De Jongen van het Internet: het verhaal van Aaron Swartz

Onrechtvaardige wetten bestaan;

zulllen we ze gewoon gehoorzamen,

Of zullen we proberen om ze te veranderen, en ze gehoorzamen tot we daarin geslaagd zijn,

of zullen we ze meteen overtreden?

Een medeoprichter van de nieuw- en entertainment website Reddit werd dood aangetroffen.

Hij was een wonderkind, hoewel hij nooit zo over zichzelf dacht.

Hij was helemaal niet geïnteresseerd

in het opstarten van een bedrijf en het verdienen van geld

Er is een diepgaand gevoel van verlies in Highland Park,

Aaron Swartz's geboorteplaats,

wanneer geliefden afscheid nemen van één van de meest heldere lichten van het Internet.

Vrijheid, openlijke toegang en computer activisten betreuren hun verlies.

"Een verbazingwekkend intellectueel", wanneer je met mensen praat die hem kenden.

Hij werd gedood door de overheid

en MIT gooide al haar basisprincipes overboord.

Ze wilden van hem een voorbeeld maken.

Overheden hebben een onlesbare drang om te controleren.

Hij zou mogelijk 35 jaren in de gevangenis moeten doorbrengen
en een boete van een miljoen dollar.

Het stellen van vragen of vervolgingsijver en ik zou zelfs zeggen wangedrag.

Heeft u deze specifieke materie bekeken en bent u tot enige conclusies gekomen?

Toen ik opgroeide, weet je, werd ik me geleidelijk bewust dat

alle dingen rondom mij, die mensen me vertelden

eigenlijk waren zoals het gewoon was , hoe het altijd zou zijn

Maar die waren helemaal niet gewoon,
er waren dingen die veranderd konden worden

en nog belangrijker, er waren dingen die verkeerd waren, en veranderd moesten worden.

En toen ik me dat bewust werd, was er eigenlijk geen manier terug.

De Jongen van het Internet

Welkom bij verhaal voorlezen.

De naam van het boek is "Paddington op de kermis"

Wel, hij werd geboren in Highland Park en groeide daar op.

Aarom was afkomstig uit een familie met drie broers, allen uitzonderlijk slim.

Oh, de doos valt om ...

Dus we waren allen, weet je wel, kinderen die zich niet al te best gedroegen

Je weet wel, drie gebroeders die heel de tijd rond renden, kattekwaad uithaalden

Hey, nee, nee, nee!

-Aaron!
-Wat?

Maar ik het me gerealiseerd dat Aaron op zeer jonge leeftijd geleerd heeft om te leren.

Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht...

-Klop, klop!
-Wie is daar?

-Aaron.
-Aaron wie?

-Aaron de Grapjas.

Hij wist wat hij wilde, en hij wilde het altijd doen.

Hij is er altijd in geslaagd, in wat hij wilde.

Z'n nieuwsgierigheid was eindeloos.

Hier een fotootje van de planeten.

En elke planeet heeft een symbool. Mercury symbool, Venus symbool, Mars symbool...

Op een dag zei hij tegen Susan: wat is dat gratis gedoe voor de hele familie in het centrum van Highland Park?

"Gratis familie entertainment in het centrumloze park"

Toen was hij drie.

En ze zei: over wat heb je het?

Hij zei: Kijk, hier op de ijskast, "Gratis voor de hele familie in het centrum van Highland Park".

Ze was echt verbaasd dat hij kon lezen.

Het heet "Mijn Familie Seder".

Die Seder avond is anders dan alle andere avonden.

Ik herinner me dat we eens in de bibliotheek van de Universiteit van Chicago waren.

Ik nam een boek van de plank, het was er eentje van het jaar 1900.

Ik toonde het hem: weet je, dit is een buitengewone plek.

Allen waren we nieuwsgierige kinderen, maar Aaron genoot echt van leren en echt van les geven.

En wat we gaan leren is het ABC achterwaarts.

Z, Y, X, W, V, U, T...

Ik herinner me dat hij terug thuis kwam van zijn eerste les Algebra.

Hij zei: "Noah, laat me je Algebra leren!"

Ik: wat is Algebra?

En altijd was hij zo.

Nu moet je op die knop klikken, daar! Nu heeft het dat!

Nu is het in het roze!

Toen hij twee of drie jaar oud was, heeft Bob hem kennis leren maken met computers,

toen is hij als een gek van start gegaan.

(baby geluid)

We hadden allemaal computers, maar Aaron bloeide er echt mee open, bloeide echt open op het Internet.

-Op de computer aan het werk?
-Naah...

Hoe komt het mama , Waarom werkt er niets?

Hij begon met programmeren op een hele jonge leeftijd.

Ik herinner me de eerste programma dat ik met hem heb geschreven dat was in Basic, en dat was een Star Wars trivia spel

Hij kwam bij mij zitten in de kelder, waar de computer was

uren lang , om het spel te programmeren

Het probleem dat ik steeds had met hem was dat er niets was wat ik af wilde

En voor hem, was er altijd iets te doen , altijd iets dat programmeren kon oplossen

De manier waarop Aaron het altijd zag was , dat programmeren magisch is

Jij kan dingen bereiken die normale mensen niet kunnen

Aaron maakte een geld automaat , en gebruikte daarvoor een Macintosh en een kartonnen doos

Een jaar voor Halloween , wist ik niet wat ik wilde zijn,

en hij dacht dat het heel heel cool zou zijn als ik met zou verkleden als zijn nieuwe favoriete computer,

wat in die tijd de originele iMac was.

Ik bedoel, hij haatte om voor Halloween te verkleden maar hij hield ervan om andere mensen te overtuigen

om te verkleden in dingen die hij graag wou zien.

Gastheer Aaron, stop! jongens, kom op , kijk naar de camera!

Spider-man kijkt naar de camera.

Hij maakte een website genaamd De Info, waar mensen informatie konden invoeren.

Ik weet zeker dat er iemand daar buiten is die alles weet van goud, blad goud.

Waarom schrijven ze daar niks over op de website? En dan kunnen andere mensen komen op een later punt

en die informatie lezen, en dan informatie wijzigen als ze dachten dat het niet goed was.

Niet te ongelijk van Wikipedia, toch?

En dit was voordat Wikipedia begon, en dit is gecreëerd door een 12 jarige,

in zijn kamer, met zichzelf , werkend op een kleine server, met gebruik van eeuwen oude technologie.

Een van de leraren zijn antwoord was, zoiets als: Dit is een vreselijk idee, je kan niet zomaar iedereen auteur laten zijn van de encyclopedie.

De hele reden dat wij geleerden hebben is om deze boeken voor ons te schrijven. Hoe heb je zo een slecht idee kunnen hebben?

Ik en mijn andere broer deden, zo van: Oh, je weet, Wikipedia is cool, maar we hadden dat in onze huis , vijf jaar geleden.

Aaron's website, theinfo.org, wint een school competitie

gehost door de Cambridge-gebaseerde web design firma ArsDigita.

Wij gingen allemaal naar Cambridge toen hij zijn ArsDigita prijs won

en wij hadden geen idee wat Aaron aan het doen was

Het was duidelijk dat de prijs heel belangrijk was.

Aaron werd al snel betrokken met online programmeer gemeenschappen,

en toen in de proces om een nieuwe web hulpmiddel vorm te geven

Hij komt naar me toe en zegt, zoiets als: Ben, er is een heel geweldig ding waarmee ik aan het werk ben.

Je moet dit horen!

En ik ben zoiets van: Ja, wat is het?

En hij zegt: Er is iets genaamd RSS.

En hij legt me uit was RSS is.

En ik zo van: waarom is dat nuttig, Aaron? Is er een website die het gebruikt, zo van waarom zou ik het willen gebruiken?

Er is een mail lijst voor mensen die werken aan RSS en XML in het algemeen.

En er is een persoon Aaron Swartz genaamd, die heel competitief was maar heel slim en hij had vele goede ideeën.

en hij had vele goeie ideeën en kwam nooit naar de vergaderingen

hij kwam nooit naar de vergaderingen, en ze zeiden,

weet je, wanneer kom je eens naar één van de vergaderingen?

En hij zei: weet je, ik denk niet dat mijn mama me zou laten gaan. Ik ben...ik ben net 14 geworden.

Dus hun eerste reactie was, wel, je weet, deze persoon, deze collega met wie we gedurende het hele jaar heb samengewerkt is...

was 13 jaar oud toen we met hem werkten, en hij is nu pas 14.

En hun tweede reactie was: Jezus, we willen hem echt ontmoeten! Dat is fantastisch!

Hij was lid van het committee dat RSS heeft ontworpen.

Hij hielp mee moderne hypertext vorm te geven.

Het deel waaraan hij meewerkte, RSS, was een tool die je kan gebruiken om samenvattingen te ontvangen

van zaken die afspelen op allerlei web pagina's.

Hoofzakelijk zou je dit gebruiken voor een blog. Zo zijn er misschien wel 10 of 20 blogs van mensen die je wenst te lezen.

Je gebruikt hun RSS feeds, de samenvattingen van wat er zich afspeelt op deze andere pagina's

om een soort van verenigde lijst te krijgen over alles dat zich afspeelt.

Aaron was erg jong, maar hij begreep de technologie en zag dat het onvolkomen was

en hij zocht naar manieren om het beter te maken.

Dus zette z'n moeder hem op vliegtuigen vanuit Chicago, wij pikten hem op in San Francisco.

We introduceerden hem interessante mensen om te discussiëren en lachten met z'n vreselijke eetgewoonten.

Hij at alleen maar eten voor blanken, zoals gestoomde rijst en geen gebakken rijst want dat was niet voldoende blank

en wit brood enzovoort...

