Return to Video

De moed om te leven met radicale onzekerheid

  • 0:01 - 0:03
    Wat is het ergste dat zou kunnen gebeuren?
  • 0:04 - 0:07
    Bijna precies 10 jaar geleden
  • 0:07 - 0:10
    zat ik in een onderzoeksruimte
    die veel te koud was
  • 0:10 - 0:13
    te wachten op de ontmoeting
    met mijn nieuwe oncoloog.
  • 0:13 - 0:15
    Ik was doodsbang.
  • 0:15 - 0:19
    Ook al zat mijn toenmalige partner
    vlak naast me,
  • 0:19 - 0:21
    ik voelde me helemaal alleen.
  • 0:21 - 0:24
    Ik was net gediagnosticeerd
    met borstkanker,
  • 0:24 - 0:26
    en op dat moment leek het erop
  • 0:26 - 0:30
    dat een enkele heldere vlek
    op een scan van mijn rechterlong
  • 0:30 - 0:33
    betekende dat de kanker al was uitgezaaid.
  • 0:34 - 0:36
    Ik had uitgezaaide borstkanker.
  • 0:37 - 0:39
    Ik had op dit moment
    geen medische opleiding,
  • 0:39 - 0:41
    maar ik wist wat dat betekende
    als het waar was:
  • 0:42 - 0:44
    ongeneeslijke borstkanker.
  • 0:46 - 0:48
    Terminale borstkanker.
  • 0:49 - 0:51
    Ik was 27 jaar,
  • 0:51 - 0:54
    was net toegelaten
    tot de opleiding geneeskunde,
  • 0:54 - 0:57
    en ik vroeg me af of ik al
    aan het einde van mijn leven stond.
  • 0:58 - 1:03
    Mijn nieuwe oncoloog
    was geen warm persoon.
  • 1:04 - 1:06
    Ze werkte met simpele feiten,
  • 1:06 - 1:09
    zoals veel briljante artsen.
  • 1:10 - 1:14
    "Ons lichaam bestaat
    uit cellen", begon ze.
  • 1:14 - 1:16
    Ik onderbrak haar.
  • 1:16 - 1:19
    "Ik begin binnenkort
    aan de opleiding geneeskunde.
  • 1:19 - 1:20
    Ik weet het."
  • 1:21 - 1:25
    In plaats van dit te zien als een signaal
    om terug te gaan, opnieuw te beginnen,
  • 1:26 - 1:27
    ging ze vooruit.
  • 1:27 - 1:30
    Ze zei dat ik chemotherapie nodig had
  • 1:30 - 1:31
    om het onder controle te krijgen.
  • 1:31 - 1:35
    Ze vertelde over de details
    van het medicijn en de bijwerkingen
  • 1:35 - 1:36
    en het tijdschema.
  • 1:37 - 1:41
    Ik zei dat we geen biopsie hadden genomen
    van de heldere plek in mijn long,
  • 1:41 - 1:44
    en vroeg of ze zeker wist
    dat het kanker was.
  • 1:45 - 1:51
    Ik herinner me precies hoe ze
    bijna gefrustreerd leek door mijn vraag.
  • 1:51 - 1:54
    Misschien dacht ze dat ik
    haar uitleg niet volgde,
  • 1:54 - 1:57
    of, erger nog, dat ik in ontkenning was.
  • 1:58 - 2:01
    Ik wilde simpelweg dat ze
    zou begrijpen dat, als haar patiënt,
  • 2:01 - 2:04
    de biopsie niet een formaliteit was
  • 2:04 - 2:06
    om een al getrokken
    conclusie te bevestigen.
  • 2:07 - 2:11
    Het was een stalen naald
    door huid, spieren en bot,
  • 2:11 - 2:14
    die een stuk van mij
    naar de oppervlakte haalde
  • 2:14 - 2:15
    en een vraag beantwoordde
  • 2:15 - 2:18
    waarvan ik wou dat die niet
    gesteld hoefde te worden.
  • 2:18 - 2:23
    Voor de biopsie kon ik
    een 27-jarige vrouw zijn
  • 2:23 - 2:26
    die misschien uitgezaaide borstkanker had,
  • 2:26 - 2:29
    die waarschijnlijk
    uitgezaaide borstkanker had.
