Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στο Χόλιγουντ

Το περιεχόμενο των ταινιών που βλέπουμε έχει τη σημασία του: επηρεάζει τα χόμπι μας, τις επαγγελματικές μας επιλογές, τα συναισθήματά μας, ακόμα και την αίσθηση της ταυτότητάς μας. Σήμερα, δεν βλέπουμε πολλές γυναίκες στην οθόνη ή πίσω από τον φακό - αλλά όσο περιμένουμε από το Χόλιγουντ να καλλιεργήσει τη συνείδησή του, το πρόβλημα θα συνεχίσει να διαιωνίζεται, αναφέρει η Ναόμι ΜακΝτάγκαλ-Τζόουνς. Ενώστε τις δυνάμεις σας με την ηθοποιό και ακτιβίστρια και παρακολουθείστε την περιγραφή του σχεδίου της των τεσσάρων σημείων που αποσκοπεί σε μια πλήρη αναπαράσταση της επανάστασης στο Χόλιγουντ.

Θα ξεκινήσω σήμερα με μια ιστορία

και θα κλείσω με μια επανάσταση.

(Γέλια)

Είστε έτοιμοι;

Κοινό: Ναι!

Ναόμι ΜακΝτάγκαλ-Τζόουνς:
Η ιστορία ξεκινάει ως εξής:

Όλη μου τη ζωή ήθελα να γίνω ηθοποιός.

Από τότε που ήμουνα μικρή,
ένιωθα τη μαγεία της εξιστόρησης

και ήθελα να γίνω μέρος της.

Έτσι, στην ηλικία των 21,

αποφοίτησα από την Αμερικάνικη
Ακαδημία Δραματικών Τεχνών

στη Νέα Υόρκη,

γεμάτη ενθουσιασμό και έτοιμη
να κατακτήσω τη θέση που μου ανήκει

ως η επόμενη Μέριλ Στριπ.

Αυτή δεν είναι η Μέριλ Στριπ,
είναι η γιαγιά μου.

(Γέλια)

Είναι σημαντικό
για την ιστορία να κατανοήσετε

ότι με μεγάλωσε μια οργισμένη φεμινίστρια.

Για να πάρετε μια ιδέα:

όταν ήμουνα πέντε ή έξι ετών, είχα
παθιαστεί με τη «Μελωδία της Ευτυχίας»,

έτρεχα δεξιά αριστερά,
τραγουδώντας, «Είμαι 16, σχεδόν 17»,

κάθε μέρα, όλη μέρα,

η μητέρα μου αποφάσισε
να μου ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση

και μου είπε, «Κοίτα.

Δεν θα σου πω ότι δεν μπορείς
να τραγουδάς αυτό το τραγούδι,

αλλά αν πρόκειται να το τραγουδήσεις,
χρειάζεται να κατανοήσεις

την εξαιρετικά προβληματική
κατασκευή των φύλων που ενισχύει».

(Γέλια)

Από εκεί προέρχομαι.

Έτσι, ειλικρινά δεν μου πέρασε
ποτέ από το μυαλό

ότι δεν θα μπορούσα να κάνω
κάτι στη ζωή μου

επειδή είμαι γυναίκα.

Στη συνέχεια αποφοίτησα.

Ξεκίνησα να πηγαίνω σε οντισιόν
και να βρίσκω δουλειές.

Αλλά άρχισα να αντιλαμβάνομαι

ότι οι ρόλοι που ήταν διαθέσιμοι
σε γυναίκες είναι απαίσιοι.

Σας υπενθυμίζω όμως - ότι ήρθα εδώ

για να παίξω έξυπνους, ισχυρογνώμονες,
πολυσύνθετους, ενδιαφέροντες,

περίπλοκους και με αυτοπεποίθηση
γυναικείους χαρακτήρες, σωστά;

Όπως η Μέριλ.

Και ξαφνικά,

παλεύω με 300 άλλες υπέροχες
και ταλαντούχες γυναίκες

για να παίξω...

«[Γυναίκα] Χωρίς διάλογο.

