Return to Video

การที่จะเลี้ยงลูกสาวให้มีความกล้า ต้องส่งเสริมความท้าทาย

  • 0:01 - 0:05
    สมัยฉันยังเด็ก
    ฉันหมกมุ่นกับหนังสือบันทึกสถิติโลก
  • 0:05 - 0:09
    และฉันอยากจะมีสถิติโลกของตัวเอง
  • 0:09 - 0:11
    แต่มีปัญหาเล็กน้อยอยู่อย่างหนึ่ง
  • 0:12 - 0:14
    ฉันไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย
  • 0:15 - 0:18
    ฉันจึงเลือกที่จะทำสถิติโลก
    ในอะไรสักอย่างหนึ่ง
  • 0:18 - 0:21
    ที่ไม่ใช้ความสามารถอะไรทั้งสิ้น
  • 0:22 - 0:25
    ฉันจึงเลือกที่จะทำสถิติโลก
  • 0:25 - 0:26
    ใน "การคลาน"
  • 0:28 - 0:31
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:31 - 0:34
    ทีนี้ สถิติที่บันทึกไว้ในตอนนั้น
    คือประมาณ 20 กิโลเมตร
  • 0:36 - 0:39
    แต่ไม่รู้ว่าทำไม
    มันถึงดูไม่ยากเท่าไหร่นะ
  • 0:39 - 0:41
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:43 - 0:44
    ฉันชวน แอนน์
    เพื่อนซี้มาร่วมด้วย
  • 0:44 - 0:48
    เราทั้งคู่ตกลงกันเสร็จสรรพ
    เราไม่ต้องฝึกอะไรเลยด้วยซ้ำ
  • 0:48 - 0:51
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:51 - 0:53
    และเมื่อถึงวันแห่งการพยายามบันทึก
  • 0:53 - 0:57
    เราก็เอาผ้าคลุมเฟอร์นิเจอร์มาติดไว้
    ที่ผิวด้านนอกของกางเกงยีนส์ตัวเก่ง
  • 0:57 - 0:58
    จากนั้น เราก็เริ่มออกตัว
  • 0:59 - 1:02
    แล้วเราก็มีปัญหาในทันทีทันใด
  • 1:02 - 1:04
    เพราะเนื้อผ้ากางเกงนั้นเสียดสีกับผิวเรา
  • 1:04 - 1:05
    แล้วมันก็เริ่มขูดจนเป็นแผล
  • 1:06 - 1:08
    ไม่นาน เข่าของเราทั้งคู่
    ก็ถลอกปอกเปิก
  • 1:09 - 1:10
    ชั่วโมงต่อมา
  • 1:11 - 1:12
    ฝนก็เริ่มตก
  • 1:14 - 1:16
    จากนั้น แอนน์ก็ล้มเลิกไป
  • 1:17 - 1:19
    แล้วฟ้าก็มืดครึ้มลง
  • 1:21 - 1:23
    คราวนี้ เลือดไหลรินจากเข่า
    ซึมผ่านกางเกงยีนส์ของฉัน
  • 1:24 - 1:26
    และฉันก็เกิดภาพหลอนจากความหนาวเย็น
  • 1:26 - 1:28
    ความเจ็บปวด และความซ้ำซาก
  • 1:28 - 1:32
    และเพื่อให้คุณเห็นภาพ
    การผ่านความทุกข์ทรมานอันแสนสาหัส
  • 1:33 - 1:37
    ฉันคลานรอบ โรงเรียนมัธยมปลาย
    รอบแรกใช้เวลาไป 10 นาที
  • 1:38 - 1:41
    รอบสุดท้ายใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง
  • 1:42 - 1:46
    หลังจาก 12 ชั่วโมงแห่งการคลานผ่านไป
  • 1:46 - 1:48
    ฉันก็หยุดลง
  • 1:48 - 1:51
    ฉันมาได้ไกลถึง 13.7 กิโลเมตร
  • 1:52 - 1:56
    ดังนั้น ฉันจึงอดคว้าบันทึกสถิติโลก
    การคลาน 20 กิโลเมตรไปครอง
  • 1:56 - 2:00
    เป็นเวลาหลายปีที่ฉันคิดว่า
    นี่คือเรื่องราวแห่งความล้มเหลวอันย่อยยับ
  • 2:00 - 2:03
    แต่ในวันนี้ ฉันมองมันต่างออกไป
  • 2:03 - 2:05
    เพราะตอนที่ฉันพยายามจะบันทึกสถิติโลก
  • 2:06 - 2:07
    ฉันได้ทำสามสิ่งด้วยกัน
  • 2:07 - 2:09
    หนึ่ง คือ ฉันได้ก้าวออกจากคอมฟอร์ทโซน
  • 2:09 - 2:12
    สอง ฉันได้ปลุกการฟื้นตัวจากความปวดร้าว
  • 2:12 - 2:14
    และสาม ฉันก็ได้ค้นหาความมั่นใจในตนเอง
  • 2:14 - 2:16
    ตลอดจนความเชื่อมั่นในการตัดสินใจ
  • 2:16 - 2:18
    ฉันมิเคยล่วงรู้ตราบจนวันนี้
  • 2:18 - 2:21
    แต่สิ่งเหล่านั้น
    ไม่ใช่เครื่องหมายแห่งความล้มเหลว
  • 2:21 - 2:24
    สิ่งเหล่านั้น คือ
    ตราประทับแห่งความกล้าหาญ
  • 2:25 - 2:28
    ต่อมา ในปี ค.ศ. 1989
    ฉันมีอายุได้ 26
  • 2:28 - 2:30
    ฉันเป็นนักผจญเพลิงจากซานฟรานซิสโก
  • 2:31 - 2:35
    และฉันเป็นผู้หญิงคนที่ 15 ของสำนักงาน
    จากผู้ชาย 1,500 คน
  • 2:35 - 2:39
    (เสียงปรบมือ)
  • 2:41 - 2:43
    และคุณคงจะนึกภาพออกนะคะ
    เมื่อฉันไปถึง
  • 2:43 - 2:46
    มีข้อกังขามากมายว่าเราจะทำงานได้หรือไม่
  • 2:46 - 2:51
    แม้ว่าฉันจะเป็น นักกีฬาพายเรือ มหาวิทยาลัย
    ที่สูง 178 ซม. หนัก 68 กิโล
  • 2:51 - 2:56
    และใครคนหนึ่งที่ทนพิษบาดแผลที่เข่า
    ได้นานถึง 12 ชั่วโมงก็ตาม
  • 2:56 - 2:57
    (เสียงหัวเราะ)
  • 2:57 - 3:00
    ฉันรู้ดีว่า
    ฉันยังต้องพิสูจน์ความเข้มแข็งอยู่
  • 3:00 - 3:02
    วันหนึ่ง มีสายแจ้งเหตุเพลิงไหม้เข้ามา
  • 3:02 - 3:04
    และแน่นอน
    เมื่อทีมดับเพลิงของฉันไปถึงที่เกิดเหตุ
  • 3:04 - 3:08
    ควันทะมึนพวยพุ่งออกมาจากทางเข้าอาคาร
  • 3:08 - 3:11
    ฉันอยู่กับชายร่างกำยำคนหนึ่ง
    ชื่อว่า "สกิป"
  • 3:11 - 3:13
    เขาเป็นผู้ถือหัวฉีดน้ำดับเพลิง
    ส่วนฉันก็อยู่ทางด้านหลัง
  • 3:13 - 3:15
    มันเป็นไฟประเภทที่เกิดขึ้นทั่วไป
  • 3:15 - 3:18
    มันเต็มไปด้วยกลุ่มควัน
    มันร้อนมาก
  • 3:19 - 3:20
    และทันใดนั้นเอง