En je was verbaasd van de kwaliteit van de debatten die te voorschijn kwam,

van wat leek afkomstig te zijn van een mond van een kleine jongen.

En je zou denken dat dit de jongen is die echt ergens gaat geraken als hij niet dood zou gaan van scheurbuik.

Aaron, het is jouw beurt!

Ik denk dat het verschil vandaag is dat je geen bedrijven meer kan maken zoals dotcoms.

Je kan geen bedrijven hebben die zomaar hondeneten over het Internet verkopen of hondeneten over mobiele telefoons.

Maar er is nog steeds heel wat innovatie.

Denk dat als je de innovatie niet ziet, dat je hoofd misschien in het zand zit!

Hij gaat erin op als de persoonlijkheid van een alpha nerd, waar geldt:

"Ik ben slimmer dan jou en omdat ik slimmer ben dan jou ben ik beter dan jou

en kan ik jou vertellen wat je moet doen".

Het is een verlengde van hem alsof hij een lomperd is.

Dus omdat je alle deze computers aggregeert kan je grote problemen oplossen

zoals het zoeken naar intelligent leven en proberen om kanker op te lossen.

De eerste keer dat ik hem ontmoette was op IRC, ofwel Internet Relay Chat.

Hij schreef niet zomaar code, hij kon ook mensen enthousiast maken om problemen op te lossen die hij had.

Hij verbond mensen.

De vrije cultuur beweging, daar stak hij veel energie in.

Ik denk dat Aaron er probeerde voor te zorgen dat de wereld werkte. Hij probeerde het te verbeteren.

Hij had een zeer sterke persoonlijkheid, die zeker veren verloor bij momenten.

Het was zeker niet dat hij altijd comfortabel was met de wereld

en de wereld was niet altijd comfortabel met hem.

Aaron ging naar het middelbaar en hij was echt schoolziek.

Hij hield er niet van, hij hield niet van de lessen die gegeven werden and hij hield niet van de leerkrachten.

Aaron wist wel hoe hij informatie kon verkrijgen.

Hij dacht: "Ik moet niet naar deze leraar om geometrie te leren.

Ik kan gewoon het geometrie boek lezen.

En ik moet niet naar de leraar om zijn versie te leren van de Amerikaanse geschiedenis,

ik heb drie historische compilaties hier, ik zou die gewoon kunnen lezen.

En ik ben niet geïnteresseerd in dat, ik ben geïnteresseerd in het web".

Ik was zeer gefrustreerd met school, ik dacht dat de leerkrachten niet wisten waar ze het over hadden.

Ze domineerden en controleerden me, het huiswerk was zielig

en het was allemaal maar met de bedoeling om studenten te doen pennen en hen te forceren bezig te zijn.

En weet je, ik begon boeken te lezen over de geschiedenis van onderwijs

en hoe dit onderwijssysteem ontwikkeld werd.

Dan ken je de alternatieven hiervoor en manieren waarop dat mensen echt iets kunnen leren

in plaats van het opsommen van feiten die leraren hun vertelden.

En dat heeft me op pad gestuurd om dingen in vraag te stellen, toen ik de school in vraag steld,

stelde ik de maatschappij die de school heeft gebouwd in vraag, ik stelde de bedrijven waarvoor de school mensen opleidde invraag,

ik stelde de overheid in vraag die deze gehele structuur heeft opgezet.

Een van de dingen waar hij een passie voor had was copyright, vooral in de begindagen.

Copyright is altijd een soort van last geweest voor de uitgeversbranche en voor lezers,

maar het was geen overdreven last, het was een redelijke institutie

om ervoor te zorgen dat mensen betaald werden.

Hetgeen Aaron zijn generatie ervaren heeft was de botsing tussen het antieke copyright systeem

en dit fantastische nieuwe ding dat we aan het bouwen waren, het Internet en het Web.

Die dingen botsten en wat we kregen was chaos.

Toen onmoette hij Harvard's professor in de rechten Lawrence Lessig

dewelke toen in het hooggerechtshof de copyright wet in vraag stelde.

De jonge Aaron Swartz vloog naar Washington om te luisteren naar wat er werd gezegd in het hooggerechtshof.

Ik ben Aaron Swartz en ik ben hier om te luisteren naar LD, om het LD document te zien.

Waarom ben je naar heer gevlogen van Chicago en helemaal naar hier gekomen om het LD document te zien?

Dat is een moeilijkere vraag...

Ik weet het niet. Het is heel spannend om het hooggerechtshof te zien,

vooral in een prestigieuze zaak als deze.

Lessig kwam ook naar buiten met een nieuwe manier om copyright op het Internet te definiëren.

Het noemde Creative Commons.

Dus het simpele idee van Creative Commens is om mensen, makers,

een simpele manier te geven om hun creativiteit te drukken met de daar bijhorende vrijheden.

Dus als copyright gaat over "All rights reserved", dan is dit een "Some rights reserved" model.

Ik wil je op een simpele manier zeggen: hier is wat je kan doen met mijn werk,

zelfs als er andere dingen zijn waarvoor je mijn toelating nodig hebt vooraleer je het kunt doen.

En Aaron zijn rol was het computer gedeelte.

Zoals hoe je de licenties zo opstelt zodat ze simpel en begrijpbaar zullen zijn

en uitgedrukt kunnen worden zodat machines ze kunnen verwerken.

En de mensen dachten: waarom schrijft deze 15-jarige jongen de specificatie van Creative Commons?

Denk je niet dat dat een grote fout is?

En toen werd het: de grootste fout die je kan maken is niet luisteren naar deze jongen.

Hij is zelfs nog niet groot genoeg om boven het podium uit te komen.

En er was een verplaatsbaar podium en er was deze gênante situatie,

dat wanneer hij zijn laptop aansloot niemand zijn gezicht nog kon zien.

Wanneer je op onze website komt hier, en je gaat naar "Kies licentie",

krijg je een lijst met opties, er wordt uitgelegd wat deze betekenen, en je krijgt drie simpele vragen:

"Wil je toeschrijving verseisen?"

"Wil je commercieel gebruik van je werk toelaten?"

"Wil je wijzigingen aan je werk toelaten?"

Ik was compleet verbaasd dat deze volwassenen hem als een volwassen persoon aanschouwden.

En Aaron stond daar voor een heel publiek vol met mensen en begon gewoon te praten

over het platform dat hij had ontworpen voor Creative Commons.

En ze luisterden allemaal naar hem. Gewoon...

Ik zat vanachter en dacht: hij is maar een jongen, waarom luisteren ze naar hem?

Maar ze deden dat...

Wel, ik denk niet dat ik het volledig begrijp.

Hoewel critici menen dat er niet veel nodig is opdat artiesten betaald worden voor hun werk,

was het succes van Creative Commons enorm.

Momenteel op alleen de website van Flickr, zijn er meer dan 200 miljoen mensen die een of andere vorm van een Creative Commons licensie gebruiken.

Hij droeg bij door z'n technische capaciteiten en toch was het niet zomaar simpelweg een technische zaak voor hem.

Aaron schreef vaak openhartig in zijn persoonlijke blog:

Ik denk diep na over de dingen, en ik wil dat anderen dat ook doen.

Ik werk voor ideeën en leer van mensen. Ik hou er niet van om mensen uit te sluiten.

Ik ben een perfectionist, maar ik zorg dat dat me niet verhindert om iets te publiceren.

Behalve onderwijs en entertainment, ga ik mijn tijd niet verspillen

aan dingen die geen impact zullen hebben.

Ik probeer vrienden te zijn met iedereen, maar ik haat het als je me niet serieus neemt.

Ik koester geen wrok, dat is niet productief, maar ik leer uit ervaring.

Ik wil de wereld verbeteren.

In 2004 verlaat Swartz Highland Park en schrijft zich in aan Stanford University.

Hij had zwerende dikke darmontsteking, wat zeer vervelend was en we waren bezorgd over de medicatie die hij in nam.

Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en hij nam een cocktail van pillen elke dag.

Eén van die pillen was een steroïde die zijn groei belemmerde,

wat er voor zorgde dat hij zich anders voelde dan andere studenten.

Aaron, denk ik, kwam op Standford om een scholarship te doen

en hij komt terecht in een babysit programma voor mensen uit het middelbaar die overpresteren

dewelke in 4 jaar bestemd waren om captains of industry en 1 percenters dienen te worden

en ik denk dat dat hem helemaal gek maakte.

In 2005, na slechts een jaar,

werd Swartz een positie aangeboden bij een nieuwe start-up incubatie bedrijf genaamd Y Combinator, geleid door Paul Graham.

Hij dacht: "Hey, ik heb dit idee voor een website."

En Paul Graham vond hem wel leuk en zei, "Ja, natuurlijk."

Plots stopt hij met school, verhuist naar zijn appartement...

Dit was Aaron's appartement toen hij hier verhuisde.

Ik heb vage herinneringen van mijn vader die me vertelt hoe moeilijk het was om een lease te verkrijgen

want Aaron had geen krediet en hij was van school af.

Aaron leefde in wat nu de woonkamer is en sommige posters hangen er nog van toen Aaron hier woonde.

En de bibliotheek... er zijn nog meer boeken, maar vele zijn van Aaron.

Aaron's Y Combinator site was infogami, een tool om websites te bouwen.

Maar infogami vond het moeilijk om gebruikers te vinden, en Swartz besloot uiteindelijk

om zijn bedrijf met een ander Y Combinator project te mergen dat hulp nodig had.

Het was een project dat geleid werd door Steve Huffman en Alexis Ohanian, genaam reddit.

Dat startten we van bijna niets. Geen gebruikers, geen geld, geen code,

en het groeide dag bij dag in een enorm populaire website.