Ο χαρακτήρας χρειάζεται μόνο
να στέκεται στο μπαλκόνι

να φαίνεται δυστυχισμένος
και να επιστρέψει στο σπίτι.

Μόνο μερικό γυμνό».

(Γέλια)

«[Σάρα] Το κορίτσι
που αρέσει στον Μπράιαν.

Ελκυστική, χαριτωμένη και παιχνιδιάρα,
το ιδανικό κορίτσι και έπαθλο του Μπράιαν

σε όλη τη διάρκεια της ταινίας».

«[Μαμά] Μια καθώς πρέπει καλλονή του Νότου
συμφιλιωμένη με το γεγονός

ότι ο μοναδικός σκοπός της ζωής της
είναι η φροντίδα του συζύγου της».

«[Άμπι] Πρέπει να αποδέχεται έναν
καλόγουστα σκηνοθετημένο ομαδικό βιασμό,

καθώς εκτελεί χορογραφία του 19ου αιώνα».

(Γέλια)

Αυτές είναι πραγματικές
αναγγελίες διανομής ρόλων.

Μια μέρα το ανέφερα αυτό στον ατζέντη μου.

Του λέω, «Νιώθω να μην κυνηγάω ρόλους

που να με ενθουσιάζουν.

Μου απάντησε, «Ναι.
Δεν ξέρω τι θα κάνω με εσένα.

Είσαι πολύ έξυπνη για ρόλους

που έχουν γραφτεί για 20άρες,

και δεν είσαι και αρκετά όμορφη
για να είσαι η σέξι,

συνεπώς πιστεύω
ότι θα δουλέψεις όταν γίνεις 35».

(Γέλια)

Του απάντησα, «Αυτό είναι αστείο.

Πάντα πίστευα ότι στα 35,

σε έχουνε πάρει τα χρόνια για ηθοποιός,

ότι υποβαθμίζεσαι
στον ρόλο της μητέρας 20χρονων».

Απάντησε, «Ναι --

(Γέλια)

Έτσι είναι τα πράγματα».

Περίπου ένα χρόνο αργότερα,

έχω βγει για φαγητό
με μια φίλη μου ηθοποιό,

και συζητάμε για το πόσο τρελό είναι αυτό.

Ξέρετε τι αποφασίσαμε;
Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Θα φτιάξουμε τη δική μας ταινία.

Θα γράψω ένα σενάριο για δύο
πολύπλοκες γυναίκες ηρωίδες.

Έτσι και έγινε.

Ξεκινήσαμε να κάνουμε την ταινία

και καταλήξαμε με μια ομάδα παραγωγής
που αποτελούνταν μόνο από γυναίκες:

τη συγγραφέα, τους σκηνοθέτες,
τους παραγωγούς,

και είναι μια ταινία για δύο γυναίκες.

Σύντομα, βρισκόμαστε στο γραφείο
ενός επιτυχημένου άντρα παραγωγού,

και μας λέει, «Κορίτσια.

Καταλαβαίνετε ότι κάποια στιγμή
θα χρειαστεί να προσλάβετε

έναν άντρα παραγωγό, έτσι;

Ώστε ο κόσμος να σας εμπιστευτεί
τα χρήματά του».

Ο κόσμος μας λέει ξανά και ξανά,

«Ναι, αλλά το κοινό δεν θέλει
να βλέπει ταινίες για γυναίκες,

έτσι, ίσως καλύτερα να κάνετε κάτι άλλο.

Έτσι είναι τα πράγματα».

Παρ' όλα αυτά την κάναμε την ταινία.

Μαζέψαμε 80.000 δολάρια,

την τελειώσαμε και πάει πολύ καλά.

Λαμβάνει μέρος σε πολλά φεστιβάλ
και κερδίζουμε πολλά βραβεία.

Είναι κάτι μεγάλο και συναρπαστικό.

Οι εμπειρίες μου όμως,
συνέχισαν να μου προκαλούν πόνο.

Έτσι, ξεκίνησα να μιλώ γι' αυτές,

πρώτα στις ερωταπαντήσεις
μετά από την προβολή της ταινίας,

και μετά με κάλεσαν σε πάνελ
και να κάνω ομιλίες σε συνέδρια.

