Ik ga jullie eerst iets vertellen dat bij mijn grootmoeder een vijf-oj-alarm had af doen gaan: oj-oj-oj-oj-oj. (Gelach) En dat is ... Ben je er klaar voor? Oké. Ik heb longkanker in stadium 4. Ik weet het: "Arme ik." Zo voel ik het niet. Ik kan het zo goed accepteren. Toegegeven, ik ben bevoordeeld -- niet iedereen kan daar zo luchtig over doen. Ik heb geen jonge kinderen; ik heb een volwassen, briljante, gelukkige, prachtige dochter. Ik heb geen grote financiële problemen. Mijn kanker is niet zo agressief. Beetje als de leiding van de Democraten -- (Gelach) niet overtuigd dat ze kunnen winnen. Het zit daar maar een beetje te wachten tot Goldman Sachs weer wat geld geeft. (Gelach) (Applaus) O! En het beste nog: ik heb iets bijzonders bewerkstelligd. Ja. Ik wist het niet eens tot iemand me vorig jaar tweette. En ze zeiden dit: "Je bent verantwoordelijk voor de watjes-cultuur onder de Amerikaanse mannen." (Gelach) (Applaus) Niet dat ik dat alleen heb gedaan, maar ... (Gelach) Maar wat als je niet zo bevoorrecht bent als ik? Het enige wat ik je kan aanbevelen is hetzelfde te doen als ik: vrienden worden met de realiteit. Je kunt geen slechtere relatie hebben met de realiteit dan ik had. Vanaf het prille begin had ik al niks met de realiteit. Als er Tinder was geweest toen ik de realiteit ontmoette, had ik naar links geveegd en ik was van het hele gedoe af geweest. (Gelach) En de realiteit en ik, we hebben niet dezelfde normen, waarden of doelen -- (Gelach) Ik zal je eerlijk zeggen: ik heb geen doelen, ik heb fantasieën. Het zijn net doelen maar dan zonder dat je er iets voor hoeft te doen. (Gelach) (Applaus) Ik ben geen fan van hard werken, maar je kent de realiteit -- gaan, gaan, gaan, gaan! -- dat doet zijn agent, de executieve functies -- een van de voordelen van doodgaan: dan hebben mijn executieve functies niemand meer om op te jutten. (Gelach) Maar er gebeurde iets waardoor ik erachter kwam dat de realiteit misschien de realiteit niet is. Wat er gebeurde was -- kijk, ik wilde eigenlijk gewoon dat de realiteit me met rust liet, maar dan wel in een leuk huis met de best denkbare inbouw-keukenapparatuur, privé yogalessen -- dat ik terechtkwam in een baan bij Disney. En ik zat op een dag in mijn nieuwe kantoor op Dopeystraat nummer 2 -- (Gelach) waarvan de realiteit vond dat ik daar trots op mocht zijn ... (Gelach) En ik zit te kijken naar het geschenk waarmee ze me verwelkomden -- geen Lalique vaas of de vleugel waar anderen me over hadden verteld, maar een één meter hoge Mickey Mouse (Gelach) met een catalogus -- voor het geval dat ik nog meer lelijke dingen wou bestellen. (Gelach) En toen ik in de catalogus opzocht wat deze meterhoge muis moest kosten, zag ik dat hij zo werd omschreven: "Levensgroot." (Gelach) Toen wist ik het. De realiteit was geen 'realiteit'. De realiteit was een bedrieger. Dus dook ik in kwantumfysica en chaos-theorie om de echte realiteit te vinden en ik heb net een film afgemaakt -- ja, eindelijk af! -- daarover, dus daar ga ik nu niet op in, maar het was pas nadat we die film hadden gemaakt en ik mijn been brak en het maar niet wou helen, zodat ze het een jaar later opnieuw moesten opereren, en ook dat duurde weer een jaar -- twee jaar in een rolstoel, en toen maakte ik echt kennis met de realiteit: grenzen. De grenzen die ik mijn hele leven had ontkend en overtreden en genegeerd waren echt, en daar moest ik het mee doen en dat vergde verbeelding, creativiteit en al mijn vaardigheden. Het bleek dat ik heel goed was in echte realiteit. Ik accepteerde haar niet alleen, ik werd er verliefd op. Ik had het kunnen weten, gezien mijn dito twijfelachtige relatie met de tijdgeest ... Laat ik het