Hemşirelere bir övgü

Carolyn Jones, beş yıl boyunca, Amerika'daki hemşirelerle görüşmeler yapmak, film ve fotoğraflar çekmek için ülkenin en ciddi sağlık sorunları yaşayan bölgelerine seyahatler yaptı. Carolyn kişisel öykülerini ve sağlık hizmetlerinin ön safında her gün kahramanca çalışan hemşirelere olan sarsılmaz saygısını ve takdirlerini paylaşıyor.

Bir hasta olarak,

doktorların adını çoğu zaman hatırlar

fakat hemşirelerin adını genelde unuturuz.

Ben birini hatırlıyorum.

Birkaç yıl önce
göğüs kanserine yakalandım.

Bir şekilde operasyonları atlattım

ve tedavinin başlangıcı gayet iyiydi.

Hastalığımı saklayabiliyordum.

Herkesin bilmesi de şart değildi.

Kızımı okuluna bırakabiliyordum.

Kocamla yemeğe çıkabiliyordum;

insanları kandırabiliyordum.

Ama daha sonra kemoterapi
programım başlayacaktı

ve bu beni dehşete düşürüyordu,

çünkü alacağım kemoterapi nedeniyle

bütün saçlarımın döküleceğini biliyordum.

Artık kimseye,
sanki her şey normalmiş gibi

rol yapamayacaktım.

Çok korkuyordum.

Herkes bana kristal vazo gibi davranacaktı
ve nasıl olduğunu biliyordum

ama ben normal hissetmek istiyordum.

Göğsüme bir port katater takıldı.

İlk kemoterapi seansına gittim

ve duygusal olarak harap hâldeydim.

Kapıdan hemşirem Joanne girdi,

vücudumdaki bütün hücreler
kalk şu sandalyeden ve

tepelere doğru koş diyordu.

Joanne bana baktı ve sanki
eski bir dostmuş gibi konuştu.

Sonra şu soruyu sordu;

"Bu röfleyi nerede yaptırdın?"

(Kahkahalar)

Ne yani, benimle dalga mı geçiyordu?

Zaten bütün saçlarımı kaybetmek
üzereydim, bu sorulacak şey miydi?

Kızdım biraz

ve "Ciddi misin sen? Saç mı?" dedim.

Omzunu silkti ve şöyle dedi;

"Tekrar çıkarlar"

O an söylediği bu şey
benim atladığım şeydi;

nasılsa bir noktada, hayatım
tekrar normale dönecekti.

Buna samimiyetle inanıyordu

ve bu yüzden ben de inandım.

Kanserle savaşırken
saçlarını kaybetmekten korkmak

başlangıçta aptalca görünebilir

ama bu sadece dış görünüşten
kaygı duymakla ilgili değildir.

Seni endişelendiren şey; herkesin
sana çok dikkatli davranacağıdır.

Altı aydır bana kendimi ilk kez,
Joanne normal hissettirmişti.

Sevgilileri hakkında konuştuk.

New York'ta bir daire bulmaktan konuştuk

ve benim kemoterapiye
vereceğim tepkiyi konuştuk,

yani, bir dereden bir tepeden konuştuk.

Ama hep merak ettim

benimle bu şekilde konuşacağını
nasıl sezmişti?

Joanne Staha ve ona olan hayranlığım

benim hemşireler dünyasına
seyahatimi başlatan şeydir.

Birkaç yıl sonra benden
hemşirelerin yaptığı işi

takdir edecek bir proje istendiğinde

işe Joanne ile başladım

ve bütün ülkede 100'den fazla
hemşire ile buluştum.

Bir belgesel film ve kitap için
beş yıl boyunca hemşirelerle

görüşmeler yaptım ve fotoğraflar çektim.

Takımımla birlikte

bütün Amerika'da, yaşlanma, savaş
yoksulluk, cezaevleri gibi nedenlerle

ülkemizin karşılaştığı en ciddi
halk sağlığı sorunları yaşanan yerlere

yolculuklar planladık.

Sonra bu sorunlarla

mücadele eden hastaların
en çok yoğunlaştığı

bölgelere gittik.