Το αξιοθαύμαστο καταρχάς είναι,

όταν μιλάω στο κοινό

και σε ανθρώπους που ανέρχονται
στον κινηματογραφικό κλάδο,

η καθολική αντίδραση είναι,

«Θεέ μου! Αυτό είναι τρομερό.
Τι θα κάνουμε;»

Άρχισα να μπαίνω σε μεγαλύτερα πάνελ,
ξαφνικά ένας υποψήφιος Oscar μου είπε,

«Κοίτα, συμφωνώ απόλυτα με αυτά λες.

Απλώς θα πρέπει
να προσέχεις πολύ πού τα λες».

Μια βραβευμένη με Όσκαρ
παραγωγός μου είπε

ότι δεν το θεωρεί καλή ιδέα
να παίζεις το χαρτί της γυναίκας.

Έτσι είναι τα πράγματα.

Πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο
συνεχίζεται ο σεξισμός το 2016, σωστά;

Κατά κύριο λόγο, λειτουργεί
ως μέρος της καθημερινότητάς μας -

ακόμα και υποσυνείδητα.

Συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι
απλώς προσπαθούν να συμβαδίσουν

μέσα σε ένα ήδη υπάρχον σύστημα.

Ίσως συμβαίνει εξαιτίας
κάποιας ουσιαστικής επιθυμίας

να διδάξουμε σε μια νέα γυναίκα
πως «έτσι είναι τα πράγματα».

Το πρόβλημα είναι
πως αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό,

τα πράγματα θα συνεχίσουν
να είναι έτσι για πάντα.

Για ποιο λόγο να ενδιαφερθείτε για αυτό;

Σωστά;

Αντιμετωπίζουμε αρκετά
σοβαρά προβλήματα στον κόσμο

αυτή τη στιγμή,

τι σημασία έχει
αν δεν μπορώ να βρω δουλειά,

ή εσείς κάθεστε και βλέπετε
με τις ώρες το «Transformer 17», σωστά;

(Γέλια)

Λοιπόν, επιτρέψτε μου
να σας το εκφράσω αλλιώς:

τη χρονιά που βγήκαν
«Τα σαγόνια του καρχαρία»,

οι «καρχαρίες» εντάχθηκαν στους 10
κυριότερους φόβους των Αμερικάνων.

Το 1995, η BMW πλήρωσε 3 εκατομμύρια
δολάρια στο franchise του Τζέιμς Μποντ

για να αντικαταστήσει
την Aston Martin με μια BMW Z3.

Αυτό έκανε τόσους πολλούς ανθρώπους
να πάνε να αγοράσουν αυτό το αυτοκίνητο,

που η BMW έβγαλε 240 εκατομμύρια δολάρια
μόνο από την προπώληση.

Τη χρονιά που βγήκαν στην αγορά
το «Brave» και το «Hunger Games»,

η γυναικεία συμμετοχή
στην τοξοβολία ανέβηκε 105%.

(Γέλια)

Έρευνες δείχνουν
ότι οι ταινίες που βλέπετε

δεν επηρεάζουν μόνο τα χόμπι σας,

αλλά και τις επαγγελματικές σας επιλογές,
τα συναισθήματά σας,

την αίσθηση ταυτότητας, τις σχέσεις σας,

τη διανοητική σας υγεία - ακόμα
και την οικογενειακή σας κατάσταση.

Σκεφτείτε το εξής τώρα:

αν οι ταινίες που έχετε δει στη ζωή σας
ήταν κυρίως αμερικάνικες,

το 95% από όλες τις ταινίες που έχετε
δει ποτέ έχουν σκηνοθετηθεί από άντρες.

To 80% με 90% όλων
των πρωταγωνιστικών ρόλων

που έχετε δει ποτέ το κατείχαν άντρες.

Ακόμη κι αν αναφερθούμε
στα τελευταία πέντε χρόνια,

σε 55% από τις εμφανίσεις τους σε ταινίες,

οι γυναίκες ήταν γυμνές
ή ντυμένες πρόστυχα.

Αυτό σας επηρεάζει.

Μας επηρεάζει όλους.

