Πώς η τεχνολογία μου επέτρεψε να διαβάζω

Μήνες αφότου γεννήθηκε, το 1948, ο Ρον ΜακΚάλουμ τυφλώθηκε. Σε αυτή τη γοητευτική και συγκινητική ομιλία, εξηγεί πώς μπορεί να διαβάζει και εξυμνεί την εξέλιξη των έξυπνων εργαλείων και τις προσαρμοσμένες τεχνολογίες των υπολογιστών, που προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα. Με τη βοήθειά τους και τη βοήθεια των γενναιόδωρων εθελοντών, έγινε δικηγόρος, ακαδημαϊκός και πάνω από όλα, ένας αχόρταγος αναγνώστης. Καλώς ήρθατε στην επανάσταση της ανάγνωσης των τυφλών.
(Βιντεοσκοπήθηκε στο TEDx του Σίδνεϊ)

Όταν ήμουν περίπου τριών
ή τεσσάρων ετών,

θυμάμαι τη μητέρα μου να διαβάζει
μια ιστορία σε μένα

και στους δύο μεγαλύτερους
αδερφούς μου,

και θυμάμαι πως έβαζα
τα χέρια μου

πάνω στο βιβλίο
για να αισθανθώ τη σελίδα του,

να αισθανθώ την εικόνα
για την οποία συζητούσαν.

Και η μαμά μου έλεγε: «Αγάπη μου,

να θυμάσαι πως δεν μπορείς να δεις

και δεν μπορείς να αισθανθείς την εικόνα

και δεν μπορείς να αισθανθείς
την εκτύπωση στη σελίδα.»

Και εγώ σκεφτόμουν,

«Μα ακριβώς αυτό θέλω να κάνω.

Αγαπάω τις ιστορίες. Θέλω να διαβάσω.»

Πού να ήξερα

πως θα γινόμουν μέρος μιας
τεχνολογικής επανάστασης

που θα πραγματοποιούσε
εκείνο το όνειρο.

Γεννήθηκα πρόωρα κατά
περίπου 10 εβδομάδες,

το οποίο είχε σαν συνέπεια να τυφλωθώ,
πριν από περίπου 64 χρόνια.

Η πάθηση αυτή είναι γνωστή ως
οπισθοφακική ινοπλασία

και σήμερα συναντάται σπανίως
στον αναπτυγμένο κόσμο.

Πού να ήξερα, καθώς
ήμουν κουλουριασμένος

στη θερμοκοιτίδα μου το 1948,

πως είχα γεννηθεί στο σωστό μέρος

και στο σωστό χρόνο.

Οτι βρισκόμουν σε μια χώρα
που θα μπορούσα να συμμετάσχω

σε μια τεχνολογική επανάσταση.

Υπάρχουν 37 εκατομμύρια τυφλοί
άνθρωποι στον πλανήτη,

όμως οι περισσότεροι από εμάς που
συμμετείχαμε στις τεχνολογικές αλλαγές

προερχόμαστε κυρίως από τη
Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη,

την Ιαπωνία και από άλλα
ανεπτυγμένα μέρη του κόσμου.

Οι υπολογιστές έχουν αλλάξει τη ζωή όλων
όσων βρίσκονται σε αυτό το χώρο

και σε ολόκληρο τον κόσμο,

αλλά πιστεύω πως έχουν αλλάξει τις ζωές

εμάς των τυφλών περισσότερο
από οποιαδήποτε άλλη ομάδα.

Ήθελα λοιπόν να σας πω
για την αλληλεπίδραση

ανάμεσα στην προσαρμοσμένη
τεχνολογία των υπόλογιστών

και τους πολλούς εθελοντές
που με βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια,

να γίνω ο άνθρωπος
που είμαι σήμερα.

Είναι μια αλληλεπίδραση
ανάμεσα σε εθελοντές,

παθιασμένους εφευρέτες
και την τεχνολογία

και είναι μια ιστορία την οποία θα μπορούσαν
να διηγηθούν πολλοί τυφλοί άνθρωποι.

Όμως επιτρέψτε μου να σας
μιλήσω λίγο γι' αυτό σήμερα.

Όταν ήμουν πέντε, πήγαινα στο σχολείο
και μάθαινα τη μέθοδο Μπράιγ.

Είναι ένα ευφυές σύστημα
έξι κουκκίδων

που τυπώνονται ανάγλυφα στο χαρτί

και μπορώ να τις αισθανθώ
με τα δάχτυλα μου.

Για την ακρίβεια, νομίζω πως ανάρτησαν
τον έλεγχο μου της έκτης τάξης.

