Cesur kızlar yetiştirmek için macerayı teşvik edin

Cesur kızlar kaykay kayar, ağaçlara tırmanır, düşerler, dizlerini yaralarlar ve hemen ayağa kalkarlar -- ve cesur bir kadın olarak büyürler. İtfaiye memuru, yamaç paraşütçü ve çok yönlü maceracı Caroline Paul'un tavsiyeleriyle ve hikâyeleriyle, nasıl üretken bir risk almayı teşvik edeceğinizi ve nasıl kendine güvenen kızlar yetiştireceğinizi öğrenin.

Çocukken, Guinnnes Rekorlar
Kitabı'na bayılırdım ve

kendi rekorumu kırmayı
gerçekten çok istiyordum.

Ama küçük bir problem vardı:

Ciddi anlamda yeteneksizdim.

Ben de herhangi bir yetenek gerektirmeyen

bir şeyle ilgili
rekor kırmaya karar verdim.

Emeklemekte

dünya rekoru.

(Gülüşmeler)

O zamanki rekor 20 km. idi

ve bu kesinlikle yapılabilir
gibi geliyordu.

(Gülüşmeler)

Arkadaşım Anne'den yardım aldım

ve birlikte antreman yapmaya bile gerek
olmadığına karar verdik.

(Gülüşmeler)

Rekor deneme günü geldiğinde

uğurlu kotlarımızın dışına
keçeden pedler yerleştirdik

ve emeklemeye başladık.

Çok zaman geçmeden başımız beladaydı,

çünkü kot pantalon cildimizi tahriş etmişti

ve dizlerimiz sürtünmeden

dolayı acıyordu.

Saatler sonra

yağmur yağmaya başladı.

Anne pes etti.

Daha sonra hava karardı

ve dizlerim pantalonumun
içinde kanıyordu ve

soğuktan ve acıdan dolayı

halüsinasyonlar görüyordum.

Ve gerçekten nasıl çok
acı çektiğimi şöyle anlatayım:

Lisenin parkuru etrafındaki ilk tur
10 dakika sürdü.

Son tur ise 30 dakika.

12 saatlik emeklemeden sonra

durdum ve

toplamda 13 km. katetmiştim.

Yani rekorun 7 km. gerisindeydim.

Yıllar boyunca bu deneyimimin küçük
düşürücü bir şey olduğunu düşündüm,

fakat şu anda farklı olarak bakabiliyorum,

çünkü bu rekoru kırmak isterken

üç şey yapıyordum.

Rahatlık bölgemden çıkıp

dayanıklılığımı test ederek

kendime olan güvenimi bulmaya çalışıyordum

ve kendi kararlarımı verebiliyordum.

O zaman bunu fark etmemiştim

ama bu bir başarısızlık örneği değildi.

Bu cesaretin bir örneğiydi.

1989 yılında 26 yaşımda

San Francisco'da itfaiyeciliğe başladım

ve içinde 1500 erkek
olan birimde, 15. kadındım.

(Alkışlar)

Tahmin edebileceğiniz üzere,

bu işi yapıp yapamayacağıma dair bir
çok şüphe vardı.

175 cm. 68 kiloluk bir kürek
sporcusu olmama ve

12 saatlik diz ağrılarına dayanabilen
biri olmama rağmen --

(Gülüşmeler)

Gücümü ve sağlamlığımı kanıtlamam
gerektiğini biliyordum.

Bir gün, bir yangın çağrısı aldık ve

elbette ekibimiz olay yerine vardığında

dar sokaktaki bir binadan siyah
dumanlar çıkıyordu.

Skip adlı iri yarı arkadaşımla beraberdim.

O, hortumun hemen başındaydı ve
ben hemen arkasındaydım.

Tipik bir yangın vakasıydı.

Ortalık dumanlı ve sıcaktı.

Aniden bir patlama

meydana geldi

ve Skip ile ben arkaya doğru uçtuk,

maskem sağa sola vurdu

ve bir süre şaşkınlık yaşadım.

Ayağa kalktım ve

hortumu elime alarak

bir itfaiyecinin yapması gereken
şeyi yaptım:

İleri doğru bir hamle yaparak

suyu açtım ve

yangını kendim söndürmeye çalıştım.

Patlamanın sebebi bir su ısıtıcısıydı.

Kimse yaralanmamıştı ve çok
büyütülecek bir şey yoktu.

Daha sonra Skip yanıma geldi ve

şaşırmış bir ses tonuyla:

'İyi iş çıkardın, Caroline' dedi.

(Gülüşmeler)

Bu tepkisine şaşırmıştım, çünkü yangın
fiziksel olarak çok da zorlayıcı değildi.