En het toonde geen teken van ophouden,

eerst hadden we 1000 gebruikers, toen 10000, dan 20000 enzovoort... Het was gewoon ongelofelijk...

reddit werd groot en het is eigenlijk een soort van geeky plekje op het Internet.

Er is veel humor, er is veel kunst en de mensen stroomden gewoon samen op de site

en maakte dat die site de belangrijkste site was waar ze elke morgen naar toe gingen voor hun nieuws.

reddit grenst eigenlijk net aan chaos op sommige niveau's,

dus enerzijds is het plek waar mensen het nieuws van de dag bespreken, technologie, politiek en issues,

en toch is er veel Not Safe For Work materiaal, offensief materiaal,

er zijn sommige sub-reddits waar trolls hun thuishaven vinden

en dus, in die zin is reddit ook wel een beetje controversieel.

Het zit eigenlijk op het randje van chaos.

reddit trekt de aandacht van de publicatiereus Condé Nast,

dewelke een bod uitbrengt om het bedrijf te kopen.

Een grote hoeveelheid geld, groot genoeg zodat mijn vader overvallen werd met allerlei vragen

zoals: "Hoe sla ik deze hoeveelheid geld op?"

Echt heel veel geld...
Echt heel geld.

Waarschijnlijk meer dan een miljoen dollars, maar ik weet het eigenlijk niet.

- En hoe oud was hij toen?
- 19 - 20...

Dus het was in dit appartement waar ze samen zaten, op wat deze zetels vooraf ging,

om reddit te hacken en toen ze reddit verkocht hadden

gaven ze een grote party en vlogen
naar California de volgend dag

en de sleutels lieten ze achter bij mij.

Het was grappig, weet je, hij had deze start-up verkocht

en we namen aan dat hij de rijkste persoon was die rondliep

maar hij zei: "Oh nee, voor mij is deze kamer zo groot als een schoenendoos goed. Het is al wat ik nodig heb."

Het was amper groter dan een kast.

Het idee dat hij geld zou besteden aan fancy dingen leek gewoon zo ongeloofwaardig

Hij leg het uit als "Ik hou ervan om in appartementen te wonen dus ik ga niet veel geld spenderen voor een nieuwe plek, ik ga geen villa kopen

En ik loop graag rond in een jeans en een T-shirt,

dus ik ga geen geld meer uitgeven aan kleding.

Het maakt echt niet veel uit."

Wat wel van belang is voor Swart is hoe het verkeer over het internet loopt.

En wat onze aandacht trekt.

In het oude systeem van broadcasting, ben je fundamenteel beperkt door de hoeveelheid

ruimte in de ether. Je kan slechts tien kanalen uitzenden door de ether, televisie

of zelfs met kabel, je had 500 kanalen.

Op het Internet kan iedereen een kanaal hebben. Iedereen kan een blog aanmaken of een Myspace pagina.

Iedereen heeft een manier om zich uit te drukken.

Wat je nu ziet is geen vraag van wie toegang heeft tot de ether,

het is een vraag over wie controle krijgt over hoe mensen te vinden.

Weet je, je ziet macht centraliseren op sites zoals Google, ze zijn een soort van bewakers die zeggen

waar je naar toe moet gaan op het Internet.

De mensen die je bronnen van nieuws en informatie aanleveren.

Dus het is niet dat alleen bepaalde mensen het recht hebben om te spreken, nu heeft iedereen

een recht om te spreken. De vraag is wie er gehoord wordt.

Nadat hij in San Francisco startte met werken bij Condé Nast, komt hij aan op het kantoor

en ze willen hem een computer geven met vanalle rotzooi erop geïnstalleerd

en ze zeggen dat hij geen nieuwe dingen kan installeren op zijn computer,

dat is voor een ontwikkelaar verschrikkelijk.

Vanaf dag één kloeg hij over vanalles.

"Grijze muren, grijze bureaus, grijs geruis. De eerste dag dat ik daar was kon ik het niet aan.

Tegen lunch had ik mezelf opgesloten in de WC en begon te schreeuwen.

Ik kan me niet inbeelden helder te blijven met iemand die de hele dag in men oor blaast

laat staan om werk gedaan te krijgen

niemand hier overigens lijkt werk gedaan te krijgen

Iedereen komt hier altijd op kantoor om rond te hangen en te praten of om

een nieuw videospel te spelen dat Wired aan het testen is."

Hij had andere ambities die politieke georïenteerd waren.

En Silicon Valley heeft eigenlijk die cultuur niet

die technische activiteiten voor politieke doeleinden inzet.

Aaron haatte om te werken voor een bedrijf.

Ze haten allemaal om voor Condé Nast te werken, maar Aaron
is de enige die het niet accepteert.

En Aaron zorgt ervoor dat hij ontslagen wordt.

Door nooit op te dagen voor werk.

Het schijnt nogal een heftige break-up geweest te zijn.
Zowel Alexis Ohanian en Steve Huffman

weigerden om voor deze film geïnterviewd te worden.

Hij wees de bedrijfswereld af. Eén van de echt belangrijke dingen om te herinneren over

die keuze wanneer Aaron besliste om de start-up cultuur te verlaten was dat hij eveneens

de dingen die hem beroemd en bemind maakte achter zich liet.
Hij riskeerde om zijn fans teleur te stellen.

Hij belandde waar hij zou moeten zijn, en hij was zich zelfbewust en

fatsoenlijk genoeg om te realiseren dat hij de enige roos
op een pak stront had willen plukken

en tijdens het klimmen zijn reukzin had verloren.

En in plaats van daar te blijven zitten en vol te houden dat het wel niet zo erg was

en dat ie toch de roos had

kwam hij terug naar beneden, wat echt wel cool is.

Aaron dacht altijd dat programmeren magie is.

Je kan dingen doen die normale mensen niet kunnen, door te programmeren.

Dus als je magische krachten had, zou je ze dan gebruiken voor het goede of om bergen geld te scheppen?

Swart was geïnspireerd door één van de visionairen die hij ontmoet als kind.

De man die het wereldwijdeweb heeft uitgevonden,
Tim Berners-Lee.

In de jaren 1990 was Berners-Lee op één van de meest lucratieve uitvindingen

van de 20ste eeuw aan het broeden.

Maar in plaats van te profiteren van de uitvinding
van het WereldWijdeWeb, gaf hij het gratis weg.

Het is de enige reden waarom het wereldwijdeweb vandaag bestaat.

Aaron is zeker diep beïnvloed door Tim.

Tim is zeker een vroege prominente Internet genie,
die er op geen manier geld uit kreeg.

Hij is helemaal niet geïnteresseerd in het uitzoeken van
manieren om een miljard dollar te verdienen.

Mensen dachten, "Ah er is geld te verdienen daar",

dus zouden er meerdere kleine webben moeten komen,

inplaats van één grote.

En één klein web, of verschillende soorten webben, dat werkt niet,

omdat je geen links van de een naar de andere kan volgen.

Je had de kritieke massa nodig, en dat was de hele planeet,

het kon niet werken dus niet tenzij de hele planeet mee deed.

Ik ben ervan overtuigd dat het niet genoeg is om te leven in de wereld zoals die is,

een beetje nemen wat je wordt gegeven
en de dingen die volwassenen je vertellen te doen volgen,

wat je ouders en de maatschappij je vertellen te doen.
Ik denk dat je altijd de dingen in vraag moet stellen.

Ik heb deze zeer wetenschappelijke aanpak
dat alles wat je geleerd hebt maar tijdelijk is

dat het is altijd open voor afzwering of weerlegging of ondervraging,
en ik denk dat hetzelfde geldt voor de maatschappij.

Toen ik me realiseerde dat er echte serieuze problemen waren, fundamente problemen

waar ik iets aan kon doen, zag ik geen manier meer om dat te vergeten.
Ik wist niet hoe ik niets kon doen.

We begonnen veel tijd samen door te brengen,

net zoals vrienden.

We praatten uren, tot in de nacht.

Ik had absoluut moeten begrijpen dat hij met me aan het flirten was.
Ik denk dat ik tot op bepaalde hoogte

dacht dat dit is een verschrikkelijk idee was, en onmogelijk,
en daarom deed ik als of het niet gebeurde.

Terwijl mijnn huwelijk kapot ging en ik echt vast zat en nergens heen kon,

werden we kamergenoten en bracht ik mijn dochter mee.

We verhuisden en bemeubelden het huis en het was erg vredig.

Mijn leven was al een tijd niet vredig geweest, en ook dat van hem niet.

We klikte extreem goed vanaf het begin van onze romantische relatie.

We waren gewoon..constant in contact.

Maar we zijn beiden zeer moeilijke mensen om mee om te gaan. [lacht]

In een gesprek bekende hij dat hij een thema liedje had, en ik vroeg hem het te spelen voor mij.

Het was Extraordinary Machine van Fiona Apple.

Ik denk dat het liedje dit strijdend gevoel heeft

maar ook een zekere hoopvolheid.

♪ By foot it's a slow climb. But I'm good
at being uncomfortable so I can't stop...

changing all the time ♪

In zeer vele opzichten was Aaron heel optimistisch over het leven.
Zelfs wanneer hij zich zelf niet optimistisch voelde,

kon hij heel optimistisch over het leven zijn.

♪ Extraordinary machine ♪

- Wat ben je aan het doen?
(Quinn) - Flicker heeft video nu.

Swartz stak zijn energie in een serie nieuwe

projecten die over toegang tot publieke informatie handelden.

Inclusief een aansprakelijkheidswebsite genaamd
Watchdog.net

en een project dat The Open Library heette.

De Open Library Project is een website die je kan bezoeken op openlibrary.org

en het idee is om een enorme wiki te zijn, een bewerkbare website met een pagina per boek.

