What Is Property?

Οι αναρχικοί έχουν δικαίως μια φήμη
σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία.

"Σπάνε τα Starbucks!"

"Ω θεέ μου!"

"Μπάχαλοι!"

"Ωωωω!"

Δράσεις στοχευμένων βανδαλισμών
και σαμποτάζ χρησιμοποιούνται συχνά

από φιλελεύθερους, πολιτικούς
και καθεστωτικά μέσα για να απεικονίσουν

τον αναρχισμό σαν τίποτα περισσότερο
από ανόητο χουλιγκανισμό.

Όμως αυτές οι μικρής κλίμακας καταστροφές
αντιπροσωπεύουν κάτι παραπάνω

από επιφανειακά ξεσπάσματα
ενός αποπροσανατολισμένου θυμού

ή μιας τελετουργικής αντιπαλότητας
με τη βιτρίνα των Starbucks.

Εντάσσονται σε μια ευρύτερη επίθεση
εναντίον των φιλοσοφικών και νομικών

θεμελίων του ίδιου του κράτους
και του καπιταλισμού.

Ένας από τους θεμελιωτές του αναρχισμού,
ο Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν, συνόψισε αυτή την

άποψη πριν από περισσότερα από 175 χρόνια

όταν έγραφε τη φράση
"η ιδιοκτησία είναι κλοπή".

Όλες οι δομές εξουσίας βασίζονται
στην ιδεολογία.

Η κοινή πίστη σ'αυτή την ιδεολογία είναι
αυτό που συντηρεί τις δομές εξουσίας.

Υπό τον καπιταλισμό, το οικοδόμημα του
κοινωνικού ελέγχου βασίζεται στη συλλογική

ψευδαίσθηση της ιδιοκτησίας, και της
ιερότητας της "ελεύθερης αγοράς"

Οποιαδήποτε κίνηση αμφισβήτησης αυτής της
λογικής, θα προκαλέσει την αντίδραση των

οπαδών του συστήματος, και σίγουρα θα
τραβήξει την προσοχή των κατασταλτικών

μηχανισμών του κράτους.

Αλλά όπως λέει κι η παροιμία...αν δεν
βρέξεις κώλο, ψάρια δεν τρως.

Και σίγουρα ο καπιταλισμός
δε μπορεί να πέσει

χωρίς να προσβάλλεις την ατομική
ιδιοκτησία.

Οπότε...Τι ακριβώς είναι η ιδιοκτησία;

Και τι έχουν οι αναρχικοί εναντίον της;

Η ιδιοκτησία είναι μια νομική έννοια
που χρησιμοποιείται

σαν μέθοδος οριοθέτησης
της κυριότητας και του ελέγχου.

Οι κανόνες της είναι τόσο συνυφασμένοι με
την καθημερινότητά μας, ωστέ είναι εύκολο

να ξεχάσουμε πως είναι ρευστοί,
ευμετάβλητοι και έχουν υπάρξει με

διαφορετικές μορφες στη διάρκεια της
ανθρώπινης ιστορίας.

Από τους ελεύθερους Ανισινάαμπε του
Συμβουλίου των Τριών Πυρκαγιών, εως τις

τεράστιες κρατικές επιχειρήσεις στην ΕΣΣΔ
οι διαφοροποιήσεις στην αντίληψη της

ιδιοκτησίας έχουν διαμορφώσει τη φύση των
κοινωνικών σχέσεων, την κουλτούρα και τη

δράση της εξουσίας και των αρχών στις
αντίστοιχες κοινωνίες.

Στο μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, εθνικές
και πολιτισμικές διαφοροποιήσεις υπάρχουν

ως τοπικές παραλλαγές μιας παγκόσμιας
καπιταλιστικής οικονομίας.

Η κυρίαρχη ιδεολογία της αυτοκρατορίας
αυτής είναι ο καταναλωτικός ατομικισμός

μια κοσμοθεωρία που εξισώνει ένα σύστημα
ιδιοκτησίας ελεγχόμενης από την αγορά

με την ελευθερη επιλογή...ακόμα και με
την ίδια την ελευθερία.

Φυσικά δεν ήταν πάντα έτσι.

Ο καπιταλισμός πρωτοεμφανίστηκε στην
Ευρώπη, όπου ο αυξανόμενος πλούτος

και η ισχύς των γαιοκτημόνων, των εμπόρων
και των χρηματιστών σταδιακά εκτόπισε το

υπάρχον σύστημα του φεουδαρχισμού.

