Kusursuz olmayan ham maddelerden yapılmış büyüleyici binalar

Mimarinin sınırlarını yeniden düşünmek için ne gerekirdi? Débora Mesa Molina, işinin bu nefes kesici, görsel turunda binaların nasıl gözden kaçmış malzemeler ve alışılmadık metotlar veya toprağın içinden çıkarılmış yöntemlerle bile yapılabileceğini göstererek bir takım çözümler öneriyor. "Nesnelerin yüzeyinin altına bakacak kadar meraklı olursak etrafımızdaki dünya, sonsuz bir ilham kaynağı," diyor.

Mimarlık birçok kuralı olan bir meslek;

bazısı yazılı, bazısı yazılı olmayan,

bazısı alakalı ve diğerleri alakasız.

Mimarlar olarak sürekli

bu kuralları kitabına göre takip etmeyle

hayal gücüne, deney yapmaya alan açma

arasındaki çekime kapılıyoruz.

Bu zor bir denge.

Özellikle mimari aracılığıyla

yerleşmiş fikirlere meydan okumaya,
sınırları zorlamaya

ve yenilik yapmaya çalışıyorsun,

sadece etrafımızda olanları kullanıyor
olsak da ve hep gözden kaçırırız.

Takımımla yaptığım da buydu,

Ensamble Studio

ve günün katı koşullarında gerçekleşmiş

çok erken işlerimizden biri,

Santiago de Compostela şehri gibi.

Burada yazar ve editörler
genel topluluğunu inşa ettik;

kültürel bir bina.

Tüm yönetmeliklerin üstüne

taşları kuralına göre
kullanmak zorundaydık

ve deneyimimiz kısıtlıydı

ama kendisinden öğrenilecek
inanılmaz referanslarımız vardı,

bazıları şehrin kendisinden

ya da yakınlarındaki arazilerden

ya da mimarlar olarak
eğitimimizi etkilemiş

başka uzak yerlerden gelen.

Belki burayı bilirsiniz.

Ama her nasılsa

biz mimarların binasında kullanması için
sanayinin sağladığı bitmiş ürünler

ruhunu kaybetmiş gözüktü.

Biz de yakınlardaki taş ocaklarına
gitmeye karar verdik,

bir dağın, üreticiden satın aldığın
kusursuz kare bir çiniye

dönüştüğü süreci daha iyi anlamak için.

Malzemenin devasa ölçeğine
ve onu çekip çıkartmak için

gereken çalışmaya bayılmıştık.

Dikkatlice bakarak

her yerde yüzlerce yamuk bloğun
yığılı olduğunu fark ettik.

Onlar bir ihraç dizisinin artakalanları;

kimsenin istemediği çirkin parçalar.

Ama biz onları istedik.

Esinlenmiştik.

Kırılmaya terk edilmiş

bu çok iyi kalite kalıntı malzemeyi

çok düşük bir maliyete alabildiğimiz

çift taraflı bir kazanç durumuydu.

Sıra, müşterilerimizi bunun iyi bir fikir
olduğuna inandırmamız gerektiğindeydi.

Ama başta, bu gelişigüzel şekilli
taşları yeniden kullanmak için

bir tasarım süreciyle
çıkagelmemiz gerekiyordu

ve bunu daha önce yapmamıştık.

Bugün her şey daha kolay olurdu

çünkü üç boyutlu tarayıcı
donanımlı akıllı telefonlarımızla

taş ocağına gider,

dijital bir modele dönüşecek
her taşı belgeleyip

tüm sürecin detaylı planını yapardık.

Ama on yılı aşkın sene öncesinde

belirsizliği kucaklamak,

botlarımızı giyip kollarımızı sıvamak

ve pratik bir deneyim için
taş ocağına gitmek zorundaydık.

Aynı zamanda
müheahhit olmamız gerekiyordu.

Çünkü bizimle riski paylaşmaya
gönüllü birini bulmakta başarısız olduk.

Neyse ki taş ocağı takımını,
bazı teknik detayları çözmek için

birkaç prototip yapmamıza
yardım etmeye ikna ettik.

Birkaç model üzerine anlaştık

ama heycanlanmıştık

ve bir taş diğerini izledi

ta ki biz, tamamı taş ocağının
biçimsiz materyalinden dönüştürülmüş,

18 metre uzunluğuna
sekiz metre yüksekliğinde bir yapı

inşa etmeyi başarana kadar,

ne harç ne bağlantı olmadan
sadece yerçekimi ile desteklenmiş.