Dus voor elk dat ooit gepubliceerd werd, willen we hiervoor een web pagina hebben die alle informatie

van de uitgevers, van boekenverkopers, van bibliotheken en van lezers combineert

op de site. En die geeft dan links waar je ze kan kopen, kan lenen of kan browsen.

Ik hou van bibliotheken. Ik ben de persoon die naar een nieuwe stad gaat
en onmiddellijk een bibliotheek zoekt.

Dat is de droom van Open Library, een website bouwen waar je kan springen

van boek tot boek, van persoon tot auteur, van onderwerp tot idee. Ga door deze kennisboom

die opgeslagen zit in deze grote fysieke bibliotheken, die moeilijk te vinden zijn,

die niet goed online toegankelijk zijn. Het is echt belangrijk want boeken zijn onze culturele legacy.

Boeken zijn de plek waar mensen heen gaan om dingen neer te schrijven,

en om dat allemaal te zien opgaan in één bedrijf is eigenlijk een beetje angstaanjagend.

Hoe kan je publieke toegang geven aan het publieke domein?

Het klinkt misschien vanzelfsprekend dat je toegang hebt tot het publieke domein,

maar in feite is dat niet waar. Dus het publieke domein moet vrij zijn voor iedereen, maar het is vaak opgesloten.

Er zijn vaak bewakerskooien. Het is als een nationaal park te hebben met een gracht errond,

en geschutskoepels voor in het geval iemand zou willen komen en van het publieke domein zou willen genieten.

Eén van de dingen waar Aaron bijzonder in geïnteresseerd was, was publieke toegang te brengen voor het publieke domein.

Dit is één van de dingen die hem zo in de problemen hebben gebracht.

Ik was toegang proberen te verschaffen tot de archieven van het federale gerechtshof in de Verenigde Staten.

Wat ik ontdekte was een verwarrend systeem, genaamd Pacer.

Wat staat voor Public Access to Court Electronic Records.

Ik begon te Googlen, en toen kwam ik Carl Malamud tegen.

Toegang to gerechtsmateriaal in de Verenigde Staten is een 10 miljard dollar business per jaar.

Pacer is deze fantastisch gruwel van de overheid. Het is 10 cent per pagina,

het is de meest onnozele code die je ooit hebt gezien. Je kan er niet in zoeken, je kan het niet bookmarken.

Je hebt een credit card nodig en dit zijn publieke notulen.

U.S. district gerechtshoven zijn erg belangrijk, dat is waar veel van de rudimentaire procesvoering start.

Zaken over het burgerlijk recht, patenten, vanalles. Journalisten, burgers en rechters

hebben allemaal Pacer nodig en die vormt bij elke stap van de weg een barrière.

Mensen zonder middelen kunnen de wet niet zo snel zien als mensen die een gouden American Express card bezitten.

Het is een hoofdelijke belasting om toegang te krijgen tot het gerecht.

Weet je dat de wet het besturingssysteem is van onze democratie en dat je ervoor moet betalen om het te zien?

Weet je, dat heeft niet veel weg van een democratie.

Ze verdienen ongeveer 120 miljoen dollar aan het Pacer systeem per jaar

en het kost helemaal niet zo veel, volgens hun eigen gegevens. In feite is het illegaal.

De E-government Act van 2002 zegt dat het gerechtshof je maar een bedrag mag vragen tot op de hoogte dat dat nodig is

om de kosten te dekken die zijn verbonden aan het operationeel houden van Pacer.

Als de stichter van Public.Resource.Org, wilde Malamud de Pacer prijzen aan de kaak stellen.

Hij startte een programma dat het Pacer Recycling Project noemde,

waar mensen hun Pacer documenten konden uploaden waar ze reeds voor betaald hadden

naar een gratis database zodat anderen deze konden gebruiken.

Deze groep van Pacer mensen kreeg veel publiciteit van het Witte Huis en anderen, over publieke toegang,

en dus hebben ze een systeem in elkaar geknutseld in 17 bibliotheken verspreid over het land waar Pacer toegang gratis was.

Weet je, dat is slechts één bibliotheek om de 220000 vierkante mijl, denk ik, dus dat was niet echt gemakkelijk.

Ik moedigde vrijwilligers aan om de zogenaamde Thumb Drive Court deel te nemen,

en documenten te downloaden van de bibliotheken met publieke toegang, en ze te uploaden naar de Pacer recycleer site.

Mensen nemen een USB stick mee in één van de bibliotheken en downloaden een heleboel documenten

en ze zenden ze naar mij... Ik bedoel, het was een grap.

In feite, wanneer je Thumb Drive Court klikte, kreeg je een Wizard of Oz videoclip,

weet je, de Munchkin zingen, dus kwam er een videoclip op:

♪ We represent the lollipop guild. ♪

Maar natuurlijk kreeg ik telefoon van Steve Shultz en Aaron zeggende:

Jongens, we zouden graag lid worden van de Thumb Drive Court.

Rond dat moment ontmoette ik Aaron op een conferentie.

Dit is echt iets waar vele verschillende mensen aan moeten samenwerken.

Dus benaderde ik hem en zei:

Hey, ik ben aan het denken aan een interventie voor het Pacer probleem.

Schultz had reeds een programma ontwikkeld dat automatisch Pacer documenten kon downloaden

van de proefbibliotheken.

Swartz wilde een kijk nemen.

Dus ik toonde hem de code en ik wist niet wat er toen gebeurde,

maar zoals het verder liep, in de loop van de volgende uren op die conferentie,

was hij in een hoekje gekropen, de code aan het verbeteren en een vriend van hem aan het recruiteren

die dichtbij één van die bibliotheken woonde om in die bibliotheek te gaan en om de verbeterde code te testen,

op welk moment de mensen in de rechtbanken zich realiseerden dat er iets niet volgens plan verliep.

En data kwam binnen en binnen en binnen,

en opeens was er 760 GB aan Pacer documenten, ongeveer 20 miljoen pagina's.

Gebruik maken van informatie uit die proefbibliotheken,

was Swartz een geautomatiseerde parallele download van het Pacer systeem aan het leiden.

Hij was in staat om bijna 2,7 miljoen documenten van de federale rechtbank te verkijgen, bijna 20 miljoen pagina's aan tekst.

Nu moet ik toegeven dat 20 miljoen pagina's misschien de verwachtingen van die mensen had overstegen

van zij die de toegang hadden tot het pilootproject, maar het verrassen van een bureaucraat is niet illegaal.

Aaron en Carl besloten om met The New York Times te gaan babbelen om te praten over wat er gebeurde.

Ze kregen ook de aandacht van de FBI, die rond begonnen te neuzen in de buurt van Swartz zijn ouders in Illinois.

En toen kreeg ik een tweet van zijn moeder die zei: "Bel me!!"

Dus denk ik, wat gebeurt er hier eigenlijk?

En dus kreeg ik eindelijke Aaron aan de telefoon en weet je, Aaron zijn moeder zei: "Oh my God, FBI, FBI, FBI!!"

Een FBI-agent rijdt in de oprit van ons huis, in een poging om te zien of Aaron in zijn kamer is.

Ik herinner me dat ik thuis was die dag, en me afvroeg waarom er een auto op onze oprit reed,

en terug reed. Dat is vreemd!

En dan, vijf jaar later lees ik deze FBI file, mijn god: dat was een FBI agent in mijn oprit.

Hij was doodsbang. HIj was helemaal doodsbang.

Hij had nog meer schrik toen de FBI hem opbelde op zijn gsm,

en ze probeerden hem te overtuigen om af te spreken in een coffeeshop zonder advocaat.

Hij zei dat hij naar huis ging en neerlag op z'n bed en, weet je, hij was aan het beven.

Het downloaden van de rechtsbankdocumenten legde ook bloot dat men massaal misbruik had gemaakt van de privacy.

Uiteindelijk werden de rechtbanken verplicht om hun beleid te wijzigen.

En de FBI heeft het onderzoek afgesloten zonder klachten neer te leggen.

Tot op vandaag vind ik dat merkwaardig.

Dat zelfs de meest onbenulle agent van de FBI

dacht dat een passend gebruik voor de belastingen het onderzoeken omvatte van mensen

voor criminele diefstal op de basis dat ze de wet publiek hadden gemaakt.

Hoe kan je jezelf een wetshouder noemen

en denken dat er ook maar iets mis kan zijn in deze wereld

met het publiek maken van de wet?

Aaron durfde om zichzelf te riskeren voor de doelen waarin hij geloofde.

Getergd door de ongelijkheid in welvaart, zorgt ervoor dat Swartz verder dan technologie gaat kijken en betrokken wordt in bredere politieke zaken.

Ik ging in het Congres en nodigde hem uit om rond te hangen bij ons en een stage te volgen voor een tijdje

zodat hij het politieke proces kon leren.

Hij was een beetje aan het leren over de gemeenschap en een nieuwe set van vaardigheden en eigenlijk aan het leren om de politiek te hakken.

Het is toch belachelijk dat mijnwerkers maar moeten blijven harken tot ze hun lichamen kapot zweten

met de onderliggende gedachte dat als ze maar durven te stoppen, dat ze dan geen eten op tafel hebben die dag.

Terwijl ik maar meer en meer geld krijg door maar te zitten en te kijken naar TV.

Maar blijkbaar is de wereld belachelijk.

Dus heb ik geholpen een groep op te richten genaamd "The Progressive Change Campaign Committee",

en wat we proberen te doen is mensen te organiseren via het Internet die geïnteresseerd zijn in progressieve politiek

en die de ambitie hebben om het land in een progressieve richting te duwen.

Dus om samen te komen, om lid te worden van onze mailing list, om deel te nemen aan onze campagnes

en om progressieve kandidaten verkozen te maken over heel het land.

