Elk land op Aarde is op dit moment het publiek onderwijs aan het hervormen. Er zijn twee redenen voor. De eerste is economisch. Mensen zijn op zoek naar manieren om onze kinderen op te leiden voor de economieën van de 21e eeuw. Hoe doen we dat? We kunnen niet anticiperen hoe de economie eruit zal zien op het einde van de volgende week, zoals recent duidelijk is geworden. Hoe doen we dat? De tweede reden is cultureel. Elk land op Aarde probeert uit te vissen hoe we kinderen opleiden zodat ze een gevoel hebben van een culturele identiteit, zodat we onze culturele genen van onze maatschappijen kunnen doorgeven én deel uitmaken van het proces van globalizering. Hoe maken we die cirkel rond? Het probleem is dat ze de toekomst proberen te ontmoeten door te doen wat ze in het verleden deden. Daarmee vervreemden ze miljoenen kinderen die schoolgaan zinloos vinden. Toen wij naar school gingen, hielden ze ons daar met een verhaal: als je hard werkte en goed je best deed en een diploma haalde, dan zou je een baan vinden. Onze kinderen geloven dat niet. Ze hebben gelijk. Het is goed om een diploma te hebben maar het is geen garantie meer. In het bijzonder als de weg ernaartoe de meeste dingen die belangrijk voor je zijn, marginaliseert. Sommige mensen willen de lat hoger leggen alsof dit een geweldig idee is. Echt waar? Ja, dat moeten we. Waarom zou je de lat lager leggen? Ik heb daarvoor nog geen overtuigend argument tegengekomen. Ik heb daarvoor nog geen overtuigend argument tegengekomen. Maar verhogen? Ja, dat moeten we doen. Het probleem is dat het huidige onderwijssysteem ontworpen en gestructureerd is voor een andere tijd. Het is bedacht in het intellectuele cultuur van de Verlichting. In de economische omstandigheden van de Industriële Revolutie. In de eerste helft van de 19e eeuw. was er geen publiek onderwijs. Niet echt. Je kon onderwezen worden door de Jezuïten als je geld had. Gemeenschappelijk onderwijs, betaald via belastingen, verplicht voor iedereen en gratis. Dat was een revoutionair idee. Veel mensen waren er tegen. Ze zeiden: "Het is niet mogelijk voor veel straatkinderen, arbeiderskinderen om te genieten van publiek onderwijs. Ze zijn niet in staat om te leren lezen en schrijven. Waarom zouden we er tijd aan besteden? Zo dachten ze erover. Een hele serie vooroordelen over de sociale structuur en de mogelijkheden. Het ontstond uit de economische van die tijd. Daardoor liep een intellectueel model van het brein dat essentieel was in het beeld van intelligentie in de Verlichting. Echte intelligentie bestaat uit de mogelijkheid om op een bepaalde manier te redeneren en de kennis van de originele klassieken. We namen dit aan als academische vaardigheid. Dat zit diep verankerd in de genen van het publieke onderwijs. Er zijn twee soorten mensen. Academisch en niet-academisch. Slimme mensen en niet-slimme mensen. Het gevolg is dat vele briljante mensen denken dat ze dat niet zijn. Ze worden beoordeeld op basis van een bepaald beeld van het verstand. We hebben deze twee pilaren: economisch en intellectueel. Mijn visie is dat dit model chaos veroorzaakte in de levens van vele mensen. Het was geweldig voor sommigen. Er waren mensen die hiervan profiteerden. De meesten echter niet. Ze leden eronder. Het is een moderne epidemie. Misplaatst en verzonnen. De ADHD-plaag. Ik heb een kaart die het voorkomen van ADHD in Amerika toont. Of de diagnose ADHD. Vergis je niet. Ik bedoel niet dat ADHD niet bestaat. Ik bedoel niet dat ADHD niet bestaat. Ik ben niet onderlegd om dat te beweren. Ik weet dat de overgrote meerderheid van psychologen en kinderartsen denken dat het bestaat. Maar er wordt nog over gediscusieerd. Ik weet wel dat het een epidemie is. Deze kinderen krijgen uit routine medicatie zoals bij ons onze amandelen werden uitgehaald. Op dezelfde grillige basis en dezelfde reden: medische mode. Onze kinderen leven in de meest intens stimulerende periode in de geschiedenis van de Aarde. Ze worden overstelpd met informatie en de roep om hun aandacht vanop elk platform, computers, iPhones, advertenties, en honderden televisiekanalen. We straffen hen omdat ze afgeleid zijn. Van wat? Saaie dingen. Voor het grootste gedeelte op school. Het lijkt mij dat dit niet helemaal een toeval is dat het voorkomen van ADHD gestegen is parallel met de groei van standaardtesten. Onze kinderen krijgen Rilatine en