ساختمان‌های شگفت‌انگيز ساخته شده از مصالح اولیه و پرداخت نشده

چه چیزی می‌تواند حدودِ معماری را تحت‌تاثیر قرار دهد؟ دبورا مِسا مولینا پاسخ‌های خود را در این سفر هیجان‌انگیزو بصری از کار خود ارائه می‌دهد و نشان می‌دهد که چگونه می توان سازه را با استفاده از مواد نادیده گرفته شده و روش‌های نامتعارف‌ -- و یا حتی از اعماق زمین استخراج کرد، می‌گوید: « جهان پیرامون ما منبعی بی‌نهایت الهام‌بخش است اگر ما به اندازه کافی کنجکاو باشیم که زیر سطوح چیزها را ببینیم.»

معماری حرفهای قوانین و
ضوابط بسیار زیادی دارد،

برخی نوشته، برخی نانوشته،

برخی مرتبط و برخی نامرتبط.

به عنوان معمار،

ما پیوسته بین پیروی از قوانین این کتاب

و یا ایجاد فضایی برای تخیل--

برای تجربه کردنش، پیوسته درگیر بودهایم.

حفظ تعادل دشوار است.

به خصوص در گذر از معماری،

شما سعی میکنید پیششرطها را به چالش
بکشید و مرزها راهل دهید و نوآوری کنید،

حتی اگر فقط از آنچه که در اطرافمان داریم
استفاده کنیم و تمام مدت نادیدهاش میگیریم

و این کاری است که من با گروه
خودم انجام دادهام،

استودیو Ensamble ،

و از همان کارها اولمان

که در بافتهای تاریخی سختگیر
اتفاق افتادند،

مثل شهر سانتیاگو دو کومپوستلا.

ما انجمن عمومی نویسندگان
و ویراستاران را ساختیم،

یک بنای فرهنگی.

و فراتر از همه مقررات،

طبق قانون باید از سنگ
استفاده میکردیم

و تجربه ما محدود بود،

اما ما منابع شگفتانگیزی
برای آموختن از آنها داشتیم،

برخی از خودِ شهر

یا از مناظر اطراف

و یا سایر جاهای دورافتادهای

که بر آموزش ما به عنوان معمار نقش داشتند،

و شاید شما این جا را بشناسید.

اما به گونهای محصولات نهایی که کارخانه
در دسترسمان

به عنوان معمار قرار میداد برای
استفاده در ساختمانهای ما، گویی

روحشان را از دست داده بودند.

بنابراین تصمیم گرفتیم به محل حفاریِ
معادن سنگ مجاور برویم

تا بتوانیم فرآیند تبدیلِ سنگهای کوه به

در قوارههای تایلی از عرضهکننده
خریداری میکنیم را درک کنیم.

و با مقیاس عظیمی از مواد

و اقداماتِ استخراج آن مواجه شدیم.

و هنگامی که دقت کردیم،

دریافتیم که صدها بلوکِ نامنظم
در همه جا انباشته شده است.

آنها بقایای یک رشته استخراج بودند:

قوارههای بدشکلی که هیچکسی نمیخواست.

اما ما آنها را میخواستیم.

تحتتاثیر قرار گرفتیم.

و آن موقعیتی برنده-برنده بود

که میتوانستیم این مواد پسمانده با
کیفیتی عالی را به دست آوریم،

محکوم به نابود شدن،

با هزینه بسیار پایین.

مجبور بودیم مشتریها را
متقاعد کنیم که ایده خوبی است.

اما مهمتر از همه، ما باید
فرآیندی طراحی را می یافتیم

تا از این سنگهای با اشکال مختلف
استفاده مجدد کنیم

و قبلا هم این کار را نکرده بودیم.

