Όλοι κρύβουμε κάτι. Ας βρούμε το κουράγιο να ανοιχτούμε

Σε αυτή τη συγκινητική ομιλία, η Ας Μπέκαμ μας δίνει μια νέα προσέγγιση προς την ενσυναίσθηση και την ευθύτητα. Αυτή ξεκινάει με την κατανόηση πως ο καθένας, σε κάποια στιγμή στη ζωή του, έχει βιώσει δυσκολίες. Η μόνη διέξοδος, λέει η Μπέκαμ, είναι να ανοίξεις την πόρτα και αν βγεις από την κρυψώνα σου.

Απόψε θα σας μιλήσω

για αποκαλύψεις,

και όχι μόνο
με τη συνηθισμένη έννοια,

όχι μόνο για την αποκάλυψη
της ομοφυλοφιλική ταυτότητας.

Νομίζω πως όλοι έχουμε πράγματα
που δεν αποκαλύπτουμε.

Εσείς μπορεί να αποφεύγετε

να αποκαλύψτε για πρώτη φορά
σε κάποιον πως τον αγαπάτε,

ή να πείτε σε κάποιον
πως είστε έγκυος,

ή να πείτε σε κάποιον
πως έχετε καρκίνο,

ή οποιαδήποτε άλλη
από τις δύσκολες συζητήσεις

που κάνουμε κατά
τη διάρκεια της ζωής μας.

Το μόνο που είναι μια αποκάλυψη
είναι μια δύσκολη συζήτηση,

και παρ' όλο που τα θέματά μας
μπορεί να διαφέρουν πολύ,

η εμπειρία του να κρύβεσαι

και να αποκαλύπτεσαι
είναι ίδια για όλους.

Είναι τρομακτική, δεν μας αρέσει καθόλου,
και πρέπει να γίνει.

Πριν από μερικά χρόνια,

εργαζόμουν στο καφέ
Σάουθ Σάιντ Γουόλνατ,

ένα τοπικό εστιατόριο στην πόλη,

και όσο ήμουν εκεί
πέρασα διάφορες φάσεις

μαχητικής λεσβιακής έντασης:

δεν ξύριζα τις μασχάλες μου,

και χρησιμοποιούσα τους στίχους
της Άνι Ντι Φράνκο σαν ευαγγέλιο.

Αναλόγως του πόσο φαρδιά
ήταν τα παντελόνια μου

και πόσο πρόσφατα
είχα ξυρίσει το κεφάλι μου,

η ερώτηση που μου έκαναν συχνά,

συνήθως κάποιο μικρό παιδί ρωτούσε:

«Είσαι αγόρι ή είσαι κορίτσι;»

Και μια αμήχανη σιωπή
έπεφτε στο τραπέζι.

Εγώ έσφιγγα το σαγόνι μου
λίγο περισσότερο,

κρατούσα την κανάτα με τον καφέ
με λίγο περισσότερη μνησικακία.

Ο μπαμπάς ξεφύλλιζε αδέξια
την εφημερίδα του

και η μαμά έριχνε ένα παγωμένο
βλέμμα στο παιδί της.

Όμως δεν έλεγα τίποτα,

και μέσα μου έβραζα.

Έφτασα στο σημείο, κάθε φορά που πήγαινα
σε ένα τραπέζι στο οποίο υπήρχε

κάποιο παιδί ανάμεσα στα τρία και τα δέκα,
ήμουν έτοιμη για καυγά.

(Γέλια)

Και αυτό είναι ένα τρομερό συναίσθημα.

Οπότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου,
πως την επόμενη φορά θα έλεγα κάτι.

Θα έκανα αυτή τη δύσκολη συζήτηση.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες συνέβη ξανά.

«Είσαι αγόρι ή είσαι κορίτσι;»

Η γνώριμη ησυχία,
αλλά αυτή τη φορά είμαι έτοιμη

και θα τους κάνω το πρώτο μάθημα

σε αυτό το τραπέζι.
(Γέλια)

Ετοιμάζομαι να παραθέσω
την Μπέτι Φριντάν

και την Γκλόρια Στάινεμ.

Έχω ακόμα και το απόσπασμα
από το «Αιδοίου Μονόλογοι» έτοιμο.

