Well, the subject of difficult negotiation
reminds me of one of my favorite stories
from the Middle East,
of a man who left
to his three sons, 17 camels.
To the first son, he left half the camels;
to the second son,
he left a third of the camels;
and to the youngest son,
he left a ninth of the camels.
The three sons got into a negotiation --
17 doesn't divide by two.
It doesn't divide by three.
It doesn't divide by nine.
Brotherly tempers started to get strained.
Finally, in desperation,
they went and they consulted
a wise old woman.
The wise old woman thought
about their problem for a long time,
and finally she came back and said,
"Well, I don't know if I can help you,
but at least, if you want,
you can have my camel."
So then, they had 18 camels.
The first son took his half --
half of 18 is nine.
The second son took his third --
a third of 18 is six.
The youngest son took his ninth --
a ninth of 18 is two.
You get 17.
They had one camel left over.
They gave it back to the wise old woman.
(Laughter)
Now, if you think
about that story for a moment,
I think it resembles a lot
of the difficult negotiations
we get involved in.
They start off like 17 camels,
no way to resolve it.
Somehow, what we need to do
is step back from those situations,
like that wise old woman,
look at the situation through fresh eyes
and come up with an 18th camel.
Finding that 18th camel
in the world's conflicts
has been my life passion.
I basically see humanity
a bit like those three brothers.
We're all one family.
We know that scientifically,
thanks to the communications revolution,
all the tribes on the planet --
all 15,000 tribes --
are in touch with each other.
And it's a big family reunion.
And yet, like many family reunions,
it's not all peace and light.
There's a lot of conflict,
and the question is:
How do we deal with our differences?
How do we deal with
our deepest differences,
given the human propensity for conflict
and the human genius at devising
weapons of enormous destruction?
That's the question.
As I've spent the last better part
of three decades, almost four,
traveling the world,
trying to work, getting
involved in conflicts
ranging from Yugoslavia to the Middle East
to Chechnya to Venezuela --
some of the most difficult conflicts
on the face of the planet --
I've been asking myself that question.
And I think I've found, in some ways,
what is the secret to peace.
It's actually surprisingly simple.
It's not easy, but it's simple.
It's not even new.
It may be one of our most
ancient human heritages.
The secret to peace is us.
It's us who act as a surrounding
community around any conflict,
who can play a constructive role.
Let me give you just a story, an example.
About 20 years ago,
I was in South Africa,
working with the parties in that conflict,
and I had an extra month,
so I spent some time living
with several groups of San Bushmen.
I was curious about them, about the way
in which they resolve conflict.
Because, after all, within living memory,
they were hunters and gatherers,
living pretty much
like our ancestors lived
for maybe 99 percent of the human story.
And all the men have these poison arrows
that they use for hunting --
absolutely fatal.
So how do they deal
with their differences?
Well, what I learned is, whenever
tempers rise in those communities,
someone goes and hides
the poison arrows out in the bush,
and then everyone sits around
in a circle like this,
and they sit and they talk and they talk.
It may take two days,
three days, four days,
but they don't rest
until they find a resolution
or better yet -- a reconciliation.
And if tempers are still too high,
then they send someone
off to visit some relatives,
as a cooling-off period.
Well, that system is, I think,
probably the system
that kept us alive to this point,
given our human tendencies.
That system, I call "the third side."
Because if you think about it,
normally when we think of conflict,
when we describe it,
there's always two sides --
it's Arabs versus Israelis,
labor versus management,
husband versus wife,
Republicans versus Democrats.
But what we don't often see
is that there's always a third side,
and the third side of the conflict is us,
it's the surrounding community,
it's the friends, the allies,
the family members, the neighbors.
And we can play
an incredibly constructive role.
Perhaps the most fundamental way
in which the third side can help
is to remind the parties
of what's really at stake.
For the sake of the kids,
for the sake of the family,
for the sake of the community,
for the sake of the future,
let's stop fighting for a moment
and start talking.
Because, the thing is,
when we're involved in conflict,
it's very easy to lose perspective.
It's very easy to react.
Human beings -- we're reaction machines.
And as the saying goes,
when angry, you will make the best speech
you will ever regret.
(Laughter)
And so the third side reminds us of that.
The third side helps us go to the balcony,
which is a metaphor
for a place of perspective,
where we can keep our eyes on the prize.
Let me tell you a little story
from my own negotiating experience.
Some years ago, I was involved
as a facilitator in some very tough talks
between the leaders of Russia
and the leaders of Chechnya.
There was a war going on, as you know.
And we met in the Hague,
in the Peace Palace,
in the same room where the Yugoslav
war-crimes tribunal was taking place.
And the talks got off
to a rather rocky start
when the vice president of Chechnya
began by pointing at the Russians
and said, "You should stay
right here in your seats,
because you're going
to be on trial for war crimes."
And then he turned to me and said,
"You're an American.
Look at what you Americans
are doing in Puerto Rico."
And my mind started racing, "Puerto Rico?
What do I know about Puerto Rico?"
I started reacting.
(Laughter)
But then, I tried to remember
to go to the balcony.
And then when he paused
and everyone looked at me for a response,
from a balcony perspective,
I was able to thank him for his remarks
and say, "I appreciate
your criticism of my country
and I take it as a sign
that we're among friends
and can speak candidly to one another."
(Laughter)
"And what we're here to do is not
to talk about Puerto Rico or the past.
We're here to see
if we can figure out a way
to stop the suffering
and the bloodshed in Chechnya."
The conversation got back on track.
That's the role of the third side,
to help the parties go to the balcony.
Now let me take you, for a moment,
to what's widely regarded as the world's
most difficult conflict,
or the most impossible conflict,
the Middle East.
Question is: where's the third side there?
How could we possibly go to the balcony?
Now, I don't pretend to have an answer
to the Middle East conflict,
but I think I've got a first step --
literally, a first step --
something that any one of us
could do as third-siders.
Let me just ask you one question first.
How many of you in the last years
have ever found yourself
worrying about the Middle East
and wondering what anyone could do?
Just out of curiosity, how many of you?
OK, so the great majority of us.
And here, it's so far away.
Why do we pay so much attention
to this conflict?
Is it the number of deaths?
There are a hundred times more people
who die in a conflict in Africa
than in the Middle East.
No, it's because of the story,
because we feel personally
involved in that story.
Whether we're Christians, Muslims or Jews,
religious or non-religious,
we feel we have a personal stake in it.
Stories matter;
as an anthropologist, I know that.
Stories are what we use
to transmit knowledge.
They give meaning to our lives.
That's what we tell here
at TED, we tell stories.
Stories are the key.
And so my question is --
yes, let's try and resolve the politics
there in the Middle East,
but let's also take a look at the story.
Let's try to get at the root
of what it's all about.
Let's see if we can apply
the third side to it.
What would that mean?
What is the story there?
Now, as anthropologists, we know
that every culture has an origin story.
What's the origin story
of the Middle East?
In a phrase, it's:
Four thousand years ago,
a man and his family walked
across the Middle East,
and the world has never
been the same since.
That man, of course, was Abraham.
And what he stood for was unity,
the unity of the family;
he's the father of us all.
But it's not just what he stood for,
it's what his message was.
His basic message was unity too,
the interconnectedness of it all,
the unity of it all.
And his basic value was respect,
was kindness toward strangers.
That's what he's known for,
his hospitality.
So in that sense,
he's the symbolic third side
of the Middle East.
He's the one who reminds us
that we're all part of a greater whole.
Now, think about that for a moment.
Today, we face the scourge of terrorism.
What is terrorism?
Terrorism is basically
taking an innocent stranger
and treating them as an enemy
whom you kill in order to create fear.
What's the opposite of terrorism?
It's taking an innocent stranger
and treating them as a friend
whom you welcome into your home,
in order to sow and create understanding
or respect, or love.
So what if, then, you took
the story of Abraham,
which is a third-side story,
what if that could be --
because Abraham stands for hospitality --
what if that could be
an antidote to terrorism?
What if that could be a vaccine
against religious intolerance?
How would you bring that story to life?
Now, it's not enough just to tell a story.
That's powerful, but people need
to experience the story.
They need to be able to live the story.
How would you do that?
And that was my thinking
of how would you do that.
And that's what comes
to the first step here.
Because the simple way to do that is:
you go for a walk.
You go for a walk
in the footsteps of Abraham.
You retrace the footsteps of Abraham.
Because walking has a real power.
You know, as an anthropologist,
walking is what made us human.
It's funny -- when you walk,
you walk side-by-side,
in the same common direction.
Now if I were to come to you face-to-face
and come this close to you,
you would feel threatened.
But if I walk shoulder-to-shoulder,
even touching shoulders,
it's no problem.
Who fights while they walk?
That's why in negotiations,
often, when things get tough,
people go for walks in the woods.
So the idea came to me
of, what about inspiring a path,
a route -- think the Silk Route,
think the Appalachian Trail --
that followed in the footsteps of Abraham?
People said, "That's crazy. You can't.
You can't retrace the footsteps
of Abraham -- it's too insecure,
you've got to cross all these borders,
it goes across 10 different countries
in the Middle East,
because it unites them all."
And so we studied the idea at Harvard.
We did our due diligence.
And then a few years ago,
a group of us, about 25 of us
from 10 different countries,
decided to see if we could retrace
the footsteps of Abraham,
going from his initial birthplace
in the city of Urfa
in Southern Turkey, Northern Mesopotamia.
And we then took a bus and took some walks
and went to Harran, where, in the Bible,
he sets off on his journey.
Then we crossed the border
into Syria, went to Aleppo,
which, turns out, is named after Abraham.
We went to Damascus,
which has a long history
associated with Abraham.
We then came to Northern Jordan,
to Jerusalem -- which is all
about Abraham -- to Bethlehem,
and finally, to the place
where he's buried, in Hebron.
So effectively, we went from womb to tomb.
We showed it could be done.
It was an amazing journey.
Let me ask you a question.
How many of you have had the experience
of being in a strange neighborhood
or strange land,
and a total stranger, perfect stranger,
comes up to you
and shows you some kindness --
maybe invites you into their home,
gives you a drink,
gives you a coffee, gives you a meal?
How many of you have ever
had that experience?
That's the essence of the Abraham Path.
That's what you discover as you go
into these villages in the Middle East
where you expect hostility,
and you get the most amazing hospitality,
all associated with Abraham:
"In the name of Father Ibrahim,
let me offer you some food."
So what we discovered
is that Abraham is not just a figure
out of a book for those people;
he's alive, he's a living presence.
And to make a long story short,
in the last couple of years now,
thousands of people have begun to walk
parts of the path of Abraham
in the Middle East,
enjoying the hospitality
of the people there.
They've begun to walk
in Israel and Palestine,
in Jordan, in Turkey, in Syria.
It's an amazing experience.
Men, women, young people, old people --
more women than men,
actually, interestingly.
For those who can't walk,
who are unable to get there right now,
people started to organize walks
in cities, in their own communities.
In Cincinnati, for instance,
they organized a walk
from a church to a mosque to a synagogue
and all had an Abrahamic meal together.
It was Abraham Path Day.
In São Paulo, Brazil,
it's become an annual event
for thousands of people to run
in a virtual Abraham Path Run,
uniting the different communities.
The media love it; they really adore it.
They lavish attention on it
because it's visual
and it spreads the idea,
this idea of Abrahamic hospitality,
of kindness towards strangers.
And just a couple weeks ago,
there was an NPR story on it.
Last month,
there was a piece
in the Manchester Guardian about it,
two whole pages.
And they quoted a villager
who said, "This walk connects
us to the world."
He said, "It was like a light
that went on in our lives --
it brought us hope."
And so that's what it's about.
But it's not just about psychology;
it's about economics.
Because as people walk, they spend money.
And this woman right here, Um Ahmad,
is a woman who lives on the path
in Northern Jordan.
She's desperately poor.
She's partially blind,
her husband can't work,
she's got seven kids.
But what she can do is cook.
And so she's begun to cook
for some groups of walkers
who come through the village
and have a meal in her home.
They sit on the floor --
she doesn't even have a tablecloth.
She makes the most delicious food,
that's fresh from the herbs
in the surrounding countryside.
And so more and more walkers have come,
and lately she's begun to earn an income
to support her family.
And so she told our team there, she said,
"You have made me visible
in a village where people
were once ashamed to look at me."
That's the potential of the Abraham Path.
There are literally hundreds
of those kinds of communities
across the Middle East, across the path.
The potential is basically
to change the game.
And to change the game, you have to change
the frame, the way we see things --
to change the frame
from hostility to hospitality,
from terrorism to tourism.
And in that sense, the Abraham Path
is a game-changer.
Let me just show you one thing.
I have a little acorn here
that I picked up while I was walking
on the path earlier this year.
Now, the acorn is associated
with the oak tree, of course --
grows into an oak tree,
which is associated with Abraham.
The path right now is like an acorn;
it's still in its early phase.
What would the oak tree look like?
When I think back to my childhood,
a good part of which I spent,
after being born here in Chicago,
I spent in Europe.
If you had been in the ruins of, say,
London in 1945, or Berlin,
and you had said,
"Sixty years from now,
this is going to be the most peaceful,
prosperous part of the planet,"
people would have thought
you were certifiably insane.
But they did it, thanks
to a common identity, Europe,
and a common economy.
So my question is,
if it can be done in Europe,
why not in the Middle East?
Why not, thanks to a common identity,
which is the story of Abraham,
and thanks to a common economy that
would be based, in good part, on tourism?
So let me conclude, then,
by saying that in the last 35 years,
as I've worked
in some of the most dangerous,
difficult and intractable conflicts
around the planet,
I have yet to see one conflict
that I felt could not be transformed.
It's not easy, of course.
But it's possible.
It was done in South Africa.
It was done in Northern Ireland.
It could be done anywhere.
It simply depends on us.
It depends on us taking the third side.
So let me invite you to consider
taking the third side,
even as a very small step.
We're about to take a break in a moment.
Just go up to someone
who's from a different culture,
a different country,
a different ethnicity --
some difference --
and engage them in a conversation.
Listen to them.
That's a third-side act.
That's walking Abraham's Path.
After a TED Talk,
why not a TED Walk?
(Laughter)
So let me just leave you
with three things.
One is, the secret to peace
is the third side.
The third side is us.
Each of us, with a single step,
can take the world, can bring the world
a step closer to peace.
There's an old African proverb that goes:
"When spiderwebs unite,
they can halt even the lion."
If we're able to unite
our third-side webs of peace,
we can even halt the lion of war.
Thank you very much.
(Applause)
حسناً .. ان موضوع المفاوضات الصعبة
يذكرني بواحدة من قصصي المفضلة
من تراث الشرق الاوسط
عن رجل ترك لأولاده الثلاث 17 جملاً
فترك للأول نصف الجمال
والثاني ثلث الجمال
والثالث تسع الجمال
وبدأ الثلاث بالتفاوض
لاني الرقم 17 لا يقبل القسمة على 2
ولا على 3
ولا على 9
وبدأ الغضب يتصاعد والتوتر يزداد
في النهاية ..بعد ان فشلت المفاوضات
قرروا استشارة إمرأة عجوز
ففكرت المرأة العجوز بهذه المشكلة فترة من الزمن
ومن ثم جاءت اليهم وقالت
حسناً .. لا اعرف ان كنت استطيع حل معضلتكم تلك ..
ولكن على الاقل يمكنني أن اعطيكم احد الجمال من عندي ان اردتم
لتصبح الجمال حينها 18
فيأخذ الاول النصف .. نصف ال 18 هو 9
ويأخذ الثاني الثلث .. ثلث 18 هو 6
ويأخذ الثالث التسع . تسع 18
هو 2
و يصبح المجموع 17
ويزيد جملاً واحد ..
هو جملي .. ومن ثم تعيدوه إلي
(ضحك)
الان ان فكرتم بهذه القصة قليلاً
سوف تجدون انها
تؤشر الى ان جميع المفاوضات التي ننخرط فيها
تبدأ بصورة مشابهة لمشكلة ال17 جملاً .. وهي تبدو غير قابلة للحل
وعلينا وبصورة ما
ان نرجع الى الوراء بضع خطوات .. كما فعلت المرأة الحكيمة
لكي تنظر الى المشكلة بأعين جديدة
وتأتي بحل يشابه حل ال18 جملاً
ان ايجاد مقاربة حل مثل ايجاد حل ال18 جملاً
كان شغفي في الحياة
انا بصراحة ارى الحياة كما هؤلاء الأخوة ال3
فنحن جميعاً عائلة واحدة
ونحن نعلم بصورة مدققة علمياً
بفضل ثورة الاتصالات ..
ان القبائل على كوكب الارض .. ال15،000 قبيلة
بأكملها على صلة ببعضها البعض
وهي تجمّع عائلي كبير
وايضا .. وكما يحدث عادة في الاجتماعات العائلية
ليست دوماً الاجواء مسالمة وممتعة
فهناك الكثير من الخلافات
والسؤال هو
كيف يمكننا التعامل مع اختلافاتنا
كيف يمكننا الوصول الى حل في الامور التي نختلف عليها بشدة
بالاخذ بعين الاعتبار ميل الانسان نحو الصراع
وذكاء الانسان
الذي يصنع الاسلحة التي تدمر بصورة هائلة ؟
ان هذا السؤال الذي
قضيت جل العقود الثلاث الماضية
او نحو اربع عقود
ادور العالم
منخرطاً في الصراعات
والنزاعات من يوغسلافيا .. الى الشرق الاوسط
الى الشيشان الى فنزويلا
الى المناطق التي تواجه النزاعات الاكثر صعوبة على كوكب الارض
فانا اسئل نفسي هذا السؤال على الدوام
وانا اعتقد اني وجدت بصورة ما
السر وراء السلام
انه امرٌ بسيط
ليس سهل .. انما بسيط
وهو ليس بالجديد ..
انه ربما واحد من اكثر الامور المتناقلة فيما بيننا من الارث الانساني ..
ان سر السلام .. هو نحن
نحن الذين نتصرف
نحن المجتمع المحيط
بأي صراع
يمكنه ان يلعب دوراً بناءاً في اي نزاع
دعوني اعطيكم قصة كمثال عن هذا ..
منذ 20 عام كنت في جنوب أفريقيا
اعمل مع الاحزاب لحل الصراع هناك
وكان لدي شهر اضافي
لذا قضيت بعض الوقت بين
مختلف مجموعات سان بوشمين
فقد كان يعتريني الفضول حيالهم وحيال طريقة فضهم للنزاعات
لانهم في الواقع
عبارة عن صيادون .. وجامعي أشياء
يعيشون كما كان يعيش أجدادنا الاوائل
بنسبة 99% من حياتهم
وكل الرجال يمتلكون اسهم مسممة تستخدم للصيد
وهي مميتةٌ تماماً
إذا كيف يعاملون مع اختلافاتهم ؟
حسناً .. الذي تعلمته
انه ما ان يتصاعد الضغب في هذه المجتمعات
يذهب أحد اعضاء القبيلة ويخبأ الاسهم المسممة في الغابة
ومن ثم يجلس الجميع في حلقة مثل هذه التي في الصورة
ويتحدثون عن كل شيء .. ويستمرون بالتحدث
وقد يستغرق الامر يومين او 3 او 4
ولكنهم لا يقطعوا الحديث
حتى يجدوا حلاً نهائياً لتلك المعضلة
او افضل من هذا .. ترضية ملائمة
وان استمر الغضب
فانهم يرسلون احد الاطرف لزيارة بعض اقربائه
كفترة راحة بين المختصمين
حسناً .. ان هذا النظام
اعتقد ومن وجهة نظري .. هو النظام الذي أبقانا نحن كبشر حتى اليوم ..
نظراً لميلنا الانساني
ان هذا النظام .. والذي ادعوه الطرف الثالث
لانه عندما نفكر بالامر
عادة عندما ننظر الى صراع .. او عندما نصفه
فاننا نقول انه دوما بين طرفين
انه العرب ضد الاسرائيلين .. العمال ضد الادارة
الزوج ضد الزوجة .. الجمهورين ضد الديموقراطين
والامر الذي لا نراه عادة
هو وجود طرف ثالث على الدوام
وهذا الطرف الثالث في اي صراع هو نحن ..
انه المجتمع الدولي ..
انه الاصدقاء .. الحلفاء
اعضاء العائلة .. الجيران
ويمكننا من خلال هذا الموقع ان نلعب دوراً بناءاً كبيراً
بصورة اساسية جداً لحل ذلك النزاع
حيث يمكن للطرف الثالث
ان يذكر الاطراف على الدوام بالشيئ الموجود على المحك
حيث يذكرهم .. بان مستقبل الاطفال على المحك .. مستقبل العائلة
مستقبل المجتمع .. المستقبل ذاته
ويعوز إليهم وجوب إيقاف الاقتتال والشروع بالحوار
لانه عندما تكون
طرفاً في الصراع
فانه من السهل جداً ان تفقد المنظور العام
ومن السهل جدا ان تتصرف بردة فعل مبالغ فيها
فنحن كبشر آلات تستجيب مباشرة للافعال .. وتتعامل وفق ردود الافعال
وكما يقول المثل
عندما تغضب .. فان سوف تقول اكثر شي
سوف تندم عليه طيلة حياتك
والطرف الثالث يذكرنا بهذا على الدوام
ان الطرف الثالث هو من يأخذ بيدنا لنذهب الى الشرفة لاستنشاق الهواء
والذي يعيد لنا المنظور العام للمشكلة
حيث يمكننا هذا من النظر الى المكسب الحقيقي من الاتفاق
دعوني اخبركم قصة من خبراتي في التفاوض
حدثت منذ عدة سنوات عندما كنت " مقرب وجهات نظر "
في واحدة من اكثر المحادثات تعقيداً
بين القادة الروس
وبين القادة الشيشانين
حيث كانت الحرب جارية هناك .. كما تعلمون
لقد كان الاجتماع في " هوج "
في قصر السلام
في نفس القاعة التي جرت فيها محاكمة ...
مجرمي الحرب اليوغسلافية
وقدأ بدأ الحوار بتوتر عال
فقد قال نائب الرئيس الشيشاني
للقادة الروس حينها
يجب ان تبقوا في مقاعدكم هنا
لأننا سوف نحاكمكم على جرائم الحرب التي قمتم بها
واستمر في الشجب .. ومن ثم استدار نحوي وقال
أنت أمريكي
انظر ماذا فعل الامريكيون في بورتوريكو
فبدأ عقلي بالبحث .. ماذا أعرف عن بورتوريكو .. بورتوريكو
بدأت استعد للجواب بنفس الحدة
ولكن من ثم تذكرت " الشرفة واستنشاق الهواء "
فإنتظرت حتى هدأ المتحدث
ونظر الجميع لي من أجل الرد
ومن منظور " الشرفة " كنت قادراً على ان اقول له " شكراً " لملاحظتك تلك
فقلت " انا اقدر نقدك لوطني ..
وانا اعتبر هذه بادرة صداقة فينا بيننا
حيث يمكننا ان نكون منفتحين على بعضنا البعض وننقد بعضنا البعض
ونحن لسنا هنا للتحدث عن بورتوريكو .. ولا عن الماضي ..
نحن هنا لكي نخرج بحل
لايقاف معاناة الناس جراء حمام الدماء الذي يعصف بالشيشان اليوم "
ومن ثم عادت المحادثة الى منحاها الطبيعي
هذا هو دور الطرف الثالث
انه يساعد في تغير الموقف او ما يمكن التعبير عنه " الخروج الى الشرفة "
الان دعونا ننتقل الى
ما هو النزاع الاكثر صعوبة
او النزاع العويص الغير قابل للحل .. او مستحيل الحل كما يصفه البعض
انه صراع الشرق الاوسط
والسؤال هنا : أين هو الطرف الثالث ؟
كيف يمكننا ان نخرج إلى الشرفة
أنا لا أدعي انني املك الجواب
لصراع الشرق الاوسط
ولكن أعتقد انني اعرف ما هي الخطوة الاولى
حرفيا " الخطوة الاولى "
شيء يمكن اي أحد منا القيام به كطرف ثالث
دعوني أطرح تساؤلاً في البداية
من منكم
في السنوات الاخيرة
وجد نفسه قلقاً حقاً حيال الشرق الاوسط
وفكر في مقاربة للحل ؟
فقط من قبيل الفضول .. من منكم ؟
حسناً .. الاغلبية إذاً
ونحن بعيدون جداً
لماذا إذاً نلقي بالاً لهذا الصراع ؟
هل هو يا ترى عدد القتلى جراءه ؟
هناك الكثير من الصراعات التي يقتل فيها مئات من الاشخاص
اكثر من صراع الشرق الاوسط .. مثل صراعات افريقيا
لا إذا .. ان السبب هو القصة ذاتها
لاننا نشعر اننا منخرطون
بهذه القصة
سواء كنا مسلمين .. مسيحين .. او يهود
متدينين او لا دينيين
نحن نشعر اننا على المحك في هذه القضية
ان القصص تهم .. انا كعالم انثروبولوجيا أعي هذا جيداً
ان القصص هي الطريقة التي نستخدمها لتناقل المعلومات
انها تعطي لحياتنا معنى
انها التي نتحدث بها هنا في مؤتمر تيد .. نحن نخبر القصص
القصص هي المفتاح
إذا هيا ..
لنحاول حل المشكلة
السياسية في الشرق الاوسط
ولكن لننظر اولا الى القصة ..
دعونا نبحث عن جذور هذا الموضوع
لنرى ان كان بالامكان ان ندخل طرفاً ثالثاً في هذا الصراع
ماذا يعني هذا ؟ .. ما هي القصة التي أتحدث عنها ؟
انا أعلم كعالم انثروبولوجيا
ان لكل ثقافة قصة محورية تقوم عليها
والسؤال هو ماهي قصة ثقافة الشرق الاوسط ؟
بالمختصر
هي قصة من 4000 عام مضت .. عن رجل وعائلته
عبر جُل منطقة الشرق الاوسط
ومنذ ذلك الحين تغير العالم على نحو تام
ان هذا الرجل هو بالتأكيد
النبي إبراهيم
وكان هدفه الرئيسي هو التوحيد
توحيد العائلة
إنه أبونا جميعاً
ولكن المحور ليس فحسب ما كان يهدف اليه .. بل رسالته
والتي كانت الوحدة أيضاً
والترابط التام بين انحاء الشرق الاوسط
وكانت وسيلة الاساسية هي الاحترام
واللباقة حيال الغرباء
وهذا ما كان يشتهر به .. حسن الضيافة
وضمن هذا النطاق
هذا هو الطرف الثالث " الرمزي "
للشرق الاوسط
انه الذي يذكرنا
اننا جزء من ذلك الجمع حينها
الآن كيف يمكننا تطبيق هذا ..
فكروا بهذا للحظة ..
نحن اليوم نواجه موجة من الإرهاب ..
ما هو الإرهاب
ان الإرهاب هو خطف شخص غريب بريء
ومن ثم معاملته وكأنه العدو الذي كان يحاربك
بهدف صناعة الرعب في صفوف العدو
وماهو نقيض الإرهاب ؟
انه أخذ شخص غريب
ومعاملته كما لو أنه صديق
ترحب به في منزلك
من اجل خلق تفاهم وود ووفاق
او احترام ... او حب
إذا ماذا لو ..
اخذنا قصة النبي إبراهيم
والتي هي قصة محايدة " كطرف ثالث "
ماذا لو اعتمدنا هذه القصة كجزء من الحل
لان النبي إبراهيم كان رمزاً لحسن الضيافة
لماذا لا نستخدم هذه الوسيلة لمحاربة الارهاب
انها تبدو كعقار
ضد التطرف الديني
ولكن كيف يمكن ان نُحيَّ قصة من التاريخ . .لنطبقها على ارض الواقع ؟
لانه ليس من الكافي سرد تلك القصة فحسب
صحيح ان الامر مؤثر
ولكن يتوجب على الاشخاص التعايش مع القصة
عليهم ان يتعايشوا معها ويشعروا بها .. فكيف نقوم بهذا ؟
هذه هي فكرتي عن كيفية القيام بذلك ..
وهذه بتصوري الخطوة الاولى
لكي نقوم بهذا ..
علينا ان نخرج للسير
علينا ان نسير على خطى النبي ابراهيم
وان نتعقب تلك الخطوات
لان السير يملك قوة حقيقة فعلاً
ومن وجهة نظري كعالم انثروبولوجيا . .السير هو ما جعلنا بشر !
انه لامر مضحك .. انه عندما تسير
فأنت تسير بالموازاة
مع الآخرين في نفس الاتجاه .. أليس كذلك ؟
الان ان كنت اسير في جهة معاكسة
واقتربت منك
فسوف تشعر بالخطر
ولكن ان سرنا بنفس الجهة
وتلامست اكتافنا ..
فلا بأس .. لن نشعر بالخطر حتى بهذا التقارب
أخبروني .. من يتقاتل أثناء المشي ؟
وهذا هو السبب الرئيسي للسير في الغابات
بعد تعثر المفاوضات
وقد جاءتني هذه الفكرة
وألهمتني
عن منحى .. طريق .. مثل طريق الحرير في الشرق الاوسط
او درب الآبالاش
الذي هو تعقب
لطريق النبي إبراهيم
سيقول الناس " هذا جنون " لا يمكنك هذا
لا يمكنك تعقب خُطى النبي إبراهيم .. انه امرٌ خطر
لانه يتوجب عليك عبور حدود كثيرة
ان ذلك الدرب يقطع 10 حدود لدول في الشرق الاوسط ..
انه يوحدهم معاً
وقد درسنا هذه الفكرة في جامعة هارفرد
قمنا بما يتوجب علينا ..
ومن ثم بعد بضع سنوات .. قامت مجموعة منا
مجموعة من 25 شخصاً .. من 10 دول مختلفة
بالشروع في دراسة امكانية تعقب مسيرة النبي إبراهيم فعلاً
بدءاً من موقع ولادته في أورفا
في جنوب تركيا , شمال بلاد ما بين النهرين
فأخذنا الباص لنتتبع الخطوات .. وقد سرنا حقا في بعض الاماكن
ومن ثم وصلنا إلى حاران
حيث كما ذكر في الانجيل كانت المحطة الاولى في رحلته
ومن ثم عبرنا الحدود إلى سوريا .. إلى مدينة حلب ( ثاني أكبر مدينة في سوريا )
والتي سميت تبعاً للنبي إبراهيم
ومن ثم ذهبنا الى دمشق
والتي لديها تاريخ عريق متعلق بالنبي إبراهيم
ومن ثم عبرنا الى شمال الاردن
الى القدس
والتي هي مدينة تتحدث بأكملها عن النبي إبراهيم .. ومن ثم ذهبنا الى بيت لحم
ومن ثم الى المكان الذي دفن فيه
الى هيبورن
اذا .. لقد سرنا على خطاه من المهد الى اللحد
لقد بينا للعالم ان ذلك ممكنا .. لقد كانت رحلة رائعة ..
دعوني الان اطرح عليكم سؤالا ..
كم مرة جرب واحد منكم ان يكون
في بيئية غريبة جداً عنه .. كشخص غريب
في بلد غريب
لكي تصادف الغرباء تماما .. ان تتعرض لموقف يأتي فيه غريب
اليك ويريك بعضاً من الكرم والعطف
وربما يدعوك الى منزله .. ويسقيك شيئاً
قهوة .. او وجبة غداء او نحو ذلك ؟
كم منكم جرب هذه التجربة ؟
هذه هي الخلاصة
من مسيرة النبي إبراهيم
والذي سوف تكتشفه في مسيرتك تلك عبر عبور قرى الشرق الاوسط
تلك الاماكن التي تتوقع فيها العداء
ستكتشف ان اهلها مضيافون كثيراً
وانهم متخلقون بأخلاق النبي إبراهيم
حيث قال لي أحدم .." كرماً للنبي إبراهيم ..
دعني ادعوك على الغداء اليوم "
إذا ماذا اكتشفنا ..
ان ابراهيم ليس مجرد شخصية مكتوبة في الكتب
بل هو شخصية على قيد الحياة .. تعيش بتقاليدها واخلاقها ..
ولكي اختصر لكم القصة ..
في العامين الماضيين
اصبح هناك الالاف ممن
بدأوا بالسير على خطى النبي إبراهيم
في الشرق الاوسط
مستمتعين بحسن الضيافة الذي يتمتع به أهل تلك الدول
لقد بدأوا بالسير
في " إسرائيل " .. وفلسطين
وفي الاردن .. وفي تركيا .. وفي " الجمهورية العربية السورية "
انها تجربة رائعة
الرجال .. النساء .. الشباب .. كبار السن
كلهم يقومون بها .. في الحقيقة النساء مهتمين بالقضية اكثر من الرجال
اما من لا يستطيع السير ..
فله عمل يقوم به .. سنتحدث عنه لاحقاً ..
الناس بدأت تنظم مسيرات
في مدنها .. وفي مجتمعها
في سيسيناتي على سبيل المثال .. تم تنظيم مسير
من كنيسة .. الى مسجد .. الى معبد يهود
ومن ثم اجتمع السائرون .. على وجبة إبراهيمية معاً
لقد كان يوم مسير النبي إبراهيم
في سان باولو في البرازيل . اصبح هذا الحدث سنويا
لألاف الاشخاص لكي يجروا
في مسير النبي إبراهيم " الافتراضي "
لكي يخففوا من الاختلافات بين المجتمعات
وقد أحب الاعلام هذا الحدث .. أُغرم به فعلاً
فهم يلقون بالضوء الاعلامي عليه بكثافة
لانه حدث " مرئي " !
وهذا ينشر الفكرة
فكرة حسن الضيافة الابراهيمية
تجاه الغرباء
ومنذ اسبوعين
كان هناك برنامج وثائقي عنها
وفي الشهر الماضي
كان هنالك مقالة في الغارديان عنها
في صحيفة الغارديان في مانشستر ..
كانت مقالة من صفحتين
وقد اقتبسوا من قروي قوله
" إن هذه المسيرات توحد العالم "
حيث قال لقد انارت هذه المسيرة نفسي
جلبت لي الامل
وهذا هو الهدف منها فعلاً
والامر ليس ارتقاء نفسي فحسب
بل هو اقتصادي ايضاً
لان الناس الذين يسيروا لابد لهم من التزود والتبضع
وهذه المرأة هنا .. إم أحمد
هي إمرأة تعيش على طريق النبي إبراهيم في شمال الاردن ..
وهي فقيرة الى حد كبير
وهي شبه عمياء .. وزوجها لا يمكنه العمل
ولديها سبعة أطفال
ولكنها تستطيع الطبخ
وبالتالي بدأت بالطبخ للسائرين على خُطى النبي إبراهيم
ومن يعبر قريتها .. يأكل عندها الطعام
فيجلس على الارض
لانها لاتملك طاولة سفرة
ولكنها تصنع الطعام الاكثر لذة
والتي تصنعه من الاعشاب التي تنمو في الريف المحيط بها
والسائرون يتوافدون كل يوم اكثر من الذي سبقه
وقد بدأت في تحصيل مردود مادي جيد جراء ذلك
واصبحت قادرة على اعالة عائلتها
وقد قال لفريقنا هناك
لقد جعلتموني " مرئية "
في قرية كان البعض يخجل من حتى
النظر إلي
هذه هي تبعات السير على خُطى النبي ابراهيم
ان هناك المئات من هذه المجتمعات
عبر الشرق الاوسط .. على هذا الدرب
والفكرة من هذه المقاربة للحل .. هو تغير معطيات الامور
وعندما تتغير معطيات الامور .. تتغير النتائج
فكما نرى نحن الامور ..
ان ذلك سوف يؤدي
تغير مفهوم العداء .. الى حسن الضيافة ..
الارهاب . الى السياحة
وكل هذا من طريق إبراهيم
انه مغير للمعطيات
دعوني أريكم شيئاً ما ..
لدي هنا بلوط
اقتطفته عندما كنت اسير هناك
في بداية هذا العام
ان البلوط حتما مرتبط بشجرة البلوط
الذي ينمو فيها ..
والتي هي بدورها مرتبطة بالنبي إبراهيم
ان الطريق اليوم هو مثل البلوط ..
في مراحله الاولى
ولكن .. كيف ستبدو عليه شجرة البلوط لاحقاً ؟
دعوني أعود بذاكرتي ..
لقد قضيت فترة جيدة .. بعد ولادتي في شيكاغو
في اوروبا ..
اذا عبرت ذات يوم
في المناطق المدمرة في لندن
عام 1945 .. او في برلين
وقلت للناس هناك آنذاك ..
انه بعد 60 عام
سوف تصبح هذه المدن .. المدن الاكثر سلماً ورخاءاً
سوف يظن الناس عنك
انك قد فقدت رشدك لا محالة
ولكن تلك المدن غدت كذلك .. والفضل يعود الى أوروبا الموحدة
والاقتصاد المشترك
وسؤالي هو .. ان حدث هذا في أوروبا
لماذا لا يحدث في الشرق الاوسط ؟
لماذا لا .. لدينا التاريخ المشترك
والذي محوره قصة إبراهيم
وبفضل اتفاقيات اقتصاديات مشتركة
سوف يصبح هذا التاريخ جزء من مردود سياحي جيد
إذا دعوني أنهي بقولي
انه وبحكم خبرتي التي تبلغ 35 عاماً
قضيتها
في اصعب واخطر واشرس
الصراعات في العالم
فإني اظن ان هذا الصراع
هو الوحيد الذي جعلني اظن انه لن يحل ..
ان حل هذا الصراع ليس سهلا ..
ولكنه ممكن
لقد حُل صراع مشابه في جنوب افريقيا
وحُل في إيرلندا الشمالية
ويمكن حل مثله في جميع انحاء العالم
ان الامر يعتمد علينا
انه يعتمد على تصرفنا كطرف ثالث
لذا دعوني ادعوكم ..
لأخذ موقعكم كطرف ثالث
بخطوة صغيرة على الاقل
وذلك بأخذ اجازة قصيرة
لكي تذهب الى شخص ما
ذا ثقافة مختلفة .. في بلد مختلف
و عرق مختلف .. وكل شيء مختلف
وتشارك معه في الحوار .. استمع له ..
تصرف كطرف ثالث
ان هذه هي فوائد مسيرة النبي إبراهيم
فبعد مؤتمر تيد ..
لنقم بمسيرة تيد
ودعوني أترككم
بثلاث أشياء
الاولى .. ان سر السلام
هو الطرف الثالث
والطرف الثالث هو نحن
كل فرد منا
بخطوة صغيرة منه
يمكنه ان يغير العالم .. ويمكنه ان يقرب العالم
خطوة اقرب منه - السلام-
وهناك مثل افريقي قديم يقول
عندما تتوحد خيوط شبكة العنكبوت
يمكنها أن تأسر الاسد بذاته
ونحن ان استطعنا ان نتوحد
كطرف ثالث كخيوط شبكة العنكبوت
يمكننا ان نأسر أسد الحرب
شكراً جزيلا لكم
(تصفيق)
Добре, темата за трудните преговори
ми напомня за една от любимите ми истории
от Близкия Изток,
за един мъж, който оставя в наследство на тримата си сина 17 камили.
На най-големия си, оставя половината си камили,
на втория син, оставя една трета от камилите,
а на най-малкия син, оставя една девета от камилите си.
И тримата братя започват да спорят.
17 не се дели на две.
Не се дели и на три.
Не се дели и на девет.
Отношенията нежду братята започват да се обтягат.
И накрая, в състояние на отчаяние,
те отиват и търсят съвет от една мъдра възрастна жена.
Мъдрата възрастна жена помислила върху проблема им известно време,
и накрая се върнала при тях и казала:
"Добре, не знам дали мога да ви помогна,
но най-малкото, ако искате, можете да вземете и моята камила."
И така братята вече имали 18 камили.
Най-големият син взел своята половина - половината на 18 е девет.
Вторият син взел своята една трета - една трета от 18 е шест.
А най-малкият син взел своята една девета -
една девета от 18 е две.
И така камилите на братята стават 17.
Останала им една камила.
И те я върнали обратно на мъдрата възрастна жена.
(Смях)
Сега ако помислите върху тази история за момент,
ще видите, че тя прилича
много на трудните преговори, в които всеки от нас е попадал.
И всички те изглеждат сякаш имаме 17 камили - без никакъв шанс за успех.
Някак си, това, което трябва да направим
е да остъпим крачка назад от ситуациите, като мъдрата възрастна жена,
да погледнем на ситуацията със свеж поглед
и да намерим своята 18-та камила.
А намирането на 18-та камила в световните конфликти
е страстта на моя живот.
Аз виждам човечеството малко като тези трима братя:
всички ние сме едно семейство.
Знаем това от научна гледна точка,
благодарение на комуникационната революция,
и всичките племена на планетата, всички 15 000 племена
са във връзка едни с други.
И това е едно голямо семейно събиране.
И като при всяко семейно събиране,
не всичко е мирно и тихо.
Има много конфликти.
И въпросът е
как се справяме с различията си?
Как се справяме със съкровените различия,
които ни правят склонни към конфликти
и карат човешкия гений
да създава оръжия за масово унищожение?
Това е въпросът.
Тъй като прекарах последната по-добра част от цели три десетилетия -
почти четири -
пътувайки по света,
опитвайки се да работя, намесвайки се в конфликти
от Югославия до Близкия Изток
от Чечения до Венецуела,
а това са едни от най-трудните конфликти на планетата,
сам си задавам този въпрос.
И мисля, че намерих, в известна степен,
каква е тайната на мира.
На практика е изненадващо проста.
Не е нещо лесно, но е просто.
Дори не е нещо ново.
Може би е едно от най-древните ни наследства като човешки същества.
Тайната на мира сме ние.
Ние сме тези, които действаме
като заобикаляща общност
на всеки конфликт,
и можем да изиграем конструктивна роля.
Нека ви разкажа една история за пример.
Преди около 20 години бях в Южна Африка,
работейки със страни по тамошния конфликт
и има един допълнителен месец,
от който няколко дни прекарах,
живеейки с различни бушменски племена.
Бяха ми много интересни и особено ме вълнуваше как разрешават конфликтите си.
Защото, преди всичко, доколкото знаем за историята,
те са ловци и събирачи,
които живеят почти като предшествениците ни
през близо 99 процента от човешката история.
И всички мъже имат отровни стрели, които използват за лов -
а те са абсолютно винаги с фатален край.
И така как се справят с различията?
Научих от тях, че
когато страстите се нажежат в тези общности,
някой отива и скрива отровните стрели далеч от другите
и след това всички сядат в кръг като този,
и седят, и говорят, и говорят.
Може да отнеме два дни, три дни, четири дни,
но те не си почиват
докато не намерят разрешение
или още по-добре - помирение.
А ако страстите продължват да са горещи,
то те изпращат някой от участниците в конфликта на гости при роднини
като време, в което да охлади страстите си.
Добре, според мен тази система
е това, което ни е помогнало да оцелеем досега,
предвид нашите човешки наклонности.
Наричам тази система трета страна.
Защото ако помислите върху нея,
по принцип, когато мислим за конфликт, когато го описваме,
винаги има само две страни.
Това са араби срещу израелци, работници срещу мениджъри,
съпрузи срещу съпруги, републиканци срещу демократи,
но това, което често не виждаме
е, че винаги има трета страна.
И третата страна в конфликта сме ние,
това е заобикалящата общност,
приятелите, съюзниците,
членовете на семейството, съседите.
Ние можем да изиграем изключително конструктивна роля.
Вероятно най-фундаменталния начин,
по който третата страна може да помогне,
е като напомни на двете страни какъв е истинският залог.
За доброто на децата, на семейството,
на общността и в името на нашето бъдеще
нека спрем да се караме за момент и да започнем да разговаряме.
Защото, смисълът е,
че когато сме страна в даден конфликт,
е много лесно да загубим перспектива.
Много е лесно да реагираме.
Човешките същества: ние сме реагиращи машини.
И както се казва,
когато сме ядосани е най-сигурно да кажем неща,
за които после ще съжаляваме.
Така че третата страна ни напомня тези неща.
Третата страна ни помага да стигнем до балкона,
което е метафора за място с по-добра перспектива,
докато продължаваме да държим на мушка наградата.
Нека ви разкажа кратка история от моя опит в преговорите.
Преди няколко години бях фасилитатор
в едни много трудни разговори
между лидерите на Русия
и лидерите на Чечения.
Водеше се война, както знаете.
И ние се срещнахме в Хага,
в Двореца на мира,
в същата стая, в която се гледаше делото срещу
югославските военни престъпници.
Разговорите станаха много напрегнати и
вицепрезидента на Чечения
започна изказването си, нападайки руснаците с думите:
"Трябва да останете точно на тези места,
защото ще ви съдят за военни престъпления."
След което, напускайки, се обърна към мен и ми каза:
"Ти си американец.
Погледни какво правите вие американците в Пуерто Рико."
И веднага се запитах на ум: "Пуерто Рико? Какво знам за Пуерто Рико?"
Започнах да реагирам,
но миг след това се заставих да отида до балкона.
И след това, когато той направи пауза
и всички ме гледаха в очакване на отговор,
от перспективата на балкона, успях да му благодаря за забележките
и да кажа: "Оценявам критиките ви за моята страна
и ги приемам като знак, че се намирам сред приятели,
и можем да си говорим открито едни на други.
А ние сме тук не за да говорим за Пуерто Рико или за миналото.
Ние сме тук, за да видим дали можем да намерим начин
да спрем страданията и кръвопролитията в Чечения."
Разговорът се върна към основната тема.
Това е ролята на третата страна,
да помогне да страните да стигнат до балкона.
Сега позволете ми да ви отведа до това, което
масово се приема за най-трудния конфликт в света,
или като най-невъзможния конфликт,
или в Близкия Изток.
Въпросът е: Къде е третата страна тук?
Как можем да отидем до балкона?
Не претендирам, че имам решение
за конфлика в Близкия Изток,
но мисля, че знам каква може да бъде първата стъпка,
буквално първата стъпка,
нещо, което всеки от нас може да направи като трета страна.
Нека първо ви задам един въпрос.
Колко от вас
през последните години
сте се улавяли, че се безпокоите за случващото се в Близкия Изток
и се чудите какво всеки един от нас може да направи?
Просто от любопитство, колко от вас?
Окей, това е по-голямата част от нас.
И тук, това е толкова далеч.
Защо обръщаме толкова внимание на този конфликт?
Дали е заради броя на жертвите?
Има стотици повече хора, които умряха
в конфликтите в Африка, отколкото в Близкия Изток.
Не, това е заради историята,
защото се чувстваме лично обвързани
в тази история.
Без значение дали сме християни, мюсюлмани или евреи
религиозни или нерелигиозни,
ние приемаме, че имаме пръст в него.
Историите имат значение. Като антрополог, знам това.
Историите са това, което използваме, за да предаваме знание.
Те придават смисъл на живота ни.
Това споделяме и тук на TED, разказваме истории.
Историите са ключа.
И така, намерението ми е,
да, нека се опитаме и разрешим политическите въпроси
в Близкия Изток,
но нека погледнем и към историята.
Нека се опитаме да тръгнем по пътя на всичко това.
Нека видим дали можем да приложим третата страна към този конфликт.
Какво би означавало това? Каква е историята тук?
Сега, като антрополози, ние знаем,
че всяка култура има история за своя произход.
Каква е историята за произхода на Близкия Изток?
Ако перифразирам, тя е:
Преди 4 000 години, един мъж и семейството му
преминали през Близкия Изток
и оттогава светът е напълно различен.
Този мъж, разбира се,
е бил Авраам.
А той се е борил за единство,
единството на семейството.
Той е бащата на всички нас.
Не тук не става въпрос само за какво се е борил, а и какви са били посланията му.
Основното му послание е за единство,
взаимната зависимост на всичко и единството на всичко.
А основната му ценност била уважение,
доброта към непознатите.
И с това го знаят всички, с неговото гостоприемство.
Така че в този ред на мисли,
той е една символична трета страна
в Близкия Изток.
Той е този, който ни напомня,
че всички ние сме част от нещо по-голямо.
Как сте част от голямото -
помислете за това за момент.
Днес сме изправени пред бича на тероризма.
Какво е тероризмът?
Тероризмът най-общо казано е да вземеш невинен човек
и да го третираш като враг, който да убиеш,
за да всееш страх.
Кое е обратното на тероризъм?
Да вземеш невинен човек
и да се отнесеш с него като с приятел,
когото посрещаш в дома си
с цел да се опиташ и да го разбереш,
или за да настъпи взаимно уважение, или любов.
Какво би станало, ако
вземем историята на Авраам,
която е историята на трета страна,
какво ако може да стане -
защото Авраам означава гостоприемство -
какво би станало ако това може да бъде противоотрова за тероризма?
Какво би станало, ако това може да бъде ваксина
срещу религиозната нетолерантност?
Как бихте вдъхнали живот на тази история?
Не е достатъчно само да разкажете история -
това е въздействащо -
но хората искат да изживеят историята.
Те искат да бъдат в състояние да се потопят в историята. Как ще го направите?
Към това бяха насочени мислите ми - как можем да го направим.
И ето каква се оказа първата стъпка тук.
Защото най-простият начин да го направим,
е всеки от нас да отиде да се разходи.
Да отидете да се разходите по стъпките на Авраам.
Да проследите стъпките на Авраам.
Защото ходенето притежава истинска сила.
Нали знаете, от антропологична гледна точка, ходейки сме станали хора.
Смешно е, когато ходите,
вие вървите един до друг
в една и съща посока.
Ако се приближа до лицето ви
и застана съвсем близко до вас,
ще се почувствате заплашени.
Но ако вървим рамо до рамо
дори и раменете ни да се докосват,
няма да има никакъв проблем.
Кой се бие докато ходи?
Това е причината при преговори, когато ситуацията се нажежи,
хората да отидат да се разходят в гората.
И така, идеята, която ми дойде
и която ме вдъхнови, е
за пътека, път -
помислете за Пътя на коприната, за Природна пътека на Апалачите,
за път, който да проследи стъпките
на Авраам.
Хората казват: "Това е лудост. Не можеш.
Не можеш да минеш по стъпките на Авраам. Много несигурно е.
Трябва да прекосиш всички тези граници.
Трябва да прекосиш 10 различни страни от Близкия Изток,
защото той е искал всички те да бъдат единни."
И така в Харвард проучихме идеята.
Направихме своя надлежна проверка.
И след това, след няколко години, една група от нас,
около 25 човека от 10 различни страни,
решихме да видим дали можем да минем по стъпките на Авраам,
тръгвайки от родния му град Урфа
в Южна Турция, Северна Месопотамия.
След това взехме автобус и походихме малко,
и стигнахме до Харан,
където, според Библията, той започва своя път.
След това прекосихме границата и влязохме в Сирия при Алепо,
който носи името на Авраам.
Стигнахме и до Дамаск,
който има дълга история, асоциирана с Авраам.
Стигнахме и до Северна Йордания,
до Йерусалим,
който целият е свързан с Авраам, до Витлеем,
и накрая до мястото, където е погребан
в Хеброн.
На практика, изминахме пътя от мястото на раждането до смъртта.
Показахме, че може да се направи. Беше невероятно пътешествие.
Нека ви задам един въпрос.
Колко от вас са изпитали усещането
да се озоват сред непознати
или на непознато място,
и напълно непознат, перфектно непознат,
да дойде до вас, и да ви покаже добрите си намерения,
а защо не и да ви покани в дома си, да ви даде нещо за пиене,
чаша кафе, храна?
Колко от вас са преживели някога подобно нещо?
Това е смисълът
да вървим по стъпките на Авраам.
Но това е и което откриваме, когато отидете в тези градчета в Близкия Изток,
и където очаквате враждебност,
а срещате най-страхотното гостоприемство,
и всичко това, свързано с Авраам.
"В името на отец Авраам,
нека ви предложа храна."
И така ние открихме, че
Авраам не е просто герой от книга за тези хора,
за тях той е жив, живее с тях.
И за да направя дългата история кратка,
през последните няколко години
хиляди хора
започнаха да вървят по стъпките на Авраам
в Близкия Изток,
наслаждавайки се на гостоприемството на местните хора.
Те започнаха да се разхождат
из Израел и Палестина,
Йордания, Турция и Сирия.
Това е невероятно преживяване.
Мъже, жени, млади хора, възрастни хора -
повече жени, отколкото мъже, на практика, и това е интересно.
За тези, които не могат да се разходят,
които не могат да отидат точно сега на тези места,
хората започнаха да организират разходки
в градовете, в техните собствени общности.
В Синсинати, например, бе организирана разходка
през църква, джамия и синагога
и всички заедно похапнаха Авраамова храна.
Това бе ден по стъпките на Авраам.
В Сао Паоло, Бразизия, това се превърна в традиционно годишно събитие
за хиляди хора, които бягат по
стъпките на Авраам,
обединявайки различните общности.
На медиите им харесва, направо обожават тези събития.
Те ги отразяват широко,
защото са визуални
и разпространяват идеята,
тази идея на Авраамовата гостоприемност,
на добротата към непознатите.
И само преди няколко седмици,
имаше репортаж по Националното обществено радио по темата.
Последния месец,
имаше статия във вестник "Гардиън"
в Манчестърския "Гардиън" по темата -
цели две страници.
И в този матариал бе цитиран селянин,
който казва: "Това пътуване ни свързва със света."
Казва, че е като светлина, която идва в живота ни.
Дава ни надежда.
И в крайна сметка всичко е именно за това.
Но не е и само за психологията,
свързано е и с икономиката,
защото когато хората ходят, те харчат пари.
И тази жена тук, Ум Ахмад,
е жена, която живее по пътя в Северна Йордания.
Тя е отчайващо бедна.
Тя е частично сляпа, мъжът й не може да работи,
и има седем деца.
Но това, което може да прави, е да готви.
И така тя започва да готви за някои от групите пътуващи,
които минават през селцето и я предлага в дома си.
Те сядат на пода.
Тя дори няма покривка за масата..
Но прави най-вкусната храна,
която приготвя със свежи продукти от близките селца.
И така идват все повече и повече пътешественици.
И не след дълго тя започва да печели
и така подпомага семейството си.