De groep is verantwoordelijk voor de inspanning om Elizabeth Warren in de senaat te krijgen.

Hij dacht misschien dat het een dom systeem was maar hij kwam binnen en zei: "Ik moet dit systeem leren,

omdat het gemanipuleerd kan worden, weet je, zoals elk sociaal systeem".

Maar zijn passie voor kennis en bibliotheken kwam niet op de achtergrond.

Aaron begon dichter te kijken naar instituten die academische artikels publiceren.

Omdat je studenten bent op een grote universiteit in de Verenigde Staten, ga ik ervan uit dat je toegang hebt

tot een hele brede waaier aan academische artikels.

Zowat elke grote universiteit in de Verenigde Staten betaalt hiervoor licenties van organisaties zoals

Jstor en Thompson Isi om toegang te krijgen tot academische artikels die de rest van de wereld niet kan lezen.

Deze academische artikelen zijn in essentie de gehele menselijke kennis online

En velen werden betaald met belastingsgeld of met geld van de overheid.

maar om ze te lezen, moet je vaak hoge prijzen betalen aan de uitgevers zoals Reed-Elsevier.

Deze licentiekosten zijn zo hoog dat mensen die in India studeren, in plaats van de Verenigde Staten,

dit soort toegang niet hebben. Ze worden buitengesloten van al deze journals.

Ze worden buitengesloten van ons hele wetenschappelijke erfgoed.

Ik bedoel, veel van deze artikelen gaan terug tot de Verlichting.

Elke keer als iemand een wetenschappelijk artikel heeft geschreven, werd het gescand, gedigitaliseerd en in een collectie opgenomen.

Dat is erfgoed dat naar ons is gebracht met de geschiedenis van mensen die interessant werk deden, de geschiedenis van de wetenschappers.

Het is een erfgoed dat onze gemeenschapt toebehoort, als een volk,

maar in plaats daarvan, wordt het vastgehouden en online geplaatst door een resem winstgevende organisaties

dewelke maximale winsten eruit willen halen.

Dus een onderzoeker, betaald door de universiteit of de mensen, publiceert een paper,

en op de hele, hele laatste stap van dat proces, nadat al het werk geleverd is,

nadat alle originele onderzoek werd afgehandeld--het denkwerk, het labowerk, de analyse, nadat alles gedaan is,

in de laatste stap, dan moet de onderzoeker zijn of haar copyright overdragen aan een multi-miljarden bedrijf.

En het is ziekelijk. Het is een gehele economie gebouwd op vrijwilligerswerk,

en de uitgevers zitten helemaal aan top en schrapen de room eraf.

Nu we het over een scam hebben. Eén uitgever in Engeland maakte een winst van drie miljard dollar vorig jaar.

Ik bedoel, wat een raket!

JSTOR is slechts een hele, hele kleine speler in dat verhaal

maar voor een bepaalde reden is JSTOR de speler die Aaron confronteerde.

Hij was naar een conferentie geweest over Open Access en Open Publishing,

en ik weet niet wie de persoon van JSTOR was,

maar ik denk --op en gegeven moment, Aaron een vraag stelde

"Hoeveel zou het kosten om JSTOR te openen voor eeuwig?"

En ze gaven -- Ik denk zo'n tweehonderd miljoen dollar,

iets waarvan Aaron dacht dat het helemaal belachelijk was.

Toen hij aan een beurs werkte in Harvard, kende hij gebruikers op MIT's bekende open en snelle netwerk

die geautoriseerde toegang hadden tot JSTOR. Swartz zag een kans.

Je hebt een sleutel tot die poorten,

en met een beetje shell script magie, kun je die journal artikelen binnehalen.

Op 24 September, 2010,

registreerde Swartz een nieuwe gekochte Acer laptop

op het MIT network, onder de naam "Garry Host".

De client name was geregistreerd als "GHost laptop".

Hij hackt JSTOR op de traditionele manier van hacken.

De JSTOR database was georganiseerd,

dus was het helemaal triviaal om uit te zoeken hoe je al de artikelen kon downloaden in JSTOR,

want ze waren in feite genummerd.

Het was in feite slash slash slash..nummer artikel 444024 en -25 en -26.

Hij schreef een Pythong script genaamd keepgrabbing.pi,

wat in feite, artikel na artikel opnam.

De volgende dag begint GHost laptop de artikelen te downloaden,

maar al snel wordt het IP adres van de computer geblokkeerd. Voor Swartz is dat slechts een kleine hindernis.

Hij geeft de computer snel een nieuwe IP adres en blijft downloaden.

Wel, JSTOR en MIT nemen een aantal maatregelen om de aandacht af te leiden,

maar wanneer ze zien wat er geberut,

en wanneer de kleinere maatregelen niet werken,

dan op een bepaalt moment wordt MIT gewoon toegang ontnomen van JSTOR.

Dus er is een beetje een kat-en-muis spel van

toegang te verkrijgen tot de JSTOR database.

Aaron is uiteindelijke duidelijk de kat omdat hij over meer technische capaciteiten beschikt ten opzicht van

de JSTOR database medewerkers die zich proberen te verdedigen.

Uiteindelijk was er een open opslagplaats in een kelder in één van de gebouwen,

en hij ging, in plaats van via WiFI, langs beneden en verbond zijn computer rechtstreeks met het netwerk

en hij liet het daar gewoon staan met een externe harde schijf die de artikelen op de computer downloadde.

Wat Swartz niet wist, was dat zijn laptop en harde schijf gevonden werden door de autoriteiten.

Ze stopten het downloaden niet.

In plaats daarvan installeerden ze een bewakingscamera.

Ze vonden de computer in de kelder van het MIT gebouw.

Ze konden hem uit hebben gezet. Ze konden hebben gewacht totdat de jongen tevoorschijn kwam en gezecht hebben,

"Kerel, waar ben je eigenlijk mee bezig? Stop ermee. Wie ben jij?"

Ze konden zulke dingen hebben gedaan, maar dat deden ze niet.

Wat ze wel wilden doen was een film maken om bewijsmateriaal te verzamelen voor een rechtzaak.

Dat is de enige reden waarom je zoiets zou filmen.

In het begin zag je op de instabiele camerabeelden slechts een persoon

die de plaats gebruikte om flessen en glazen te stockeren.

Maar dagen later, zag je Swartz.

Swartz verving de harde schijf. Hij nam het uit zijn rugzak,

dan is hij vijf minuten uit beeld,

en dan gaat hij weg.

En dan organiseerden ze het als een "stakeout", toen hij terug fietste van MIT,

kwamen de agenten van beide kanten tevoorschijn,

of iets dergelijks, en ze gingen hem achteraan.

Hij beschrijft dat hij neer wordt gehaald en mishandeld wordt door de politie.

Hij vertelt me dat-- het was onduidelijk of het wel politie was die hem achterna zat.

Hij dacht dat iemand hem probeerde aan te vallen.

Hij vertelde me ook dat hij aangerand werd.

Het was gewoon verwoestend. Het idee dat iemand van onze familie vervolgd werd voor criminele feiten

was zo vreemd en onbegrijpbaar, ik wist niet wat te doen.

Wel, ze voeren huiszoekingsbevelen uit in Aaron z'n huis, zijn appartement in Cambridge, zijn kantoor op Harvard.

Twee dagen voor het arrest reikte het onderzoek verder dan JSTOR en de lokale politie van Cambridge.

Het werd overgenomen door de geheime dienst van de Verenigde Staten.

De Secret Service begon computer- en kredietfraude te onderzoeken in 1984,

maar zes weken na de aanval op 9/11, werd hun rol breder.

[applaus]

President Bush gebruikte The Patriot Act om een netwerk in te richten wat "Electronic Crimes Task Forces" werd genoemd.

De wet voor me neemt de nieuwe werkelijkheid in acht en de gevaren voortvloeiend uit moderne terroristen.

Volgens de Secret Service, zijn ze voornamelijk betrokken bij activiteiten die economische impact hebben,

georganiseerde criminele groepen, of misbruik van nieuwe technologieën.

De Geheime Dienst draagde Aaron zijn zaak over aan een advocatenkantoor in Boston.

Er was een man in het advocatenkantoor die de titel droeg:

"Hoofd van de computercriminaliteit afdeling of Task Force"

Ik wist niet waar hij voor de rest mee bezig was,

maar je hebt eigenlijk bitter weinig te maken met een "computercriminaliteit aanklager" zonder een computercriminaliteit om te vervolgen,

dus hij sprong op de zaak, hield het voor zichzelf, wees het niet toe aan iemand anders binnen het kantoor of de unit

en dat is Steve Heymann.

Aanklager Stephen Heymann is uit het beeld verdwenen sinds het arrest van Aaron Swartz,

maar hij kan gezien worden, in een aflevering van de televisieshow "American Greed",

dat werd gefilmd rond de tijd van Aaron's arrest.

Hij beschreef zijn vorige zaak tegen de bekende hacker Alberto Gonzales,

een zaak die Hermann enorme persaandacht heeft bezorgd.

Gonzales was het meesterbrein van de diefsal van honderden miljoenen kredietkaarten en bankkaarten nummers,

de grootst zulke fraude in de geschiedenis.

Hier beschreef heymann Gonzales, waarbij hij zijn gedacht gaf over de hacker mindset:

Deze jongens zijn gedreven door vele dingen waar ook wij zijn door gedreven.

Ze hebben een ego, ze houden van een uitdaging en natuurlijk houden ze van geld en alles wat je met geld kan doen.

Eén van de verdachten betrokken in de Gonzales zaak was een jonge hacker genaamd Jonathan James.