  • 2:29 - 2:31
    Dit is een cruciaal verschil,
  • 2:31 - 2:36
    maar niet een dat benadrukt wordt
    in het beste oncologieonderwijs.
  • 2:37 - 2:39
    In plaats daarvan werd ik weggestuurd
  • 2:39 - 2:43
    met de afspraak om de behandeling
    te starten over slechts een paar weken.
  • 2:44 - 2:47
    Er is zo veel gebeurd
    sinds dat eerste bezoek.
  • 2:47 - 2:50
    Ironisch genoeg was de biopsie
    niet slechts een formaliteit.
  • 2:50 - 2:54
    Mijn toenmalige oncoloog had gelijk.
  • 2:54 - 2:55
    (Gelach)
  • 2:55 - 2:56
    Deze liet inderdaad kanker zien,
  • 2:56 - 3:00
    maar het was een compleet
    losstaande longkanker,
  • 3:00 - 3:02
    en hoe gek het ook klinkt,
  • 3:02 - 3:05
    dit was geweldig nieuws.
  • 3:05 - 3:08
    Ik had geen uitgezaaide borstkanker,
  • 3:08 - 3:10
    ik had twee verschillende kankers,
  • 3:10 - 3:12
    maar ze waren beide gelokaliseerd,
  • 3:12 - 3:15
    en dus was de longkanker
    gelokaliseerd genoeg
  • 3:15 - 3:17
    om te worden verwijderd.
  • 3:17 - 3:20
    En dus begon het offensief
    van behandelingen met een longoperatie,
  • 3:20 - 3:22
    gevolgd door chemotherapie
  • 3:22 - 3:26
    en eindigde het met een borstoperatie
    vlak na mijn 28ste verjaardag.
  • 3:27 - 3:29
    En twee weken later
  • 3:29 - 3:31
    begon ik aan de opleiding geneeskunde.
  • 3:32 - 3:35
    Mijn nieuwe oncoloog,
  • 3:35 - 3:36
    (Gelach)
  • 3:36 - 3:41
    die veel vloeiender omgaat
    met feiten en hun implicaties,
  • 3:41 - 3:42
    suggereerde heel redelijk
  • 3:42 - 3:46
    dat ik mijn toelating tot geneeskunde
    een jaar zou uitstellen,
  • 3:46 - 3:50
    tijd zou nemen
    om te rusten, te herstellen,
  • 3:50 - 3:52
    en ik vertrouwde op haar advies.
  • 3:52 - 3:56
    Ik voelde me vreselijk tijdens
    de intensieve chemotherapiesessies.
  • 3:56 - 3:58
    En dus schreef ik naar de decaan,
  • 3:58 - 4:00
    ik legde mijn omstandigheden uit,
  • 4:00 - 4:03
    en het uitstel werd spoedig verleend.
  • 4:03 - 4:06
    Maar toen de mist van de chemo optrok,
  • 4:06 - 4:09
    vroeg ik me af wat
    ik met een jaar zou gaan doen.
  • 4:10 - 4:12
    Zou ik naar het strand gaan?
  • 4:12 - 4:13
    (Gelach)
  • 4:13 - 4:16
    Ik was niet echt een strandmens.
  • 4:16 - 4:17
    (Gelach)
  • 4:17 - 4:21
    En hoe veel jaren
    had ik überhaupt nog voor me?
  • 4:21 - 4:23
    Ik wilde heel graag geneeskunde studeren.
  • 4:23 - 4:26
    Het leek een ontbrekend stukje
    van mijn puzzel.
  • 4:26 - 4:30
    Dus in plaats van besluiteloos
    in rondjes denken,
  • 4:30 - 4:33
    vroeg ik me af: wat is het ergste
    dat zou kunnen gebeuren?
  • 4:33 - 4:37
    Nou, ik zou te zwak of ziek kunnen zijn
    om het werk te doen.
  • 4:37 - 4:39
    Het zou emotioneel te zwaar
    voor me kunnen zijn.
  • 4:39 - 4:42
    Ik zou kunnen zakken voor geneeskunde.
  • 4:42 - 4:46
    Maar toen besefte ik dat dat niet
    het ergste zou zijn dat me is overkomen,
  • 4:46 - 4:47
    zelfs in datzelfde jaar.
  • 4:47 - 4:50
    Dus waarom niet beginnen?