Οπότε παίρνω μια βαθιά ανάσα
και κοιτάζω κάτω

και μου ανταποδίδει το βλέμμα
ένα τετράχρονο κορίτσι με ροζ φόρεμα,

όχι μια πρόκληση
για μια φεμινιστική λογομαχία,

μόνο ένα παιδί με μια απορία:

«Είσαι αγόρι ή είσαι κορίτσι;»

Οπότε παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα,

στέκομαι δίπλα της και λέω,

«Κοίτα, ξέρω πως μπορεί
κάποιος να μπερδευτεί.

Τα μαλλιά μου είναι κοντά
σαν των αγοριών,

και φοράω αγορίστικα ρούχα,
αλλά είμαι κορίτσι,

και εσύ δεν θέλεις κάποιες φορές
να φοράς ένα ροζ φόρεμα,

και άλλες να φοράς
τις άνετες πιτζάμες σου;

Λοιπόν, εγώ είμαι κορίτσι που του αρέσουν
περισσότερο οι άνετες πιτζάμες.»

Το παιδί με κοιτάζει
ανέκφραστα στα μάτια

και χωρίς να χάσει χρόνο
μου λέει,

«Οι αγαπημένες μου πιτζάμες
είναι μοβ με ψαράκια.

Μπορείτε να μου φέρετε
μια τηγανίτα παρακαλώ;»

(Γέλια)

Αυτό ήταν.
Απλά ένα: «Α, εντάξει. Είσαι κορίτσι.

Τι θα γίνει με την τηγανίτα;»

Ήταν η πιο εύκολη
δύσκολη συζήτηση,

που έκανα ποτέ.

Γιατί; Επειδή το Κορίτσι με τις Τηγανίτες
και εγώ,

ήμασταν αληθινές
η μια με την άλλη.

Όπως πολλοί από εμάς,

έχω ζήσει κάποια χρόνια στη
ζωή μου στα κρυφά, και πραγματικά,

πολύ συχνά, οι τοίχοι μου
είχαν το χρώμα του ουράνιου τόξου.

Όμως μέσα, στο σκοτάδι,

δεν μπορείς να πεις
τι χρώμα έχουν οι τοίχοι.

Ξέρεις μόνο πώς είναι να ζεις στα κρυφά.

Πραγματικά, τα δικά μου μυστικά
δεν διαφέρουν από τα δικές σας,

ή τα δικές σας ή τα δικές σας.

Βεβαίως, θα σας δώσω 100 λόγους

γιατί η δική μου αποκάλυψη
ήταν πιο δύσκολη από τη δική σας,

όμως κοιτάξτε:
Η δυσκολία δεν έχει σχέση.

Η δυσκολία είναι δυσκολία.

Ποιος μπορεί να μου πει το ότι να εξηγήσεις
σε κάποιον πως μόλις πτώχευσες

είναι πιο δύσκολο από να πεις
σε κάποιον πως τον απάτησες;

Ποιος μπορεί να μου πει ότι
το να αποκαλύψεις την ομοφυλοφιλία

είναι δυσκολότερο από το να
πεις σε ένα παιδί πως παίρνει διαζύγιο;

Δεν υπάρχει δυσκολότερο,
μόνο το δύσκολο.

Πρέπει να σταματήσουμε να συγκρίνουμε
το δικό μας δύσκολο με αυτό των υπολοίπων

για να αισθανόμαστε καλύτερα ή χειρότερα
σχετικά με όσα κρύβουμε

και απλά να συμπάσχουμε με το γεγονός
πως όλοι έχουμε δυσκολίες.

Σε κάποιο σημείο της ζωής μας,
όλοι κρατάμε πράγματα κρυφά,

και μπορεί να αισθανόμαστε ασφαλείς,

ή τουλάχιστον πιο ασφαλείς απ' όσο
νομίζουμε πως θα είμαστε αν αποκαλυφτούμε.

Όμως βρίσκομαι εδώ για να σας πω,

πως ανεξάρτητα από το τι υλικό
έχετε φτιάξει την κρυψώνα σας,

η κρυψώνα δεν είναι μέρος
για να ζει κανείς.

Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)

Φανταστείτε τον εαυτό σας
πριν από 20 χρόνια.

Εγώ είχα αλογοουρά,
ένα στράπλες φόρεμα,

και ψηλοτάκουνα παπούτσια.

Δεν ήμουν η μαχητική λεσβία

που είναι έτοιμη να τσακωθεί
με κάθε τετράχρονο που μπαίνει στο καφέ.

Ήμουν παγωμένη από το φόβο,
κουλουριασμένη στη γωνιά

της ολο-σκοτεινής κρυψώνας μου,

κρατώντας σφιχτά
την γκέι χειροβομβίδα μου,

και το να κουνήσω έναν μυ
ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα

που είχα κάνει ποτέ.

Η οικογένεια μου,
οι φίλοι μου, άγνωστοι...

Είχα περάσει όλη μου τη ζωή

προσπαθώντας να μην απογοητεύσω
αυτούς τους ανθρώπους,

και τώρα έφερνα
τον κόσμο τούμπα.

Επίτηδες.

Έκαιγα τις σελίδες του σεναρίου

που όλοι έχουμε
ακολουθήσει τόσο καιρό,

όμως αν δεν πετάξεις
τη χειροβομβίδα, θα σε σκοτώσει.

Μια από τις πιο αξιομνημόνευτες
ρίψεις χειροβομβίδας που έκανα

ήταν στον γάμο της αδερφής μου.

(Γέλια)

Ήταν η πρώτοι φορά
όπου πολλοί από τους παρόντες

ήξεραν πως είμαι ομοφυλόφιλη, οπότε
εκτελώντας τα καθήκοντα της παράνυμφου

με το μαύρο φόρεμα
και τα τακούνια,

περπάτησα γύρω από τα τραπέζια

και τελικά έφτασα στο τραπέζι
των φίλων των γονιών μου,

άνθρωποι που με ήξεραν χρόνια.

Και μετά από μια ψιλοκουβέντα
μία από τις γυναίκες φώναξε,

«Λατρεύω τον Νέιθαν Λέιν!»

Η μάχη της γκέι εξιστόρησης
είχε ξεκινήσει.

«Ας, έχεις πάει ποτέ στο Κάστρο;»

«Ναι, για την ακρίβεια έχουμε φίλους
στο Σαν Φρανσίσκο.»

«Δεν έχουμε πάει ποτέ,
αλλά έχουμε ακούσει πως είναι υπέροχα.»

«Ας, ξέρεις τον κομμωτή μου τον Αντόνιο;

Είναι πολύ καλός και δεν έχει μιλήσει
ποτέ για φιλενάδα.»

«Ας, ποια είναι η αγαπημένη σου
τηλεοπτική εκπομπή;

Η δική μας αγαπημένη εκπομπή;
Αγαπημένη: Γουίλ & Γκρέις.

Και ξέρεις ποιον αγαπάμε; Τον Τζακ.

Ο Τζακ είναι ο αγαπημένος μας.»

Και τότε μια γυναίκα
που δεν ήξερε τι να πει

αλλά ήθελε απελπισμένα
να μου δείξει τη συμπαράστασή της,

να μου δείξει πως ήταν
με το μέρος μου,

τελικά πέταξε ένα,

«Λοιπόν, μερικές φορές ο άντρας μου
φοράει ροζ πουκάμισα».

(Γέλια)

Εκείνη τη στιγμή είχα μια επιλογή,

την οποία έχουν όλοι όσοι
πετούν χειροβομβίδες.

Μπορούσα να επιστρέψω στη φίλη μου
και στο τραπέζι μου που αγαπάει τους γκέι,

και να κοροϊδέψω αυτά που έλεγαν,

να τους τιμωρήσω επειδή
ήταν εκτός πραγματικότητας

και επειδή δεν μπορούσαν
να είναι πολιτικά ορθοί,

ή θα μπορούσα να συμπάσχω μαζί τους
και να συνειδητοποιήσω

πως αυτό μπορεί να ήταν ένα από τα πιο
δύσκολα πράγματα που έκαναν ποτέ,

πως το να ξεκινήσουν
και να κάνουν αυτή τη συζήτηση

σήμαινε γι' αυτούς να βγουν
από τη δική τους κρυψώνα.