Πριν από αυτό, το μεγαλύτερο μέρος των
εκτάσεων και των απαραίτητων φυσικών

πόρων για την επιβίωση των ανθρώπων
θεωρούνταν κοινό,

δηλαδή δεν ανήκε σε
κανέναν.

Ακόμα και στις χριστιανικές αγροτικές
κοινωνίες

στις οποίες πρωτοεφαρμόστηκε
ο καπιταλισμός, ήταν ευρέως κατανοητό

ότι η γη και η φύση ανήκουν στο Θεό
και η διαχείρισή τους απλώς έπεφτε

στους επί γης αντιπροσώπους του, την
Εκκλησία και τη μοναρχία.

Η μετάβαση στον καπιταλισμό κατέστη δυνατή

μέσω της εμπορευματοποίησης
σε μεγάλη κλίμακα.

Αυτή η διακασία, γνωστή στους Μαρξιστές ως
πρωταρχική συσσώρευση, πρακτικά σημαίνει

κρατικά εγκεκριμένη κλοπή.

Πράγματα δίχως χρηματική αξία
μετατρέπονται έννομα και ταχυδακτυλουργικά

σε εμπορεύματα που μπορούν να ανήκουν και
να πωλούνται.

Ο αυτόχθων (Yelloknives Dene), θεωρητικός
αντι-αποικιοκρατιστής Γκλεν Κουλτάρ

το περιγράφει ως "τη βίαιη
μετατροπή μορφών ζωής

από μη καπιταλιστικές σε καπιταλιστικές".

Η μεγάλη απαλλοτρίωση εκτάσεων
ξεκίνησε εντατικά στα τέλη του 15ου αιώνα

καθώς στρέμμα το στρέμμα των Βρετανικών
Κοινώνέσπασε και μετατράπηκε

σε ατομικά κομμάτια γης.

Αυτό συμπτωματικά συνέβαινε την ίδια
περίοδο που οι Ισπανοί και Πορτογάλοι

έμποροι ξεκίνησαν τη λεηλασία του νέου
κόσμου.

Ως μέρος της γενοκτονικής τους αποίκησης
της Αμερικής, οι Ευρωπαίοι άποικοι

επέβαλαν αυτό το νέο σύστημα ιδιοκτησίας
γης σε αυτόχθονες πληθυσμούς με μια πολύ

διαφορετική αντίληψη περί ιδιοκτησίας που
υπαγόρευε

πως οι άνθρωποι ανήκουν στη γη
και όχι το αντίστροφο.

Η ίδια αποικιοκρατική διαδικασία της
εμπορευματοποίησης

εφαρμόστηκε και σε ανθρώπους.

Μέσα στους επόμενους αιώνες, οι Ευρωπαίοι
δουλέμποροι απήγαγαν εκατομμύρια Αφρικάνων

τους απέδωσαν το νομικό καθεστώς της
κινητής ιδιοκτησίας και τους πούλησαν

σε μεγαλοϊδιοκτήτες φυτειών.

Οι τεράστιες ποσότητες που απέφεραν οι
κλεμμένες εκτάσεις κι η κλεμμένη εργασία

εδραίωσε την ισχύ της αναδυόμενης
καπιταλιστικής τάξης και χρησιμοποιήθηκε

ως μέσο για τους κατακτητικούς
πολέμους που ακολούθησαν.

Και μ' αυτό το νέο κύμα Ευρω-αμερικανικής
επεκτατικότητας

ήρθε και η απαλλοτρίωση
νέων εκτάσεων

η δημιουργία νέων αγορών και η διάδοση
των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων

σ' όλη τη Γη.

Η έννοιες της ιδιοκτησίας και της
κυριότητας έχουν εξελιχθεί με τα χρόνια.

Εν μέσω της επιδίωξης για συνεχή ανάπτυξη,
ο καπιταλισμός υποχρεώθηκε στην συνεχή

προσαρμογή, σύσπαση και επανεφεύρεσή του.

Τα τεχνολογικά άλματα έχουν φέρει
επανάσταση

στην κατασκευή και μεταφορά
των εμπορευμάτων,

ενώ οι ιδιοκτησιακές σχέσεις έχουν γίνει
πιο περίπλοκες με την άνοδο των δημόσιων

επιχειρήσεων, των επενδυτικών μέσων και τα
όργανα οικονομικών χρεών.