И пред екипа ни сподели:
"Вие ме направихте видима
в селце, в което хората доскоро се срамуваха
да ме погледнат."
Това е потенциалът, ако тръгнете по стъпките на Авраам.
Буквално има стотици общности от този вид
из Близкия Изток, разположени по пътя.
Потенциалът е в това да се промени играта.
А за да промените играта, трябва да промените рамката,
начина, по който виждаме нещата -
да променим рамката
от враждебност към гостоприемство,
от тероризъм към туризъм.
И в този смисъл, вървенето по стъпките на Авраам
е промяна в правилата на играта.
Нека ви покажа едно нещо.
Тук имам малък жълъд,
който си намерих докато ходех по стъпките
по-рано тази година.
Разбира се, че свързваме жълъда с дъба -
расте на дъбово дърво,
което пък свързваме с Авраам.
Пътеката сега е като жълъд -
все още е в своята начална фаза.
Как изглежда дъбовото дърво?
Ако се върна към детството си,
сериозна част от което прекарах, въпреки че съм роден тук в Чикаго,
аз го прекарах в Европа.
Ако сте били
сред руините, да кажем, на Лондон
през 1945 г., или в Берлин,
и кажете:
"60 години по-късно
това ще бъде най-мирното, проспериращо място на планетата",
хората биха решили,
че вие не сте в ред.
Но те го постигнаха благодарение на обща идентичност - Европа -
и обща икономика.
Така че въпросът ми е, ако това може да се случи в Европа,
защо да не може да се случи и в Близкия Изток?
Защо не, благодарение на общата идентичност -
което е историята на Авраам -
и благодарение на общата икономика,
която ще се базира в голяма част на туризма?
Позволете ми да завърша,
като кажа, че през последните 35 години,
докато работех
по някои от най-опасните, трудните и неподатливи
конфликти по планетата,
все още ми предстои да видя един конфликт,
който според мен да не може да се трансформира.
Не е лесно, разбира се,
но е възможно.
Случи се в Южна Африка.
Случи се в Северна Ирландия.
Може да се случи навсякъде.
Просто зависи от нас.
Зависи от нас да станем трета страна.
Позволете ми да ви поканя
да помислите върху възможността да станете трета страна,
като направите съвсем малка стъпка.
Скоро ще излезем в почивка.
Просто се приближете към някой,
който е от различна култура, страна,
етност, или с когото имате други различия
и започнете разговор с него. Изслушайте го.
Това е действие на третата страна.
Това означава да тръгнете по стъпките на Авраам.
След TEDTalk (ТЕД лекция),
защо не една TEDWalk (ТЕД разходка)?
Разрешете ми да ви оставя
с три неща.
Първото е, тайната на мира
е третата страна.
Третата страна сме ние,
всеки един от нас,
с всяка отделна стъпка,
може да премести света, да помогне на света
да се озове една стъпка по-близо до мира.
Има стара африканска поговорка, която казва:
"Когато паяжините се обединят,
в тях може да се хване дори лъв."
Ако съумеем да обединим
нашите мрежи за мир на всички трети страни,
ние дори можем да спрем лъва.
Много ви благодаря.
(Ръкопляскане)
Tema teških pregovora
podsjeća me na jednu od mojih omiljenih priča
sa Bliskog Istoka,
o čovjeku koji je trojici svojih sinova ostavio u nasljedstvo 17 kamila.
Prvom sinu je ostavio pola kamila;
drugom trećinu;
i najmlađem sinu jednu devetinu.
I tako su sinovi počeli pregovarati.
17 nije djeljivo sa 2.
Nije djeljivo sa 3.
I nije djeljivo sa 9.
Napetost među braćom je počela da raste.
Najzad, u očaju,
odlučiše da traže savjet od stare mudre žene.
Ona je dugo razmišljala o njihovom problemu,
i kad se vratila reče:
"Ne znam da li vam mogu pomoći,
ali bar, ako hoćete, možete uzeti moju kamilu."
Tako da su sad imali 18 kamila.
Prvi sin je uzeo svoju polovinu - pola od 18 je 9.
Drugi sin svoju trećinu - trećina od 18 je 6.
Najmlađi sin uze svoju devetinu -
devetina od 18 je 2.
Dobijemo 17.
Jedna kamila ostade viška.
Vrate je nazad mudroj ženi.
(Smijeh)
Ako razmislite o ovoj priči na trenutak,
Ja mislim da podsjeća
na dosta teških pregovora u kojim učestvujemo.
Počinju sa 17 kamila - nema šanse da to riješe.
Ono šta trebamo uraditi je na neki način
odstupanje od tih situacija, kao ta mudra žena,
i sa svježim pogledom
doći do osamnaeste kamile.
Pronalazak te osamnaeste kamile u svijetskim konfliktima
je bila i jeste strast mog života.
Ja u suštini vidim čovječanstvo pomalo kao ona 3 brata;
svi smo jedna porodica.
Mi to naučno znamo,
zahvaljujući revoluciji u komunikacijama,
sva plemena na planeti, svih 15 hiljada,
su u kontaktu jedno s drugim.
I to je jedno veliko porodično okupljanje.
Ali opet, kao dosta porodičnih okupljanja,
nije sve veselo.
Nađe se dosta sukoba.
I pitanje je,
kako se nositi sa našim različitostima?
Kako se nositi prema onom u čemu se duboko razlikujemo,
znajući ljudsku sklonost ka sukobu
i ljudskog genija
za osmišljavanje oružja ogromnog uništavanja?
To je pitanje.
Provodeći veći dio zadnje 3 decenije -
i skoro 4 -
putujući svijetom,
pokušavajući raditi na konfliktima
od Jugoslavije do Bliskog Istoka
od Čečenije do Venecuele,
na nekim od najtežih sukoba na planeti Zemlji,
pitao sam se to isto pitanje.
I mislim da sam otkrion, na neki način,
šta je tajna Mira.
U stvari je jako jednostavno.
Nije lako, ali je jednostavno.
Nije čak ni nešto novo.
Može biti da čak dolazi od naše drevne ljudske baštine.
Tajna Mira smo Mi.
To smo Mi, kao predstavnici
zajednice koja okružuje
bilo koji konflikt,
koji možemo da imamo konstruktivnu ulogu.
Evo jedne priče, kao primjer ovoga.
Otprilike prije 20 godina bio sam u Južnoj Africi
radeći sa stranama u tom sukobu,
i imao sam slobodnih mjesec dana,
tako da sam ih proveo živjeći
sa nekoliko grupa San Bušmana.
Bio sam zainteresiran o njima i načinu na koji oni rješavaju sukobe.
Jer ipak, od kad znaju za sebe,
bili su lovci i skupljači,
živjeći manje ili više kao naši preci
za skoro 99 posto ljudskog postojanja.
I svi muškarci imaju te otrovne strele koje koriste za lov -
potpuno smrtonosne.
I kako se oni nose sa svojim razlikama?
Saznao sam
da svaki put kad napetost počne rasti u tim zajednicama,
neko ode i sakrije otrovne strele vani u grmlje,
i onda svi sjednu u krugu kao što je ovaj,
i tu sjede, i pričaju, i pričaju.
Može trajati dva dana, tri, četiri,
ali oni ne odmaraju
dok ne dođu do rješenja,
ili bolje rečeno, pomirenja.
A ako je situacija još uvijek napeta,
tada nekog pošalju da ode posjetiti rođake
da se malo ohladi.
Ovaj njihov sistem
je, mislim, sistem koji nas je održao u životu do sada,
ako uzmemo u obzir naše ljudske tendencije.
Taj sistem ja zovem Treća Strana.
Jer ako razmislite,
obično kad mislimo o konfliktu, kad ga opisujemo,
tu su uvijek dvije strane.
Tu su Arapi protiv Izraelaca, radnici protiv rukovodstva,
muž protiv žene, Republikanci protiv Demokrata,
ali šta mi obično ne vidimo
je to da je uvijek tu treća strana.
I ta treća strana konflikta smo mi,
ta okružujuća zajednica,
to su prijatelji, saveznici,
članovi familije, komšije.
I, mi možemo imati nevjerojatno konstruktivnu ulogu.
Možda najosnovniji način
na koji treća strana može pomoći
je da podsjeti strane šta je ovdje stvarno u pitanju.
Radi djece, radi familije,
radi društva, radi budućnosti,
prestanimo se boriti za trenutak i počnimo razgovarati.
Stvar je u tome,
da kada smo u konfliktu,
jako je lako izgubiti perspektivu.
Jako je lako reagirati.
Ljudska bića: mi smo mašine za reakciju.
I kako ona poslovica ide,
kad si ljut, daćeš najbolji govor
koji ćeš ikad zažaliti.
Tako da nas treća strana podsjeća na to.
Treća strana nam pomaže da izađemo na balkon,
što je metafora perspektivnoga mjesta,
gdje možemo zadržati oči na meti.
Ispričaću vam malu priču iz mog pregovaračkog iskustva.
Prije nekoliko godina, bio sam uključen kao posrednik
u jako teške pregovore
između lidera iz Rusije
i lidera iz Čečenije.
Rat se dešavao, kao što znate.
I susreli smo se u Hagu,
u Palači Mira,
u istoj sobi gdje se Jugoslovenski sud za ratne zločine
također održavao.
Pregovori su loše počeli
kad je potpredsjednik Čečenije
počeo upirati prstom na Ruse i rekao,
"Vi možete slobodno ostati sjediti tu u vašim stolicama,
jer će te ionako biti na sudu za ratne zločine."
I onda je nastavio, okrenuo se prema meni i rekao,
"Ti si Amerikanac.
Pogledajte šta vi Amerikanci radite u Porto Riku."
I počeo sam brzo da razmišljam, "Porto Riko? Šta ja znam o Porto Riku?"
I počeo sam reagirati,
ali tada sam se pokušao sjetiti da odem na "Balkon".
Kad je on zastao,
i kad su se svi okrenuli prema meni očekujući moj odgovor,
sa perspektive "Balkona", bio sam u stanju da mu zahvalim za njegove komentare
i kažem, "Cjenim vaše kritikovanje moje države,
i uzeću to kao znak da smo među prijateljima
i da možemo otvoreno razgovarati.
Razlog zbog kojeg smo mi ovdje nije da pričamo o Porto Riku ili o prošlosti.
Mi smo ovdje da vidimo da li možemo naći način
da zaustavimo muku i krvoproliće u Čečeniji."
Stim smo se vratili na temu razgovora.
To je uloga treće strane,
da pomogne stranama da odu na "Balkon".
A sada vas dovodim do,
što je šire poznato, najtežeg svjetskog konflikta,
ili nemogućeg za riješiti,
a to je Bliski Istok.
Pitanje je: gdje je tu treća strana?
Da li je moguće tu doći do "Balkona"?
Ja se ne pretvaram da imam rješenje
za konflikt na Bliskom Istoku,
ali mislim da sam došao do prvog koraka,
bukvalno prvog koraka,
nešto što bilo ko od nas može da uradi kao pripadnk treće strane.
Ali da vas prvo upitam jedno pitanje.
Koliko vas
je u poslednjih
par godina uhvatilo sebe da se brine za Bliski Istok
i da se pitate šta tu bilo ko može da uradi?
Samo iz znatiželje, koliko vas?
U redu, znači većina nas.
Iako je tako daleko.
Zašto dajemo toliko pažnje ovom konfliktu?
Da li je zbog broja mrtvih?
Stotinu puta više ljudi pogine
u konfliktima u Africi nego na Bliskom Istoku.
Znači ne, razlog je u priči,
zato što osjećamo da lično učestvujemo
u toj priči.
Bili mi Kršćani, Muslimani ili Jevreji,
religiozni ili ne,
osjećamo da tu imamo ličnog udjela.
Priče su važne. Kao antropolog, ja to znam.
Sa pričama mi prenosimo znanje.
One daju značenje našim životima.
To je ono što mi radimo ovdje na TED-u, pričamo priče.
Priče su ključne.
I moje pitanje je,
da, hajde da probamo riješiti politička pitanja
na Bliskom Istoku,
ali isto tako pogledajmo priču.
Pokušajmo da dođemo do korijena čitave situacije.
Da vidimo možemo li tu primijeniti treću stranu.
Šta bi to značilo? O čemu se ovdje radi?
Kao antropolozi znamo
da svaka kultura ima svoje porijeklo.
Šta je porijeklo Bliskog Istoka?
Ide nešto kao:
Prije 4 hiljade godina, čovjek i njegova familija
je hodajući prešla preko Bliskog Istoka,
i od tad svijet više nije bio isti.
Taj čovjek, naravno,
je bio Ibrahim (Abraham).
I on je bio za jedinstvo,
familijarno jedinstvo.
On je otac od nas sviju.
Ali ne samo da je bio za jedinstvo, njegova poruka je važna.
Njegova osnovna poruka je također bila ujedinjenje,
međusobna povezanost i ujedinjenje svega.
I njegova osnovna vrijednost je bila poštovanje,
dobrota prema strancima.
Po tom je poznat, po svom gostoprimstvu.
U tom smislu,
on je simbolična treća strana
Bliskog Istoka.
On je taj koji nas podsjeća
da smo svi mi dio veće cijeline.
Sad, kako bi vi -
razmislite o tome na trenutak.
Trenutno se suočavamo sa terorizmom.
Šta je terorizam?
Terorizam je u stvari, uzeti nevinu osobu
i tretirati je kao neprijatelja kog ubijaš
da bi stvorio strah.
Šta je suprotno od terorizma?
Uzeti nevinu osobu
i tretirati je kao prijatelja
kog pozivaš u svoju kuću
da bi stvorio razumjevanje,
ili poštovanje, ili ljubav.
I šta onda
ako bi uzeo priču o Ibrahimu (Abrahamu),
što je priča o "trećoj strani",
šta ako bi to moglo -
zato što Ibrahim zastupa gostoprimstvo -
šta ako bi to mogao biti protivotrov za terorizam?
Šta ako bi to mogla biti vakcina
protiv religiozne netoleracije?
Kako biste oživeli tu priču?
E sad, nije dovoljno samo ispričati priču -
mada i to je moćno -
ali ljudi trebaju da je iskuse.
Trebaju biti u stanju da je dožive. Kako bi to uradili?
O tom sam razmišljao, kako to postići.
I to je ovde prvi korak.
Jer jednostavan način da se to postigne
je da krenete u šetnju.
Krenete u šetnju stopama Ibrahima (Abrahama).
Pratite stope Ibrahima.
Zato što hodanje ima stvarnu moć.
Po antropologiji znamo da je hodanje bilo ključno za razvoj ljudskih bića.
Zanimljivo je, kad hodamo,
hodamo jedno pored drugog
u istom zajedničkom pravcu.
A sad, kad bih vam prišao licem u lice
i došao ovako blizu,
vi bi ste se osjećali ugroženim.
Ali ako bi hodao s vama rame uz rame,
čak i dodirujući ramena,
ne bi bilo problema.
Ko se svađa dok šeta?
Zbog toga često u pregovorima, kad se stvari zakomplikuju,
ljudi odu prošetati u u šumu.
Tako da mi je došla ideja,
za inspiraciju
puta ili rute -
nešto poput Puta Svile ili Appalachian rute -
koji bi pratio stopama
Ibrahima.
Ljudi su rekli: "To je ludo. To ne možeš.
Ne može se pratiti stopama Ibrahima. Previše je nesigurno.
Morao bi prelaziti preko svih ovih granica.
I ide preko 10 država na Bliskom Istoku,
zato što ih sve ujedinjava".
Tako da smo proučavali tu ideju na Harvard-u.
Da znamo o čemu pričamo.
I onda prije par godina, grupa nas
od oko 25 iz različitih zemalja,
smo odlučili da vidimo da li je moguće ići stopama Ibrahima,
krenući iz njegovog rodnog grada Urfa
u južnoj Turskoj, sjeverna Mezopotamija.
Malo autobusom, malo piješice
i dođemo do starog grada Harran-a,
gdje, kako se navodi u Bibliji, on kreće na svoj put.
Onda smo prešli granicu Sirije, i otišli do grada Aleppo-a,
koji je,ispostavlja se, dobio ime po Ibrahimu.
Otišli smo do Damascus-a,
koji ima dugu istoriju povezanu sa Ibrahimom.
Onda smo došli u sjeverni Jordan,
i u Jerusalem,
koji je sav o Ibrahimu, onda do Bethlehem-a,
i konačno do mjesta gdje je sahranjen
u Hebron-u.
Tako da efektivno, išli smo od stomaka do groba.
Pokazali smo da je moguće. Bilo je to nevjerovatno putovanje.
Da vas pitam nešto.
Koliko vas ste imali priliku
biti u nepoznatom susjedstvu,
ili stranoj zemlji,
i totalni stranac, nepoznanik,
dođe do vas i pokaže vam ljubaznost,
možda vas pozove u kuću, da vam piće,
da vam kafu ili ponudi s jelom?
Koliko vas je imalo takvo iskustvo?
U tom je bit
Ibrahimovog puta.
To je ono što otkrijete, odete u ova sela na Bliskom Istoku
gdje očekujete neprijateljstvo,
a dobijete nevjerovatnu gostoljubivost,
sve povezano sa Ibrahimom.
"U ime oca Ibrahima,
ponudio bi vas sa hranom."
Tako smo saznali
da Ibrahim nije samo lik iz knjige za ove ljude,
nego da je njegova prisutnost živa.
I da skratimo,
već zadnjih par godina,
hiljade ljudi
su počeli hodati dijelovima Ibrahimovog puta
na Bliskom Istoku,
uživajući tamošnju gostoljubivost.
Počeli su šetati
u Izraelu i Palestini,
u Jordanu, Turskoj, Siriji.
To je nevjerovatan doživljaj.
Muškarci, žene, mladi i stari ljudi -
zanimljivo, više žene nego muškarci.
Za one
koji ne mogu doći do tamo za sada,
ljudi su počeli organizirati šetnje
u gradovima u njihovim zajednicama.
U Cincinnati-ju na primjer, organizirana je setnja
od crkve do džamije do sinagoge
i svi su imali Ibrahimov ručak zajedno.
Bio je to dan Ibrahimovog puta.
U Sao Paulo-u, u Brazilu, ovo je postao godišnji događaj
za hiljade ljudi da trče
na virtualnom Ibrahimovom putu
ujedinjujući različite zajednice ljudi.
Mediji ovo vole, obožavaju.
Privlači ih pažnja javnosti
zato što je vidljivo,
i širi ideju,
tu ideju o Ibrahimovom gostoljubstvu
od dobrote prema strancima.
Prije par sedmica,
NPR je imao segment o ovom.
Prošlog mjeseca,
izašao je članak U Guardian-u također,
i u Manchester Guardian-u
čitave dvije stranice su napisane.
I kvotirali su jednog seljaka
koji je rekao:"Ova šetnja nas konektira sa svijetom."
Kaže da je bilo kao da je neko upalio svijetlo u njihovim životima.
Donijelo nam je nadu.
Znači o tome se radi.
Ali isto tako nije ovo samo psihološki,
i u vezi ekonomije je,
zato što dok ljudi šetaju troše i pare.
I ova žena ovdje, Um Ahmad,
živi na putu u sjevernom Jordan-u.
Ona je očajno siromašna.
Poluslijepa i muž joj nemože raditi,
ima sedmoro dijece.
Ali šta može raditi je kuhati.
I tako je počela da kuha za neke grupe šetača
koji prođu kroz selo i svrate na jelo u njenu kuću.
Oni sjede na podu.
Ona nema ni stolnjaka.
Ona pravi jako ukusnu hranu
koja je od sviježih biljaka iz okolice sela.
Tako da sve više i više šetača dolazi.
I skoro je počela da zarađuje platu
da pomaže familiji.
Rekla je našem timu tamo:
"Vi ste me napravili vidljivom
u selu gdje su se ljudi prije stidjeli
da me pogledaju."
To je potencijal Ibrahimovog puta.
Stotine takvih zajednica postoje
na Bliskom Istoku, na ovom Putu.
Ovaj veliki potencijal bi mogao sve da promijeni.
A za veliku promijenu je potrebno promijeniti naš pogled,
način na koji vidimo stvari -
a to je promijeniti naš pogled
sa neprijateljstva na gostoljubivost,
sa terorizma na turizam.
I u tom smislu, Ibrahimov put
je ključna promjena.
Pokazaću vam samo jednu stvar.
Imam ovdje jedan žir
koji sam pokupio dok sam šetao na Putu
početkom ove godine.
Žir je povezan sa hrastom, naravno -
izraste u hrastovo drvo,
koje je povezano sa Ibrahimom.
Put je trenutno kao žir;
još je u ranoj fazi rasta.
Kako bi to hrastovo drvo izgledalo?
Pa, sjetim se svog djetinjstva,
i dobrog dijela gdje sam ga proveo, poslije mog rođenja u Čikagu.
Proveo sam ga u Evropi.
Da ste bili
u ruševinama, na primjer, Londona
u 1945. godini, ili u Berlinu,
i da ste tad rekli:
"60 godina u budućnosti
ovo će biti najmirniji,najnapredniji dio na planeti,"
ljudi bi pomislili
da ste totalno poludjeli.
Ali to je postignuto zahvaljujući zajedničkom identitetu - Evropi -
i zajedničkoj ekonomiji.
Tako da je moje pitanje, ako je to moguće u Evropi,
zašto da ne na Bliskom Istoku?
Zašto da ne, zahvaljujući zajedničkom identitetu -
koji je priča o Ibrahimu -
i zahvaljujući zajedničkoj ekonomiji
koja bi u velikom dijelu bila zasnovana na turizmu?
I da onda zaključim
govoreći da u zadnjih 35 godina
dok sam radio
na nekim od najopasnijih, najtežih i upornih
konflikata širom planete,
još nisam vidio jedan konflikt
za koji bi osjećao da se ne bi mogao transformirati.
Nije jednostavno, naravno,
ali je moguće.
Urađeno je u Južnoj Africi,
urađeno je u Sjevernoj Irskoj.
Moguće je bilo gdje.
Jednostavno zavisi od nas.
Zavisi od nas hoćemo li biti "treća strana".
Zato vas pozivam
da uzmete u obzir ulogu kao "treća strana",
bar kao jako mali korak.
Sad ćemo imati pauzu.
Jednostavno priđite nekom
ko je iz drugačije kulture, drugačije zemlje,
možda drugačije etničke pripadnosti,
i uvedite je u razgovor; poslušajte.
To je dijelo "treće strane".
To je hodati Ibrahimovim putem.
Poslije TEDGovora,
zašto ne TEDŠetnja?
I tako ostavljam vas
sa tri stvari.
Prva, tajna mira
je "treća strana".
"treća strana" smo mi,
svako od nas,
sa jednim korakom,
može uzeti i dovesti svijet,
jedan korak bliže miru.
Stara Afrička poslovica kaže:
"Kad se paukove mreže ujedine,
mogu zaustaviti čak i lava."
Ako smo u stanju da ujedinimo
naše "treće strane"-mreže mira,
mi čak možemo i da zaustavimo lava rata.
Puno vam hvala.
(Aplauz)
Když máme mluvit o složitém vyjednávání,
vzpomněl jsem si na jeden svůj oblíbený příběh
z Blízkého Východu,
o muži, který svým třem synům odkázal 17 velbloudů.
Prvnímu synovi nechal polovinu velbloudů;
druhému synovi zanechal třetinu;
a nejmladšímu jednu devítinu.
A ti tři synové se začali domlouvat.
17 není dělitelných dvěma.
Ani třemi.
Ani devíti.
Mezi bratry začalo vzrůstat napětí.
Nakonec, celí zoufalí,
vyrazili poradit se s moudrou stařenou.
Tato moudrá stařenka dlouho o jejich problému přemýšlela,
a když se konečně vrátila, řekla:
"Nevím sice, jestli vám dokážu pomoci,
ale kdybyste chtěli, můžu vám dát svého velblouda."
Takže pak měli 18 velbloudů.
První syn si vzal svou polovinu - tedy devět.
Druhý syn si vzal třetinu - to je šest.
A nejmladší si vzal devítinu.
Devítina z osmnácti jsou dva.
To dělá dohromady sedmnáct.
Jeden velbloud jim zbyl.
Tak ho vrátili zpátky té moudré stařence.
(smích)
Když se nad tím příběhem na chvíli zamyslíte,
myslím, že připomíná
spoustu obtížných vyjednávání, do kterých vstupujeme.
Začínají jako 17 velbloudů - není, jak to vyřešit.
Potřebujeme nějak poodstoupit
od těch situací, jako ta moudrá stařenka,
podívat se na situaci čerstvým pohledem
a přijít s osmnáctým velbloudem.
Nacházet osmnáctého velblouda ve světových konfliktech
je moje celoživotní vášeň.
Vidím lidstvo trochu jako ty tři bratry;
jsme jedna rodina.
Je známo, že vědecky,
díky komunikační revoluci,
je všech 15 000 národů na celé planetě
nějak navzájem propojeno.
Takže nastává veliká rodinná sešlost.
A ta, jako mnohá setkání celých rodin,
není jenom procházkou růžovým sadem.
Objevuje se spousta konfliktů.
Otázka je,
jak se vyrovnáme s rozdíly a neshodami?
Jak se srovnáme s nejhlubšími rozdílnostmi,
když známe lidskou náchylnost ke konfliktům
a genialitu lidstva
se kterou vynalézá zbraně hromadného ničení?
To je, oč tu běží.
Ptal jsem se tak po tři desítky let,
skoro čtyři --
když jsem cestoval po světě,
snažil se pracovat, zapojovat do konfliktů
od Jugoslávie po Blízký východ,
Čečensko, Venezuelu,
některé z nejkomplikovanějších konfliktů na planetě,
pořád jsem se nad tím zamýšlel.
A myslím, že jsem svým způsobem našel,
co je tím tajemným klíčem k míru.
Je to překvapivě prosté.
Není to jednoduché, ale je to prosté.
A není to ani nic nového.
Je to možná jedno z nejstarších lidských dědictví.
Klíčem k míru jsme my sami.
Jsme to my,
komunita obklopující
jakýkoli konflikt,
kdo může hrát konstruktivní roli.
Uvedu jednu příhodu, jen na příklad.
Asi před 20 lety jsem byl v Jihoafrické republice
a pracoval se znesvářenými stranami konfliktu.
Měl jsem jeden měsíc navíc,
takže jsem nějaký čas strávil
s několika skupinami křováků.
Byl jsem zvědavý na ně a na způsob, jakým řeší konflikty.
Protože koneckonců, kam paměť sahá,
byli vždy lovci a sběrači,
žili život velice podobný životu našich předků
po možná 99 procent historie lidstva.
Všichni muži používají k lovu jedovaté šipky.
Smrtelně jedovaté.
Jak tedy řeší rozmíšky a neshody?
Co jsem se naučil je,
že kdykoli začne v komunitě houstnout atmosféra,
někdo jde a schová jedovaté šipky v buši.
A pak všichni sedí dokola v kruhu,
a sedí a mluví a mluví.
Může to trvat dvam tři, čtyři dny,
ale oni toho nenechají,
dokud nedojdou k řešení,
nebo ještě lépe, ke smíření.
A když je pořád ještě dusno,
pošlou někoho pryč, aby navštívil nějaké příbuzné.
Což slouží jako období pro zklidnění.
Tento systém je, myslím,
něco, co nás až do teď udrželo na živu,
když vezmeme, k čemu máme sklony.
Nazývám ten systém "třetí stranou".
Když se nad tím zamyslíte,
když normálně uvažujeme a mluvíme o konfliktu,
jsou tu vždycky dvě strany.
Arabové proti Izraelitům, dělníci proti managementu,
manžel proti manželce, rapublikání proti demokratům,
ale často už nevnímáme,
že u toho je vždycky třetí strana.
A tou třetí stranou jsme my,
okolní společnost,
přátelé, spojenci,
rodina, sousedé.
A můžeme hrát neuvěřitelně konstruktivní roli.
Možná to nejdůležitější,
v čem může třetí strana pomoci,
je připomínat oběma stranám, o co ve skutečnosti běží.
Kvůli dětem, kvůli rodině,
kvůli společnosti, kvůli budoucnosti,
přestaňme na chvíli bojovat a pojďme spolu mluvit.
Protože jde o to,
že když se zapojíme do konfliktu,
velice snadno ztrácíme perspektivu a nadhled.
Je moc snadné reagovat.
Lidské bytosti jsou málem stroje na reakce.
A jak se říká,
ve vzteku pronesete ten nejlepší projev,
jakého kdy budete litovat.
Na to nás upozorňuje ta "třetí strana".
Třetí strana nám pomáhá "vylézt si na balkón",
což je metafora pro místo, ze kterého máme nadhled.
Odtamtud můžete mít cíl stále na očích.
Povím vám historku ze své vlastní vyjednávačské zkušenosti.
Před pár lety jsem byl jako moderátor zapojen
do velice těžkých rozhovorů
mezi zástupci Ruska
a zástupci Čečenska.
Probíhala tam válka.
Sešli jsme se v Hágu,
v Paláci Míru,
v místnosti, kde se konal i tribunál nad válečnými zločiny
v Jugoslávii.
Hovory nabraly rychlý začátek,
když čečenský vicepresident
hned na začátku ukázal na Rusy a řekl:
"Rovnou tam zůstaňte sedět,
stejně budete souzeni za válečné zločiny."
Pokračoval a pak se ke mně otočil a řekl:
"Vy jste Američan.
Jen se podívejte, co vy Američani děláte v Portoriku."
Hned se mi hlavou začalo honit, "Portoriko, co vím o Portoriku?"
Začal jsem reagovat,
ale pak jsem se pokusil "vylézt na balkón".
A pak, když se odmlčel,
a všichni se dívali na mne a čekali odpověď,
už z toho balkónového nadhledu jsem byl schopen mu poděkovat,
a říci: "Vážím si vaší kritiky mé země,
beru to jako signál toho, že jsme mezi přáteli,
a můžeme spolu hovořit upřímně.
A nejsme tu proto, abychom mluvili o Portoriku nebo o minulosti,
ale jsme tu, abychom zkusili vymyslet způsob,
jak zastavit utrpení a krveprolití v Čečensku."
A rozhovor se podařilo opět uklidnit.
Rolí třetí osoby je
pomoci protivníkům získat nadhled, vylézt na balkón.
Teď se na chvíli přeneseme
na místo, kde trvá asi nejtěžší konflikt na světě,
nebo nejneřešitelnější konflikt -
na Blízký východ.
Otázka zní: kde je tam ta třetí strana?
Jak bychom se jenom dostali na balkón?
Nepředstírám, že znám odpověď na otázky
blízkovýchodního konfliktu,
ale myslím, že jsem našel první krok,
doslova první krok,
něco, co každý z nás může udělat jako třetí strana.
Zeptám se vás nejprve na toto:
kolik z vás
se v posledních letech přistihlo,
že máte strach z toho, co se děje na Blízkém východě,
a zajímalo by vás, co se s tím dá dělat?
Jenom pro zajímavost, kolik z vás?
OK, veliká většina z nás.
A přitom je to odsud tak daleko.
Proč tomu konfliktu věnujeme tolik pozornosti?
Je to počet mrtvých?
Stokrát více lidí umírá
v konfliktech v Africe než na Blízkém Východě.
Ne, je to kvůli tomu příběhu,
protože se cítíme osobně zapojeni
do toho příběhu.
Ať už jsme křesťané, muslimové nebo židé,
zbožní nebo ne,
cítíme, že na tom máme osobní zájem.
Na příbězích záleží. To vím i jako antropolog.
Příběhy používáme k tomu, abychom předávali znalosti.
Dávají našim životům smysl.
Proto jsme tady na TEDu, vykládáme si příběhy.
A příběhy jsou klíčové.
Moje výzva tedy zní:
ano, pojďme zkusit řešit politiku
Blízkého východu,
ale podívejme se i na ten příběh.
Zkusme se podívat ke kořenům toho, o čem to je.
A pokusme se na to aplikovat pohled třetí strany.
Co by to znamenalo? O jaký příběh jde?
Jako antropologové víme,
že každá kultura má příběh o svém počátku.
Jaký je příběh o počátku na Blízkém Východě?
Ve zkratce je to:
asi před 4000 lety, jeden muž s rodinou
prošel napříč Blízkým východem
a od té doby už svět nebyl jako dřív.
Ten muž, jak je už jasné,
byl Abraham.
Co reprezentoval, byla jednota,
jednota rodiny.
On je otcem nás všech.
Ale ne tím, co reprezentoval, ale tím, jakou nesl zprávu.
Jeho základní poselství byla také jednota,
vzájemné propojení všeho a jednota všeho.
A jeho základními hodnotami byla úcta
a laskavost vůči cizincům.
A to je to, čím je znám: svou pohostinností.
Takže v tom smyslu
je on symbolickou třetí stranou
Blízkého východu.
On je to, kdo nám připomíná,
že jsme všichni součástí mnohem většího celku.
A teď jak byste...
Teď se chvíli zamyslete.
Dneska čelíme nárůstu terorismu.
Co je to terorismus?
Terorismus je v základě vzít nevinného cizince
a chovat se k němu jako k nepříteli, kterého zabijete,
abyste vzbudili strach.
A co je protikladem terorismu?
Vzít nevinného cizince
a chovat se k němu jako k příteli,
kterého uvítáte ve svém domě,
abyste zaseli a stvořili porozumění,
nebo úctu, nebo lásku.
Takže co kdybychom
vzali ten Abrahamův příběh,
který je příběhem třetí strany,
co kdyby to mohlo --
protože Abraham je symbolem pohostinnosti --
co kdyby to mohla být protilátka proti terorismu?
Co kdyby to mohla být vakcína
proti náboženské nesnášenlivosti?
Jak bychom ten příběh mohli oživit?
Nestačí jenom vyprávět příběh --
to je sice silné --
ale lidé potřebují příběhy zažívat.
Oni potřebují ten příběh žít. Jak se to dá udělat?
Tohle je můj názor na to, jak by to šlo udělat.
A teď se dostanu k tomu prvnímu kroku.
Protože jednoduchým způsobem jak toho dosáhnout,
je vydat se na cestu.
Vyrazit na pěší putování po stopách Abrahamových.
Sledovat Abrahamovy šlépěje.
Protože pěší putování má skutečnou moc.
Jako antrolopog tvrdím, že chůze je to, co z nás udělalo lidi.
Je to legrační, když jdete,
kráčíte bok po boku
stejným směrem.
Kdybych přicházel čelem k vám
a došel takhle blízko,
cítili byste se ohroženi.
Ale když kráčíte vedle sebe,
a třeba se i dotýkáte rameny,
není to problém.
Kdo bojuje, když při tom chodí?
A proto při vyjednávání často, když se věci zamotají,
lidé jdou na procházku třeba do lesa.
Takže mne napadla myšlenka,
co takhle dát dohromady
trasu, cestu --
jako byla hedvábná cesta nebo apalačská cesta --
která by sledovala stopy
Abrahama.
Lidé říkali: "To je šílené, to nemůžeš.
Nemůžeš sledovat stopy Abrahama. Je to moc nebezpečné.
Musel bys překročit všechny ty hranice.
Prochází 10 různými zeměmi na Blízkém východě,
protože je všechny spojuje."
Tak jsme ten nápad zkoumali na Harvardu.
Věnovali jsme tomu náležitou péči.
A před pár lety se několik z nás,
skupina si 25 z 10 různých zemí,
rozhodla, že zkusíme, jestli se podaří sledovat Abrahamovy stopy,
putováním z místa jeho rodiště ve městě Urfa
v jižním Turecku, severní Mezopotámii.
Takže jsme sedli na autobus a také něco prošli pěšky,
a došli do Cháranu,
kde se podle Bible poprvé vydává na cestu.
Pak jsme překročili hranice do Sýrie a došli do Aleppa,
které je podle všeho po něm pojmenované.
Šli jsme do Damašku,
který má dlouhou historii spjatou s Abrahamem.
Pak jsme přišli do severního Jordánska,
do Jeruzaléma,
který je plný Abrahama, do Betléma,
a konečně do místa, kde je pohřben,
v Hebronu.
Takže jsme prakticky prošli od kolébky po rakev.
Ukázali jsme, že je to možné. Byla to fantastická pouť.
Zeptám se vás:
Kolik z vás už udělalo zkušenost
při pobytu v cizím prostředí,
nebo cizí zemi,
a cizinec, naprostý cizinec,
k vám přijde a prokáže vám nějakou laskavost,
třeba vás pozve k sobě domů, dá vám napít,
uvaří kávu, pozve vás k jídlu?
Kolik z vás tohle zažilo?
To je podstatou
Abrahamovské pouti.
Ale co zjistíte, když navštívíte vesnice v této oblasti,
kde očekáváte nepřátelství --
dostane se vám nejúžasnější pohostinnosti,
právě s odkazem na Abrahama.
"Ve jménu otce Abrahama
dovolte mi nabídnout vám nějaké jídlo."
Takže jsme objevili,
že Abraham není pro tyto lidi jen postava z knížek,
je živý a reálně přítomný.
Abych to zkrátil,
v několika posledních letech
tisíce lidí
začalo procházet částmi Abrahamovy cesty
pro Blízkém východě,
a přitom okoušejí pohostinnost místních lidí.
Začali putovat
v Izraeli a Palestině,
v Jordánsku, Turecku a Sýrii.
Je to úžasný zkušenost.
Muži, ženy, mladí, staří --
více žen než mužů vlastně, což je zajímavé.
Pro ty, kdo putovat nemohou,
kdo se tam teď prostě nemohou dostat,
lidé začali pořádat pochody
ve městech, ve svých vlastních komunitách.
V Cincinnati například uspořádali pouť
z kostela do mešity a do synagogy
a všichni pak spolu sdíleli abrahamovské jídlo.
A byl z toho den Abrahamovy cesty.
V Sao Paulu v Brazílii vznikl každoroční svátek,
kdy tisíce lidí běží
virtuální Abrahamovský běh,
který spojuje rozdílná společenství.
A média to milují.
Věnují tomu maximální pozornost,
protože je to vizuální,
a tím se šíří tahle idea
Abrahamovské pohostinnosti
a laskavosti vůči cizincům.
Před pár týdny
o tom byl program na rádiu NPR.
Minulý měsíc
vyšel článek v Guardianu
v Manchesteru,
na celé dvě stránky.
Citovali vesničana,
který říkal: "Tenhle pochod nás spojuje se světem."
Říkal, že to bylo, jako kdyby se jim v životě rozsvítilo.
Přineslo to naději.
A o tohle jde.
Ale není to jen věc psychologie,
jde také o ekonomiku,
protože poutníci utrácejí peníze.
Tahle žena z Um Ahmadu
žije u cesty v severním Jordánsku.
Je strašně chudá.
Je napůl slepá, její muž nemůže pracovat,
má sedm dětí.
Ale umí a může vařit.
Takže začala vařit skupinkám poutníků,
kteří procházejí vesnicí a zastaví se na jídlo u ní doma.
Sedí na podlaze.
Nemá ani ubrus.
Ale připravuje ta nejchutnější jídla
vonící bylinkami z okolní krajiny.
Takže k ní přichází čím dál víc poutníků.
Postupně začala vydělávat
a může živit svou rodinu.
Našemu týmu řekla
"Pomohli jste mi zviditelnit se
ve vesnici, kde se lidé dřív styděli
se na mne i podívat."
A to je potenciál Abrahamovské cesty.
Takových lidí jsou doslova stovky
všude po Blízkém východě, podél cesty.
Jde o to změnit způsob hry.
Aby se změnila hra, musíte změnit rámec,
způsob, jakým se na věci díváme --
změnit kontext
z nepřátelství na pohostinnost,
z terorismu na turismus.
V tomto smyslu právě Abrahamovská pouť
mění způsob hry.
Něco vám ukážu.
Mám tady malý žalud,
který jsem sebral někde během pouti
v průběhu letošního roku.
Žalud je symbolem dubu, pochopitelně --
vyroste z něj dub,
který je zase abrahamovským symbolem.
Dosud je ta stezka jako žalud;
pořád v raném stádiu.
Jak bude vypadat vzrostlý dub?
Myslím na svoje dětství,
z nějž jsem většinu strávil, i když pocházím z Chicaga,
v Evropě.
Pokud jste viděli na vlastní oči
třeba trosky Londýna
v roce 1945, nebo Berlína,
a řekli jste:
"Za 60 let bude tohle
ta nejpokojnější, nejblahobytnější část světa,"
lidé by si pomysleli,
že jste se úplně pomátli.
Ale celé se to povedlo díky společné Evropské identitě
a společné ekonomice.
Takže se ptám, jestli když se to povedlo v Evropě,
proč ne na Blízkém východě?
Proč by to nešlo, díky společné identitě --
kterou je Abrahamův příběh --
a díky společné ekonomice,
založené z větší části na turismu?
Takže bych to rád uzavřel
tím, že za posledních 35 let,
kdy jsem pracoval
při nejnebezpečnějších, nejkomplexnějších
konfliktech po celé planetě,
ještě jsem nepotkal žádný konflikt,
o kterém bych cítil, že ho nelze proměnit.
Není to jistě snadné,
ale je to možné.
Povedlo se to v Jihoafrické republice.
Daří se to v Severním Irsku.
Může se to podařit kdekoli.
Záleží to čistě na nás.
Závisí to na tom, abychom se stali třetí stranou.
Takže vás zvu,
abyste zvážili zaujmutí třetí strany,
i když je to jen malý krůček.
Za chvíli bude přestávka.
Běžte za někým,
kdo je z jiné kutury, jiné země,
jiného etnika, nebo se jinak liší,
a dejte se s nimi do hovoru; naslouchejte jim.
To je krok třetí strany.
To je vykročení na Abrahamovu stezku.
Co třeba po TEDTalku
vyjít na TEDWalk ("procházku")?
Na závěr už
jen tři věci.
Zaprvé, tajemství míru
je ve třetí straně.
Tou jsme my,
a každý z nás,
jedním malým krokem,
může přivést svět
o krok blíže k míru.
Jedno staré africké přísloví říká:
"Když se spojí pavučiny,
dokážou zadržet i lva."
Když spojíme naše
pavučiny třetích stran,
můžeme zadržet i lva války.
Děkuji vám.
(potlesk)
Nå, emnet om vanskelige forhandlinger
minder mig om en af mine foretrukne historier
fra Mellemøsten,
om en mand, der efterlod sine 3 sønner 17 kameler.
Den første søn efterlod han halvdelen af kamelerne.
Til den anden søn efterlod han en tredjedel af kamelerne,
og til den yngste søn, efterlod han en niendedel af kamelerne.
så, de tre sønner gik i forhandling.
Sytten kan ikke divideres med to.
Det kan ikke divideres med tre.
Det kan ikke divideres med ni.
Brødrenes temperements begyndte at blive anstrengte.
Endelig, i desperation,
konsulterede en klog gammel kone.
Den kloge gamle kone tænkte længe over deres problem,
og hun kom endelig tilbage og sagde,
"Jeg ved ikke, om jeg kan hjælpe jer,
men, hvis i ønsker det, kan i få min kamel."
Så havde de 18 kameler.
Den første søn tog sin halvdel - halvdelen af 18 er ni.
Den anden søn tog sin tredjedel - en tredjedel af 18 er seks.
Den yngste søn tog sin niended el -
en niendedel af 18 er to.
Du får 17.
De havde en kamel tilovers.
De gav det tilbage til den kloge gamle kvinde.
(Latter)
Hvis du tænker over denne historie et øjeblik,
tror jeg den ligner
mange af de vanskelige forhandlinger, vi bliver involveret i.
De starter som 17 kameler -- ingen måde at løse dem.
på en måde, er det vi burde gøre
at tage et skridt tilbage fra de situationer, ligesom den kloge gamle kone,
Se på situationen gennem friske øjne
og finde en attende kamel.
At finde denne attende kamel i verdens konflikter
har været min passion i livet.
Jeg ser dybest set menneskeheden lidt
ligesom de tre brødre.
Vi er alle én familie.
Vi ved, at videnskabeligt,
takket være den kommuniktive revolutionen,
alle stammerne på planeten, alle 15.000 stammer,
er i kontakt med hinanden.
Og det er en stor familie sammenkomst,
og alligevel, som mange familie sammenkomster,
er det ikke bare fred og glæde.
Der er en masse konflikter,
og spørgsmålet er,
Hvordan håndterer vi vores forskelle?
Hvordan håndterer vi vores dybeste forskelle,
givet den menneskelige tilbøjelighed til konflikt
og det menneskelige talent for
at udtænke våben med enorm ødelæggelseskraft?
Det er spørgsmålet.
idet jeg har brugt den bedre del af tre årtier,
næsten fire,
på at rejse rundt i verden,
forsøgt at arbejde, at blive
involveret i konflikter
lige fra Jugoslavien til Mellemøsten
til Tjetjenien til Venezuela,
nogle af de mest vanskelige konflikter på planeten,
Jeg har spurgt mig selv om dette spørgsmål.
Og jeg tror jeg har fundet, på nogle måder,
Hvad der er hemmeligheden til fred.
Det er faktisk overraskende nemt.
Det er ikke let, men det er simpelt.
Det er ikke engang nyt.
Det er måske vores ældste arv som mennesker.
Hemmeligheden til fred, er os.
Det er os, der handler
som det omgivende samfund
omkring enhver konflikt,
der kan spille en konstruktiv rolle.
Lad mig give dig en historie, et eksempel.
Omkring 20 år siden, var jeg i Sydafrika
jeg arbejdede med parterne i denne konflikt,
og jeg havde en ekstra måned,
så jeg tilbragte noget tid boende
med flere grupper af San Bushmen.
Jeg var nysgerrig omkring dem og om den måde, hvorpå de kan løse konflikter.
Fordi, trods alt, inden for mands minde
var de jægere og samlere,
de levede stort set som vores forfædre levede
i måske 99 procent af den menneskelige historie.
Og alle mændene har disse giftige pile, som de bruger til at jagte --
fuldstændig dødelig.
Så hvordan håndterer de deres forskelle?
altså, hvad jeg lærte
er, når temperamentet stiger i disse samfund,
går nogen ud og skjuler de gift pile i bushen,
og så sætter alle sig i en cirkel som denne,
og de sidder, og de taler, og de taler.
Det kan tage to dage, tre dage, fire dage,
men de hviler ikke
indtil de finder en løsning,
eller bedre endnu, en forsoning.
Og hvis temperament stadig er for højt,
sender de nogen ud for at besøge
nogle slægtninge
som noget betænkningstid.
altså, det system
er nok det system,
der holdte os i live på dette punkt,
givet vores menneskelige tendenser.
Dette system, jeg kalder "den tredje side."
Fordi hvis du tænker over det,
normalt når vi tænker på konflikt,
når vi beskriver det,
er der altid to sider --
Det er araberne kontra israelerne,
arbejdskraft kontra ledelsen,
mand kontra kone,
Republikanerne kontra Demokraterne.
Men hvad vi ofte ikke kan se
er, at der altid er en tredje side,
og den tredje side af konflikten er os,
det er det omkringliggende samfund,
det er vennerne, de allierede,
familiemedlemmerne, naboerne.
Og vi kan spille en utrolig konstruktiv rolle.
Måske den mest grundlæggende måde
hvorpå den tredje side kan hjælpe
er at minde parterne om hvad der virkelig er på spil.
Af hensyn til børnene, af hensyn til familien,
af hensyn til fællesskabet, af hensyn til fremtiden,
lad os holde op med at kæmpe et øjeblik
og begynde at tale.
Fordi, sagen er,
når vi er involveret i konflikt,
er det meget nemt at miste perspektivet.
det er meget nemt at reagere.
Mennesker -- vi er reaktions maskiner.
Og som man siger,
Når du er vred, vil du lave den bedste tale
du nogensinde vil fortryde.
Så den tredje side minder os om dét.
Den tredje side hjælper os ud på altanen,
som er en metafor for et sted der giver perspektiv,
hvor kan vi holde vores øjne på trofæet.
Lad mig fortælle dig en lille historie
fra min egen forhandlings erfaring.
For nogle år siden var jeg involveret
som facilitator
i nogle meget vanskelige forhandlinger
mellem lederne i Rusland
og ledere i Tjetjenien.
Der var en krig, som du ved.
Og vi mødtes i Haag,
i Fredspaladset,
i det samme rum, hvor den
jugoslaviske krigsforbryderdomstol
fandt sted.
Og forhandlingerne fik en temmelig vanskelig start
da vicepræsidenten for Tjetjenien
begyndte ved at pege på russerne og sige,
"I burde blive lige her i jeres sæder,
fordi i vil blive anklaget for krigsforbrydelser."
Og da han fortsatte, og han vendte sig mod mig og sagde,
"Du er en amerikansk.
Se på hvad i amerikanere laver i Puerto Rico."
og mine tanker begyndte at løbe,
"Puerto Rico? hvad ved jeg om Puerto RIco?"
Jeg begyndte at reagere,
men så prøvede jeg at huske at gå ud på altanen.
Og så da han standsede,
og alle kiggede på mig efter et svar,
fra balkonens perspektiv var jeg i stand til
at takke ham for hans bemærkninger
og sige, "Jeg sætter pris på din kritik af mit land,
og jeg tager det som et tegn på, at vi er blandt venner
og kan tale oprigtigt med hinanden.
Og hvad vi er her for er ikke at tale om Puerto Rico eller fortiden.
Hvad vi her at gøre er, at se om vi kan finde en måde
at stoppe lidelserne og blodsudgydelsen i Tjetjenien."
Samtalen kom tilbage på sporet.
Det er rollen af den tredje side,
at hjælpe parterne til at gå ud på altanen.
Lad mig for et kort sekund tage jer
til hvad der er bredt anerkendt som
verdens mest vanskelige konflikt,
eller den mest umulige konflikt,
nemlig Mellemøsten.
Spørgsmålet er: hvor er den tredje side der?
Hvordan kunne vi overhovedet gå ud på balkonen?
Nu påstår jeg ikke at have et svar
til konflikten i Mellemøsten,
men jeg tror jeg har fået et første skridt,
bogstaveligt talt, et første skridt,
noget, som nogen af os kunne gøre som tredjeparter.
Lad mig blot stille jer et spørgsmål først.
Hvor mange af jer
i de sidste år
har nogensinde fundet jer selv bekymrede om Mellemøsten
og spekuleret på hvad nogen kunne gøre?
Bare af nysgerrighed, hvor mange af jer?
Okay, så et stort flertal af os.
Og her, det er så langt væk.
Hvorfor skal vi bruger vi så meget opmærksomhed på denne konflikt?
Er det antallet af dødsfald?
Der er hundrede gange flere mennesker, der dør
i en konflikt i Afrika end i Mellemøsten.
Nej, det er på grund af historien,
fordi vi føler personligt involveret
i historien.
Uanset om vi er kristne, muslimer eller jøder,
religiøse eller ikke-religiøse,
føler vi, at vi har en personlig interesse i den.
Fortællinger betyder noget.
Som antropolog ved jeg det.
Historier er, hvad vi bruger til at overføre viden.
De giver mening til vores liv.
Det er, hvad vi fortæller her på TED, vi fortæller historier.
Historier er nøglen.
Og så er mit spørgsmål er,
Ja, lad os prøve og løse politikken
i Mellemøsten,
men lad os også tage et kig på historien.
Lad os prøve at nå til roden af hvad det hele handler om.
Lad os se om vi kan anvende den tredje side på det.
Hvad ville det betyde? Hvad er historien der?
Nu som antropologer, ved vi
at hver kultur har en oprindelse historie.
Hvad er oprindelses historien om Mellemøsten?
I en sætning, det er:
4.000 år siden, en mand og hans familie
gik på tværs af Mellemøsten,
og verden har aldrig været den samme siden.
Manden, selvfølgelig,
var Abraham.
Og hvad han stod for var enhed,
enhed af familien.
Han er far til os alle.
Men det er ikke bare, hvad han stod for,
det er hvad hans budskab var.
Hans grundlæggende budskab var også enhed,
forbundetheden af det hele, enheden af det hele,
og hans grundlæggende værdi var respekt,
var venlighed mod fremmede.
Det er hvad han er kendt for, sin gæstfrihed.
Så i den forstand,
er han den symbolske tredje side
i Mellemøsten.
Han er den, der minder os om
at vi er alle en del af en større helhed.
Nu hvordan ville du --
tænk over det et øjeblik.
Vi står i dag over for plagen af terrorisme.
Hvad er terrorisme?
Terrorisme tager dybest set en uskyldig fremmed
og behandler dem som en fjende, som man dræber
for at skabe frygt.
Hvad er det modsatte af terrorisme?
Det er at tage en uskyldig fremmed
og behandle ham som en ven
hvem du byder velkommen ind i dit hjem
for at så og skabe forståelse,
eller respekt, eller kærlighed.
Så hvad så hvis
du tog historien om Abraham,
der er en "tredje side"-historie,
Hvad hvis det kunne være --
fordi Abraham står for gæstfrihed --
Hvad hvis det kunne være en modgift mod terrorisme?
Hvad hvis det kunne være en vaccine
mod religiøs intolerance?
Hvordan ville du give liv til den historie?
Nu er det ikke nok bare at fortælle en historie --
det er magtfuldt --
men folk er nødt til at opleve historien.
De skal være i stand til at leve historien.
Hvordan ville du gøre det?
Og det var mine tanker om, hvordan ville du gøre det.
Og det er hvad der kommer til det første trin her.
Fordi den enkle måde at gøre det
er at du går en tur-
Du går en tur i fodsporene på Abraham.
Du genoptegner fodsporene fra Abraham.
Fordi at gå har en virkelig magt.
Du ved, som antropolog, at gå er hvad der gjorde os til mennesker.
At gå, det er sjovt, når du går
går du side om side
i den samme generelle retning
Hvis jeg kom til dig ansigt til ansigt
og kommer så tæt på dig,
ville du føle dig truet.
Men hvis jeg går skulder til skulder,
tilmed rører skuldrene,
er det ikke noget problem.
hvem kæmper mens de går?
Det er derfor i forhandlingerne, ofte, når tingene bliver hårde,
går folk en tur i skoven.
Så ideen kom til mig
om hvad med at inspirere
en sti, en rute --
tænk silkeruten, tænk den appalachiske sti --
der fulgte i fodsporene
på Abraham.