  • 3:20 - 3:22
    ก็เกิดระเบิดขึ้น
  • 3:22 - 3:24
    ทั้งสกิปกับฉันต่างเซไปข้างหลัง
  • 3:24 - 3:27
    หน้ากากของฉันถูกกระแทกไปอยู่ด้านข้าง
  • 3:27 - 3:29
    ในชั่วขณะแห่งความวุ่นวายสับสน
  • 3:29 - 3:32
    ฉันพยุงตัวเองขึ้นมา
  • 3:32 - 3:34
    ควานหาหัวฉีดน้ำดับเพลิง
  • 3:34 - 3:37
    และทำในสิ่งที่นักผจญเพลิงสมควรทำ
  • 3:37 - 3:38
    ฉันพุ่งตรงเข้าไป
  • 3:38 - 3:40
    เปิดน้ำ
  • 3:40 - 3:42
    และฉีดน้ำสกัดไฟด้วยตัวเอง
  • 3:43 - 3:45
    การระเบิดนั้นเกิดขึ้นจากเครื่องทำน้ำร้อน
  • 3:45 - 3:48
    ดังนั้น จึงไม่มีใครได้รับอันตราย
    และไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โต
  • 3:48 - 3:51
    แต่ต่อมา สกิปกลับเข้ามาหาฉันแล้วพูดว่า
  • 3:51 - 3:53
    "เธอทำได้เยี่ยมมาก แคโรไลน์"
  • 3:53 - 3:55
    ด้วยน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความแปลกใจเช่นนี้
  • 3:55 - 3:57
    (เสียงหัวเราะ)
  • 3:58 - 4:01
    ฉันเลยสับสน เพราะการดับไฟนั้น
    ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย
  • 4:01 - 4:06
    แล้วทำไมเขาถึงมองฉันราวกับ
    เป็นสิ่งที่สุดแสนอัศจรรย์ล่ะ
  • 4:06 - 4:08
    จากนั้น ฉันจึงได้เข้าใจ
  • 4:08 - 4:11
    สกิป ชายหนุ่มผู้มีจิตใจดีงาม
  • 4:11 - 4:14
    และนักผจญเพลิงที่เก่งกาจ
  • 4:14 - 4:17
    ไม่เพียงคิดว่าผู้หญิงไม่มีทางเข้มแข็งได้
  • 4:17 - 4:20
    แต่ยังคิดว่าผู้หญิงกล้าหาญไม่ได้อีกด้วย
  • 4:21 - 4:22
    และไม่ได้มีเพียงเขาแค่คนเดียว
  • 4:24 - 4:26
    ทั้งเพื่อน ๆ คนรู้จัก อีกทั้งคนแปลกหน้า
  • 4:26 - 4:28
    รวมถึงผู้ชายและผู้หญิงในวงการเดียวกัน
  • 4:28 - 4:29
    ถามฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
  • 4:29 - 4:33
    "แคโรไลน์ ทั้งไฟ ทั้งอันตรายสารพัด
  • 4:33 - 4:35
    เธอไม่กลัวบ้างเหรอ"
  • 4:35 - 4:38
    พูดตามตรง ฉันไม่เคยได้ยิน
    นักผจญเพลิงผู้ชายถูกถามแบบนี้เลย
  • 4:39 - 4:40
    ฉันจึงเริ่มอยากรู้
  • 4:41 - 4:44
    ว่าทำไมจึงไม่มีใครคิดว่าผู้หญิงต้องกล้าหาญ
  • 4:46 - 4:48
    คำตอบก็เริ่มปรากฏเด่นชัดขึ้นมา
  • 4:48 - 4:49
    เมื่อเพื่อนคนหนึ่งมาคร่ำครวญให้ฟัง
  • 4:49 - 4:52
    ว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอ
    เป็นคนที่ขี้ตื่นได้ง่ายมาก
  • 4:52 - 4:54
    ฉันจึงเริ่มสังเกตเห็นว่า
  • 4:54 - 4:56
    จริงอยู่ ที่ลูกสาวของเธอหวาดวิตก
  • 4:56 - 4:59
    แต่ยิ่งไปกว่านั้น
    คนเป็นพ่อแม่กลับหวาดหวั่นหนักยิ่งกว่า
  • 5:00 - 5:03
    ส่วนใหญ่ เวลาเธอออกไปข้างนอก
    พวกเขามักจะพูดกับเธอว่า
  • 5:03 - 5:07
    "ระวัง" หรือไม่ก็ "อย่า"
  • 5:09 - 5:12
    เพื่อน ๆ ของฉันไม่ไช่พ่อแม่ที่แย่หรอกค่ะ
  • 5:12 - 5:14
    พวกเขาเพียงทำสิ่งที่
    คนเป็นพ่อแม่ส่วนใหญ่เขาทำกัน
  • 5:14 - 5:18
    ซึ่งจะคอยตักเตือนลูกสาวของพวกตน
    มากกว่าจะตักเตือนลูกชาย
  • 5:19 - 5:24
    น่าตลก ที่มีการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับ
    "เสาผจญเพลิงเด็กเล่น"
  • 5:24 - 5:29
    นักวิทยาศาสตร์พบว่า เด็กผู้หญิง
    มักจะถูกเตือนเรื่องอันตราย
  • 5:29 - 5:32
    จากทั้งพ่อ และแม่ ว่าเสาผจญเพลิง
    อาจก่อให้เกิดอันตรายได้
  • 5:32 - 5:36
    และถ้าเด็กผู้หญิง
    ยังยืนยันจะเล่นเสาผจญเพลิงอยู่
  • 5:36 - 5:39
    พ่อหรือแม่ก็มักจะเข้าไปช่วย
  • 5:39 - 5:41
    แต่เด็กผู้ชายล่ะ
  • 5:41 - 5:44
    พ่อแม่กลับสนับสนุนพวกเขาให้เล่นมัน
  • 5:44 - 5:47
    แม้ว่าเด็กอาจกลัวว่ามันจะเกิดอันตราย
  • 5:47 - 5:52
    พ่อแม่ก็มักจะให้คำแนะนำแก่เด็ก
    ให้เล่นเสาผจญเพลิงได้ด้วยตัวเอง
  • 5:53 - 5:57
    แล้วการทำเช่นนี้
    เป็นการส่งสารอะไรถึงตัวเด็ก
  • 5:58 - 6:02
    มันสื่อว่า เด็กผู้หญิงเปราะบาง
    และต้องการความช่วยเหลือมากกว่า
  • 6:02 - 6:06
    และเด็กผู้ชายควรจะ
    เรียนรู้เรื่องยาก ๆ ได้ด้วยตัวเอง
  • 6:07 - 6:09
    มันบ่งบอกว่าเด็กผู้หญิงควรหวาดกลัว
  • 6:09 - 6:12
    และเด็กผู้ชายควรกล้าหาญ
  • 6:13 - 6:16
    และอีกเรื่องที่แปลกคือ
    เมื่ออายุยังน้อยเท่านี้
  • 6:16 - 6:18
    ร่างกายของเด็กชายกับเด็กหญิง
    มีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก
  • 6:18 - 6:21
    อันที่จริง เด็กหญิงมักแข็งแรงกว่า
    จนย่างเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น
  • 6:21 - 6:22
    และมีความคิดที่เติบโตกว่า
  • 6:22 - 6:24
    แต่ผู้ใหญ่อย่างเรากลับทำราวกับ
  • 6:24 - 6:27
    เด็กผู้หญิงนั้นเปราะบางกว่า