  • 4:50 - 4:54
    Waarom niet leven op de manier
    waarop ik wilde leven?
  • 4:55 - 4:56
    Dus dat deed ik.
  • 4:56 - 4:58
    Kaal en graatmager
  • 4:58 - 5:02
    deed ik mijn beste oorbellen in
    en mijn favoriete jurk aan,
  • 5:02 - 5:04
    en ik begon.
  • 5:04 - 5:06
    Ik deed alsof ik erbij hoorde
  • 5:06 - 5:07
    en dat gebeurde ook.
  • 5:08 - 5:11
    Ik kan niet beschrijven
    hoe moeilijk het was.
  • 5:11 - 5:14
    Op sommige dagen leek het onmogelijk.
  • 5:14 - 5:18
    Ik voelde me alsof ik dingen deed
    die in de toekomst niet belangrijk waren.
  • 5:18 - 5:22
    Maar elke dag vroeg ik me af:
    vind je dit nog leuk?
  • 5:22 - 5:24
    Is dit nog steeds wat je wilt doen?
  • 5:24 - 5:27
    En iedere dag was het antwoord 'ja',
  • 5:27 - 5:29
    soms een heel voorwaardelijk ja,
  • 5:29 - 5:31
    maar een ja.
  • 5:31 - 5:33
    En toen, net toen ik
    me comfortabel begon te voelen
  • 5:33 - 5:37
    en dacht dat ik misschien niet
    zou zakken voor geneeskunde,
  • 5:37 - 5:40
    kreeg ik een nog veel meer
    verwoestend bericht.
  • 5:40 - 5:47
    Ik hoorde dat ik een mutatie had
    in een gen dat TP53 heet, p53 in het kort.
  • 5:47 - 5:50
    Bekend als de bewaker van het genoom,
  • 5:50 - 5:51
    betekent een mutatie --
  • 5:51 - 5:56
    p53 is verantwoordelijk voor
    het controleren van de reparatie van DNA.
  • 5:56 - 6:00
    Een mutatie in dit gen betekent
    dat fouten niet hersteld worden.
  • 6:00 - 6:04
    Het betekent dat normale cellen
    veel sneller kankercellen worden.
  • 6:04 - 6:06
    Ineens, met deze kennis,
  • 6:06 - 6:09
    leek mijn medische geschiedenis
    angstwekkend logisch.
  • 6:10 - 6:14
    Ik had als kind kanker gehad --
    rhabdomyosarcoom -- toen ik zeven was.
  • 6:14 - 6:16
    Die kwam terug toen ik een tiener was.
  • 6:16 - 6:20
    En dit was allemaal voordat p53
    in het lab ontdekt was.
  • 6:20 - 6:24
    Toen had ik als jongvolwassene
    borst- en longkanker gehad.
  • 6:24 - 6:27
    Met de kennis van deze mutatie
  • 6:27 - 6:29
    leek het erop dat er geen einde kwam
  • 6:29 - 6:32
    aan het aantal kankers dat ik
    in mijn toekomst kon verwachten.
  • 6:33 - 6:35
    En toch
  • 6:35 - 6:39
    besloot ik om
    bestralingsoncoloog te worden.
  • 6:39 - 6:40
    (Gelach)
  • 6:40 - 6:44
    Ik hoopte binnen een aantal maanden
    mijn coschappen af te ronden,
  • 6:44 - 6:45
    naar een nieuwe stad te verhuizen
  • 6:45 - 6:50
    en aan mijn eerste echte baan
    te beginnen als arts en onderzoeker,
  • 6:51 - 6:53
    dankzij doorzettingsvermogen,
  • 6:53 - 6:55
    dankzij het bevoorrecht zijn,
  • 6:55 - 6:57
    dankzij therapie,
  • 6:57 - 7:02
    dankzij mijn medische teams
    en mijn familie en docenten,
  • 7:03 - 7:07
    omdat genetische diagnoses
    ons de kennis zouden moeten geven
  • 7:07 - 7:08
    om vooruit te komen.
  • 7:09 - 7:12
    En zelfs in het jaar 2020
  • 7:12 - 7:16
    betekent dat meestal geen wonderbaarlijke
    genezingen of medische doorbraken.
  • 7:17 - 7:20
    Een verwoestende genetische diagnose
  • 7:20 - 7:23
    betekent leren leven met onzekerheid.