Folk sagde: "det er vanvittigt. Du kan ikke.
Du kan ikke genoptegne fodsporene af Abraham. Det er alt for usikkert.
Du er nødt til at krydse alle disse grænser.
Det går på tværs af 10 forskellige lande i Mellemøsten,
fordi den forener dem alle."
Og så studerede vi den idé på Harvard.
Vi lavede vores undersøgelse.
Og så for et par år siden, en gruppe af os,
omkring 25 af os fra omkring 10 forskellige lande,
besluttede at se, om vi kunne genoptegne fodsporene af Abraham,
startende fra hans oprindelige fødested i byen Urfa
i det sydlige Tyrkiet, nordlige Mesopotamien.
Og vi tog en bus og tog nogle gåture
og gik til Harran,
hvor, i Bibelen, han starter sin rejse.
Så vi krydsede grænsen til Syrien, gik til Aleppo,
som, viser det sig, er opkaldt efter Abraham.
Vi gik til Damaskus,
som har en lang historie forbundet med Abraham.
Vi kom derefter til det nordlige Jordan,
til Jerusalem,
som handler om Abraham, til Betlehem,
og endelig til det sted, hvor han er begravet
i Hebron.
Så strengt taget gik vi fra livmoderen til graven.
Vi viste det kunne gøres. Det var en fantastisk rejse.
Lad mig stille jer et spørgsmål.
Hvor mange af jer har haft oplevelsen
af at være i et mærkeligt kvarter,
eller et fremmet land,
og en totalt fremmed, fuldstændig fremmed,
kommer hen til dig og viser dig noget venlighed,
måske inviterer dig ind i deres hjem, giver dig noget at drikke,
giver dig en kop kaffe, giver dig et måltid?
Hvor mange af jer har haft denne oplevelse?
Det er essensen
af Abrahams sti.
Men det er hvad du opdager, at du går ind i disse landsbyer i Mellemøsten
hvor du forventer fjendtlighed,
og du får den mest fantastiske gæstfrihed,
alt forbundet med Abraham.
"I navnet på Faderen Abraham,
Lad mig byde dig noget mad."
Så, hvad vi opdagede
er, at Abraham ikke er bare en figur i en bog for disse mennesker.
Han er i live; Han er tilstedeværende.
Og for at gøre en lang historie kort,
i de sidste par år,
er tusindvis af mennesker
begyndt at gå dele af Abrahams sti
i Mellemøsten,
og nyder gæstfriheden af folkene der.
De er begyndt at gå
i Israel og Palæstina,
i Jordan, i Tyrkiet, i Syrien.
Det er en fantastisk oplevelse.
Mænd, kvinder, unge, gamle --
flere kvinder end mænd, faktisk, sjovt nok.
For dem, der ikke kan gå,
som er afskåret fra at nå dertil lige nu
er folk begyndt at organisere ture
i byer, i deres egne samfund.
I Cincinnati, for eksempel, der organiserede en tur
fra en kirke til en moske til en synagoge
og alle havde en abrahamistik måltid sammen.
Det var Abrahams Vej Dag.
I Sao Paulo, Brasilien, er det blevet en årlig begivenhed
for tusindvis af mennesker til at løbe
i en virtuel Abrahams Vej Løb,
der forener de forskellige samfund.
Medierne elsker det; de elsker det virkelig.
De ødsler omærksomhed på det
fordi det er visuelt,
og det spreder ideen,
denne idé om Abrahamistisk gæstfrihed
af venlighed over for fremmede.
Og for bare et par uger siden,
var der en radio historie om det.
Sidste måned,
var der et stykke i the Guardian,
i Manchester Guardian, om det --
to hele sider.
Og de citerede en landsbyboer
der sagde, "denne tur forbinder os til verden."
Han sagde, det var som et lys, der fortsatte i vores liv.
Det bragte os håb.
Så det er hvad det handler om.
Men det handler ikke bare om psykologi;
Det handler om økonomi,
fordi som folk går bruger de penge.
Og denne kvinde lige her, Um Ahmad,
er en kvinde, der bor på en sti i det nordlige Jordan.
Hun er fortvivlende fattige.
Hun er delvist blind, hendes mand kan ikke arbejde,
Hun har syv børn.
Men hvad hun kan, er at lave mad,
så hun er begyndt at lave mad for nogle grupper af vandrere
der kommer gennem landsbyen og nyder et måltid i hendes hjem.
De sidder på gulvet.
Hun har ikke engang en dug.
Hun laver det mest lækre mad
der er frisk fra krydderurterne i det omkringliggende landskab.
Så flere og flere vandrere er kommet,
og på det sidste er hun begyndt at tjene penge
til at støtte hendes familie.
Så hun fortalte vores team, hun sagde,
"I har gjort mig synlig
i en landsby, hvor folk engang var flove over
at se på mig. "
Der er dét potentiale Abrahams sti har.
Der er bogstaveligt talt hundredvis af disse former for fællesskaber
i hele Mellemøsten, på tværs af stien.
Potentialet er dybest set at ændre spillet.
Og hvis du vil ændre spillet, er du nødt til at ændre rammen,
den måde vi ser ting på--
at ændre rammen
fra fjendtlighed til gæstfrihed,
fra terrorisme til turisme.
og i den forstand, er Abrahams sti
en nøglespiller.
Lad mig bare vise dig én ting.
Jeg har en lille agern her
som jeg samlede op, mens jeg gik på stien
tidligere i år.
agernet er forbundet med egetræet, selvfølgelig --
vokser det op til et egetræ,
som er forbundet med Abraham.
Stien er lige nu ligesom et agern;
Det er stadig i sin tidlige fase.
hvordan ville det egetræ se ud?
altså, tænker jeg tilbage på min barndom,
en god del af hvilken tilbragte, efter at være født her i Chicago,
tilbragte jeg i Europa.
Hvis du havde været
i ruinerne af lad os sige, London
i 1945, eller Berlin,
og du havde sagt,
"Tres år fra nu,
vil dette være den mest fredlige og velstående del af planeten "
folk ville have troet
at du var fuldkommen sindssyg.
Men de gjorde det takket være en fælles identitet --Europa--
og en fælles økonomi.
Så mit spørgsmål er, hvis det kan gøres i Europa,
Hvorfor ikke i Mellemøsten?
Hvorfor ikke, takket være en fælles identitet,
som er historien om Abraham,
og takket være en fælles økonomi
der ville være baseret i stort omfang på turisme?
Så lad mig konkludere,
ved at sige, at i de sidste 35 år,
som jeg har arbejdet
i nogle af de mest farlige, vanskeligt og umedgørlig
konflikter rundt om i verden,
har jeg endnu ikke set en konflikt
som jeg følte kunne ikke ændres.
Det er ikke let, naturligvis,
men det er muligt.
Det blev gjort i Sydafrika.
Det blev gjort i Nordirland.
Det kan ske hvor som helst.
Det bare afhænger af os.
Det afhænger af at vi benytter den tredje side.
Så lad mig inviterer jer
til overveje at benytte den tredje side,
selv som et meget lille skridt.
Vi skal have en pause om et øjeblik.
Bare gå hen til nogen
der er fra en anden kultur, et andet land
en anden etnicitet, med en forskel,
og engager dem i en samtale; Lyt til dem.
Der er handlingen af den tredje side.
Det er at gå Abrahams vej.
Efter en TEDTalk,
Hvorfor ikke en TEDWalk?
Så lad mig bare forlade jer
med tre ting.
En er, hemmeligheden til fred
er den tredje side.
Den tredje side er os.
Hver og en af os,
kan med et enkelt skridt,
tage verden, kan bringe verden
et skridt nærmere til fred.
Der er et gammelt afrikansk ordsprog, der siger:
"Når spindelvævene forenes,
kan de sågar standse en løve."
Hvis vi er i stand til at forene
vores tredje-side spind af fred,
Kan vi endda standse krigs-løven.
Mange tak.
(Bifald)
Nun, das Thema "schwierige Verhandlungen"
erinnert mich an eine meiner Lieblingsgeschichten
aus dem Mittleren Osten,
über einen Mann, der seinen drei Söhnen 17 Kamele vererbte.
Und dem ersten Sohn hinterließ er die Hälfte der Kamele;
dem zweiten Sohn hinterließ er ein Drittel der Kamele;
und dem jüngsten Sohn hinterließ er ein Neuntel der Kamele.
Nun, die drei Söhne begannen zu verhandeln.
17 lässt sich nicht durch zwei teilen.
Es lässt sich nicht durch drei teilen.
Es lässt sich nicht durch neun teilen.
Die Bruderliebe wurde auf eine harte Probe gestellt.
Schließlich, aus Verzweiflung,
gingen sie und konsultierten eine weise alte Frau.
Die weise alte Frau dachte lange über ihr Problem nach,
und schließlich kam sie zurück und sagte:
"Nun, ich weiß nicht wie ich euch helfen kann,
aber, wenn ihr wollt, könnt ihr zumindest mein Kamel haben."
So hatten sie dann 18 Kamele.
Der erste Sohn nahm seine Hälfte - die Hälfte von 18 ist neun.
Der zweite Sohn nahm sein Drittel - ein Drittel von 18 ist sechs.
Der jüngtste Sohn nahm sein Neuntel -
ein Neuntel von 18 ist zwei.
Zusammen ergibt das 17.
Sie hatten ein Kamel über.
Sie gaben es der alten weisen Frau zurück.
(Gelächter)
Denken Sie jetzt einen Augenblick über die Geschichte nach.
Ich denke, sie ähnelt
einer Menge von schwierigen Verhandlungen, in die wir verwickelt werden.
Sie beginnen wie die 17 Kamele - ohne Lösungsweg.
Irgendwie müssen wir dann
einen Schritt zurücktreten, wie die weise alte Frau,
die Situation mit neuen Augen betrachten
und mit einem 18. Kamel aufwarten.
Das Finden des 18. Kamels in den Konflikten der Welt ist also
die Leidenschaft meines Lebens.
Im Grunde betrachte ich die Menschheit wie diese drei Brüder;
wir sind alle eine Familie.
Es ist wissenschaftlich erwiesen, dass
dank der Kommunikationsrevolution,
alle Völker dieses Planeten, alle 15.000 Völker,
miteinander verbunden sind.
Es ist eine große Familienzusammenkunft.
Und doch, wie bei allen Familienzusammenkünften,
ist nicht alles Friede und Freude.
Da gibt es eine Menge Konflikte.
Und die Frage ist,
wie gehen wir mit Streitigkeiten um?
Wie gehen wir mit unseren größten Streitigkeiten um,
in Anbetracht der menschlichen Neigung zu Konflikten
und des menschlichen Genies,
Waffen mit enormer Zerstörungskraft zu erfinden?
Das ist die Frage.
Während ich den größten Teil der letzen drei Jahrzehnte -
fast vier -
damit verbracht habe, die Welt zu bereisen und
und dabei versucht habe zu arbeiten, mich in Konflikten zu engagieren,
die von Jugoslawien zum Mittleren Osten,
von Tschetschenien nach Venezuela reichen,
einige der schwierigsten Konflikte auf diesem Planeten,
habe ich mir selbst diese Frage gestellt.
Und ich glaube, ich habe, in mancher Hinsicht, entdeckt,
was das Geheimnis für Frieden ist.
Es ist tatsächlich überraschend einfach.
Es ist nicht leicht, aber es ist einfach.
Es ist nicht einmal neu.
Es mag eine unserer ältesten menschlichen Erbschaften sein.
Das Geheimnis des Friedens sind wir.
Wir sind es, die handeln,
als umgebende Gemeinschaft
um jeden Konflikt herum,
die eine konstruktive Rolle übernehmen können.
Lassen Sie mich Ihnen eine Geschichte erzählen, ein Beispiel.
Vor ungefähr 20 Jahren war ich in Südafrika
und arbeitete mit den Parteien in diesem Konflikt
und ich hatte einen extra Monat
und verbrachte ihn damit,
mit einigen Gruppen der San-Buschmänner zu leben.
Ich war neugierig auf sie und auf die Art wie sie Konflikte lösten.
Weil sie im Grunde in den überlieferten Erinnerungen
Jäger und Sammler waren und
so ziemlich wie unsere Vorfahren
für ungefähr 99 Prozent der menschlichen Geschichte lebten.
All diese Männer haben giftige Pfeile, die sie zum Jagen benutzen --
absolut tödlich.
Wie gehen sie nun mit ihren Streitigkeiten um?
Nun, ich lernte,
dass, wann immer die Stimmung hochkocht in diesen Gemeinschaften,
jemand losgeht und die Giftpfeile draußen im Busch versteckt.
Und dann setzen sich alle in einen Kreis wie diesen,
und sie sitzen, und sie reden, und sie reden.
Es mag zwei Tage, drei Tage, vier Tage dauern,
aber sie hören nicht auf,
bevor sie eine Lösung finden,
oder besser sogar, eine Versöhnung.
Und falls die Stimmung immer noch zu angeheizt ist,
senden sie jemanden weg, um ein paar Verwandte zu besuchen
und um Zeit zum Abkühlen zu haben.
Nun, ich glaube, dieses System ist vermutlich
das System, das uns bis zu diesem Punkt hat überleben lassen,
in Anbetracht unserer menschlichen Neigungen.
Dieses System nenne ich die dritte Partei.
Weil, wenn Sie darüber nachdenken,
wie wir normalerweise über einen Konflikt denken, wie wir ihn beschreiben,
wir immer zwei Parteien haben.
Es sind die Araber gegen die Israeli, die Arbeiter gegen das Management,
Ehemann gegen Ehefrau, Republikaner gegen Demokraten,
aber was wir oft nicht sehen,
ist, dass es immer eine dritte Partei gibt.
Und die dritte Partei in einem Konflikt sind wir,
die umgebende Gemeinschaft,
sind die Freunde, die Verbündeten,
die Familienmitglieder, die Nachbarn.
Und wir können eine unglaublich konstruktive Rolle spielen.
Die vielleicht grundlegendste Art,
in der die dritte Partei helfen könnte,
ist die, die Parteien daran zu erinnern, was wirklich auf dem Spiel steht.
Zum Wohl der Kinder, zum Wohl der Familie,
zum Wohl der Gemeinschaft, zum Wohl der Zukunft,
lasst uns für einen Moment das Streiten stoppen und anfangen zu reden.
Denn es ist doch so,
dass wir, wenn wir in einem Konflikt stecken,
wir sehr schnell den Durchblick verlieren.
Es ist sehr einfach zu reagieren.
Menschen: Wir sind Reaktionsmaschinen.
Und wie man so sagt,
wenn du wütend bist, wirst du die beste Rede halten,
die du jemals bereuen wirst.
Und daran erinnert uns die dritte Partei.
Die dritte Partei hilft uns auf den Balkon zu gehen,
was eine Metapher für eine Perspektive ist,
von der aus wir unsere Augen auf den Preis richten können.
Ich möchte Ihnen eine kleine Geschichte aus meiner eigenen Verhandlungserfahrung erzählen.
Vor einigen Jahren war ich als Vermittler
in einigen sehr schwierigen Gesprächen
zwischen der Regierung von Russland
und der Regierung von Tschetschenien tätig.
Die Parteien führten Krieg, wie Sie wissen.
Wir haben uns in Den Haag getroffen,
im Friedenspalast,
im selben Raum, in dem der Kriegsverbrecherprozess für Jugoslawien
stattfand.
Die Gespräche hatten einen eher holprigen Start
als der Vizepräsident von Tschetschenien
damit anfing auf die Russen zu zeigen und sagte:
"Sie sollten direkt hier sitzen bleiben,
weil Ihnen der Prozess für Kriegsverbrechen gemacht werden wird."
So fuhr er fort, und dann wandte er sich an mich und sagte:
"Sie sind Amerikaner.
Schauen Sie sich an, was die Amerikaner in Puerto Rico machen."
Und meine Gedanken fingen an zu rasen. "Puerto Rico? Was weiß ich über Puerto Rico?"
Ich begann zu reagieren,
aber dann versuchte ich mich daran zu erinnern, auf den Balkon zu gehen.
Und als dann er pausierte,
und alle wegen einer Antwort zu mir schauten,
konnte ich ihm von der Balkonperspektive aus für seine Ausführung danken
und sagen: "Ich schätze die Kritik an meinem Land
und ich nehme es als Zeichen, dass wir unter Freunden sind
und offen miteinander sprechen können.
Und wir sind nicht hier um über Puerto Rico oder die Vergangenheit zu reden.
Wir sind hier um zu sehen, ob wir einen Weg finden,
um das Leiden und Blutvergießen in Tschetschenien zu stoppen."
Das Gespräch ging wieder zum Thema zurück.
Das ist die Rolle der dritten Partei,
den Streitenden zu helfen auf den Balkon zu gehen.
Jetzt möchte ich Sie für einen Moment mitnehmen
zu dem, was überwiegend als der schwierigste Konflikt dieser Welt
oder als der unlösbarste Konflikt angesehen wird,
zum Mittleren Osten.
Die Frage ist: Wo ist die dritte Partei dort?
Wie können wir möglicherweise auf den Balkon gehen?
Nun ich gebe nicht vor, die Antwort zum
Konflikt im Mittleren Osten zu kennen,
aber ich denke, ich weiß einen ersten Schritt,
buchstäblich einen ersten Schritt,
etwas, das jeder von uns als Teil der dritten Partei tun könnte.
Aber lassen Sie mich Ihnen erst eine Frage stellen.
Wieviele von Ihnen
haben sich in den letzten Jahren
irgendwann mal selbst dabei ertappt, sich Sorgen um den Mittleren Osten zu machen
und sich zu fragen was irgend jemand tun könnte?
Nur aus Neugier, wie viele von Ihnen?
Okay, die große Mehrheit von uns.
Und hier sind wir so weit davon weg.
Warum beachten wir diesen Konflikt so sehr?
Ist es die Anzahl der Toten?
Es gibt hundertmal mehr Menschen, die in
einem Konflikt in Afrika sterben als im Mittleren Osten.
Nein, es ist aufgrund der Geschichte,
weil wir uns alle persönlich in dieser
Geschichte involviert finden.
Ob wir Christen, Moslems oder Juden,
religiös oder nicht religiös sind,
wir fühlen uns, als ob für uns persönlich davon was abhinge.
Geschichten bedeuten etwas. Als Anthropologe weiß ich das.
Wir benutzen Geschichten, um Wissen weiter zu geben.
Sie geben unserem Leben Bedeutung.
Das ist es, was wir hier machen bei TED, wir erzählen Geschichten.
Geschichten sind der Schlüssel.
Und so ist meine Frage,
ja, lassen Sie es uns versuchen und die Politik
dort im Mittleren Osten auflösen,
aber lassen Sie uns auch einen Blick auf die Geschichte werfen.
Lassen Sie uns versuchen an die Wurzel des Ganzen zu kommen.
Lassen Sie uns sehen, ob wir die dritte Partei hier anwenden können.
Was würde das heißen? Was ist die Geschichte dort?
Nun, als Anthropologen wissen wir,
dass jede Kultur ihre Ursprungsgeschichte hat.
Was ist die Ursprungsgeschichte des Mittleren Ostens?
In einem Satz, es ist diese:
Vor 4.000 Jahren wanderten ein Mann und
seine Familie quer durch den Mittleren Osten
und die Welt war danach nie wieder dieselbe.
Dieser Mann war natürlich
Abraham.
Und er stand für Einheit,
die Einheit der Familie.
Er ist der Vater von uns allen.
Aber es ist nicht nur wofür er stand, es ist seine Botschaft, die zählt.
Seine Botschaft war grundsätzlich auch Einheit,
die Verbundenheit von allem und die Einheit von allem.
Und sein grundlegender Wert war Respekt,
war Freundlichkeit gegenüber Fremden.
Das ist es, wofür er bekannt ist, seine Gastfreundschaft.
So ist er in diesem Sinne
eine symbolische dritte Partei
im Mittleren Osten.
Er ist derjenige, der uns daran erinnert,
dass wir alle Teil eines größeren Ganzen sind.
Nun, wie würden Sie ---
denken Sie jetzt für einen Moment darüber nach.
Heute sehen wir die Geißel des Terrorismus.
Was ist Terrorismus?
Terrorismus ist im Grunde, einen unschuldigen Fremden zu nehmen
und ihn wie einen Feind zu behandeln, den man tötet,
um Angst zu erzeugen.
Was ist das Gegenteil von Terrorismus?
Es ist einen unschuldigen Fremden zu nehmen
und ihn wie einen Freund zu behandeln,
den Sie in Ihr Haus einladen,
um Verständnis zu säen und zu erschaffen,
oder Respekt oder Liebe.
Was wäre, wenn
Sie die Geschichte von Abraham nehmen,
die eine Geschichte über die dritte Partei ist,
was wäre, wenn dies,
weil Abraham für Gastfreundschaft steht --
was wäre, wenn dies das Gegenmittel zu Terrorismus sein könnte?
Was wäre, wenn dies der Impfstoff
zum Schutz vor religiöser Intoleranz wäre?
Wie würden Sie diese Geschichte zum Leben erwecken?
Nun, es reicht nicht eine Geschichte zu erzählen,
die überzeugend ist --
denn Menschen müssen diese Geschichte erleben.
Sie müssen in der Lage sein, die Geschichte zu leben. Wie würden Sie das tun?
Das fiel mir ein, als ich darüber nachdachte, wie Sie das tun könnten.
Und das ist es, was zu dem ersten Schritt hier führt.
Denn Sie sollten ganz einfach
einen Spaziergang machen.
Sie machen einen Spaziergang auf den Spuren Abrahams.
Sie folgen Abrahams Fußabdrücken.
Weil Spazierengehen wirklich richtig machtvoll ist.
Wissen Sie, für Anthropologen ist das Gehen das, was uns menschlich machte.
Es ist komisch, wenn Sie gehen,
gehen Sie Seite an Seite
in die gleiche gemeinsame Richtung.
Nun, wenn ich zu Ihnen kommen würde, Ihnen gegenüber stünde
und so Ihnen so nahe käme,
würden Sie sich bedroht fühlen.
Aber wenn ich neben Ihnen, Schulter and Schulter, gehen würde,
unsere Schultern sich vielleicht sogar berührten,
ist es kein Problem.
Wer kämpft, während er geht?
Das ist der Grund, warum Menschen während Verhandlungen,
wenn die Dinge schwierig werden, im Wald spazierengehen.
So kam mir die Idee,
wie es wäre, einen Weg,
eine Route zu initiieren --
denken Sie an die Seidenstraße, denken Sie den Appalachian Trail -
der den Fußspuren von
Abraham folgt.
Die Leute sagten: "Das ist verrückt. Das kannst du nicht.
Du kannst nicht den Fußspuren Abrahams folgen. Das ist zu unsicher.
Du mußt all die Grenzen überqueren.
Er geht durch 10 verschiedene Länder im Mittleren Osten,
weil er sie alle vereint."
Und dann haben wir die Idee in Harvard untersucht.
Wir machten unsere Sorgfaltigkeitsprüfung.
Und dann, vor einigen Jahren, entschied eine Gruppe von uns,
ungefähr 25 von uns aus circa 10 verschiedenen Ländern,
zu sehen, ob wir den Fußspuren Abrahams folgen könnten,
ausgehend von seinem Geburtsort in der Stadt Urfa
in der Südtürkei, Nordmesopotamien.
Dann nahmen wir den Bus und machten einige Wanderungen
und gingen nach Harran,
wo, nach der Bibel, er sich auf den Weg seiner Reise machte.
Dann überquerten wir die Grenze nach Syrien, gingen nach Aleppo,
welches, wie es sich herausstellte, nach Abraham benannt ist.
Wir gingen nach Damaskus,
das eine lange Geschichte hat, die mit Abraham verbunden ist.
Dann kamen wir nach Nordjordanien,
nach Jerusalem,
wo alles sich um Abraham dreht, nach Bethlehem
und schließlich zu dem Ort wo er begraben ist
in Hebron.
Gewissermaßen gingen wir also von der Geburtsstätte zu Begräbnisstätte.
Wir zeigten, dass es möglich war. Es war eine unglaubliche Reise.
Lassen Sie mich Ihnen eine Frage stellen.
Wie viele von Ihnen haben die Erfahrung gemacht
in einer fremden Nachbarschaft
oder einem fremden Land zu sein
und ein ganz Fremder, vollkommen Fremder
kommt zu Ihnen und gibt Ihnen etwas Freundlichkeit,
lädt Sie vielleicht zu sich nach Hause ein, gibt Ihnen ein Getränk,
gibt Ihnen Kaffee, gibt Ihnen eine Mahlzeit?
Wie viele von Ihnen haben jemals diese Erfahrung gemacht?
Das ist das Wesentliche
auf Abrahams Weg.
Aber genau das entdecken Sie, wenn Sie in die Dörfer im Mittleren Osten gehen,
wo Sie Feindseligkeiten erwarten
und die unglaublichste Gastfreundschaft erleben,
alles mit Abraham verbunden.
"Im Namen von Vater Abraham,
lassen Sie mich Ihnen etwas Essen anbieten."
Wir entdeckten also,
dass Abraham nicht nur eine Figur aus einem Buch für diese Menschen ist,
er ist lebendig, er ist eine lebendige Präsenz.
Und um eine lange Geschichte kurz zu machen,
in den letzten Jahren haben nun
tausende von Menschen
begonnen, Teile des Wegs von Abraham im
Mittleren Osten zu gehen
und die Gastfreundschaft der Menschen dort zu genießen.
Sie haben anfangen zu gehen,
in Israel und Palästina,
in Jordanien, in der Türkei, in Syrien.
Es ist eine überwältigende Erfahrung.
Männer, Frauen, junge Menschen, alte Menschen --
tatsächlich mehr Frauen als Männer, interessanterweise.
Für Menschen, die nicht mitlaufen können,
die augenblicklich nicht in der Lage sind dorthin zu kommen,
haben Menschen angefangen, Läufe
in Städten, in ihren eigenen Gemeinschaften zu organisieren.
In Cincinnati, zum Beispiel, wurde ein Lauf
von einer Kirche zu einer Moschee zu einer Synagoge organisiert
und alle hatten ein Abraham-Essen zusammen.
Es war Abrahams-Weg-Tag.
In Sao Paulo, Brasilien, ist es eine jährliche Veranstaltung geworden,
bei dem tausende von Menschen laufen,
auf einem virtuellen Abrahams-Weg-Lauf,
der verschiedene Gemeinschaften miteinander verbindet.
Die Medien lieben es, sie verehren es geradezu.
Sie überhäufen es mit Aufmerksamkeit,
weil es visuell ist
und das verbreitet die Idee,
die Idee von abrahamischer Gastfreundlichkeit,
von Freundlichkeit gegenüber Fremden.
Und gerade vor ein paar Wochen
gab es eine Geschichte im NPR (nationalen öffentlichen Radio) darüber.
Letzten Monat
gab es einen Artikel im Guardian,
im Manchester Guardian, darüber ---
auf zwei ganzen Seiten.
Und sie zitierten einen Bewohner,
der sagte: "Dieser Lauf verbindet uns mit der Welt."
Er sagte, dass es wie ein Licht war, das in ihrem Leben angegangen ist.
Es brachte uns Hoffnung.
Und genau darum geht es.
Aber es geht nicht nur um Psychologie,
es geht um Wirtschaft,
weil die Menschen bei bei ihrer Wanderung Geld ausgeben.
Und diese Frau hier, Um Ahmad,
ist eine Frau, die am Weg in Nordjordanien lebt.
Sie ist unglaublich arm.
Sie ist teilweise blind, ihr Mann kann nicht arbeiten,
sie hat sieben Kinder.
Aber was sie kann, ist kochen.
Und so hat sie angefangen, für einige Gruppen von Wanderern zu kochen,
die durch ihr Dorf kommen und bei ihr zu Hause eine Mahlzeit einnehmen.
Sie sitzen auf dem Boden.
Sie hat nicht einmal ein Tischtuch.
Sie macht das leckerste Essen,
frisch mit Kräutern aus der Umgebung.
Und so kamen mehr und mehr Wanderer.
Und seit kurzem hat sie nun ein Einkommen,
um ihre Familie zu unterstützen.
Und deshalb sagte sie unserem Team dort, sie sagte:
"Sie haben mich sichtbar gemacht,
in einem Dorf, in dem die Menschen sich früher
geschämt haben, mich anzusehen."
Das ist das Potenzial von Abrahams Weg.
Es gibt buchstäblich hunderte von diesen Gemeinschaften
im Mittleren Osten, entlang des Weges.
Das Potenzial liegt im Grunde darin, die Spielregeln zu ändern.
Und um die Spielregeln zu ändern, müssen Sie den Rahmen ändern,
wie wir die Dinge sehen --
um den Rahmen zu verändern
von Feindschaft zu Gastfreundschaft,
von Terrorismus zu Tourismus.
Und in diesem Sinn ist Abrahams Weg
ein Spielregel-Veränderer.
Lassen Sie mich Ihnen etwas zeigen.
Ich habe hier eine kleine Eichel,
die ich aufhob, als ich früher in diesem Jahr
auf dem Weg ging.
Nun, die Eichel ist natürlich assoziiert mit dem Eichenbaum -
wächst zu einem Eichenbaum,
der mit Abraham assoziiert ist.
Der Weg ist im Augenblick wie diese Eichel;
er ist noch in der frühen Phase.
Wie würde der Eichenbaum aussehen?
Nun, ich denke zurück an meine Kindheit,
die ich, nachdem ich hier in Chicago zur Welt kam, zu einen guten Teil
in Europa verbracht habe.
Wenn Sie in
den Ruinen von, sagen wir London
in 1945 oder Berlin gewesen wären,
und Sie hätten gesagt:
"In 60 Jahren von jetzt an
wird dies der friedlichste, wohlhabendste Teil des Planeten sein",
hätten die Menschen
sie für nachgewiesen verrückt gehalten.
Aber sie haben es dank einer gemeinsamen Identität - Europa -
und einer gemeinsamen Wirtschaft geschafft.
Meine Frage ist also, wenn es in Europa erreicht werden kann,
warum dann nicht im Mittleren Osten?
Warum nicht mit Hilfe einer gemeinsamen Identität --
welche die Geschichte von Abraham ist --
und mit Hilfe einer gemeinsamen Wirtschaft,
die zu einem guten Teil auf Tourismus basiert?
Lassen Sie mich dann also schließen,
indem ich sage, dass ich in den
35 Jahren, in denen ich mit einigen
der gefährlichsten, schwierigsten und unlösbarsten
Konflikte rund um den Globus gearbeitet habe,
ich erst noch den Konflikt sehen muss,
von dem ich das Gefühl habe, dass er nicht verändert werden könnte.
Es ist natürlich nicht einfach,
aber es ist möglich.
Es geschah in Südafrika.
Es geschah in Nordirland.
Es könnte überall geschehen.
Es hängt einfach von uns ab.
Es hängt davon ab, dass wir die dritte Partei ergreifen.
Also, lassen Sie mich Sie einladen,
darüber nachzudenken, zur dritten Partei zu werden,
selbst als einen sehr kleinen Schritt.
Wir werden gleich eine Pause einlegen.
Gehen Sie einfach auf jemanden zu,
mit einer anderen Kultur, aus einem anderen Land,
mit einer anderen Ethnizität, der irgendwie anders ist
und verwickeln Sie ihn in ein Gespräch; hören Sie ihm zu.
Das ist ein Akt der dritten Partei.
Das ist Abrahams Weg gehen.
Nach einem TED Vortrag,
warum keinen TED Spaziergang?
Also lassen Sie mich Sie nun mit
drei Dingen verlassen.
Eins ist, das Geheimnis des Friedens
ist die dritte Partei.
Die dritte Partei sind wir,
jeder von uns,
kann mit einem einzigen Schritt,
die Welt nehmen, kann die Welt ein Stück
näher zum Frieden bringen.
Es gibt ein altes afrikanisches Sprichwort, das so geht:
"Wenn Spinnennetze sich vereinigen,
können Sie sogar einen Löwen festhalten."
Wenn wir in der Lage sind,
unsere Friedensnetze der dritten Partei zu vereinigen,
können wir sogar den Löwen des Krieges festhalten.
Vielen Dank.
(Applaus)
Το θέμα της δύσκολης διαπραγματεύσης
μου θυμίζει μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες
από τη Μέση Ανατολή,
Ενός άντρα που άφησε
στους τρεις γιους του 17 καμήλες.
Και στον πρώτο γιο,
άφησε τις μισές καμήλες,
στον δεύτερο γιο άφησε
το ένα τρίτο από τις καμήλες,
και στον μικρότερο γιο άφησε
το ένα ένατο από τις καμήλες.
Οι τρεις γιοί λοιπόν
μπήκαν σε διαπραγμάτευση.
Ο αριθμός 17 δεν διαιρείται με το δύο.
Δεν διαιρείται με το τρία.
Δεν διαιρείται με το εννιά.
Τα αδερφικά αίματα άρχισαν να ανάβουν.
Τέλος, έχοντας φτάσει σε απόγνωση,
πήγαν και συμβουλεύτηκαν
μια σοφή γριά γυναίκα.
Η σοφή γριά σκέφτηκε
το πρόβλημά τους για πολλή ώρα.
και τελικά επέστρεψε και είπε
«Λοιπόν, δεν ξέρω αν μπορώ να σας βοηθήσω,
αλλά τουλάχιστον, αν θέλετε,
σας δίνω τη δική μου καμήλα».
Έτσι τώρα είχαν 18 καμήλες.
Ο πρώτος γιος πήρε το μερίδιό του
- το μισό του 18 είναι το εννιά,
Ο δεύτερος γιος πήρε το ένα τρίτο
- το ένα τρίτο του 18 είναι έξι.
Ο μικρότερος γιος πήρε το ένα ένατο-
το ένα ένατο του 18 είναι δύο.
Το σύνολο μας κάνει 17.
Τους περίσσευε και μία καμήλα.
Την επέστρεψαν στην σοφή γριούλα.
(Γέλια)
Εάν σκεφτεί κανείς
για ένα λεπτό αυτή την ιστορία,
νομίζω ότι μοιάζει πολύ
με τις δύσκολες διαπραγματεύσεις
στις οποίες εμπλεκόμαστε.
Ξεκινούν σαν τις 17 καμήλες,
δεν υπάρχει κανένας τρόπος να τις λύσουμε.
Μέ κάποιον τρόπο πρέπει
να κάνουμε ένα βήμα πίσω από αυτές
τις καταστάσεις, όπως η σοφή γριά γυναίκα,
να κοιτάξουμε την κατάσταση
με φρέσκια ματιά
και να βρούμε την 18η καμήλα.
Το να βρίσκω την 18η καμήλα
στις συγκρούσεις του πλανήτη
υπήρξε το πάθος της ζωής μου.
Βασικά βλέπω την ανθρωπότητα κάπως σαν αυτούς τους τρεις αδερφούς
είμαστε όλοι μια οικογένεια.
Αυτό το γνωρίζουμε επιστημονικά και
χάρη στην επανάσταση στις επικοινωνίες,
όλες οι φυλές του πλανήτη, και οι 15000 φυλές,
βρίσκονται σε επαφή η μία με την άλλη.
Είναι μια μεγάλη οικογενειακή συγκέντρωση.
Αλλά παρόλα αυτά, όπως σε πολλές οικογενειακές συγκεντρώσεις,
δεν είναι όλα ειρηνικά και ανάλαφρα.
Υπάρχουν πολλές συγκρούσεις.
Και το ερώτημα είναι,
πώς διαχειριζόμαστε τις διαφορές μας;
Πώς διαχειριζόμαστε τις βαθύτερες διαφορές μας,
με δεδομένη την ανθρώπινη τάση για σύγκρουση
και την ανθρώπινη εφευρετικότητα
όσον αφορά όπλα τεραστίων διαστάσεων καταστροφής;
Αυτό είναι το ερώτημα.
Καθώς έχω περάσει τις τρεις τελευταίες δεκαετίες της ζωής μου
-σχεδόν τέσσερις-
ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο,
προσπαθώντας να δουλεύω, εμπλεκόμενος σε συγκρούσεις
από την Γιουγκοσλαβία μέχρι την Μέση Ανατολή
από την Τσετσενία ως την Βενεζουέλα,
ορισμένες από τις πιο δύσκολες συγκρούσεις στον πλανήτη,
έκανα συχνά αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου.
Και νομίζω ότι βρήκα, κατά κάποιον τρόπο,
ποιο είναι το μυστικό για την ειρήνη.
Στην πραγματικότητα είναι εντυπωσιακά απλό.
Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι απλό.
Δεν είναι καν καινούριο.
Μπορεί να είναι ένα από τα αρχαιότερα ανθρώπινα κληροδοτήματα.
Το μυστικό για την ειρήνη είμαστε εμείς.
Εμείς που λειτουργούμε
ως η περιβάλλουσα κοινότητα
γύρω από οποιαδήποτε διαμάχη,
που μπορούμε να παίξουμε έναν εποικοδομητικό ρόλο.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα με μια ιστορία.
Πριν από 20 περίπου χρόνια ήμουν στη Νότιο Αφρική
και δούλευα με τις δυο πλευρές εκείνης της σύγκρουσης
είχα έναν επιπλέον μήνα
κι έτσι πέρασα κάποιο χρόνο ζώντας
με αρκετές ομάδες της φυλής των Βουσμάνων.
Είχα περιέργεια να τους μάθω, να μάθω και τον τρόπο που λύνουν τις διαφορές τους
Γιατί, στο κάτω κάτω, για όσο καιρό θυμούνται,
ήταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες
και ζούσαν πάνω-κάτω όπως οι πρόγονοί μας
για το 99 τοις εκατό της ανθρώπινης ιστορίας.
Όλοι οι άντρες, λοιπόν, έχουν δηλητηριασμένα βέλη που χρησιμοποιούν για κυνήγι
απόλυτα θανατηφόρα.
Πώς λύνουν λοιπόν τις διαφορές τους;
Αυτό λοιπόν που έμαθα
είναι ότι ό,τι και να συμβεί σε αυτές τις κοινότητες,
κάποιος πηγαίνει και κρύβει τα δηλητηριασμένα βέλη στο δάσος,
και μετά κάθονται όλοι γύρω γύρω κυκλικά κάπως έτσι,
και κάθονται και μιλάνε και μιλάνε.
Μπορεί να πάρει δύο, τρείς ή τέσσερις ημέρες,
αλλά δεν σταματούν
μέχρι να βρουν μια λύση,
ή ακόμα καλύτερα ένα συμβιβασμό.
Και αν τα πνεύματα εξακολουθήσουν να είναι οξυμένα
τότε στέλνουν κάποιον μακριά να επισκεφτεί άλλους συγγενείς
για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
Αυτό λοιπόν το σύστημα
είναι νομίζω ίσως το σύστημα που μας κράτησε ζωντανούς μέχρι σήμερα,
με δεδομένη την ανθρώπινη φύση.
Αυτό το σύστημα, το αποκαλώ τρίτη πλευρά.
Γιατί αν το σκεφτεί κανείς,
γενικά όταν σκεφτόμαστε διαμάχη, όταν την περιγράφουμε,
υπάρχουν συνήθως δύο πλευρές.
Είναι οι Άραβες εναντίον των Ισραηλινών, οι εργαζόμενοι εναντίον των διευθυντών
ο σύζυγος εναντίον της συζύγου, οι Ρεπουμπλικάνοι εναντίον των Δημοκρατικών
αλλά αυτό που δεν βλέπουμε συχνά
είναι ότι πάντα υπάρχει μια τρίτη πλευρά.
Και η τρίτη πλευρά της διαμάχης είμαστε εμείς,
είναι η περιβάλλουσα κοινότητα,
είναι οι φίλοι, οι σύμμαχοι,
τα μέλη της οικογένειας, οι γείτονες.
Και μπορούμε να παίξουμε έναν ιδιαίτερα εποικοδομητικό ρόλο.
Ίσως ο πιο θεμελιώδης τρόπος
με τον οποίο μπορεί η τρίτη πλευρά να βοηθήσει
είναι να υπενθυμίσει στις δύο πλευρές αυτό που πραγματικά διακυβεύεται.
Για το καλό των παιδιών, για το καλό της οικογένειας,
για το καλό της κοινότητας, για το καλό του μέλλοντος,
ας σταματήσουμε να μαλώνουμε για ένα λεπτό κι ας αρχίσουμε να μιλάμε.
Γιατί το θέμα είναι
ότι όταν εμπλεκόμαστε σε διαμάχη
είναι πολύ εύκολο να χάσουμε την προοπτική μας.
Είναι πολύ εύκολο να αντιδράσουμε.
Τα ανθρώπινα πλάσματα είμαστε μηχανές αντίδρασης.
Και όπως λέει μια παροιμία,
όταν είσαι θυμωμένος, θα βγάλεις τον καλύτερο λόγο
που θα πάρεις ποτέ πίσω.
Κι έτσι η τρίτη πλευρά μας το υπενθυμίζει αυτό.
Η τρίτη πλευρά μας βοηθάει να πάμε στο μπαλκόνι,
το οποίο είναι μια μεταφορά που χρησιμοποιώ ως ένα μέρος προοπτικής
όπου μπορούμε να εστιάσουμε στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Αφήστε με να σας πω μια ιστορία από την δική μου διαπραγματευτική εμπειρία.
Πριν απο μερικά χρόνια, συμμετείχα ως διαμεσολαβητής
σε κάποιες πολύ δύσκολες συζητήσεις
μεταξύ των ηγετών της Ρωσίας
και των ηγετών της Τσετσενίας.
Όπως ξέρετε, υπήρχε μεταξύ τους πόλεμος.
Και συναντηθήκαμε στην Χάγη
στο Μέγαρο του Διεθνούς Δικαστηρίου
στην ίδια αίθουσα όπου λάμβανε χώρα
το δικαστήριο για τα εγκλήματα πολέμου στην Γιουγκοσλαβία.
Και οι συζητήσεις ξεκίνησαν κάπως άσχημα
όταν ο αντιπρόεδρος της Τσετσενίας
ξεκίνησε δείχνοντας τους Ρώσους και λέγοντας,
"Θα πρέπει να μείνετε στις θέσεις σας,
γιατί θα δικαστείτε για εγκλήματα πολέμου."
Και μετά συνέχισε, κι ύστερα γύρισε σε μένα και μου είπε,
"Είσαι Αμερικανός.
Κοίταξε τι κάνετε εσείς οι Αμερικανοί στο Πουέρτο Ρίκο."
Και το μυαλό άρχισε να τρέχει, "Πουέρτο Ρίκο, τι ξέρω για το Πουέρτο Ρίκο;"
Άρχισα να αντιδρώ,
αλλά μετά προσπάθησα να θυμηθώ να πάω στο μπαλκόνι.
Και μετά έκανε μια παύση,
και όλοι κοίταξαν εμένα για να δώσω μια απάντηση,
με τη νέα αυτή προοπτική, μπόρεσα να τον ευχαριστήσω για τις παρατηρήσεις του
και να πω, "Εκτιμώ την κριτική σας για την χώρα μου,
και την εκλαμβάνω ως ένα σημάδι ότι βρισκόμαστε μεταξύ φίλων
που μπορούν και μιλούν ανοιχτά ο ένας στον άλλον.
Αλλά εδώ δεν ήρθαμε για να μιλήσουμε για το Πουέρτο Ρίκο ή το παρελθόν.
Είμαστε εδώ για δούμε αν μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο
να σταματήσουμε τον πόνο και την αιματοχυσία στην Τσετσενία."
Η συζήτηση επανήλθε στην σωστή πορεία.
Αυτός είναι ο ρόλος της τρίτης πλευράς,
να βοηθήσει τα δύο μέρη να πάνε στο μπαλκόνι.
Τώρα αφήστε με να σας πάω για ένα λεπτό
σε αυτό που θεωρείται ευρέως ως η πιο δύσκολη διαμάχη στον κόσμο,
ή η πιο αδιέξοδη διαμάχη,
τη Μέση Ανατολή.
Το ερώτημα είναι: ποιά είναι εδώ η τρίτη πλευρά;
Πώς μπορούμε να πάμε στο μπαλκόνι;
Δεν θα ισχυριστώ ότι έχω την απάντηση
στο Μεσανατολικό,
αλλά νομίζω ότι έχω ένα πρώτο βήμα,
κυριολεκτικά ένα πρώτο βήμα,
κάτι που ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να κάνει ως η τρίτη πλευρά.
Επιτρέψτε μου να σας κάνω πρώτα μία ερώτηση.
Πόσοι από εσάς
τα τελευταία χρόνια
βρεθήκατε στν θέση να ανησυχείτε για την Μέση Ανατολή
και να αναρωτιέστε τί θα μπορούσατε να κάνετε;
Απλώς από περιέργεια, πόσοι από εσάς;
Εντάξει, οι περισσότεροι από εμάς.
Κι εδώ, που είμαστε τόσο μακριά.
Γιατί δίνουμε τόση πολλή προσοχή σε αυτή την διαμάχη;
Λόγω του μεγάλου αριθμού των νεκρών;
Εκατοντάδες φορές περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν
σε συγκρούσεις στην Αφρική απ΄ό,τι στην Μέση Ανατολή.
Όχι, λόγω της ιστορίας,
επειδή αισθανόμαστε προσωπικά μπλεγμένοι
σε αυτή την ιστορία.
Ανεξάρτητα εάν είμαστε Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι ή Εβραίοι
θρησκευόμενοι ή όχι,
αισθανόμαστε ότι έχουμε ένα προσωπικό μερίδιο σε αυτή.
Οι ιστορίες μετράνε. Το γνωρίζω αυτό ως ανθρωπολόγος.
Οι ιστορίες είναι το μέσο που χρησιμοποιούμε για να μεταδώσουμε γνώση.
Δίνουν νόημα στις ζωές μας.
Αυτό κάνουμε εδώ στο TED, αφηγούμαστε ιστορίες.
Οι ιστορίες είναι το κλειδί.
Η ερώτησή μου λοιπόν είναι,
ναι, ας προσπαθήσουμε να λύσουμε τα πολιτικά ζητήματα
εκεί στη Μέση Ανατολή,
αλλά ας κοιτάξουμε προσεκτικά και την ιστορία.
Ας προσπαθήσουμε να φτάσουμε στις ρίζες του ζητήματος.
Ας δούμε αν μπορούμε να εφαρμόσουμε εδώ την τρίτη πλευρά.
Τι θα σήμαινε αυτό; Ποιά είναι η ιστορία;
Ως ανθρωπολόγοι ξέρουμε
ότι κάθε πολιτισμός έχει μια ιστορία καταγωγής.
Ποιά είναι η ιστορία καταγωγής της Μέσης Ανατολής;
Σε μια φράση, είναι:
4000 χρόνια πριν, ένας άντρας και η οικογένειά του
διέσχισαν τη Μέση Ανατολή
και ο κόσμος άλλαξε για πάντα.
Αυτός ο άντρας φυσικά
ήταν ο Αβραάμ.
Και η βασική αρχή του ήταν η ενότητα,
η ενότητα της οικογένειάς του.
Είναι ο πατέρας όλων μας.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για την βασική αρχή του, είναι και το μήνυμά του.
Το βασικό του μήνυμα ήταν και πάλι ενότητα,
η διασύνδεση και η ενότητα όλων των πραγμάτων.
Και η βασική του αξία ήταν ο σεβασμός,
η καλοσύνη προς τους ξένους.
Για αυτο είναι γνωστός, για τη φιλοξενία του.
Κι έτσι, υπό αυτή την έννοια,
αποτελεί συμβολικά μια τρίτη πλευρά
για τη Μέση Ανατολή.
Είναι αυτός που μας υπενθυμίζει
ότι ανήκουμε όλοι σε ένα ευρύτερο σύνολο.
Πώς λοιπόν θα-
σκεφτείτε το λίγο για ένα λεπτό.
Σήμερα αντιμετωπίζουμε τη μάστιγα της τρομοκρατίας.
Τι είναι η τρομοκρατία;
Η τρομοκρατία είναι βασικά το να παίρνεις έναν αθώο ξένο
και να του φέρεσαι ως εχθρό που σκοτώνεις,
έτσι ώστε να δημιουργήσεις τρόμο.
Ποιό είναι το αντίθετο της τρομοκρατίας
Είναι το να παίρνεις έναν αθώο ξένο
και να τον αντιμετωπίζεις ως φίλο
τον οποίο καλωσορίζεις στο σπίτι σου
έτσι ώστε να καλλιεργήσεις κατανόηση,
ή σεβασμό, ή αγάπη.
Τι θα γινόταν λοιπόν
αν έπαιρνε κανείς την ιστορία του Αβραάμ,
η οποία είναι η ιστορία μιας τρίτης πλευράς,
τι θα γινόταν αν -
γιατί ο Αβραάμ συμβολίζει την φιλοξενία-
τι θα γινόταν αν αυτό αποτελούσε το αντίδοτο στην τρομοκρατία;
Τι θα γινόταν αν μπορούσε να αποτελέσει ένα εμβόλιο
ενάντια στην θρησκευτική μισαλλοδοξία;
Πώς θα γινόταν αυτή η ιστορία πραγματικότητα;
Δεν αρκεί πια να πει κανείς μια ιστορία
-όσο κι αν αυτό είναι ισχυρό-
αλλά οι άνθρωποι πρέπει να βιώσουν την ιστορία.
Πρέπει να μπορούν να ζήσουν την ιστορία. Πώς θα γινόταν αυτό;
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου σχετικά με αυτό το ζήτημα.
Κι έτσι φτάσαμε στο πρώτο βήμα εδώ.
Γιατί ο απλός τρόπος για να το κάνεις
είναι να κάνεις έναν περίπατο.
Πηγαίνεις για μια βόλτα στα βήματα του Αβραάμ.
Ξαναζείς τα βήματα του Αβραάμ.
Γιατί το περπάτημα έχει πραγματική δύναμη.
Ξέρετε, μιλώντας ως ανθρωπολόγος, το περπάτημα μας έκανε ανθρώπους.
Είναι αστείο, όταν περπατάς,
περπατάς δίπλα δίπλα
προς την ίδια κοινή κατεύθυνση.
Αν ερχόμουν μπροστά σου κατά πρόσωπο
κι ερχόμουν τόσο κοντά σου,
θα αισθανόσουν απειλούμενος.
Αλλά αν περπατάς δίπλα-δίπλα,
ακόμα και ακουμπώντας τους ώμους,
δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ποιός τσακώνεται καθώς περπατάει;
Γι'αυτό και στις διαπραγματεύσεις, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν,
οι άνθρωποι πηγαίνουν μια βόλτα στο δάσος.
Κι έτσι μου ήρθε η ιδέα
να δημιουργήσουμε την έμπνευση
για μια διαδρομή, μια πορεία
σκεφτείτε τον δρόμο του μεταξιού, τη διαδρομή στα Απαλάχια όρη
που μοιάζουν με τα βήματα
του Αβραάμ.
Πολλοί είπαν, "Αυτό είναι τρελό. Δεν μπορείς να το κάνεις.
Δεν μπορείς να ακολουθήσεις τα βήματα του Αβραάμ. Είναι πολύ επικίνδυνο.
Θα πρέπει να διασχίσεις όλα αυτά τα σύνορα.
Περνάει από 10 διαφορετικές χώρες της Μέσης Ανατολής,
γιατί τις ενώνει μεταξύ τους."
Κι έτσι μελετήσαμε την ιδέα στο Χάρβαρντ.
Κάναμε την απαραίτητη προεργασία.
Και μερικά χρόνια πριν, μια ομάδα από εμάς,
περίπου 25 άτομα από 10 διαφορετικές χώρες,
αποφασίσαμε να δούμε αν θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε τα βήματα του Αβραάμ,
πηγαίνοντας από την αρχική του γενέτειρα στην πόλη της Ούρφα
στη Νότια Τουρκία, Βόρεια Μεσοποταμία.
Κι έπειτα πήραμε ένα λεωφορείο και κάναμε μερικές βόλτες
και πήγαμε στο Χαρράν,
όπου, κατά την Βίβλο, ξεκινάει το ταξίδι του.
Μετά διασχίσαμε τα σύνορα με την Συρία, πήγαμε στο Αλέππο,
το οποίο μάλιστα πήρε το όνομά του από τον Αβραάμ.
Πήγαμε στη Δαμασκό,
μια πόλη που συνδέεται από την αρχαιότητα με τον Αβραάμ.
Μετά πήγαμε στη Βόρειο Ιορδανία
στην Ιερουσαλήμ
που έχει απόλυτη σχέση με τον Αβραάμ, στη Βηθλεέμ,
και τελικά στο μέρος όπου έχει ταφεί
στην Χεβρώνα.
Στην ουσία περπατήσαμε από την γέννηση ως τον θάνατό του.
Αποδείξαμε ότι μπορεί να γίνει. Ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι.
Αφήστε με να σας κάνω μια ερώτηση.
Πόσοι από σας είχαν την εμπειρία
να βρεθούν σε μια ἀγνωστη γειτονιά,
ή άγνωστη χώρα,
κι ένας άγνωστος, ένας εντελώς άγνωστος άνθρωπος,
να έρθει και να σας δείξει καλοσύνη,
ίσως να σας προσκαλέσει στο σπίτι του, να σας κεράσει ένα ποτό,
να σας δώσει έναν καφέ, να σας φτιάξει ένα γεύμα;
Πόσοι από εσάς είχαν μια τέτοια εμπειρία;
Αυτή είναι η ουσία
του δρόμου του Αβραάμ.
Κι αυτό που ανακαλύπτεις είναι ότι πηγαίνεις σε αυτά τα χωριά στη Μέση Ανατολή
όπου περιμένεις εχθρότητα,
και βρίσκεις την πιο εκπληκτική φιλοξενία,
που συνδέεται εξ ολοκλήρου με τον Αβραάμ.
"Στο όνομα του πατέρα Αβραάμ,
άφησέ με να σου προσφέρω φαγητό."
Κι έτσι αυτό που ανακαλύψαμε
είναι ότι ο Αβραάμ δεν είναι απλά μια μορφή από ένα βιβλίο για αυτούς τους ανθρώπους,
είναι ζωντανός, είναι μια ζωντανή παρουσία.