Bir kere yapılıp test edildikten sonra

şehir merkezindeki şantiyeye taşımak

ve binanın geri kalanıyla birleştirmek

çocuk oyuncağıydı.

Çünkü belirsizliği ortadan kaldırdığımızda

ve taş ocağının kontrollü çevresinde
riski kontrol altına aldığımızda

alışılagelmemiş araç ve metotları
kullanmamıza rağmen

tüm binayı zamanında
ve bütçe dahilinde bitirebildik.

Ne zaman bu endüstriyel görünüm
dev parçaların

şehirde, bir binada

ziyaretçiler ve komşular tarafından

deneyimlendiğini görsem

hâlâ tüylerim diken diken olur.

Bu bina fazlasıyla başımızı ağrıttı,

bu yüzden işimizde bir istisna olabilirdi

ama yerine, her projenin,
limitlerinin bir an önce

yeniden düşünülmesi
gerektiğine inandığımız

bir disiplini test etme
fırsatına dönüştüğü

bir çalışma biçimi hakkında
bilgi vermeye başladı.

Burada gördüğünüz
bizim tasarladığımız,

inşa edip oturduğumuz dört ev.

Kendimize büyük soruyu sormak için

küçük ölçek kullandığımız dört bildirge.

Oldukça sıradan malzeme
ve teknolojilerin uygulamasından

alışılmadık sonuçlar alan
mimarları keşfetmeye çalışıyoruz,

üst sıradaki değişik formlarda olan beton

ya da alt sıradaki çelik ve köpük gibi.

Alın mesela,
bu öndökümlü betonarme kirişler.

Onları muhtemelen gördünüz,

-yapı köprüleri, otoyollar,
su kanalları-

onları bir öndökümlü beton fabrikasına
yaptığımız ziyaretlerden birinde bulduk.

Bilhassa ev için
veya güzel gözükmüyor olabilirler

ama biz ilk evimizi inşa etmek için
onları kullanmaya karar verdik.

Bu inanılmaz bir andı

çünkü her zamanki gibi
mimarlar olmamız gerekiyordu,

bir kere daha ustalar

ve ilk defa kendi kendimizin
müşterisi olabildik.

İşte burada nasıl her biri yaklaşık
20 tonluk bu dev katalog kirişleri alıp

bir avlu alanının etrafına

kademe kademe yükleyebileceğimizi
çözmeye çalışıyoruz...

...Evin kalbi.

Boyut ve malzemenin kalitesi sayesinde

bu büyük parçalar
yükleri zemine taşıyan binanın yapısı.

Ama onlar bunun çok daha fazlası.

Onlar yüzme havuzu,

içle dışı birbirinden ayıran duvarlar,

manzarayı çerçeveleyen pencereler,

binanın süsü;

onlar bu evin ruhunun ta kendisi.

Bize göre, standart olan öğeleri
standart olmayan yollarla

nasıl kullanabileceğimizi
test ettiğimiz bir laboratuvar olan ev.

Sonuçların şaşırtıcı olduğunu
gözlemliyoruz.

Prefabrikasyonun kutuları yığmaktan
çok daha fazlası olduğunu

veya ağır parçaların boş
ve şeffaf olabileceğini

uygulayarak öğreniyoruz.

Bu evi tasarlama ve inşa etmenin üstüne

ailemiz ve arkadaşlarımızla paylaşarak

paha biçilemez geri bildirim alıyoruz,

çünkü bu hayatımız

ve yapımı süren işimiz.

Burada aldığımız dersler başka projelere,

başka programlara
ve hatta başka ölçeklere

tercüme ediliyor

ve yeni işlere ilham veriyorlar.

Burada yeniden
çok standart ürünlere bakıyoruz,

-kolayca kesilip vidalanan
galvanizli çelik direkler,

yalıtkan köpükler, çimento levhalar-

hepsi, bölme duvarları içinde
gizli bulabileceğiniz

ve bizim açığa çıkardığımız malzemeler.

Biz onları, hemen herkes tarafından
inşa edilebilecek

çok hafif bir konstrüksiyon sistemi
yapmak için kullanıyoruz.

Bunu atölyemizde kendi ellerimizle
kendi başımıza yapıyoruz

ve bizler mimarız.
Profesyonel ustalar değiliz

ama bunun mümkün olduğuna
emin olmak istiyoruz.