Δεν συνειδητοποιούμε
σε ποιο βαθμό μας επηρεάζει,

επειδή το έχουμε συνηθίσει.

Οι εξιστορήσεις -και οι ταινίες
είναι απλώς μοντέρνες ιστορίες-

δεν είναι ανούσιες.

Αποτελούν τον μηχανισμό
μέσω του οποίου επεξεργαζόμαστε

την αίσθηση του να νιώθουμε ζωντανοί.

Είναι η οδός μέσω τις οποίας

αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο
και τη θέση μας σε αυτόν.

Αποτελούν τον τρόπο με τον οποίο
καλλιεργούμε την ενσυναίσθηση

απέναντι σε ανθρώπους με εμπειρίες
διαφορετικές από τις δικές μας.

Την παρούσα στιγμή,
όλα αυτά μας διοχετεύονται

μέσα από το πρίσμα
της μίας οπτικής γωνίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι
μια κακή οπτική γωνία,

αλλά δεν μας αξίζει να τις ακούσουμε όλες;

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος
αν λεγόντουσαν όλες οι ιστορίες;

Τι κάνουμε για αυτό;

Ίσως να είναι η πρώτη φορά
που πολλοί από εσάς τα ακούτε αυτά,

αλλά πολλοί από εμάς στον κινηματογραφικό
κλάδο έχουμε περάσει χρόνια

-πολλοί άνθρωποι,
για μεγαλύτερο διάστημα από εμένα-

κάνοντας ομιλίες και πάνελ
γράφοντας άρθρα και κάνοντας μελέτες,

φωνάζοντας στο Χόλιγουντ
να κάνει καλύτερα τη δουλειά του.

Τους έχουμε βάλει κυριολεκτικά τις φωνές.

Παρ' όλα αυτά πρόσφατα
η Paramount και η Fox

έθεσαν σε κυκλοφορία
τη νέα γκάμα ταινιών τους,

και από τις 47 ταινίες
που θα κυκλοφορήσουν μέχρι το 2018,

ούτε μία δεν θα έχει σκηνοθετηθεί
από γυναίκα.

Έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι

ότι το να περιμένω από το Χόλιγουντ
να καλλιεργήσει συνείδηση

ίσως δεν αποτελεί επιτυχημένη στρατηγική.

Έχω την εντύπωση ότι όποτε υπάρχει
μια μικρή κυρίαρχη τάξη

που έχει στην κατοχή της χρήματα,
δύναμη και πόρους,

δεν είναι ιδιαίτερα διατεθειμένη
να τα εγκαταλείψει.

Δεν επιτυγχάνεις την αλλαγή
ζητώντας την από αυτούς

ακόμα και αν αρχίζεις να τους φωνάζεις.

Πρέπει να κάνεις την αλλαγή πραγματικότητα

μέσα από μια επανάσταση.

Μην ανησυχείτε, σας υπόσχομαι,
εδώ, τώρα και σήμερα,

ότι ο αριθμός των νεκρών
θα είναι πολύ μικρός.

(Γέλια)

Πριν σας εξηγήσω το σχέδιό μου
για την επανάσταση

που περιέχει τέσσερα σημεία

-ναι, έχω ένα τέτοιο σχέδιο-

θέλω να σας ανακοινώνω
δύο καλά και σημαντικά νέα.

Πρώτο καλό νέο:

Υπάρχουν γυναίκες σκηνοθέτες.

(Ζητωκραυγή και χειροκρότημα)

Ναι! Το ξέρω!

(Χειροκρότημα)

Υπάρχουμε!

Είμαστε απόφοιτοι κινηματογραφικών σχολών

στο ίδιο ποσοστό με τους άντρες -- 50%.

Αυτές είναι οι 50 γυναίκες μας.

Το πρόβλημα είναι ότι μόλις φτάσετε
στην ταινία μικρού προϋπολογισμού,

ακόμα και στις μικρότερες ταινίες,

σκηνοθετούμε ήδη μόνο το 18%.