Και για να περάσω κατευθείαν στο νόημα,
τα τελευταία δύο χρόνια τώρα,
χιλιάδες άνθρωποι
έχουν ξεκινήσει να κάνουν τμήματα της διαδρομής του Αβραάμ
στη Μέση Ανατολή,
απολαμβάνοντας την φιλοξενία των ανθρώπων εκεί.
Έχουν ξεκινήσει να περπατούν
στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη,
στην Ιορδανία, την Τουρκία, τη Συρία.
Πρόκειται για μια εκπληκτική εμπειρία.
Άντρες, γυναίκες, νέοι, γέροι
περισσότερες γυναίκες από άντρες, μάλιστα, κάτι που έχει ενδιαφέρον.
Για αυτούς που δεν μπορούν να περπατήσουν
που δεν μπορούν να πάνε εκεί τώρα
έχουν αρχίσει να οργανώνουν διαδρομές
στις πόλεις, στις δικές τους κοινότητες.
Στο Σινσινάτι, για παράδειγμα, οργάνωσαν μια διαδρομή
από μια εκκλησία σε ένα τζαμί και σε μια συναγωγτή
κι ύστερα όλοι μοιράστηκαν ένα γεύμα του Αβραάμ.
Ήταν η μέρα της διαδρομής του Αβραάμ.
Στο Σάο Παόλο, στην Βραζιλία, έχει γίνει ετήσιο γεγονός
και χιλιάδες άνθρωποι τρέχουν
σε μια εικονική διαδρομή του Αβραάμ,
η οποία ενώνει τις διαφορετικές κοινότητες.
Στα ΜΜΕ αρέσει πολύ, στ' αλήθεια το έχουν λατρέψει.
Χαίρονται να του δίνουν προσοχή,
γιατί είναι εικαστικό,
και διαδίδει την ιδέα,
αυτή την ιδέα της φιλοξενίας του Αβραάμ
την ιδέα της καλοσύνης προς τους ξένους.
Μόλις πριν μερικές εβδομάδες,
η εθνική ραδιοφωνία κάλυψε το θέμα.
Τον περασμένο μήνα,
δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στην Γκάρντιαν,
στην Μάντσεστερ Γκάρντιαν για το θέμα
δύο ολόκληρες σελίδες.
Και έβαλαν τα λόγια ενός χωρικού
που έλεγε, "Αυτός ο περίπατος μας ενώνει με τον κόσμο."
Είπε ότι ήταν κάτι σαν φως που άναψε στις ζωές μας.
Μας έφερε ελπίδα.
Περί αυτού λοιπόν πρόκειται.
Αλλά δεν σχετίζεται μόνο με την ψυχολογία μας,
έχει να κάνει και με την οικονομία,
γιατί καθώς οι άνθρωποι περπατούν ξοδεύουν χρήματα.
Κι αυτή εδώ η γυναίκα, η Ουμ Αχμάντ,
είναι μια γυναίκα που ζει σε μια διαδρομή στη Βόρεια Ιορδανία.
Είναι απελπιστικά φτωχή.
Είναι σχεδόν τυφλή, ο άντρας της δεν μπορεί να δουλέψει,
έχει επτά παιδιά.
Αλλά μπορεί να μαγειρέψει.
Κι έτσι, άρχισε να μαγειρεύει σε ομάδες περιπατητών
που περνούν από το χωριό και γευματίζουν στο σπίτι της.
Κάθονται στο πάτωμα.
Δεν έχει ούτε καν τραπεζομάντηλο.
Φτιάχνει το ωραιότερο φαγητό
φρέσκο από τον κήπο της στην εξοχή.
Κι έτσι όλο και περισσότεροι περιπατητές έχουν έρθει.
Και τελευταία έχει αρχίσει να κερδίζει λεφτά
για να στηρίξει την οικογένειά της.
Κι έτσι είπε στην ομάδα μας εκεί, τους είπε
"Με κάνατε ορατή
σε ένα χωριό όπου οι άνθρωποι κάποτε ντρέπονταν
να με κοιτάζουν."
Αυτή είναι η δυναμική της διαδρομής του Αβραάμ.
Υπάρχουν στην κυριολεξία εκατοντάδες τέτοιες κοινότητες
σε όλη τη Μέση Ανατολή, σε όλη την διαδρομή αυτή.
Η δυναμική είναι βασικά να αλλάξει το παιχνίδι.
Και για να αλλάξει το παιχνίδι, πρέπει να αλλάξει το πλαίσιο,
ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα
να αλλάξουμε το πλαίσιο
από την εχθρότητα στην φιλοξενία,
από την τρομοκρατία στον τουρισμό.
Και με αυτή την έννοια, η διαδρομή του Αβραάμ
είναι ένας παράγοντας που αλλάζει το παιχνίδι.
Αφήστε με να σας δείξω ένα πράγμα.
Έχω εδώ ένα μικρό βελανίδι
που μάζεψα καθώς περπατούσα την διαδρομή
νωρίτερα φέτος.
Το βελανίδι συνδέεται με την βελανιδιά, φυσικά,
μεγαλώνει και γίνεται βελανιδιά,
κάτι που συνδέεται με τον Αβραάμ.
Η διαδρομή αυτή τη στιγμή είναι σαν ένα βελανίδι:
είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο.
Πώς θα είναι η βελανιδιά;
Σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία,
μεγάλο μέρος της οποίας πέρασα, αφού γεννήθηκα εδώ στο Σικάγο,
στην Ευρώπη.
Αν είχατε βρεθεί
στα χαλάσματα, ας πούμε,του Λονδίνου
το 1945, ή στο Βερολίνο
και λέγατε,
"σε 60 χρόνια από τώρα,
αυτό θα είναι το πιο ειρηνικό και ευήμερο μέρος του πλανήτη,"
οι άνθρωποι θα νόμιζαν
ότι ήσασταν τρελός με την βούλα.
Αλλά τα κατάφεραν χάρη σε μια κοινή ταυτότητα -την Ευρώπη-
και μια κοινή οικονομία.
Η ερώτηση μου λοιπόν, είναι, ότι αφού μπορεί να γίνει στην Ευρώπη,
γιατί όχι στη Μέση Ανατολή;
Γιατί όχι, χάρη σε μια κοινή ταυτότητα
-που αποτελεί η ιστορία του Αβραάμ-
και χάρη στην κοινή οικονομία
που θα μπορούσε να στηριχτεί κατά μεγάλο μέρος στον τουρισμό;
Επιτρέψτε μου λοιπόν να ολοκληρώσω
λέγοντας ότι τα τελευταία 35 χρόνια
εργαζόμενος σε μερικές από τις πιο
επικίνδυνες, δύσκολες και ανεξέλεγκτες
διαμάχες σε όλο τον πλανήτη,
δεν έχω δει ακόμα μια διαμάχη
που να με κάνει να πιστέψω ότι δεν μπορεί να αλλάξει.
Φυσικά, δεν είναι εύκολο,
αλλά είναι δυνατό.
Έγινε στη Νότιο Αφρική.
Έγινε στη Βόρεια Ιρλανδία.
Θα μπορούσε να γίνει και αλλού.
Εξαρτάται απλά από εμάς.
Εξαρτάται από εμάς να γίνουμε η τρίτη πλευρά.
Σας προσκαλώ λοιπόν
να σκεφτείτε να γίνετε η τρίτη πλευρά
ακόμα και ως ένα μικρό βήμα.
Θα κάνουμε διάλλειμμα σε λίγο.
Πηγαίνετε σε κάποιον
από διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική χώρα,
διαφορετική εθνότητα,
και κάντε μια συζήτηση μαζί του, ακούστε τον.
Αυτή είναι μια πράξη τρίτης πλευράς.
Αυτό είναι να περπατάει κανείς την διαδρομή του Αβραάμ.
Μετά από μια Ομιλία του TED
γιατί όχι μια Διαδρομή του TED;
Θα σας αφήσω λοιπόν
με τρία πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι το μυστικό για την ειρήνη
είναι η τρίτη πλευρά.
Η τρίτη πλευρά είμαστε εμείς,
ο καθένας από εμάς,
με ένα απλό βήμα,
μπορεί να φέρει τον κόσμο,
ένα βήμα πιο κοντά στην ειρήνη.
Υπάρχει μια παλιά αφρικανική παροιμία που λέει;
"Όταν ενωθούν οι ιστοί της αράχνης
μπορούν να σταματήσουν ακόμα και το λιοντάρι."
Αν μπορούμε να ενώσουμε
τους ιστούς μας ως οι τρίτες πλευρές της ειρήνης,
μπορούμε να σταματήσουμε ακόμα και το λιοντάρι του πολέμου.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
(Χειροκροτήματα)
Bueno, el tema de la dificultad en las negociaciones
me recuerda una de mis historias favoritas
de Oriente Medio.
La de un hombre que le dejó 17 camellos a sus 3 hijos.
Al primer hijo le dejó la mitad de los camellos;
al segundo le dejó un tercio de los camellos;
y al más joven le dejó un noveno de los camellos.
Bueno, los tres hijos comenzaron a negociar.
17 no es divisible por 2.
No es divisible por 3.
No es divisible por 9.
Los ánimos fraternales comenzaron a caldearse.
Por último, en la desesperación,
fueron a consultar a una anciana sabia.
La sabia anciana pensó durante mucho tiempo
hasta que finalmente regresó y dijo:
"Bueno, no sé si puedo ayudarles
pero al menos, si lo desean, les ofrezco mi camello".
De ese modo tenían 18 camellos.
El primer hijo tomó la mitad; la mitad de 18 es 9.
El segundo hijo tomó su tercio; el tercio de 18 es 6.
Y el más joven tomó su noveno;
un noveno de 18 es 2.
Eso daba 17.
Sobraba un camello.
Se lo devolvieron a la sabia anciana.
(Risas)
Si piensan un momento en esta historia
creo que se parece
mucho a las negociaciones difíciles en las que participamos.
Empiezan con 17 camellos; no hay manera de resolverlo.
En cierta manera necesitamos
apartarnos de la situación, como lo hizo la sabia anciana,
encarar el problema con una mirada fresca
y proponer lo del camello 18.
Encontrar ese camello 18 en los conflictos mundiales
ha sido la pasión de mi vida.
En esencia, veo a la Humanidad como a estos tres hermanos;
somos todos una familia.
Sabemos eso científicamente;
gracias a la revolución de las comunicaciones
todas las tribus del planeta, las 15.000 tribus,
están en contacto unas con otras.
Y hay una gran reunión familiar.
Y como en toda reunión familiar
no es todo paz y amor.
Hay un montón de conflictos.
Y la pregunta es:
¿Cómo resolver nuestras diferencias?
¿Cómo resolver nuestras diferencias más profundas
dada la propensión humana a los conflictos
y del ingenio humano
para pergeñar armas de destrucción?
Esa es la cuestión.
He pasado tres décadas largas,
casi cuatro,
viajando por el mundo
tratando de trabajar, de involucrarme en conflictos
que van desde Yugoslavia a Oriente Medio
a Chechenia, a Venezuela,
en algunos de los conflictos más difíciles sobre la faz de la Tierra
me he planteado esa cuestión.
Y creo que he encontrado, de algún modo,
el secreto de la paz.
En realidad es sorprendentemente simple.
No es fácil, pero es simple.
Ni siquiera es algo nuevo.
Es quizá una de nuestras herencias humanas más antiguas.
El secreto de la paz somos nosotros.
Somos nosotros,
como comunidad circundante
en torno a los conflictos,
quienes podemos desempeñar un papel constructivo.
Les voy a contar una historia, un ejemplo.
Hace 20 años yo estaba en Sudáfrica
trabajando con las partes en conflicto
y tenía un mes adicional
así que pasé un tiempo viviendo
con varios grupos bosquimanos.
Sentía curiosidad sobre ellos y sobre su modo de resolver conflictos.
Porque, después de todo, que se recuerde,
ellos eran cazadores y recolectores
que vivían más o menos como nuestros antepasados
durante quizá el 99% de la historia humana.
Todos los hombres tenían flechas envenenadas para la caza;
absolutamente fatal.
Entonces, ¿cómo resolvían sus diferencias?
Bueno, por lo que supe,
cuando los ánimos se caldean en esas comunidades,
alguien va y esconde las flechas envenenadas en el monte
y entonces todos se sientan en círculo,
se sientan a hablar y hablan.
Puede llevar 2 días, 3 días, 4 días,
pero no descansan
hasta que encuentran una resolución
o, mejor aún, una reconciliación.
Y si los ánimos siguen crispados
entonces envían a alguien a visitar algún pariente
para bajar la tensión.
Bueno, ese sistema
creo, probablemente sea el que nos ha mantenido vivos hasta ahora
habida cuenta de las tendencias humanas.
Llamo a ese sistema el "tercer lado".
Porque si lo pensamos
por lo general, si pensamos en un conflicto, al describirlo,
siempre hay dos lados.
Son árabes contra israelíes, trabajo contra gerencia,
esposo contra esposa, republicanos contra demócratas,
pero lo que no vemos a menudo
es que siempre hay un tercer lado.
Y el tercer lado del conflicto somos nosotros,
es la comunidad circundante,
son los amigos, los aliados,
la familia, los vecinos.
Y podemos desempeñar un papel muy constructivo.
Tal vez la manera fundamental
en que puede ayudar el tercer lado
es recordar a las partes qué es lo que se encuentra en juego.
Por el bien de los niños, por el bien de la familia,
por el bien de la comunidad, en aras del futuro,
paremos de luchar un momento y empecemos a hablar.
Porque la cosa es que
cuando estamos en medio del conflicto
es muy fácil perder la perspectiva.
Es muy fácil reaccionar.
Los seres humanos somos máquinas de reaccionar.
Y como dice el dicho:
habla enojado y harás el mejor discurso
que tengas que lamentar
Por eso el tercer lado nos recuerda esto.
El tercer lado nos ayuda a ir al balcón,
como metáfora de un lugar con perspectiva,
para fijar la mirada en el premio.
Ahora les voy a contar una historia breve de mi experiencia en negociación.
Hace unos años participé como facilitador
en algunas conversaciones muy duras
entre los líderes de Rusia
y los líderes de Chechenia.
Como saben, había una guerra en curso.
Y nos reunimos en La Haya,
en el Palacio de la Paz,
en la misma sala del Tribunal Penal Internacional donde se trataba
la guerra de Yugoslavia.
Y las conversaciones tuvieron un comienzo difícil
con el vicepresidente de Chechenia
señalando a los rusos mientras decía:
"Deberían permanecer aquí, en sus asientos,
porque van a ser juzgados por crímenes de guerra".
Y luego continuó, giró hacia mí y me dijo:
"Ud. es estadounidense.
Mire lo que los estadounidenses están haciendo en Puerto Rico".
Y empecé a pensar: "Puerto Rico, ¿qué sé sobre Puerto Rico?"
Empecé a reaccionar
pero luego intenté recordar volver al balcón.
Y cuando él hizo una pausa,
y todos me miraban esperando una respuesta,
desde la perspectiva del balcón, pude agradecerle por sus comentarios
y le dije: "Le agradezco su crítica a mi país,
y lo tomo como una señal de que estamos entre amigos
que pueden hablarse francamente.
Y aquí no estamos para hablar de Puerto Rico o del pasado.
Estamos aquí para ver si podemos encontrar una forma
de detener el sufrimiento y el derramamiento de sangre en Chechenia".
La conversación volvió a su carril.
Ese es el papel del tercer lado:
ayudar a las partes a ir al balcón.
Y ahora los llevaré un momento
a lo que se considera ampliamente el conflicto más difícil del mundo
o el conflicto más imposible,
el de Oriente Medio.
La pregunta es: ¿dónde está el tercer lugar allí?
¿Cómo podemos ir al balcón?
Bueno, no pretendo tener una respuesta
al conflicto de Oriente Medio
pero creo que tengo un primer paso,
literalmente un primer paso,
algo que cualquiera podría hacer desde un tercer lugar.
Pero primero déjenme hacerles una pregunta.
¿Cuántos de Uds
en los últimos años
se han preocupado alguna vez por Oriente Medio
y se han preguntado qué se podría hacer?
Sólo por curiosidad, ¿cuántos de Uds?
Bueno, la gran mayoría.
Y aquí estamos muy lejos.
¿Por qué prestar tanta atención a este conflicto?
¿Por la cantidad de muertes?
Hay cientos de veces más gente que muere
en conflictos en África que en Oriente Medio.
No, es por la historia,
porque nos sentimos identificados en lo personal
con esa historia.
Seamos cristianos, musulmanes o judíos,
religiosos o no,
sentimos que tenemos un interés en eso.
Las historias importan. Como antropólogo, lo sé.
Transmitimos conocimiento mediante las historias.
Las historias le dan sentido a nuestras vidas.
Eso hacemos aquí en TED: contamos historias.
Las historias son la clave.
Por eso la cuestión es
sí, tratemos de resolver la política
allí en Oriente Medio
pero también revisemos la historia.
Tratemos de llegar al meollo de la cuestión.
Veamos si se le puede aplicar el tercer lado.
¿Eso qué significa? ¿Cuál es la historia allí?
Como antropólogos sabemos
que cada cultura tiene una historia de origen.
¿Cuál es la historia de origen de Oriente Medio?
En una frase:
hace 4.000 años un hombre y su familia
atravesó Oriente Medio
y el mundo nunca ha sido el mismo desde entonces.
Ese hombre, por supuesto,
fue Abraham.
Él representaba la unidad,
la unidad de la familia.
Él es el padre de todos nosotros.
Pero no se trata sólo de lo que representaba, sino de su mensaje.
Su mensaje esencial también era la unidad
la interconexión de todos y la unidad de todos.
Su valor esencial era el respeto,
la amabilidad hacia el desconocido.
Era conocido por eso, por su hospitalidad.
Así que, en ese sentido,
él es un tercer lugar simbólico
de Oriente Medio.
Él es quien nos recuerda
que somos parte de un todo más grande.
Ahora, cómo...
piensen en eso un momento.
Hoy enfrentamos el flagelo del terrorismo.
¿Qué es el terrorismo?
El terrorismo es básicamente tomar un desconocido inocente
y tratarlo como a un enemigo a quien se puede matar
para infundir temor.
¿Qué es lo contrario del terrorismo?
Es tomar un desconocido inocente
y tratarlo como a un amigo
a quien recibimos en casa
para crear y fomentar entendimiento,
o respeto, o amor.
Entonces qué pasaría si
tomamos la historia de Abraham,
que es una historia del tercer lugar,
qué pasaría si,
dado que Abraham representa la hospitalidad,
¿qué tal si eso fuera un antídoto contra el terrorismo?
¿Qué tal si pudiera ser una vacuna
contra la intolerancia religiosa?
¿Cómo darle vida a esa historia?
No es suficiente con contar una historia,
eso es impactante,
pero las personas necesitan experimentar la historia.
Tienen que poder vivir la historia. ¿Cómo haríamos eso?
Este fue el razonamiento que yo hice al respecto.
Eso es lo que aparece en primer lugar aquí.
Porque la manera simple de hacerlo
es yendo a caminar.
Uno va a caminar siguiendo los pasos de Abraham.
Seguimos las huellas de Abraham.
Porque caminar tiene un poder real.
Como antropólogo sé que caminar es lo que nos hizo humanos.
Es curioso, cuando uno camina,
camina lado a lado,
en la misma dirección común.
Si yo viniera y me pongo
cara a cara así cerca
se sentirían amenazados.
Pero si camino hombro con hombro,
aunque toquemos los hombros,
no hay problema.
¿Quién pelea mientras camina?
Por eso a menudo en las negociaciones, cuando las cosas se complican,
la gente va a caminar al bosque.
Así, se me ocurrió la idea
de lo inspirador que puede ser
un camino, una ruta
-piensen en la Ruta de la Seda, el Sendero de los Apalaches-
que siga los pasos
de Abraham.
La gente dijo: "Es una locura. No se puede.
No se puede seguir la huella de Abraham. Es demasiado inseguro.
Hay que cruzar todas esas fronteras.
Pasa por 10 países diferentes de Oriente Medio
porque los une a todos".
Entonces estudiamos la idea en Harvard.
Trabajamos arduamente.
Hace unos años, un grupo de nosotros,
unos 25 de 10 países diferentes
decidimos ver si podíamos desandar los pasos de Abraham
partiendo de su lugar de nacimiento en la ciudad de Urfa
al sur de Turquía, norte de la Mesopotamia.
Y luego tomamos un autobús y caminamos
y fuimos a Harran
donde, en la Biblia, él inicia su recorrido.
Después cruzamos la frontera a Siria, fuimos a Aleppo,
que toma su nombre de Abraham.
Fuimos a Damasco
que tiene una larga historia asociada con Abraham.
Después fuimos al norte de Jordania,
a Jerusalén,
donde todo tiene que ver con Abraham, a Belén,
y finalmente al lugar donde está enterrado
en Hebrón.
Así que, efectivamente, fuimos desde el vientre a la tumba.
Demostramos que se podía hacer. Fue un viaje asombroso.
Déjenme hacerles una pregunta.
¿Cuántos han pasado por la experiencia
de estar en un barrio extraño,
o una tierra extraña,
y un total desconocido, un perfecto desconocido,
se acercó a Uds y mostró signos de amabilidad,
y los invitó quizá a su casa, les dio un trago,
les ofreció café, o una comida?
¿Cuántos han experimentado eso alguna vez?
Esa es la esencia
del camino de Abraham.
Eso es lo que uno descubre, es ir a estas aldeas de Oriente Medio,
esperar hostilidad,
y obtener la más asombrosa hospitalidad,
todo relacionado con Abraham.
"En nombre del padre Abraham,
déjame ofrecerte algo de comida".
Descubrimos que
para esas personas Abraham no es sólo una figura de los libros;
que está vivo, que es una presencia viva.
Y para abreviar la historia,
desde hace un par de años
miles de personas
han empezado a recorrer partes del camino de Abraham
en Oriente Medio,
disfrutando la hospitalidad de la gente de allí.
Han empezado a caminar
en Israel y en Palestina,
en Jordania, en Turquía, en Siria.
Es una experiencia increíble.
Hombres, mujeres, jóvenes, ancianos...
más mujeres que hombres, en realidad, es interesante.
Para los que no pueden caminar,
para los que no pueden llegar allí ahora,
se están empezando a organizar caminatas
en las ciudades, en sus comunidades.
En Cincinnati, por ejemplo, se organizó una caminata
desde un templo, a una mezquita, a una sinagoga
y todos juntos compartieron una comida.
Era el día del camino de Abraham.
En São Paulo, Brasil, se ha convertido en un evento anual
para miles de personas correr
en un camino virtual de Abraham
uniendo las diferentes comunidades.
A los medios les encanta, realmente lo adoran.
Le prodigan atención
porque es algo visual
y difunde la idea,
esta idea de hospitalidad de Abraham,
de amabilidad hacia los extraños.
Y hace un par de semanas
hubo un programa en la radio al respecto.
El mes pasado
salió un artículo en el Guardian
en el Manchester Guardian sobre eso.
Dos páginas enteras.
Y citaban a un aldeano
que decía: "Esta caminata nos conecta con el mundo".
Decía que era como una luz que se encendió en nuestras vidas.
Nos trajo esperanza.
Y de eso se trata.
Pero no sólo se trata de psicología,
se trata de economía,
porque a medida que la gente camina gasta dinero.
Y esta mujer de aquí, Um Ahmad,
es una mujer que vive en un camino en el norte de Jordania.
Es extremadamente pobre.
Es parcialmente ciega, su marido no puede trabajar,
tiene siete hijos.
Pero puede cocinar.
Así que empezó a cocinar para unos grupos de caminantes
que venían a la aldea y comían en su casa.
Se sentaban en el piso.
Ella ni siquiera tiene mantel.
Prepara la comida más deliciosa
con las hierbas frescas de los campos de los alrededores.
Y así vinieron cada vez más caminantes.
Y últimamente ha empezado a ganar un ingreso
para mantener a su familia.
Y le dijo a nuestro equipo de allí:
"Uds me han hecho visible
en una aldea en la que antes la gente se avergonzaba
al verme".
Esa es la importancia del camino de Abraham.
Hay literalmente cientos de ese tipo de comunidades
en todo Oriente Medio, en todo el camino.
El potencial es básicamente el cambio de juego.
Y para cambiar el juego hay que cambiar el marco de referencia,
el modo de ver las cosas,
para cambiar el marco
de la hostilidad a la hospitalidad,
del terrorismo al turismo.
Y, en ese sentido, el camino de Abraham
es lo que cambia el juego.
Déjenme mostrarles algo.
Aquí tengo una pequeña bellota
que recolecté durante el recorrido en el camino
a principios de año.
La bellota está relacionada con el roble, por supuesto,
crece en el roble,
que está asociado con Abraham.
El camino, ahora mismo, es como una bellota;
todavía está en una fase inicial.
¿Cómo será el roble?
Bueno pienso en mi infancia,
buena parte de la cual la pasé, después de nacer aquí en Chicago,
la pasé en Europa.
Si estuvieran
en las ruinas de, digamos, Londres
de 1945, o Berlín,
y dijeran:
"Dentro de 60 años
este va a ser el lugar más pacífico y próspero del planeta".
las personas hubiesen pensado
que estaban rematadamente locos.
Pero lo lograron gracias a una identidad común, Europa,
y a una economía común.
Entonces, mi pregunta es: ¿Si se pudo en Europa
por qué no en Oriente Medio?
Por qué no, gracias a una identidad en común,
la historia de Abraham,
y gracias a una economía en común
que podría basarse en buena parte en el turismo.
Déjenme terminar entonces
diciendo que en los últimos 35 años
he trabajado
en algunos de los conflictos más peligrosos, difíciles
e intrincados del planeta
y todavía veo un conflicto
que sentía que no se podía transformar.
No es fácil, por supuesto,
pero es posible.
Se logró en Sudáfrica.
Se logró en Irlanda del Norte.
Se puede lograr en cualquier lado.
Sólo depende de nosotros.
Depende de que tomemos el tercer lugar.
Así que déjenme invitarlos
a que consideren adoptar el tercer lugar
aunque sea un pequeño paso.
Estamos a punto de tomar un descanso en un momento.
Elijan a alguien
de una cultura diferente, de un país diferente,
de un grupo étnico diferente, con alguna diferencia,
y conversen; escúchenlos.
Eso es un acto del tercer lugar.
Eso es recorrer el camino de Abraham.
Después de una TEDTalk
¿por qué no una caminata TED?
Les dejo
tres cosas.
Una, el secreto de la paz
es el tercer lugar.
El tercer lugar somos nosotros,
cada uno,
con un paso simple
puede poner al mundo, correrlo,
un paso más cerca de la paz.
Hay un viejo dicho africano que dice:
"Cuando se unen las telarañas
pueden detener incluso al león".
Si somos capaces de unirnos
nuestras redes de paz del tercer lugar
pueden detener incluso al león de la guerra.
Muchas gracias.
(Aplausos)
خوب، موضوع مذاکرات دشوار
مرا به یاد یکی از حکایت های مورد علاقه ام
از خاور میانه می اندازد،
که یک مرد برای سه پسرش 17 شتر باقی گذاشت.
برای پسر اول، نصف شتر ها را گذاشت;
برای پسر دوم یک سوم شتر ها را گذاشت:
و برای جوانترین پسر، او یک نهم شتر ها را باقی گذاشت.
خوب سه پسر به مذاکره پرداختند.
١٧ به دو تقسیم نمی شود.
به سه هم تقسیم نمی شود.
این به ٩ هم تقسیم نمی شود.
خوی برادارنه شروع به تیره و تار شدن کرد
سرانجام، در اوج نومیدی،
آنها رفتند و با یک پیر زن دانا مشورت کردند.
پیر زن دانا درباره مشکل آنان برای مدت طولانی فکر کرد،
و سرانجام او برگشت و گفت،
" خوب من نمی دانم که بتوانم به شما کمک کنم،
ولی به هر حال ، اگر بخواهید می توانید شتر من را بردارید."
خوب ،آنگاه آنها ١٨ شتر داشتند.
پسر اول نیمه ی خود را برداشت - نیمی از ١٨ می شود ٩.
پسر دوم یک سوم خود را برداشت- یک سوم ١٨ تا می شود ٦.
و جوانترین پسر یک نهم خود را برداشت--
یک نهم ١٨ می شود ٢.
شما به ١٧ رسیدید.
آنها یک شتر اضافه آوردند.
آن را به پیرزن دانا برگرداندند.
خنده حضار
اگر شما برای یک لحظه به این داستان فکر کنید،
من فکر می کنم این مشابه
بسیاری از مذاکرات پیچیده ای است که ما در گیر آنها هستیم.
آنها مانند١٧ شتر شروع می شوند- راهی برای حل و فصل آن نیست.
به هر حال، کاری که ما باید بکنیم
این است که از موقعیت حاضر گامی به عقب برداریم ،مانند آن پیرزن دانا،
نگاهی تازه به وضعیت بکنیم
و ایده ی شتر هجدهم را ارائه کنیم.
در حال حاضر پیدا کردن آن شتر هجدهم دردرگیری های جهانی
شور و اشتیاق زندگی من بوده است.
من اساسا نوع بشر را مشابه آن سه برادر می بینم;
همه ما یک خانواده هستیم.
ما ابن را از لحاظ علمی می دانیم،
به لطف انقلاب ارتباطات،
تمامی اقوام بر روی زمین، همه 15000 قوم ،
با یکدیگر مر تبط هستند.
و این یک پیوستگی بزرگ خانوادگی است.
و در عین حال، مثل خیلی از پیوستگی های خانوادگی،
همه آن صلح و فروغ نیست
اینجا کشمکشهای زیادی است.
و سوال این است،
چگونه ما با اختلافاتمان برخورد کنیم ؟
چگونه ما با عمیق ترین اختلافاتمان برخورد کنیم،
با توجه به گرایش بشر برای در گیری
و نبوغ بشر
در ابداع تسلیحات کشتار جمعی ؟
سوال این است.
من بهترین سه دهه گذشته ام را صرف --
تقریبا چهار
مسافرت در جهان کرده ام،
بقصد کار، و درگیر شدن در کشمکشهای
مختلف از یوگسلاوی تا خاور میانه
از چچن تا ونزوئلا،
بعضی از پیچیده ترین نزاع ها بر پهنه ی زمین،
من همواره این سوال را از خودم پرسیده ام ،
و من فکر می کنم که راه هایی را یافته ام،
راز صلح چیست.
در واقع این مسئله به طور شگفت آوری ساده است.
آسان نیست ، ولی ساده است.
حتی جدید هم نیست.
ممکن است یکی از کهن ترین میراث ما انسانها باشد.
راز صلح ، ما هستیم.
این ما هستیم که بعنوان
جامعه پیرامون
هر کشمکشی، عمل می کنیم
کسی که می تواند نقش سازنده ای ایفا کند.
اجازه بدهید فقط یک داستان برایتان بگویم، یک مثال.
حدود ٢۰ سال پیش من در آفریقای جنوبی بودم
و در کشمکشهای بین احزاب کار می کردم،
و من یک ماه وقت اضافی داشتم،
بنابراین من بعضی اوقاتم را
با گروهایی از سان باشمن می گذراندم.
من در باره آنان و روشی که برای حل در گیری داشتند کنجکاو بودم.
زیرا، به هر حال، با خاطراتی که هنوز به یاد می آید ،
آنها شکارچی و گرد آورنده بودند،
خیلی مشابه اجداد ما زندگی می کردند
برای تقریبا" ٩٩ در صد از داستان بشر.
و همه ی مردان از این نیزه های سمی دارند ، که برای شکاراستفاده می کنند--
کاملا" مهلک
پس آنها چگونه با اختلافاتشان برخورد می کنند؟
خوب چیزی که من یاد گرفتم
هرگاه خشم درآن جوامع بالا می گیرد،
یک نفر می رود و نیزه های سمی را در بین بوته ها پنهان می کند،
و همه در یک دایره ،مانند این ، دور هم می نشینند
و آنها می نشینند و صحبت می کنند و صحبت می کنند .
که این کار ممکن است دو روز ، سه روز ، چهار روز،طول بکشد
اما آنها استراحت نمی کنند
تا زمانی که یک راه حل پیدا کنند،
یا باز هم بهتر، تا آشتی.
و اگر جو باز هم سنگین باشد،
آنگاه آنها یکی را جهت ملاقات با تعدادی از اقوام می فرستند بیرون
بعنوان یک دوره آرام کننده.
خوب این سامانه
از نظر من ، احتمالا همان سامانه ای است که ما را تا بدینجا زنده نگه داشته است
با توجه به گرایشات انسانی ما.
این سامانه ای است که من آن را جناح سوم می نامم.
چون اگر شما به آن فکر کنید،
به طور معمول وقتی ما راجع به یک در گیری فکر می کنیم، وقتی ما آن را توصیف می کنیم،
آنها همواره دو جناحی هستند.
مانند اعراب در مقابل اسرائل، کارگران در مقابل مدیران،
شوهر در مقابل عیال،جمهوری خواه در مقابل دموکرات
اما چیزی که ما اغلب نمی بینیم
این است که همواره جناح سومی هم وجود دارد.
جناح سوم این درگیری ما هستیم،
این جامعه پیرامون است،
دوستان هستند،متحدان هستند،
اعضای خانواده، همسایه ها،
و ما می توانیم بطور حیرت آوری نقشی سازنده ایفا کنیم.
شاید اساسی ترین راهی
که جناح سوم می تواند کمک کند
این است که به طرفین یادآوری کند که خطر واقعی چیست.
به خاطر کودکان، به خاطر خانواده،
به خاطر جامعه ، به خاطر آینده،
بیایید جنگ را برای لحظه ای متوقف کرده و شروع به گفتگو کنیم.
زیرا نکته اینجاست که ،
که وقتی ما درگیر کشمکش هستیم،
این خیلی آسان است که روشن بینی را از دست بدهیم.
این خیلی آسان است که واکنش نشان دهیم.
انسان: ما ماشینهای واکنشی هستیم.
و گفتار ادامه می یابد،
در موقع خشم، شما بهترین سخنرانی را می کنید
هرگز پشیمان نمی شوید.
و بدین تر تیب جناح سوم این را بیاد ما می آورد.
جناح سوم کمک ما می کند تا به بالکن برویم،
که استعاره ای است برای محل روشن بینی،
جایی که نگاهمان می تواند به پاداش باشد.
به من اجازه دهید که یک داستان کوچک از تجربه مذاکرات خودم برایتان نقل کنم.
سالها پیش، من بعنوان میانجی درگیر
برخی مذاکرات دشوار
بین رهبران روسیه
و رهبران چچن بودم.
همانطور که می دانید آنجا یک جنگ در حال وقوع بود.
ما در لاهه ملاقات داشتیم،
در کاخ صلح
در همان اطاقی که دادگاه جنایات جنگی یوگسلاوی
برگزار شده بود.
گفتگو با تنش شروع شد
وقتی که معاون رییس جمهور چچن
با اشاره به روسها ، شروع کرد گفت ،
" شما باید درست در همنیجا روی صندلی خودتان بمانید،
زیرا شما می روید که برای جنایات جنگی محاکمه شوید .
و سپس او ادامه داد ، و برگشت به طرف من و گفت،
" تو یک آمریکایی هستی.
نگاه کن که شما آمریکایی ها در پورتوریکو چه می کنید."
و ذهن من شروع کرد به فعالیت کردن، " پورتوریکو؟ من در باره پورتو ریکو چه می دانم؟"
من شروع به واکنش کردم،
ولی بعد، من تلاش کردم که به بالکن بروم.
و وقتی که او مکث کرد،
و همه برای یک پاسخ به من نگاه کردند ،
از چشم انداز بالکن، من قادر به سپاسگزاری از اظهارات او بودم
و بگویم، " من از تو به خاطر انتقاد از کشورم تقدیر می کنم،
و من این را بعنوان نشانه ای بگیرم که ما در میان دوستان هستیم
می توانیم با صراحت با یکدیگر صحبت کنیم.
و دلیل اینکه ما اینجا هستیم این نیست که در باره پرتوریکو یا گذشته صحبت کنیم .
ما به این دلیل اینجا هستیم تا ببینیم که آیا می توانیم راه حلی پیدا کنیم
برای متوقف کردن رنج و خونریزی در چچن ."
گفتگو برگشت به مسیر خودش.
این نقش جناح سوم است،
که به طرفین جهت رفتن به بالکن کمک کند.
حالا به من اجازه دهید که شما را برای لحظه ای ببرم به
آنچه که بطور گسترده ای بعنوان سخت ترین در گیری جهان تلقی می شود،
و یا غیر ممکن ترین در گیری ،
که در خاور میانه است.
سوال این است: در آنجا جناح سوم کجاست ؟
چگونه ممکن است که ما به بالکن برویم؟
حالا من مدعي نیستم که جواب را می دانم
برای درگیری خاورمیانه،
ولی من فکر می کنم من گام نخست را یافته ام،
واقعا" گام نخست،
چیزی که هر یک از ما می تواند بعنوان جناح سوم انجام دهد.
بگذارید در ابتدا من از شما سوالی بکنم.
چند نفر از شما
در سالهای اخیر
خود را نگران وضعیت خاور میانه یافته
و در شگفت بوده که هر فرد چه می تواند بکند؟
فقط از روی کنجکاوی، چند نفر از شما؟
بسیار خوب ، پس اکثریت قریب به اتفاق ما.
اینجا، بسیار دور است
چرا ما توجه زیادی به این در گیری می کنیم.
آیا نکته درتعداد کشته شدگان است؟
صدها مرتبه مردم بیشتر
در درگیرهای آفریقا میمیرند تا در خاور میانه.
نه، به دلیل این موضوع است،
زیرا ما احساس می کنیم که شخصا"
در این داستان نقش داریم.
خواه ما مسیحی باشیم ، مسلمان ویا یهودی،
مذهیبی یا غیر مذهبی،
ما احساس می کنیم که شخصا" در آن سهم داریم.
داستانهای مهم. بعنوان یک انسان شناس، من این را می دانم.
داستان ها چیزهایی هستند که ما برای انتقال دانسته ها استفاده می کنیم.
آنها به زندگیمان معنی می دهند.
این همان چیزی است که ما در TED بیان می کنیم.ما داستان می گوییم.
داستانها کلید هستند.
خوب سوال من این است،
بله،بیایید موضوعات سیاسی را در خاورمیانه بررسی و حل کنیم
.
ولی همچنین اجازه دهید نگاهی به داستان بی اندازیم.
بیایید سعی درفهمیدن اینکه ریشه موضوع چیست کنیم.
بیایید ببینیم آیا ما می توانیم جناح سوم برای این مسئله باشیم.
این چه معنایی خواهد داشت؟ داستان در آنجا چیست؟
بعنوان انسان شناسان ، ما می دانیم
که هر فرهنگی داستانهای متعلق به خود را دارد.
داستان متعلق به خاورمیانه چیست؟
به اصطلاح، این است:
٤۰۰۰ سال پیش، یک مرد و خانواده اش
سراسر خاورمیانه راه رفتند،
که تا آن زمان جهان مانند آن را هرگز ندیده بود.
البته، آن مرد
ابراهیم بود.
آنچه او برای آن ایستاده بود وحدت بود،
وحدت برای خانواده.
او پدر همه ماست.
این تنها چیزی نبود که او برای آن ایستاده بود، این پیام او بود.
بعلاوه پیام اصلی او وحدت بود
پیوستگی در همه آن و وحدت در همه آن.
و ارزش اصلی برای او احترام بود
مهربانی با غریبه ها بود.
چیزی که او به آن شهرت دارد، مهمان نوازی اوست.
خوب در این معنی،
او یک جناح سوم نمادین
برای خاورمیانه است.
او کسیست که به ما یادآوری می کند
که ما بخشی از یک کل بزرگترهستیم.
حالا چگونه می خواهید--
حالا درباره این موضوع یک لحظه فکر کنید.
امروزه ما با معضل تروریسم مواجه هستیم.
تروریسم چیست؟
تروریسم اساسا ، گرفتن یک غریبه بیگناه
و برخورد با آنها بعنوان دشمنی که شما او را می کشید
به منظور ایجاد وحشت است.
متضاد تروریسم چیست؟
گرفتن یک غریبه بی گناه
و بمانند دوست رفتار کردن با او،
کسی که شما به او خوش آمد می گویید برای ورود به خانه تان.
به منظور پراکندن و ایجاد توافق،
یا احترام و یا عشق.
بنابراین چه اتفاقی می افتد اگر
شما داستان ابراهیم را گرفته باشید،
که یک داستان جناح سومی است ،
این می تواند باشد--
زیرا ابراهیم برای مهمان نوازی ایستاد--
آیا این می تواند پادزهری برای تروریسم باشد؟
آیا می تواند واکسنی
علیه تعصبات مذهبی باشد؟
شما چگونه می توانید این داستان را به زندگیتان بیاورید؟
خوب فقط بیان داستان کافی نیست--
این مقتدرانه است--
ولی مردم نیاز به تجربه این موضوع دارند.
آنان باید قادر باشند که با موضوع زندگی کنند. شما چگونه می توانید این کار را بکنید؟
و این تفکر من بود از اینکه شما چگونه می توانید آن را انجام دهید.
و این چیزی است که می رود گام اول باشد.
زیرا راه ساده برای انجام آن
این است که شما به یک راهپیمایی بروید.
شما به یک راهپیمایی در مسیر ابراهیم می روید .
شما رد پای ابراهیم را دوباره می گیرید .
زیرا راه رفتن دارای قدرت واقعی است
بعنوان یک انسان شناس،می دانید راه رفتن چیزی است که از ما انسان ساخت.
این مسئله جالب است، وقتی شما راه می روید،
شما پهلو به پهلو راه می روید
دریک مسیر مشترک.
حال اگر من روبرو به شما بیایم
و به شما نزدیک شوم،
شما احساس تهدید خواهید کرد.
ولی اگر ما شانه به شانه راه برویم
حتی تماس شانه ها ،
مشکلی ندارد.
چه کسی دعوا می کند در حالی که راه می رود؟
به همین دلیل در اغلب مذاکرات، وقتی اوضاع دشوار می شود،
مردم برای پیاد روی به جنگل می روند.
در نتیجه ایده ی القا کردن
،
یک مسیر، یک جاده به ذهنم رسید.
فکر می کنم راه ابریشم، فکر می کنم مسیر آپالاچی --
که رد پای ابراهیم را دنبال
می کند.
بعضی گفتند، " این دیوانگی است تو نمی توانی."
تو نمی توانی مسیر ابراهیم را دوباره بروی. این بسیار نا امن است.
تو باید از تمامی مرزها عبور کنی.
این از ١۰ کشور مختلف در خاور میانه می گذرد،
زیرا این( مسیر) آنها را با هم متحد می کند."
و نهایتا ما این ایده را در هاروارد مطالعه کردیم.
ما پیوسته وظیفه مان را انجام دادیم.
و سپس چند سال پیش، یک گروه از ما،
تقریبا" ٢٥ نفر از حدود ١۰ کشور مختلف ،
تصمیم گرفتیم ببینیم آیا می توانیم مسیر ابراهیم را دوباره برویم،
نخست از محل تولد او در شهر اورفا شروع کردیم
در جنوب تر کیه، شمال بین النهرین.
و سپس ما با اتوبوس و گاهی پیاده
به هارن رفتیم،
مکانی که ،به گفته ی انجیل،او از آنجا رهسپار سفرش می شود.
سپس ما از مرز سوریه عبور کردیم. ما به حلب رفتیم،
که نام آن را بعد از ابراهیم تعیین شد.
ما به دمشق رفتیم ،
که سابفه طولانی در ارتباط با ابراهیم دارد.
ما سپس شمال اردن رسیدیم،
و به بیت المقدس،
که همه چیزآن درباره ابراهیم هست، به بیت الحم،
و در آخر به محلی که او دفن شده است
در هبرون.
خوب عملا" ، ما از رحم (محل تولد) به آرامگاه رفتیم.
ما نشان دادیم که این قابل انجام است. سفر عجیبی بود.
اجازه بدهید از شما سوالی بپرسم.
چند نفر از شما تجربه ی
بودن در یک محله غریبه
سرزمین غریبه را داشته است،
وافراد ناشناس ، مطلقا" ناشناس،
به طرف شما بیا یند و محبتشان را به شما نشان دهند،
احتمالا" شما را به خانه اشان دعوت کنند، به شما نوشیدنی بدهند،
به شما قهوه بدهند، به شما غذا بدهند؟
چند نفر از شما تاکنون چنین تجربه ای داشته اید؟
و این جوهره
راه ابراهیم است.
ولی چیزی که شما به آن پی مبرید ، این است که اگر به این روستاها در خاورمیانه بروید
جایی که شما انتظار خصومت دارید،
و شما عالی ترین مهمان نوازی را دریافت خواهید کرد،
همه مربوط به ابراهیم هست.
" با نام ابراهیم پدر،
اجازه دهید به شما پیشنهاد غذا کنم."
خوب چیزی که ما دریافتیم
این است که ابراهیم فقط یک چهره ازیک کتاب برای مردم نیست،
او زنده است، او یک حقیقت (وجود) زنده است.
برای کوتاه کردن داستان،
در حال حاضر در چند سال اخیر،
هزارن نفر از مردم
شروع به پیاده روی در بخشی از مسیر ابراهیم کرده اند
در خاور میانه،
واز مهمان نوازی مردم آنجا لذت برده اند.
آنها شروع به حرکت کرده اند
در اسرائیل و فلسطین،
در اردن، در تر کیه ، در سوریه.
این یک تجربه شگفت انگیزی است.
مردان، زنان، افراد جوان، افراد مسن--
در واقع، زنان بیشتر از مردان، جالب توجه است.
برای آنهایی که نمی توانند راه بروند،
کسانی که قادر نیستند در شرایط کنونی به آنجا روند،
مردم شروع به برگزاری راهپیمایی
در شهر ها، در جوامع خودشان کرده اند.
به عنوان مثال ، در شهر سینسیناتی ، راهپیمایی ترتیب داده شد
از یک کلیسا به یک مسجد و یک کنیسه
و همه یک وعده غذای ابراهیمی در کنار هم میل کردند.
این روز راه ابراهیم بود
در سان پل برزیل ، این یک واقعه سالانه شده است
برای هزاران نفر تا بدوند
در مسیرفرضی ابراهیم ،
برای اتحاد جوامع مختلف.
رسانه ها عاشق این هستند و آنها واقعا" آن را می ستایند.
توجه وافری به آن دارند
زیرا این قابل رویت است،
و این ایده را منتشر می کند،
ایده مهمان نوازی ابراهیمی
با مهربانی به غریبه ها.
فقط چند هفته پیش
یکی از داستان های NPR (رادیوی ملی آمریکا) درباره ی این موضوع بود.
در ماه گذشته،
در آنجا یک بخش از گاردین ،
درگاردین منچستر ، درباره این--
دو صفحه کامل بود.
آنها از یک روستایی
نفل کردند" این راه رفتن ما را به جهان متصل می کند"
او گفت این مثل نوری بود که به زندگی ما وارد شد.
این امید برایمان به ارمغان آورده.
و بنابراین ،همه چیز مربوط به این است.
ولی این فقط موضوع روانی مسئله نیست،
این در مورد اقتصاد هم هست،
زیرا در حالی که مردم راه می روند پول هم خرج می کنند.
این زن را در اینجا ببینید، ام احمد،
زنی است که در راه شمال اردن زندگی می کند.
او بشدت فقیر است.
و تا حدودی نابیناست، همسر او نمی تواند کار کند،
و او هفت فرزند دارد.
اما آنچه او می تواند انجام دهید، آشپزی است.
او شروع به پخت غذا برای گروهای راهپیمایی کننده کرده
که به روستای آنها می آیند و در خانه او غذا می خورند.
آنها بر روی زمین می نشینند.
او حتی سفره هم ندارد.
او خوش مزه ترین غذا را
از گیاهان تازه اطراف روستا تولید می کند.
بنابر این راه پیمایان بیشتر و بیشتر می آیند.
به تازگی او اقدام به کسب در آمد
برای پشتیبانی از خانواده اش کرده است.
همچنانکه ، او به یکی از افراد تیم ما در آنجا گفته،
" شما مرا نمایان کرده اید
در روستایی که مردم روزگاری شرم داشتند
که به من نگاه کنند."
این نیروی بالقوه راه ابراهیم است.
در واقع صد ها جوامع مشابه این
در سراسر خاورمیانه، در سراسر مسیر وجود دارد.
این پتانسیل اساسا در جهت تغییر بازی است.
و برای تغییر بازی، شما باید چهار چوب را تغییر دهید.
شیوه ای که ما موضوعات را می بینیم--
برای تغییر چهار چوب
از دشمنی به مهمان نوازی،
از ارعابگري به گردشگری.
و با این مفهوم، راه ابراهیم
یک تغییر دهنده ی بازی است.
اجازه دهید که به شما چیزی نشان دهم.
من یک بلوط کوچک اینجا دارم
که من وقتی که در جاده راه می رفتم چیدم
اوایل امسال.
البته ، دانه بلوط وابسته به درخت بلوط است-
در دل درخت بلوط ، آن رشد کرده،
که مرتبط با ابراهیم است.
این راه الان مثل دانه بلوط است
هنوز در مراحل اولیه اش است.
درخت بلوطش (تشبیه از راه در آینده) شبیه چه چیزی خواهد بود؟
خوب ، من بر می گردم به دوران کودکیم،
که دوران خوبی از آن را ، بعد از تولدم در اینجا شیکاگو ،
در اروپا گذراندم.
اگر شما در
ویرانی های لندن
و یا برلین در سال ١٩٤٥ بودید،
و شما می گفتید ،
" که ٦۰ سال دیگر،
اینجا یکی از آرامترین و ثروتمند ترین قسمتهای دنیا خواهد بود"
مردم احتمالا" فکر می کردند
شما بطور حتم دیوانه هستید.
اما آنها به لطف یک هویت مشترک این ایده را به انجام رساندند - اروپا--
و یک اقتصاد مشترک.
خوب سوال من این است، اگر این در اروپا قابل انجام شدن است،
چرا در خاورمیانه نه؟
چرا به لطف یک هویت مشترک
که داستان ابراهیم است نه ؟
و به لطف اقتصاد مشترک
که بر پایه ی زمینه خوبی مثل گردشگری بنا شود ؟
خوب اجازه دهید نتیجه گیری کنم که
با گفتن اینکه در ٣٥ سال گذشته
همچنانکه من کار کرده ام
در بعضی از خطرناک ترین ، مشکل ترین و رام نشدنی ترین
درگیری ها در سراسر جهان،
من هنوز یک در گیری را ندیدم
که احساس کنم نمی شود آن را حل کرد.
البته، این آسان نیست،
اما امکان پذیر است.
این در آفریقای جنوبی انجام شد.
این در ایرلند شمالی صورت پذیرفت.
این می تواند در هر جایی صورت پذیرد.
به سادگی بستگی به ما دارد.
بستگی به ما دارد که جناح سوم را بگیریم.
اجازه دهید شما را دعوت کنم
به تفکر به جناح سوم،
حتی بعنوان یک قدم کوچک.
چند لحظه دیگر استراحت می گیریم.
به سمت فردی بروید
کسی که ازیک فرهنگ متفاوت ، از یک کشور متفاوت،
یک نژاد متفاوت،یا برخی متفاوتهای دیگر است،
به گفتگو با آنها بپردازید: به آنها گوش فرا دهید.
این یک عمل جناح سومی است.
این قدم برداشتن در راه ابراهیم است.
بعد از گفتگوی تد،
چرا راهپیمایی تد نه؟
خوب اجازه دهید شما را
با سه چیز ترک کنم.
اول، راز صلح
جناح سوم است.
ما جناح سوم هستیم،
هر یک از ما،
تنها با یک گام،
می توانیم دنیا رابگیریم، می توانیم چهان را
یک گام به صلح نزدیکتر کنیم.
یک ضرب المثل آفریقایی می گوید که:
اگر تارهای عنکبوت با هم متحد شوند،
می توانند حتی شیر را متوقف کنند."
اگر ما قادر باشیم که
شبکه های جناح سومی مان را متحد کنیم،
ما می توانیم حتی شیر جنگ را متوقف کنیم.
بسیار سپاسگزارم
تشویق حاضران
Le thème de la négociation difficile
me rappelle une de mes histoires préférées
du Moyen-Orient,
celle d'un homme qui a laissé à ses trois fils, 17 chameaux.
Et au premier fils, il a laissé la moitié des chameaux;
et au second fils, il a laissé un tiers des chameaux;
et au plus jeune fils, il a laissé un neuvième des chameaux.
Les trois fils sont entrés en négociation.
17 ne se divise pas par deux.
ça ne se divise pas par trois.
ça ne se divise pas par neuf.
Les caractères des frères ont commencé à se tendre.
Finalement, désespérés,
ils sont allés consulter une vieille sage.
La vieille sage a réfléchi longuement à leur problème,
et finalement elle est revenue et a dit,
"Bien, je ne sais pas si je peux vous aider,
mais au moins, si vous voulez, vous pouvez avoir mon chameau."
Dès lors, ils avait donc 18 chameaux.
Le premier fils a pris sa moitié -- la moitié de 18 ça fait 9.
Le second fils a pris son tiers -- un tiers de 18 ça fait 6.
Le plus jeune fils a pris son neuvième --
un neuvième de 18 ça fait 2.
Vous arrivez à 17.
Il leur restait un chameau en trop.
Ils le rendirent à la vielle femme sage.
(Rires)
Alors si vous réfléchissez un moment à cette histoire,
je pense que ça ressemble
à beaucoup de négociations difficiles dans lesquelles nous nous retrouvons.
Elles commencent comme les 17 chameaux -- insoluble.
D'une manière ou d'une autre, ce que nous devons faire
c'est sortir de ces situations, comme cette vieille sage,
regarder la situation avec des yeux neufs
et arriver avec un 18ème chameau.
Eh bien trouver ce 18ème chameau dans les conflits mondiaux
c'est la passion de ma vie.