  • 6:27 - 6:29
    ต้องการความช่วยเหลือมากกว่า
  • 6:29 - 6:30
    และรับมือกับเรื่องยาก ๆ ไม่ได้นัก
  • 6:31 - 6:34
    นี่คือข้อความที่เราซึมซับตั้งแต่เด็ก
  • 6:34 - 6:37
    และเป็นข้อความที่ปลูกฝังเรา
    เมื่อเติบโตขึ้น
  • 6:37 - 6:40
    ทั้งผู้หญิงเรา
    และผู้ชายก็เชื่อข้อความนั้น
  • 6:40 - 6:41
    แล้วทราบไหมคะ
  • 6:42 - 6:45
    เมื่อเราเป็นพ่อแม่คนแล้ว
    เราก็ส่งต่อข้อความนั้นให้ลูกของเรา
  • 6:45 - 6:46
    สืบไปเป็นทอด ๆ
  • 6:47 - 6:49
    ตอนนี้ ฉันได้คำตอบแล้ว
  • 6:49 - 6:52
    ว่าทำไมผู้หญิง ต่อให้เป็นนักดับเพลิง
  • 6:52 - 6:54
    ถึงได้ถูกสังคมคาดหวังให้หวาดกลัว
  • 6:54 - 6:57
    และนี่เป็นสาเหตุ
    ที่ทำให้ผู้หญิงมักกลัวสิ่งต่าง ๆ เสมอ
  • 6:58 - 7:01
    ฉันรู้ว่าใครบางคนคงไม่เชื่อ
    ถ้าฉันบอกเรื่องนี้ให้คุณฟัง
  • 7:01 - 7:04
    แต่ฉันไม่ได้ต่อต้านความกลัวหรอกนะคะ
  • 7:04 - 7:08
    ฉันรู้ดีว่า ความกลัวเป็นความรู้สึกที่สำคัญ
    เรามีไว้เพื่อคุ้มครองตัวเราให้ปลอดภัย
  • 7:08 - 7:11
    แต่ปัญหานั้นก็คือ
    เราสอน และสนับสนุนให้เด็กหญิง
  • 7:11 - 7:14
    มีความรู้สึกกลัว
    เป็นปฏิกิริยาตอบสนองอย่างแรก
  • 7:14 - 7:16
    ทุกครั้งเมื่อเธอเจอสิ่งที่ไม่คุ้นเคย
  • 7:18 - 7:20
    ฉันจึงเป็นนักเล่นร่มร่อนมาหลายปีแล้ว
  • 7:22 - 7:24
    (เสียงปรบมือ)
  • 7:24 - 7:26
    ร่มร่อนจะเป็นร่มชูชีพที่คล้ายปีก
  • 7:26 - 7:30
    และมันร่อนได้ดีมาก
  • 7:30 - 7:33
    แต่ก็มีหลายคนคิดว่า
    มันเหมือน ผ้าปูที่นอน
  • 7:33 - 7:34
    ที่มีสายเชือกขึงอยู่
  • 7:34 - 7:36
    (เสียงหัวเราะ)
  • 7:36 - 7:38
    แล้วฉันก็ใช้เวลาไปมาก
  • 7:38 - 7:40
    กับการสูบลมผ้าปูพวกนี้
  • 7:40 - 7:41
    วิ่งลงเขา แล้วร่อนไปในอากาศ
  • 7:43 - 7:44
    ฉันเข้าใจค่ะ ว่าคุณคิดอะไรอยู่
  • 7:44 - 7:47
    คุณคงคิดว่า
    "แคโรไลน์ กลัวหน่อยก็ดีนะ"
  • 7:49 - 7:51
    ซื่งแน่นอน คุณพูดถูกค่ะ
  • 7:51 - 7:53
    ฉันขอยืนยันว่า ฉันก็กลัวเป็น
  • 7:53 - 7:54
    แต่บนยอดเขานั้น
  • 7:54 - 7:57
    ขณะรอโอกาส
    ให้ลมเหมาะ ๆ พัดผ่านมา
  • 7:57 - 7:59
    ฉันกลับมีความรู้สึกมากมาย
    หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย
  • 7:59 - 8:01
