χρειάζεται

για να την δημιουργήσουμε πραγματικά.

Και εφόσον έχουμε αυτό,

τότε δεν είναι τόσο δύσκολο πια

να πούμε, εάν αντιλαμβανόμαστε
τις πρωταρχικές διεργασίες

που δεν αναφέρονται σε κανένα
συγκεκριμένο υπόστρωμα,

ότι μπορούμε να πάμε εκεί έξω

και να δοκιμάσουμε άλλους κόσμους,

να καταλάβουμε ποια είδη
χημικών αλφάβητων υπάρχουν,

να έχουμε μια καλή εικόνα
της κανονικής χημείας,

της γεωχημείας του πλανήτη,

έτσι ώστε να γνωρίζουμε
πώς θα είναι η κατανομή

στην απουσία ζωής,

και μετά να αναζητήσουμε
μεγάλες αποκλίσεις από αυτή --

αυτό το πράγμα ξεχωρίζει, που λέμε,

«Αυτό το χημικό πραγματικά
δε θα έπρεπε να ήταν εκεί».

Τώρα, δεν θα ξέρουμε αν θα υπάρχει ζωή εκεί,

αλλά μπορούμε να πούμε,

«Λοιπόν, τουλάχιστον θα ρίξω μια ματιά
με ακρίβεια σε αυτό το χημικό

και θα δω από που προέρχεται».

Και αυτή ίσως είναι η ευκαιρία μας

να ανακαλύψουμε πραγματικά τη ζωή

όταν δεν θα είναι ορατή.

Και άρα αυτό είναι το μήνυμα
που πρέπει να πάρετε μαζί σας

που έχω για εσάς.

Η ζωή μπορεί να είναι λιγότερο μυστηριώδης

απ' ότι την κάνουμε εμείς να είναι

όταν προσπαθούμε να σκεφτούμε
πώς θα είναι σε άλλους πλανήτες.

Και αν αφαιρέσουμε το μυστήριο της ζωής,

τότε πιστεύω πως είναι λιγάκι πιο εύκολο

για εμάς να σκεφτούμε πώς ζούμε,

και πως ίσως δεν είμαστε τόσο μοναδικοί
όπως πάντα πιστεύουμε ότι είμαστε.

Και θα σας αφήσω με αυτό.

Και σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)