Gelovend dat Gonzales' criminele feiten op hem zouden worden vertaald,

pleegde James zelfmoord tijdens het onderzoek.

In een vroeg persbericht waar de positie van de overheid werd beschreven in Aaron Swartz zijn zaak, zei

de baas van Heymann, U.S. advocaat van het district van Massachusets, Carmen Ortiz, het volgende:

"Stelen is stelen, of je nu een computer commando gebruikt of een koevoet,

en of je nu documenten, data of dollars steelt."

Dat is niet waar. Natuurlijk is dat niet waar.

Ik zeg niet dat het schadeloos is,

en ik zeg niet dat dat we het stelen van informatie niet moet criminaliseren,

maar je moet een beetje subtieler zijn

in uit te zoeken wat er hier nu precies schadelijk is van alle schade aangericht.

Het ding met een koevoet is dat, elke keer als je ergens inbreekt met een koevoet,

dan veroorzaak je schade. Daar is geen twijfel over mogelijk.

Maar wanneer Aaron een script schrijft dat zegt

download download download, honderd keer per seconde,

dan wordt er duidelijk geen schade aan iemand berokkend.

Als hij dat doet voor de reden om een archief te verzamelen om wetenschappelijk onderzoek op te doen,

dan is er nooit schade voor iemand.

Hij was niet aan het stelen. Hij ging het niet verkopen wat hij verzameld had of het zomaar weggeven.

Hij maakte gewoon een punt, voor zover ik het kan vertellen.

Het arrest kwam hard aan bij Swartz.

Hij wou er gewoon niet over praten.

Ik bedoel, hij was erg gestresseerd.

Als je dacht dat de FBI eender welke dag bij je zou komen aankloppen,

elke keer als je naar de hal ging, zelfs om nog maar je was te doen,

en als ze in je appartement zouden inbreken gewoon omdat je de deur niet op slot hebt,

dan.. zou ik erg gestresseerd zijn,

en het was duidelijk, en dus was Aaron altijd in een starre gemed.

Hij gaf geen enkele informatie vrij over waar hij was gedurende die tijd,

want hij was zo bang dat de FBI hem zou opwachten.

Hij was een tijd van onvoorziene sociaal- en politiek activisme.

Time Magazine zou later de persoon van het jaar voor 2011 "de protesteerder" noemen.

Er was een soort broeinest van hacker activiteit bezig.

WikiLeaks had een resem diplomatische kabels vrijgegeven,

Manning was onder arrest die tijd,

het was onzeker of hij de bron was van de lek.

Anonymous, wat een soort van protest ensemble is had

veel hackers in zijn ranken,

ze gingen voor vanalles op jacht.

Als je dat vergelijkt met wat hij deed,

dan zou dit door MIT en JTOR moeten opgelost worden,

op een soort van private en professionele manier.

Het mocht nooit de aandacht trekken van het criminele systeem.

Het hoorde daar niet thuis.

Voor hij aangeklaagd werd Swartz een pleidooi uitgesproken

die erbin bestond drie maanden in een gevangenis door te brengen, een tijd in een half huis,

en een jaar huisarrest,

zonder een computer te gebruiken.

Het was op de voorwaarde dat Swartz schuldig pleitte aan een misdaad.

Hier zijn we dan: er is geen bewijs hoe dan ook

over wat de zaak van de overheid is,

en we moeten een immense beslissing maken

waar de advocaat je pusht om dit te doen,

de overheid legt je iets op dat niet onderhandelt kan worden,

en je wordt verteld dat je maar weinig kans maakt.

Dus of je nu schuldig bent of niet, je kan maar beter de deal accepteren.

Boston heeft zijn eigen computermisdaad divisie,

met veel advocaten, waarschijnlijk veel meer advocaten dan nog is.

Dus, weet je, je kan je allerlei zaken inbeelden die echt moeilijk te vervolgen zijn,

omdat je criminelen hebt in Rusland,

of je hebt mensen in een bepaald bedrijf

die advocaten hebben die wel 500 dollars of 700 dollars per uur vragen

die naast je gaan zitten, en dan heb je die zaak met die jongen,

dewelke makkelijk te bewijzen is dat hij iets gedaan heeft,

en hij is al bekend bij de FBI voor het veroorzaken van problemen,

dus waarom ook niet zo hard tegen de jongen ingaan als je kan?

Het is goed voor de aanklager. Het is goed voor de Republiek,

omdat je al die terrorist types bestrijdt.

Ik was zo bang.

Ik was zo bang dat ze men computer zouden weghalen.

Ik was zo bang om naar de gevangenis te gaan omdat men computer in beslag werd genomen.

Ik had confidentieel materiaal van vorige werk op mijn laptop,

en dat is, boven alles, mijn prioriteit-- om de bronnen veilig te houden.

Ik was zo bang over wat er zou gebeuren met Ada.

Aaron vertelde me dat hem een deal werd aangeboden,

en hij zei uiteindelijk gewoon dat hij het zou aanvaarden als ik het hem zou zeggen,

en ik kwam bijna te zeggen--Ik kwam heel dichtbij te zeggen, "Neem het maar."

Hij had serieuze politieke aspiraties ontwikeld

in de tussenliggende tijd, wanneer

het moment aanbrak dat hij zijn ondernemende start-up leven beëindigde,

en hij een nieuw leven begon dat met dit politiek activisme te maken had,

en hij geloofde dat hij niet meer verder zou kunnen in zijn leven met een zware misdaad.

Weet je, hij vertelde me op een dag, toen we voorbij het Witte Huis wandelden,

"Ze laten hier geen misdadigers werken".

En weet je, hij wilde echt dat dat zen leven zou zijn.

Hij had niemand vermoord. Hij had niemand pijn gedaan.

Hij had geen geld gestolen.

Hij had niets gedaan dat misdadig leek toch? En...

er is dat idee dat er geen reden is dat hij misdadiger genoemd zou moeten worden,

en zijn recht om te stemmen ontnomen zou worden in vele staten

voor wat hij gedaan zou hebben. Dat is gewoon afschuwelijk.

Voor hem zou het goed geweest zijn moest hij een grote boete betalen

of dat hij gevraagd zou worden om nooit meer op MIT te komen.

Maar om een misdadiger te zijn? Om naar de gevangenis te moeten?

Swart zij neen tegen de pleidooiovereenkomst.

Heymann deed dubbel zijn best.

Heymann ging verder op alle niveau's.

Zelfs met het fysiek bewijsmateriaal dat op Aaron's

Acer computer harde schijf en USB schijf werd gevonden,

toch moesten de aanklagers bewijsmateriaal hebben van zijn motieven.

Waarom was Aaron Swartz deze artikelen aan het downloaden van JSTOR,

en wat wilde hij er mee aanvangen?

De overheid claimt dat hij plande om ze te publiceren.

We weten niet echt of dat zijn echte intentie was

omdat Aaron ook een verleden had om projecten te doen waar gigantische data sets van artikelen analyseerde

om er interessante dingen uit te leren.

Het beste bewijs daarvan, was toen hij op Stanfor

de hele Westlaw juridische databank downloade

In een gezamelijk project met de rechstudenten van Stanford

had Swartz de Westlaw juridische database gedownload.

Hij had verontrustende connecties gevonden tussen investeerders van juridisch onderzoek

en bevorderende resultaten.

Hij deed fantastische analyses van winstgevende bedrijven

die geld gaven aan professoren in het recht die juridische artikelen

schreven die in het voordeel waren voor bedrijven zoals Exonn tijdens de olielek.

Het was dus een heel corrupt financieringssysteem van, weet je, nutteloos onderzoek.

Swartz had nooit de Westlaw documenten vrijgegeven.

In theorie kon hij in feite hetzelfde doen met de JSTOR database.

Dat zou helemaal ok zijn.

Indien hij echter een concurrerende dienst wilde opzetten voor JSTOR,

zoals we gaan onze eigen, weet je wel,

toegang tot de Harvard Law Review opzetten en er geld voor vragen,

dan, ok, dan lijkt het op een criminele overtreding

omdat je er commercieel voordeel wil uithalen door het materiaal te exploiteren,

maar het zou nogal gek zijn om te denken dat hij dat aan het doen was.

Maar dan is er het tussen geval: wel, wat als hij het gewoon wilde vrij maken voor de rest van de ontwikkelde wereld?

Maar wat hij ook deed, er werd een heel ander beeld geschept

van hoe de wet erover zou moeten denken. De overheid was hem aan het vervolgen

alsof het een commerciële criminele overtreding was,

alsof er een heleboel kredietkaarten werden gestolen, dat het een zulk soort misdrijf was.

Ik weet niet wat hij met die database ging aanvangen,

maar ik hoorde van een vriend van hem dat Aaron hem verteld had dat

hij de gegevens ging analyseren om te bewijzen dat bedrijven fondsen gaven voor onderzoek naar de klimaatsverandering

die hebben geleid tot partijdige resultaten, en ik geloof dat helemaal.

Ik werd verteld dat Steve met me wilde praten,

en ik dacht dat dat misschien een manier was om ermee te kappen,

gewoon de situatie achter me laten liggen,

en ik wilde niet met de angst leven dat mijn computer in beslag zou worden genomen.

Ik wilde niet met de angst leven om naar de gevangenis te moeten op basis dat ik de rechtbank beledigd had

als ze me probeerden overtuigen om mijn computer te decrypten.

Toen ze naar me kwamen en vertelden, "Steve wil met je praten",

leek me dat redelijk.

Ze boden Norton een "Queen For A Day" brief aan, of een aanbod.

Dat stond aanklagers toe om vragen te stellen over Aaron z'n zaak.

Norton zou onschendbaar zijn om vervolgd te worden,

voor eender welke informatie ze vrijgaf tijdens de vergadering.