Sonra hastanelerden hemşireleri
en iyi temsil edecek kişileri

bize önermelerini istedik.

İlk görüştüğüm hemşirelerden
biri Bridget Kumbella idi.

Bridget, Kamerun'da doğmuş

dört çocuğun en büyüğü imiş.

Dördüncü kattan düşüp
beli ciddi bir şekilde yaralandığında

babası işteymiş.

Bana sırtüstü dümdüz yatarken,
ihtiyacın olan bakımı almamanın

nasıl bir şey olduğunu
uzun uzun anlattı.

Bu Bridget'i ateşlemiş ve böylece
hemşirelik mesleğine girmiş.

Şimdi Bronx'ta bir hemşire

ve hayatın bütün katmanlarından,
bütün dinlerden

çok çeşitli bir

hasta grubuyla ilgileniyor.

Bütün kariyerini, sağlık konusunda

kültürel farklılıkları anlamanın
önemine adamış.

Bir hastasını anlattı;

adam Amerikan Kızılderilisi imiş

ve Yoğun Bakıma birkaç
tüy getirmek istemiş;

ruhu bu şekilde ferahlayabilirmiş.

Bridget onların haklarını savunuyor.

Hastaların bütün dinlerden geldiğini

ve birbirinden farklı ferahlama
objeleri olduğunu söylüyor,

bu bazen mukaddes bir tesbih,
bazen sembolik bir tüy olabilir

ve hepsi desteklenmelidir.

Bu Jason Short.

Jason, Apalaş Dağları'nda çalışan,
evde bakım yapan bir hemşire.

Çocukluğunda babasının bir benzin
istasyonu ve tamirhanesi varmış.

Kasabada tamirhanede çalışırmış,
şimdi ise aynı yerde hemşire.

Jason kolejde okurken

bir hemşire olmak, pek de
maço bir iş sayılmıyormuş,

bu nedenle, bundan yıllarca kaçmış .

Bir süre kamyon şoförlüğü yapmış.

Ama hayat onu
hep hemşireliğe geri çekmiş.

Apalaş Dağları'nda hemşirelik yapan Jason

bir ambulansın bile ulaşamadığı
yerlere gidiyor.

Bu fotoğrafta gördüğünüz gibi;
eskiden yol olan bir yerde duruyor.

Dağın tepesindeki madenin
yığıntısı yolu kapatmış.

Şimdi Jason'un madenci ciğeri
hastalığı olan ve bu evlerde

yaşayan insanlara tek ulaşma yolu

jipini o dereye, akıntı yukarı sürmek.

Onunla gezdiğim gün
arabanın ön çamurluğunu parçaladık.

Sabah olunca kalktı,
arabayı askıya aldı,

çamurluğu tamir etti

ve sıradaki hastasına doğru
yola koyuldu.

Jason'u bu beyefendiyle
ilgilenirken izledim,

derin bir şefkat gösteriyordu

ve hemşirelik işinin bu denli bir
yakınlık işi olması beni yine çarptı.

Brian McMillon ile tanıştığımda toydu.

Bir askeri intikalden yeni dönmüştü

ve San Diego'daki hayata
hâlâ adapte olamamıştı.

Almanya'da edindiği hemşirelik
deneyimlerinden bahsediyordu.

Doğrudan çatışma alanından gelen
askerlerle ilgileniyormuş.

Hastanede gözünü açan askerlerin
gördüğü ilk kişi

genelde kendisi olurmuş.

Kolları veya bacakları
kesik hâlde yatarken, askerlerin

ona bakıp

sordukları ilk şey şu olurmuş:

"Ne zaman geri giderim?
Kardeşlerimi orada bıraktım"

Brian da mecburen şu cevabı verirmiş;

"Kardeş bir yere gitmiyorsun,

sen vereceğini verdin zaten "

Brian hem bir hemşire,
hem de çatışma görmüş bir asker.

O nedenle bakımı altındaki gazilerle

iletişim kurma ve iyileşmelerine
yardım etmede benzersiz biri.