Je vois en fait l'humanité un peu comme ces trois frères;
nous sommes tous une famille.
Nous le savons de manière scientifique,
grâce à la révolution des communications,
toutes les tribus de la planète, les 15 000 tribus,
sont en contact les unes avec les autres.
Et c'est une grande réunion de famille.
Et pourtant, comme beaucoup de réunions de famille,
ce n'est pas tout rose.
Il y a beaucoup de conflits.
Et la question est,
comment traitons-nous nos différences ?
Comment gérons-nous avec nos différends les plus profonds,
étant donnée la propension de l'humain pour le conflit
et le génie humain
à inventer des armes de destruction massive ?
Là est la question.
Comme j'ai passé la plus grande partie des trois dernières décennies --
presque quatre --
à voyager de par le monde,
à essayer de travailler, en m'impliquant dans des conflits
qui allaient de la Yougoslavie au Moyen-Orient
de la Tchéchénie au Vénézuela,
parmi les conflits les plus difficiles à la surface de la Terre,
je me suis posé cette question.
Et je pense que j'ai trouvé, d'une certaine manière,
le secret de la paix.
C'est en fait étonnamment simple.
Ce n'est pas facile, mais c'est simple.
Ce n'est même pas nouveau.
C'est peut-être un de nos plus anciens patrimoines humains.
Le secret de la paix, c'est nous.
C'est nous qui agissons
comme la communauté tout autour
de n'importe quel conflit,
qui peut jouer un rôle constructif.
Laissez-moi vous raconter juste une histoire, un exemple.
Il y a environ 20 ans j'étais en Afrique du Sud
je travaillais avec les parties dans ce conflit,
et je suis resté un mois supplémentaire,
alors j'ai passé un peu de temps à vivre
avec plusieurs groupes de San Bushmen.
J'étais curieux de les découvrir eux, et leur façon de résoudre les conflits.
Parce que, après tout, de mémoire d'homme,
ils ont toujours été chasseurs et cueilleurs,
vivant quasiment comme nos ancêtres ont vécu
peut-être 99% de l'histoire humaine.
Et tous les hommes ont ces flèches empoisonnées qu'ils utilisent pour chasser --
absolument mortelles.
Alors comment gèrent-ils leurs différends ?
Eh bien ce que j'ai appris
c'est qu'à chaque fois que le ton monte dans ces communautés,
quelqu'un part cacher les flèches empoisonnées dans la brousse,
et ensuite tout le monde s'asseoit en cercle comme ça,
et ensuite ils restent assis et ils parlent, et ils parlent.
ça peut prendre deux jours, trois jours, quatre jours,
mais ils ne se reposent pas
tant qu'ils n'ont pas trouvé une résolution,
ou mieux encore, une réconciliation.
Et si le ton est toujours trop haut,
alors ils envoient quelqu'un en visite à des proches,
comme une période d'apaisement.
Eh bien ce système
est, je pense, probablement le système qui nous a gardés en vie jusqu'à ce jour,
étant données nos tendances humaines.
Ce système, je l'appelle la troisième force.
Parce que si on y réfléchit,
normalement quand on pense à un conflit, quand on le décrit,
il y a toujours deux côtés.
Ce sont les Arabes contre les Israéliens, les travailleurs contre les patrons,
le mari contre la femme, les Républicains contre les Démocrates,
mais ce que nous ne voyons pas souvent,
c'est qu'il y a toujours une troisième force.
Et la troisième force du conflit c'est nous,
c'est la communauté autour,
ce sont les amis, les alliés,
les membres de la famille, les voisins.
Et nous pouvons jouer un rôle incroyablement constructif.
Peut-être le moyen le plus fondamental
par lequel la troisième force peut aider
c'est de rappeler aux deux parties ce qu'il y a réellement en jeu.
Pour le bien des enfants, pour le bien des familles,
pour le bien de la communauté, pour le bien du futur,
arrêtons de nous battre un moment et commençons à parler.
Parce que le fait est
que quand nous sommes impliqués dans un conflit,
il est très facile de perdre le sens des réalités.
Il est très facile de réagir.
Les êtres humains : nous sommes des machines à réagir.
Et comme on dit,
quand on est en colère on dit les plus grandes choses
qu'on regrettera de sa vie.
Et donc la troisième force nous rappelle cela.
Cette troisième force nous aide à aller au balcon,
qui est une métaphore pour un point de vue en perspective,
où nous pouvons garder les yeux sur le prix.
Laissez-moi vous raconter une petite histoire tirée de mon expérience en négociation.
Il y a quelques années, j'étais impliqué comme facilitateur
dans des discussions très dures
entre les dirigeants de la Russie
et ceux de la Tchétchénie.
Il y avait une guerre, comme vous le savez.
Et nous nous sommes rencontrés à La Hague,
au Peace Palace,
dans la même pièce où le tribunal des crimes de guerre en Yougoslavie
se tenait.
Et les discussions sont parties comme une fusée
quand le vice-président tchétchène
a commencé à pointer du doigt les Russes en disant
"Vous devriez rester assis sur vos chaises,
parce que vous allez être jugés pour crimes de guerre."
Et il a continué comme ça, et ensuite il s'est tourné vers moi et a dit
"Vous êtes un Américain.
Regardez ce que vous les Américains vous faites à Porto Rico."
Et j'ai commencé à réfléchir à toute vitesse "Porto Rico? Qu'est-ce que je sais de Porto Rico?"
J'ai commencé à réagir,
mais ensuite j'ai essayé de me rappeler d'aller au balcon.
Et ensuite quand il s'est arrêté de parler,
et tout le monde m'a regardé en attendant une réponse,
avec la perspective du balcon, j'étais capable de le remercier pour ses remarques
et j'ai dit "J'apprécie votre critique de mon pays,
car c'est un signe qui montre que nous sommes entre amis
et que nous pouvons nous parler franchement.
Et nous ne sommes pas ici pour parler de Porto Rico ou du passé.
Nous sommes ici pour voir si nous pouvons trouver un moyen
de mettre fin aux souffrances et au bain de sang en Tchétchénie."
La discussion est revenue sur ses rails.
C'est le rôle de la troisième force,
d'aider les parties à aller au balcon.
Maintenant je vais vous emmener un moment
dans ce qui est largement considéré comme le conflit le plus difficile,
ou le plus impossible,
c'est le Moyen Orient.
La question est : où est le troisième côté là-bas ?
Comment pouvons-nous aller au balcon ?
Alors je ne prétends pas avoir la réponse
au conflit du Moyen Orient,
mais je pense que j'ai un premier pas,
littéralement un premier pas,
quelque chose que n'importe lequel d'entre nous pourrait faire en tant que troisième côtés.
Je vais d'abord vous poser une question.
Combien d'entre vous
dans les dernières années
se sont un jour fait du souci au sujet du Moyen Orient
et se sont demandés ce que l'on pourrait faire ?
Juste par curiosité, combien d'entre vous ?
Ok, donc la grande majorité d'entre nous.
Et ici, c'est si loin.
Pourquoi portons-nous autant d'attention à ce conflit ?
Est-ce le nombre de morts?
Il y a cent fois plus de morts
dans un conflit en Afrique qu'au Moyen-Orient.
Non, c'est à cause de l'histoire,
parce que nous nous sentons personnellement impliqués
dans cette histoire.
Que nous soyons Chrétiens, Musulmans ou Juifs,
religieux ou non,
nous nous sentons personnellement partie prenante de ce conflit.
Les histoires c'est important. En tant qu'anthropologue je le sais.
Les histoires sont notre moyen de transmettre la connaissance.
Elles donnent sens à nos vies.
C'est ce que nous racontons ici à TED : des histoires.
Les histoires sont la clé.
Et donc ma question est
oui, essayons de résoudre la politique
là-bas au Moyen Orient,
mais regardons d'abord l'histoire.
Essayons d'aller à la racine de tout cela.
Voyons si nous pouvons y appliquer le troisième côté.
Qu'est-ce que cela signifierait ? Quelle est l'histoire là-bas ?
Alors en tant qu'anthropologues, nous savons
que chaque culture a une histoire originelle.
Quelle est l'histoire originelle du Moyen-Orient ?
En une phrase, c'est :
Il y a 4 000 ans, un homme et sa famille
ont traversé le Moyen-Orient,
et le monde n'a plus jamais été le même.
Cet homme, bien sûr,
c'était Abraham.
Et ce qu'il défendait c'était l'unité,
l'unité de la famille.
Il est notre père à tous.
Mais ce n'est pas seulement ce qu'il défendait, c'est ce que son message était.
Son message fondamental était aussi l'unité,
le caractère interconnecté de tout cela, et l'unité de tout.
Et sa valeur essentielle était le respect,
c'était la gentillesse envers les étrangers.
Il est connu pour ça, son hospitalité.
Alors en ce sens,
il est un troisième côté symbolique
du Moyen-Orient.
Il est celui qui nous rappelle
que nous faisons tous partie d'un plus grand tout.
Alors comment vous --
alors réfléchissez un peu à ça un moment.
Aujourd'hui nous faisons face au fléau du terrorisme.
Qu'est-ce que le terrorisme ?
Le terrorisme c'est en fait prendre un étranger innocent
et le traiter comme un ennemi que vous créez
pour générer de la peur.
Quel est le contraire du terrorisme ?
C'est prendre un étranger innocent
et le traiter comme un ami
que vous accueillez chez vous
pour faire germer et créer de la compréhension,
ou du respect, ou de l'amour.
Alors qu'est-ce que cela donnerait si
vous preniez l'histoire d'Abraham,
qui est une histoire de troisième côté,
et si jamais c'était --
parce qu'Abraham défend l'hospitalité --
si cela pouvait être un antidote au terrorisme ?
Si cela pouvait être un vaccin
contre l'intolérance religieuse ?
Comment feriez-vous pour donner vie à cette histoire ?
Maintenant il ne suffit pas de simplement raconter une histoire --
c'est puissant --
mais les gens ont besoin d'expérimenter l'histoire.
Ils ont besoin de pouvoir vivre l'histoire. Comment feriez-vous ça ?
Et c'était comme ça que j'imaginais que vous alliez le faire.
Et c'est ce qui nous amène au premier pas ici.
Parce que le moyen simple de faire ça
c'est d'aller faire un tour.
Vous allez faire un tour sur les traces d'Abraham.
Vous marchez dans ses traces.
Car marcher a un pouvoir réel.
Vous savez, comme anthropologue, je peux vous dire que marcher est ce qui a fait de nous des humains.
C'est amusant, quand on marche,
on marche côte à côte
dans la même direction.
Maintenant si je venais vers vous face à face
et que je venais aussi près de vous que ça,
vous vous sentiriez menacé.
Mais si je marche épaule contre épaule,
même jusqu'à avoir les épaules en contact
cela ne pose pas de problème.
Qui se dispute en marchant ?
C'est pourquoi dans les négociations, souvent, quand ça se complique,
les gens vont marcher dans les bois.
Alors j'ai eu l'idée
d'inspirer
un chemin, une route --
pensez à la route de la soie, le sentier des Appalaches
qui suit les traces
d'Abraham.
Les gens ont dit "C'est insensé. On ne peut pas faire ça.
On ne peut pas retracer les pas d'Abraham. C'est trop dangereux.
Il faut traverser toutes ces frontières.
ça passe par 10 pays différents du Moyen-Orient
parce que ça les réunit tous."
Et donc nous avons étudié cette idée à Harvard.
Nous avons fait notre audit de faisabilité.
Et ensuite il y a quelques années, un groupe parmi nous
environ 25 d'entre nous de près de 10 pays différents,
ont décidé de voir si nous pouvions marcher dans les pas d'Abraham,
en partant de son lieu de naissance dans la cité d'Urfa
dans le sud de la Turquie, en Mésopotamie du Nord.
Et ensuite nous avons pris le bus et avons fait plusieurs marches
et sommes allés à Harran,
où, selon la Bible, il a commencé son voyage.
Ensuite nous avons traversé la frontière pour entrer en Syrie, sommes allés à Aleppo,
qui est en fait nommée d'après le nom d'Abraham.
Nous sommes allés à Damas,
qui a une longue histoire liée à Abraham.
Nous sommes ensuite allés en Jordanie du Nord,
à Jérusalem,
qui a tout à voir avec Abraham, à Bethléem,
et finalement à l'endroit où il a été enterré
à Hébron.
Donc littéralement nous sommes allées du ventre maternel à la tombe.
Nous avons montré que c'était faisable. C'était un voyage incroyable.
Je vais vous poser une question.
Combien d'entre vous ont fait l'expérience
d'être dans un quartier étranger,
ou un pays étranger,
et un étranger complet, un étranger parfait,
vient à vous et vous témoigne de la gentillesse,
vous invite, peut-être, chez lui, vous offre à boire,
vous offre du café, vous offre un repas ?
Combien d'entre vous ont déjà vécu cette expérience ?
C'est l'essence
du chemin d'Abraham.
Mais c'est ce que vous découvrez si vous allez dans ces villages du Moyen Orient
où vous vous attendez à l'hostilité,
et vous recevez l'hospitalité la plus incroyable,
en lien parfait avec Abraham.
"Au nom du père Abraham,
laissez-moi vous offrir à manger."
Donc ce que nous avons découvert
c'est qu'Abraham n'est pas seulement un personnage de livre pour ces gens,
il est vivant, c'est une présence vivante.
Et pour abréger,
ces dernières années,
des milliers de gens
ont commencé à marcher sur des portions du chemin d'Abraham
au Moyen-Orient,
et à profiter de l'hospitalité des gens de là-bas.
Ils ont commencé à marcher
en Israel et en Palestine,
en Jordanie, en Turquie, en Syrie.
C'est une expérience incroyable.
Des hommes, des femmes, des jeunes, des vieux --
plus de femmes que d'hommes, en fait, chose intéressante.
Pour ceux qui ne peuvent pas marcher,
qui ne peuvent pas se rendre sur place actuellement,
les gens ont commencé à organiser des marches
dans les villes, dans leurs propres communautés.
A Cincinnati, par exemple, qui a organisé une marche
d'une église à une mosquée puis à une synagogue
et ils ont tous pris ensemble un repas Abrahamique.
C'était le jour du chemin d'Abraham.
A Sao Paulo, Brésil, c'est devenu un événement annuel
pour des milliers de gens qui courent
sur un chemin d'Abraham virtuel,
qui unit différentes communautés.
Les médias adorent ça, vraiment ils en sont fous.
Ils y accordent beaucoup d'attention
parce que c'est visuel,
et ça diffuse l'idée
l'idée de l'hospitalité Abrahamique
de la gentillesse envers les étrangers.
Et il y a à peine deux semaines,
il y a eu une histoire à la radio sur le sujet.
Le mois dernier,
il y avait un article dans The Guardian,
dans le Manchester Guardian, sur le sujet --
deux pleines pages.
Et ils ont cité un villageois
qui a dit "Cette marche nous connecte au monde."
Il a dit que c'était comme une lumière allumée dans nos vies.
Cela nous apporte la paix.
C'est donc de cela qu'il s'agit.
Mais il ne s'agit pas que de psychologie,
c'est aussi économique,
parce que dans leur marche les gens dépensent de l'argent.
Et cette femme, là, Um Ahmad,
est une femme qui vit sur un chemin au Nord de la Jordanie.
Elle est extrêmement pauvre.
Elle est partiellement aveugle, son mari ne peut pas travailler,
elle a sept enfants.
Mais elle sait cuisiner.
Et elle a commencer à cuisiner pour des groupes de marcheurs
qui traversent le village et prennent un repas chez elle.
Ils s'asseyent par terre.
Elle n'a même pas de nappe.
Elle fait la cuisine la plus délicieuse
qui est fraîche de toutes les herbes de la campagne environnante.
Et alors de plus en plus de marcheurs sont venus.
Et récemment elle a commencé à avoir un revenu
pour subvenir aux besoins de sa famille.
Et alors elle a dit à notre équipe équipe là-bas,
"Vous m'avez rendue visible
dans un village où autrefois les gens avaient honte
de me regarder."
C'est le potentiel du chemin d'Abraham.
Il y a bel et bien des centaines de ces communautés
à travers le Moyen Orient, à travers le chemin.
Le potentiel c'est en fait de changer le jeu.
Et pour changer le jeu,il faut changer le cadre,
notre façon de voir les choses --
changer le cadre
de l'hostilité à l'hospitalité,
du terrorisme au tourisme.
Et en ce sens, le chemin d'Abraham,
c'est un outil pour changer le jeu.
Laissez-moi vous montrer une chose.
J'ai un petit gland ici
que j'ai ramassé quand je marchais sur le chemin
cette année.
Eh bien ce gland est associé au chêne, bien sûr --
il pousse dans un chêne,
qui est associé à Abraham.
Le chemin à présent est comme un gland ;
il est toujours dans sa phase précoce.
A quoi ressemblerait le chêne ?
Eh bien je repense à mon enfance,
dont une grande part s'est déroulée, après ma naissance ici à Chicago,
en Europe.
Si vous aviez été
dans les ruines de, disons, Londres
en 1945, ou Berlin,
et si vous aviez dit,
"Dans soixante ans
cet endroit sera le plus paisible, le plus prospère de la planète,"
les gens auraient pensé
que vous étiez un fou avéré.
Mais ils l'ont fait grâce à l'identité commune -- Europe --
et une économie commune.
Alors ma question est, si on peut le faire en Europe,
pourquoi pas au Moyen Orient ?
Pourquoi pas, grâce à une identité commune --
qui est l'histoire d'Abraham --
et grâce à une économie commune
qui serait basée en grande partie sur le tourisme ?
Alors je vais conclure
en vous disant que ces 35 dernières années
en travaillant
dans les conflits les plus dangereux, difficiles et insolubles
de la planète,
je n'ai pas encore vu un conflit
qui me semble impossible à modifier.
Bien sûr ce n'est pas simple,
mais c'est possible.
Cela a été fait en Afrique du Sud.
Cela a été fait en Irlande du Nord.
Cela peut être fait partout.
Cela ne dépend que de nous.
Cela dépend de nous et du fait d'adopter la posture de la troisième force.
Alors laissez-moi vous inviter
à penser à devenir cette troisième force,
même comme un tout petit pas.
Nous allons faire une pause dans un instant.
Allez simplement voir quelqu'un
d'une culture différente, d'un pays différent,
d'une appartenance ethnique différente, une différence quelle qu'elle soit
et engagez la conversation avec eux ; écoutez-les.
C'est un acte de troisième force.
C'est marcher sur le chemin d'Abraham.
Après une conférence TED,
pourquoi pas une marche TED ?
Alors je vais vous quitter
en vous confiant trois choses.
La première, le secret de la paix
c'est la troisième force.
Le troisième côté c'est nous,
chacun de nous,
en un seul pas,
peut prendre le monde, peut amener le monde,
un pas plus près de la paix.
Il y a un vieux proverbe africain qui dit :
"Quand les toiles d'araignées s'unissent,
elles peuvent même arrêter le lion."
Si nous sommes capables d'unir
nos toiles de paix de troisième force,
nous pouvons même arrêter le lion de la guerre.
Merci beaucoup.
(Applaudissements)
ובכן, הנושא של משא ומתן קשה
מזכיר לי את אחד הסיפורים החביבים עלי
מהמזרח התיכון,
על אדם שהוריש לשלושת בניו 17 גמלים
ולבן הראשון, הוא הוריש חצי מהגמלים
לבן השני, הוא הוריש שליש מהגמלים
ולבן הצעיר ביותר, הוא הוריש תשיעית מהגמלים
ובכן שלושת הבנים נכנסו למשא ומתן
17 אינו מתחלק לשניים
הוא אינו מתחלק לשלוש
ואינו מתחלק לתשע
האחים החלו להתעצבן
לבסוף, ביאושם,
הם הלכו להתייעץ עם אישה זקנה וחכמה
האישה הזקנה והחכמה חשבה על הבעיה שלהם זמן רב
ולבסוף היא חזרה ואמרה
"ובכן, אני לא יודעת אם אני יכולה לעזור לכם
אבל לפחות, אם תרצו, אתם יכולים לקבל את הגמל שלי"
אז היו להם 18 גמלים
הבן הראשון לקח את החצי שלו - חצי מ-18 הוא 9
הבן השני לקח את השליש שלו - שליש של 18 הוא 6
הבן הצעיר ביותר לקח את התשיעית שלו
תשיעית של 18 היא 2
קיבלתם 17
נותר להם גמל אחד
והם החזירו אותו לאישה הזקנה והחכמה
(צחוק)
עכשיו אם תחשבו על הסיפור לרגע
אני חושב שזה דומה
להרבה משאים ומתנים קשים שאנחנו מעורבים בהם
הם מתחילים עם 17 גמלים - אין שום דרך לישב את זה
איך שהוא, מה שאנחנו צריכים לעשות
הוא להתרחק מהמצבים האלה, כמו האישה הזקנה והחכמה
להסתכל על המצבים בעינים חדשות
ולמצוא את הגמל ה-18
עכשיו למצוא את הגמל ה-18 של הסכסוכים בעולם
היא התשוקה העיקרית שלי בחיים
בעקרון אני רואה את האנושות קצת כמו שלושת האחים האלה
אנחנו כולנו משפחה אחת
אנחנו יודעים את זה בצורה מדעית
תודות למהפכת התקשורת
כל השבטים על הכוכב, כל 15,000 השבטים
נמצאים בקשר אחד עם השני
וזה כמו איחוד משפחות גדול
אבל עדיין, כמו הרבה איחודי משפחות
זה לא רק שלום ואור
יש הרבה סכסוכים
והשאלה היא
איך אנחנו מתמודדים עם השוני שלנו
איך אנחנו מתמודדים עם השוני העמוק ביותר שלנו
בהנתן הנטיה הטבעית שלנו לסיכסוכים
והגאונות האנושית
בהמצאת כלי נשק להשמדה המונית
זאת השאלה
אני ביליתי את החלק הארי של שלושת העשורים
כמעט ארבעה
בנסיעות בעולם
בנסיון לעבוד, להיות מעורב בסכסוכים
מיוגוסלביה למזרח התיכון
לצ'צ'ניה, לוונצואלה
כמה מהסיכסוכים הכי קשים בעולם
שאלתי את עצמי את השאלה הזאת
ואני חושב שמצאתי, בדרכים מסוימות,
מהו הסוד לשלום
זה באמת פשוט בצורה מפתיעה
זה לא קל, אבל זה פשוט
זה אפילו לא חדש
זה יתכן אחת מהירושות העתיקות ביותר שלנו
הסוד לשלום הוא אנחנו
זה אנחנו הפועלים
כחברה המקיפה
כל סיכסוך
אנחנו יכולים לשחק תפקיד בונה
הרשו לי לספר לכם סיפור, דוגמא
לפני כ-20 שנה הייתי בדרום אפריקה
עבדתי עם המפלגות באותו סיכסוך
והיה לי חודש נוסף
אז ביליתי אותו במחיצת
מספר קבוצות בסאן בושמן
הייתי סקרן לגביהם, והדרך שבה הם פותרים סיכסוכים
בגלל, בסופו של דבר, בזכרון החי שלהם
הם היו ציידים ומלקטים
חיים בצורה מאד דומה לדרך בה חיו אבותיהם
במשך אולי 99% מההיסטוריה האנושית
ולכל הגברים יש חצים מורעלים שהם משתמשים בהם לצייד
קטלני לחלוטין
אז איך הם מתמודדים עם סיכסוכים
ובכן מה שלמדתי
שבכל פעם שהמתח עולה בקבוצות האלה
מישהו הולך ומחביא את החיצים המורעלים הרחק בשיחים
ואז כולם יושבים במעגל ככה
והם יושבים, והם מדברים, והם מדברים
זה יכול לקחת יומיים, שלושה ימים, ארבעה ימים
אבל הם לא נחים
עד שהם מוצאים פיתרון
ויותר טוב, התפייסות
ואם העצבים עדיין גבוהים
הם שולחים מישהו לבקר איזה קרוב משפחה
כתקופת צינון
ובכן השיטה הזאת
היא, לדעתי, ככל הנראה השיטה שהשאירה אותנו בחיים עד עכשיו
בהנתן הנטיות האנושיות שלנו
לשיטה הזאת אני קורא הצד השלישי
בגלל שאם אתם חושבים על זה
בדרך כלל כאשר אנחנו חושבים על עימות, כאשר אנחנו מתארים אותו,
יש תמיד שני צדדים
זה הערבים נגד הישראלים, העובדים נגד ההנהלה
הבעל נגד האישה, הרפובליקנים נגד הדמוקרטים
אבל מה שאנחנו בדרך כלל לא רואים
זה שתמיד יש צד שלישי
והצד השלישי של העימות זה אנחנו
זה הקהילה המקיפה
זה החברים, בני הברית
חברי המשפחה, השכנים
ואנחנו יכולים לשחק תפקיד בונה מדהים
אולי הדרך הבסיסית ביותר
שבה הצד השלישי יכול לעזור
זה להזכיר לצדדים מהו הסיכון האמיתי
לטובת הילדים, לטובת המשפחה
לטובת הקהילה, לטובת העתיד
בואו נפסיק להלחם לרגע ונתחיל לדבר
בגלל שמה שקורה
כאשר אנחנו מעורבים בעימות
זה מאד קל לאבד פרספקטיבה
זה מאד קל להגיב
בני אדם: אנחנו מכונות של תגובה
וכמו שאומרים
כאשר אתה עצבני, אתה תיתן את הנאום הטוב ביותר
שתתחרט עליו לעולם
ואז הצד השלישי מזכיר לנו את זה
הצד השלישי עוזר לנו לצאת למרפסת
זוהי ההמשלה למקום של פרספקטיבה
בו אנחנו יכולים להביט על הפרס
הרשו לי לספר לכם סיפור קצר מנסיון האישי שלי במשא ומתן
לפני כמה שנים, הייתי מעורב כמתווך
בכמה שיחות מאד קשות
בין המנהיגים של רוסיה
והמנהיגים של צ'צ'ניה
התחוללה מלחמה, כפי שאתם יודעים
ואנחנו נפגשנו בהאג
בארמון השלום
באותו החדר בו התנהל המשפט של פשעי המלחמה
ביוגוסלביה
השיחות נתקעו בהתחלה די סלעית
כאשר סגן הנשיא של צ'צ'ניה
התחיל בהצבעה על הרוסים ואמר
"אתם צריכים להשאר ממש כאן בכסאות שלכם
בגלל שאתם הולכים להשפט על פשעי מלחמה"
ואז הוא המשיך, והוא פנה אליי ואמר
"אתה אמריקאי
תסתכל מה אתם האמריקאים עושים בפורטו ריקו
והראש שלי התחיל לדהור "פורטו ריקו? מה אני יודע על פורטו ריקו?""
אני התחלתי להגיב
אבל אז ניסיתי להזכר לצאת למרפסת
ואז כאשר הוא הפסיק
וכולם הביטו בי לתשובה
מפרספקטיבת המרפסת, יכולתי להודות לו על ההערות שלו
ולומר "אני מעריך את הביקורת על המדינה שלי,
ואני רואה בזה כסימן שאנחנו בין חברים
ויכולים לדבר בצורה פתוחה אחד לשני
ואנחנו נמצאים כאן לא לדבר על פורטו ריקו או על העבר
אנחנו כאן כדי לראות אם אנחנו יכולים למצוא מוצא
לעצור את הסבל ושפיכות הדמים בצ'צ'ניה"
השיחות חזרו למסלול
זה התפקיד של הצד השלישי
לעזור לצדדים לצאת למרפסת
עכשיו הרשו לי לקחת אתכם לרגע
למה שנחשב כסיכסוך הקשה ביותר בעולם
הסיכסוך הכי חסר סיכוי
הוא המזרח התיכון
השאלה היא: איפה הצד השלישי שם?
איך אנחנו יכולים בכלל לצאת למרפסת
אני לא מתיימר לדעת את התשובה
לסכסוך במזרח התיכון
אבל אני חושב שיש לי את הצעד הראשון
פשוטו כמשמעו הצד הראשון
דבר שכל אחד מאיתנו יכול לעשות כצד שלישי
הרשו לי לשאול אתכם קודם לכן שאלה אחת
כמה מכם
בשנים האחרונות
מצאו את עצמם דואגים לגבי המזרח התיכון
ותוהים מה מישהו יכול לעשות?
פשוט מתוך סקרנות, כמה מכם?
או קי, אז הרוב המוחלט שלכם
וכאן, זה כל כך רחוק מכאן
למה אנחנו נותנים כל כך הרבה תשומת לב לסכסוך הזה?
האם זה מספר מקרי המוות?
יותר מפי מאה אנשים מתים
בסכסוך באפריקה מאשר במזרח התיכון
לא, זה בגלל הסיפור
בגלל שאנחנו מרגישים מעורבים אישית
בסיפור הזה
בין אם אנחנו נוצרים, מוסלמים או יהודים
דתיים ולא דתיים
אנחנו מרגישים שיש לנו מעורבות אישית בו
סיפורים הם חשובים, כאנתרופולוג, אני יודע את זה
סיפורים הם הדרך בה אנחנו משתמשים כדי להעביר ידע
הם נותנים משמעות לחיים שלנו
זה מה שאנחנו מספרים כאן בטד, אנחנו מספרים סיפורים
סיפורים הם המפתח
לכן השאלה שלי היא
כן, בואו ננסה לפתור את הפוליטיקות
שם במזרח התיכון
אבל בואו נסתכל בסיפור
בואו ננסה להגיע לשורש העניין
בואו נראה אם אנחנו יכולים להפעיל את הצד השלישי בו
מה זה אומר? מהו הסיפור שם?
כאנתרופולוגים אנחנו יודעים
שלכל תרבות יש סיפור מקורות
מהו סיפור המקורות של המזרח התיכון
במשפט אחד זה:
"לפני 4,000 שנה, אדם אחד הלך עם משפחתו
לאורך המזרח התיכון
ומאז העולם לא היה אותו דבר
האדם הזה, כמובן
היה אברהם
ומה שהוא עמד עליו היה איחוד
האיחוד של המשפחה
הוא האבא של כולנו
אבל זה לא רק מה שהוא עמד עליו, זה מה היה המסר שלו
המסר הבסיסי שלו גם הוא היה איחוד
הקשר הפנימי בין כל הדברים והאיחוד של הכל
הערך הבסיסי שלו היה כבוד
היה אדיבות כלפי זרים
זה מה שהוא היה ידוע בו, הכנסת האורחים שלו
אז המובן הזה
הוא היה הסמל של הצד השלישי
של המזרח התיכון
הוא האחד שמזכיר לנו
שאנחנו כולנו חלקים משלם גדול יותר
עכשיו איך הייתם -
עכשיו חישבו על כך לרגע
היום אנחנו מתמודדים עם התקפות טרור
מהו טרור?
טרור הוא בעיקרו לקחת זר חף מפשע
ולהתייחס אליו כאויב שאתה הורג
כדי לעורר פחד
מהו ההפך של טרור
זה לקחת זר חף מפשע
ולהתייחס אליו כחבר
אותו אתה מכניס כאורח לתוך ביתך
כדי לטוות וליצר הבנה
או כבוד, או אהבה
אז מה אם הייתם
לוקחים את הסיפור של אברהם
שהוא הסיפור של הצד השלישי
מה אם זה היה יכול להיות
בגלל שאברהם הוא הכנסת אורחים
מה אם זה היה יכול להיות תרופת נגד לטרור
מה אם זה היה יכול להיות חיסון
נגד חוסר סובלנות דתית?
איך הייתם מביאים את הסיפור הזה לחיים?
עכשיו, זה לא מספיק רק לספר סיפור
זה חזק -
אבל אנשים צריכים לחוות את הסיפור
הם צריכים להיות מסוגלים לחיות את הסיפור. איך הייתם עושים את זה?
וזה היה מה שחשבתי על איך הייתם עושים זאת
וזה מה שמביא לצעד הראשון כאן
בגלל שהדרך הפשוטה ביותר לעשות את זה
היא לצאת להליכה
אתם יוצאים להליכה בעקבות אברהם
אתם עוקבים בעקבות אברהם
בגלל שלהליכה יש כוח אמיתי
אתם יודעים, כאנתרופולוג, הליכה היא מה שעשתה אותנו אנושיים
זה מצחיק, כאשר אתם הולכים
אתם הולכים צד בצד
באותו כיוון משותף
אם הייתי מגיע אליכם פנים מול פנים
ומגיע כל כך קרוב אליכם
הייתם מרגישים מאוימים
אבל אם אני הולך כתף אל כתף
אפילו כאשר הכתפיים נוגעות
זו אינה בעיה
מי נלחם בזמן שהם הולכים?
לכם לעיתים תוך כדי משא ומתן, כאשר הדברים מסתבכים
אנשים יוצאים להליכה ביערות
אז הרעיון בא לי
מה לגבי מסלול, דרך
מעוררי השראה
חישבו על דרך המשי, מסלול האפלצ'יאני --
שהולך בעקבות
אברהם
אנשים אומרים, "זה שגעון, אתה לא יכול
אתה לא יכול ללכת בעקבות אברהם, זה יותר מדי מסוכן
אתה צריך לחצות את כל הגבולות האלה
זה הולך דרך 10 מדינות שונות במזרח התיכון
בגלל שזה מאחד את כולם"
אז בחנו את הרעיון הזה בהרוורד
עשינו את בחינת הישום שלנו
ואז לפני מספר שנים, קבוצה שלנו
בערך 25 מאיתנו מבערך 10 מדינות
החלטנו לראות אם אנחנו יכולים ללכת בעקבות אברהם
ללכת ממקום הלידה שלו בעיר אורפה
בדרום טורקיה, צפון מסופוטמיה
אז לקחנו אוטובוס ועשינו כמה הליכות
והלכנו לחרן
שם בתנ"ך, הוא יצא למסעו
אז חצינו את הגבול לסוריה, הלכנו לצובה
שהסתבר שקרויה על שם אברהם
הלכנו לדמשק
שיש לה היסטוריה ארוכה הקשורה לאברהם
אז הגענו לצפון ירדן
לירושלים
שהיא כולה קשורה לאברהם, לבית לחם
ולסיום למקום בו הוא קבור
בחברון
בקיצור הלכנו מרחם לקבר
הוכחנו שניתן לעשות זאת. זה היה מסע מדהים
הרשו לי לשאול אתכם שאלה
לכמה מכם היתה החוויה
להיות בשכונה זרה
או מדינה זרה
וזר מוחלט, זר מושלם
בא אליכם והראה קצת אדיבות
אולי הזמין אתכם אליו הביתה, נתן לכם לשתות
נתן לכם קפה, נתן לכם ארוחה?
לכמה מכם היתה החוויה הזאת?
זהו הבסיס
של הדרך של אברהם
אבל מה שאתם מגלים, אתם נכנסים לכפרים אלה במזרח התיכון
היכן שהייתם מצפים לעוינות
ואתם מקבלים את ההכנסת הפנים הכי מדהימה
הכל מתייחס לאברהם
"בשמו של אברהם אבינו
הרשו לי להציע לכם קצת אוכל"
אז מה שגילינו
הוא שאברהם הוא לא רק דמות מספר בשביל האנשים האלה
הוא חי ונוכח
וכדי לקצר סיפור ארוך
במשך השנתיים האחרונות
אלפי אנשים
החלו ללכת בחלקים מדרכו של אברהם
במזרח התיכון
נהנים מהכנסת האורחים של האנשים שם
הם החלו ללכת
בישראל ובפלסטין
בירדן, בטורקיה, בסוריה
זהו חוויה מדהימה
גברים, נשים, צעירים, זקנים
יותר נשים מאשר גברים, למעשה, בצורה מענינת
לאלה שאינם יכולים ללכת
שאינם יכולים להגיע לשם עכשיו
אנשים החלו לארגן הליכות
בערים, בקהילות שלהם
בסינסינטי, למשל, ארגנו הליכה
מכנסיה למסגד לבית כנסת
וכולם אכלו ארוחה ברוח אברהם
זה היה ביום דרך אברהם
בסאן פאולו, ברזיל, זה הפך להיות ארוע שנתי
לאלפי אנשים לרוץ
בריצה בדרך אברהם וירטואלית
מאחדים את הקהילות השונות
התקשורת אוהבת את זה, הם ממש מעריצים את זה
הם מרעיפים תשומת לב לזה
בגלל שזה חזותי
וזה משדר את הרעיון
הרעיון הזה של הכנסת האורחים של אברהם
של אדיבות כלפי זרים
ורק לפני שבועיים
היתה כתבה בערוץ טלוויזיה על זה
בחודש שעבר
היתה כתבה בגרדיאן
בגרדיאן של מנצסטר לגבי זה
שני עמודים שלמים
והם ציטטו כפרי
שאמר "ההליכה הזאת מחברת אותנו לעולם"
הוא אמר שזה היה כמו אור שזרח בחיים שלנו
זה הביא לנו תקווה
שזה בדיוק מה שזה
אבל זה לא רק פסיכולוגיה
זה כלכלה
בגלל שכאשר אנשים הולכים הם מבזבזים כסף
האישה הזאת כאן, אום אחמד
היא אישה שחיה על הדרך בצפון ירדן
היא עניה מרודה
היא חצי עיוורת, בעלה אינו יכול לעבוד
יש לה 7 ילדים
אבל מה שהיא יכולה לעשות זה לבשל
אז היא החלה לבשל לכמה קבוצות של הולכים
שעוברים בכפר שלה וסועדים בבית שלה
הם יושבים על הריצפה
אין לה אפילו מפת שולחן
היא מכינה את האוכל הכי טעים
טרי מתבלינים מהכפרים בסביבה
וכך יותר ויותר הולכים מגיעים
ולאחרונה היא החלה להרוויח
כדי לתמוך במשפחה שלה
וכך היא סיפרה לצוות שלנו, היא אמרה
"אתם הפכתם אותי לנראית
בכפר בו פעם אנשים התביישו
להביט בי"
זה הפוטנציאל של דרך אברהם
יש לפחות מאות של קהילות כאלה
לאורך המזרח התיכון, לאורך המסלול
הפוטנציאל הוא בעיקרון לשנות את המשחק
וכדי לשנות את המשחק, אתם צריכים לשנות את המסגרת
הדרך שבה אנחנו רואים דברים
לשנות את המסגרת
מעוינות להכנסת אורחים
מטרור לתיירות
ובמובן הזה, דרך אברהם
הוא משנה משחק
הרשו לי להראות לכם משהו אחד
יש לי כאן בלוט קטן
שקטפתי כאשר הלכתי בדרך
מוקדם יותר השנה
הבלוט מתקשר לעץ האלון, כמובן --
הוא צומח להיות עץ אלון
שמתקשר לאברהם
המסלול כעת הוא כמו בלוט
הוא עדיין בשלב מוקדם
איך יראה עץ האלון?
ובכן אני נזכר בילדות שלי
חלק ניכר ממנה ביליתי, אחרי שנולדתי כאן בשיקגו,
ביליתי באירופה
אם הייתם
בהריסות של, למשל, לונדון
ב-1945, או בברלין
הייתם אומרים
"בעוד שישים שנה מעכשיו.
זה הולך להיות המקום הכי שליו ופורח בכדור הארץ"
אנשים היו חושבים
שאתם מטורפים עם תעודות
אבל הם עשו את זה בזכות הזהות המשותפת -- אירופה --
והכלכלה המשותפת
אז השאלה שלי היא, אם זה יכול להעשות באירופה
מדוע לא במזרח התיכון?
מדוע לא, בזכות הזהות המשותפת
שהיא הסיפור של אברהם --
ובזכות הכלכלה המשותפת
שיכולה להתבסס ברובה על תיירות?
אז הרשו לי לסכם
ולומר שב-35 השנה האחרונות
כשעבדתי
בכמה מהסיכסוכים הכי מסוכנים, קשים ומסובכים
ברחבי כדור הארץ
עדיין לא ראיתי סיכסוך אחד
שהרגשתי שאינו יכול להשתנות
זה אינו קל, כמובן,
אבל זה אפשרי
זה נעשה בדרום אפריקה
זה נעשה בצפון אירלנד
זה יכול להעשות בכל מקום
זה פשוט תלוי בנו
זה תלוי בנו לקחת את הצד השלישי
אז הרשו לי הזמין אתכם
לשקול לקחת את הצד השלישי
אפילו בצעד מאד קטן
אנחנו עומדים לקחת הפסקה בעוד רגע
פשוט גשו למישהו
מתרבות אחרת, מדינה אחרת
מוצא אחר, משהו אחר
וצרו איתם שיחה, הקשיבו להם
זה הפעולה של הצד השלישי
זה ללכת בדרכו של אברהם
אחרי שיחות טד
מדוע לא הליכות טד?
הרשו לי להשאיר אתכם
עם שלושה דברים
הראשון, הסוד לשלום
הוא הצד השלישי
הצד השלישי הוא אנחנו
כל אחד מאיתנו
עם צעד אחד
יכול לקחת את העולם, יכול להביא את העולם
צעד קרוב יותר לשלום
יש פתגם אפריקאי שאומר:
"כאשר קורי העכביש מתאחדים,
הם יכולים לעצור אפילו אריה"
אם אנחנו מסוגלים לאחד
את קורי השלום של הצד השלישי
אנחנו יכולים לעצור אפילו את האריה של המלחמה
תודה רבה לכם
(מחיאות כפיים)
ह्म्म, कठिन मध्यस्थता का मसला
मुझे मेरी एक पसंदीदा कहानी की याद दिलाता है,
मध्यपूर्वी दुनिया से,
एक ऐसे आदमी की जो अपने तीन बेटों के लिये १७ ऊँटों की विरासत छोड गया था।
पहले बेटे के लिये उसने आधे ऊँट मुकर्रर किये थे;
दूसरे के लिये, एक तिहाई;
और सबसे छोटे बेटे के लिये, ऊँटों का नवाँ हिस्सा।
तीनों बेटे ऊँटों का फ़ैसला करने बैठे।
१७ न तो दो से भाग खाता है।
न ही उसे तीन भागों में बाँटा जा सकता है।
और ९ से भी उसे भाग नहीं दिया जा सकता।
अब भाइयों में अन-बन शुरु हो गयी।
और अंत में, मरता क्या न करता,
वो एक बुद्धिमान बुढिया के पास सलाह के लिये पहुँचे।
बुद्धिमान बुढिया ने उनकी समस्या पर देर तक विचार किया,
और फ़िर उसने वापस आ कर कहा,
"देखो, मुझे नहीं पता कि मैं तुम्हारी मदद कर सकती हूँ या नहीं,
लेकिन अगर तुम्हें चाहिये, तो तुम मेरा ऊँट ले जा सकते हो।"
तो अब उनके पास १८ ऊँट हो गये।
पहले बेटे ने अपना आधा हिस्सा ले लिया - १८ का आधा ९ होता है।
मंझले बेटे ने एक-तिहाई ले लिया - १८ का तिहाई ६ होता है।
और सबसे छोटे बेटे ने नवाँ हिस्सा लिया --
१८ का नवाँ हिस्सा दो होता है।
९, ६, और २ मिला कर कुल १७ होते हैं।
तो उनके पास एक ऊँट बच गया।
और उसे उन्होंने उस बुढिया को वापस कर दिया।
(हँसी)
अब अगर आप इस कहानी पर गौर करें,
तो ये काफ़ी करीब है
उन स्थितियों के, जो हमें समझौते करते समय झेलनी होती हैं।
वो इसी १७ ऊँटों वाली स्थिति से शुरु होती है - जिनका निपटान असंभव लगता है।
कैसे भी हो, हमें करना ये होता है कि
हम उन स्थितियों से बाहर निकल कर देखें, बिलकुल उस बुद्धिमान बुढिया की तरह,
और एक नये नज़रिये से स्थितियों पर गौर करें
और कहीं से उस अट्ठारहवें ऊँट को प्रकट करें।
दुनिया के कठिन मसलों में इस अट्ठारहवें ऊँट की खोज़ ही
मेरे जीवन की साधना रही है।
मुझे मानव-जाति इन तीन भाइयों जैसी ही लगती है;
हम सब एक परिवार हैं।
और ये तो वैज्ञानिक तौर पर भी साबित हो चुका है,
और सूचना क्रान्ति के चलते,
इस ग्रह के सारे कबीले, लगभग १५,००० कबीले,
एक दूसरे से संपर्क में आ गये हैं।
और ये बहुत बडा पारिवारिक सम्मेलन है।
और बिलकुल पारिवारिक सम्मेलनों की तरह,
इसमें सब कुछ केवल शांति से, मज़े से नहीं होता है।
बहुत विवाद भी उत्पन्न होते हैं।
और असली प्रश्न तो ये है, कि
हम इन विवादों से कैसे निपतें?
हम अपने गहरे पैठे हुए मतभेदों से कैसे निपटें,
जब कि हम लोग हरदम लडने को तैयार रहते हैं
और मानव महान ज्ञाता हो गया है
हाहाकार मचा सकने वाले हथियारों का।
प्रश्न असल में ये है।
जैसा कि मैने लगभग पिछले तीस साल --
या शायद चालीस --
दुनिया भर में सफ़र करते हुए बिताये हैं,
अपना काम करते हुए, विवादों का हिस्सा बनते हुए
युगोस्लाविया से ले कर मध्य-पूर्व तक,
चेचेन्या से ले कर वेनेज़ुअला तक,
हमारी दुनिया के कुछ सबसे बडे और कठिन विवादों के दरम्यान,
और मै स्वयं से हमेशा यही प्रश्न पूछता आया हूँ।
और शायद कुछ हद तक मुझे ये पता लग गया है,
कि शान्ति का राज़ क्या है।
ये असल में आशचर्यजनिक रूप से साधारण है।
आसान नहीं है, मगर साधारण है।
और तो और, ये नया भी नहीं है।
हो सकता है कि ये हमारी प्राचीन मानव-संस्कृति का अहम हिस्सा रहा हो।
और शान्ति का राज हम खुद हैं।
ये हम सब ही हैं
जो कि समाज के रूप में
विवादों के आसपास मौजूद हो कर
एक सकारात्मक भागीदारी निभा सकते हैं।
मैं उदाहरण के रूप में एक किस्सा सुनाता हूँ।
करीब २० साल पहले, मैं दक्षिणी अफ़्रीका में था,
वहाँ के विवाद में शामिल गुटों के साथ काम करते हुए,
और मेरे पास एक महीन का अतिरिक्त समय था,
तो मैने वो समय
सैन बुश्मैन आदिवासियों के साथ बिताया।
मैं उनके बारे में जानने में उत्सुक था, खासकर कि वो अपने विवाद कैसे हल करते हैं।
क्योंकि, जितना मुझे पता था,
वो सब शिकारी या संग्रहजीवी थे,
काफ़ी हद तक आदिमानवों सरीका जीवन व्यतीत करने वाले,
जैसा कि मानवों ने अपने ९९ प्रतिशत इतिहास में बिताया है।
और इनके पास जहर-बुझे तीर होते हैं जिन्हें ये शिकार के लिये इस्तेमाल करते हैं--
एकदम मारक तीर।
तो ये कैसे अपने विवादों का हल ढूँढते हैं?
और पता है, मैनें क्या पाया --
कि जब भी उनके दलों में लोगों को गुस्सा आता है,
कोई जाकर पहले वो ज़हर-बुझे तीर झाडियों में छुपा देता है,
फ़िर सब लोग एक गोला बना कर ऐसे बैठ जाते हैं,
और फ़िर वो बातचीत करते जाते है, करते जाते हैं, करते जाते हैं।
इसमें उन्हें दो दिन, तीन, या फ़िर चार दिन भी लग सकते हैं,
मगर वो तब तक नहीं रुकते
जब तक कि उन्हें कोई हल न मिल जाये,
या फ़िर, विवाद करने वाले सुलह न कर लें।
और यदि तब भी गुस्सा शांत न हो,
तो वो किसी को अपने रिश्तेदारों से मिलने भेज देते हैं
शांत होने के लिये।
और मेरे ख्याल से इसी व्यवस्था
के चलते, हम सब आज तक जीवित बचे है,
हमारी लडाकू पॄवत्तियों के मद्देनज़र।
इस व्यवस्था को मैं तीसरा-पक्ष कहता हूँ।
क्योंकि यदि आप ध्यान दें,
अक्सर जब भी हम विवाद के बारे में सोचते हैं, या बताते हैं,
तो उस में हमेशा दो पक्ष निहित होते हैं।
अरब बनाम इस्राइली, मज़दूर बनाम प्रबंधन,
पति बनाम पत्नी, रिपब्लिकन बनाम डेमोक्रेट,
मगर अक्सर जो हम नज़रअंदाज़ कर देते हैं,
वो ये है कि हमेशा एक तीसरा पक्ष होता है।
और वो तीसरा पक्ष है आप और मैं,
आसपास का समाज,
दोस्त, और सहयोगी,
परिवार के सदस्य, पडोसी।
और हम सब उसमें अभूतपूर्व सकारात्मक भूमिका निभा सकते हैं।
शायद सबसे मौलिक तरीका
जिस से कि तीसरा पक्ष मदद कर सकता है,
ये है कि विवादी जुटों को बतायें कि दाँव पर क्या लगा है।
बच्चों के लिये, परिवार के लिये,
समाज के लिये, और भविष्य के लिये,
हमें लडना छोड कर, बातचीत शुरु करनी होगी।
क्योंकि, मुद्दा ये है,
कि जब हम लडाई का हिस्सा होते हैं,
तो अपना आपा खोना बहुत आसान होता है।
तुरंत भडक उठना भी बहुत आसान होता है।
और मानव-जाति तो जैसे प्रतिक्रिया की मशीन है।
जैसा कि कहा जाता है,
जब आप गुस्सा हैं, तो आप वो बहतरीन भाषण देंगे
जिसका आपको हमेशा पछतावा रहेगा।
और इसलिये तीसरा पक्ष हमेशा हमें ये याद दिलाता रह सकता है।
ये तीसरा पक्ष हमें बालकनी में जाने में मदद करता है,
जो कि सोच-विचार की जगह का रूपक है
जहाँ हम सोच सकें कि हमें असल में चाहिये क्या।
मैं आपको अपने खुद के मध्यस्तता के अनुभव से एक किस्सा सुनाता हूँ।
कुछ साल पहले, मैं एक मध्यस्त के रूप में
एक बहुत कठिन वार्ता में शामिल था
रूस के नेताओं
और चेचेन्या के नेताओं के बीच।
और जैसा कि आपको पता ही है, उस समय एक युद्ध चल रहा था।
और हम हेग्य में मिले,
शांति महल में (पीस पैलेस),
उसी कमरे में जहाँ युगोस्लावी युद्ध अपराधों की कचहरी
चल रही थी।
और हमारी बातचीत शुरुवात में ही हिचकोले खाने लगी
जब चेचेन्या के उप-राष्ट्रपति ने
रूसियों की तरफ़ उँगली उठा कर कहा,
"आपको यहीं बैठे रहना चाहिये,
क्योंकि हो सकता है आप पर भी युद्ध-अपराधों का मुकदमा चले।"
और फ़िर वो मेरी ओर मुखातिब हो कर बोले,
"तुम तो अमरीकी हो।
देखो तुम अमरीकियों ने प्यूर्टो रिको में क्या किया है।"
और मेरे दिमाग ने तुरंत सोचना शुरु किया, "प्यूर्टो रिको? इसकी बात का मैं क्या जवाब दूँ?"
मैने प्रतिक्रिया करनी शुरु कर दी थी,
मगर तभी मुझे बालकनी मे जाने वाली बात याद आ गयी।
और जब उन्होंने बोलना बंद किया,
और सभी ने मेरी ओर जवाबी प्रतिक्रिया के लिये देखा,
बालकनी वाली सोच के चलते, मैं उनक उल्टा धन्यवाद देने में सक्षम हो सका,
और मैने कहा, "मैं अपने देश के प्रति आपकी आलोचना का सम्मान करता हूँ,
और इसे मित्रवत व्यवहार का लक्षण मानता हूँ कि
कम से कम हम खुल कर मन की बात बोल तो रहे हैं।
और आज हम यहाँ प्यूर्टो रिको या किसी और बात के लिये नहीं मिल रहे हैं।
हम यहाँ इसलिये हैं कि हम एक हल ढूँढ सकें जिस से कि
चेचेन्या में हो रह दुख और खून-खराबा बंद हो सके।"
बातचीत फ़िर से राह पर आ गयी।
तीसरे पक्ष का यही काम होता है,
कि वो विवाद में फ़ंसे पक्षों को बालकनी तक जाने में मदद करें।
चलिये मैं आपको ले चलता हूँ
विश्व के सबसे कठिन माने जाने वाली बहस के,
या शायद वास्तव में सबसे कठिन बहस के, ठीक बीच
मध्य-पूर्व में।
प्रश्न है: यहाँ तीसरा पक्ष कहाँ है?
यहाँ हम बालकनी में जाने की बात कैसे सोच सकेंगे?
अब मैं ये नाटक नहीं करूँगा कि
मेरे पास मध्य-पूर्व समस्या का समाधान है,
पर मेरे ख्याल से मेरे पास समाधान की ओर जाने का पहला कदम है,
वस्तुतः पहला कदम,
ऐसा कुछ जो हम सब तीसरे पक्ष के रूप में कर सकते हैं।
चलिये आप से पहले एक प्रश्न पूछता हूँ।
आप में कितनों ने
पिछले सालों में
स्वयं को पाया है मध्य-पूर्व की चिंता करते और
ये सोचते कि कोई क्या कर सकता है?
उत्सुक्तावश, कितने आप में से?
ठीक, तो हम में ज्यादातर लोगों ने।
और ये हम से इतना दूर है।
हम आखिर इस विवाद पर इतना ध्यान क्यों देते हैं?
क्या ये अत्यधिक लोगों की मृत्यु के चलते है?