  • 7:24 - 7:27
    Het betekent leren dat jij en je diagnose
  • 7:27 - 7:30
    niet het ergste zijn dat er kan gebeuren.
  • 7:30 - 7:32
    Leren om te leven met onzekerheid
  • 7:32 - 7:35
    betekent vooruit stappen in een leven
  • 7:35 - 7:39
    dat net zo vol schoonheid
    als vol uitdagingen zit.
  • 7:40 - 7:45
    Het betekent voor jezelf leren dat kanker
    gewoon een deel van je verhaal is.
  • 7:45 - 7:47
    Het is misschien niet het ergste
    dat je zal overkomen,
  • 7:47 - 7:49
    en als dat wel zo is, is dat oké.
  • 7:49 - 7:52
    Je kunt je dat eigen maken,
  • 7:52 - 7:56
    maar laat dat een verhaal zijn dat jij
    zelf schrijft en toestemming geeft,
  • 7:56 - 7:59
    niet een dat je opgelegd wordt
    door een ander.
  • 7:59 - 8:03
    Houd je brief voor uitstel in je hand,
    maar gebruik hem op je eigen voorwaarden.
  • 8:04 - 8:07
    Nu ik aan het einde kom
    van mijn opleiding oncologie,
  • 8:07 - 8:11
    heb ik steeds weer een déjà vu
    met het volgende scenario:
  • 8:11 - 8:13
    Een patiënt heeft kanker.
  • 8:13 - 8:14
    Er zijn een aantal opties
  • 8:14 - 8:20
    die allemaal een andere balans bieden
    tussen genezing en levenskwaliteit,
  • 8:20 - 8:24
    tussen de mogelijkheid
    om het leed te verlichten
  • 8:24 - 8:27
    en de mogelijkheid om leed te veroorzaken.
  • 8:27 - 8:29
    Een oncoloog zet de opties uiteen,
  • 8:29 - 8:33
    maar ergens in de discussie
    loopt iets scheef.
  • 8:33 - 8:35
    De keuze wordt meer zoiets als:
  • 8:35 - 8:38
    'Je kunt ervoor kiezen om iets te doen,
  • 8:38 - 8:41
    of je kunt ervoor kiezen om niets te doen.
  • 8:41 - 8:46
    We kunnen agressief zijn
    en je kanker behandelen,
  • 8:46 - 8:48
    of we kunnen het nog even aankijken.'
  • 8:48 - 8:51
    En 9,9 van de 10 keer zegt de patiënt:
  • 8:51 - 8:54
    'Ik wil alles doen dat ik kan doen.'
  • 8:55 - 8:56
    Natuurlijk.
  • 8:56 - 9:00
    Wie wil niet alles?
  • 9:00 - 9:02
    Maar wat is alles?
  • 9:03 - 9:08
    Is 'alles' het vermogen om in
    je eigen huis voor je raam te zitten
  • 9:08 - 9:12
    badend in de zon en omringd door familie?
  • 9:12 - 9:16
    Is 'alles' je vingers en tenen
    nog kunnen voelen,
  • 9:16 - 9:19
    omdat ze niet gevoelloos zijn geworden
    door chemotherapie?
  • 9:20 - 9:24
    Als oncologen is ons 'alles'
    het behandelen van kanker.
  • 9:25 - 9:30
    Het is bestraling en chirurgie
    en chemotherapie en nieuwe behandelingen.
  • 9:30 - 9:32
    En voor ons is het ergste
    dat zou kunnen gebeuren --
  • 9:32 - 9:35
    en ik heb meerdere oncologen
    dit horen zeggen --
  • 9:35 - 9:37
    het ergste dat zou kunnen gebeuren,
  • 9:37 - 9:40
    is dat de patiënt uitzaaiingen krijgt.
  • 9:40 - 9:43
    Of, het ergste dat zou kunnen gebeuren,
    is dat over vijf jaar
  • 9:43 - 9:46
    de kanker zal groeien, en dat ik
    meer bestraling zal moeten geven.
  • 9:47 - 9:50
    Als patiënt en als oncoloog
  • 9:50 - 9:54
    zou ik nooit beweren dat dit
    geen verwoestende uitkomsten zijn.
  • 9:54 - 9:56
    Maar zijn ze het ergst?