امروز همه چیز بسیار راحتتر خواهد بود،

زیرا ما با استفاده از

اسکنرهای سه بعدی به معدن سنگ میرویم

و هر سنگ را مستند میکنیم،
(اسکن جداگانه هر سنگ)

تا تبدیل به یک مدل دیجیتال شود --

مهندسی کردن تمام فرآیند پروژه.

اما بیش از یک دهه پیش،

مجبور شدیم عدم قطعیت را بپذیریم

و چکمههایمان را به پا کنیم،
آستینها را بالا بزنیم

تا برای کسب تجربه به سوی معدن سنگ برویم.

و همچنین باید به پیمانکار تبدیل میشدیم،

چون در پیدا کردن کسی که مایل باشد
با ما سهیم شود، شکستخورده بودیم.

حالا خوشبختانه، گروه حفاری را متقاعد کردیم
تا کمکمان کنند تا چند نمونه اولیه بسازیم

تا برخی از جزئیات فنی را حل کنیم.

همچنین روی چند مدل جدید به توافق رسیدیم،

اما هیجانزده بودیم،

و یک مدل سنگ به سنگ دیگری منتهی شد

تا این که توانستیم

یک قواره سنگ به طولِ
۱۸ متر و ارتفاع ۸ متر بسازیم

که همه مواد با
شکلهای نامنظم را بازیافت کرد،

فقط با جاذبه زمین پشتیبانی میشد --

نه هیچ ملات و
بدون قید و اتصال معماری.

و پس از ساخت و آزمایش شدن

آن را به سایت نهایی در مرکز شهر

برای یکی کردن آن با بقیه ساختمان

که مثل آب خوردن آسان بود،

چرا که با دوری از عدم قطعیت

و مدیریت خطرپذیری در محیط کنترلشده معدن،

توانستیم کل ساختمان را
در زمان مشخص شدهاش

و بودجهاش تکمیل کنیم،

حتی اگر از ابزار و روشهای
غیر معمول و یرخلاف عرف استفاده کرده باشیم.

وهنوز هم مو به تن سیخ میشود

وقتی این چشمانداز بزرگ از مناظر صنعتی

شهر را میبینم،

در ساختمانی

که بازدیدکنندگان و (محلات و
شهرهای) همسایه آن را تجربه میکنند.

این ساختمان کمی دردسر هم
برای ما داشت،

و خُب میتوانست در کارمان
مورد استثنایی باشد،

اما درعوض خبر از روش کاری میداد

که در آن هر پروژهای فرصتی میشود

برای آزمودن محدودیتهای یک زمینه
که معتقدیم باید به فوریت تجدید نظر شود.

خُب آنچه که اینجا
میبینید چهار خانه است

که ما آنها را طراحی،
ساخته و قابل سکونت کردهایم.

چهار اعلامیهای که در آن از مقیاس کوچک

برای پرسیدن سوالات بزرگ استفاده میکنیم.

و ما در تلاش برای کشف معماری هستیم که

ناشی از کاربردهای غیرمتعارف مصالح

و فناوریهای بسیار پیش پا افتاده،

مانند بتن در اَشکال مختلف
در ردیف بالای تصویر،

یا فولاد و فوم در ردیف پایین تصویر است.

برای مثال، این تیرهایِ
پیشساخته بتنی را در نظر بگیرید.

احتمالا آنها را در

پلها، بزرگراهها،
کانالهای آب دیدهاید --

آنها را در یکی از بازدیدهایمان
از یک کارخانه بتن پیشساخته پیدا کردیم.

و ممکن است آنها به خصوص
راحت و یا زیبا به نظر نرسند،

اما ما تصمیم گرفتیم که از آنها
برای ساخت اولین خانه مان استفاده کنیم.

و این لحظهای باورنکردنی بود،

چرا که ما باید مثل همیشه معمار باشیم

و بار دیگر سازنده باشیم،

و برای نخستین بار
میتوانستیم مشتریان خود باشیم.