इस के कई सौ गुना लोग मरते हैं
अफ़्रीका के विवादों में।
नहीं, ये इस से जुडी कहानी की वजह से है,
कि हम सब व्यक्तिगत तौर पर जुडे महसूस करते हैं
इस कहानी से।
चाहे हम ईसाई हों, मुसलमान हों, या फ़िर यहूदी,
और आस्तिक हों या नास्तिक,
हमें लगता है कि हमारा कुछ हिस्सा इसमें शामिल है।
कहानियों की अपनी महत्ता होती है। एक मानव-विज्ञानी होने के नाते मैं जानता हूँ।
हम कहानियों के ज़रिये अपने ज्ञान को आगे देते हैं।
उनसे हमारे जीवन को अर्थ मिलता है।
इसलिये ही हम सब यहाँ टेड में हैं, कहानियाँ सुनाने।
कहानियाँ सबसे महत्वपूर्ण हैं।
और मेरा प्रश्न है,
हाँ, चलिये कोशिश करके सुलझाते हैं राजनीतिक उलझन
जो मध्य-पूर्व में है,
लेकिन एक नज़र उस कहानी पर भी डालते हैं।
चलिये मसले की जड तक पहुँचने की कोशिश करते हैं।
चलिये देखते हैं कि क्या इस पर तीसरा पक्ष लागू होगा।
इसका क्या मतलब हुआ? यहाँ कहानी क्या है?
मानव विज्ञानी होने के नाते, हमें पता है कि
हर संस्कृति के उद्गम की एक कहानी होती है।
मध्य-पूर्व के उद्गम की कहानी क्या है?
सीधे सीधे, कहानी ये है:
४००० साल पहले, एक आदमी और उसके परिवार
ने मध्य-पूर्व के आरपार पद-यात्रा की
और दुनिया हमेशा हमेशा के बदल गयी।
और वो आदमी, जैसा कि सर्वविदित है,
अब्राहम था।
और वो एकता का पुजारी थी,
उसके परिवार की एकता।
वो हम सब का पिता था।
मगर मसला सिर्फ़ ये नहीं कि वो क्या पूजता था, बल्कि ये कि उसका संदेश क्या था।
उसका मूल संदेश भी एकता का ही था,
सबके आपस में जुडे होने का, और सबके बीच एकता का।
और उसका मौलिक मूल्य था सम्मान,
और अन्जान लोगों के प्रति दया का भाव।
वो इसिलिये जाना जाता है, अपनी सत्कार भावना के लिये।
तो इस लिहाज से,
वो तीसरे पक्ष का प्रतीक है
मध्य-पूर्व के लिये।
वो हमें ये याद दिलाता है कि
हम सब एक बडी परिकल्पना के हिस्से मात्र हैं।
तो आप कैसे --
थोडा रुक कर सोचिये।
आज हम आतंकवाद का बोझा ढो रहे हैं।
आतंकवाद आखिर है क्या?
आतंकवाद है कि एक मासूम अजनबी को पकडिये,
और उसे उस दुश्मन के माफ़िक मानिये जिसे आप मार देंगे
डर पैदा करने के लिये।
और आतंकवाद का विपरीत क्या है?
ये कि आप एक मासूम अजनबी से मिले,
और उससे उस दोस्त के माफ़िक बर्ताव किया,
जिसे आप अपने घर बुलायेंगे
उस के साथ दख-सुख बाँटेंगे, और समझ बढायेंगे,
सम्मान देंगे, प्यार देंगे।
तो अगर ऐसा हो कि
आप अब्राहम की कहानी उठायें,
जो कि तीसरे पक्ष की कहानी है,
और अगर उसे ऐसा कर दें --
क्योंकि अब्राहम सत्कार भावना का प्रतीक है --
क्या हो अगर ये आतंकवाद के खिलाफ़ एक दवाई हो जाये?
क्या हो अगर ये कहानी टीका बन जाये
मजहबी असहिष्णुता के खिलाफ़?
आप उस कहानी में जीवन कैसे फ़ूँक सकेंगे?
देखिये सिर्फ़ कहानी सुना भर देना काफ़ी नहीं है --
वो काफ़ी शक्तिशाली है --
मगर लोगों को कहानी को अनुभव कर पाना ज़रूरी है।
उन्हें उस कहानी को जी पाना ज़रूरी है। वो आप कैसे करेंगे?
और ये मेरी सोच थी कि ऐसा कैसे होगा।
और यहीं से पहले कदम की शुरुवात है।
क्योंकि एक साधारण तरीका ये कर पाने का है कि
आप पद-यात्रा के लिये निकल पडें।
आप अब्राहम के पदचापों का अनुसरण करते हुये पदयात्रा पर निकलें
आप अब्राहम के रास्ते चलें।
क्योंकि पदयात्रा में बडी ताकत होती है।
मैं, एक मानव-विज्ञानी होने के नाते, जानता हूँ कि पद-यात्राओं ने ही हमें मनुष्य बनाया है।
ये गजब है कि जब आप चलते हैं,
तो आप अगल-बगल चलते हैं
एक ही दिशा में।
और अगर मै आपके सामने से आऊँ
और इतना करीब आ जाऊँ,
तो आपको भय महसूस होगा।
लेकिन अगर मैं आपके कंधे से कंधा मिला कर चलूँ,
चाहे आपको बिल्कुल छूते हुये भी,
तो कोई समस्या नहीं है।
अगल बगल चलते समय आखिर कौन लडता है?
इसिलिये, जब मसले हल करते समय, स्थिति कठिन हो जाती है,
लोग जंगलों में पद-यात्रा के लिये निकल जाते हैं।
तो मुझे ये विचार आया कि
क्यों न मैं प्रेरित करूँ
ऐसा रास्ता --
सिल्क रूट जैसा, या अप्लेशियन रास्ते के जैसा --
जो कि ठीक वो ही हो
जो अब्राहम ने लिया था।
लोगों ने कहा, "ये पागलपन है। नहीं हो सकता।
तुम अब्राहम के रास्ते पर नहीं चल सकते। ये बहुत खतरनाक है।
आपको तमाम सारी सीमाओं को पार करना होगा।
ये मध्य-पूर्व के करीब दस अलग अलग देशों से गुज़रता है,
क्योंकि ये उन सब को जोडता है।"
तो हमने हार्वार्ड में इस विचार पर अध्ययन किया।
बारीकी से इसे समझा।
और फ़िर कुछ साल पहले, हम ने एक दल बना कर,
करीब १० देशों के २५ लोगों का,
ये देखने का फ़ैसला किया कि क्या हम अब्राहम के रास्ते पर चल पायेंगे,
उनके जन्मस्थान उर्फ़ा शहर से शुरु कर,
जो दक्षिणी तुर्की, उत्तरी मेसोपोटामिया में है।
तो हमने एक बस ली और थोडी पैदल यात्रा के उपरांत
हम हर्रान पहुँचे,
जहाँ से, बाइबिल के अनुसार, उन्होंने अपनी यात्रा शुरु की थी।
फ़िर हमने सीमा पार की और सीरिया गये, फ़िर अलेप्पो,
जिसका नाम अब्राहम पर ही पडा है।
हम दमसकस गये,
जिसका इतिहास अब्राहम से जुडा है।
फ़िर हम उत्तरी जोर्डन गये,
येरुसलम गये,
जो कि पूरी तरह से अब्राहम से बारे में है, फ़िर बेतलेहम,
और फ़िर आखिर में वहाँ जहाँ वो दफ़न हैं,
हब्रोन में।
तो हम लगभग गर्भाशय से कब्र तक गये।
हमने ये दिखाया कि ऐसा हो सकता है। ये बहुत ही गजब की यात्रा थी।
आपसे एक प्रश्न पूछता हूँ।
आप में से कितनों को ऐसा अनुभव हुआ है
कि किसी अजनबी जगह में,
या अजनबी देश में,
पूरी तरह से, सौ प्रतिशत अनजान व्यक्ति,
आप तक आये और आपसे प्यार की दो बात करे,
आपको अपने घर बुलाये, कुछ खातिरदारी करे,
कॉफ़ी पिलाये, या फ़िर खाने का निमंत्रण दे?
आप में से कितनों के साथ ऐसा हुआ है?
देखिये यही है मुद्दे की बात,
जो अब्राहम-पथ में निहित है।
क्योंकि आप यही होता पाते है, जब आप मध्य-पूर्व के इन गाँवों मे जाते हैं
जहाँ आप बुरे बर्ताव की आशा रखते हैं,
और आपको आश्चर्यजनक स्वागत मिलता है,
और सब अब्राहम से जुडे होने से।
अब्राहम के नाम पर,
"आइये मैं आपको कुछ खाने को देता हूँ।"
तो हमें ये पता लगा कि
अब्राहम महज एक किताबी किरदार नहीं है इन लोगों के लिये,
वो जीवित है, उनके बीच रोज़ाना।
और संक्षेप में कहूँ,
तो पिछले कुछ सालों में,
हज़ारों लोगों ने
अब्राहम-पथ के कुछ भागों पर
मध्य-पूर्व में चलना शुरु कर दिया है,
वहाँ के लोगों का स्वागत-सत्कार स्वीकार करते हुए।
उन्होने चलना शुरु किया है
इज़रायल और फ़िलिस्तीन में,
जोर्डन में, तुर्की में, सीरिया में।
ये बेहद अलग अनुभव है।
आदमी, औरत, युवा, वृद्ध --
आदमियों से ज्यादा औरतें, सच में।
और जो चल नहीं सकते,
जो वहाँ अभी तक नहीं जा सकते,
उन लोगों ने पद-यात्राएँ आयोजित करना शुरु कर दिया है
अपने शहरों, और अपने ही देशों मे।
सिनसिनाती में, उदाहरण के लिये, एक पद-यात्रा आयोजित होती है
एक चर्च से एक मस्जिद से होते हुए, एक यहूदी मंदिर तक
और फ़िर सब साथ में अब्राहम-भोज करते है।
उसे अब्राहम पथ दिवस कहा जाता है।
साओ पालो, ब्राज़ील में तो ये वार्षिक उत्सव बन चुका है,
हज़ारों लोगों के दौडने के लिये,
एक कल्पित अब्राहम पथ पर,
अलग अलग समुदायों को जोडने के लिये।
मीडिया भी इस पर खूब लिखती है, उन्हें ये बेहद पसंद है।
वो अपना ध्यान इस पर लुटाते है
क्योंकि ये देखने में बेहतरीन है,
और इस विचार को आगे बढाता है,
कि अब्राहम की तरह ही स्वागत
और दया की भावना अजनबियों के प्रति रखी जाये।
और अभी कुछ हफ़्ते पहले ही,
एन.पी.आर ने इस पर कहानी लिखी थी।
पिछले महीने,
इस पर गार्डियन अखबार ने लिखा था,
मैनचेस्टर से निकलने वाले गार्डियन ने --
पूरे दो पन्नों की रपट।
और उन्होंने एक ग्रामीण का संदेश भी शामिल किया था
जिसने कहा, "ये पद-यात्रा हमें दुनिया से जोडती है।"
उसने कहा कि ये एक रोशनी की तरह है जो हमारे जीवन में उजाला करती है
हमें आशा दे कर।
और देखिये इसी सब पर ये आधारित है।
मगर ये सिर्फ़ मनोवैज्ञानिक नहीं है,
ये आर्थिक भी है,
क्योंकि जब लोग चलते है, तो वो पैसे भी खर्च करते हैं।
और उम अहमद नाम की इस महिला,
जो कि उत्तरी जोर्डन में इस रास्ते पर ही रहती है।
ये बेहद गरीब है।
काफ़ी हद तक दृष्टि-विहीन है, उसका पति काम नहीं कर सकता है,
और उस के सात बच्चे हैं।
मगर वो एक काम कर सकती है - खाना पकाना।
तो उसने पद-यात्रियों के दलों के लिये खाना पकाना शुरु कर दिया है,
जो उसके गाँव से निकलते है, और उसके घर में खाना खाते हैं।
वो ज़मीन पर बैठते है।
उस के पास मेज़ ढकने का कपडा तक नहीं है।
और वो बहुत ही स्वादिष्ट खाना पकाती है
जो कि आसपास के खेतों में उगने वाले मसालों से बना होता है।
और इस वजह से और भी पद-यात्री वहाँ आते हैं।
और अब तो उसने पैसे कमाने भी शुरु कर दिये है,
अपने परिवार के सहारे के लिये।
और उसने वहाँ हमारी टीम को बताया,
"आपने मुझे उस गाँव में इज़्ज़्त दिलायी है
जहाँ एक समय पर लोग
मेरी तरफ़ देखने में भी झिझकते थे।"
ये है अब्राहम-पथ की शक्ति।
और ऐसे कई सौ समुदाय है
पूरे मध्य-पूर्व में , इस रास्ते के आसपास।
देखिये इसमें संभावना है पूरा मुद्दा बदल देने की
और मुद्दा बदलने के लिये आपको माहौल बदलना होगा,
जिस तरह हम देखते हैं--
माहौल बदलना होगा
दुश्मनी से दोस्ती में
आतंकवाद से पर्यटन में।
और उस हिसाब से, अब्राहम पथ
मुद्दा बदलने की संभावना से ओत-प्रोत है।
चलिये मैं आपको कुछ दिखाता हूँ।
मेरे पास एक छोटा सा बाँजफ़ल है
जो मैनें ऐसे ही रास्ते पर चलते हुए उठा लिया था
इस साल की शुरुवात में।
अब ये फ़ल बलूत के पेड से जुडा है, बिलकुल --
क्योंके ये उस पर उगता है,
जो कि अब्राहम से जुडा है।
ये पथ आज इस फ़ल की तरह है;
अपने शुरुवाती दौर में।
और बलूत का पूरा पेड कैसा दिखेगा?
जब मैं अपने बचपन के बारे में सोचता हूँ,
जिसका काफ़ी बडा हिस्सा मैने, शिकागो में पैदा होने के बावजूद,
यूरोप में गुज़ारा।
अगर आप
मान लीजिये, कि लंदन के खंडहरों
में १९४५ मे, या फ़िर बर्लिन मे, गये होते,
तो आपने कहा होता,
आज से साठ साल बाद,
ये धरती का सबसे शांत, सबसे धनी इलाका होगा,"
तो लोग सोचते कि
आप निश्चय ही पागल हैं।
मगर ऐसा हुआ - यूरोप की एक साझी पहचान के चलते,
और एक साझी अर्थव्यवस्था के चलते।
तो मेरा प्रश्न है, कि यदि ये यूरोप में किया जा सकता है,
तो मध्य-पूर्व में क्यों नहीं?
क्यों नहीं, जबकि वहाँ भी एक साझी पहचान है --
जो कि अब्राहम की कहानी से आती है --
और ऐसी साझी अर्थव्यवस्था से
जो कि पर्यटन पर टिकी हो?
मैं अंत में यही कहूँगा कि
पिछले ३५ सालों में,
मैने काम किया है
कुछ बहुत ही खतरनाक, कठिन और उलझे हुए विवादों
- पूरे विश्व में,
और आज तक मैं ऐसे विवाद को नहीं देख सका
जिसे देख कर मुझे लगा हो कि ये हल नहीं हो पायेगा।
बिलकुल, ये आसान नहीं है,
लेकिन ये संभव है।
ऐसा दक्षिणी अफ़्रीका में किया गया है।
उत्तरी आयरलैण्ड में भी किया गया है।
और ऐसा कहीं भी किया जा सकता है।
सब कुछ हम पर ही निर्भर करता है।
हमारा ही कर्तव्य है कि हम तीसरा पक्ष बनें।
तो मैं आप को आमंत्रित करता हूँ कि
तीसरे पक्ष की भूमिका निभाने को
एक छोटी शुरुवात के रूप में देखें।
थोडी ही देर में हम एक छोटा सा मध्यांतर लेंगे।
उस में किसी ऐसे से मिलिये
जो दूसरी संस्कृति, दूसरे देश से हो,
अलग जाति से हो, कुछ अलग हो,
और उनके साथ बातचीत कीजिये; उन्हें ध्यान से सुनिये।
यही तीसरे पक्ष का कार्य है।
यही अब्राहम के नक्श-ए-कदम पर चलना है।
टेडवार्ता की बाद,
क्यों न एक टेडयात्रा भी करें?
जाते जाते मैं आपको
तीन संदेश दे कर जाऊँगा।
एक, ये कि शांति का राज़ है
तीसरा पक्ष।
और तीसरा पक्ष मै आप,
हम में हर एक है,
और एक छोटे से कदम से ही,
हम दुनिया को बदल सकते है, उसे
शांति के और करीब ला सकते हैं।
एक पुरानी अफ़्रीकन कहावत है:
"अगर मकडियों के जाले एकजुट हो जायें,
तो वो शेर को भी रोक सकते हैं।"
अगर हम सब एकत्र कर सकें,
अपने तीसरे पक्ष के जाले,
तो हम युद्ध के शेर को भी रोक सकते हैं।
बहुत बहुत धन्यवाद।
(तालियाँ अभिवादन)
Tema kompliciranih pregovora
podsjeća me na jednu od meni najdražih priča
s Bliskog Istoka,
o čovjeku koji je trojici svojih sinova ostavio 17 deva.
Prvom sinu ostavio je polovicu deva;
drugom sinu trećinu;
a najmlađem sinu devetinu deva.
Trojca sinova počeli su pregovore.
17 nije djeljivo s dva.
Nije djeljivo niti s tri.
Niti s devet.
Raspoloženje braće postalo je napeto.
Napokon, u očaju,
odlučili su potražiti savjet mudre stare žene.
Mudra stara žena razmišljala je dugo o njihovom problemu,
a kad se vratila, rekla je:
"Ne znam mogu li vam pomoći,
ali barem, ako želite, možete uzeti moju devu."
Tako su dobili ukupno 18 deva.
Prvi sin uzeo je svoju polovicu -- pola od 18 je devet.
Drugi sin uzeo je svoju trećinu -- trećina od 18 je šest.
Najmlađi sin uzeo je svoju devetinu --
Devetina od 18 je dva.
Ukupno, to je 17.
Jedna deva im je ostala.
Nju su vratili mudroj staroj ženi.
(Smijeh)
Ako na trenutak razmislite o ovoj priči,
čini se da sliči
mnogim teškim pregovorima u koje smo upleteni.
Ti pregovori počinju poput 17 deva -- nema načina da se riješe.
Ono što moramo učiniti
je zakoračiti izvan tih situacija, poput te stare mudre žene,
promotriti situaciju novim očima
i pronaći 18.-tu devu.
Pronalaženje 18.-te deve u svjetskim sukobima
moja je životna strast.
Ja vidim čovječanstvo poput ta tri brata;
svi smo mi jedna obitelj.
Znanost je pokazala,
to znamo zahvaljujući revoluciji u komunikacijama,
da su sva plemena na svijetu, svih 15 000,
međusobno povezana.
To je veliko obiteljsko okupljanje.
A opet, poput mnogih obiteljskih okupljanja,
nije uvijek mirno i lagano.
Ima puno sukoba.
Pitanje je,
kako se nositi s našim razlikama?
Kako se nositi s našim najdubljim razlikama,
uzevši u obzir ljudsku sklonost sukobu
i ljudskom geniju
koji je razvio oružja ogromne moći uništavanja?
To je veliko pitanje.
Kako sam proveo veći dio posljednja tri desetljeća --
skoro četiri --
putujući po svijetu,
pokušavajući raditi na sukobima
od Jugoslavije do Bliskog Istoka
od Čečenije do Venezuele,
nekih od najtežih sukoba na planetu,
postavljao sam si to pitanje.
I mislim da sam pronašao, na neki način,
što je tajna mira.
To je zapravo iznenađujuće jednostavno.
Nije lako, ali je jednostavno.
Ta ideja čak nije ni nova.
Možda je jedna od najstarijih ljudskih naslijeđa.
Tajna mira smo mi.
Mi koji djelujemo
kao zajednica koja okružuje
svaki sukob,
koja može igrati konstruktivnu ulogu.
Dat ću vam jednu priču kao primjer.
Prije 20 godina bio sam u Južnoj Africi
radeći sa stranama uključenima u taj sukob,
i imao sam mjesec dana viška,
kojeg sam proveo živeći
s nekoliko grupa San Bushmana.
Bio sam znatiželjan i želio sam znati više o njima i načinu na koji rješavaju sukobe.
Jer, naposlijetku, unutar cijele povijesti,
oni su bili lovci i sakupljači,
i živjeli su jednako kao naši preci
kroz možda 99% ljudske prošlosti.
Svi muškarci imaju otrovne strelice koje koriste za lov --
apsolutno su smrtonosne.
Kako su se oni nosili sa svojim razlikama?
Naučio sam da
kad god dođe do svađe u tim zajednicama,
netko ode sakriti otrovne strelice u grmlje,
i svi sjednu u krug ovako,
i sjede, i razgovaraju, i razgovaraju.
Može trajati dva dana, tri dana, četiri dana,
ali oni ne miruju
dok ne nađu rješenje,
ili još bolje, pomirenje.
Ako je raspoloženje još uvijek napeto,
onda nekoga pošalju van da posjeti rođake
ne bi li se smirio.
Taj sustav nas je,
ja mislim, vjerojatno održao na životu do ovog trenutka,
uzevši u obzir naše ljudske sklonosti.
Taj sustav ja zovem treća strana.
Ako razmislite o tome,
kad opisujemo sukob,
uvijek su tu dvije strane.
Arapi protiv Izraelaca, radnici protiv menadžmenta,
muž protiv žene, republikanci protiv demokrata,
ali ono što često ne vidimo
je da je tu uvijek treća strana.
Ta treća strana sukoba smo mi,
okolna zajednica,
prijatelji, saveznici,
članovi obitelji, susjedi.
I mi možemo igrati vrlo konstruktivnu ulogu.
Najosnovniji način
na koji treća strana može pomoći
je podsjetiti strane što mogu izgubiti.
Zbog djece, zbog obitelji,
zbog zajednice, zbog budućnosti,
prekinimo borbu na trenutak i započnimo razgovor.
Jer, naime,
kad smo upleteni u sukob,
vrlo lako zaboravimo što je važno.
Vrlo lako reagiramo.
Ljudska bića: mi smo strojevi za reakciju.
I kako kaže izreka,
kad si ljut, održat ćeš najbolji govor
koji ćeš ikada požaliti.
I tako nas treća strana podsjeća na to.
Treća strana pomaže nam da "odemo na balkon",
što je metafora za mjesto s kojeg imamo drugu perspektivu,
gdje možemo vidjeti ono što je doista važno.
Dopustite da vam ispričam priču iz svog vlastitog pregovaračkog iskustva.
Prije par godina, bio sam uključen kao podupiratelj
u nekim teškim pregovorima
između vođa Rusije
i vođa Čečenije.
U tijeku je bio rat, kao što znate.
Sastali smo se u Haagu,
u Palači mira,
u istoj sobi gdje se odvijalo suđenje
za ratne zločine počinjene na teritoriju bivše Jugoslavije.
Pregovori su započeli loše
jer je podpredsjednik Čečenije
počeo upirati prstom u Ruse i rekao,
"Ostanite radije ovdje u svojim stolicama,
jer ćete završiti na suđenju za ratne zločine."
I onda je nastavio, i okrenuo se meni i rekao,
"Vi ste Amerikanac.
Pogledajte što vi Amerikanci radite u Puerto Ricu."
I ja sam u panici pomislio, "Puerto Rico? Što znam o Puerto Ricu?"
I počeo sam reagirati,
ali onda sam se prisjetio da treba "otići na balkon".
I onda, kad je on zastao,
i svi su čekali moj odgovor,
iz perspektive balkona, ja sam mu uspio zahvaliti na njegovim primjedbama
i reći, "Cijenim vaše kritike moje zemlje,
i uzimam to kao znak da smo prijatelji
i da možemo otvoreno razgovarati.
Ovdje smo ne da bismo pričali o Puerto Ricu ili o prošlosti.
Ovdje smo da vidimo možemo li naći načina
da zaustavimo patnje i krvoproliće u Čečeniji."
Razgovor se vratio na početnu temu.
To je uloga treće strane,
pomoći dvjema stranama da odu na balkon.
Pođimo sad na trenutak
na mjesto gdje se smatra da vlada najteži sukob na svijetu,
ili sukob koji je nemoguće razriješiti,
Bliski Istok.
Pitanje je: Gdje je tamo treća strana?
Kako bismo mogli "otići na balkon"?
Neću se pretvarati da imam odgovor
na pitanje sukoba na Bliskom Istoku,
ali mislim da imam prvi korak,
doslovno prvi korak,
nešto što bilo tko od nas može učiniti kao treća strana.
Prvo bih vam postavio jedno pitanje.
Koliko se vas,
poslijednjih godina,
zabrinulo zbog Bliskog Istoka
pitajući se što bi itko mogao učiniti?
Samo iz znatiželje, koliko vas?
OK, znači velika većina.
I to ovdje, tako daleko.
Zašto poklanjamo toliko pažnje tom sukobu?
Je li zbog broja poginulih?
Stotinu puta više ljudi umire
u sukobima u Africi nego na Bliskom Istoku.
Ne, to je zbog priče,
jer se osjećamo osobno upletenima
u tu priču.
Bili mi kršćani, muslimani ili židovi,
religiozni ili ne-religiozni,
osjećamo da imamo osobni udio u tome.
Priče su važne. Kao antropolog, ja to znam.
Priče su ono što koristimo da bismo prenijeli znanje.
One daju značenje našim životima.
To je ono što radimo na TED-u, pričamo priče.
Priče su ključne.
I moje pitanje je,
da, idemo pokušati razriješiti politiku
tamo na Bliskom Istoku,
ali idemo i pogledati priču.
Pokušajmo vidjeti o čemu se radi u korijenu.
Idemo vidjeti možemo li primijeniti treću stranu.
Što bi to značilo? Koja je tamo priča?
Kao antropolozi, mi znamo
da svaka kultura ima priču o svom nastanku.
Koja je priča o nastanku na Bliskom Istoku?
U jednoj frazi, to je:
Prije 4000 godina, čovjek i njegova obitelj
prepješačili su preko Bliskog Istoka,
i svijet više nikada nije bio isti.
Taj čovjek, naravno,
bio je Abraham.
I on znači jedinstvo,
jedinstvo obitelji.
On je otac svih nas.
Ali nije samo što je on značio, bitna je i njegova poruka.
Njegova osnovna poruka je također jedinstvo,
međupovezanost svega i jedinstvo svega.
I njegova osnovna vrijednost je bila poštovanje,
ljubaznost prema strancima.
Po tome je on poznat, po gostoljubivosti.
I u tom smislu,
on je simbolička treća strana
na Bliskom Istoku.
On je taj koji nas podsjeća
da smo svi dio veće cjeline.
Kako biste sada --
razmislite o tome na trenutak.
Danas smo suočeni s terorizmom.
Što je terorizam?
Terorizam u principu znači da uzmete nevinog stranca
i tretirate ga kao neprijatelja kojeg ubijete
da biste proširili strah.
Što je suprotno terorizmu?
Uzeti nevinog stranca
i tretirati ga kao prijatelja
koga ugostite u svom domu
da biste proširili razumijevanje,
ili poštovanje, ili ljubav.
I što kad biste onda
uzeli priču o Abrahamu,
što je priča o "trećoj strani",
što kad bi to bilo --
jer Abraham predstavlja gostoljubivost --
što kad bi to bio serum protiv terorizma?
Što kad bi to bilo cjepivo
protiv religijske netolerancije?
Kako biste tu priču preveli u stvarnost?
No, nije dovoljno samo ispričati priču --
to je moćno --
ali ljudi moraju iskusiti tu priču.
Oni moraju biti u mogućnosti živjeti tu priču. Kako biste to postigli?
I to je moje razmišljanje kako to postići.
I što je ovdje prvi korak.
Jednostavan način da se to postigne
je da krenete u šetnju.
Da krenete koracima Abrahama.
Da ponovo pronađete njegove stope.
Jer u šetnji je prava moć.
Kao antropolozi, znamo da nas je hod učinio ljudima.
Zanimljivo je da, kad hodate,
idete bok uz bok
u istom zajedničkom smjeru.
Kad bih vam prišao licem u lice
i došao ovako blizu,
osjećali biste se ugroženima.
Ali ako hodamo rame uz rame,
čak dodirujući se ramenima,
to nije problem.
Tko se svađa dok hoda?
Zato prilikom pregovora, kad se oni zaoštre,
ljudi idu u šetnju u šumu.
Tako sam došao na ideju
za inspiraciju
puta, rute --
poput puta svile, poput rute Appalacha --
koji bi slijedio korake
Abrahama.
Ljudi su rekli, "To je ludost. Ne možeš.
Ne možeš proći koracima Abrahama. Nije sigurno.
Morao bi prijeći sve te granice.
On ide preko 10 različitih zemalja Bliskog Istoka,
jer ih sve ujedinjuje."
I onda smo proučavali tu ideju na Harvardu.
Potrudili smo se.
I potom smo, prije nekoliko godina, grupa nas,
oko 25 iz 10 različitih zemalja,
odlučili doznati možemo li poći tragom Abrahama,
krenuvši iz njegovog rodnog grada Urfe
u južnoj Turskoj, sjevernoj Mezopotamiji.
I potom smo sjeli na autobus i hodali
i dosli u Harran,
gdje, u Bibliji, on kreće na svoj put.
Prešli smo granicu i ušli u Siriju, u Aleppo,
koji se ispostavilo da je nazvan po Abrahamu.
Otišli smo u Damask,
koji ima dugu povijest povezanu s Abrahamom.
Potom smo došli u sjeverni Jordan,
u Jeruzalem,
koji je sav o Abrahamu, pa u Betlehem,
i naposlijetku na mjesto gdje je pokopan,
u Hebron.
Išli smo iz maternice u grobnicu.
Pokazali smo da je moguće. Bilo je to nevjerojatno putovanje.
Postavio bih vam pitanje.
Koliko je vas imalo iskustvo
biti u stranom susjedstvu,
stranoj zemlji,
i potpuni stranac,
dođe do vas i pokaže vam ljubaznost,
možda vas pozove u svoj dom, ponudi piće,
dade vam kavu, obrok?
Koliko vas je imalo to iskustvo?
To je bit
Abrahamovog puta.
Ali to je ono što otkrijete, kad idete u ta sela na Bliskom Istoku
gdje očekujete neprijateljsvo,
a dobijete nevjerojatnu gostoljubivost,
sve vezano uz Abrahama.
"U ime oca Abrahama,
mogu li vam ponuditi nešto hrane."
Ono što smo otkrili
jest da, za te ljude, Abraham nije samo lik iz knjige,
on je živ, i zaista prisutan.
Da skratim priču,
u zadnje dvije godine,
tisuće ljudi
počele su hodati putem Abrahama
na Bliskom Istoku
uživajući u gostoljubivosti tamošnjih ljudi.
Počeli su hodati
u Izraelu i Palestini,
Jordanu, Turskoj, Siriji.
To je nevjerojatno iskustvo.
Muškarci, žene, mladi, stari --
više žena nego muškaraca zapravo, zanimljivo.
Za one koji ne mogu hodati,
koji ne mogu trenutno ići tamo,
počele su se organizirati šetnje
u gradovima, u njihovim vlastitim zajednicama.
U Cincinnatiju, na primjer, organizirali su šetnju
od crkve do džamije pa do sinagoge
i onda su svi zajedno pojeli Abrahamov obrok.
Bio je to dan Abrahamovog puta.
U Sao Paulu, Brazil, to je postao godišnji događaj
kad tisuće ljudi trče
u trci virtualnog Abrahamovog puta,
ujedinjujući različite zajednice.
Mediji to vole, zaista to obožavaju.
Posvećuju im puno pažnje
jer je vizualno,
i jer širi ideju,
ideju o Abrahamskoj gostoljubivosti
i ljubaznosti prema strancima.
I samo prije par tjedana
NPR (nacionalni radio) je o tome napravio reportažu.
Prošli mjesec,
bio je članak u Guardianu,
u Manchester Guardianu, o tome --
pune dvije stranice.
Citirali su seljaka
koji je rekao, "Ova šetnja povezuje nas sa svijetom."
Rekao je da je to bilo poput svjetla koje se upalilo u našim životima.
Donijelo nam je nadu.
O tome se radi.
Ali nije to samo psihologija,
to je ekonomija,
jer kako ljudi hodaju, tako troše novac.
Ova žena ovdje, Um Ahmad,
ona živi na putu u Sjevernom Jordanu.
Očajno je siromašna.
Dijelom je slijepa, njezin muž ne može raditi,
ima sedmoro djece.
Ali može kuhati.
I tako je počela kuhati za neke grupe šetača
koji su prolazili kroz selo i jeli u njezinom domu.
Sjedili su na podu.
Ona nema niti stolnjak.
Ali kuha najukusniju hranu
sa svježim biljem iz okolne prirode.
I tako je počelo dolaziti sve više ljudi.
Nedavno je počela zarađivati dovoljno
da uzdržava svoju obitelj.
Rekla je našem timu,
"Učinili ste me vidljivom
u selu gdje su se ljudi sramili
u mene pogledati."
To je potencijal Abrahamovog puta.
Ima doslovce na stotine takvih zajednica
na Bliskom Istoku, uz taj put.
Potencijal je zapravo, promijeniti igru.
A da bismo promijenili igru, morate promijeniti okvir,
način na koji gledamo na stvari --
da bismo promijenili okvir razmišljanja
od neprijateljstva do gostoprimstva,
od terorizma do turizma.
I u tom smislu, Abrahamov put
mijenja igru.
Dozvolite da vam pokažem jednu stvar.
Imam ovdje mali žir
koji sam pokupio dok sam hodao tim putem
početkom ove godine.
Žir dolazi od hrastovog stabla, naravno --
on izrasta u hrast,
koji je vezan uz Abrahama.
Put je trenutno poput žira;
još je u ranoj fazi.
Kako će izgledati hrast?
Prisjećam se svog djetinjstva,
čiji sam veći dio proveo, nakon što sam se rodio u Chicagu,
proveo sam ga u Europi.
Ako ste bili
recimo, među ruševinama Londona
1945., ili Berlina,
i rekli ste,
"Za 60 godina,
ovo će biti najmirniji i najrazvijeniji dio planeta,"
ljudi bi pomislili
da ste definitivno ludi.
Ali oni su to učinili zahvaljujući zajedničkom identitetu -- Europi --
i zajedničkom gospodarstvu.
Moje pitanje je, ako se to moglo učiniti u Europi,
zašto ne na Bliskom Istoku?
Zašto ne, zahvaljujući zajedničkom identitetu --
a to je priča o Abrahamu --
i zahvaljujući zajedničkom gospodarstvu
koje bi se većim dijelom temeljio na turizmu?
Dozvolite da zaključim
tako što ću reći da u zadnjih 35 godina,
koliko sam radio
na nekim od najopasnijih, najtežih i najtvrdoglavijih
sukoba na planetu,
još uvijek nisam vidio onaj sukob
za kojeg sam mislio da se ne može transformirati.
Nije lako, naravno,
ali je moguće.
Dogodilo se u Južnoafričkoj Republici.
Dogodilo se Sjevernoj Irskoj.
Može se postići bilo gdje.
To jednostavno ovisi o nama.
Ovisi o nama da postanemo treća strana.
I dozvolite mi da vas pozovem
da pokušate zauzeti treću stranu,
čak i kao vrlo mali korak.
Uskoro ćemo imati pauzu.
Jednostavno priđite nekome
tko je iz druge kulture, druge zemlje,
drugog etniciteta, nešto različit,
i popričajte s njima; poslušajte ih.
To je čin treće strane.
To znači hodati putem Abrahama.
Nakon TED govora,
zašto ne TED šetnja?
Dopustite da vas ostavim
s tri stvari.
Jedna je, da je tajna mira
ta treća strana.
Treća strana smo mi,
svatko od nas,
malim korakom,
može dovesti svijet
korak bliže miru.
Stara afrička poslovica glasi:
"Kad se pauci ujedine,
mogu zadržati čak i lava."
Ako uspijemo ujediniti
mreže mira naše treće strane,
moći ćemo zaustaviti čak i lava rata.
Puno vam hvala.
(Pljesak)
Ha bonyolult helyzetekben való tárgyalásról van szó
mindig eszembe jut az egyik kedvenc történetem
a Közel-Keletről.
Egy férfi mikor meghal három fiára hagyja 17 tevéjét.
Az első fiúra a tevék felét,
a másodikra a tevék harmadát,
a legfiatalabbra pedig a tevék kilenced részét.
A három fivér belebonyolódik a tárgyalásba.
17 nem osztható kettővel.
Nem osztható hárommal.
Nem osztható kilenccel sem.
A testvérek között egyre feszültebbé vált a hangulat.
Utolsó mentsváruk
egy bölcs öregasszony, akinek elmondják a problémájukat.
A bölcs öregasszony sokáig gondolkodik a helyzetükön,
mire végre elmegy hozzájuk és azt mondja:
"Igazából nem tudom, tudok-e segíteni rajtatok,
mindenesetre, ha szeretnétek, megkaphatjátok a tevémet."
Így már 18 tevéjük volt.
Az első fiú megkapta a felét, ami kilenc.
A második fiú megkapta a harmadát, ami hat.
A legfiatalabb fiú megkapta a kilencedét,
ami kettő.
Ez összesen 17.
Végül maradt egy tevéjük.
Amit visszaadtak a bölcs öregasszonynak.
(Nevetés)
Ha egy kicsit jobban belegondolunk ebbe a történetbe,
rájövünk, hogy sokban hasonlít
azokra a bonyolult helyzetekre, amikbe életünk során kerülünk.
Az alaphelyzet, hogy van 17 tevénk és esély sincs a megoldásra.
Aztán hátra kell lépnünk egyet
az ilyen helyzetekben, ahogy a bölcs öregasszony is tette,
hogy egy új szemszögből tudjuk rátekinteni
és megtalálni a 18. tevét.
Az lett a szenvedélyem, hogy a világ konfliktusaiban
megtaláljam a 18. tevét.
Szerintem az emberiség kicsit olyan, mint a három fivér,
mind egy család vagyunk.
Tudományos bizonyíték is van erre.
Köszönhetően a kommunikációs forradalomnak,
a Földön élő mintegy 15,000 törzs
kapcsolatban áll egymással.
Olyan ez mint egy nagy család egyesítés.
És mint olyan, a család egyesítés
nem csak móka és kacagás.
Sok a konfliktus is.
A kérdés az,
mit kezdünk a különbözőségünkkel?
Mit kezdünk bensőnk legmélyebb különbségeivel,
hozzáadva az emberek alapvető hajlamát a konfliktusokra
és azt az emberi zsenialitást,
ami mind pusztítóbb és pusztítóbb fegyvereket állít elő.
Ez a kérdés.
Folyton ezt kérdeztem magamtól miközben
az utóbbi három,
sőt majdnem négy évtized,
legnagyobb részét azzal töltöttem, hogy utaztam a világban
és részt vettem a világ legnagyobb
konfliktusainak rendezésében
Jugoszláviától a Közel-Keletig
Csecsenföldtől Venezueláig.
És azt hiszem, végül sikerült rájönnöm
mi is a béke titka.
Ami valójában meglepően egyszerű.
Nem könnyű, de egyszerű.
Még csak nem is új.
Talán az egyik legrégebbi emberi örökségünk.
A béke titka mi magunk vagyunk.
Hogy tudunk-e
alkotó szerepet játszani,
amikor világ konfliktusai
körülöttük zajlanak.
Hadd mondjak el egy történetet, egy példát.
Körülbelül 20 éve Dél-Afrikában voltam,
ahol a pártokkal együtt dolgoztam az adott konfliktuson
és végül lett egy szabad hónapom.
Amit azzal töltöttem
hogy különböző San Bushman törzsekkel éltem együtt.
Kíváncsi voltam rájuk és arra, hogy oldják meg a problémáikat.
Ők ember emlékezet óta
vadászva és gyűjtögetve élnek,
nagyon hasonlóan ahhoz, ahogy őseink éltek
történelmünk mintegy 99%-ában.
És azok a mérgezett nyilak, amit a vadászathoz használnak
valóban halálosak.
Hogyan oldják meg a problémáikat?
Amit láttam a következő:
ha a hangulat kezd elmérgesedni ezekben a közösségekben
valaki közülük fogja és elrejti a mérgezett nyilakat a bozótban,
aztán mindenki körbeül, ahogy itt is
és csak ülnek, beszélnek és beszélnek.
Lehet hogy eltart két, három, négy napig is,
de nem hagyják félbe,
amíg nem találnak megoldást,
vagy amíg nem békülnek ki.
Ha a hangulat továbbra sem csillapodik,
valakit elküldenek a rokonaihoz,
amolyan lenyugtató időszakként.
Úgy gondolom,
ez a rendszer az, ami életben tartott minket a mai napig
figyelembe véve az emberi folyamatokat.
Ezt a rendszert nevezem a "harmadik oldal"-nak.
Mert ha belegondolunk
normál esetben, ha leírunk egy konfliktus helyzetet,
mindig két oldalról beszélünk.
Arabok és izraeliek, munkások és vezetőség,
férj és feleség, republikánusok és demokraták,
de amit gyakran nem veszünk észre,
hogy mindig van egy harmadik oldal is.
A harmadik oldal mi vagyunk,
a konfliktust körbevevő közösség,
a barátok, a szövetségesek,
a családtagok, szomszédok.
És mi rendkívülien fontos szerepet játszhatunk a folyamatban.
Talán a legalapvetőbb mód,
ahogy a harmadik oldal segíthet
az, hogy emlékeztetjük a pártokat mi is forog igazából kockán.
A gyerekek, a családok
a közösség, a jövő kedvéért
álljanak le egy pillanatra a csatározással és kezdjenek beszélni.
Mert az a helyzet,
ha érintettek vagyunk egy konfliktusban
nagyon könnyű elveszíteni a rálátásunkat.
Reagálni nagyon egyszerű.
Az emberi lények egyszerűen reagáló gépek.
Ahogy a mondás tartja, a harag
rossz tanácsadó, mérgesen könnyen mondunk olyat
amit később megbánunk.
A harmadik oldal erre emlékeztet minket.
A harmadik oldal segít abban, hogy kimenjünk az erkélyre,
ami azt a helyet szimbolizálja, ahol megváltozik a perspektíva,
ahonnan rajta tarthatjuk a szemünket azon, miről is van szó.
Hadd mondjak el rövid történetet egy tárgyalásról, amiben részt vettem.
Néhány éve részt vettem mint levezető elnök
néhány nagyon komoly témában
Oroszország vezetői
és Csecsenföld vezetői között.
Akkoriban háború dúlt, mint tudjuk.
Hágában találkoztunk,
a Béke Palotában,
ugyanabban a teremben ahol a jugoszláv háborús bűnösök
tárgyalása is folyt.
A tárgyalások igen keményen kezdődtek,
mikor Csecsenföld alelnöke
azzal kezdte, hogy végigmutatott az oroszokon és azt mondta:
"Maradjanak is a székükben,
mert bíróság elé fognak állni háborús bűnök miatt."
Aztán folytatta, rám mutatott és azt mondta:
"Maga amerikai.
Nézze csak meg mit művel Amerika Puerto Ricoban."
Az agyam egyből elkezdett zakatolni: "Puerto Rico? Mit tudok Puerto Ricoról?"
Reagálni kezdtem
de aztán próbáltam emlékezetetni magam, hogy menjek ki az erkélyre.
Aztán mikor szünetet tartott,
és mindenki rám nézett és választ vártak tőlem,
és az erkélyről nézve a dolgot képes voltam megköszönni az észrevételeit
és azt mondtam: "Nagyra becsülöm a kritikát, amivel országomat illette
és úgy tekintem, hogy barátok között vagyok
és őszintén beszélhetünk egymással.
Mi most nem azért vagyunk itt, hogy Puerto Ricoról vagy a múltról beszéljünk.
Azért vagyunk itt, hogy megtaláljuk a módját,
hogy véget érjen a szenvedés és a vérontás Csecsenföldön."
A tárgyalás pedig visszatért a medrébe.
Ez a harmadik oldal szerepe,
az hogy a pártok is kimenjenek az erkélyre.
Most pedig engedjék meg, hogy rátérjek
a világon leginkább eldurvult konfliktusára,
a leglehetetlenebb konfliktusra,
a közel-keleti helyzetre.
A kérdés: hol van itt a harmadik oldal?
Hogy tudunk egyáltalán kimenni az erkélyre?
Nem azt mondom, hogy tudom a választ
a közel-keleti helyzetre,
de úgy gondolom megvan az első lépés,
szó szerint az első lépés,
valami olyan, amit bármelyikünk megtehet a harmadik oldalról.
Hadd tegyek fel egy kérdést először.
Önök közül hányan
vannak azok, akik
az elmúlt években aggódtak a közel-keleti helyzet miatt
és azon elmélkedtek, hogy tehetnének-e bármit?
Csak kíváncsi vagyok, hányan vannak?
Rendben, többségünk így van ezzel.
Így van ez itt és máshol is.
Miért szentelünk olyan nagy figyelmet erre a konfliktusra?
A halottak száma miatt?
Több százszor annyian halnak meg az afrikai
konfliktusokban, mint a Közel-Keleten.
Nem, a történet miatt,
mert személyesen érintettnek érezzük magunkat
a történetben.
Nem számít, hogy keresztények, muszlimok, zsidók
vallásosak vagyunk-e vagy sem,
érintettnek érezzük magunkat a dologban.
A történet számít. Mint antropológus tisztában vagyok ezzel.
A történeteken keresztül közvetítjük a tudást.
Értelmet adnak az életünknek.
Ezt tesszük itt a TED-en is, történeteket mesélünk.
Mert a történet a kulcs.
Azt mondom,
igen tegyünk egy próbát és oldjuk
meg a problémákat a Közel-Keleten,
de előtte vessünk egy pillantást a történetre is.
Nézzünk is egy kicsit a dolgok mélyére!
Nézzük mire jutunk a harmadik oldal féle megközelítéssel?
Mit jelent ez? Mi a történet?
Az antropológiából tudjuk, hogy
minden kultúrának van egy ős története.
Mi a Közel-Kelet ős története?
A monda szerint,
4,000 éve egy férfi és a családja
átkelt a Közel-Keleten
és azóta a világ nem ugyanaz, mint előtte volt.
Ez az ember természetesen
Ábrahám.
Amit ő képviselt az az egység,
a család egysége.
Ő mindannyiunk apja.
De nemcsak képviselte, ki is állt érte.
Az alap üzenete az egység volt,
az hogy minden összefügg és hogy minden egységet alkot.
Az alap értéke pedig a tisztelet,
a kedvesség idegenekkel szemben.
Erről volt ismert, a vendégszeretetéről.
Ebben az összefüggésben
ő a harmadik oldal szimboluma
a Közel-Keleten.
Ő az, aki emlékeztet minket,
hogy mindannyian valami nagyobb részei vagyunk.
Mit éreztek --
gondolkodjunk egy kicsit.
Manapság a terrorizmus tart rettegésben minket.
Mi a terrorizmus?
A terrorizmus általában vesz egy ártatlan idegent,
akivel ellenség módjára elbán és megöl,
hogy ezzel rettegést szítson.
Mi a terrorizmus ellentéte?
Veszünk egy ártatlan idegent
és barátként kezeljük,
akit szívesen látunk az otthonunkban
hogy ezzel elvessük a megértés, a tisztelet,
a szeretet magját.
Mi lenne hát,
ha vennénk Ábrahám történetét,
egy történetet a harmadik oldalról,
mi lenne, ha ő -
hiszen Ábrahám a vendégszeretet megtestesítője -
mi lenne, ha ő, mint a terrorizmus ellenszere tudna működni?
Mi lenne, ha ő mintegy vakcina
a vállásos szembenállás ellen harcolna?
Hogy használnánk fel a történetét?
Nem elég csak elmesélni a történetet
igaz hogy erőteljes,
de az embereknek meg kell tapasztalni a történetet.
Át kell, hogy éljék a történetek. Hogy valósítanátok meg?
Magam is sokat gondolkoztam ezen.
És mindjárt megértik, miért mondtam, hogy megvan az első lépés.
Mert az legegyszerűbb módja a dolognak,
ha teszünk egy sétát.
Teszünk egy sétát Ábrahám nyomában.
Végigjárjuk Ábrahám útját.
Mert a sétában hihetetlen energia van.
Az antropológusok tudják, hogy a séta tesz igazán emberré minket.
Érdekes, hogy ha sétálunk
egymás mellett haladunk
ugyanabba az irányba.
Mikor pedig szembetalálkozunk
és ilyen közel megyek hozzád,
fenyegetve érzed magad.
Pedig ha egymás mellett sétálunk,
még ha össze is ér a vállunk,
nem történik semmi.
Kik harcolnának séta közben?
Ezért van, ha a tárgyalások nagyon megrekednek,
a felek tesznek egy sétát az erdőben.
Az az ötletem támadt,
hogy elindítok egy mozgalmat,
egy utat, egy útvonalat,
mint a Selyem út vagy az Appalache-túra,
de ez az út Ábrahám nyomdokain
halad.
Mindenki azt mondta: "Ez őrültség, úgy se tudod megcsinálni.
Nem tudod végigjárni Ábrahám útját. Túl veszélyes.
Egy csomó határt kell át lépned.
Hiszen a Közel-Kelet 10 különböző országát
köti össze az út."
Mi viszont elkezdtük boncolgatni a tervet a Harvardon.
Tettük ezt megfelelő gondossággal.
Aztán néhány évvel később egy csoport
közülünk, huszonöten tíz különböző országból
belevágtunk, hogy kiderüljön milyen Ábrahám nyomában járni.
Szülőhelyéről indultunk, a dél törökországi,
észak mezopotámiai Urfából.
Onnan busszal és gyalog
jutottunk el Harranba,
ahonnan a Biblia szerint útnak indult.
Átléptük a határt és a szíriai Aleppoba mentünk,
amit Ábrahámról neveztek el.
Továbbmentünk Damaszkuszba,
aminek hosszú a közös történelme Ábrahámmal.
Aztán Észak-Jordániába értünk,
Jeruzsálembe,
ami egy az egyben Ábrahámhoz köthető,
majd Bethlehembe és végül oda, ahol eltemették
Hebronba.
Mondhatni az anyaméhtől a sírig követtük.
Bebizonyítottuk, hogy lehetséges. Elképesztő utazás volt.
Hadd tegyek fel egy kérdést.
Hányan tapasztalták meg Önök közül
milyen egy ismeretlen környéken,
egy ismeretlen országban,
egy számunkra teljesen idegennel
találkozni, aki kedvesen fordul hozzánk,
aki lehet, hogy meghív az otthonába, itallal kínál
kávét és ebédet ad?
Hányan éltek át ehhez foghatót?
Ez a lényege
Ábrahám útjának.
Azt fogják találni, hogy elmennek ezekbe a közel-keleti falvakba,
ahol elutasítást várnánk,
ott elképesztő vendégszeretet találunk
mindezt Ábrahám szellemében.
"Ábrahám nevében,
hadd adjak egy kis ételt."
Azt fedeztük fel,
hogy Ábrahám nem csak egy bibliai alak azoknak az embereknek,
nagyon is él, létezik.
És hogy rövidre fogjam,
az utóbbi néhány évben
emberek ezrei
vágtak neki gyalog Ábrahám útjának
a Közel-Keleten
megtapasztalva az ottaniak vendégszeretetét.
Gyalogolni kezdtek
Izraelben és Palesztínában,
Jordániában, Törökországban, Szíriában.
Elképesztő.
Férfiak, nők, fiatalok és öregek --
több nő, mint ahány férfi érdekességképpen.
Azoknak akik nem tudnak gyalogolni,
akik nem tudnak elmenni,
az emberek meneteket kezdtek szervezni
a városokban, a saját közösségükben.
A menet útvonala Cincinnatiben például
érint egy templomot, egy mecsetet majd egy zsinagógát
és a végén közösen elköltenek egy ábrahámi lakomát.
Ez Ábrahám útjának a napja.
A brazíliai Sao Pauloban ma már évente ezrek
jönnek össze és futnak le egy
képzeletbeli szakaszt Ábrahám útjából,
ezzel hozva közelebb egymáshoz a közösségeket.
A média teljesen oda van érte.
Rengeteget foglalkoztak vele,
mert látványos,
mert közvetíti az üzenet.
Az idegenekkel szembeni
ábrahámi vendégszeretet.
Pár hete pedig,
az állami rádió is foglalkozott vele.
A legutóbbi számban
a Guardian is lehozott egy cikket,
a manchesteri Guardian
két teljes oldalon.
Idéztek egy falusit,
aki azt mondta "Ez a séta a Világhoz kapcsol minket."
Azt mondta, fényt hozott az életükbe.
Reményt adott nekik.
Erről szól ez az egész.
De nem csak a pszichológiáról van itt szó,
a gazdaságról is,
hiszen amíg az emberek sétálnak, pénzt költenek.
Ez az asszony itt, Um Ahmad,
az út mellett él Észak Jordániában.
Borzasztóan szegény.
Részlegesen megvakult, a férje sem tud dolgozni
és hét gyerekük van.
De főzni tud.
Elkezdett hát főzni a gyaloglóknak
akik a falun keresztül haladtak és az otthonában álltak meg enni.
A földön ülnek.
Még egy asztalterítője sincs.
De ő készíti a legfinomabb ételt
a környéken frissen termő fűszerekkel.
És egyre több és több gyalogló keresi fel.
Újabban már bevétele is van,
amit a családjára tud költeni.
Mikor ott jártunk azt mondta:
"Maguk láthatóvá tettek engem
egy olyan faluban, ahol mindenki csak szégyenkezve
nézett rám.
Ez Ábrahám útjának az ereje.
Szó szerint százával találunk hasonló közösségeket
a Közel-Keleten az út mentén.
A lehetőség abban áll, hogy változtassunk a játékon.
A játékon úgy tudunk változtatni, hogy változtatunk a körülményeken,
azon, ahogy a dolgokat látjuk --
meg kell változtatni a körülményeket
a rosszindulatot vendégszeretetre,
a terrorizmust turizmusra.
Ebben az értelemben Ábrahám útja
megváltoztatja a játékot.
Hadd mutassak valamit.
Van nálam egy kis makk,
amit akkor vettem fel, amikor még az idén
én is az utat jártam.