Bu Hemşire Stephen,

Wisconsin'de, Villa Loretto
adında bir bakımevi işletiyor

ve onun çatısı altında, yaşamın
bütün döngüsünü görebilirsiniz.

Çocukluğunda bir çiftlikte
yaşamayı hayal edermiş,

bu yüzden kendine çiftlik
hayvanları verildiğinde

onları hevesle kabul ediyor.

Baharda bu hayvanlar yavruluyor

ve Hemşire Stephen bu ördek
yavrularını, oğlakları ve kuzuları

Villa Loretto'da kalanlar için
hayvan terapisinde kullanıyor.

Bazıları kendi isimlerini bile unutmuş

ama bir kuzuyu severken neşeleniyorlar.

Hemşire Stephen'la geçirdiğim gün

öyküsünün bir kısmını filme almak için
onu Villa Loretto'dan uzağa

götürmem gerekiyordu.

Biz çıkmadan önce

ölmek üzere olan
bir hastanın odasına gitti

ve eğilip şunu söyledi;

"Bir günlüğüne uzakta olacağım,

ama eğer Tanrı seni çağırırsa,

sen git.

Dosdoğru onun yanına git"

Kenarda dikilip şunu düşündüm:

"Bazen birini gerçekten sevdiğini

göstermenin tek yolu;
onun gitmesine izin vermektir.

Buna hayatımda ilk kez şahit olmuştum.

Bu kadar sıkı sarılmak zorunda değiliz.

Başka yerde, başka zamanda
görmediğim sayıda çok ömrün

son demlerine
Villa Loretto'da şahit oldum.

Konu kendi sağlık sorunumuz olunca
karmaşık zamanlar yaşıyoruz.

Yaşamın sadece nicelikli değil,
nitelikli de olması gerektiğini

kolay gözden kaçırıyoruz.

Hayat kurtaran yeni
teknolojiler geliştikçe

gerçekten zor kararlar
vermek zorunda kalacağız.

Bu teknolojiler genelde hayat kurtarıyor

ama aynı zamanda ızdırabı
ve ölüm sürecini uzatıyor.

Bu dalgalı denizde
rotamızı nasıl bulacağız?

Bütün herkesin yardımına ihtiyacımız var.

Yatağımızın baş ucunda
bekleyen hemşirelerin

bizimle müstesna bir ilişkisi var.

Bu bekleme sırasında

bir tür duygusal yakınlık gelişiyor.

Geçen yaz, 9 Ağustos'ta,

babam kalp krizinden öldü.

Annem perişan olmuştu

ve babamın olmadığı bir dünyada
kendini hayal edemiyordu.

Dört gün sonra düştü

ve kalça kemiği kırıldı.

Ameliyat olması gerekmişti

ve hayatta kalmak için savaşıyordu.

Kendimi bir kez daha

hemşirelerden bakım alan tarafta buldum.

Bu kez annem içindi.

Sonraki üç gün boyunca,
ben, kız kardeşim

ve erkek kardeşim yanında,
Yoğun Bakımda kaldık.

Doğru kararları vermeye ve annemizin

dileğini yerine getirmeye çalışırken

kendimizi hemşirelerin rehberliğine
muhtaç hâlde bulduk.

Ve bir kez daha,

bizi hayal kırıklığına uğratmadılar.

Anneme ömrünün son dört
gününde nasıl bakılacağı konusunda

hayranlık veren bir anlayışları vardı.

Onu rahat ettirdiler
ve ağrılarını dindirdiler.

Beni ve kız kardeşimi ona güzel bir
gecelik giydirme konusunda ikna ettiler,

annem için artık fark etmiyordu

ama bizim için çok anlamı vardı.

Ve annem son nefesini verirken
tam zamanında gelip uyandırdılar

ve annem öldükten sonra, bizi ne kadar

odada bırakacaklarını da biliyorlardı.

Bütün bunları nasıl biliyorlar,
hiç fikrim yok

ama şunu iyi biliyorum,
bana bir kez daha rehberlik ettiler

ve onlara sonsuza kadar minnettrım.

Çok, çok teşekkürler.

(Alkışlar)