Jim Fallon: Verkenning van het brein van een moordenaar

Psychopathische moordenaars vormen de basis voor enkele van de meest bekeken tv-programma's. Maar wat gaat er echt in hen om? Neurologisch wetenschapper Jim Fallon praat over hersenscans en genetische analyse, die de beschadigde bedrading die ontstaat van nature uit (én via opvoeding), misschien kan ontcijferen. In een plot-twist te-gek-voor-fictie deelt hij een fascinerend familieverhaal dat zijn werk ijzingwekkend persoonlijk maakt.

Ik ben een neurowetenschapper, professor aan de universiteit van Californië.

Gedurende de afgelopen 35 jaar

heb ik gedrag bestudeerd

op basis van alles, van genen,

neurotransmitters, dopamine,

helemaal tot circuit-analyse.

Dat is mijn normale werk.

Maar recent raakte ik, om één of andere reden,

betrokken bij iets anders.

Het begon met een vraag van één van mijn collega's

om een aantal hersenen

van psychopathische moordenaars te analyseren.

Dit zou een typische voordracht zijn die ik zou geven.

De vraag is: "Hoe kom je terecht bij een psychopathische moordenaar?"

Wat ik bedoel met psychopathische moordenaar,

zijn deze mensen, dit type van mensen.

Sommige van de hersenen die ik bestudeerd heb,

zijn mensen die jullie kennen.

Wanneer ik hersenen krijg, weet ik niet wat ik bekijk.

Dit waren blinde experimenten. Ze gaven me ook normale mensen.

Ik heb er ongeveer een zeventigtal bestudeerd.

Daar hield ik bepaalde gegevens aan over.

We bestudeerden deze gegevens op theoretisch vlak,

op basis van genetica,

hersenbeschadiging en interactie met de omgeving,

en hoe die machine precies werkt.

We zijn geïnteresseerd in de precieze locatie in de hersenen,

en wat het belangrijkste deel van de hersenen is.

Daar zijn we mee bezig.

De interactie van genen,

de zogenaamde epigenetische effecten,

hersenbeschadiging en omgeving,

en hoe deze samenwerken.

Hoe je eindigt met een psychopaat, en een moordenaar,

hangt af van wanneer exact de beschadiging gebeurt.

Het is erg precies getimed.

Je hebt verschillende soorten psychopaten.

Daar gaan we van uit. En hier, gewoon om jullie het patroon te geven.

Het patroon is dat de mensen die ik onderzocht heb,

de moordenaars of seriemoordenaars,

een beschadiging hadden in hun orbitale cortex.

Deze bevindt zich recht boven de ogen, de oogkassen,

en ook het binnenste deel van de temporale kwab.

Er is een patroon dat elk van hen had,

maar ze waren ook allemaal een beetje verschillend.

Ze hadden andere soorten van hersenbeschadiging.

Cruciaal is het effect van

de voornaamste agressie-genen,

zoals het MAOA gen.

In de normale populatie is er ook een variant van dit gen.

Sommige van jullie hebben dit. Het is gelinkt aan het geslacht.

Het zit op het X-chromosoom.

Je kunt het enkel krijgen van je moeder.

Dit is waarschijnlijk waarom vooral mannen

psychopathische moordenaars zijn,

of erg agressief zijn.

Omdat een dochter een X kan krijgen van de vader

en één X van de moeder, wordt het als het ware verdund.

Een zoon kan

het X-chromosoom enkel van zijn moeder krijgen.

Zo wordt het doorgegeven van moeder op zoon.

Het heeft te maken met teveel aan hersenserotonine tijdens de ontwikkeling.

Wat interessant is, omdat serotonine

je normaal gezien kalm maakt en relaxeert.

Maar als je dit gen in de baarmoeder krijgt,

worden je hersenen hierin gebaad.

Je hersenen worden ongevoelig voor serotonine.

Het werkt niet later in het leven.