Na most a makk a tölgyfához kapcsolódik,
hiszen a makkból nő ki a tölgy,
ami pedig Ábrahámhoz kapcsolódik.
Az út a makk,
ma még nagyon fejletlen.
Hogy hogy fog kinézni a tölgyfa?
Visszanézve a gyerekkoromra,
legnagyobb részét azután hogy Chicagoban megszülettem,
Európában töltöttem.
Ha ott lettél volna
London vagy Berlin romjainál
1945-ben
és azt mondod,
"Hatvan év múlva
ez a hely lesz a Föld legbékésebb, legvirágzóbb része."
az emberek biztosan azt gondolják,
hogy megőrültél.
Pedig mégis ez történt, hála a közösségi tudatnak
és közös gazdaságnak Európában.
A kérdésem az, hogy ha sikerült Európában,
miért ne sikerülne a Közel-Keleten?!
Miért ne sikerülne hála a közös múltnak,
amit Ábrahám története képvisel
és a közös gazdaságnak
ami java részben a turizmusra építkezne?
Hadd foglaljam össze,
35 éves tapasztalattal a hátam mögött
amit azzal töltöttem
hogy a legveszélyesebb, legbonyolultabb és legmakacsabb
konfliktusok megoldásán dolgoztam a Földön,
még nem találkoztam olyan helyzettel,
amit ne lehetett volna megváltoztatni.
Nem egyszerű természetesen,
de lehetséges.
Megoldódott Dél-Afrikában.
Megoldódott Észak-Írországban.
Megoldható bárhol.
Egyszerűen rajtunk múlik.
Azon, hogy megtaláljuk-e a harmadik oldalt.
Hadd kérjem meg Önöket is,
hogy csatlakozzanak a harmadik oldalhoz,
még ha csak egy apró dologban is teszik ezt.
Nagyon kevé választ már el a szünettől.
Egyszerűen csak ugorjunk fel valakihez,
aki egy másik országból való, egy másik kultúrához,
egy másik etnikumhoz tarozik, vagy csak más
és elegyedjünk vele beszélgetésbe és hallgassuk meg.
Ez egy harmadik oldalas viselkedés.
Mint végigjárni Ábrahám útját.
A TED Konferencia után
miért ne lehetne egy TED Túra is?
Hadd engedjem el Önöket
három dologgal.
Az első, hogy a béke kulcsa
a harmadik oldal.
A harmadik oldal mi vagyunk,
mindannyian,
és egy-egy kis lépéssel
közelebb visszük a Világot
a békéhez.
Van egy régi afrikai mondás:
"Ha a pókfonalak összefonódnak,
az oroszlánt is visszafogják"
Ha képesek vagyunk az összefogásra
a harmadik oldalon szőtt béke háló
a háborúk metafórikus oroszlánját is megállítja.
Köszönöm szépen.
(Taps)
Sebenarnya, subjek tentang negosiasi yang sulit
mengingatkan saya tentang salah satu cerita favorit saya
dari Timur Tengah,
mengenai seorang pria yang meninggalkan 17 unta untuk tiga orang anaknya.
Dan untuk si anak sulung, ia meninggalkan setengah dari semua untanya
untuk si anak kedua, ia meninggalkan 1/3 dari jumlah unta tersebut;
dan untuk anak bungsu, ia meninggalkan 1/9 dari jumlah semua unta.
Lalu ketiga anak tersebut bernegosiasi.
17 tidak dapat dibagi dua.
Juga tidak dapat dibagi tiga.
Dan tidak dapat dibagi sembilan.
Emosi para bersaudara ini mulai naik.
Akhirnya, dalam keputusasaan,
mereka pergi dan berkonsultasi kepada seorang wanita tua yang bijaksana.
Sang wanita tua bijaksana tersebut memikirkan masalah mereka cukup lama,
dan akhirnya ia datang kembali dan berkata,
"Begini, saya tidak tahu apakah saya dapat menolong kalian,
tapi paling tidak, jika kalian mau, kalian bisa mengambil unta saya."
Jadi kemudian mereka mempunyai 18 unta.
Anak pertama mengambil jatahnya yang 1/2 -- 1/2 dari 18 adalah sembilan
Anak kedua mengambil jatahnya yang 1/3 -- 1/3 dari 18 adalah enam
Anak bungsu mengambil jatahnya yang 1/9 --
dan 1/9 dari 18 adalah dua.
Anda mendapatkan 17.
Mereka mempunyai sisa satu unta.
Mereka mengembalikan unta itu kepada sang wanita tua bijaksana.
(Tertawa)
Sekarang jika Anda memikirkan cerita itu sejenak,
Saya pikir itu mencerminkan
banyak negosiasi sulit di mana kita terlibat di dalamnya.
Mereka memulai dengan 17 unta -- tidak ada cara untuk menyelesaikannya.
Namun, apa yang perlu kita lakukan
adalah mundur dari situasi itu, seperti sang wanita tua yang bijak,
melihat situasi itu dengan mata yang segar
dan muncul dengan unta ke-18.
Kini menemukan unta ke-18 dalam konflik dunia
telah menjadi hasrat hidup saya.
Saya pada dasarnya melihat kemanusiaan seperti tiga bersaudara tadi;
kita semua satu keluarga.
Kita tahu secara ilmu pengetahuan,
berkat revolusi komunikasi,
semua suku di planet ini, semua 15,000 suku,
saling berkomunikasi satu dengan yang lain.
Dan ini adalah satu reuni keluarga besar.
Dan, seperti banyak reuni keluarga,
tidak semuanya damai dan terang.
Ada begitu banyak konflik.
Dan pertanyaannya adalah,
bagaimana kita menghadapi perbedaan kita?
Bagaimana kita menghadapi perbedaan kita yang terdalam,
dengan kecenderungan manusia untuk konflik
dan kecerdasan manusia
untuk membuat senjata penghancur maha dahsyat?
Itulah pertanyaannya.
Karena saya telah menghabiskan masa terbaik saya dalam tiga dekade terakhir --
hampir empat --
berjalan keliling dunia,
mencoba bekerja, terlibat dalam konflik
mulai dari Yugoslavia sampai Timur Tengah
dari Chechnya sampai Venezuela,
beberapa dari konflik tersulit di atas muka planet ini,
Saya bertanya kepada diri saya pertanyaan itu.
Dan saya pikir saya telah menemukan, dalam beberapa hal,
apa rahasia dari perdamaian.
Secara mengejutkan sebenarnya rahasianya sederhana.
Tidak mudah, tapi sederhana.
Bahkan bukan sesuatu yang baru
Ini mungkin salah satu warisan tertua umat manusia.
Rahasia dari perdamaian adalah kita sendiri.
Kitalah yang bertindak
sebagai komunitas yang ada
di sekitar konflik apa pun,
yang bisa memainkan peran konstruktif.
Izinkan saya memberikan sebuah cerita, sebuah contoh.
Sekitar 20 tahun yang lalu saya berada di Afrika Selatan
bekerja dengan pihak-pihak yang ada dalam konflik,
dan saya memiliki satu bulan ekstra,
jadi saya menghabiskan beberapa waktu
hidup dengan beberapa kelompok San Bushmen.
Saya penasaran dengan mereka dan dengan cara mereka menyelesaikan konflik.
Karena, bagaimanapun juga, dalam ingatan kita,
mereka adalah pemburu dan pengumpul,
hidup, sedikit banyak, seperti nenek moyang kita hidup
selama mungkin 99 persen dari sejarah manusia.
Dan semua orang memiliki sejenis panah beracun yang digunakan unuk berburu --
sangat fatal.
Lalu bagaimana mereka menghadapi perbedaan di antara mereka?
Dari yang saya pelajari
adalah ketika emosi meningkat dalam komunitas itu,
seseorang pergi dan menyembunyikan panah-panah beracun di semak-semak,
dan lalu semua orang duduk melingkar seperti ini,
dan mereka duduk, dan mereka bicara, dan bicara
Bisa menghabiskan dua hari, tiga hari, empat hari,
tapi mereka tidak beristirahat
sampai mereka menemukan jalan keluar,
atau yang lebih baik, sebuah rekonsiliasi.
Dan jika emosi masih terlalu tinggi,
mereka mengirim seseorang pergi untuk mengunjungi kerabatnya
sebagai periode pendinginan.
Sistem tersebut
adalah, saya pikir, mungkin sistem yang membuat kita tetap hidup sampai saat ini,
dengan kecenderungan kemanusiaan kita.
Sistem tersebut, saya sebut sebagai pihak ketiga.
Karena jika Anda memikirkan tentang hal itu,
biasanya ketika kita memikirkan tentang konflik, ketika kita menjelaskannya,
selalu ada dua pihak.
Arab vs Israel, buruh vs manajemen,
suami vs istri, Republik vs Demokrat,
tapi apa yang sering tidak kita lihat
adalah bahwa selalu ada pihak ketiga.
Dan pihak ketiga dari konflik adalah kita,
adalah masyarakat di sekitarnya,
teman-teman, sekutu-sekutu,
anggota keluarga, tetangga.
Dan kita dapat memainkan peran yang luar biasa konstruktif.
Mungkin cara paling mendasar
di mana pihak ketiga dapat menolong
adalah mengingatkan pihak-pihak bertikai apa permasalahan yang sebenarnya.
Demi anak-anak, demi keluarga,
demi masyarakat, demi masa depan,
mari berhenti bertikai untuk sejenak dan mulai berbicara.
Karena, permasalahannya adalah,
ketika kita terlibat dalam konflik,
sangat mudah untuk kehilangan perspektif.
Sangat mudah untuk bertindak
Manusia: kita adalah mesin penindak.
Dan seperti pepatah mengatakan,
ketika marah, Anda akan membuat pidato terbaik
yang Anda akan sesali.
Jadi pihak ketiga mengingatkan kita mengenai hal itu.
Pihak ketiga menolong kita untuk pergi ke balkon,
yang merupakan perumpamaan untuk sebuah tempat untuk melihat,
di mana kita dapat menjaga mata kita tertuju ke tujuan.
Izinkan saya menceritakan cerita pendek dari pengelaman negosiasi saya pribadi.
Beberapa tahun lalu, saya dilibatkan menjadi seorang fasilitator
dalam beberapa pembicaraan yang sangat sulit
antara pemimpin-pemimpin Rusia
dan pemimpin-pemimpin Chechnya.
Ada perang yang sedang terjadi, seperti yang Anda ketahui.
Dan kita bertemu di Den Haag,
di Peace Palace,
di ruang yang sama di mana sidang kejahatan perang Yugoslavia
dilaksanakan.
Dan awal pembicaraan telah menjadi sangat sulit
ketika wakil presiden Chechnya
mulai menunjuk-nunjuk pihak Rusia dan berkata,
"Kalian harus tetap duduk di kursi kalian,
karena kalian akan diadili untuk kejahatan perang."
Dan ketika dia terus berbicara, dan kemudian berbalik ke saya dan berkata,
"Anda orang Amerika.
Lihat apa yang kalian sedang lakukan di Puerto Rico."
Dan saya mulai berpikir, "Puerto Rico? Apa yang saya tahu tentang Puerto Rico?"
Saya mulai bertindak,
tapi kemudian saya mencoba mengingat untuk pergi ke balkon.
Dan ketika dia berhenti sejenak,
dan semua orang melihat dan menunggu tanggapan saya,
dari sudut pandang balkon, saya mampu berterima kasih untuk pernyataannya
dan berkata, "Saya menghargai kritik Anda mengenai negara saya,
dan saya menganggapnya sebagai tanda bahwa kita semua berteman
dan dapat berbicara secara spontan kepada siapa saja.
Dan kita di sini bukan untuk berbicara mengenai Puerto Rico atau masa lalu.
Kita di sini untuk melihat apakah kita dapat menemukan sebuah cara
untuk menghentikan penderitaan dan pertumpahan darah di Chechnya."
Pembicaraan kembali pada jalurnya.
Itulah peran dari pihak ketiga,
untuk membantu semua pihak pergi ke balkon.
Sekarang izinkan saya mengajak Anda sejenak
menuju sesuatu yang dianggap sebagai konflik dunia yang paling sulit,
atau konflik yang paling tidak mungkin,
yaitu Timur Tengah.
Pertanyaannya: di mana pihak ketiga di sana?
Bagaimana agar kita bisa menuju balkon?
Saya tidak berpura-pura memiliki sebuah jawaban
untuk konflik Timur Tengah,
tapi saya pikir saya mempunyai sebuah langkah awal,
sebuah langkah awal secara harfiah,
sesuatu yang dapat kita lakukan sebagai pihak ketiga.
Izinkan saya bertanya sebuah pertanyaan.
Berapa banyak dari Anda
dalam beberapa tahun terakhir
mendapati diri Anda mengkhawatirkan Timur Tengah
dan berpikir apa yang dapat dilakukan?
Hanya ingin tahu, berapa banyak dari Anda?
Oke, berarti mayoritas dari kita.
Dan di sini, tempat itu sangat jauh.
Mengapa kita harus memberikan perhatian kepada konflik ini?
Apakah karena angka kematian?
Ada ribuan kali lebih banyak orang yang meninggal
di sebuah konflik di Afrika dibandingkan dengan Timur Tengah.
Bukan, itu karena ceritanya,
karena kita merasa secara pribadi terlibat
dalam cerita tersebut.
Baik kita Kristen, Muslim atau Yahudi,
religius atau tidak,
kita merasa kita mempunyai beban pribadi di dalamnya.
Cerita itu penting. Sebagai seorang antropolog, saya mengerti itu.
Cerita adalah cara kita membagikan ilmu pengetahuan.
Cerita memberikan arti bagi hidup kita.
Itu yang kita bagikan di TED, kita membagikan cerita.
Cerita adalah kuncinya.
Jadi pertanyaan saya adalah,
iya, mari kita coba dan pecahkan politiknya
di Timur Tengah,
tapi mari kita juga lihat ceritanya.
Mari kita coba pergi ke akar dari semua permasalahan.
Mari kita lihat apakah kita bisa menerapkan pihak ketiga di sini.
Apa artinya? Lalu apa ceritanya?
Sebagai antropolog, saya tahu
bahwa setiap budaya mempunyai asal ceritanya.
Apa asal cerita dari Timur Tengah?
Dalam sebuah kalimat, adalah:
4.000 tahun yang lalu, seorang pria dan keluarganya
berjalan sepanjang Timur Tengah,
dan dunia berubah semenjak itu.
Pria itu, tentunya,
adalah Ibrahim (Abraham).
Dan apa yang dia junjung adalah persatuan,
persatuan dari keluarganya.
Dia adalah ayah dari kita semua.
Tapi itu bukan sekedar apa yang dia junjung, itulah pesannya
Pesan dasarnya juga adalah persatuan,
keterhubungan dan persatuan di antara semuanya.
Dan nilai dasarnya adalah rasa hormat,
juga kebaikan terhadap orang asing.
Itulah hal yang membuat ia dikenal, kehangatannya.
Jadi dalam logika itu,
dia adalah simbol pihak ketiga
untuk Timur Tengah.
Dialah yang mengingatkan kita
bahwa kita adalah bagian dari kesatuan yang lebih besar.
Sekarang bagaimana Anda --
pikirkanlah hal tersebut sejenak.
Hari ini kita menghadapi penderitaan dari terorisme.
Apa itu terorisme?
Terorisme pada dasarnya adalah mengambil orang asing yang tak berdosa
dan memperlakukan mereka sebagai seorang musuh yang Anda bunuh
untuk menciptakan rasa takut.
Apa lawan dari terorisme?
Yaitu mengambil orang asing yang tidak berdosa
dan memperlakukan mereka sebagai seorang teman
yang Anda terima dengan hangat di rumah Anda
untuk menanamkan dan menciptakan pengertian,
atau hormat, atau kasih.
Jadi bagaimana jika kemudian
Anda mengambil cerita dari Ibrahim,
yang merupakan cerita mengenai pihak ketiga,
bagaimana jika itu bisa --
karena Ibrahim berarti kehangatan --
bagiamana jika itu bisa menjadi obat penawar untuk terorisme?
Bagaimana jika itu bisa menjadi vaksin
melawan intoleransi agama?
Bagaimana Anda membawa cerita itu menjadi nyata?
Sekarang menceritakan sebuah cerita saja tidak cukup --
itu sangat berpengaruh --
tapi orang perlu mengalami cerita tersebut.
Mereka harus mampu menghidupkan cerita itu. Bagaimana Anda melakukannya?
Dan itu adalah pemikiran saya mengenai bagaimana Anda melakukannya.
Dan itulah yang menjadi langkah pertama di sini.
Karena cara sederhana untuk melakukannya
adalah Anda pergi berjalan.
Anda pergi berjalan melalui jejak langkah Ibrahim.
Anda melacak kembali jejak langkah Ibrahim.
Karena berjalan memiliki pengaruh yang nyata.
Anda tahu, sebagai seorang antropolog, kemampuan berjalanlah yang membuat kita menjadi manusia.
Sangat lucu, ketika Anda berjalan,
Anda berjalan berdampingan
dengan arah yang sama.
Sekarang jika saya berjalan langsung menuju kepada Anda
dan berjarak sedekat ini dengan Anda,
Anda akan merasa terancam.
Tapi jika saya berjalan berdampingan,
bahkan jika bahu kita saling bersentuhan,
itu tidak masalah.
Siapa yang berkelahi sewaktu mereka berjalan?
Oleh karena itu dalam negosiasi seringkali, ketika semuanya menjadi sulit,
orang pergi berjalan ke dalam hutan.
Jadi ide ini muncul,
tentang apa yang mengilhaminya
sebuah jalan, sebuah rute --
pikirkan jalan sutra, pikirkan jalan Appalachian --
yang mengikuti langkah kaki
dari Ibrahim
Orang berkata, "Itu gila. Anda tidak bisa.
Anda tidak bisa melacak ulang jejak langkah Ibrahim. Itu terlalu berbahaya.
Anda harus melewati semua perbatasan ini.
Melewati 10 negara berbeda di Timur Tengah,
karena itu yang menyatukan mereka semua."
Jadi kami mempelajari ide ini di Harvard
Kami mengerjakan penelitian kami.
Dan kemudian beberapa tahun yang lalu, beberapa dari kami,
sekitar 25 orang dari kami yang berasal dari 10 negara berbeda,
memutuskan untuk melihat apakah kita dapat melacak kembali jejak kaki Ibrahim,
berangkat dari tempat lahirnya di kota Urfa
di Turki bagian selatan, Mesopotamia bagian utara.
Dan kami kemudian naik bis dan berjalan kaki
untuk pergi ke Harran,
di mana, dalam Alkitab, dia memulai perjalanannya.
Lalu kami menyeberangi perbatasan ke Suriah, menuju Aleppo,
yang ternyata adalah nama Ibrahim.
Kami pergi ke Damaskus,
yang memiliki sejarah panjang yang berkaitan dengan Ibrahim.
Kami kemudian pergi ke Yordania bagian utara,
ke Yerusalem,
yang semuanya mengenai Ibrahim, ke Betlehem,
dan akhirnya ke tempat di mana dia dikuburkan
di Hebron.
Dengan efektif, kami pergi mulai dari tempat kelahiran sampai kuburannya.
Kami menunjukkan bahwa itu dapat dilakukan.Sebuah perjalanan menakjubkan.
Izinkan saya bertanya kepada Anda.
Berapa banyak dari Anda yang memiliki pengalaman
berada di wilayah yang asing,
atau tanah asing,
dan seorang yang benar-benar asing
datang kepada Anda dan berbuat kebaikan,
mungkin mengundang Anda ke rumah mereka, memberikan Anda minum,
memberikan Anda kopi, memberikan Anda makanan?
Berapa dari Anda yang memiliki pengalaman itu?
Itulah esensinya
dari jalan Ibrahim.
Tapi apa yang Anda temukan, ketika Anda pergi ke desa-desa di Timur Tengah
di mana Anda mengharapkan keramahan,
dan Anda mendapatkan keramahan yang paling menakjubkan,
semuanya diasosiasikan dengan Ibrahim.
"Atas nama Bapa Abraham (Nabi Ibrahim),
izinkan saya menawarkan Anda makanan."
Jadi apa yang kami temukan
adalah bahwa Ibrahim bukan hanya sekedar figur yang ada dalam sebuah buku,
dia hidup, dia adalah contoh yang nyata.
Dan untuk mempersingkat cerita,
dalam dua tahun belakangan ini,
ribuan orang
mulai untuk mengambil bagian dalam berjalan pada jalan Ibrahim
di Timur Tengah,
menikmati keramahan penduduk di sana.
Mereka telah mulai berjalan
di Israel dan Palestina,
di Yordania, di Turki, di Suriah.
Itu merupakan pengalaman yang luar biasa.
Pria, wanita, muda, tua --
yang menarik, ada lebih banyak wanita daripada pria.
Bagi mereka yang tidak bisa berjalan,
yang tidak bisa pergi ke sana sekarang,
orang mulai mengorganisir acara berjalan kaki
di kota-kota, di komunitas mereka sendiri.
Di Cincinnati, sebagai contoh, yang mengorganisir acara berjalan kaki
dari gereja ke masjid ke sinagog
dan mereka bersama-bersama menyantap santapan Ibrahim.
Ini merupakan hari perjalanan Ibrahim.
Di Sao Paulo, Brazil, itu telah menjadi acara tahunan
untuk ribuan orang untuk berlari
pada jalan Ibraham virtual,
yang mempersatukan komunitas-komunitas yang berbeda.
Media menyukainya, mereka benar-benar mengaguminya.
Mereka memberikan banyak perhatian pada acara itu
karena dapat dilihat,
dan hal ini menyebarkan ide,
ide tentang keramahan Ibrahim
yang berbaik hati kepada orang asing.
Dan baru beberapa minggu yang lalu,
ada cerita dari radio nasional.
Bulan lalu,
ada sebuah karya di Guardian,
di Manchester Guardian, mengenai hal itu --
dua halaman penuh.
Dan mereka mengutip seorang penduduk desa
yang berkata, "Jalan ini menghubungkan kita ke dunia."
Ia mengatakan itu seperti seberkas cahaya yang menembus dalam kehidupan kita.
Ia membawa pengharapan untuk kita.
Jadi itulah inti dari semuanya.
Hal itu tidak hanya tentang psikologi,
tapi juga mengenai ekonomi,
karena selagi orang berjalan, mereka mengeluarkan uang.
Dan wanita ini, Um Ahmad,
adalah seorang wanita yang hidup di Yordania Utara.
Dia sangat miskin.
Dia setengah buta, suaminya tidak dapat bekerja,
dia memilki tujuh anak.
Tapi apa yang dapat dia lakukan adalah memasak.
Jadi dia mulai memasak untuk beberapa kelompok pejalan kaki
yang datang melalui kampung itu dan makan di rumahnya.
Mereka duduk di atas lantai.
Dia bahkan tidak punya sebuah taplak meja.
Dia membuat makanan yang paling lezat
yang langsung dari rempah-rempah di kampung sekitar.
Lalu lebih banyak lagi pejalan kaki datang.
Dan akhir-akhir ini dia mulai mendapatkan pemasukan
untuk menyokong keluarganya.
Dan dia berkata kepada tim kami di sana, katanya,
"Kalian telah membuat saya tampak
di sebuah desa di mana orang-orang tadinya malu
untuk melihat saya."
Itu adalah potensi dari jalan Ibrahim.
Ada ratusan komunitas seperti itu
di seluruh Timur Tengah, sepanjang jalan tersebut.
Potensinya, pada dasarnya, adalah untuk mengubah aturan.
Dan untuk mengubah aturan, Anda harus mengubah lapangannya,
cara kita melihat hal-hal --
untuk mengubah lapangan
dari kemarahan menjadi keramahan,
dari terorisme ke turisme.
Dan dalam pemikiran itu, jalan Ibrahim
adalah sebuah pengubah permainan.
Mari saya tunjukkan Anda satu hal.
Saya mempunyai biji pohon ek kecil di sini
yang saya ambil sewaktu saya berjalan di jalan tersebut
awal tahun ini.
Biji pohon ek, tentu saja berhubungan dengan pohon ek --
tumbuh menjadi pohon ek,
yang diasosiasikan dengan Ibrahim.
Jalan itu sekarang mirip biji pohon ek;
masih dalam fase awal.
Bagaimana rupa dari pohon ek itu?
Saya berpikir kembali ke masa kecil saya,
masa kecil indah yang saya habiskan, setelah lahir di Chicago,
saya habiskan di Eropa.
Jika Anda pernah ke
reruntuhan, sebut saja, London
di 1945, atau Berlin,
dan Anda berkata,
"60 tahun dari sekarang,
ini adalah bagian planet bumi yang paling damai dan paling kaya,"
orang akan berpikir
bahwa Anda orang gila.
Tapi mereka berhasil, berkat kepada sebuah identitas yang sama -- Eropa --
dan sebuah ekonomi yang sama.
Jadi pertanyaan saya adalah, jika itu dapat dilakukan di Eropa,
mengapa tidak di Timur Tengah?
Mengapa tidak, berkat sebuah identitas yang sama --
yang merupakan cerita dari Ibrahim --
dan berkat ekonomi yang sama
yang berdasarkan pada sisi baik dari turisme?
Jadi izinkan saya menyimpulkan
dengan mengatakan dalam 35 tahun terakhir,
saat saya bekerja
di beberapa konflik paling berbahaya, sulit dan rumit
di planet ini,
Saya belum pernah melihat satu konflik pun
yang saya rasa tidak dapat diubah.
Itu tidak mudah, tentu saja,
tapi itu mungkin.
Itu dilakukan di Afrika Selatan.
Itu dilakukan di Irlandia Utara.
Itu bisa dilakukan di mana saja.
Itu bergantung pada kita.
Itu bergantung pada kita untuk menjadi pihak ketiga.
Jadi izinkan saya mengundang Anda
untuk menjadi pihak ketiga,
bahkan sebagai langkah awal yang kecil.
Kita akan beristirahat sebentar lagi.
Pergilah kepada seseorang
yang berasal dari budaya yang berbeda, negara yang berbeda,
etnik yang berbeda, perbedaan lain,
dan mulai berbicara dengan mereka; dengarkan mereka.
Itu adalah aksi pihak ketiga.
Itulah berjalan di jalan Ibrahim.
Setelah TEDTalk (bincang TED),
mengapa tidak TEDWalk (jalan TED)?
Jadi biarkan saya meninggalkan Anda
dengan tiga hal.
Pertama, rahasia dari perdamaian
adalah pihak ketiga.
Pihak ketiga adalah kita,
setiap dari kita,
dengan satu langkah tunggal,
dapat membawa dunia,
selangkah lebih dekat menuju perdamaian.
Ada sebuah kata bijak tua dari Afrika yang berbunyi:
"Ketika jaring laba-laba bersatu,
mereka dapat menghentikan, bahkan, seekor singa."
Jika kita dapat bersatu
jaring perdamaian pihak ketiga kita,
kita dapat bahkan menghentikan singa peperangan.
Teirma kasih banyak.
(Tepuk tangan)
Bene, l'oggetto di un negoziato difficile
mi ricorda una delle mie storie preferite
del Medio Oriente
quella dell'uomo che lasciò ai suoi 3 figli 17 cammelli.
Al primo figlio lasciò la metà dei suoi cammelli;
al secondo figlio, lasciò un terzo dei cammelli;
e al figlio più giovane, lasciò un nono dei cammelli.
Bene ci sono tre figli e una negoziazione.
ma 17 non si divide per due.
Non si divide per tre
E nemmeno per nove.
L'animo di fratelli cominciò a scaldarsi.
Alla fine, disperati,
andarono a consulto da una vecchia saggia.
La vecchia saggia pensò a lungo al problema,
alla fine tornò e disse loro:
"Bene non so come aiutarvi,
ma se non altro se volete, potete tenere il mio cammello."
Così ebbero 18 cammelli.
Il primo figlio se ne prese la metà - metà di 18 è nove
Il secondo prese il suo terzo .. un terzo di 18 è sei
Il figlio più giovane prese il suo nono ...
un nono di 18 è due.
In tutto 17.
Era rimasto un cammello.
Che ritornarono alla vecchia saggia.
(Risate)
Ora pensando alla storia per un attimo
mi sembra che assomigli
a molte delle difficili negoziazioni nelle quali ci troviamo.
Partono come i 17 cammelli ... non c'è soluzione.
In qualche modo, ciò che dobbiamo fare
è un prendere le distanze, come fece la vecchia saggia,
e guardare la situazione con occhi nuovi
per trovare il diciottesimo cammello.
Trovare il diciottesimo cammello nei conflitti mondiali
è stata la passione della mia vita.
Fondamentalmente vedo l'umanità come quei tre fratelli;
siamo tutti una famiglia.
Lo sappiamo scientificamente,
grazie alla rivoluzione delle comunicazioni,
tutte le tribù del pianeta, tutte le 15.000 tribù,
sono in rapporto l'una con l'altra.
E' una grande riunione di famiglia.
E, come in molte riunioni di famiglia,
non è tutto rose e fiori.
Ci sono molti disaccordi.
E la domanda è:
come affrontare le nostre differenze?
Come affrontare le differenze più profonde,
data l'umana propensione al conflitto
e alla capacità umana
di realizzare armi per enormi distruzioni?
Questa è la domanda.
Ho impiegato la gran parte di tre decenni ...
forse quattro
girando il mondo,
provando a lavorare, coinvolto in conflitti
dalla Jugoslavia al Medio Oriente
alla Cecenia e al Venezuela
alcuni dei più difficili conflitti sulla faccia del pianeta,
e mi sono posto questa domanda.
E penso di aver trovato, in un certo senso,
quale sia il segreto per la pace.
In realtà è sorprendentemente semplice.
non è facile ma, è semplice.
Non è nemmeno nuovo.
E' uno dei più antichi patrimoni dell'umanità.
Il segreto della pace siamo noi.
Siamo noi, col nostro agire
nel ruolo di comunità
che sta intorno a un conflitto,
che possiamo giocare un ruolo costruttivo.
Lasciate che vi racconti una storia, un esempio.
Circa 20 anni fa ero in Sud Africa,
lavoravo con le parti in conflitto
ed ebbi un mese in più
che impiegai vivendo
con alcuni gruppi di Boscimani.
Mi incuriosivano loro e il loro modo di risolvere i conflitti.
Perché, dopo tutto, a memoria d'uomo
loro erano cacciatori e raccoglitori,
vivevano più o meno come vissero i nostri antenati
per circa il 99% della storia dell'umanità.
E tutti gli uomini hanno queste frecce avvelenate usate per cacciare ...
assolutamente mortali.
Allora come fanno ad accordarsi sulle loro differenze?
Bene, ho imparato che
in quelle comunità, ogni volta che gli animi si scaldano
qualcuno prende e nasconde le frecce avvelenate nella boscaglia,
poi si siedono tutti in un cerchio come questo
stano seduti e parlano, parlano.
Può essere per due giorni, tre giorni, quattro giorni,
ma non si fermano
fino a che trovano la soluzione
o meglio ancora, si riconciliano.
E se gli animi sono ancora agitati,
mandano qualcuno a visitare i parenti
per un periodo di riflessione.
Bene, questo sistema
probabilmente è il sistema che ci ha permesso di sopravvivere
date le nostre tendenze.
Io chiamo questo sistema la terza posizione.
Perché se ci pensate
di solito quando pensiamo ad un conflitto, quando ne parliamo,
ci sono sempre due posizioni.
Arabi contro Israeliani, lavoratori contro dirigenti,
mariti contro mogli, Repubblicani contro Democratici,
ma ciò che spesso non vediamo
è che c'è sempre una terza posizione.
E la terza posizione del conflitto siamo noi,
è la comunità che sta intorno,
gli amici, gli alleati
i familiari, il vicinato.
E possiamo avere un incredibile ruolo costruttivo.
Forse il modo più importante
nel quale la terza posizione può aiutare
è di ricordare alle parti che cosa è veramente in gioco.
Nell'interesse dei bambini, nell'interesse delle famiglie
nell'interesse della comunità, nell'interesse del futuro,
smettere per un momento di combattere e iniziare a parlare.
Perché il fatto è che
quando sei in un conflitto,
è facile perdere la prospettiva.
E' molto facile reagire.
Gli esseri umani sono macchine reattive.
E come si dice
quando si è arrabbiati, puoi fare i migliori discorsi
per poi pentirtene.
E così la terza posizione ci ricorda questo.
La terza posizione ci aiuta ad andare al balcone,
una metafora per un cambio di prospettiva,
dove possiamo osservare e valutare.
Vi racconto una breve storia della mia esperienza con i negoziati.
Alcuni anni fa, ero coinvolto come facilitatore
in alcuni colloqui molto difficili
tra i leaders della Russia
e i leaders della Cecenia.
Come sapete erano in guerra.
Ci siamo incontrati a L'Aia
nel Palazzo della Pace,
nella stessa sala dove era ospitato il tribunale dei crimini
di guerra della Jugoslavia.
E i colloqui erano iniziati in modo molto duro.
Quando il vice presidente Ceceno
ha iniziato, rivolgendosi ai Russi ha detto:
"Dovreste stare fermi ai vostri posti,
perché tra poco sarete sotto processo per crimini di guerra"
E poi continuò e rivolgendosi a me disse:
"Tu sei americano.
Guarda ciò che gli americani stanno facendo a Porto Rico".
E la mia mente iniziò a correre: "Porto Rico? Che cosa so riguardo a Porto Rico?"
Stavo per reagire,
ma poi mi ricordai di andare al balcone.
E così quando si fermò,
e tutti mi guardavano per la risposta,
dalla prospettiva del balcone, riuscii a ringraziarlo per il suo commento
e dissi: "Apprezzo la sua critica al mio paese,
che mi fa sentire tra amici
con cui poter parlare sinceramente.
E quello per cui siamo qui non è parlare di Porto Rico o del passato.
Siamo qui per vedere se possiamo trovare un modo
per fermare le sofferenze e lo spargimento di sangue in Cecenia."
La conversazione tornò in argomento.
Questo è il ruolo della terza posizione,
aiutare le parti ad andare al balcone.
Ora lasciate che vi porti per un po'
in quello che è considerato il più difficile conflitto al mondo,
il conflitto più impossibile.
Quello in Medio Oriente.
La domanda è: dov'è qui la terza posizione?
Come è possibile andare al balcone?
Ora non pretendo di avere la risposta
per il conflitto del Medio Oriente,
ma credo di avere il primo passo,
letteralmente un primo passo,
qualcosa che ciascuno di noi può fare come terza-posizione.
Lasciate che prima vi faccia una domanda.
Quanti di voi
negli ultimi anni
si sono trovati ad essere preoccupati per il Medio Oriente
e si sono chiesti che cosa si potesse fare?
Tanto per saperlo, quanti di voi?
Bene, la gran parte di voi.
E qui, è così lontano.
Perché noi prestiamo tanta attenzione a questo conflitto?
E' il numero di morti?
Il numero di persone che muoiono in un conflitto in Africa
è centinaia di volte superiore rispetto al Medio Oriente
No, è per via della storia,
perché siamo personalmente coinvolti
in questa storia.
Se siamo Cristiani, Mussulmani o Ebrei,
religiosi o non religiosi,
sentiamo di avere una partecipazione in questo.
Questione di storie. Da antropologo lo so.
Le storie sono ciò che usiamo per trasmettere la conoscenza.
Danno significato alle nostre vite.
Sono ciò che raccontiamo qui a TED, delle storie.
Le storie sono le chiavi.
E dunque la mia domanda è:
sì, proviamo a risolvere le politiche
in Medio Oriente,
ma proviamo anche a guardare la storia.
Cerchiamo di arrivare alla radice di quello che c'è.
Proviamo a vedere se c'è una terza posizione.
Che cosa può significare? Qual'è la storia lì?
Ora, da antropologi, noi sappiamo
che ogni cultura nasce da una storia.
Qual è la storia da cui origina il Medio Oriente?
In una frase, è questa:
4.000 anni fa, un uomo e la sua famiglia
attraversarono a piedi il Medio Oriente,
e da allora il mondo non fu più lo stesso.
Quell'uomo, ovviamente,
era Abramo.
E ciò che egli rappresentava era l'unità,
l'unità della famiglia.
Egli è il padre di tutti noi.
Ma non è solo quello che rappresentava, bensì il suo messaggio.
Il suo messaggio parlava di unità,
interconnessione di tutto e unione di tutto.
E il suo valore base era il rispetto,
era la gentilezza verso gli sconosciuti.
Per questo è conosciuto, per la sua ospitalità.
Così, in questo senso,
rappresenta la terza posizione
del Medio Oriente.
Egli ci ricorda
che siamo tutti parte di un tutto più grande.
Ora come possiamo ...
pensiamoci per un momento.
Oggi siamo di fronte al flagello del terrorismo.
Cos'è il terrorismo?
Terrorismo significa prendere uno straniero innocente
e trattarlo come un nemico che uccidi
per creare paura.
Cos'è il contrario del terrorismo?
E' prendere uno sconosciuto
e trattarlo come un amico
e accoglierlo nella tua casa
al fine di creare comprensione,
rispetto, e amore.
Cos accadrebbe allora
se prendessimo la storia di Abramo,
che è la terza posizione della storia,
e se quella potesse essere ...
perché Abramo rappresenta l'ospitalità ...
se potesse essere l'antidoto del terrorismo?
E se quello fosse il vaccino
contro l'intolleranza religiosa?
Come potremmo far rivivere quella storia?
Ora, non basta raccontare una storia ...
potente ...
la gente ha bisogno di viverla.
Ha bisogno di sentirla sua, la storia. Come si potrebbe fare?
E questo era il mio pensiero, come poterlo fare.
E questo è diventato il primo passo.
Perché il modo più semplice di farlo
è fare una camminata.
Fare una camminata sulle orme di Abramo.
Ripercorrere le orme di Abramo.
Perché camminare ha un potere reale.
Per un antropologo, camminare è ciò che ci ha reso esseri umani.
E' buffo, quando camminate,
camminate fianco a fianco,
nella stessa direzione comune.
Ora se io ti venissi di fronte
a questa distanza,
ti sentiresti minacciato.
Ma se cammino spalla a spalla
anche se ci tocchiamo le spalle,
non c'è problema.
Chi combatte mentre cammina?
Per questo spesso, nei negoziati, quando le cose si fanno difficili
le persone vanno a camminare nei boschi.
Così mi è venuta l'idea:
perché non ispirare
un percorso, una strada,
- pensiamo alla via della seta, al sentiero degli Appalacchi -
che segua le orme
di Abramo
La gente diceva "E' da pazzi. Non puoi.
Non puoi ripercorrere le orme di Abramo. Troppo pericoloso.
Dovrai attraversare tutti questi confini.
Bisogna attraversare 10 diversi pesi del Medio Oriente,
perché li comprende tutti"
E così abbiamo studiato l'idea ad Harward.
Ci abbiamo messo tutto l'impegno,
e poi qualche anno fa, circa 25 di noi,
di 10 diversi paesi,
hanno deciso di vedere se si potevano ripercorrere le orme di Abramo,
partendo dalla sua città natale di Urfa
nel sud della Turchia, il nord della Mesopotamia.
E poi in parte in autobus e in parte a piedi
siamo arrivati ad Harran,
dove, nella Bibbia, egli inizia il suo viaggio.
Poi, attraversato il confine della Siria, siamo arrivati ad Aleppo,
che prende il suo nome da Abramo.
Siamo andati a Damasco,
che ha condiviso una lunga storia con Abramo.
Siamo arrivati nel nord della Giordania,
a Gerusalemme,
che è tutta incentrata su Abramo, a Betlemme,
e finalmente al luogo dove è sepolto
ad Hebron.
Siamo effettivamente andati dalla culla alla tomba.
Abbiamo dimostrato che si poteva fare. Un viaggio fantastico.
Lasciate che vi faccia una domanda.
Quanti di voi hanno avuto l'esperienza
di essere in un quartiere straniero,
o in un luogo sconosciuto,
e uno sconosciuto, un perfetto sconosciuto,
ti avvicina e si dimostra accogliente,
magari ti invita nella sua casa, ti offre da bere,
ti serve un caffè, ti dà da mangiare?
Quanti di voi hanno mai fatto questa esperienza?
Questa è l'essenza
del percorso di Abramo.
Ed è questo che si scopre, andando in questi villaggi del Medio Oriente,
dove ci si aspetta ostilità,
e si trova la più incredibile ospitalità,
tutta legata ad Abramo.
"Nel nome del padre Abramo,
lascia che ti offra del cibo."
Così ciò che abbiamo scoperto
è che Abramo, per questi popoli, non è solo il personaggio di un libro,
egli è vivo, è una presenza reale.
E per farla breve,
negli ultimi due anni,
migliaia di persone
hanno iniziato a percorrere parti del cammino di Abramo
in Medio Oriente,
godendo dell'ospitalità della gente.
Hanno iniziato a camminare
in Israele e in Palestina,
in Giordania, Turchia, Siria.
E' un'esperienza incredibile.
Uomini, donne, giovani e vecchi ...
più donne che uomini, in realtà. Interessante.
Per chi non può camminare,
per chi non può venire qui ora,
la gente inizia ad organizzare delle marce
nelle città, nelle proprie comunità.
A Cincinnati, ad esempio, hanno organizzato una marcia
dalla chiesa alla moschea alla sinagoga
e tutti insieme hanno condiviso un pasto Abramitico.
E' stato il giorno del cammino di Abramo.
A San Paolo, in Brasile, è diventato un evento annuale
per migliaia di persone che corrono
in un percorso virtuale di Abramo,
che unisce le diverse comunità.
I media la amano, la adorano veramente.
La coprono di attenzioni
perché attira l'attenzione
e diffonde l'idea,
questa idea dell'ospitalità di Abramo,
di accoglienza verso gli stranieri.
E proprio due settimane fa,
c'è stato un servizio della NPR.
Il mese scorso,
c'è stato un articolo sul Guardian,
sul Manchester Guardian a questo proposito
due intere pagine.
Hanno citato l'abitante di un villaggio
che diceva: "Questa camminata ci collega al mondo."
Ha detto che è come una luce che è entrata nelle loro vite.
Ci ha portato la speranza.
Questo è cio che rappresenta.
Ma non si tratta solo di psicologia,
è qualcosa di economico,
perché quelli che camminano spendono denaro.
E proprio questa donna, Um Ahmad,
è una donna che vive lungo il percorso nella Giordania del nord.
Era disperatamente povera.
E' quasi cieca, il marito non lavora,
ed ha sette figli.
Ma lei sa cucinare bene.
E così ha cominciato a cucinare per i gruppi di escursionisti
che attraversano il villaggio e ora mangiano nella sua casa.
Siedono sul pavimento.
Lei non ha nemmeno una tovaglia.
Lei prepara cibi deliziosi
con le erbe fresche che raccoglie nei dintorni.
E così arrivano sempre più viandanti.
E ultimamente ha cominciato a ricavarne un reddito
per sostenere la famiglia.
E così, alla nostra squadra ha detto:
"Mi avete resa visibile
in un villaggio dove la gente si vergognava
a guardarmi."
Questa è la potenza del percorso di Abramo.
Ci sono letteralmente centinaia di queste comunità
in Medio Oriente, lungo il percorso.
C'è la potenzialità di cambiare il gioco.
E per cambiare il gioco devi cambiare la cornice,
il modo di vedere le cose ...
per cambiare la cornice,
da ostilità a ospitalità,
da terrorismo a turismo.
E in questo senso, il percorso di Abramo
fa cambiare il gioco.
Vorrei mostrarvi una cosa.
Ho una piccola ghianda qui
che ho raccolto mentre percorrevo la strada
all'inizio dell'anno.
Ora la ghianda richiama la quercia, naturalmente...
cresce e diventa una quercia,
che è associata ad Abramo.
Il percorso è come la ghianda;
è solo nella fase iniziale.
Come sarà quando diventerà una quercia?
Beh, io ripenso alla mia infanzia,
buona parte della quale, dopo essere nato qui a Chicago,
ho trascorso in Europa.
Se tu fossi stato
per dire, tra le rovine di Londra
nel 1945, o Berlino,
e avessi detto:
"Tra 60 anni
questa sarà una delle più pacifiche e ricche parti del pianeta",
la gente ti avrebbe considerato
un pazzo "certificato".
Ma lo hanno fatto grazie ad una comune identità ...l'Europa,
e una comune economia.
Ora mi chiedo, se è stato fatto in Europa,
perché non in Medio Oriente?
Perché no, grazie ad una comune identità ...
che è la storia di Abramo ...
e grazie ad una comune economia
che può essere in parte fatta di turismo?
Fatemi concludere
dicendo che negli ultimi 35 anni
ho lavorato
in alcuni dei più pericolosi, difficili e complessi
conflitti intorno al mondo,
devo ancora vedere un conflitto
che non possa essere trasformato.
Non è facile, naturalmente,
ma è possibile.
Lo è stato in Sud Africa
Lo è stato nell'Irlanda del Nord.
Può esserlo ovunque.
Dipende solo da noi.
Dipende da noi prendere la terza posizione.
Vi invito allora
a considerare la terza posizione
anche come un piccolo passo.
Come per una pausa di un momento.
Basta andare da qualcuno
che viene da una cultura diversa, un paese diverso,
una razza diversa, in qualche modo differente,
e iniziare un dialogo: ascoltatelo.
Questo è prendere la terza posizione.
Questo è il percorso di Abramo.
Dopo i discorsi di TED,
perché non i percorsi di TED?
Permettete che vi lasci
con tre cose
La prima: il segreto per la pace
è la terza posizione.
La terza posizione siamo noi.
Ognuno di noi,
con un singolo passo,
può portare il mondo
un passo più vicino alla pace.
Un antico proverbio africano dice:
"Quando le ragnatele si uniscono,
possono fermare anche il leone."
Se sapremo unire
le nostre reti di pace
potremo fermare il leone della guerra.
Molte grazie.
(Applausi)
困難な交渉の話になると
中東に伝わる --
お気に入りの話が浮かびます
ある男が３人の息子に17頭のラクダを残しました
長男に半分
次男に３分の１
三男に９分の１です
３人の息子は交渉を始めました
17は２で割れない
３でも割れない
９でも割れない
兄弟間の緊張が高まり始めて
ついにどうしようもなくなり
頭の良い老婆に相談しました
老婆は長い間考え
戻ってきて言いました
「力になれるか分からないが
とりあえず必要なら私のラクダをやろう」
ラクダは18頭になりました
長男は18頭の半分にあたる９頭をもらいました
次男は18頭の３分の１にあたる６頭をもらいました
三男は18頭の９分の１にあたる --
２頭をもらいました
合計17頭です
１頭余ったので
老婆に返しました
（笑い）
少し考えてみると
この話は
私たちを巻き込む多くの困難な交渉に似ています
17頭のラクダでは解決できません
とにかく必要なのは
老婆のように一歩引いて
新しい視点から状況を見つめ
18頭目のラクダに気づくことです
世界の紛争で
18頭目のラクダを見つけることが 私の生涯の使命です
人類は あの３兄弟に似ていると思います
私たちは一つの家族です
それは科学的に明らかです
通信革命のおかげで
地球上にいる１万５千の部族みんなが
連絡を取り合えます
大家族の集いです
もちろん家族の集いによくあるように
平和でもなく気楽でもありません
紛争が多いのです
そこで疑問が浮かびます
どうすれば不和を解消できるでしょうか？
人間は紛争をするものであり
恐るべき破壊力の兵器が
人間の知性から生み出される中で
どうすれば深刻な不和を解消できるのでしょうか？
それが問題です
ここ30年から40年の
大半の期間を費やして
世界中を訪れて
紛争を体験してきました
ユーゴスラビア 中東
チェチェン ベネズエラなど
地球上で最もやっかいな紛争地域をいくつか訪れたのです
先ほどの問題を自問し続け
平和を導く秘策が何かについて
何かしらの答えが出たと思います
実に単純なことです
簡単ではありませんが単純なことです
新しくもありません
最も古くから伝わる人類の遺産の一つです
平和を導く秘策は私たちなのです
あらゆる紛争を取り巻く --
周辺社会にいるのが
私たちであり
私たちが建設的な役割を果たせるのです
一つだけ例を挙げてみましょう
20年ほど前 南アフリカで
紛争当事者と話合いをしていたとき
特別な月を過ごしました
サン人のいくつかのグループと
生活を共にしたのです
サン人や サン人の紛争解決方法に興味がありました
というのも 知られている限りでは
狩猟者であり採集者であるサン人は
人類史の99パーセントを占める古代人と
とても似通った生活をしているからです
男たちはみな 狩りに使う毒矢を持っています
死に至らしめるものです
いったい どうやって不和を解決するのでしょう？
実は
サン人の社会では 緊張が高まると
誰かが毒矢を茂みに隠し
皆が 円を描いて座ります
座って 話合いを重ねます
２日 ３日あるいは ４日かかるかもしれませんが
解決策が見つかるまで
できれば和解にいたるまでは
休みません
張り詰めたままなら
誰かを親せきのところに送り出して
頭を冷やさせます
人間の気性というものがありながら
我々が今日まで生きながらえているのは
このシステムのおかげではないでしょうか
このシステムを第３の立場と呼びましょう
たいてい
紛争といえば
２者の立場を考えます
アラブ諸国とイスラエル 労働者と経営者
夫と妻 共和党と民主党 などです
そして いつも見落とすのが
第３の立場です
紛争では第３の立場にいるのは私たちであり
周辺社会であり
友人であり 同盟国であり
家族であり 隣人なのです
私たちは信じられないほど建設的な役割を果たせるのです
第３の立場が力になれる --
最も基本的な方法とは
真に危機にひんするものを当事者に自覚させることです
子どもたちのため 家族のため
社会のため 未来のため
しばらく紛争をやめて 話合いを始めましょう
やはり
紛争に巻き込まれると
広い視野を失ってしまうからです
すぐ反撃してしまいます
人間は すぐ反撃する機械です
よく言われるように
怒ると人は最も雄弁になり
いつまでも後悔するのです
第３の立場がそれに気づかせてくれます
第３の立場がバルコニーに導いてくれます
バルコニーとは広い視野の例えで
目標を見失わずにいられる場所のことです
私の交渉経験を少し紹介しましょう
何年か前 まとめ役として
とても困難な交渉に参加していました
ロシアの代表者と
チェチェンの代表者との交渉でした
ご存じのような戦争状態にあるなかで
私たちが会ったのは
オランダのハーグにある平和宮でした
ユーゴスラビア紛争の戦犯裁判が開かれていたのと
同じ部屋でした
会談は前途多難なスタートを切りました
チェチェンの副大統領が
ロシアの代表者を指さして こう話し始めたのです
「戦争犯罪に問われるのだから
そのまま座っていなさい」
話し続けてから 私に向かってこう言いました
「アメリカ人だったね
プエルトリコでやっていることをよく考えなさい」
急いで思い返しました「プエルトリコ？何だっけ」
反撃する気持ちがわき始めましたが
「バルコニー」に立つことを意識してみました
チェチェンの副大統領は話をやめ
全員が私の反応を伺っていました
「バルコニー」に立つと 彼の指摘に感謝できました
「我が国の批評をしてくれてありがとう
これは我々が友好的だという印ですから
お互い 率直に話し合えますね でも --
プエルトリコや過去の話をしに来たのではありません
チェチェンで起きている苦難や流血を止める策を
見いだせるか確認しに集まったのです」
会談は本筋に戻りました
これが第３の立場の役割です
つまり当事者を「バルコニー」に立たせるのです
世界で最も困難で手に負えないと考えられている --
紛争について
少し考えてみましょう
それは中東です
第３の立場は どこなのでしょう？
どうすれば「バルコニー」に立てるのでしょう？
中東紛争の解決策があるような --
ふりをするつもりはありませんが
最初の一歩を踏み出したと思うのです
文字通り最初の一歩です
第３の立場として私たち誰もができることです
まず質問ですが
この中で
昨年
中東について心配し 何かできることがあるか --
考えた人は何人ぐらいいますか？
ちょっと聞きたいだけです 何人でしょう？
大多数の方が考えたようですね
とても遠く離れているのに
なぜ それほど この紛争に注目するのでしょうか？
死者の数でしょうか？
アフリカでは紛争で亡くなる人は
中東の100倍です
死者の数ではなく 物語なのです
この物語に 直接 --
関係している気持ちになるからです
キリスト教徒も イスラム教徒も ユダヤ教徒も
宗教心のある人も ない人も
個人的に関係性を感じるのです
物語は重要です 人類学者としてそう思います
物語は知識を伝えるために使います
物語は生活に意味を持たせます
TEDでは物語が語られています
物語が鍵を握っています
私の提案は こうです
中東での政治問題を
解決しようじゃありませんか
でも 物語にも注目しましょう
すべての根源を見てみましょう
第３の立場を使えるか検討してみましょう
それにどんな意味があるの？ どんな物語があるの？
人類学者として分かるのですが
どんな文化にも起源を伝える物語があります
中東の起源を伝える物語は何なのでしょう？
こんな話があります
４千年前 一人の男が家族と一緒に
中東を歩いていました
今の世界は その時代と同じではありません
その男は ご存じのとおり
アブラハムです
アブラハムが象徴しているのは結びつきです
家族の結びつきです
アブラハムは私たち全員の祖先ですが
アブラハムが伝えることは それだけではありません
根本的な教えには結びつきも含まれているのです
何人とも相互に関連し 結びついていると伝えています
アブラハムの根源的な価値観は 見知らぬ人への --
尊敬や思いやりにあります
もてなしの心こそ アブラハムが語られる理由なのです
そういった意味では
アブラハムは 中東において
第３の立場を表す象徴なのです
私たちは より大きな全体の中の 一員なのだと
アブラハムが気付かせてくれます
では このことについて
少し考えてみましょう
今 私たちは テロ行為による惨劇に見舞われています
テロとは何でしょうか？
テロとは つまり 見知らぬ悪意のない人を
恐怖を抱かせようと殺しにくる敵として
扱うことを意味します
テロの反対は何でしょう？
見知らぬ悪意のない人を
友人として扱い
温かく家に招き入れ
理解や 尊敬や 愛の種を
まいて 育てることです
そこで アブラハムの物語を
第３の立場にまつわる話として
とらえてはどうでしょう？
アブラハムは
もてなしの心を象徴しているのですから
テロの抑止剤と考えてはどうでしょう？
宗教的な不寛容に対する
ワクチンと考えてはどうでしょう？
どうやって この物語を この世界に取り入れましょう？
物語を伝えるだけでは足りません
力はありますが
物語を体験する必要があります
物語を実践できることが必要です でも どうやって？
私が考えた実践方法 --
それが ここで第一歩を刻むのです
これを実践する単純な方法は
歩くことです
アブラハムの足跡をたどるのです
アブラハムの足跡を もう一度歩くのです
歩くことには真の力があります
人類学者としてみれば 我々は歩くから人間なのです
面白いことに 歩くときは
横に並んで
同じ方向に歩いて行くのです
向かい合わせになって
これぐらい近づいたら
危機感を感じるでしょうけど
肩を並べて歩くときは
肩が触れても
大丈夫です
歩きながら争う人はいません
だから 交渉に行き詰まったときには よく --
森を散歩したりするのです
そこで
道を活気づけたらいいんじゃないだろうかと
思いつきました
シルクロードや アパラチアン トレイルのように
アブラハムの歩いた道を
活気づけるのです
人はこういいます 「とんでもない 無理だ
アブラハムの足跡をたどるなんて無理だ 危険すぎるよ
国境をたくさん越えなくちゃいけない
中東の10か国以上を通るんだよ
全部を結んでいるんだから」
ハーバードで調査し
必要な検討を重ねて
数年前 私たちの仲間の
10か国近くから集まった25人が
足跡をたどれるか確かめることにしました
生誕の地ウルファから出発です
メソポタミア北部にあって トルコ南部に位置しています
バスに乗り 歩き
ハランに着きました
聖書によると アブラハムが旅を始めた地です
国境を越えてシリアに入り アレッポを訪れました
アブラハムにちなんで名付けられたそうです
その後 ダマスカスに行きました
アブラハムと歴史的に長いつながりのある地です
それから 北ヨルダンを訪れ
エルサレムに着きました
アブラハムと深く関係する地です そしてベツレヘムから
ついに アブラハムが埋葬された地 --
ヘブロンに着きました
生地から墓場まで 問題なく歩けました
可能なことを証明したのです すばらしい旅でした
お聞きしたいのですが
いったい何人ぐらいの方が
見知らぬ隣国に行き
見知らぬ地を訪れ
全く誰かも分からない人が近づいてきて
親切にしてくれて
家に招待してくれて 飲物をくれて
コーヒーや食事を出されたことがあるでしょうか？
そんな経験をされた方は何人いますか？
これがアブラハムの足跡の
核心なのです
敵意があると疑っていた --
こういった中東の村を訪れると
完全にアブラハムを思わせるような
最高にすばらしいもてなしを受けるのです
「父アブラハムの名において
ごちそうさせてください」
この地の人々にとって
アブラハムは聖書に記された象徴であるだけでなく
生きているのです 生きた存在なのです
簡単にお話ししますと
ここ２年ほど
何千もの人が
中東でアブラハムの足跡の一部を
歩くようになって
そこに暮らす人々のもてなしを享受しているのです
イスラエル パキスタン
ヨルダン トルコ シリア
などで歩き始めています
すばらしい体験です
男性も 女性も 若者も 年配者もです
面白いことに 男性よりも女性が多いのです
歩くことができない人 --
すぐに訪れることができない人のために
いろいろな都市や それぞれの地域で
歩く企画が開かれています
例えば シンシナティでは
教会から モスクや シナゴーグへと歩き
一緒にアブラハムゆかりの食事をとります
アブラハムの足跡をたどる日です
ブラジルのサンパウロでは
さまざまなコミュニティーが一体となって
何千という人がアブラハムの足跡を擬似的に走る --
毎年のイベントに発展しました
マスコミも気に入り とても敬意を払ってくれます
ものすごく注目してくれるのは
目に見える活動だからです
さらに 見知らぬ人に対する
アブラハムの もてなしの心や
思いやりの気持ちを普及させる活動だからです
ちょうど２週間ほど前には
NPRがラジオで取り上げていました
先月には これについて
ガーディアン紙に記事が掲載されました
マンチェスター ガーディアン紙です
２ページ全部をさいて
村人のこんな意見を載せていました
「歩くことで 私たちが世界につながるのです」
生活に息づく光のようだと言ったのです
これが 我々に希望をもたらしてくれました
これが この活動の意義なのです
でも 心理的な意義だけではありません
経済的な意義もあります
歩く人たちが お金を使うからです
こちらの ウム アハマッドという女性は
北ヨルダンを通る道に住んでいます
とても貧しく
目が少し不自由で 夫が働けず
子どもが７人います
できるのは料理です
そこで 村を通って歩く人たちのために
料理を作り始め 家で食べてもらうようになりました
床に座ります
テーブルクロスさえありませんが
近くの田園地帯でとれた --
新鮮なハーブを使って 最高においしい料理を作ります
歩いている人がどんどん訪れて
最近では 家族を養える収入が
手に入り始めました
彼女は 我々の一団に こう言ってきました
「かつて 村人は 私を見るのもためらっていましたが
あなた方のおかげで
私の存在が認められました」
アブラハムの足跡がもつ潜在的な力によるものです
文字通り 何百種類ものコミュニティーが
中東やアブラハムの足跡のいたる所に広がっています
潜在的な力とは つまりゲームを変えることです
ゲームを変えるには 骨組みを変えることが必要です
つまり ものの見方を変えるのです
骨組みを
敵意から もてなしの心に変え
テロから 観光に変えるのです
その意味で アブラハムの足跡は
ゲームを変えるものなのです
ある物を お見せしましょう
小さなドングリです
今年の初め
足跡をたどっているときに拾いました
ドングリは 樫の木に関係があります
樫の木に育ちます
アブラハムにも関係があります
あの足跡は 今はドングリのようなものです
まだ初期段階なのです
どんな樫の木になるでしょう？
子どものころ 私は
ここシカゴで生まれてから
大半をヨーロッパですごしました
みなさんが 1945年の
戦争で荒廃した
ロンドンや ベルリンで
こう言ったとしましょう
「60年後には
地球上で最も平和で繁栄した町になるよ」
そうしたら 町の人に
正真正銘の変人だと言われたことでしょう
でも ヨーロッパという共通のアイデンティティーと
共通の経済のおかげで実現できたのです
そこで疑問です ヨーロッパでできたのだから
中東でもできるのでは？
アブラハムの物語という
共通のアイデンティティーの力を借り
観光に重点を置いた --
共通の経済活動を利用すればどうでしょう？
最後になりますが
この35年間
地球上の 最も危険で
最も困難で 最も扱いにくい紛争に
携わってきましたが
状況を変えられないと感じる紛争は
一つもありませんでした
もちろん容易ではありませんが
可能です
南アフリカでも できました
北アイルランドでも できました
どこでもできると思います
まさに私たち次第です
第３の立場をとる私たち次第です
第３の立場をとるという考えを
お勧めしたいのです
とても小さな一歩だとしてもです
まもなく休憩時間に入ります
誰かの所に行ってください
文化の違う人 国が違う人
民族が違う人 何か違いがある人を
会話に誘って 話を聞いてください
それこそ第３の立場が果たす役割です
アブラハムの足跡を歩くということです
TEDトークの後は
TEDウォークしませんか？
それでは最後に
三つお話しします
まず 平和の秘策は
第３の立場だということです
第３の立場とは私たちのことです
私たち一人一人が
一歩を踏み出せば
この世界を 平和へと
一歩近づけることができるのです
アフリカに こんなことわざがあります
「クモの巣が一体となれば
ライオンさえも止められる」
第３の立場にある --
平和というクモの巣を一体化できれば
戦争というライオンさえも止められるのです
ありがとうございました
（拍手）
자, 어려운 협상의 문제는
제가 좋아하는 중동의 이야기 중 하나인
세 아들들에게 17마리의
낙타를 남긴 한 남자의 이야기를 상기시켜 줍니다.