Αργότερα πάμε
στις λίγο μεγαλύτερες ταινίες,

τις ανεξάρτητες, στο φάσμα
προϋπολογισμού 1-5 εκατομμύρια δολάρια,

και κατεβαίνουμε στο 12%.

Μέχρι να φτάσετε στο σύστημα του στούντιο,

σκηνοθετούμε μόνο το 5% των ταινιών.

Το ξέρω ότι μερικοί από εσάς
θα σκεφτείτε κρυφά,

«Ίσως οι γυναίκες να μην είναι
τόσο καλοί σκηνοθέτες ταινιών».

Δεν είναι τελείως παράλογη ερώτηση.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η αγορά
στον κινηματογράφο είναι αξιοκρατική.

Σωστά;
(Γέλια)

(Γέλια)

Ας μελετήσουμε αυτήν την πορεία.

Είτε θα αναγκαστείτε να αποδεχτείτε

ότι το ποσοστό των ταλαντούχων
γυναικών ισούται με το 5% των αντρών,

-το οποίο εγώ δεν αποδέχομαι-

ή θα πρέπει να αποδεχτείτε ότι υπάρχουν
σοβαρά συστημικά θέματα

που μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε.

Όμως τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουμε,

και μαζί μας υπάρχει εδώ
πληθώρα αναξιοποίητου δυναμικού.

Δεύτερα καλά νέα, που είναι
πραγματικά ευχάριστα:

Οι ταινίες που σκηνοθετούνται
από γυναίκες για τις γυναίκες

αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη.

Ναι! Ναι! Είναι αλήθεια!

(Ζητωκραυγή και χειροκρότημα)

Είναι αλήθεια.

Η Washington Post
δημοσίευσε πρόσφατα μια έρευνα

που αποδείκνυε ότι οι ταινίες με γυναίκες
αποφέρουν 23 σεντ παραπάνω ανά δολάριο

από ό,τι οι ταινίες
που δεν τις περιλαμβάνουν.

Επιπλέον εκπονήσαμε μια μελέτη
με τις συναδέλφους μου

πάνω σε 1.700 ταινίες
των τελευταίων πέντε ετών

στην οποία εξετάσαμε
την κατά μέσο όρο απόδοση

-το κέρδος που αποφέρει μια ταινία-

συγκρίνοντας αν ένας άντρας
ή μία γυναίκα έχει αναλάβει

κάποιον από τους παρακάτω ρόλους:

σκηνοθέτης, παραγωγός,
σεναριογράφος και πρωταγωνιστής.

Σε κάθε κατηγορία, η απόδοση
ήταν μεγαλύτερη όταν ήταν γυναίκα.

Γεγονός: οι γυναίκες αγοράζουν το 51%
των κινηματογραφικών εισιτηρίων.

Οι ταινίες για γυναίκες από γυναίκες
αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη.

Φυσικά, οι γυναίκες αρέσουν
τουλάχιστον σε ένα ποσοστό αντρών -

(Γέλια)

έτσι, οι «γυναικείες ταινίες»
δεν απευθύνονται μόνο σε αυτές.

Παρόλα αυτά, το Χόλιγουντ στοχεύει μόνο
σε ένα 18% όλων των ταινιών του

ως «γυναικείες ταινίες».

Αυτό που μας μένει είναι
ένα τεράστιο υποεξυπηρετούμενο κοινό

και ανεκμετάλλευτο δυνητικό κέρδος.

Υπάρχουμε και έχουμε ιστορίες να πούμε.

Έχουμε τόσες πολλές ιστορίες να πούμε.

Ανεξάρτητα από το τι έχουμε ακούσει,
θέλετε να τις δείτε.

Το πρόβλημα μας είναι αυτό το πράγμα
-ας το πούμε «Χόλιγουντ»-

(Γέλια)

όχι, όχι, απλώς αστειεύομαι.

Έχω γνωρίσει καλούς ανθρώπους
στο Χόλιγουντ -

Μας αποτρέπει όμως
από το να έρθουμε κοντά σας.

Να το σχέδιό μου των τεσσάρων
σημείων για την επανάσταση,

και καθένας, άντρας ή γυναίκα, σε αυτή
την αίθουσα ή οπουδήποτε στον κόσμο,

θα μπορέσει να βοηθήσει.