Ik hield er niet van. Ik vertelde mijn advocaten herhaaldelijk

dat ik... het niet pluis vond, ik moest het niet, ik wilde geen onschendbaarheid,

ik had geen onschendbaarheid nodig, ik had niets misdaan,

maar ze hielden echt, echt vol--

ze wilden niet dat ik met de aanklager zou praten zonder onschendbaarheid.

[Interviewer] Maar om duidelijk te zijn, dit is een "Queen For A Day" deal, een aanbod

-Juist, een aanbod.

-In hetwelke je eigenlijk informatie ovedroeg naar hen in ruil voor niet vervolgd te kunnen worden.

-Dus het was niet het overdragen van informatie. Het was-- dat is toch niet hoe ik het zag--

het was gewoon een gesprek hebben, een interview.

-Wel, ze stellen je vragen...
-Ze stellen me vragen.

-en ze kunnen eender wat vragen...
-Juist.

- en wat ze ook leren...
-Ik ben echt...

-Ze kunnen je daarvoor niet veroordelen.
-Juist, en ik heb voortdurend geprobeerd om me kwetsbaar op te stellen.

Ik heb meermaals--Ik heb meermaals geprobeerd om het aanbod af te wijzen.

Ik was ziek. Ik werd onder druk gezet door men advocaten.

Ik was verward. Ik was echt niet goed bezig op dat moment.

Ik was depressief, en ik was bang, en ik begreep de situatie niet waarin ik me bevond.

Ik had absoluut geen idee waarom ik me in deze situatie bevond.

Ik had niets belangwekkend gedaan, noch minder fout.

We werden gek.

Aaron was duidelijk helemaal radeloos. We waren er helemaal radeloos door.

Aaron's advocaten waren radeloos.

We probeerden Quinn haar advocaten te veranderen.

Ik was helemaal niet gewoon om in een kamer te zitten met grote mannen, goed voorzien,

die me voortdurend vertellen dat ik lieg, en dat ik wel iets moest hebben gedaan.

Ik vertelde hem dat hetgeen ze aan het vervolgen waren

geen misdrijf was.

Ik vertelde hen dat ze zich aan de verkeerde kant van de geschiedenis bevonden.

Ik gebruikte die zin. Ik zei, "Je bevind je aan de verkeerde kant van de geschiedenis."

En ze leken verveeld. Ze leken niet boos. Ze leken gewoon verveeld,

en het begon me duidelijk te worden dat we niet hetzelfde gesprek hadden.

Ik bedoel, ik vertelde ze vanalles weet je, waarom mensen wetenschappelijke artikelen zouden downloaden,

en uiteindelijk--Ik weet niet meer waarom ik erop kwam--

merkte ik op dat hij ooit een blog post had geschreven, de "Guerilla Open Access Manifesto."

Dit is het "Guerilla Open Access Manifesto",

zogezegd geschreven in Juli, 2008 in Italië.

"Informatie is macht. Maar zoals met alle macht, zijn er die deze voor zichzelf willen houden."

"De ganse wetenschappelijke- en culturele erfgoed van de wereld gepubliceerd door de eeuwen heen in boeken en tijdschriften,

wordt meer en meer gedigitaliseerd en is opgesloten door een heleboel private bedrijven."

"In tussentijd, zij die buitengesloten zijn staan niet stil."

"Jullie zijn door hollen gekropen en hebben over hekken geklommen,

waardoor de informatie die de uitgevers beschermden vrij is gekomen en gedeeld werd met jullie vrienden."

"Maar al deze actie speelt zich ondergronds verborgen in het donker."

"Dat wordt stelen of piraterij genoemd, alsof het delen van kennis het

"morele equivalent zou zijn van het plunderen van een schip of het vermoorden van een crew."

"Maar delen is niet immoreel -- het is een moreel imperatief."

"Alleen zij die verblind zijn door gretigheid zouden een vriend verbieden om een kopij te maken."

"Er is geen reden in het volgen van onredelijke wetten."

"Het is tijd om tevoorschijn te komen, in de grote traditie van burgerlijke ongehoorzaamheid,

om ons af te zetten tegen de private diefstal van onze publieke cultuur."

Het Manifesto zelf zou zogezegd geschreven zijn door vier verschillende mensen, en werd ook bewerkt door Norton.

Maar het was Swartz die z'n naam eronder had gezet.

Toen het afgelopen was, ging ik onmiddellijk naar Aaron en vertel hem alles wat ik erover kon herinneren,

en hij wordt erg kwaad.

De dingen die ik had veroorzaakt had mochten niet zo uitdraaien.

Ik had niets verkeerd gedaan, en alles ging verkeerd,

maar ik was nooit...

ik ben nog altijd kwaad.

Ik ben nog altijd boos dat je probeert om het goed voor te hebben met deze mensen,

en ze keren dat tegen je,

en ze doen je pijn hoe ze ook maar kunnen.

En op dat moment, had ik er spijt van dat ik had gezegd wat ik deed.

Maar mijn veel groter spijt is dat we hiermee akkoord zijn.

Dat we hiermee instemmen.

Dat we ok zijn met een rechterlijk systeem--

een systeem dat mensen misleid zodat ze hun levens kunnen vernielen.

Dus ja, ik wenste dat ik dat niet gezegd heb.

Maar ik ben veel, veel bozer dat het hier is waar ik nu ben.

Dat dit is wat wij, als mensen, oké vinden.

Ze gebruikten elke methode waarvan ik dacht dat ze die zouden kunnen gebruiken

om haar informatie vrij te doen geven dewelke in het nadeel van Aaron zou kunnen zijn,

en dus in het voordeel van de vervolging van Aaron,

maar ik denk niet dat ze informatie had die de overheid zou kunnen helpen.

Maanden gaan voorbij terwijl Swartz's vrienden en familie een dagvaarding afwachten.

In tussentijd werd Swartz een go-to expert over vanalle issues die met internet te maken hebben.

[RT interviewer] ...een vraag voor jou dan: Denk je dat het Internet iets is

dat beschouwd moet worden als een menselijke recht, en iets dat de overheid niet van je weg kan nemen?

Ja, zeker, ik bedoel deze notie dat nationale beveiliging een excuus is om het Internet af te sluiten,

dat is exact wat we hoorden in Egypte en Syrië en al deze andere landen,

en dus, ja, het is waar, sites zoals WikiLeaks plaatsen gênant materiaal online

over wat de overheid van de VS doet, en mensen organiseren zich om daar tegen te protesteren,

en proberen hun overheid te veranderen. Weet je, en dat is een goed ding,

dat is waar al deze eerste amendementsrechten van vrije expressie, van vrije associatie over handelen,

en dus de notie dat we moeten proberen om deze gedaan te maken denk ik, druist in tegen alle Amerikaanse basisprincipes.

Een principe, denk ik, dat is er één dat onze grondleggers begrepen zouden hebben.

Als het Internet er toen al was,

dan in plaats van het zetten van "postkantoren" in de grondwet, zouden ze "ISP's" hebben gezet.

[RT interviewer] Wel, het is zeker interessant om te zien hoe ver...

Swartz ontmoet activist Taren Stinebrickner-Kauffman en de twee beginnen te daten.

[Aaron] We hebben een massale publieke verontwaardiging nodig.

[Taren] Als er geen massale publieke verontwaardiging is, zal er geen verandering komen.

-Weet je, vier mensen in deze stad zouden een massale globale verontwaardiging moeten veroorzaken.

-Weet je, we hebben iemand nodig die een petitie tekent.

Zonder haar de details te vertellen, waarschuwde hij haar dat hij bij iets betrokken was

wat hij simpel "Het Slechte Ding" noemde.

En ik had gekke theorieën, zoals, dat hij een affaire had met Elizabeth Warren of zo.

Ik speculeerde zowel Hillary Clinton en Elizabeth Warren, eigenlijk, maar...

Dus, op een bepaalde ogenblik laat juli belde Aaron me op,

en ik pikte op en hij zei: "Het Slechte Ding" kan in het nieuws zijn morgen.

Wil je dat ik het je vertel of wil je er morgen in het nieuws over lezen?

En ik zei: "Wel, ik wil dat jij me ervoor vertelt."

En hij zei, "Wel, ik ben --ik ben geärresteerd

voor het downloaden van te veel academische tijdschriftartikelen, en ze willen een voorbeeld van me maken."

En ik dacht, "Dat is het? Gaat daar die grote drukte over? Het lijkt gewoon niet op iets belangwekkend."

Op 14 juli 2011 dagvaarden federale aanklagers Swart op grond van 4 zware misdrijven.

Hij wordt gedagvaard op dezelfde dag dat twee mensen in Engeland van de LulzSec groep worden geärresteerd,

en enkele andere echte hackers. En Aaron is gewoon iemand die op een hacker trekt,

genoeg zodat ze, weet je, hem helemaal onderuit konden halen.

Aaron gaf zichzelf aan en ze arresteerden hem.

Toen fouilleerden ze hem,

ze namen zijn veters en zijn riem af en plaatsten hem in eenzame opsluiting.

De openbare aanklager van het district Massachusetts verspreide een verklaring

waarin stond dat Swartz tot 35 jaar gevangenisstraf kon krijgen,

gevolgd door drie jaar lang vrijlating onder toezicht,

schadeloosstelling, inbeslagname en een boete tot één miljoen dollar.

Hij werd vrijgelaten na het betalen van een brog van honderd duizend dollar.

Op dezelfde dag laat JSTOR, het voornaamste slachtoffer in de zaak,

alle aanklachten tegen Swartz vallen, en weigert het om verdere stappen te zetten.