zo zeggen: als je nog een Betamax zoekt ... (Gelach) Ik had kunnen weten dat zodra ik verliefd werd op de realiteit, de rest van het land juist de andere kant op zou gaan. (Gelach) Maar ik ga het niet hebben over Trump of de 'alt-right' of klimaatverandering-ontkenners of zelfs over de makers hiervan, wat ik een doos zou noemen, maar nou hebben ze hier geschreven: "Dit is geen doos." (Gelach) Ze proberen me gek te maken. (Gelach) (Applaus) Waar ik het wel over wil hebben is een persoonlijke strijd met de realiteit die ik persoonlijk opvat, en laat ik vooraf zeggen dat ik gek ben op wetenschap. Ik heb dit -- al ben ik zelf geen wetenschapper -- dit opmerkelijke vermogen om alles over wetenschap te begrijpen, behalve de wetenschap zelf -- (Gelach) wiskunde dus. Maar de wildste concepten snap ik gewoon. Snaartheorie: het idee dat de hele realiteit voortkomt uit de vibraties van die minuscule -- Ik noem het 'De Grote Boing'. (Gelach) Dualiteit van golven en deeltjes: het idee dat een ding zich als twee dingen kan manifesteren ... Snap je? Dat een foton zich kan manifesteren als een golf en als een deeltje viel samen met mijn diepste intuïtie dat mensen goed zijn én slecht, dat ideeën goed zijn maar ook fout. Freud had het goed dat penisnijd bestond, maar had het mis over wie dat heeft. (Gelach) (Applaus) Dank je wel. (Applaus) En dan heb je die variatie erop die zegt dat de realiteit lijkt op twee dingen die feitelijk de interactie tussen die twee blijkt te zijn, zoals tijd-ruimte, materie-energie, en leven en dood. Dus ik begrijp niet, ik begrijp gewoon niet wat de mensen bezielt die de dood willen 'overwinnen'. Hoe wil je dat doen dan? Hoe ga je de dood overwinnen zonder het leven te verliezen? Ik snap het niet. En, moet ik zeggen, ik vind het niet bepaald dankbaar. Ik bedoel, je krijgt dit buitengewone geschenk -- het leven -- maar het is net of je Sinterklaas had gevraagd om een Rolls-Royce en je kreeg uiteindelijk een kaasschaaf. Het punt is -- Het punt is de beperkte houdbaarheid. De dood verpest het feestje. Ik snap dat niet. Ik snap niet -- voor mij is dat respectloos. Je toont geen respect voor de natuur. Het idee dat wij de natuur er wel onder krijgen, dat wij dat wel even zullen regelen, dat de natuur geen partij is voor ons intellect -- nee, daar geloof ik niet in. Als je je net als ik in kwantumfysica had verdiept -- nou ja, iemand stuurde me er ooit een e-mail over -- (Gelach) Je moet begrijpen dat dit niet meer Newton's voorspelbare universum is. We leven in een bananenschil-universum en we zullen nooit alles weten of in de hand krijgen of kunnen voorspellen. De natuur is als een zelfsturende auto. We kunnen nog het beste doen als die oude vrouw in die grap -- Ik weet niet of je hem kent. Een oude vrouw rijdt in haar auto met haar dochter van middelbare leeftijd naast haar en die moeder rijdt pardoes door een rood licht. De dochter wil niks zeggen, want dat klinkt al snel als "Je bent te oud om te rijden." Dus zegt ze maar niks. Vervolgens rijdt die moeder door nog een rood licht en de dochter zegt zo tactvol mogelijk: "Moeder, weet je wel dat je door twee rode lichten bent gereden?" Waarop die moeder zegt: "O, rijdt ik?!" (Gelach) (Applaus) Dus ... En nu maak ik een gedachtesprong, wat voor mij geen kunst is, want ik ben de Evel Knievel van de gedachtesprongen; op mijn kenteken staat: "Ik denk, dus ik ga snel." Ik hoop dat je me wilt volgen, maar mijn echte probleem met dat idee van het overwinnen van de dood is dat als je anti-dood bent -- wat voor mij ook anti-leven betekent, wat dan ook anti-natuur betekent -- je volgens mij ook anti-vrouw bent, want vrouwen worden al lang geïdentificeerd met de