Η επανάσταση αυτή δεν είναι
μόνο για γυναίκες.

Οι ίδιες αρχές διέπουν οποιονδήποτε
έχει στερηθεί τα δικαιώματά του

και δεν έχει πει την ιστορία του.

Ελπίζω πραγματικά να μπορέσουμε
να κάνουμε την επανάσταση μαζί.

Το σχέδιο μου των τεσσάρων σημείων.

Νούμερο ένα: δείτε ταινίες.

Μια χαρά επανάσταση δεν αποτελεί αυτό;

(Γέλια)

Πρωτίστως θέλω να απευθυνθώ
σε οποιονδήποτε βλέπει ταινίες.

Ποιος βλέπει ταινίες εδώ;

Πολύ ωραία!

Θα μου υποσχεθείτε να βλέπετε μία ταινία
γυναικείας σκηνοθεσίας τον μήνα;

Ας ξεκινήσουμε από εκεί. Πολύ ωραία!

Αν χρειάζεστε βοήθεια να τις βρείτε,

μπορείτε να επισκεφτείτε
τη σελίδα moviesbyher.com.

Είναι μια βάση δεδομένων εύκολης
αναζήτησης ταινιών από γυναίκες.

Όταν ξεκινήσετε να βλέπετε τις ταινίες,

θέλω να εστιάσετε στους γυναικείους ήρωες.

Πόσοι είναι σε αριθμό;

Τι φοράνε;

Ή δεν φοράνε;

Ασχολούνται με πράγματα
που έχουν ενδιαφέρον,

ή είναι εκεί μόνο για να δίνουν
συναισθηματική στήριξη στους άντρες;

Σας εγγυώμαι ότι μόλις το δείτε,
δεν θα μπορείτε να το «ξεδείτε».

Οι παρατηρήσεις αυτές θα μεταβάλλουν
τις τηλεοπτικές σας συνήθειες.

Η κινηματογραφική αγορά
θα συνεχίζει να επεκτείνεται.

Δεύτερο βήμα: φτιάξτε ταινίες.

Τώρα απευθύνομαι σε όλες
τις γυναίκες σκηνοθέτες εκεί έξω:

Θέλουμε να είσαστε πολύ γενναίες.

Η παραγωγή ταινιών για εσάς
είναι πιο δύσκολη.

Ένας ολόκληρος κλάδος
θα σας υποδεικνύει συνεχώς

ότι οι ιστορίες σας δεν έχουν
την παραμικρή σημασία.

Παρ' όλα αυτά σας έχουμε ανάγκη
και θέλουμε να τις δημιουργήσετε.

Από εμάς εξαρτάται η διόρθωση
του 18% στο φάσμα του μικρο-υπολογισμού.

Μην περιμένετε την άδεια κάποιου.

Μην περιμένετε κάποιον να σας επιλέξει,

επειδή το 95% λέει
ότι δεν πρόκειται να το κάνει.

Πληθοχρηματοδότηση.

Συντάξτε επιστολές προς
τους εκκεντρικούς συγγενείς σας.

Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι,

αλλά πρέπει να κάνετε τις ταινίες σας -
τώρα, σήμερα, μεγάλου μήκους, όχι μικρού.

Υπάρχει κοινό γι' αυτές
που θέλει και πρέπει να τις δει.

Τρία: επενδύστε η μία στην άλλη.

Γυναίκες σκηνοθέτες συνάδελφοι,
πιστεύω ότι πρέπει να σταματήσουμε

να δαπανάμε τόση ενέργεια
σε ένα σύστημα που δεν μας αποδέχεται.

Πρέπει να ανακαλύψουμε το δικό μας κοινό
και να επενδύσουμε στην καλλιέργειά του.

Αν ανακαλύψουμε πώς
να φτιάχνουμε τις ταινίες μας

και να τις διανέμουμε στο κοινό
που θέλει να τις δει,

τα έχουμε καταφέρει,
αυτό είναι όλο το παιχνίδι.

Οτιδήποτε συμβαίνει στο ενδιάμεσο
δεν θα έχει πλέον ιδιαίτερη σημασία.