بنابراین، در اینجا سعی داریم سردربیاوریم
که چگونه میتوانیم این کاتالوگ عظیم تیرها

از حدود هر یک ۲۰ تن را گرفته

و آنها را کم کم در اطراف محوطهء حیاط،

در قلب خانه قرار دهیم.

و با توجه به ابعاد و کیفیت مواد آنها،

این قطعات بزرگ، سازهای هستند
که بارها را به زمین منتقل میکنند،

اما آنها بسیار بیشتر از فقط یک سازه هستند

آنها استخر شنا هستند؛

آنها دیوارهای جدا کننده فضایِ داخلی
از فضای خارجی هستند.

آنها پنجرههایی هستند که
چشماندازها را قاب میکنند؛

آنها پرداختِ نهایی کار هستند؛

آنها همان روح این خانهاند.

خانهای که برای ما به مثابه یک آزمایشگاه
است که در آن اینکه چگونه میتوانیم

عناصراستاندارد را به روشهای
غیر استاندارد استفاده کنیم را میآزماییم.

و شاهد آن هستیم که
نتایج شگفت انگیزی دربر دارند.

و با انجام این کار میآموزیم

که پیشساختهسازی میتواند
بسیار بیشتر از انباشتن جعبهها

یا آن قطعات سنگین
سبکتر و شفافتر باشد.

و فراتر از طراحی و ساخت این خانه،

بازخورد ارزشمندی بهدست آوردیم،

سهیم شدن آن با خانواده و دوستانمان

چرا که این زندگی ما

و کار ماست، پیشرفت میکند.

درسهایی که در اینجا آموختیم
به پروژهها

و برنامهها

و مقیاسهای دیگری هم ترجمه میشوند،

و الهامبخش کار جدید هستند.

اینجا باز هم نگاهی داریم به
همین محصولات استاندارد:

ستونهای فولادی گالوانیزه که به راحتی
شیاربندی برای برش و پیچ و مهره میشوند،

فومهای عایق، ورقههای سیمانی،

تمام مصالحی که میتوانید
در استتار دیوارهای پارتیشنی بیابید

و ما آن را در معرض دید قرار دادهایم؛

و ما از آنها برای ساختِ سیستم سازهای سبک

که تقریبا توسط هرکسی میتواند ساخته شود،
استفاده کردیم.

و خودمان آن را با دستهای خودمان
و در کارگاه خودمان انجام دادیم،

درحالیکه ما معماریم
و نه سازندگان حرفهای

اما میخواستیم مطمئن شویم که
این کار شدنی و ممکن است.

و حس خوبی است که آنتون
میتواند آن را با دستهای خودش جابجا کند

و خاویر آن را در کانتینر بگذارد،

و میتوانیم آن را با کشتی حمل کنیم

مثلا اگر میخواستید به خارج سفر کنید،
وسایلتان را با کشتی حمل میکردید …

این همان کاری است
که ما پنج سال پیش انجام دادیم.

موقعیت استقرارمان و

و خانهای با تیرهای بتنی را
از مادرید به بروکلین جابجا کردیم.

و ما جوجه اردک زشتِ
یک محله بسیار خوب را پیدا کردیم:

یک گاراژ یک طبقه و تنها چیزی که
میتوانستیم از عهدهاش بر بیاییم.

اما خیلی هم خوب بود
چون میخواستیم آن را به یک قو تبدیل کنیم،

با نصب کردنِ بسته قطعاتِ
تازه تحویل گرفته شدهمان،

بار دیگر به دانشمندان و
موش آزمایشگاهی بدل شدیم.

خُب این خانهای است که
از برخی از ارزانترین

ومعمولیترین مصالحی که
میتوانید در بازار پیدا کنید استفاده شده

که از مدولاسیون چهار به هشت رایج

که بر صنعت ساختوساز حاکم است،
استفاده کرده است.

و با این حال، سازمان متفاوتی از فضاها

و یک مجموعه مختلف از قطعات

میتوانند یک خانه ساختهشده
با صرفه اقتصادی را

به یک فضای لوکس تبدیل کنند.