    ความลุ้นระทึก ความมั่นใจ
  • 8:02 - 8:04
    ฉันรู้ตัวว่าฉันร่อนได้ดี
  • 8:04 - 8:07
    ฉันรู้ว่าสภาพอากาศดี
    ไม่เช่นนั้น ฉันคงไม่ไปอยู่บนเขา
  • 8:07 - 8:10
    ฉันรู้ว่า มันรู้สึกสดชื่นสักปานใด
    ที่ได้โบยบินอยู่บนท้องฟ้า
  • 8:10 - 8:13
    ฉันขอย้ำว่า ตัวเองก็รู้สึกกลัว
  • 8:13 - 8:15
    แต่ฉันจะพิจารณาให้ละเอียดถี่ถ้วน
  • 8:15 - 8:18
    ไตร่ตรองก่อนว่า เข้ากับกาลเทศะไหม
  • 8:18 - 8:20
    แล้วจึงกลัว ในสิ่งที่ควรจะกลัว
  • 8:20 - 8:22
    ซื่งบ่อยครั้ง
    ความกลัวก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่า
  • 8:22 - 8:26
    ความลุ้นระทึก,
    ความตั้งตารอคอยอย่างใจจดจ่อ
  • 8:26 - 8:27
    และความมั่นใจของฉันหรอกค่ะ
  • 8:27 - 8:29
    ดังนั้น ฉันไม่ได้ต่อต้านความกลัว
  • 8:29 - 8:32
    ฉันเพียงแต่ส่งเสริมความกล้าหาญ
  • 8:35 - 8:38
    เอาล่ะ ฉันไม่ได้บอกว่า
    ลูกสาวคุณต้องมาเป็นนักผจญเพลิง
  • 8:38 - 8:40
    หรือต้องมาโดดร่มนะคะ
  • 8:40 - 8:45
    แต่ฉันกำลังบอกว่า เราเลี้ยงลูกสาวเรา
    ให้ขี้กลัว หรือแม้แต่ช่วยเหลือตนเองไม่ได้
  • 8:46 - 8:49
    ทั้งหมด เริ่มต้นเมื่อเราห้ามไม่ให้พวกลูก ๆ
    เล่นอะไรผาดโผน
  • 8:49 - 8:52
    ความกลัวที่เราได้เรียนรู้
    ประสบการณ์ที่เราไม่เคยได้รับ
  • 8:52 - 8:54
    คงอยู่กับเราจวบจนเป็นหญิงสาว
  • 8:54 - 8:58
    และกลายเป็นอุปสรรคนานัประการ
    ที่เราประสบและพยายามจะลบเลือน
  • 8:58 - 9:00
    ความลังเลต่อการเอ่ยปากพูด
  • 9:00 - 9:03
    การอ่อนน้อมเพื่อให้ได้เป็นที่รัก
  • 9:03 - 9:06
    และการขาดความมั่นใจ
    ในการตัดสินใจของเราเอง
  • 9:07 - 9:09
    ถ้าเช่นนั้นแล้ว
    เราจะกล้าหาญได้อย่างไร
  • 9:10 - 9:12
    ฉันมีข่าวดีมาฝากค่ะ
  • 9:12 - 9:14
    ความกล้าหาญ ได้มาด้วยการเรียนรู้
  • 9:14 - 9:16
    เหมือนกับการเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง
  • 9:16 - 9:18
    เพียงแต่มันจำเป็นต้องมีการฝึกฝน
  • 9:18 - 9:20
    ข้อแรก
  • 9:20 - 9:21
    เราต้องหายใจเข้าลึก ๆ
  • 9:21 - 9:23
    แล้วส่งเสริมลูกสาวเรา
  • 9:23 - 9:26
    ให้เล่นสเก็ตบอร์ด หรือปีนต้นไม้
  • 9:26 - 9:29
    หรือตะเกียกตะกายเสาผจญเพลิงนั่น
  • 9:29 - 9:32
    แม่ของฉัน เลี้ยงดูฉันมาแบบนี้