Η λογική της εμπορευματικής μορφής
συνεχίζει να κατακτά νέους ορίζοντες,

από την πνευματική ιδιοκτησία, τα
γενετικά αποτυπώματα,

μέχρι την ίδια την πληροφορία.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν κόσμο όπου
οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε έχει

μετατραπεί σε ιδιοκτησία και η κυριότητα
συγκεντρώνεται

όλο και περισσότερο στα
χέρια όλο και λιγότερων

εξωφρενικά πλουσίων ατόμων.

Αυτή η συσσώρευση πόρων από μια μειοψηφία
βρίσκει τη φυσική αντανάκλασή της

στην αυξανόμενη εξαθλίωση της πλειοψηφίας
του παγκόσμιου πληθυσμού.

Στον Παγκόσμιο Νότο, οι εταιρείες
πετρελαίου και εξορύξεων,

προσλαμβάνουν παραστρατιωτικά
τάγματα θανάτου

για να ξεριζώσουν ολόκληρα χωριά,
αυξάνοντας έτσι ραγδαία τον πληθυσμό

στις φαβέλες και στις παραγκουπόλεις
πέραν της φυσικής χωρητικότητάς τους.

Παράλληλα, στον "ανεπτυγμένο κόσμο",
εκατομμύρια ανθρώπων είναι άστεγοι,

ενώ δεκαπλάσιος αριθμός σπιτιών είναι
άδεια, συγκεντρώνοντας σιωπηλά αξία

για τους μεσίτες και τις επενδυτικές
εταιρείες που κατέχουν

οι διαχειριστές των συνταξιοδοτικών
ταμείων του δημόσιου τομέα.

Αυτα τα επίπεδα εδραιωμένης ανισότητας
υποστηρίζονται από τη μαζική εφαρμογή

κρατικής βίας, και την εσωτερικευμένη
αίσθηση της συλλογικής ανικανότητας

που αυτή η βία έχει προκαλέσει.

Όμως αυτή η μοιρολατρεία έχει όρια,
και πολλοί βλέπουν το καθεστώς ιδιοκτησίας

ως αυτό που πραγματικά είναι -ένας
κοινωνικός πόλεμος- και πράττουν ανάλογα.

Οι αναρχικοί έχουν υπάρξει στην πρώτη
γραμμή των κινημάτων κατάληψης

μπαίνοντας σε άδεια κτίρια και
μετατρέποντάς τα σε κοινωνικούς χώρους

και προγράμματα συλλογικής κατοίκησης.

Σε πιο αγροτικές περιοχές, κοινότητες
εκτοπισμένων αγροτών, έχουν καταλάβει

είτε ιδιωτικές είτε κρατικές εκτάσεις γης
υπερασπίστηκαν ο ένας τον άλλο

απέναντι στην απειλή της έξωσης,
ενώ αυτόχθονες πληθυσμοί πήραν τα όπλα,

σταμάτησαν αναπτυξιακά έργα και έδιωξαν
τους αποικιοκράτες απ'τις εκτάσεις τους.

Οι αναρχικοί έχουν ακονίσει τις
παραχαρακτικές ικανότητές τους,

φτιάχνοντας πλαστές ταυτότητες, χρήματα
και ταξιδιωτικές επιταγές

για την ένοπλη αντίσταση ανά τον κόσμο.

Ενώ άλλοι αναρχικοί όπως οι Έλληνες
σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα

έχουν πραγματοποιήσει ένοπλες
απαλλοτριώσεις, ληστεύοντας

τράπεζες για να χρηματοδοτήσουν
τις επιθέσεις τους στο κράτος.

Ομάδες αναρχικών έχουν συνασπιστεί και
επιτεθεί σε παντοπωλεία, απελευθερώνοντας

αρκετή τροφή ώστε να τραφεί ολόκληρο
οικοδομικό τετράγωνο, ενώ άλλοι

έχουν παραβιάσει περιφραγμένα οικόπεδα
για να φτιάξουν κοινοτικούς κήπους
και αυτόνομα πάρκα.

Ο αγωνας για τον αναρχισμό είναι πάνω από
όλα ένας αγώνας για να αντικατασταθούν

οι αποξενωτικές και εκμεταλλευτικές
κοινωνικές σχέσεις του καπιταλισμού

με νέες, βασισμένες στην αλληλεγγύη
και την αλληλοβοήθεια.

Αυτό σημαίνει απο-εμπορευματοποίηση της
ζωής μας και όλων των πραγμάτων τα οποία

χρειαζόμαστε για να ζήσουμε.

Σημαίνει να πάρουμε πίσω τα κοινά...και
όλα όσα έκλεψαν από μας.