Antón'un elleriyle taşıyabilmesi çok güzel

ve Javier konteynıra koyabilir

ve biz nakliye edebiliriz,

aynı, yurtdışına taşınıyor olsaydın
eşyalarını nakledeceğindeki gibi

ki beş sene önce yaptığımız da buydu.

Ağırlık merkezimizi ve beton kirişli evi

Madrid'den Brookline'e taşıdık.

Çok güzel bir mahallenin
çirkin ördek yavrusunu bulduk;

tek katlı bir garaj,
karşılayabildiğimiz tek şey.

Ama sorun değildi çünkü onu
bir kuğuya dönüştürmek istedik,

üstüne, yeni teslim edilmiş
monte edilecek parçaları kurarak

bir kez daha bilim adamı
ve kobay fareleri olduk.

Bu, en ucuz

ve markette bulabileceğiniz
en normal malzemeleri kullanan,

inşaat endüstrisini yönlendirmiş

hazır dörde sekiz modülasyonunu
uygulayan bir ev.

Yine de farklı bir alan düzenlemesi

ve bölgelerin farklı kurulumu

ekonomik olarak yapılmış bir evi

lüks bir alana çevirebiliyor.

Artık hayal ediyoruz ve aktif olarak

imarcılar, ustalar,
bölge halklarıyla çalışıyoruz,

bunu, daha birçok ev ve aile adına

gerçeğe dönüştürebilmek için.

Nesnelerin yüzeyinin altına
bakacak kadar meraklı olursak

etrafımızdaki dünyanın sonsuz bir
ilham kaynağı olduğunu görüyoruz.

Şimdi sizi ayın öteki yüzüne götüreceğim;

Montana'nın görkemli manzarasına,

birkaç yıl önce Cathy ve Peter Halstead'in
10.000 akrelik çalışan çiftlik bir arazide

Tippet Rise Sanat Merkezini
tasarlamak için bize katıldığı yere.

Alanı ilk ziyaret ettiğimizde

bir sanat merkezi hakkında
tüm bildiklerimizin

bu müşteri, bu topluluk, bu arazi için

kesinlikle manasız olduğunu fark ettik.

Beyaz kutu müze tipinin burada yeri yoktu.

Biz de merkezi patlatıp
yıldız takımı kümelerine,

ziyaretçileri bu muhteşem yerin
vahşiliğine daldıracak

uçsuz bölge üzerine dağılmış
alanlar kümesine ayırmaya karar verdik.

Ofisteyken yapımı üzerine düşünüyorduk,

toprağı hem destek
hem materyal olarak kullanıyor,

sedimentasyon, erozyon,

parçalanma, kristalleşme, patlamanın

jeolojik süreçlerinden öğreniyorduk,

topraktan doğmuş yapıları,

arazinin içgüdüsel uzamı olan yapıları
keşfetmek için,

aynı Murphy Kanyonunu geçen bu köprü gibi.

Ya da bu çeşme.

Bir tepeyi süsleyen bu alan gibi...

...ya da dağların uzaklığını
ve sesini bize getiren

bu tiyatro gibi.

Bu fikri gerçekleştirebilmek adına

inşaat kusursuzca planlanamaz.

Zorlayıcı hava ve yerel aletleri
benimsememiz gerekiyor.

Sadece, o kritik olan açıları
kontrol etmemiz gerekiyor,

yapısal, termik,

formla bütünleşmiş
akustik özellikler gibi.

Ama bunun dışında doğaçlama
hoş karşılanmakta ve teşvik edilmekte.

İnşaat süreci hala bir tasarım süreci

ve bir kutlama anı,

farklı el, gönül, akılların son bir dans
sergilemek için bir araya geldikleri.

Bu sebepten sonuç öngörülemez.

Bir sürpriz olarak gelir.

Biz mimarinin ambalajını,

aynı bir doğum günü hediyesini
açarmışsın gibi açıyoruz.

Mimari açık değildir,

açığa çıkarılmıştır.

Sığınak yapmak adına
toprağın içinden çıkarılmış

en temel insan ihtiyaçlarından biri.

Mimari, sanat, peyzaj,

arkeoloji, jeoloji, hepsi bir oldu.

Kaynakları, kendi emrimizde
radikal yollarla kullanarak,

deney yapmaya alan açarak

bizi çevreleyen ham ve hatalı şeylerdeki
saklı güzelliği bulan

ve onları yücelten yapıları

gün yüzüne çıkarabiliyoruz

ve kendi dillerini konuşmalarına
izin veriyoruz.

Teşekkürler.

(Alkışlar)