Δεν ξέρω που τον βρήκε
η Τζούλιαν Μόροου.

(Γέλια)

Ήμουν πολύ καλός στην ανάγνωση,

αλλά τα θρησκευτικά και η μουσική
χρειαζόντουσαν περισσότερη δουλειά.

(Γέλια)

Όταν φεύγετε από τη λυρική σκηνή

θα δείτε πως υπάρχουν πινακίδες Μπράιγ
στους ανελκυστήρες.

Ψάξτε τις.
Τις έχετε προσέξει ποτέ;

Εγώ ναι.
Τις ψάχνω όλη την ώρα.

(Γέλια)

Όταν ήμουν στο σχολείο,

τα βιβλία τα μετέγραφαν εθελοντές

οι οποίοι χτυπούσαν μια κουκκίδα τη φορά,

ώστε εγώ να έχω τόμους να διαβάζω,

και αυτό συνεχιζόταν, κυρίως από γυναίκες,

μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα
σε αυτή τη χώρα

Αλλά αυτός ήταν ο μόνος τρόπος
για να διαβάσω.

Όταν πήγα στο γυμνάσιο,

απέκτησα το πρώτο μου
μπομπινόφωνο της Philips

και τα κασετόφωνα έγιναν
κατά κάποιον τρόπο,

τα προ υπολογιστών μέσα εκμάθησης.

Μπορούσα να βάζω τους συγγενείς
και τους φίλους να μου διαβάζουν υλικά

και μετά μπορούσα
να τα διαβάσω και εγώ,

όσες φορές χρειαζόμουν.

Αυτό με έφερε σε επαφή

με εθελοντές και βοηθούς.

Για παράδειγμα, όταν σπούδαζα
για το πτυχίο μου

στο Πανεπιστήμιο του Κουίνς, στον Καναδά,

οι φυλακισμένοι της φυλακής του Κόλλινς Μπέι συμφώνησαν να με βοηθήσουν.

Τους έδωσα ένα κασετόφωνο
και εκείνοι διάβαζαν και ηχογραφούσαν.

Όπως μου είπε ένας από αυτούς:

«Ρον, δεν θα πάμε πουθενά προς το παρόν.»

(Γέλια)

Όμως σκεφτείτε το. Αυτοί οι άντρες,

που δεν είχαν τις ευκαιρίες
στην εκπαίδευση που είχα εγώ,

με βοήθησαν να αποκτήσω
μεταπτυχιακό δίπλωμα στη νομική

με την αφοσιωμένη βοήθειά τους.

Λοιπόν, γύρισα πίσω
και έγινα ακαδημαικός

στο πανεπιστήμιο του Μόνας,
στη Μελβούρνη

και για εκείνα τα 25 χρόνια,

τα κασετόφωνα ήταν το παν για μένα.

Για την ακρίβεια, στο γραφείο μου το 1990,

είχα 29 χιλιόμετρα σε ταινίες.

Οι φοιτητές, η οικογένεια και οι φίλοι μου,
όλοι μου διάβαζαν.

Η κυρία Λόις Ντόρι,

την οποία αργότερα αποκαλούσα
παρένθετη μητέρα μου,

μου διάβασε χιλιάδες ώρες σε ταινία.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους
συμφώνησα να δώσω αυτή την ομιλία σήμερα

ήταν πως ήλπιζα πως η Λόις θα ήταν εδώ

ώστε να μπορέσω να σας τη συστήσω
και να την ευχαριστήσω δημόσια.

Δυστυχώς λόγοι υγείας δεν της επέτρεψαν
να έρθει σήμερα.

Όμως Λόις, από αυτήν εδώ την εξέδρα,
σε ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Είδα τον πρώτο μου υπολογιστή
της Apple το 1984

και σκέφτηκα:

«Αυτό το πράγμα έχει γυάλινη οθόνη,
δεν μου είναι ιδιαίτερα χρήσιμο.»

Πόσο λάθος έκανα.

Το 1987, το μήνα που γεννήθηκε
ο μεγαλύτερος μας γιος, ο Τζέραρντ,

απέκτησα τον πρώτο μου
υπολογιστή για τυφλούς

και βρίσκεται εδώ.

Τον βλέπετε εκεί πάνω;

Βλέπετε πως δεν έχει, πώς το λέτε,
δεν έχει οθόνη.

(Γέλια)

Είναι ένας τυφλός υπολογιστής.

(Γέλια)

Είναι ένας Keynote Gold 84k

και το 84Κ σημαίνει 84 κιλομπάιτ μνήμης.