  • 9:56 - 9:59
    Zou het beheersen van de kanker
  • 9:59 - 10:02
    altijd in het middelpunt
    van ons denken moeten staan?
  • 10:04 - 10:11
    Veel onbeschrijfelijk, onbegrijpelijk
    pijnlijke, wrede dingen zijn me overkomen
  • 10:11 - 10:14
    door mijn kankers
    en mijn genetische mutatie.
  • 10:15 - 10:19
    En toch denk ik
    dat ik veel geluk heb gehad,
  • 10:19 - 10:22
    omdat het ergste dat zou kunnen
    gebeuren, nooit is gebeurd;
  • 10:23 - 10:28
    omdat ik verwoesting en onzekerheid
    aan tafel heb laten zitten,
  • 10:28 - 10:31
    maar ergens aan de zijkant.
  • 10:31 - 10:33
    Toen ik gediagnosticeerd werd
    met uitgezaaide borstkanker,
  • 10:33 - 10:38
    ging ik voor een second opinion
    naar Boston, want wat had ik te verliezen?
  • 10:38 - 10:41
    Toen mijn oncoloog me heel goed en veilig
  • 10:41 - 10:42
    en standaard advies gaf,
  • 10:42 - 10:44
    begon ik toch
    aan de opleiding geneeskunde,
  • 10:44 - 10:47
    ook al onderging ik
    behandeling voor kanker.
  • 10:48 - 10:51
    In plaats van patiënten
    met kanker te ontwijken,
  • 10:51 - 10:54
    werd ik bestralingsoncoloog,
  • 10:54 - 10:56
    en ik werk met patiënten
    die erg op me lijken,
  • 10:56 - 10:58
    iedere dag.
  • 10:58 - 11:04
    In plaats van me voor te stellen welk leed
    ik een toekomstige partner kon aandoen
  • 11:04 - 11:06
    als ik overleed aan kanker,
  • 11:06 - 11:09
    trouwde ik met mijn geweldige echtgenoot.
  • 11:09 - 11:11
    Omdat het ergste dat zou kunnen gebeuren
  • 11:11 - 11:15
    altijd een reeks negatieven is.
  • 11:15 - 11:17
    Het zijn blanco ruimtes
  • 11:17 - 11:19
    die gevuld zouden moeten worden met leven.
  • 11:20 - 11:23
    Wat is het meest brutale
  • 11:23 - 11:26
    wat ik ondanks dit soort
    radicale onzekerheid heb gedaan?
  • 11:28 - 11:31
    Dit is William.
  • 11:32 - 11:38
    Hij is de meest vreugdevolle persoon
    die ik ooit heb ontmoet,
  • 11:39 - 11:44
    en in iets meer dan een jaar heeft hij
    de wereld al een betere plek gemaakt.
  • 11:46 - 11:50
    Als oncologen praten we met onze patiënten
  • 11:50 - 11:52
    alsof het ergste dat zou kunnen gebeuren
  • 11:52 - 11:54
    is dat hun kanker kan terugkomen,
  • 11:55 - 11:58
    of dat het kan uitzaaien,
    of dat ze eraan kunnen overlijden.
  • 11:58 - 12:01
    Als patiënt weet ik
    dat deze dingen cruciaal zijn.
  • 12:01 - 12:04
    Maar ik wil de manier veranderen
    waarop we hierover denken
  • 12:04 - 12:08
    en ik wil de manier veranderen waarop we
    hierover praten met onze patiënten.
  • 12:08 - 12:10
    Als patiënt
  • 12:10 - 12:15
    is het ergste dat kan gebeuren
    dat kanker je de kans ontneemt,
  • 12:15 - 12:17
    het vermogen ontneemt om te zijn
  • 12:17 - 12:18
    en te doen
  • 12:18 - 12:19
    en lief te hebben.
  • 12:20 - 12:22
    En dat zal het doen.
  • 12:22 - 12:24
    Tenminste tijdelijk.
  • 12:25 - 12:28
    Maar om dit verlies van leven
    bij de levenden te minimaliseren,
  • 12:28 - 12:34
    dat is de moeilijkere en volgens mij
    ware taak van de oncoloog:
  • 12:34 - 12:39
    om alle gereedschappen die we hebben
    te nemen en ze te plaatsen in de context
  • 12:39 - 12:41
    van het hele leven van een patiënt;
  • 12:41 - 12:46
    om gidsen te zijn
    in hoe je omgaat met lijden,
  • 12:46 - 12:48
    het diep erkent,
  • 12:48 - 12:53
    maar niet de angst voor toekomstig lijden
    de lijn laat zijn voor je verdere reis.
