Ζώντας πέρα από τα όρια|Έιμι Πάρντι | TEDxOrangeCoast

H Έιμι Πάρντι μιλάει για την δύναμη της φαντασίας. Εξηγεί ότι οι ζωές μας δεν καθορίζονται από αυτά που μας συμβαίνουν, αλλά από τις επιλογές που
κάνουμε. Η φαντασία μας επιτρέπει να σπάμε τα όρια, να ξεπερνάμε καταστάσεις, να δημιουργούμε και να προοδεύουμε διαρκώς.
Η Έιμι έχει περάσει δυσκολίες που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα
αντιμετωπίσουμε ποτέ--ίσως να μην μπορούμε ούτε καν να τις καταλάβουμε.
Αυτό όμως που κάνει την ιστορία της απίστευτη δεν είναι το γεγονός ότι
έζησε μια «φυσιολογική» παιδική ηλικία και εφηβικά χρόνια
ως παθιασμένη καλλιτέχνης και σνόουμπορντερ και ότι στα 19 έχασε με τραγικό τρόπο και τα δυο της πόδια, αλλά το ότι επέμενε, αναλαμβάνοντας απίστευτες προκλήσεις και φέρνοντάς τις εις πέρας.
Σήμερα, η Έιμι είναι αθλήτρια. Η πρώτη στη βαθμολογία γυναίκα σνόουμπορντερ με ειδικές ανάγκες στον κόσμο.
Επίσης, η Έιμι ξοδεύει πολύ χρόνο από την ζωή της βοηθώντας τους άλλους, ιδιαίτερα τα άτομα με ειδικές ανάγκες που ασχολούνται με σνόουμπορντινγκ, σκέιτμπορντινγκ, γουέικμπορντινγκ και άλλα αθλήματα δράσης μέσω της οργάνωσής Adaptive Action Sports.
Το ότι συνεχώς θέτει καινούργιες προκλήσεις στον εαυτό της, ενώ συγχρόνως
βοηθάει τον κόσμο, είναι μια πραγματική απόδειξη του χαρακτήρα της.

Εάν η ζωή σας ήταν ένα βιβλίο

και εσείς ήσασταν ο συγγραφέας,

πώς θα θέλατε να εξελιχθεί η ιστορία σας;

Αυτό είναι το ερώτημα
που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα.

Μεγαλώνοντας στην καυτή έρημο
του Λας Βέγκας,

το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ελεύθερη.

Ονειροπολούσα ότι θα ταξίδευα
σε όλο τον κόσμο,

ότι θα ζούσα σ' ένα μέρος όπου θα χιόνιζε,

και φανταζόμουν όλες τις ιστορίες

που θα είχα να πω.

Στην ηλικία των 19,

την επόμενη ημέρα
της αποφοίτησής μου από το Λύκειο,

μετακόμισα σε ένα μέρος όπου χιόνιζε

και έγινα μασέζ.

Σε αυτή τη δουλειά, το μόνο
που χρειαζόμουν ήταν τα χέρια μου

και το τραπέζι του μασάζ δίπλα μου

και θα μπορούσα να πάω οπουδήποτε.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου,

ένιωθα ελεύθερη, ανεξάρτητη,

και ότι είχα
τον πλήρη έλεγχο της ζωής μου.

Μέχρι που η ζωή μου πήρε άλλο δρόμο.

Μια μέρα, γύρισα σπίτι νωρίς
από τη δουλειά,

πιστεύοντας ότι είχα κάποια γρίπη

και σε λιγότερο από 24 ώρες

ήμουν στο νοσοκομείο

στη μονάδα τεχνικής υποστήριξης ζωής,

με λιγότερο από 2% πιθανότητες να ζήσω.

Δεν ήταν παρά μέρες αργότερα,

κι ενώ βρισκόμουν σε κώμα,

που οι γιατροί διέγνωσαν ότι πάσχω

από βακτηριακή μηνιγγίτιδα,

μια μόλυνση του αίματος η οποία
μπορεί να προληφθεί με εμβολιασμό.

Μέσα σε διάστημα δυόμισι μηνών

έχασα τη σπλήνα μου, τα νεφρά μου,

την ακοή στο αριστερό μου αυτί

και τα δύο μου πόδια
από τα γόνατα και κάτω.

Όταν οι γονείς μου με έβγαλαν
από το νοσοκομείο με καροτσάκι,

ένιωσα πως με είχαν ξανασυναρμολογήσει

σαν μια μπαλωμένη κούκλα.

Πίστεψα ότι τα χειρότερα είχαν περάσει

έως ότου, εβδομάδες αργότερα,
είδα τα νέα μου πόδια

για πρώτη φορά.