(Γέλια)

Μη γελάτε, τότε μου κόστισε 4000 δολάρια.
(Γέλια)

Νομίζω πως το ρολόι μου έχει
μεγαλύτερη μνήμη.

Το εφηύρε ο Ράσελ Σμιθ,
ένας παθιασμένος εφευρέτης

στη Νέα Ζηλανδία, που προσπαθούσε
να βοηθήσει τους τυφλούς.

Δυστυχώς πέθανε σε ένα
αεροπορικό δυστύχημα το 2005,

όμως η ανάμνηση του, συνεχίζει να
ζει μέσα στην καρδιά μου.

Αυτό σήμαινε, πως για πρώτη φορά,

μπορούσα να διαβάσω ξανά
αυτά που είχα πληκτρολογήσει.

Eίχε ένα συνθεσάιζερ ομιλίας.

Είχα γράψει το πρώτο μου βιβλίο εργατικού δικαίου
στο οποίο συμμετείχα στην συγγραφή

σε μια γραφομηχανή, το 1979
αποκλειστικά από μνήμης.

Αυτό τώρα μου επέτρεπε να διαβάζω ξανά
όσα είχα γράψει

και να μπω στον κόσμο των υπολογιστών,

έστω και με τη μνήμη των 84 κιλομπάιτ.

Το 1974, ο μεγάλος Αμερικανός
εφευρέτης Ρέι Κούρτσβαϊλ,

εργάστηκε στην κατασκευή μιας μηχανής
που θα μπορούσε να σαρώσει βιβλία

και να τα εκφωνεί με συνθετική ομιλία.

Εκείνη την εποχή οι μονάδες οπτικής
αναγνώρισης χαρακτήρων

λειτουργούσαν συνήθως
με μια γραμματοσειρά

αλλά χρησιμοποιώντας επίπεδους σαρωτές
με συσκευή συζευγμένου φορτίου

και συνθεσάιζερ φωνής,

δημιούργησε ένα μηχάνημα που μπορούσε
να διαβάσει οποιαδήποτε γραμματοσειρά.

Και αυτό το μηχάνημα, που ήταν μεγάλο
σαν ένα πλυντήριο,

βγήκε στην αγορά στις
13 Ιανουαρίου του 1976.

Είδα το πρώτο εμπορικά διαθέσιμο
μηχάνημα Kurzweil

τον Μάρτιο του 1989 και με συνεπήρε,

και τον Σεπτέμβριο του 1989,

τον μήνα που ανακοινώθηκε
η συνεργασία μου ως καθηγητής

στο πανεπιστήμιο του Μόνας,

η νομική σχολή απέκτησε ένα
και μπορούσα να το χρησιμοποιήσω.

Για πρώτη φορά μπορούσα να διαβάσω
όσα ήθελα να διαβάσω,

τοποθετώντας ένα βιβλίο στο σαρωτή.

Δεν χρειαζόταν να είμαι ευγενικός
με τους ανθρώπους!

(Γέλια)

Πλέον, δεν θα λογοκρινόμουν.

Για παράδειγμα, ήμουν πολύ ντροπαλός τότε

και για την ακρίβεια είμαι πολύ ντροπαλός και τώρα,
για να ζητήσω από κάποιον

να μου διαβάσει δυνατά κάτι
με σεξουαλικό περιεχόμενο.

(Γέλια)

Όμως ξέρετε, μπορούσα να ανοίξω ένα βιβλίο
μέσα στη νύχτα και...

(Γέλια) (Χειροκρότημα)

Τώρα ο αναγνώστης Κούρτζβαϊλ είναι απλώς

ένα πρόγραμμα στον φορητό
υπολογιστή μου.

Τόσο συρρικνώθηκε.

Και τώρα μπορώ να σαρώσω
το τελευταίο μυθιστόρημα

και να μην περιμένω να φτάσει
στις βιβλιοθήκες των ηχητικών βιβλίων.

Μπορώ να συμβαδίζω
με τους φίλους μου.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι
που με έχουν βοηθήσει στη ζωή μου

και πολλούς από αυτούς
δεν τους έχω γνωρίσει.

Ένας από αυτούς είναι ένας άλλος Αμερικανός
εφευρέτης, ο Τεντ Χέντερ.

Ο Τεντ έτρεχε σε αγώνες μοτοσυκλέτας,

αλλά το 1978 είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα
και έχασε την όραση του,

κάτι το οποίο είναι ολέθριο, αν προσπαθείς
να καβαλήσεις μοτοσυκλέτες.

