Nigel Marsh/Најџел Марш: Како да направите балансот работа-живот да функционира

Балансот помеѓу работата и приватниот живот, вели Најџел Марш, е многу значаен за да се остави во рацете на вашиот работодавач. На TEDxSydney, Марш претставува идеален ден каде е избалансирано времето за семејството, времето за себе и продуктивноста - и ве охрабрува тоа да го примените.

Она што мислев да го направам

е да започнам со просто барање до вас.

Би сакал сите вие

да застанете за момент,

вие бедни слабаци,

и да размислите за вашето мизерно постоење.

(Смеење)

Тоа беше советот

што Св. Бенедикт им го даде на своите запрепастени следбеници

во петиот век.

Тоа беше советот што решив да го следам и самиот

кога наполнив 40 години.

Сè до тој момент, јас бев класичен корпорациски војник -

јадев премногу, пиев премногу,

работев премногу напорно,

и го запоставував своето семејство.

И тогаш, решив дека ќе се обидам

да го променам својот живот.

Особено, решив

дека ќе се обидам да го решам трнливото прашање

за воспоставување на рамнотежа помеѓу работата и животот.

Па, се повлеков од работата,

и, поминав една година дома

со мојата сопруга и четирите мали деца.

Но, сè што научив за балансот меѓу работата и животот

во текот на таа година

беше што увидов дека е навистина лесно

да балансирам меѓу работата и приватниот живот

кога немав никаква работа.

(Смеење)

Не е многу корисна вештина,

особено кога парите ќе се истрошат.

Затоа, се вратив на работа,

и ги поминав тие седум години од тогаш

борејќи се, учејќи

и пишувајќи за рамнотежата меѓу работата и животот.

И, имам четири согледувања

кои би сакал да ги споделам со вас денеска.

Првото е,

ако општеството треба да напредува во однос на ова прашање,

потребна ни е искрена дебата.

Но, проблемот е

што многу луѓе зборуваат глупости

за рамнотежата помеѓу работата и животот.

Сите тие дискусии за флексибилно работно време,

неформални петоци

или породилно отсуство за татковците

само служат за да се замаскира клучното прашање,

кое всушност е

дека одредена работа или изборите на кариера

се фундаментално некомпатибилни

со тоа да се биде значајно посветен

секојдневно

на семејството.

Сега, првиот чекор во решавање на секој проблем

е сфаќањето на реалноста на ситуацијата во која се наоѓате.

А, реалноста на општеството во кое живееме

се илјадници и илјадници

луѓе насекаде

кои водат животи на тивок, а сепак врескачки очај,

кога напорно работат долги часови

на работни места што ги мразат.

за да си овозможат да ги купат нештата кои им се потребни

за да ги импресионираат луѓето кои им се допаѓаат.

(Смеење)

(Ракоплескање)

Мислам оти одењето на работа во фармерки и маичка во петок

не е навистина навлегување во решението на проблемот.

(Смеење)

Второто согледување што сакам да го дадам

е дека ние мораме да се соочиме со вистината

дека владите и компаниите

нема да го решат овој проблем за нас.

Ние треба да престанеме да гледаме надвор;

останува на нас, поединците,

да ги превземеме контролата и одговорноста

за видот на живот којшто сакаме да го водиме.

Ако вие не го креирате сопствениот живот,

некој друг ќе го направи тоа за вас,

а вам можеби и нема да ви се допадне

нивната идеја за балансот за кој зборуваме.

Особено е значајно -

ова не е на Интернет, нели, ќе ме отпуштат -

особено е значајно

никогаш да не го ставите квалитетот на својот живот

во рацете на комерцијална корпорација.

Не зборувам овде само за лошите компании -

кланиците на човечката душа како што јас ги нарекувам.

(Смеење)

Зборувам за сите компании.

Бидејќи, на сите комерцијални компании

им е својствено, и така се дизајнирани

да извлечат од вас

најмногу што можат.

Тоа е во нивната природа, тоа е во нивната ДНК,

тоа е тоа што тие го прават -

дури и добрите, добронамерни компании.

Од една страна,

отворањето на градинки во компанијата

е прекрасно и восхитувачки.

Но, од друга страна, тоа е кошмар;

тоа само значи дека вие поминувате повеќе време во одвратната канцеларија.

Ние мораме да бидеме одговорни

за поставување и јакнење

на границите кои ги сакаме во нашите животи.

Третото мое согледување е дека

мораме да бидеме внимателни

со временските рамки кои ги избираме

и според кои го цениме нашиот баланс.

Пред да се вратам на работа

после онаа година дома,

седнав

и напишав

детален, чекор-по-чекор опис

на идеално балансираниот ден

кој се стремев да го имам

И тоа изгледаше вака:

Да се разбудам добро одморен

по добро спиење.