Öyleyse neden bana şaşkınlık
içerisinde bakıyordu?

Olay daha sonra açıklığa kavuştu.

Çok nazik ve iyi bir itfaiyeci olan Skip,

sadece kadınların

bu kadar güçlü olabileceğini değil
aynı zamanda

bu kadar cesur olabileceğini de
düşünmemişti.

Ve bunu düşünen sadece o değildi.

Arkadaş, eş dost, beni tanıyan tanımayan,

herkes kariyerim boyunca

bana bu soruyu sordular:

'Caroline onca ateşin ve tehlikenin içinde

hiç korkmadın mı?'

Doğrusu, bir erkek itfaiyeci
hiç böyle bir soru sormamıştı.

Ben de merak etmeye başladım.

Cesaret neden kadınlardan
beklenen bir şey değil ki?

Cevabı arkadaşlarımdan birinin bana

genç kızının çok ürkek bir yapıya

sahip olduğunu yakınmasıyla aldım.

Kızının ürkek olduğunu

ama bunun da ötesinde ailelerinin

kızlarından daha çok
ürkek olduklarını fark ettim.

Kızlarına sürekli 'dikkatli ol,'
'dikkat et,' 'hayır'

deyip duruyorlardı.

Arkadaşlarım kötü ebeveyn değillerdi.

Sadece çoğu ebeveynin yaptığı
şeyleri yapıyorlardı.

Kızlarını, erkek çocuklarından
daha fazla tembihliyorlardı.

Parkta oynayan çocukları inceleyen
bir araştırmada,

araştırmacılar ironik bir şekilde itfaiye
direğiyle oynamak isteyen küçük kızların

anne ve babaları tarafından
uyarıldığını ve kız çocukları

bu direkle oynamakta ısrar ettiklerinde,
ebeveynlerden birinin

mutlaka yardım ettiğini söylüyor.

Peki erkek çocuklar?

Herhangi bir kaygının aksine,
aileleri tarafından

cesaretlendirilerek genellikle

kendi başlarına oynamaları
konusunda yönlendiriliyorlardı.

Bunun kız ve erkek çocuklara nasıl
bir mesaj verdiğini düşünün.

Kızların narin ve yardıma
daha çok ihtiyacı olduğu,

erkeklerin ise zor görevlerin üstesinden
kendi başlarına gelebildikleri algısı.

Mesaj, kızların korkak, erkeklerin ise

gözü pek olması gerektiğini söylüyor.

Küçük yaştaki kız ve erkek çocukların
fiziksel olarak

oldukça benzer yapıda
olması da ayrı bir ironi.

Aslında, kızlar genellikle ergenliğe
kadar daha güçlü

ve daha olgundur.

Ama, yine de biz yetişkinler,

kızlar daha narinmiş

ve yardıma ihtiyaçları varmış

gibi davranırız.

Bu çocukken özümsediğimiz ve

büyüdükten sonra da
devam ettirdiğimiz bir mesaj.

Kadınlar ve erkekler olarak
bunun böyle olması

gerektiğine inanıyoruz.

Biz de, ebeveyn olduğumuzda,
aynı şeyi kendi çocuklarımıza yapıyoruz

ve böyle devam ediyor.

Artık cevabımı aldım.

Bu yüzden kadınların, hatta itfaiyeci
kadınların bile

korkması bekleniyordu.

Bu yüzden kadınlar genelde korkuyordu.

İçinizden bazılarının bu söylediğime
inanmayacağını biliyorum,

ama ben korkuya karşı değilim.

Bunun önemli bir his olduğunu ve bizi
korumak için var olduğunu biliyorum.

Ama sorun, kızların konfor
alanlarının dışında herhangi bir şeyle

karşılaştıklarında onlara öğrettiğimiz

ve teşvik ettiğimiz ilk tepkilerinin
korku olmasıdır.

Bu yüzden yıllarca yamaç paraşütü
pilotluğu yaptım.

(Alkışlar)

Yamaç paraşütü bir kanat gibidir

ve çok iyi uçar.

Birçok insan için bu,
birbirine iplerle bağlı

çarşaf gibi bir şeydir.

(Gülüşmeler)

Dağların zirvesinde

çarşafıma sarılıp

uçarak çok zaman geçirdim.

Ne düşündüğünüzü biliyorum.

Sizler, Caroline burada biraz
korkmak gerekir diyebilirsiniz.

Evet gerçekten haklısınız.

Sizi temin ederim, ben
o korkuyu hissettim.

Ama bir dağın zirvesinde

rüzgârın doğru zamanda
gelmesini beklerken

başka şeyler de hissettim:

Canlılık ve kendime güven.

İyi bir pilot olduğumu biliyordum.