Στη συνέχεια άρχισε να κάνει θαλάσσιο σκι

και έγινε πρωταθλητής στους αγώνες
για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Όμως το 1989 συνεργάστηκε
με τον Μπιλ Τζόις

για να αναπτύξουν ένα πρόγραμμα
το οποίο θα διάβαζε δυνατά

ό,τι υπήρχε στην οθόνη του υπολογιστή,

από το διαδίκτυο ή από όσα
υπήρχαν στον υπολογιστή.

Ονομάζεται JAWS, Πρόσβαση στην Απασχόληση με την Ομιλία.

και ακούγεται έτσι:

(μιλάει το JAWS)

Ρον ΜακΚάλουμ: Δεν είναι αργό;

(Γέλια)

Βλέπετε, αν διάβαζα έτσι,
θα με έπαιρνε ο ύπνος.

Το έπαιξα αργά για εσάς.

Θα ζητήσω να το παίξουμε στην ταχύτητα
με την οποία διαβάζω εγώ.

Μπορούμε να παίξουμε αυτό;

(μιλάει το JAWS)

(Γέλια)

Ρ.Μ: Ξέρετε, όταν βαθμολογείτε
τις εργασίες των φοιτητών,

θέλετε να ξεμπερδεύετε με αυτές
σχετικά γρήγορα.

(Γέλια) (Χειροκρότημα)

Αυτή η τεχνολογία που με συνεπήρε το 1987,

βρίσκεται τώρα στο iPhone μου
και στο δικό σας επίσης.

Ξέρετε όμως, βρίσκω πως
το να διαβάζει κανείς με μηχανήματα

είναι μια πολύ μοναχική διαδικασία.

Μεγάλωσα με οικογένεια και φίλους
που μου διάβαζαν

και αγαπούσα τη ζεστασιά
και την αναπνοή

και την οικειότητα των ανθρώπων
που διαβάζουν.

Σας αρέσει να σας διαβάζουν;

Και μια από τις
πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις

είναι το 1999, η Μαίρη να διαβάζει
σε μένα και στα παιδιά

κοντά στην παραλία του Μάνλυ

το «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος»

Δεν είναι εξαιρετικό βιβλίο;

Ακόμα μου αρέσει να βρίσκομαι κοντά
σε κάποιον που μου διαβάζει.

Αλλά δεν θα εγκατέλειπα την τεχνολογία

επειδή μου επέτρεψε να ζήσω
μια σπουδαία ζωή.

Φυσικά, τα ηχητικά βιβλία για τους τυφλούς

προηγήθηκαν όλης αυτής της τεχνολογίας.

Στην τελική, ο δίσκος μακράς διαρκείας

κατασκευάστηκε στις αρχές
της δεκαετίας του '30

και τώρα βάζουμε
ηχητικά βιβλία στα CD

χρησιμοποιώντας ένα ψηφιακό σύστημα
πρόσβασης, γνωστό ως DAISY.

Όμως όταν διαβάζω με
τις συνθετικές ομιλίες,

μου αρέσει να γυρίζω σπίτι
και να διαβάζω ένα τολμηρό μυθιστόρημα

με αληθινή φωνή.

Υπάρχουν ακόμα πολλά εμπόδια

μπροστά σε εμάς,
τους ανθρώπους με αναπηρίες.

Δεν μπορούμενα διαβάσουμε
πολλές ιστοσελίδες χρησιμοποιώντας το JAWS

και τις άλλες τεχνολογίες.

Οι ιστοσελίδες είναι συχνά πολύ οπτικές,

και υπάρχουν ένα σωρό γραφήματα
χωρίς ετικέτα

και κουμπιά χωρίς ετικέτα,

και γι' αυτό η Κοινοπραξία
του Παγκόσμιου Ιστού 3,

γνωστή ως W3C,
ανέπτυξε διεθνείς προδιαγραφές

για το Διαδίκτυο.

Και θέλουμε όλοι οι χρήστες του Διαδικτύου
ή οι ιδιοκτήτες ιστοσελίδων

να κάνουν τις ιστοσελίδες τους συμβατές,

ώστε εμείς οι άνθρωποι χωρίς όραση
να μπορούμε να συμμετέχουμε ισότιμα.

Υπάρχουν άλλα εμπόδια εξαιτίας των νόμων μας.

Για παράδειγμα, στην Αυστραλία,

όπως και περίπου στο ένα τρίτο
των χωρών παγκοσμίως,υπάρχουν εξαιρέσεις

πνευματικών δικαιωμάτων, που επιτρέπουν
σε βιβλία να γραφτούν με τη μέθοδο Μπράιγ

ή να διαβαστούν σε εμάς τους τυφλούς.