JSTOR - het waren onze vrienden niet,
ze waren niet behulpzaam of vriendelijk tegen ons

maar ze namen anderzijds ook een houding aan van,
"Wij maken hier geen deel van uit."

JSTOR, en hun moederbedrijf, ITHAKA, wilden niet meewerken aan deze documentaire.

Maar indertijd gaven ze een verklaring vrij, waarin stond:

"De beslissing om al dan niet tot vervolging over te gaan, lag bij de regering, niet bij JSTOR."

En bijgevolg dachten we dat daarmee de zaak van de baan zou zijn.

Dat we Steve Heymann zover zouden kunnen krijgen om de zaak te laten vallen, of om het op een redelijke manier op te lossen.

En de regering weigerde.

[Interviewer] Waarom?

Wel, omdat ik denk dat ze met Aaron een voorbeeld wilden stellen,

en ze zeiden dat ze wilden - de reden waarom ze niet

wilden toegeven op de eis voor een veroordeling als zwaar misdrijf en een gevangenisstraf,

was omdat ze deze zaak wilden gebruiken als een afschrikmiddel. Dat vertelden ze ons.

[Interviewer] Zeiden ze dat?
- Ja.

- Dit zou een voorbeeld worden?
- Ja.

- Ze zouden van hem een voorbeeld maken?
- Ja.

Steve Heymann zei dat.

Wie wilden ze afschrikken? Zijn er nog andere mensen die op JSTOR inloggen,

en artikels downloaden om een politieke boodschap te verkondigen? Ik bedoel, wie willen ze eigenlijk afschrikken?

Het zou makkelijker zijn om de houding van Obama's regering,

die zogezegd voor afschrikking wil zorgen, te begrijpen,

als dit een regering was die, bijvoorbeeld,

één van de wellicht grootste economische misdaden

die dit land in de laatste honder jaar gezien heeft, zou vervolgen.

De misdaden die geleid hebben
tot de financiële crisis in Wall Street

Wanneer je begint met

het niet-controversiële idea van afschrikking

slechts selectief begint te gebruiken

ben je gestopt met een onbegeesterde
analyse van het breken van de wet

en heb je beslist om de rechtshandhaving aan te wenden

specifiek in functie van een politieke ideologie,

en dat is niet alleen ondemocratisch, het wordt verondersteld om on-amerikaans te zijn.

Openbaar aanklager Stephen Heymann zei naar verluidt later tegen MIT's externe raadsman

dat de druppel die de emmer deed overlopen

een persbericht was van een organisatie die Szartz had opgericht, genaamd "Demand Progress".

Volgens het verhaal van MIT, reageerde Heymann op deze korte steunbetuiging,

door het een "wilde internet campagne" en "een dwaze zet" te noemen

die de zaak van een menselijk één-op-één niveau tot een institutioneel niveau bracht.

Dat was een giftige combinatie: een openbaar aanklager die geen gezichtsverlies wou lijden,

die een politieke carrière in het verschiet had, eventueel,
en die niet wilde dat dit hem zou blijven achtervolgen.

Je besteedt een hoop belastingeld aan het arresteren van iemand die te veel boeken uit de bibliotheek heeft gehaald,

en dan word je in de rechtbank met de grond gelijk gemaakt? Geen sprake van!

Ik probeerde vervolgens zelf op verschillende manieren
om zoveel mogelijk druk op MIT uit te oefenen,

in de hoop dat ze naar de overheid zouden stappen en hen zouden vragen om de vervolging te stoppen.

[Interviewer] Wat was MIT's reactie?

MIT leek geen enkele reactie te geven op dat moment.

MIT verdedigt Aaron niet

wat, volgens mensen in de MITgemeenschap, schandalig leek,

want MIT is een plaats die hacking in de breedste zin van het woord aanmoedigt.

Bij MIT was het idee van rondrennen op daken
en in tunnels waar je niet in mocht

niet alleen een overgangsritueel,
het was deel van de MIT rondleiding,

en het forceren van sloten was een winter cursus bij MIT.

Zij hadden de morele authoriteit om dit onmiddelijk te stoppen.

MIT sprak zich nooit uit, om tegen de
federale agenten te zeggen, "Doe dit niet."

"We willen niet dat jullie dit doen.
Jullie overdrijven. Dit is te veel."

... voor zo ver ik weet.

Ze gedroegen zich een beetje als een bedrijf.
Ze hielpen de regering,

ze hielpen ons niet, behalve wanneer ze
het gevoel hadden dat ze niet anders konden,

en ze probeerden het nooit te stoppen.

MIT weigerde meerdere malen om commentaar te geven,

maar later verspreidden ze een rapport, zeggende
dat ze geprobeerd hadden om onpartijdig te blijven,

en dat ze geloofden dat Heymann en de
openbaar aanklager zich niks aantrokken

van wat MIT dacht of zei over de zaak.

Het gedrag van MIT leek niet te stroken met het ethos van MIT.

Je zou kunnen stellen dat MIT de andere kant op keek, en dat recht hadden ze,

maar door die houding aan te nemen, betuigden
ze eigenlijk hun steun aan de aanklager.

Als je kijkt naar Steve Jobs en Steve Wozniak,

zij zijn begonnen met een Blauwe Doos te verkopen,

wat een apparaat was om de telefoonmaatschappij op te lichten.

Als je kijkt naar Bill Gates en Paul Allen,

zij zijn hun bedrijf begonnen door
computers van Harvard te gebruiken,

wat tegen de regels was.

Het verschil tussen Aaron en de mensen
die ik net vernoemde

is dat Aaron de wereld een betere plaats
wilde maken, hij wilde niet enkel rijk worden.

Swartz blijft zich openlijk uitspreken over internet kwesties.

Weet je, de reden dat het internet werkt,
is omdat het een vrije markt voor ideeën is,

en waar we ons op moeten focussen, is het
verkrijgen van informatie over onze regering,

meer toegang, meer discussie, meer debat,
maar in plaats daarvan lijkt het Congres

vooral gefocust te zijn op dingen lam leggen.

Aaron dacht dat hij de wereld kon veranderen
door de wereld duidelijk uit te leggen aan mensen.

[Interviewer] Flame can je computer controleren
en die gebruiken om je te bespioneren.

Welkom, Aaron. Leuk om je weer
bij de show te gast te hebben.

Weet je, net zoals spionnen vroeger microfoons
plaatsten en afluisterden wat mensen zeiden,

nu gebruiken ze computers om net
hetzelfde te doen.

[Verteller] Swart's gaat door met zijn politieke activiteit.

Hij richt zijn aandacht nu op een wetsvoorstel
dat online piraterij moet tegen gaan.

Het heette "SOPA".

Activisten zoals Peter Eckersley zagen
dat het een enorme impact zou hebben,

waarbij de technische integriteit van het
internet zelf bedreigd zou worden.

[Ekersley] En één van de eerste dingen
die ik deed was Aaron bellen.

En ik zei, "Kunnen we hier een grote online
campagne tegen opzetten?"

"Dit wetsvoorstel gaat niet over copyright."

"Gaat het daar niet over?"

"Nee," zei hij, "dit wetsvoorstel gaat
over de vrijheid om ons te verbinden."

Nu had hij mijn aandacht.

En hij dacht een tijdje na,
en zei toen, "Ja."

En toen stichtte hij Demand Progress.

Demand Progress is een organistie
voor online activisme,

we hebben nu anderhalf miljoen leden,
maar zijn gestart in de herfst van 2010.

Aarom was een van de meest prominente
personen in de community van mensen

die meewerkten om acties rond sociaal
onrecht op federaal niveau te organiseren.

SOPA was het wetsvoorstel dat online
piraterij van muziek en film moest inperken,

maar wat het deed was een moker gebruiken
voor een probleem dat een scalpel nodig had.

Indien doorgevoerd, zou de wet een bedrijf
toestaan om de financiering van gehele websites

zonder eerlijk proces af te sluiten, of
zelfs Google kunnen dwingen

om hun links niet meer te tonen.

Het enige dat ze nodigen hadden, was één
enkele beschuldiging van copyright schending.

Het speelde de titanen van de traditionele
medie uit tegen een nieuwe en ondertussen

veel meer geraffineerde remix cultuur.

Het maakt van iedereen die een website
runt, een politieman,

en als ze hun job niet doen en zorgen dat
iedereen op hun site deze niet gebruikt

voor iets dat zelfs maar potentieel illegaal
is, kan de hele site stil gelegd worden

zonder enige vorm van proces.

Dit was compleet overdreven, ik bedoel,
dit was een catastrofe.

Het wetsvoorstel vormt een ernstige bedreiging
van vrije meningsuiting en burgerlijke vrijheid

voor iedereen die van het internet gebruk maakt.

Er was slechts een handvol van ons die zeiden,
"Kijk, wij zijn ook geen voorstanders van piraterij,

maar het is zinloos om de architectuur van
het internet te vernielen,

het domein naam systeem en alles waardoor het
vrij en open is, in de naam van het bestrijden van piraterij,

en Aaron snapte dat meteen.

De vrijheden, die gegarandeerd
worden door onze grondwet,

de vrijheden waar ons land
op is gebouwd

zouden opeens gewist worden.

Nieuwe technologie zou, in plaats van
ons meer vrijheid te brengen,

zou onze fundamentele rechten, die we altijd
als vanzelfsprekend beschouwden, teniet doen.

En die dag besefte ik, terwijl ik met Peter
sprak, dat ik dat niet kon laten gebeuren.

Toen SOPA in oktober 2011 voorgesteld werd,
werd het als onvermijdelijk beschouwd.

Onze strategie, toen het pas uit kwam,
was om het wetsvoorstel te vertragen,

misschien om het wat te verzwakken,

zelfs wij dachten niet dat we dit
wetsvoorstel konden tegen houden.