Κοινό, επενδύστε σε μας.

Βοηθήστε μας να κάνουμε
τις ταινίες που θέλετε να δείτε.

Αν μπορείτε να δώσετε
σε μια γυναίκα σκηνοθέτη

25 δολάρια σε μια εκστρατεία
πληθοχρηματοδότησης, θα βοηθήσετε πολύ.

Αν μπορείτε να κάνετε
μια πιο σοβαρή επένδυση

για να ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο
του εκατομμυρίου δολαρίων, κάντε το.

Επενδύστε όμως στην οπτική
της άλλης όψης της ιστορίας.

Τέσσερα: Προκαλέστε ανατροπή
μέσω των επιχειρήσεων.

Απευθύνομαι τώρα στους επιχειρηματίες.

Παρόλο που αυτό δεν συμβαίνει
συχνά στον κόσμο,

εδώ έχουμε μια χρυσή ευκαιρία

για να προκαλέσετε
σημαντικές κοινωνικές αλλαγές

και ταυτόχρονα να βγάλετε χρήματα.

Έχει φτάσει η στιγμή της ανατροπής
του συστήματος του Χόλιγουντ.

Οι παλιές μέθοδοι χρηματοδότησης
και διανομής καταρρέουν -

ελάτε να τις ανατρέψετε.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.

Αυτήν τη στιγμή, αρχίζω το «Fund 51»
μαζί με κάποιες υπέροχες γυναίκες.

Είναι μια εταιρία
επιχειρηματικού κεφαλαίου

που θα χρηματοδοτήσει ταινίες

που έχουν δημιουργηθεί
και σκηνοθετηθεί από γυναίκες

στο κρίσιμο φάσμα προϋπολογισμού
1-5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Θα δώσουμε την ευκαιρία σε πολλές γυναίκες
σκηνοθέτες να κάνουν τις ταινίες τους,

ενώ θα τις διανέμουμε στο κοινό
που επιθυμεί να τις δει.

Καλό για την ισότητα,
καλό για τις επιχειρήσεις.

Το εγχείρημα αυτό
αποτελεί μόνο ένα παράδειγμα,

χρειαζόμαστε και άλλα.

Σας αναφέρω το εξής:

To Χόλιγουντ έχει διαθέσιμο χρήμα.

Ελάτε να το πάρετε.

(Χειροκρότημα)

Μπορεί όλα τα παραπάνω
να σας φαίνονται υπερβολικά,

αλλά είναι πραγματοποιήσιμα.

Τα παγιωμένα συστήματα δεν αλλάζουν
επειδή το ζητάμε από τους υπεύθυνους,

αλλάζουν επειδή οι άνθρωποι
που δεν έχουν αυτά που θέλουν

εξεγείρονται και προκαλούν την αλλαγή.

Αυτό δε θέλετε;

Θέλω να δω τι έχει να πει
το άλλο 51% του πληθυσμού.

Θέλω να δω ταινίες που μου παρέχουν
γνώση για τους ανθρώπους

που είναι διαφορετικοί από εμένα.

Θέλω να δω στον κινηματογράφο
γυναικεία σώματα με ατέλειες.

Θέλω να δώσω στα μικρά αγόρια

την ευκαιρία να κατανοήσουν τις ηρωίδες

ώστε να γίνουν πιο ολοκληρωμένοι άντρες.

Θέλω να δώσω επίσης την ευκαιρία
σε ένα μικρό κοριτσάκι

που ίσως δεν έχει ένα πραγματικό πρότυπο

την ευκαιρία να παρακολουθήσει ταινίες

και να δει γυναίκες να κάνουν
όλα όσα ονειρεύεται να πετύχει.

Ο σκοπός μας δεν είναι
να βελτιώσουμε έναν κλάδο.

Ο σκοπός μας είναι να κάνουμε
τον κόσμο καλύτερο.

Θα βοηθήσετε;

Ο χρόνος αναμονής έχει παρέλθει.

Η ώρα για την επανάσταση είναι τώρα.

(Ζητωκραυγή και χειροκρότημα)