  • 12:54 - 12:59
    Een van mijn mentoren zegt altijd
    dat het medische gedeelte gemakkelijk is.
  • 13:00 - 13:03
    En zo voelt het nooit
    voor een beginnend arts,
  • 13:04 - 13:06
    maar de omtrekken daarvan zijn afgebakend.
  • 13:07 - 13:13
    We hebben grote studies om ons te leiden,
    en dat leren we tijdens onze coschappen.
  • 13:14 - 13:21
    Veel moeilijker is om te leren hoe je
    elke patiënt moet helpen navigeren
  • 13:21 - 13:24
    in de massa's problemen
    die hun ziekte inhoudt.
  • 13:25 - 13:30
    Ik vind het heel grappig
    dat, achteraf gezien,
  • 13:30 - 13:32
    mijn leven er als
    een keurig pakketje uitziet.
  • 13:33 - 13:37
    Het lijkt alsof ik iedere stap heb gepland
  • 13:37 - 13:42
    en dat kanker misschien tot goede dingen
    heeft geleid in mijn leven.
  • 13:42 - 13:46
    Stap een: meld je aan
    voor de opleiding geneeskunde.
  • 13:46 - 13:49
    Stap twee: word gediagnosticeerd met
    en behandeld voor kanker.
  • 13:49 - 13:52
    Stap 3: heb het allemaal,
  • 13:52 - 13:54
    een carrière en een gezin.
  • 13:55 - 13:57
    Maar ik kan je vertellen
  • 13:58 - 14:03
    dat iedere fase
    een sprong in het duister was
  • 14:03 - 14:07
    ondanks een bijna verlammende onzekerheid.
  • 14:08 - 14:10
    En het is die moed
  • 14:10 - 14:13
    die ik al mijn patiënten probeer te geven.
  • 14:13 - 14:17
    Ik probeer dit te doen
    ongeacht de technische medische details
  • 14:17 - 14:20
    van kankers en beslissingen
    over de behandeling
  • 14:20 - 14:21
    en mutaties,
  • 14:21 - 14:24
    ongeacht de glibberige fictie
  • 14:24 - 14:26
    van prognoses.
  • 14:27 - 14:29
    Ik probeer te leren wat ze willen
  • 14:30 - 14:31
    en wat ze nodig hebben,
  • 14:31 - 14:35
    wat ze wensen en waarover
    ze zich zorgen maken,
  • 14:36 - 14:39
    waarover ze dromen,
  • 14:40 - 14:43
    wat ze vroeger dreef
  • 14:43 - 14:50
    en wat ze zal ondersteunen tijdens
    het harde proces van kankerbehandeling.
  • 14:51 - 14:55
    Het neemt niet zo veel tijd in beslag.
  • 14:56 - 15:00
    Het vergt wel een paar
    geconcentreerde, stille momenten
  • 15:00 - 15:04
    die bewuste cultivering nodig hebben.
  • 15:05 - 15:07
    Maar dit is een partnerschap,
  • 15:08 - 15:10
    en het doet ertoe,
  • 15:12 - 15:15
    want het ergste dat kan gebeuren
  • 15:15 - 15:21
    is een oncoloog hebben
    die alles doet -- alles --
  • 15:21 - 15:24
    om je kanker te genezen
  • 15:24 - 15:26
    en die niets doet
  • 15:26 - 15:29
    om je te helpen je leven te leiden.
  • 15:31 - 15:32
    Dank jullie wel.
  • 15:32 - 15:36
    (Applaus)
Title:
De moed om te leven met radicale onzekerheid
Speaker:
Shekinah Elmore
Description:

Als je toekomst onzeker is, hoe zorg je dan dat je doorzet? In deze moedige talk deelt oncoloog en ex-kankerpatiënt Shekinah Elmore hoe ze het leven omarmde na een zeldzame genetische diagnose - en legt ze uit waarom ze gelooft dat artsen de plicht hebben om hun patiënten te helpen om te leren leven met radicale onzekerheid.
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
15:53

Dutch subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.