İyi olduğumu bilmesem orada olmazdım.

Havada o kadar yüksekte olmanın nasıl iyi
hissettirebileceğini biliyordum.

Evet, korku oradaydı

ama ona şöyle bir göz atıp

ne kadar yersiz olduğunu anladıktan sonra

ait olduğu yere, hayat enerjimin,

beklentilerimin ve

kendime olan güvenimin önünde tutmayarak

uzaklaştırdım.

Yani korkuya karşı değilim.

Sadece cesaretten yanayım.

Kızlarınızın itfaiyeci ya da paraşütçü

olması gerektiğini söylemiyorum.

Söylemeye çalıştığım, kızlarımızı
ürkek ve aciz yetiştiriyoruz

ve bu, fiziksel risklere karşı
uyarılarla başlar.

Öğrendiğimiz korku ve
öğrenmediğimiz deneyimlerimiz

kadın olunca bizimle kalıyor

ve bazı tavırlarımız, yüksek sesle
konuşma tereddütümüz,

beğenilmek için gösterdiğimiz tevazu

ve kararlarımızı vermedeki
güvensizliğimiz gibi

bunların birer yansımasıdır.

Peki nasıl cesur oluruz?

İşte iyi haber.

Cesaret öğrenilir

ve her öğrenilen şey gibi

sadece alıştırma yapılması gerekir.

İlk olarak,

derin bir nefes almalıyız

ve kızlarımızı

kaykaya binme, ağaca tırmanma

ve parktaki itfaiye direğinde oynamaları
için yüreklendirmeliyiz.

Benim annem de, tam olarak bunu yaptı.

Başlangıçta bilmiyordu,

ama araştırmacılar buna bir isim verdiler.

Buna riskli oyun dediler ve

çalışmalar bu riskli oyunun bütün çocuklar
için ne kadar önemli olduğunu gösteriyor.

Bu, çocuklara risk değerlendirmesini,

geciktirilmiş tatmin duygusunu,

dirençliliği,

kendisine güveni öğretiyor.

Bir başka deyişle,

çocuklar dışarı çıktıklarında ve cesaret
gösterdiklerinde,

önemli hayat dersleri öğreniyorlar.

İkinci olarak, kızlarımızı
gerekli gereksiz uyarmaya son vermeliyiz.

Bir dahaki sefere,

'dikkat et, yaralanacaksın,' veya

'yapma, çok tehlikeli' derken dikkat edin.

Gerçekte ona söylediğiniz şeylerin,

kendini zorlamaması gerektiği,

gerçekten yeterince iyi olmadığı,

korkması gerektiği anlamlarına
geldiğini hatırlayın.

Üçüncü olarak,

biz kadınlar da cesaret duygusunu
hayatlarımızda uygulamalıyız.

Kendimize öğretmediğimiz
taktirde, kızlarımıza da öğretemeyiz.

Başka bir nokta da şu:

Korku ve neşe

gerçekten çok benzer duygulardır --

Titreyen eller, hızlı kalp atışları,

sinir gerginliği.

Bahse girerim birçoğunuz

en son korktuğunuzu düşündüğünüzde,

aslında kendinizi canlı hissetmişsinizdir

ve şimdi bir fırsatı kaçırdınız.

Öyleyse alıştırma yapın.

Kızlar dışarıdaki hayatta
cesur olmayı öğrenirken,

yetişkinlerin ağaca tırmanmaktan veya yeni
şeyleri denemekten çekindiğini görüyorum.

Bu yüzden hepimiz cesur olma
alıştırması yapmalıyız.

Evde, ofiste,

hatta burada hayranı olduğunuz biriyle

konuşma fırsatını yakalamak
için cesur olun.

Son olarak, kızınızın bisikletiyle

dik bir tepeden aşağıya inmeye

korktuğunu hissettiğinizde,
içindeki cesareti keşfetmesine

öncülük edin.

Sonuç olarak, belki de o tepe
gerçekten çok diktir,

ama bunu korkuyla değil cesaret
sayesinde öğrensin.

Çünkü bu önündeki dik tepeyle
alakalı değil.

Bu, onun önündeki hayatla ve

onu koruyamayacağımız
tehlikeli durumlarla,

ona yol gösteremeyeceğimiz zorluklarla,

buradaki ve dünya üzerindeki

kızlarımızın gelecekte
karşılaşacakları her şeyle

baş etmesi için

yeterli malzemeye

sahip olduğu gerçeği ile ilgilidir.

Bu arada, yeri gelmişken,

bugünün emekleme rekoru --

(Gülüşmeler)

56.61 km.

ve bir kızın bu rekoru
aştığını görmeyi çok isterim.

(Alkışlar)