Οι γάμπες ήταν χοντρά μεταλλικά κομμάτια

που είχαν σωλήνες βιδωμένους πάνω τους
για αστραγάλους

κι ένα κίτρινο λαστιχένιο πόδι

με μια υψωμένη λαστιχένια γραμμή
από το δάχτυλο μέχρι τον αστράγαλο

για να μοιάζει με φλέβα.

Δεν ήξερα τι να περιμένω,

αλλά σίγουρα δεν περίμενα αυτό.

Με τη μητέρα μου στο πλευρό μου,

κλαίγοντας και οι δυο ασταμάτητα,

έβαλα αυτά τα χοντροκομένα πόδια

και στάθηκα όρθια.

Ήταν τόσο επώδυνα και περιοριστικά

που το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν,

πώς θα ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο
πάνω σε αυτά;

Πώς θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή
γεμάτη περιπέτεια και ιστορίες,

όπως πάντα επιθυμούσα;

Πώς θα μπορούσα
να πάω για σνόουμπορντ και πάλι;

Εκείνη την ημέρα, επέστρεψα σπίτι,
σύρθηκα στο κρεβάτι

και η ζωή μου ήταν κάπως έτσι
για τους επόμενους μήνες:

Παραδομένη, να προσπαθώ
να ξεφύγω από την πραγματικότητα,

με τα τεχνητά μου πόδια δίπλα μου.

Είχα καταρρεύσει πλήρως,

τόσο σωματικά, όσο και συναισθηματικά.

Αλλά γνώριζα ότι για να προχωρήσω
προς τα εμπρός,

έπρεπε να αφήσω την παλιά Έιμι

και να μάθω να αγαπάω την καινούργια Έιμι.

Και τότε μου ήρθε η ιδέα

ότι δεν χρειαζόταν να είμαι 1,67 πλέον,

μπορούσα να είμαι όσο ψηλή επιθυμούσα!

(Γέλια)
(Χειροκρότημα)

Ή όσο κοντή ήθελα,
ανάλογα με ποιον έβγαινα ραντεβού.

(Γέλια)

Και αν ξαναπήγαινα για σνόουμπορντ,

δεν υπήρχε περίπτωση
να κρυώσουν τα πόδια μου.

(Γέλια)

Και το καλύτερο από όλα, σκέφτηκα,

μπορώ να ρυθμίσω τα πόδια μου
στο μέγεθος όλων των παπουτσιών

που υπάρχουν στο εμπόριο.

(Γέλια)

Και το έκανα!

Υπήρχαν λοιπόν και πλεονεκτήματα.

Ήταν εκείνη τη στιγμή
που έκανα στον εαυτό μου

την πιο καθοριστική ερώτηση της ζωής μου:

Αν η ζωή μου ήταν βιβλίο

και εγώ ήμουν ο συγγραφέας,

πώς θα ήθελα να εξελιχθεί η ιστορία;

Και ξεκίνησα να ονειροπολώ.

Ονειροπολούσα όπως όταν ήμουν κοριτσάκι

και με φανταζόμουν

να περπατάω με χάρη,

να ταξιδεύω και να βοηθάω άλλους ανθρώπους

και να κάνω σνόουμπορντ ξανά.

Και δεν είδα απλά τον εαυτό μου

να κατεβαίνει το βουνό
χαράζοντας το χιόνι.

Μπορούσα να το νιώσω.

Μπορούσα να νιώσω τον αέρα
στο πρόσωπό μου

και τους χτύπους της καρδιάς μου,

σαν να συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.

Και τότε ξεκίνησε
ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου.

Τέσσερις μήνες αργότερα
ήμουν και πάλι πάνω σε ένα σνόουμπορντ,

αν και τα πράγματα
δεν πήγαν ακριβώς όπως τα περίμενα.

Τα γόνατα και οι αστράγαλοί μου
δεν λύγιζαν

και μια φορά σόκαρα όλους τους σκιέρ
που ανέβαιναν στο βουνό

όταν έπεσα και τα πόδια μου,

ακόμα δεμένα στο σνόουμπορντ –

(Γέλια)

συνέχισαν να κατεβαίνουν με φόρα το βουνό,

ενώ εγώ ήμουν ακόμη στην κορυφή.

Ήμουνα πολύ σοκαρισμένη.

Ήμουν τόσο σοκαρισμένη
όσο και οι υπόλοιποι

και αποθαρρύνθηκα πάρα πολύ,

αλλά ήξερα ότι αν μπορούσα να βρω
το κατάλληλο ζευγάρι πόδια

θα μπορούσα να τα καταφέρω.