natuur. Mijn bron hiervoor is Hannah Arendt, de Duitse filosofe die het boek 'De menselijke conditie' schreef. Daarin zegt ze dat van oudsher werk wordt geassocieerd met mannen. Werk komt uit het hoofd; het is wat we uitvinden, wat we verzinnen, hoe we onze stempel op de wereld drukken. Zwoegen, echter, wordt geassocieerd met het lichaam. Het wordt geassocieerd met mensen die zwoegen of die bevallen. Dus voor mij is een idee dat dat ontkent, dat ontkent dat we tikken volgens de klok van de bioritmen, de cyclische ritmen van het universum, een idee dat een onherbergzame omgeving schept voor vrouwen of voor mensen die worden geassocieerd met zwoegen, en daarmee bedoel ik mensen die we zien als nakomelingen van slaven of mensen die zware lichamelijke arbeid verrichten. En zo ziet dat eruit vanuit het perspectief van een bananenschil-universum, vanuit de wereld die ik 'Emily's universum' noem. Ten eerste ben ik ongelooflijk dankbaar voor het leven, maar zou ik niet onsterfelijk willen zijn. Mijn naam hoeft mij niet zo nodig te overleven. Sterker nog: liever niet. Want ik heb namelijk gezien dat ongeacht hoe aardig en briljant en getalenteerd je ook bent, 50 jaar na je dood keren mensen zich tegen je. (Gelach) En dat kan ik bewijzen. Een kop uit de Los Angeles Times: "Anne Frank: achteraf toch niet zo aardig." (Gelach) En ik dein ook juist zo graag mee op de cyclische ritmes van het universum. En dat is zo bijzonder aan het leven: die cyclus van ontwikkeling, afbraak, vernieuwing. 'Ik' ben slechts een verzameling deeltjes georganiseerd in dit patroon, dat vervolgens uit elkaar valt en weer beschikbaar komt zodat de natuur al die deeltjes weer in een nieuw patroon te gieten. Ik vind dat zo opwindend en ik wordt er alleen maar dankbaarder van dat ik daarvan deel mag uitmaken. Weet je, ik zie de dood tegenwoordig zoals de Duitse bioloog Andreas Weber hem ziet. Hij ziet het als onderdeel van de gift-economie. Je krijgt dit enorme geschenk, het leven, je verrijkt het zo goed als je kunt en dan geef je het weer terug. Auntie Mame zei: "Het leven is een feestmaal" -- nou, ik heb mijn best gedaan. Ik heb mogen genieten van een gezonde eetlust, heb het leven geconsumeerd, maar de dood zal mij consumeren. Ik ga de grond in zoals ik ben en daar nodig ieder iedere microbe en 'detritus-er' en reducent uit om zich uit te leven -- ik denk dat ze me zeer smakelijk zullen vinden. (Gelach) Echt waar. Het beste aan mijn houding, denk ik, is dat hij echt is. Dat kun je zien. Je kunt het bekijken. Het gebeurt echt. Nou, misschien niet dat ik de gift verrijk, dat kan ik moeilijk beoordelen -- maar mijn leven is zeker verrijkt door andere mensen. Door TED, die me introduceerde bij een heel netwerk van mensen die mijn leven hebben verrijkt, zoals Tricia McGillis, de ontwerper van mijn website, die samenwerkt met mijn prachtige dochter om mijn website in iets om te toveren waar ik alleen nog een blog hoef te schrijven. Dan heb ik de executieve functies niet meer nodig ... Ha, ha, ha, ik win! (Gelach) En ik ben jullie zo dankbaar. Ik wil niet zeggen 'het publiek', want ik zie ons niet echt als twee afzonderlijke dingen. Dat zie ik dus weer in termen van kwantumfysica. En weet je, kwantumfysici weten niet precies wat er gebeurt wanneer een golf een deeltje wordt. Er zijn verschillende theorieën -- ineenstorten van de golffunctie, decoherentie -- maar over één ding zijn ze het eens: dat de realiteit tot stand komt door een interactie. (Met brekende stem) Dus jullie ook. En elk publiek dat ik ooit had, vroeger en nu. Heel erg bedankt dat jullie mijn leven tot realiteit brengen. (Applaus) Dank je. (Applaus) Dank je. (Applaus) Dank je. (Applaus) Dank je.