و اکنون، در آرزو و
کار فعالانه با توسعهدهندگان،

با سازندگان،

با جوامع هستیم

تا این واقعیت را برای
بسیاری از خانههای دیگر

و خانوادههای بیشتری ایجاد کنیم.

و میدانید، دنیای اطراف ما
یک منبع بینهایت الهامبخش است

اگر به اندازه کافی کنجکاو باشیم
که زیر پوسته سطحی اشیا را ببینیم.

حالا میخواهم شما را به آنسوی ماه ببرم:

به چشمانداز شگفت انگیزی در مونتانا،

جایی که چند سال پیش ما
به کتی و پیتر هالستید پیوستیم

تا مرکز هنر «تیپِت رایز» را در یک مزرعه
۴۰۴۷ هکتاری تصور کنیم.

و هنگامی که نخستین بار
از سایت بازدید کردیم،

دریافتیم همه آنچه که درباره اینکه
یک مرکزهنری چیست، میدانیم

برای آن مشتری،

برای آن اهالی، برای آن چشمانداز
کاملا بیمعنی بود.

از آن نوع موزههای مکعبی سپید
برای اینجا مناسب نبود.

بنابراین تصمیم گرفتیم که این مرکز را
به قطعاتِ صورت فلکی گسترده کنیم،

فضاهایی که
در سراسر منطقه وسیع پراکنده شوند

که بازدیدکنندگان را در طبیعت دست نخوردهء
این مکان شگفتانگیز غرق کند.

پس از برگشت به دفترمان،
ما درفکربودیم از طریق ساختن،

استفاده از زمین هم به عنوان پشتیبان
و هم به عنوان مصالح،

یادگیری از فرایندهای زمینشناسی آن
رسوب، فرسایش،

خرد شدن، تبلور --

انفجار --

برای کشف معماریهایی که
از زمین متولد میشوند،

که توسعههای ذاتی چشمانداز هستند،

مانند این پل که از کَنیون مورفی میگذرد.

یا این آبشار مصنوعی.

مانند این فضایی که بر بالای تپه است...

یا این تالاری که
حس و حال فضای این رشته کوه

و ژرفای آن را به ما میرساند.

و برای تحقق این ایده،

ساختوساز نمیتواند
کاملا برنامهریزی شده باشد.

باید اقلیم تاثیرگذار و
صنایع دستی محلی را بپذیریم.

اید فقط آن جنبههایی را
کنترل کنیم که حیاتیاند،

مانند سیستم سازهای، سیستم حرارتی،

و سیستم صوتی که در فرم تعبیه شدهاند.

اما در غیر این صورت، ابتکار و بداههسازی
مورد استقبال قرارگرفته و برانگیخته میشود

و لحظه ساختوساز هنوز یک لحظه طراحی

و یک لحظه جشن است

که در آن دستها، قلبها و ذهنها
در اجرای رقصی نهایی به هم میرسند.

و نتیجه را نمیتوان پیشبینی کرد.

همچون یک شگفتی حاصل میشود.

و معماری را همچون هدیه تولدی بازمیکنیم.

معماری برهنه نیست:

معماری کشف شده است.

از دلِ زمین برمیآید تا پناهگاهی بسازد،

یکی از اساسیترین نیازهای بشر.

معماری، هنر، چشمانداز،

باستانشناسی، زمینشناسی --
همه ازیک چیز ساخته شده است.

و با استفاده از منابع در دسترسمان
به روشهای افراطی،

با ایجاد فضایی برای تجربهگری،

ما قادر به احیا ی معماری
هستیم که زیباییِ نهفته

در چیزهای خام و ناقص
را که ما را احاطه کرده

که به آنها روح تازهای میبخشد

و به آنها اجازه میدهد
به زبان خودشان صحبت کنند.

سپاسگزارم.

(تشویق)