Τότε ήταν που έμαθα ότι τα όρια
και τα εμπόδια που συναντάμε

μπορούν να κάνουν μόνο δυο πράγματα:

Πρώτον, να μας κόψουν το δρόμο,

ή δεύτερον, να μας αναγκάσουν
να γίνουμε δημιουργικοί.

Έκανα ένα χρόνο έρευνα
και δεν μπορούσα να βρω

τι πόδια να χρησιμοποιήσω,

δεν μπορούσα να βρω κάποιο μέσον
που να με βοηθήσει.

Έτσι, αποφάσισα
να φτιάξω ένα ζευγάρι μόνη μου.

Ο κατασκευαστής ποδιών μου κι εγώ
ενώσαμε τυχαία κομμάτια

και φτιάξαμε ένα ζευγάρι πόδια με τα οποία
μπορούσα να κάνω σνόουμπορντ.

Όπως βλέπετε,

σκουριασμένες βίδες, λάστιχο, ξύλο

και γυαλιστερή, ροζ μονωτική ταινία.

Και ναι, μπορώ να αλλάζω
το βερνίκι των νυχιών μου.

Ήταν αυτά τα πόδια

και το καλύτερο δώρο που έλαβα ποτέ

για τα εικοστά πρώτα γενέθλιά μου

-ένα καινούργιο νεφρό από τον πατέρα μου–

που μου επέτρεψαν να ακολουθήσω
ξανά τα όνειρά μου.

Ξεκίνησα να κάνω σνόουμπορντ,

γύρισα πίσω στη δουλειά
και μετά στο σχολείο.

Το 2005, ίδρυσα σε συνεργασία
μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση

για έφηβους και νεαρούς ενήλικες
με σωματική αναπηρία,

έτσι ώστε να μπορούν να ασχοληθούν
με αθλήματα δράσης.

Από εκεί είχα την ευκαιρία
να πάω στη Νότια Αφρική,

όπου βοήθησα να φορέσουμε παπούτσια
σε χιλιάδες παιδιά,

έτσι ώστε να μπορούν να πάνε σχολείο.

Και μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο,

κέρδισα δύο συνεχόμενα χρυσά μετάλλια
στο Παγκόσμιο Κύπελλο

(Χειροκρότημα)

τα οποία με έκαναν
την υψηλότερη σε κατάταξη

γυναίκα σνόουμπορντερ με αναπηρία
στον κόσμο.

Έντεκα χρόνια πριν,
όταν έχασα τα πόδια μου,

δεν είχα ιδέα τι να περιμένω.

Αλλά αν με ρωτήσετε σήμερα,

αν θα ήθελα να αλλάξω την κατάστασή μου,

θα έλεγα όχι.

Επειδή τα πόδια μου δεν με έκαναν ανίκανη,

αλλά πιο ικανή.

Με αναγκάσαν να βασιστώ στη φαντασία μου

και να πιστέψω στις δυνατότητές μου,

γι' αυτό και πιστεύω ότι η φαντασία μας

μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο

για να ξεπερνάμε τα διάφορα εμπόδια,

γιατί στο μυαλό μας
μπορούμε να κάνουμε τα πάντα

και μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.

Μόνο όταν πιστεύουμε στα όνειρά μας

και κοιτάμε τους φόβους μας κατάματα,

μπορούμε να ζήσουμε τις ζωές μας

ξεπερνώντας τα όριά μας.

Παρ' όλο που σήμερα η συζήτηση
αφορά στην καινοτομία χωρίς όρια,

πρέπει να πω ότι στη ζωή μου,

η καινοτομία έγινε δυνατή

λόγω των ορίων που μου τέθηκαν.

Έμαθα ότι τα όρια είναι εκεί
που τελειώνει η πραγματικότητα,

αλλά κι εκεί που ξεκινάει η φαντασία
και η ιστορία μας.

Η σκέψη με την οποία
θέλω να σας προκαλέσω σήμερα,

είναι μήπως αντί να βλέπουμε
τις προκλήσεις και τους περιορισμούς

σαν κάτι αρνητικό ή κακό,

να μπορέσουμε να αρχίσουμε
να τα βλέπουμε σαν ευλογίες,

σαν υπέροχα δώρα
που μπορούν να χρησιμοποιηθούν

για να εξάψουν τη φαντασία μας

και να μας βοηθήσουν να πάμε μακρύτερα
από όσο πιστεύαμε ποτέ ότι μπορούμε.

Δεν έχει να κάνει
με το να σπάμε τα όριά μας.

Έχει να κάνει με το να τα επεκτείνουμε
όσο μπορούμε,

βλέποντας σε τι καταπληκτικά μέρη
μπορούν να μας πάνε.

Ευχαριστώ.