Да имам секс.

Да го прошетам кучето.

Да појадувам со сопругата и децата.

Пак да имам секс.

(Смеење)

Да ги одвезам децата до училиште по пат кон канцеларијата.

Да работам три часа.

Да спортувам со пријател за време на паузата за ручек.

Да работам уште три часа.

Да се сретнам со некои пријатели во пабот на пијалок.

Да се одвезам дома за вечера

со сопругата и децата.

Да медитирам половина час.

Да имам секс.

Да го прошетам кучето. Пак да имам секс.

Да одам на спиење.

(Ракоплескање)

Колку често мислите дека имам таков ден?

(Смеење)

Мораме да бидеме реални.

Сè тоа не можете да го направите во текот на еден ден.

Потребна ни е продолжена временска рамка

според која го цениме балансот во нашиот живот,

но треба да ја продолжиме

без да паднеме во стапицата

на фразата „ќе имам живот кога ќе се пензионирам,

кога децата ќе пораснат и ќе го напуштат домот,

кога сопругата ќе се разведе од мене, моето здравје ќе се влоши,

ќе немам повеќе ни пријатели ни интереси.“

(Смеење)

Денот е прекраток, а „откако ќе се пензионирам“ е предолго.

Мора да постои некаква средина.

Четвртото согледување:

Мораме да ѝ пристапиме на рамнотежата

на урамнотежен начин.

Една пријателка ме посети минатата година -

и не ѝ пречи да ја раскажам приказнава - една пријателка ме посети лани

и рече, „Најџел, ја прочитав твојата книга.

И сфатив дека мојот живот е целосно неурамнотежен.

Животот ми е комплетно преовладан од работата.

Работам 10 часа дневно, правам нешто различно два часа дневно.

Сите мои врски беа неуспешни.

Не постои ништо друго во мојот живот

освен мојата работа.

Затоа решив да се соземам и да го решам проблемот.

Се зачленив во фитнес клуб.“

(Смеење)

Немам намера да се потсмевам,

но да се биде добар канцелариски глушец 10 часа дневно

не значи поурамнотежен, туку поподобен.

(Смеење)

Колку и да е физичката вежба корисна,

сепак има и други значајни делови во животот.

Постои интелектуалната страна, емоционалната страна,

духовната страна.

И, за да се воспостави рамнотежата,

верувам оти треба да ги запазиме

сите тие области -

не само да направиме 50 стомачни вежби.

Секако, тоа може да звучи застрашувачки.

Затоа што луѓето велат, „Нема шанси другар, јас немам време за вежбање;

а ти сакаш да одам в црква и да ѝ се јавувам на мама.“

И јас тоа го разбирам.

Навистина разбирам дека ова може да биде застрашувачко.

Но, еден инцидент што се случи пред неколку години

ми подари нова перспектива.

Мојата сопруга, која е некаде во публиката и денеска,

ми се јави во канцеларијата

и рече, „Најџел, треба да го земеш нашиот најмлад син,

Хери, од училиште.“

Затоа што таа требало да биде негде на друго место со останатите три деца истата вечер.

Заради тоа, јас излегов од канцеларија еден час порано тоа попладне

и го земав Хери од пред училиштето.

Се шетавме во паркот,

се забавуваме на нишалките, игравме некои смешни игри...

Потоа се искачивме до блискиот ресторан

земавме пица и чај,

па се шетавме до дома,

го искапив

и го облеков во „Бетмен“ пиџамките.

Потоа му прочитав една приказна

од Даловата „Џејмс и џиновската праска“.

Го ставив во креветчето, го покрив,

го бакнав на главчето и реков, „Добра ноќ, другарче“

и излегов од неговата соба.

Кога излегував од неговата соба,

тој рече, „Тато?“, јас прашав „Кажи, другар?“

Тој рече, „Тато, ова беше наубавиот ден

во мојот живот!“

А јас, ништо не направив,

не го однесов во Дизни паркот, не му купив Плејстејшн...

Мојата поента е:

малите работи се тие што значат многу.

Да бидете поурамнотежени

не бара драматичен пресврт во вашиот живот.

Со најмало вложување

на вистинските места,

можете радикално да го промените квалитетот на вашите врски

и квалитетот на вашиот живот.

Уште повеќе, мислам оти тоа

може да го промени општеството.

Затоа што, ако доволно луѓе го направат тоа,

можеме да ја промениме општествената дефиниција за успехот

поразлично од моронското просто сфаќање

дека оној со најмногу пари кога ќе умре е победник,

во поосмислената и урамнотежена дефиниција

за тоа како добро живеан живот изгледа.

И тоа е она, што јас мислам

дека е идеја која вреди да се рашири меѓу луѓето.

(Ракоплескање)