  • 9:32 - 9:33
    เมื่อก่อน ท่านยังไม่รู้
  • 9:33 - 9:36
    ว่านักวิจัยตั้งชื่อเรียกให้มันว่า
  • 9:36 - 9:38
    "Risky Play" (การเล่นแบบเสี่ยงอันตราย)
  • 9:38 - 9:42
    และผลวิจัยบอกว่า Risky Play
    สำคัญต่อการเรียนรู้ของเด็กทุก ๆ คน
  • 9:42 - 9:45
    เพราะมันฝึกการประเมินอันตราย
  • 9:45 - 9:47
    ฝึกการรอคอยความยินดีในผลสำเร็จ
  • 9:47 - 9:49
    ฝึกความไม่ย่อท้อ
  • 9:49 - 9:50
    ฝึกความมั่นใจ
  • 9:51 - 9:53
    หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง
  • 9:53 - 9:56
    เมื่อลูกเราออกไปสู่โลกภายนอก
    แล้วฝึกปรือความกล้าหาญ
  • 9:56 - 9:59
    พวกเขาได้เรียนรู้ประสบการณ์ชีวิตอันล้ำค่า
  • 10:01 - 10:05
    ข้อสอง เราต้องเลิกจู้จี้จุกจิกกับลูกสาวเรา
  • 10:05 - 10:08
    ดังนั้น ให้สังเกตตัวเองเวลาเตือนลูกคราวหน้า
  • 10:08 - 10:10
    "ระวังนะ เดี๋ยวหนูจะบาดเจ็บเอา"
  • 10:10 - 10:12
    หรือว่า "อย่าทำอย่างนั้น มันอันตราย"
  • 10:12 - 10:16
    จงจำไว้ว่า สิ่งที่คุณเพียรบอกกับลูก
    จริง ๆ แล้วก็คือ
  • 10:16 - 10:18
    "ลูกสาวคุณไม่ควรผลักดันตัวเอง"
  • 10:19 - 10:21
    "ลูกคุณยังเก่งไม่พอ"
  • 10:21 - 10:23
    "ลูกคุณควรจะรู้สึกกลัว"
  • 10:24 - 10:26
    ข้อสาม
  • 10:26 - 10:29
    ผู้หญิงอย่างเราเอง
    ก็ต้องฝึกให้มีความกล้าด้วย
  • 10:30 - 10:33
    เราไม่อาจสอนลูก ๆ ได้
    ถ้าเราไม่เริ่มจากสอนตัวเองก่อน
  • 10:34 - 10:36
    จำไว้อีกอย่างหนึ่ง
  • 10:36 - 10:39
    "ความกลัว" กับ "ความลุ้นระทึก"
  • 10:39 - 10:41
    ให้ความรู้สึกคล้าย ๆ กัน
  • 10:42 - 10:44
    มือเราสั่น หัวใจเต้นเร็วขึ้น
  • 10:44 - 10:46
    และความรู้สึกกดดัน
  • 10:46 - 10:47
    ฉันเชื่อว่า ใครหลายคนในที่นี้
  • 10:48 - 10:50
    ครั้งสุดท้ายที่คุณกลัวจนลนลาน
  • 10:50 - 10:53
    คุณอาจจะรู้สึกตื่นเต้นสุดขีด
  • 10:53 - 10:55
    แล้วก็พลาดโอกาสตรงนั้นไป
  • 10:56 - 10:57
    ฉะนั้น ฝึกเถอะค่ะ
  • 10:58 - 11:01
    และถึงลูกเราควรจะเล่นข้างนอก
    เพื่อฝึกให้มีความแน่วแน่
  • 11:01 - 11:07
    ฉันเข้าใจว่า ผู้ใหญ่คงไม่อยาก
    ปีนต้นไม้หรือเล่นสเก็ตบอร์ดเหมือนเด็ก ๆ
  • 11:07 - 11:10
    ดังนั้น ผู้ใหญ่อย่างเราควรจะฝึก
