Gwizdanie, jakiego dotąd nie słyszeliście

Podczas TEDxRotterdam, mistrz świata w gwizdaniu - Geert Chatrou - wykonuje krewki utwór "Eleonora", autorstwa A. Honhoff'a, oraz jego własą kompozycję "Fête de la Belle." W trakcie antraktu myjasnia motywy, którymi kierował się ucząc się tej sztuki gwizdu.

(Gwizd)

(Oklaski)

Dziękuję.

(Oklaski)

Bardzo wam dziękuję.

To był gwizd.

Staram się to robić jak Anglicy.

Co pulchny Holender o kręconych włosach

może wiedzieć o gwizdaniu?

Cóż, zjamuję się tym od momentu, gdy skończyłem cztery lata.

Mój ojciec zawsze gwizdał w domu

i myślałem, że jest to jeden ze sposobów komunikowania się w rodzinie.

Tak więc gwizdałem razem z nim.

Do wieku 34-ech lat

wszystkich irytowałem swoim gwizdem.

Szczerze mówiąc

mój gwizd jest nieco nietypowym zachowaniem.

Gwizdałem w samotności, gwizdałem w szkole,

na rowerze, w zasadzie wszędzie.

Gwizdałem również na przyjęciu wigilijnym

u moich teściów.

Słuchali jakiejś okropnej - w mojej opinii -

muzyki świątecznej.

A gdy słyszę muzykę, która mi się nie podoba,

staram się ją poprawić.

Tak więc "Rudolf czerwononosy Renifer" - znacie to?

(Gwizd)

Może też brzmieć tak.

(Gwizd)

Podczas świątecznego przyjęcia --

w zasadzie kolacji -- to było denerwujące.

Więc moja szwagierka

prosiła mnie kilka razy "Proszę, przestań gwizdać!"

A ja po prostu nie mogłem.

W pewnym momencie - i tutaj przyznam, trochę wypiłem --

w pewnym momencie powiedziałem "Gdyby były w tym zawody - wystartowałbym."

Dwa tygodnie później

dostałem sms'a: "Lecisz do Stanów"

(Śmiech)

Ok, tak więc lecę do Stanów.

Czemu nie! Tylko po co?

Oczywiście natychmiast zadzwoniłem do niej.

Poszperała w internecie

i znalazła Mistrzostwa Świata w Gwizdaniu,

w Stanach - oczywiście.

Nie spodziewała się, że polecę.

A ja bym stracił twarz.

Nie jestem pewien, czy tak się mówi po angielsku.

Ale wszyscy Holendrzy tutaj wiedzą o co chodzi.

(Śmiech)

Straciłbym twarz.

(Oklaski)

Zapewne myślała: "Nigdy tam nie poleci."

Ale tak właśnie zrobiłem.

Poleciałem do Louisburg'a w Północnej Karolinie

na południowym-wschodzie Stanów.

wkroczyłem w świat gwizdania

I wziąłem udział w Światowych Mistrzostwach w Gwiździe.

Wygrałem je w 2004 roku.

(Oklaski)

To było --

To było wspaniałe, oczywiście.

By obronić tytuł mistrza --

wiecie - jak to robią sportowcy --

pomyślałem - trzeba wrócić w 2005 roku,

znowu wygrałem.

Potem nie mogłem brać udziału przez kilka lat.

W 2008 wziąłem udział ponownie

w Tokio w Japonii - i znowu wygrałem.

A teraz

jestem tutaj, w Rotterdamie - cudownym mieście - stoję na wielkiej scenie,

i opowiadam o gwizdaniu.

Co więcej, obecnie zarabiam właśnie gwiżdżąc.

Tak więc rzuciłem pracę jako pielęgniarz.

(Oklaski)

I staram się żyć marzeniami --

właściwie to nigdy nie było moim marzeniem, ale brzmi nieźle, nie?

(Śmiech)

Ok, nie jestem jedynym gwiżdżącym tutaj.

Zapytacie, "Co masz na myśli?"

Właściwie - zagwiżdżecie ze mną.

W takiej sytuacji zawsze dzieje się to samo:

ludzie oglądają się na siebie i myślą: "O Boże.

Czemu? Mogę się jakoś wywinąć?"

Nie, nie możesz.

W zasadzie jest to banalnie proste.

Utwór, który zagwiżdżę

nazywa się "Fête de la Belle."

Trwa jakieś 80 minut.

Nie, nie, nie. Trwa tylko cztery minuty.

Najpierw jednak chcę z wami przećwiczyć gwizdanie.

Zagwiżdżcie ten dźwięk.

(Gwizd)

(Śmiech)

Przepraszam, zapomniałem jednym.

Macie zagwizdać to samo co ja.

(Śmiech)

Słyszę bogatą paletę dźwięków.

(Gwizd)

To już było obiecujące.

Całkiem obiecujące.

Proszę techników o rozpoczęcie muzyki.

Gdy już się zacznie, dam wam znać gdzie gwiżdżemy razem.

Zobaczymy co się stanie.

Oh, hah.

Wybaczcie! technicy!

(Śmiech)

Jestem tak przyzwyczajony do tego.

Zacznę sam.

Okay, zatem tak.

(Śmiech)

(Muzyka)

(Gwizd)

Okay.

(Gwizd))

Proste, prawda?

(Gwizd)

Teraz czas na solo. Myślę, że sam to zrobię.

(Gwizd)

(Oklaski)

Max Westerman: Geert Chatrou - mistrz świata w gwizdaniu.

Chatrou Geert: Dziękuję. Dziękuję.