Όμως αυτά τα βιβλία δεν μπορούν
να περάσουν τα σύνορα.

Για παράδειγμα, στην Ισπανία
υπάρχουν περίπου 100.000 βιβλία

διαθέσιμα στα ισπανικά.

Στην Αργεντινή, υπάρχουν 50.000.

Στις υπόλοιπες χώρες
της Λατινικής Αμερικής

δεν υπάρχουν περισσότερα
από μερικές χιλιάδες.

Αλλά δεν είναι νόμιμο να μεταφέρεις τα βιβλία

από την Ισπανία στη Λατινική Αμερική.

Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες
διαθέσιμα βιβλία

στις Η.Π.Α., στη Βρετανία,
στον Καναδά, στην Αυστραλία, κλπ,

όμως δεν μπορούν να μεταφερθούν
στις 60 χώρες του κόσμου

στις οποίες τα αγγλικά είναι η κύρια ή
η δευτερεύουσα γλώσσα.

Θυμάστε πως σας έλεγα για τον Χάρι Πότερ;

Λοιπόν, επειδή δεν μπορούμε να μεταφέρουμε
τα βιβλία πέρα από τα σύνορα,

χρειάστηκε να διαβαστούν
διαφορετικές εκδοχές,

σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες.

Η Βρετανία, οι Η.Π.Α.,
ο Καναδάς, η Αυστραλία

και η Νέα Ζηλανδία, όλες έχουν

διαφορετικές αναγνώσεις του Χάρι Πότερ.

Γι΄αυτό, τον επόμενο μήνα στο Μαρόκο,

θα γίνει μια συνάντηση ανάμεσα σε όλες τις χώρες.

Είναι κάτι το οποίο υποστηρίζουν

μια ομάδα χωρών και η Διεθνής Ένωση Τυφλών,

μια διασυνοριακή συμφωνία

έτσι ώστε αν τα βιβλία είναι διαθέσιμα
και εξαιρούνται των πνευματικών δικαιωμάτων

και η άλλη χώρα έχει εξαίρεση πνευματικών δικαιωμάτων,

να μπορούμε να μεταφέρουμε αυτά
τα βιβλία πέρα από τα σύνορα

και να δώσουμε ζωή στους ανθρώπους,
ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες

στις οποίες οι τυφλοί δεν έχουν
βιβλία να διαβάσουν.

Θέλω να γίνει αυτό.

(Χειροκρότημα)

Η ζωή μου ήταν ασυνήθιστα ευλογημένη

με γάμο και παιδιά

και βεβαίως με ενδιαφέρουσα εργασία,

είτε αυτό ήταν στη Νομική Σχολή του Σίδνεϊ,

στην οποία υπηρέτησα ένα διάστημα
ως πρύτανης,

είτε όπως τώρα που βρίσκομαι
στην Επιτροπή για τα Δικαιώματα

των Ατόμων με Αναπηρίες,
των Ηνωμένων Εθνών, στη Γενεύη.

Πράγματι ήμουν ένα πολύ
τυχερό ανθρώπινο πλάσμα.

Αναρωτιέμαι τι θα φέρει το μέλλον.

Η τεχνολογία θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο,

όμως ακόμα θυμάμαι τη μητέρα μου να μου
λέει πριν από 60 χρόνια:

«Θυμήσου, αγάπη μου,

δεν θα μπορέσεις ποτέ να διαβάσεις
αυτά που είναι τυπωμένα με τα δάχτυλα σου.»

Χαίρομαι τόσο πολύ που η αλληλεπίδραση
με όσους έκαναν τις μεταγραφές στη Μπράιγ,

με τους εθελοντές αναγνώστες
και τους παθιασμένους εφευρέτες

επέτρεψε το όνειρο του διαβάσματος,
να γίνει πραγματικότητα για μένα

και για τους τυφλούς ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.

Θέλω να ευχαριστήσω
την ερευνήτρια μου Χάνα Μάρτιν

που γυρνούσε τις διαφάνειες

και τη γυναίκα μου, την καθηγήτρια Μαίρη Κροκ,
που είναι το φως της ζωής μου

και έρχεται να με πάρει.

Θέλω να ευχαριστήσω και εκείνη.

Νομίζω πως πρέπει να σας
αποχαιρετήσω τώρα.

Την ευχή μου.
Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)

Ναι! (Χειροκρότημα)

Εντάξει. Εντάξει. Εντάξει. Εντάξει. Εντάξει.
(Χειροκρότημα)