Ik heb deze voordracht afgelopen jaar

gegeven in Israël.

Het heeft enkele gevolgen.

In theorie betekent dit

dat om dit gen tot uiting te doen komen,

op een gewelddadige manier,

je erg vroeg, voor de puberteit,

iets zeer traumatisch moet hebben meegemaakt,

niet een beetje stress, niet lichtjes geslagen worden of zoiets.

Maar echt geweld zien,

of er in betrokken zijn, in 3D.

Dat is hoe het spiegel-neuronensysteem werkt.

Als je dat gen hebt,

en je ziet veel geweld

in een bepaalde situatie,

is dit het recept voor een catastrofe, een absolute catastrofe.

Wat volgens mij zou kunnen gebeuren in deze gebieden van de wereld,

waar er constant geweld is,

is dat je eindigt met generaties kinderen

die al dit geweld zien.

Als ik een jong meisje was, ergens in een gewelddadig gebied,

een 14-jarige, en ik wil een partner vinden,

zou ik een stoere man zoeken, om me te beschermen.

Het probleem is dat deze genen daardoor juist geconcentreerd worden.

En dan krijgen zowel de jongens als de meisjes het gen.

Ik denk dat we na enkele generaties

echt een explosieve situatie krijgen.

Dat was de conclusie.

Toen zei mijn moeder: "Ik hoor dat je een voordracht geeft

over psychopathische moordenaars.

Je praat alsof je uit een normaal gezin komt. "

Ik zei: "Waarover heb je het?"

Ze vertelde me over onze eigen stamboom.

Natuurlijk legde ze de fout aan mijn vaders kant.

Omdat in haar familie geen geweld voorkomt.

Bij mijn vader wel.

Ze zei: "Er is goed nieuws en slecht nieuws.

Een van je neven is Ezra Cornell, stichter van de Cornell-universiteit.

Het slechte nieuws is dat je neef ook Lizzi Borden is.

Nu zei ik: Oké, en dan? We hebben Lizzi. "

Ze zegt: "Nee, het wordt nog erger, lees dit boek."

Hier is het, "Op een vreemde manier vermoord." Het is een historisch boek.

De eerste moord

op een moeder door een zoon,

was mijn bet-bet-bet-bet-bet-overgrootvader.

Oké, dus dat is het eerste geval van moedermoord.

Dat boek is zeer interessant. Het gaat over heksenprocessen,

en hoe mensen toen dachten.

Maar het stopt daar niet.

Er waren zeven mannen, aan de kant van mijn vader,

Cornells, die allemaal moordenaars waren.

Oké, daar ga je wel even bij zitten.

(Gelach)

Mijn vader zelf

en mijn drie ooms waren tijdens de Tweede Wereldoorlog

allen gewetensbezwaarden, zeer zachtaardig.

Maar zowat drie keer per eeuw is er een Lizzie Borden,

en we zijn nu eigenlijk aan de beurt.

(Gelach)

De moraal van het verhaal is:

wie in een glazen huis woont, mag niet met stenen gooien.

Maar dit is waarschijnlijker.

(Gelach)

We moesten actie ondernemen. Onze kinderen kwamen erachter.

Ze leken allemaal in orde te zijn.

Onze kleinkinderen zullen zich waarschijnlijk zorgen maken.

Daarom ben ik begonnen PET-scans te doen

van iedereen in de familie.

(Gelach)

We begonnen met PET-scans, EEG's en genetische analyse te doen

om te zien waar het slechte nieuws zat.

Blijkt dat één zoon en één dochter,

broer en zus, niet met elkaar

konden opschieten. Hun patronen zijn precies hetzelfde.

Ze hebben dezelfde hersenen, en dezelfde EEG.

Nu zijn ze de beste vrienden.

Maar er gaat ergens slecht nieuws zijn.

We weten niet waar het naar boven gaat komen.

Dat is mijn voordracht.

(Gelach)