Εννοείται πως θα ήταν εύκολο να επισημάνω
ότι δεν κάναν και τίποτα.

Είναι πολύ πιο δύσκολο
να καταλάβω τη θέση τους

και να αναγνωρίσω το γεγονός
πως προσπαθούσαν.

Τι άλλο μπορείς να ζητήσεις
από κάποιον από το να προσπαθεί;

Αν θες να είσαι αληθινός με κάποιον,

πρέπει να είσαι και εσύ
έτοιμος για την αλήθεια.

Οι δύσκολες συζητήσεις εξακολουθούν
να μην είναι το δυνατό μου σημείο.

Ρωτήστε όλους με τους οποίους έβγαινα.

Όμως τα πάω καλύτερα,
και ακολουθώ αυτό που ονομάζω

τους τρεις κανόνες
του κοριτσιού με τις τηγανίτες.

Παρακαλώ δείτε το
μέσα από ένα γκέι πρίσμα,

όμως να ξέρετε πως αυτό που χρειάζεται
για να βγεις από οποιαδήποτε κρυψώνα

είναι ουσιαστικά το ίδιο.

Νούμερο ένα: Να είστε αυθεντικοί.

Βγάλτε την πανοπλία.
Να είστε ο εαυτός σας.

Το παιδί στο καφέ
δεν είχε πανοπλία,

όμως ήμουν έτοιμη για μάχη.

Αν θέλετε κάποιος
να είναι αληθινός μαζί σας,

πρέπει να γνωρίζει
πως και εσείς ματώνετε.

Νούμερο δύο: Να είστε ευθείς.
Απλά πείτε το. Τραβήξτε το επίθεμα.

Αν γνωρίζετε πως είστε ομοφυλόφιλοι,
απλώς πείτε το.

Αν πείτε στους γονείς σας
πως μπορεί να είστε ομοφυλόφιλοι,

θα έχουν την ελπίδα
πως αυτό θα αλλάξει.

Μη τους δίνετε φρούδες ελπίδες.

(Γέλια)

Νούμερο τρία και πιο σημαντικό:

(Γέλια)

Να μην απολογείστε.

Λέτε την αλήθεια.

Ποτέ να μην απολογείστε γι' αυτό.

Μπορεί κάποιοι άνθρωποι
να πληγώθηκαν στη διαδρομή,

οπότε φυσικά, ζητήστε συγγνώμη
για όσα κάνατε,

αλλά ποτέ να μην απολογείστε
γι' αυτό που είστε.

Μπορεί κάποιοι να απογοητευτούν,

όμως αυτό είναι δικό τους θέμα,
όχι δικό σας.

Αυτές είναι οι δικές τους προσδοκίες
για το ποιοι είστε, όχι οι δικές σας.

Αυτή είναι η δική τους ιστορία,
όχι η δική σας.

Η μόνη ιστορία που έχει σημασία

είναι αυτή που θέλετε
να γράψετε εσείς.

Οπότε την επόμενη φορά
που θα βρείτε τον εαυτό σας

σε μια κατασκότεινη κρυψώνα
κρατώντας τη χειροβομβίδα σας,

να ξέρετε πως όλοι
έχουμε περάσει από εκεί.

Μπορεί να αισθάνεστε πολύ μόνοι,
αλλά δεν είστε.

Και όλοι ξέρουμε πως είναι δύσκολο,
αλλά πραγματικά σας χρειαζόμαστε εδώ έξω,

ανεξάρτητα από τι είναι φτιαγμένοι
οι τοίχοι σας,

επειδή, σας εγγυώμαι,
υπάρχουν και άλλοι

που κοιτάζουν μέσα από
την κρυψώνα τους και ψάχνουν

την επόμενη γενναία ψυχή που θα ανοίξει
την πόρτα, οπότε να είστε αυτό το άτομο

και δείξτε στον κόσμο πως είμαστε
μεγαλύτεροι από τις κρυψώνες μας

και πως μια κρυψώνα
δεν είναι μέρος

για να ζει πραγματικά
ένας άνθρωπος.

Ευχαριστώ Μπόουλντερ.
Απολαύστε τη βραδιά σας. (Χειροκρότημα)