  • 11:10 - 11:12
    ทั้งที่บ้าน และที่ทำงาน
  • 11:12 - 11:14
    หรือฝึกที่นี่เลย โดยรวบรวมความกล้า
  • 11:15 - 11:17
    เข้าไปคุยกับคนที่คุณนับถือ
  • 11:18 - 11:22
    สุดท้าย สมมุติว่าหากลูกเรา
  • 11:22 - 11:24
    ขี่จักรยานบนยอดเขาสูงชัน
  • 11:25 - 11:28
    ที่เธอดึงดันว่ากลัวเกินกว่าจะขี่ลงเขาได้
  • 11:28 - 11:30
    ขอให้ส่งกำลังใจถึงเธอไปพบกับความกล้า
  • 11:31 - 11:35
    ท้ายที่สุดแล้ว เขาลูกนั้นอาจจะชันเกินไป
  • 11:35 - 11:39
    แต่เธอจะตัดสินใจได้
    ด้วยความกล้า ไม่ใช่ความกลัว
  • 11:40 - 11:44
    เพราะแท้จริงแล้ว
    นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาสูงชันตรงหน้า
  • 11:44 - 11:46
    แต่มันคือ ชีวิตในวันข้างหน้าของลูกเรา
  • 11:46 - 11:48
    ให้พวกเธอมีเครื่องมือ
  • 11:48 - 11:50
    เพื่อที่จะรับมือ และประเมิน
  • 11:50 - 11:54
    กับอันตรายที่เราปกป้องให้ลูกไม่ได้
  • 11:54 - 11:57
    หรือปัญหาทั้งมวลที่เราไม่อาจชี้แนะ
    ในยามที่เราไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว
  • 11:58 - 12:01
    ทุก ๆ อย่างที่ลูกของเรา ณ ที่แห่งนี้
  • 12:01 - 12:02
    และแห่งหนใดก็ตามบนโลก
  • 12:02 - 12:04
    จะเจอในชีวิตวันหน้าของพวกเธอ
  • 12:06 - 12:07
    จะว่าไปแล้ว
  • 12:08 - 12:11
    สถิติโลกของการคลานในตอนนี้ --
  • 12:11 - 12:14
    (เสียงหัวเราะ)
  • 12:14 - 12:17
    คือ 56.6 กิโลเมตร
  • 12:19 - 12:22
    และฉันอยากเห็นเด็กผู้หญิงสักคน
    มาทำลายสถิตินั้น
  • 12:22 - 12:28
    (เสียงปรบมือ)
Title:
การที่จะเลี้ยงลูกสาวให้มีความกล้า ต้องส่งเสริมความท้าทาย
Speaker:
แคโรไลน์ พอล (Caroline Paul)
Description:

บรรดาเด็กสาวจอมแก่นที่กล้าเล่นสเก็ตบอร์ด ปีนต้นไม้ ปีนป่ายสิ่งต่าง ๆ แล้วตกลงมาเป็นแผล จากนั้นก็ลุกขึ้นมา -- เติบใหญ่เป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ
เรียนรู้เทคนิคที่จะจุดประกายประสิทธิผลของความกล้าเสี่ยงกันสักนิด และเลี้ยงดูลูกสาวให้มีความมั่นใจในตนเอง ด้วยเรื่องราวของ "แคโรไลน์ พอล" ผู้เป็นทั้งนักผจญเพลิง, นักเล่นร่มร่อน และนักผจญภัยครบสูตร
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
12:41

Thai subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.