첫째에게는 낙타의 반을 남겼고,
둘째에게는 낙타의 1/3을 남겼습니다.
그리고 막내에게는 낙타의 1/9을 남겼습니다.
세 아들들은 협상에 들어갔습니다.
17은 2로 나눠지지 않습니다.
3으로도 나눠지지 않고,
9로도 나눠지지 않습니다.
형제들의 기분은 껄끄러워지기 시작했습니다.
결국, 자포자기하여
현명한 노파를 찾아가 상담을 했습니다.
현명한 노파는 오랜 시간동안 그들의 문제에 대해서 생각했습니다.
그리고 마침내 돌아와서 말을 했습니다.
"음, 도움이 될지는 모르겠지만,
하다못해, 자네들이 원한다면, 내 낙타를 가져가되 되네."
그래서 형제들은 18마리의 낙타를 가졌습니다.
첫째는 18마리의 절반인 9마리를 가졌고,
둘째는 18마리의 1/3인 6마리를,
막내 아들은 18마리의 1/9인
2마리를 가졌습니다.
이러면 총 17마리인 셈이죠.
낙타 한 마리가 남았습니다.
형제들은 그것을 현명한 노파에게 돌려줬습니다.
(웃음)
이제 잠시 그 이야기에 대해서 생각해본다면,
저는 이것이 우리가 연관되어 있는
수 많은 여러운 협상들과 유사하다고 생각합니다.
그들은 17마리의 낙타로 시작했습니다. 해결할 방법이 없었죠.
어떻게든지, 우리가 할 필요가 있는 것은
현명한 노파와 같이 그 상황들에서 한 걸음 물러나,
새로운 시각을 통해 그 상황을 살피고,
18번째 낙타를 찾아내는 것입니다.
세계의 분쟁 가운데, 18번째 낙타를 찾는 것이
제 삶의 열정입니다.
저는 본질적으로 인류를 그 세 형제처럼 이해했습니다.
우리는 모두 한 가족입니다.
과학적으로 통신혁명 덕분에,
지구상에 있는 모든 15,000여 종족들이
서로 접촉하고 있음을
우리는 모두 알고 있습니다.
그리고 그것은 대가족의 재결합입니다.
그럼에도 불구하고, 많은 가족의 재결합처럼,
모두가 평화스럽고 밝은 것은 아닙니다.
수 많은 분쟁이 존재합니다.
그리고 그 문제는
우리의 견해 차이를 어떻게 다룰 것인가 하는 것입니다.
분쟁에 대한 인간의 성향과
대량 살상 무기를 만들어 내는
인간의 특별한 재능을 고려해 볼 때,
어떻게 우리의 중대한 견해 차이들을 다룰까요?
그것이 문제입니다.
저는 지난 30년의 대부분을
유고슬라비아에서 중동,
체첸, 베네수엘라에 이르기까지
거의 네 번, 전 세계를 다니면서
지구상에서 가장 어려운 몇몇의
분쟁에 개입하여 해결하려고
노력하며 보내왔습니다.
스스로에게 그 문제를 물어봤습니다.
그리고 저는 몇가지 방법으로
평화의 비밀이 무엇인지 찾았다고 생각합니다.
그것은 실제로 놀라우리만치 간단합니다.
쉽지는 않지만 간단합니다.
그것은 새로운 것도 아닙니다.
선조들이 물려준 인류 유산 중 하나일 것입니다.
평화의 비밀은 우리입니다.
그것은 바로
어떠한 분쟁이든지 이를 둘러싼
주변의 공동체로서 행동하는,
건설적인 역할을 수행할 수 있는 우리입니다.
예가 되는 이야기 하나를 들려드리겠습니다.
20년 전쯤, 저는 남아프리카에서
분쟁 가운데 당사자들과 함께 일했습니다.
그리고 추가로 한 달을
몇몇의 '산 부시맨족' 무리들과
살면서 시간을 보냈습니다.
저는 그들과 그들이 분쟁을 해결하는 방법에 대해서 궁금했습니다.
어쨌든, 현존하는 사람들의 기억에는
그들은 인류 이야기의 99%였을 동안에
우리 조상들이 살았던 것과 무척이나 유사하게 살며
수렵과 채취를 했기 때문입니다.
그리고 모든 남자들은 사냥할 때 사용하는 독화살을 가지고 있습니다.
매우 치명적이죠.
그들은 견해 차이를 어떻게 다룰까요?
언제든 그 공동체 안에서
긴장감이 유발되면, 사람들은 가서 독화살을
덤불에 숨겨놓고 모두가 이렇게 둥글게 둘러 앉아서
이야기하고 또 이야기 한다는 것을
알았습니다.
2, 3, 4일이 걸릴지도 모릅니다,
하지만 해결점을 찾거나,
더 좋게는 화해가 이루어지기 전까지
그들은 쉬지 않습니다.
그리고 긴장감이 여전히 너무 높다면,
그들은 냉각기간으로 누군가를 내보내
몇몇 친척들을 만나게 합니다.
자, 우리 인간의 경향들을
고려해 볼 때, 저는 그 시스템이 우리를 이 시점에까지
존속하도록 한 시스템일 것이라고 생각합니다.
저는 이 시스템을 제 3자라고 부릅니다.
이것에 대해 생각해 보셨다면,
보통은 우리가 분쟁에 대해서 생각할 때, 그것을 기술할 때,
언제나 양면이 있기 때문입니다.
아랍 대 이스라엘, 노동자 대 경영진,
남편 대 아내, 공화당 대 민주당 같이 말이죠.
하지만 우리는 종종
언제나 제 3자가 존재한다는 것을 간과합니다.
그리고 분쟁의 제 3자는 우리입니다.
주변의 공동체이자,
친구, 협력자,
가족 구성원, 이웃들입니다.
그리고 우리는 놀랍도록 건설적인 역할을 수행할 수 있습니다.
제 3자가 도울 수 있는
가장 근본적인 방법은 아마도
당사자들에게 정말 위태로운 것이 무엇인지 상기시켜주는 것입니다.
아이들을 위해서, 가족들을 위해서,
공동체를 위해서, 미래를 위해서,
잠시 동안 싸움을 멈추고 대화를 시작합시다.
우리가 분쟁에 휘말려 있을 때,
균형감을 잃기가
너무나 쉽기 때문입니다.
반발하기가 매우 쉽습니다.
우리 인류는 반발하는 기계입니다.
그리고 격언에 있는 바와 같이,
화가 날 때, 두고두고 후회할
최고의 연설을 하게 될 것입니다.
제 3자는 그것을 우리에게 상기시켜 줍니다.
제 3자는 균형감의 장소를 은유하며,
소중한 것에 우리의 시선을 둘 수 있도록 해주는
발코니로 우리가 갈 수 있도록 해줍니다.
저의 협상 경험에서 나온 짧은 이야기를 하나 들려드리겠습니다.
몇 년 전, 저는 조력자로서,
러시아의 지도자들과
체첸 공화국의 지도자들 사이의
매우 어려웠던 회담에 참여했습니다.
알다시피, 전쟁이 진행중이었습니다.
그리고 헤이그의 세계 평화의 궁전에서
회담을 가졌습니다.
유고슬라비아 전범재판이 이뤄졌던 곳과
같은 방이었죠.
그리고 체첸 공화국의 부통령이
러시아인들을 가리키며 다음과 같이 말했을 때,
회담은 다소 험난한 시작을 보였습니다.
"당신들은 전쟁 범죄로 재판을 받을 것이니,
앉아 있는 그 자리에 있어야만 할 것입니다."
그는 말을 계속했고, 그리고 나서 저에게 말했습니다.
"미국인 양반,
당신들이 푸에르토리코에서 한 짓을 보세요."
제 가슴이 뛰기 시작했죠. "푸에르토리코? 내가 푸에르토리코에 대해서 뭘 알고 있지?"
반발이 시작됐지만,
그리고 나서 발코니로 가는 것을 기억하려고 애썼습니다.
그리고 그가 잠시 멈추었을 때,
모두가 제 반응을 보려고 바라봤습니다.
발코니 균형감으로, 저는 그의 발언에 감사하며 말할 수 있었습니다.
"제 조국에 대한 당신의 비판에 감사를 드립니다.
그리고 그것을 우리가 친구들 사이에 있으며
다른 이들에게 솔직하게 이야기 할 수 있다는 신호로 받아들이겠습니다.
우리가 여기서 하려는 것은 푸에르토리코나 지난 일에 대해서 말하는 것이 아닙니다.
우리가 여기서 하려는 것은 체첸에서의 고통과 유혈사태를
막을 수 있는 방법을 찾아낼 수 있느냐 하는 것입니다."
대화는 궤도로 다시 돌아왔습니다.
그것이 제 3자의 역할입니다.
당사자들을 발코니로 갈 수 있도록 하는 것이죠.
잠시 동안 여러분을
세계에서 가장 어려운 분쟁 또는 가장 난감한 분쟁으로
널리 알려진 중동으로
데려가 보도록 하겠습니다.
문제는, 거기에서 제 3자가 어디에 있을까요?
우리가 어떻게 발코니로 갈 수 있을까요?
지금 제가 중동 분쟁에 대해서
답을 가지고 있는 척하는 것이 아닙니다.
하지만 첫 발을 딛었다고는 생각합니다,
문자 그대로 첫 걸음이죠.
우리 중 누구든 제 3자로서의 할 수 있는 무엇인가를 말입니다.
먼저 여러분께 질문 하나를 드리겠습니다.
지난 수 년 동안
여러분 중 얼마나 많은 분들이
중동에 대하여 걱정을 하고, 누군가 무엇을 할 수 있을까
궁금한적이 있었나요?
단지 호기심을 묻습니다. 얼마나 되나요?
좋습니다. 우리 중 대다수가 그러네요.
그리고 매우 동 떨어진 질문입니다.
우리가 왜 이 분쟁에 많은 주의를 기울여야 할까요?
사망자 수 때문일까요?
중동보다 아프리카의 분쟁에서 발생하는
사망자 수가 100배는 많습니다.
아니죠. 이야기 때문입니다.
우리가 개인적으로 그 이야기에
연관되어 있다고 느끼기 때문입니다.
우리가 기독교도이던 무슬림이던 유대인이던,
종교가 있건 없건간에,
우리는 거기에 개인적 이해관계를 가지고 있다고 느낍니다.
이야기가 중요합니다. 저는 인류학자로서 그것을 알고 있습니다.
이야기는 우리가 지식을 전파하기 위해 사용하는 것입니다.
이야기는 우리의 삶에 의미를 부여합니다.
그것이 여기 TED에서 우리가 말하는 것입니다. 우리는 이야기를 합니다.
이야기가 핵심입니다.
그래서 제 질문은 말이죠.
그래요. 중동에서 정치적인 문제들을
해결해보도록 합시다.
이야기도 살펴보도록 하죠.
무슨 일인지 근본을 살펴보도록 하죠.
거기에 제 3자를 적용할 수 있을지 살펴보죠.
그것이 무엇을 의미할까요? 거기에 무슨 이야기가 있을까요?
인류학자로서, 모든 문화는 기원에 대한 이야기를
가지고 있다는 것을 알고 있습니다.
중동의 기원 이야기는 무엇일까요?
한 말로 하면,
4,000년 전, 한 남자와 그의 가족들은
중동을 가로질러 걸었고,
그 이후로 세상은 전과 달라졌습니다.
그 남성은 물론,
아브라함입니다.
그리고 그는 결합,
가족의 결합을 나타냅니다.
그는 우리 모두의 아버지입니다.
하지만 그것은 단지 그가 나타냈던 것이 아닙니다. 그것은 그의 교훈이 무엇이었나 하는 것입니다.
그의 기본 교훈 또한 결합이었습니다.
그 모든 것의 상호 연결됨과 그 모든 것의 결합이었습니다.
그리고 그의 기본적 가치는 존중과
이방인을 향한 친절이었습니다.
그는 그의 환대로 알려져 있습니다.
그런 의미에서,
그는 중동의 상징적인
제 3자입니다.
그는 우리 모두가 더 큰 전체의
일부분이라는 것을 상기시켜주는 사람입니다.
지금 그것에 대해서
잠시 동안 생각해보세요.
오늘날 우리는 테러리즘의 골칫거리에 직면하고 있습니다.
테러리즘은 무엇일까요?
테러리즘은 기본적으로 죄없는 이방인을 잡아서,
공포를 만들어내기 위해 죽이는 적인 것 마냥
그들을 취급하는 것입니다.
테러리즘의 반대되는 것은 무엇일까요?
그것은 죄없는 이방인을 데려와
이해나 존중, 사랑을
심고 만들어내기 위해서
여러분의 집에 기꺼이 받아들이는 친구처럼
그들을 대하는 것입니다.
그러면 만약
여러분이 제 3자의 이야기인
아브라함의 이야기를 가져오면 어떨까요?
그것이 가능할 수 있다면,
아브라함은 환대를 나타내기 때문입니다.
그것이 테러리즘에 대한 해독제가 될 수 있다면 어떨까요?
그것이 종교적 편협성에 대항하는
백신이 될 수 있다면 어떨까요?
여러분은 어떻게 그 이야기를 삶에 가져오시겠어요?
그 이야기를 말하는 것만으로도 충분하지 않습니다.
그것은 강력하지만
사람들은 그 이야기를 경험할 필요가 있습니다.
그 이야기를 살릴 수 있도록 하는 것이 필요합니다. 어떻게 그렇게 하시겠나요?
그리고 그것을 어떻게 할 것인가 하는 것이 제 생각이었습니다.
그것이 여기서의 첫걸음이 되는 것입니다.
그것을 하는 간단한 방법은
걷는 것이기 때문입니다.
아브라함의 발자취를 따라 걷는 것입니다.
아브라함의 발자취를 되짚어 가는 것입니다.
걷는 것은 진정한 힘을 가지고 있기 때문입니다.
인류학자로서, 걷는 것은 우리를 인간으로 만드는 것입니다.
재미있죠. 여러분이 걸을 때,
나란히 같은 공동의
방향으로 걷습니다.
이제, 제가 마주보고 여러분께 다가가
이렇게 가까이 다가선다면,
여러분은 위협을 느끼실 것입니다.
하지만 어깨가 닿아
어깨를 나란히 하고 걷는다면,
문제가 되지 않습니다.
이렇게 걷는 동안 누가 싸울까요?
그것이 종종 협상 중 난관에 봉착할 때,
사람들이 숲에서 걷는 이유입니다.
그래서 아브라함의 발자취를
따르는 영감을 불러 일으키는
길에 대한 아이디어가
제게 떠올랐습니다.
실크로드나 애팔래치아 자연산책로 등을
생각해 보세요.
사람들은 말합니다. "말도 안돼요. 할 수 없어요.
아브라함의 발자취를 되짚어 갈 수 없어요. 너무 위험해요.
모든 이런 국경들을 넘어야 해요.
그 길이 10개의 다른 중동 국가들을 가로질러
묶여있기 때문이예요."
그래서 우리는 하버드에서 그 아이디어를 연구했습니다.
우리는 상당히 주의를 기울였죠.
그리고 나서 몇 년 전에,
약 10개국에서 온 25명의 우리 연구진들은
그의 출생지인 북 메소포타미아의 터키 남부 우르파에서 시작하여
아브라함의 발자취를 되짚을 수 있는지
확인하기로 결정했습니다.
그리고 나서 우리는 버스를 타고 좀 더 걸어서
하란으로 갔습니다.
성경에서 아브라함이 그의 여정을 시작한 곳이죠.
그리고 국경을 넘어 시리아로 들어가서
아브라함의 이름을 딴 것으로 밝혀진 알레포로 갔습니다.
그리고 아브라함과 연관된
긴 역사를 가지고 있는 다마스쿠스로 갔습니다.
이후 요르단 북부로 갔고,
모든 것이 아브라함에 대한 곳인
예루살렘으로, 베들레헴으로,
그리고 마침내 그가 묻힌 장소
헤브론에 이르렀습니다.
매우 효과적으로, 우리는 요람에서 무덤까지 갔습니다.
우리는 이 여정이 가능하다는 것을 보여줬습니다. 놀라운 여정이었죠.
질문 하나를 드리겠습니다.
여러분들 중 얼마나 많은 분들이
인근의 낯선 장소나
낯선 나라에 있을 때,
완전히 낯선 사람이 다가와
친절을 베풀거나 혹은 자신들의 집에
초대해 음료, 커피를 주거나 음식을 대접했던
경험을 가지고 있는가요?
얼마나 많은 분들이 이 같은 경험을 해보셨습니까?
그것이 아브라함 길의
본질입니다.
여러분이 환대를 기대하는 중동의 이런 마을에 가서
모두 아브라함과 연관되어 있는
가장 놀라운 환대를 얻는 것이
여러분이 발견한 것입니다.
"조상 아브라함의 이름으로,
당신께 음식을 드립니다."
그래서 우리가 발견한 것은
아브라함은 단지 그 사람들을 위해 책에서 나온 인물이 아니라는 것입니다.
그는 살아있고, 살아서 존재합니다.
긴 이야기를 축약하기 위해서,
지난 수 년 동안,
수 많은 사람들이
그곳 사람들의 환대를 누리면서
중동의 각 지역에서
아브라함의 길을 걷기 시작했습니다.
그들은 이스라엘과 팔레스타인,
요르단, 터키, 시리아에서
걷기 시작했습니다.
그것은 놀라운 경험이죠.
남성, 여성, 젊은이, 노인들,
사실 흥미롭게도 남성보다 여성이 더 많았습니다.
걸을 수 없거나,
당장 그곳에 갈 수 없는 사람들을 위해
사람들은 도시와 그들의 지역사회에서
걷는 길을 체계화하기 시작했습니다.
예를 들어, 신시내티에서는 교회에서 시작해
이슬람 사원을 거쳐 시나고그까지 길을 정비했습니다.
그리고 모두가 아브라함 식사를 함께 했습니다.
그것은 아브라함 길의 날이었습니다.
브라질 상파울루에서는 수 많은 사람들이
다른 지역사회와 합동으로
가상의 아브라함 길을 달리는 것이
연례 행사가 되었습니다.
대중매체와 사람들은 그 행사를 무척 좋아합니다.
그것이 시각적이고,
낯선 사람들을 향해
친절의 아브라함식 환대의
아이디어를 퍼뜨리기 때문에,
사람들은 거기에 아낌없는 관심을 둡니다.
몇 주 전, 그에 대한 NPR(National Public Radio)의
이야기가 있었습니다.
지난 달,
그에 대한 두 장 분량의
맨체스터 가디언지의
기사가 있었습니다.
그들은 "이 걷기는
우리를 세상과 연결시켜줍니다."라는 마을 사람들의 말을 인용했습니다.
그는 그것이 우리 삶을 비춰주는 빛과 같다고 말 했습니다.
그것은 우리에게 희망을 줍니다.
그것이 그 행사입니다.
그것은 단지 심리학에 대한 것이 아니라,
경제학에 대한 것입니다.
사람들이 걸을 때, 소비를 하기 때문입니다.
여기 움 아마드라는 이 여성은
요르단 북부의 길가에 살고 있는 여성입니다.
그녀는 매우 가난합니다.
그녀는 부분적으로 맹인이며, 그녀의 남편은 일을 할 수 없습니다.
그녀는 7명의 자녀가 있죠.
그녀가 할 수 있는 것은 요리입니다.
그래서 그녀는 마을을 거쳐 걸으며, 그녀의 집에서
식사를 하는 사람들을 위해 요리를 하기 시작했습니다.
그들은 바닥에 앉습니다.
그녀는 식탁보도 가지고 있지 않습니다.
그녀는 시골 주변 신선한 약초를 가지고
가장 맛있는 음식을 만듭니다.
그래서 더 많은 걷는 이들이 찾아왔습니다.
그리고 최근 그녀는 가족들을 부양할 수 있을 만큼의
수입을 얻기 시작했습니다.
우리 팀이 거기 있을 때, 그녀가 말했습니다.
"한 때는 저를 바라보는 것을
수치스러워 했던 사람들이 있는 마을에서
여러분들이 저를 보이도록 만들었습니다."
그것이 아브라함 길의 잠재력입니다.
중동과 길 전체에 걸쳐서, 그런 종류의 지역사회가
문자 그대로 수 백개가 존재합니다.
잠재력은 본질적으로 게임을 변화시킵니다.
그리고 게임을 변화시키기 위해, 구조와 사물을 보는 방법을
변화시켜야만 합니다.
적대에서 환대로
테러리즘에서 투어리즘(관광사업)으로
구조를 변화시켜야 합니다.
이런 의미에서, 아브라함 길은
결정적 패(game changer)입니다.
여러분께 한 가지를 보여드리도록 하겠습니다.
올해 초, 길을 걷다가
주웠던 작은 도토리가
하나 있습니다.
이 도토리는 물론 오크 나무와 연관이 있습니다, 물론
자라나 아브라함과 연관되어 있는
오크 나무로 성장합니다.
이 길은 지금 도토리와 같습니다;
초기에도 여전히 존재하고 있었죠.
오크 나무가 어떻게 생겼을까요?
저의 어린시절을 회상해보면,
여기 시카고에서 태어난 후 보냈던 좋은 시절이었습니다.
이후 저는 유럽에서 성장했죠.
여러분이 1945년
런던이나 베를린의
폐허 가운데서
"지금부터 60년은
지구 역사상 가장 평화스럽고
번영을 누리는 시대가 될 것입니다."라고 말했다면,
사람들은 여러분을
완전히 미친 사람이라 생각했을 것입니다.
하지만 유럽은 공동의 정체성과 공동의 경제 덕분으로
그것을 해냈습니다.
제 의문은 그것이 유럽에서 가능했다면,
중동에서는 왜 안되겠느냐는 것입니다.
아브라함의 이야기의
공동의 정체성과
관광사업의 선한 부분에 기반을 둔
공동의 경제 덕분으로 가능하지 않을까요?
지구 상에서 가장 위험하고
어렵고, 다루기 힘든 몇몇 분쟁들 가운데서,
제가 일했던
지난 35년 동안을 말하면서
결론을 낼까 합니다.
전환될 수 없다고 느낀 분쟁을
아직은 본적이 없습니다.
물론 쉽지는 않지만,
가능합니다.
이미 남아프리카,
북부 아일랜드에서 이루어졌죠.
어디에서든지 가능합니다.
해결점은 간단히 우리에게 달려있습니다.
우리가 제 3자를 취하는 것에 달려있습니다.
아주 작은 걸음부터,
여러분이 제 3자를 취하는 것을
고려하시기 바랍니다.
잠시 동안 쉬어가고자 합니다.
다른 문화, 다른 나라,
다른 민족, 다른 어떤 것들을 가진 사람들에게
다가가서 대화를 하시고,
그들의 말을 들어보세요.
그것이 제 3자의 행동입니다.
그것이 아브라함의 길 걷기입니다.
TEDTalk 이후에,
TEDWalk를 해보는 것은 어떨까요?
자, 여러분께 세 가지의 것들을
전하고 가도록 하겠습니다.
평화의 비밀은 바로
제 3자입니다.
제 3자는 우리이며,
각각의 우리는
한 걸음씩으로,
세계가 평화로 한 걸음 더 가까이
갈 수 있도록 할 수 있습니다.
오래된 아프리카 속담 중에 이런 말이 있습니다;
"거미줄이 결합하면,
사자도 멈추게 할 수 있다."
우리의 제 3자를
평화의 망으로 결합할 수 있다면,
우리는 심지어 전쟁의 사자도 멈출 수 있습니다.
대단히 감사합니다.
(박수)
باس کردنی بابەتێکی وەک دانوسانی سەخت
یەکێک لە پەسەندترین چیرۆکەکانم بیردەخاتەوە
لە ڕۆژ هەڵاتی ناوەڕاست
دەربارەی پیاوێک کە حەڤدە ووشتری بۆ سێ کوڕی جێهێشتبووە
نیوەی ووشترەکانی بۆ کوڕی یەکەمی جێهێشتبوو
دوو لەسەر سێی بۆ کوڕی دوەمی
یەک لە سێی بۆ بچوکترین کوڕەکەی بوو
لەبەرئەوە هەر سێ کوڕەکەی دەستیان کرد بە دانوستان
حەڤدە دابەش ناکرێت بەسەر دوو دا
بێ گومان دابەشیش ناکرێت بەسەر سێدا
هەروەها بەسەر نۆشدا
هەستی برایەتیان خەریکبوو بەرەو توڕەی و تەنگژە دەچوو
لەکۆتایدا، بە ناچاری
چونە لای ئافرەتێکی بەتەمەنی دانا
ئافرەتە بەتەمەنەکە بۆ ماوەیەکی زۆر بیری لە کێشەکەیان کردەوە
لە کۆتایدا گەڕایەوە و وتی
'' باشە، نازانم دەتوانم یارمەتیدان بدەم یان نا
بەڵام هیچ نەبێت ، ئەگەر دەتانەوێت، دەتوانن ئەم ووشترەی من ببەن
بۆیە ووشترەکان بوون بە هەژدە دانە
کوڕی یەکەم نیوەی ووشترەکەی برد، کە نیوەی هەژدە نۆ دەکات
کوڕی دوەم یەک لە سێ کەی خۆی برد کە لە هەژدە دەکاتە شەش
کوڕە گەنجەکەشی نۆیەکی خۆی برد
کە نۆ یەکی هەژدە دەکاتە دوو
کەواتە ئەو هەموو وشترانەی کە بردویانە دەکاتە ١٧
وە یەک ووشتریش مایەوە
وە گێرایانەوە بۆ ژنە بەتەمەنە داناکە
(پێکەنین)
ئێستا، ئەگەر بۆ ساتێک بیر لە چیرۆکەکە بکەنەوە
لەو بڕوایەدام کە هێمایە بۆ
زۆرێک لەو دانوستانە سەختانەی کە توشیان دەبین
هەر وەک ئەو حەڤدە حوشترە دەست پێدەکەن، بێئەوەی ڕێگایەک هەبێت بۆ چارەسەر
بە جۆرێک لە جۆرەکان ئەوەی پێویستە بیکەین
بریتیە لە گەڕانەوەی هەنگاوێک بۆ دواوە، وەک ژنە بەتەمەنە داناکە
بە چاوێکی ترەوە سەیری بارو دۆخەکە بکەین
بە هەژدە ووشتر بێینە دەرەوە لە بارودۆخەکە
ئێستا، دۆزینەوەی ڕێگایەکی وەک ڕێگای ئەو هەژدە وشترە لە ململانێکانی جیهاندا
بۆتە خولیای ژیانی من
لە بنەڕەتدا مرۆڤایەتی هەروەک ئەو سێ برایە دەبینم
کە ئێمە هەموومان یەک خێزانین
هەموومان بە شێوەیەکی زانستیانە دەزانین
بە سوپاسەوە بۆ شۆڕشەکانی پەیوەندی
هەموو هۆزەکانی جیهان، هەموو پازدە هەزارەکەیان
کە لە پەیوەندیدان بە یەکەوە
وە ئەمەش یەکگرتنێکی گەورەی خێزانیە
بەڵام هێشتا، هەروەکو یەکگرتنەوەی هەر خێزانێک
هەمووی لە خۆشی و ئاشتیدا نییە
پڕە لە ململانێ
وە پرسیارەکەش ئەوەیە
چۆن دەتوانین لەگەڵ جیاوازیەکانماندا بگونجێین؟
چۆن مامەڵە لەگەڵ قوڵترین جیاوازیەکان بکەین،
وە بەکار هێنانی مەیلی مرۆڤ بۆ ململانێ
لەگەڵ زیرەکی مرۆڤدا
بۆ دروست کردنی ژمارەیەکی لە بن نەهاتووی چەک بۆ وێران کاری؟
ئەوە پرسیارەکەیە
سێ دەیەی ژیانم بەسەر برد
لە ڕاستیدا نزیکەی چوار دەیەی ژیانم
بە گەشت کردن بە جیهاندا
هەوڵم دا بۆ کارکردن و تێوەگلان و مامەڵە کردن
بەدرێژایی یۆگسلافیا بۆ خۆرهەڵاتی ناوەڕاست
بۆ چین و ڤەنزوێلا
کە هەریەک لەم ناوچانە یەکێکن لە مەترسیداترین و پڕ ململانێترین شوێنەکانی جیهان
ئەو پرسیارەم لە خۆم دەکرد
وە لەو بڕوایەدا بە جۆرێک لە جۆرەکان
نهێنی گەیشتن بە ئاشتیم دۆزیەوە
بە ڕاستی چاوەڕوان نەکراو سادەیە
ئاسان نییە، بەڵام سادەیە
تەنانەت شتێکی نوێش نیە
لەوانەشە یەکێک بێت لە هەرە کۆنترین فۆلکلۆرەکانی مرۆڤایەتی
نهێنی ئاشتی خۆمانین
ئێمەین کە
وەکو کۆمەڵگایەک ڕەفتار دەکەین و
دەوری ململانێکانمان داوە
کە دەتوانێ ڕۆڵێکی بەرچاو ببینێت
با چیرۆکێکتان پێبڵێم، وەک نمونەیەک
نزیکەی بیست ساڵ لەمەو بەر کاتێ لە باشوری ئەفریقا بووم
لەگەڵ کۆمەڵێ پارتدا کارم دەکرد
وە ماوەی مانگێک کاتی زیادەم هەبوو
لەبەرئەوە بەسەرم برد
لەگەڵ هەندێ گروپی (سان بوشمێن)دا
زۆر سەرمسوڕما بوو لەو شێوەیەی کە کێشە یاخود تێکهەڵچونەکانیان پێ چارەسەر دەکرد
لەبەرئەوەی پێش هەمووشتێک
ئەوان ڕاوچی و کۆکەرەوەی شت بوون
بەشێوەی باو باپیرانمان دەژیان
لەوانەیە لە %٩٩ ی وەک ئەوان بوبێت
هەریەکەیان تیری بە ژەهر داپۆشراویان پێیە کە بۆ ڕاو کردن بە کاری دەهێنن
بێ گومان کوشندەیە
کەواتە چۆن چۆنی کار لەسەر جیاوازیەکان دەکەن
لەڕاستیدا ئەوەی من فێریبووم ئەوە بوو
هەرکاتێ توڕەبوون هەبوایە لە ناویاندا
یەکێکیان دەچوە ناو دار و دەوەنەکان و شیرە ژەهراویەکانی دەشاردەوە
وە دواتر هەمویان لە بازنەیەکدا دادەنیشتن هەر بەم شێوەیە
دادەنیشن و قسەدەکەن و قسە دەکەن
کە لەوانەیە دوو ڕۆژ بخایەنێت یان سێ یان چوار
بەڵام پشوو نادەن
تاوەکو چارەسەرێ دەدۆزنەوە
یاخود باشتر، ئاشت دەبنەوە
وە ئەگەر بارودۆخەکە هەر لە هەڵچوندا بوایە
یەکێکیان دەناردە دەرەوە تاوەکو سەردانی هەندێ لە خزمەکانیان بکات
وەک ماوەیەک بۆ سارد بونەوە لە توڕەیی و هەڵچون
باشە، ئەم سیستەمەیە
لەو بڕوایەدام هەر ئەو سیستەمە بوو کە هەتاوەکو ئێستا بە
زیندوی هێشتونیەتەوە
من ئەو سیستەمەم ناو ناوە '' لایەنی سێهەم''
لەبەرئەوەی ئەگەر بیری لێبکەیتەوە
لە ململانێیەکدا ئەگەر بێت و باسی بکەیت
دوو لایەنمان هەیە
نمونەی عەرەب دژی ئیسڕائیل ، کرێکار دژی بەڕێوەبەر
مێرد دژی ژن، کۆماریەکان دژی دیموکراتەکان
بەڵام ئەوەی زۆر جار کە نایبینین
ئەوەیە کە هەمیشە لایەنی سێهەم هەیە
وە لایەنی سێهەمیش لە ململانێکاندا ئێمەین
کۆمەڵگایەکە لە دەورمانن
هاوڕێکانمانن، لایەنگرەکان
ئەندامانی خێزان، دراوسێکان
وە ئێمەش دەتوانین ڕۆڵێکی بەرچاو ببینین
لەوانەیە باشترین ڕێگا
کە لایەنی سێهەم بتوانێت یارمەتی پێ بدا
ئەوەبێت بیخاتە بەرچاوی پارتەکان چ شتێک لەبەردەم مەترسیدایە
بۆ نمونە، لەبەر خاتری منداڵەکان، یان بۆ خاتری خێزانەکە
بۆ خاتری کۆمەڵگا، بۆ خاتری داهاتوو
با بۆ ساتێک لە شەڕ کردن بوەستین و گفتوگۆ بکەین
لەبەرئەوەی کێشەکە لەوەدایە
لە کاتی ململانێ و تێکهەڵچونەکاندا
زۆر بە ئاسانی دەکرێت باوەڕمان لە دەست بدەین
کاردانەوە زۆر ئاسانە
ئێمەی مرۆڤ وەک ئامێری کاردانەوە واین
وەکو وتەکە دەڵێین
لەکاتی توڕە بوون باشترین قسە دەکەین
بۆئەوەی تا ماوی پەشیمان نەبیت
وە لەبەر ئەوە ئێمە هەر بە لایەنی سێهەم دەمێنینەوە
ئەو لایەنەی کە یارمەتیمان دەدات بچینە باڵکۆنەکە
مەبەستمان لە باڵکۆنەکەش ڕوانگەی مرۆڤە
شوێنێک کە بتوانین چاومان لەسەر خەڵاتەکە بێت
با چیرۆکێکی بچکۆلانەی خۆمتان پێبڵێم لەسەر دانوستان
چەند ساڵێک لەمەوبەر وەک کار ئاسان کارێک
لە چەند گفتووگۆیەکی سەختدا تێوە گلام
لە نێوان سەرکردەکانی ڕوسیا
و سەرکردەکانی چیچاندا
وەک دەزانن جەنگ بوو
ئێمەش لە لاهی پێک گەیشتین
لە تاوەری ئاشتی
لە هەمان ژور کە دادگای جەنگی یۆگۆسلافیای
لێکرا
گفتوگۆکان بە سەرەتایەکی تاڕادەیەک سەخت دەستی پێکرد
کاتێ جێگری سەرۆکی چیچان
بەوە دەستی پێکرد کە پەنجەی ڕاکێشا بۆ ڕوسەکان و پێی وتن
'' ئێوە دەبێت لە جێگەی خۆتان بمێننەوە لەسەر ئەم کورسیانە
لەبەرئەوەی دەخرێنە دادگا بەهۆی تاوانەکانی جەنگەوە ''
وە لەسەر قسەکانی ڕۆشت و پاشان ڕووی کردە من و وتی
'' تۆ ئەمەریکیت
سەیرکە بزانە ئێوەی ئەمەریکی چی دەکەن لە پۆرتۆریکۆ''
یەکسەر مێشکم چوبۆ ئەوێ '' پۆرتۆ ریکۆ؟ باشە من چی دەزانم لەسەر پۆرتۆ ریکۆ ''
خەریک بوو کاردانەوەم هەبێ
بەڵام دواتر هەوڵمدا بچمە بالکۆنەکە
بەڵام دواتر کە ئەو وچانێکی وەرگرت
هەموویان سەیریان دەکردم چاوەڕوانی وەڵام بوون لێم
لە ڕوانگەی منەوە، لەوێوە لە باڵکۆنەکەوە، توانیم سوپاسی بکەم و بڵێم
'' سوپاسی ڕەخنەکەت دەکەم لەسەر وڵاتەکەم ،
وە من بە هێمای ئەوە وەریدەگرم کە ئێمە لەناو هاوڕێکانمانداین
و بە سەربەستانە دەتوانین قسە لەگەڵ یەکتر بکەین
وە ئەوەی ئێمە لێرین ئێرە بۆی، قسەکردن نیە لەسەر پۆرتۆریکۆ یاخود ڕابردوو.
بەڵکو ئێمە لێرەین بۆئەوەی بزانین ئایا دەتوانین ڕێگایەک بدۆزینەوە بۆ
وەستاندنی خوێن ڕژان و نائارامی لە چیچان ''
گفتوگۆکە گەڕایەوە باری ئاسایی
ئەوە ڕۆڵی لایەنی سێهەمە
ئەوەیە یارمەتی لایەنەکان بدات بچنە باڵکۆنەکەوە
با بۆ ساتێک بتانبەمە ناو
ئەو ڕوانگەیەی لە جیهانەوە بە سەخترین ململانێ دادەنرێت
یاخود بە مەحاڵترین ململانێ
لە ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاست
پرسیارەکە ئەوەیە : لێرەدا کێ لایەنی سێهەمە
چۆن دەتوانین بچینە باڵکۆنەکە
لە ئێستادا وا ڕەفتار ناکەم کە وەڵامێکم پێبێت
بۆ ململانێی ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاست
بەڵام لەو بڕوایەدام کە هەنگاوی یەکەمم پێبێت
پیتەکان، یەکەم هەنگاوە
وەک شتێکە کە هەریەک لە ئێمە وەکو لایەنی سێهەم دەتوانین بیکەین
بەڵام سەرەتا با پرسیارێکتان لێبکەم
چەند کەس لە ئێوە
لە ساڵی ڕابردوودا
هەستتان بە دوو دڵی کردوە سەبارەت بابەتی ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاست
وە پرسیوتانە کە کێ دەتوانێت چی بکات ؟
تەنها بۆ زیاتر زانینی خۆم، چەند کەس لە ئێوە ؟
باشە کەواتە بەشێکی زۆرمان
لەگەڵ ئەوەشدا زۆر دورە لێمانەوە
بەڵام بۆچی وەها گرنگی دەدەین بەم ململانێیە؟
ئایا بەهۆی ژمارەی مردووەکانەوەیە؟
بە سەدان جار زیاتر خەڵک مردوە
لە ئەفریقا وەک لە ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاست
کەواتە نەخێر، بەهۆی چیرۆکەکەوەیە
لەبەرئەوەی هەست بە شتێکی کەسایەتی دەکەین کە تێوەگلاوە
لە چیرۆکەکەدا
ئیتر ئایا ئسلامبن یاخود مەسیحی یاخود جولەکە
کەسێکی ئاینی بین یاخود جولەکە
وا هەست دەکەین کە شتێکی کەسایەتیمان هەیە تیایدا
من وەکو زانایەکی مرۆڤناسی، دەزانم
ئێمە چیرۆک وەکو وەکو ئامرازێکی گەیاندن بەکار دەهێنین بۆ گواستنەوەی زانیاری بۆ خەڵک
چیرۆکەکان مانا دەبەخشنە ژیانمان
بە هەمان شێوە ئەوەی ئێمە دەیکەین لە (تێد) ئەوەیە چیرۆک دەگێڕینەوە
چیرۆکەکان وەک کلیل وان
کەواتە پرسیارەکەم بریتیە لە
بەڵێ، با هەوڵبدەین چارەسەری كێشەکانی سیاسەت بکەین
لە رۆژهەڵاتی ناوەڕاست
بەڵام هەروەها با سەیرێکی چیرۆکەکەش بکەین
با هەوڵ بدەین بگەینە ڕەگی شتەکان و لێیان تێبگەین
هەوڵبدەین لایەنی سێهەم ببینین
بەڵام ئەوە چی دەگەیەنێت؟ لەوێدا چیرۆکەکە چییە؟
ئێستا ئێمەی زانایانی مرۆڤناسی دەزانین
کە هەموو کلتورێک چیرۆکی ڕەسەنی هەیە
ئەی چیرۆکە ڕەسەنەکەی ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاست کامەیە؟
لە دەستەواژەیەکدا ، ئەمەیە:
چوار هەزار ساڵ لەمەوبەر خۆی و خێزانەکەی
بەناو ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاستدا ڕۆشتن
هەرلەو کاتەشەوە دنیا وەک خٶی نەماوە
ئەو پیاوە، بێگومان
پێغەمبەر ئیبراهیم بوو
هەروەها هێمایەک بوو بۆ یەکگرتن
یەکگرتنی خێزانەکەی
ئەو باوکی هەمووشمانە
بەڵام باسەکە تەنها ئەوە نەبوو کە دەبێت بە هێمای چی یاخوود پەیامی چی پێبوو
پەیامە بنچینەییەکەی هەر یەکگرتن بوو
چۆنیەتی بەستنەوەی هەموان پێکەوە
وە ئاکامە بنچینەنەکەشی ڕێز و
دڵنەرمی بوو بەرامبەر کەسانی نامۆ
میوانداریەکەی شتێک بوو کە پێی ناسرابوو
وە هەرلەم ڕوانگەیەشەوە
ئەوە بۆتە سیمبوڵی لایەنی سێهەم
لە ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاست
هەر ئەویشە بیرمان دەخاتەوە
کە ئێمە بەشێکین لە بەشێکی زۆرتر
ئێستا چۆن
بۆ ساتێک بیری لیبکەنەوە
لەمڕۆدا ڕوبەڕوی تیرۆر دەبینەوە
تیرۆریزم چییە؟
تیرۆریزم بریتیە لە گرتنی بێتاوانێکی نەناسراو
و دەیانکەیتە دوژمن و دەیان کوژیت
بۆ دروست کردنی ترس
ئەی پێچەوانەی تیرۆریزم چییە؟
بریتیە گرتنی بێتاوانێکی نەناسرا و
وەک هاوڕێەک مامەڵەی لەگەڵ بکەیت
کە پێشوازی لێدەکەیت بۆ ناو ماڵەکەت
بۆ ئەوەی تێگەیشتن دروست ببێت
یان ڕێز یاخود خۆشەویستی
باشە ئەی چی دەبێت ئەگەر
چیرۆکەکەی پێخەمبەر ئیبراهیم وەربگریت
کە ئەویش چیرۆکی لایەنی سێهەمە
چی دەبێت ئەگەر وابێت
لەبەرئەوەی پێخەمبەر ئیبراهیم ڕەمزێکە بۆ میوانداری و پێشوازیکردن
چی دەبێت ئەگەر ببێتە دژە تیرۆریزمێک؟
چی دەبێت ئەگەر ئەوە ببێتە ڤاکسینێک
دژە دەمارگیرییەکی ئایینی
چۆن ئەو چیرۆکە دەکەیتە ڕاستی ؟
لە ئێشتادا تەنها گێڕانەوەی چیرۆکێکی
بەهێز بەس نییە
بەڵکو دەبێت خەڵکی تەجروبەی بکات
دەبێت لە چیرۆکەکەدا بژین، ئەی باشە ئەوە چۆن دەکرێت؟
من بەم شێوەیە بیرم لە چۆنیەتی کردنەکەی کردەوە
یەکەم هەنگاو بێ گومان هەر بیرکردنەوەیە لە بابەتەکە
لەبەرئەوەی ئاسانترین ڕێگا ئەوەیە
کە لە پێشدا پیاسەیەک بکەیت
بە ڕێ ڕۆشتنی پێخەمبەر ئیبراهیمدا بڕۆیت
بە هەمان ڕێگەی پێخەمبەر ئیبراهیم
لەبەرئەوەی ڕۆشتن هێزێکی ڕاستەقینەی هەیە
ئێوە دەزانن من وەکو مرۆڤ ناسێک : هەر ڕۆشتن ئێمەی کردۆتە مرۆڤ
شتێکی پێکەنیناوییە، کاتێک بە ڕێگادا دەڕۆین
شان بە شانی یەکتر دەڕۆین
بە هەمان ئاڕاستەین
بەڵام ئەگەر بێت و من بەرەوڕوت بێم
وە ئەوەندە لێت نزیک ببمەوە
تۆ هەست دەکەیت مەترسیت لەسەرە
بەڵام ئەگەر من شان بە شانت ڕێگا بکەم
تەنانەت ئەگەر شانیشمان بەر یەک بکەوێت
ئەوا کێشەیەک نابێت
کێ شەڕ دەکات کاتێک بە ڕێگادا دەڕوات و پیاسە دەکات
هەرلەبەر ئەوەشە لە کاتی دانوستاندا ، کاتێک شتەکان بەرەو دژواری دەڕوات
خەڵکی دەچنە پیاسەیەک لە نێوان درەختەکان
جا ئەو بیرۆکەیەم بۆ هات
چی دەبێت ئەگەر هانی بیرۆکەی
شوێن پێ کەوتن بدەین
بیر لە ڕێگە ئاوریشمییەکان بکەنەوە، دەبێت دوای ئاپالاچی-یەکان بکەوین
کە بە شوێن پێکانی
پێغەمبەر ئیبراهیمدا دەڕوات
بەڵام وتیان '' ئەوە شێتتیە ناتوانیت
هەرگیز ناتوانیت بە شوێن پێکانی پێخەمبەر ئیبراهیمدا بڕۆیتەوە ئەوە زۆر ترسناکە
پێویست دەکات ئەم هەموو سنورە ببڕیت
بە نێو ١٠ وڵاتی جیا جیای ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاست
لەبەر ئەوەی بە هەموویدا دەڕوات''
وە بیرۆکەکەمان دراسەت کرد لە زانکۆی هارڤێرد
ئەوپەڕی توانای خۆمان خستەکار
لە ئەنجامدا چەند ساڵێک لەمەوبەر گروپێکمان
کە نزیکەی ٢٥ کەس دەبوون لە وڵاتی جیا جیاوە هاتبوون
بڕیارماندا بە هەمان شوێندا بڕۆین کە پێخەمبەر ئیبراهیم پیا ڕۆشتبوو
لە شوێنی لە دایک بونیەوە لە ئورفەوە دەستمان پێکرد
لە باشوری تورکیا، نۆرسریم میسۆپۆتنمیا
پاشان کەمێک بە پاس ڕۆشتین و هەندێک بە پێی و
گەیشتینە هاران
هەر لەوشوێنەی کە ئینجیل باس کراوە، لەوێوە دەستی بە گەشتەکە کردوە
دواتر بە سنوردا پەڕیوەتەوە بۆ سوریا و چۆتە ئەلیپۆ
کە دواتر دەرکەوت بە ناوی پێخەمبەر ئیبراهیم ناونراوە
چوین بۆ دیمەشق
کە مێژویەکی دورو درێژی هەیە لەگەڵ ئیبراهیمدا
دواتر چوینە باشوری ئەردەن
بۆ ئۆرەیشم
کە هەموو شتێ دەربارەی پێخەمبەر ئیبراهیمە، دواتر بۆ بەیتحەلیم
دو