nog van die dingen. Dikwijls gevaarlijke medicijnen om hen te doen focussen en kalm te houden. Volgens deze kaart verhoogt de diagnose van ADHD naarmate je naar het oosten van het land gaat. Mensen beginnen hun interesse te verliezen in Oklahoma, ze kunnen niet meer goed denken in Arkansas, en tegen de tijd dat ze in Washington zijn, zijn ze het volledig kwijt. Er zijn verschillende redenen voor: het is een verzonnen epidemie. Kunsten en ik zeg dit niet alleen voor kunsten. Ik denk dat het ook geldt voor wetenschappen en wiskunde. Ik spreek over de kunst in het bijzonder Ik spreek over de kunst in het bijzonder omdat zij het slachtoffer zijn van de huidige mentaliteit. In het bijzonder. Kunsten, in het bijzonder de esthetische ervaring. Bij een esthetische ervaring zijn al je zintuigen op zijn scherpst. Als je aanwezig bent in het moment. Als je meetrilt met de opwinding van hetgeen je ervaart. Als je helemaal leeft. Verdoving sluit je zintuigen af en verdooft je voor hetgeen gebeurt. Veel medicijnen doen dat. We sturen onze kinderen verdoofd door het onderwijs. We sturen onze kinderen verdoofd door het onderwijs. We zouden net het tegendeel moeten doen. We moeten hen niet verdoven. We moeten hen wakker maken voor hetgeen ze in hen hebben. Ons model van onderwijs is gemodelleerd naar de interessen van de industrie en het beeld daarvan. Ik geef een paar voorbeelden. Scholen zijn nog altijd georganiseerd zoals een fabriek: belgerinkel, aparte gebouwen, gespecialiseerde aparte onderwerpen. We onderwijzen kinderen in groepen. We zetten hen samen per leeftijd. Waarom? Waarom veronderstellen we dat het belangrijkste dat kinderen gemeen hebben hun leeftijd is? Het is alsof het belangrijkste aan hen hun fabricagedatum is. Ik ken kinderen die veel beter presteren dan andere kinderen van dezelfde leeftijd en in andere vakken. Of op verschillende tijdstippen van de dag. Of beter in kleine groepen dan in grote. Of soms willen ze alleen zijn. Als je geïnteresseerd bent in het leermodel start je niet met een productielijn-mentaliteit. Het gaat meer en meer over conformatie. Het gaat meer en meer over conformatie. Als je kijkt naar standaardtesten en gestandaardiseerde leerprogramma's, gaat het over standaardisering. Ik denk dat we net het tegenovergestelde moeten doen. Dat bedoel ik met het paradigma veranderen. Recent werd een groot onderzoek gedaan over divergent denken. Enkele jaren geleden werd het gepuliceerd. divergent denken is niet hetzelfde als creativiteit ik zie creativiteit als het hebben van originele ideeën met waarde. Divergent denken is niet hetzelfde. Het is een essentiële vaardigheid voor creativiteit: de mogelijkheid om talrijke antwoorden op een vraag te bedenken. Veel verschillende manieren om een vraag te interpreteren om, zoals De Bono het uitdrukt, lateraal te kunnen denken, niet slechts lineair of convergent te denken. Meerdere antwoorden zien. Er bestaan mogelijkheden om dit te toetsen bijvoorbeeld vraag aan mensen: wat kun je allemaal doen met een paperclip? Routinevragen. De meeste mensen komen met 10 of 15 antwoorden. Mensen die hier erg goed in zijn, bedenken wel 200 antwoorden. Ze vragen zich af: kan de paperclip ook 60m hoog zijn en uit schuimrubber bestaan? Moet het werkelijk een gewone paperclip zijn? Er bestaan testen voor. 1500 mensen deden deze test in een boek Breakpoint & Beyond. De test liep als volgt: als je boven een bepaald niveau scoorde, werd je gezien als een genie in divergent denken Oké? Ik vraag aan jullie welk percentage van de 1500 deelnemers scoorde op het geniale niveau van divergent denken? Belangrijk om weten: het waren peuters. Wat denk je? Welk percentage was geniaal? 80%? 80%. Oké. 98% van de peuters bleek geniaal. Het ging om een langdurende test, Het ging om een langdurende test, waarin ze dezelfde kinderen vijf jaar later nog eens testten op de leeftijd van 8 tot 10 jaar. Wat denk je dat de uitslag was? Inderdaad 50%? 5 jaar later werden ze opnieuw getest op de leeftijd van 13 tot 15 jaar Je voelt het al aankomen? Dit vertelt een interessant verhaal. Je zou immers veronderstellen dat het divergent denken toeneemt. Eerst ben je er niet echt goed in, naarmate je ouder wordt, wordt je beter. Dit laat ons twee dingen zien: iedereen heeft deze vaardigheid in huis. En deze vaardigheid verslechtert naarmate we opgroeien Er gebeurden een hoop dingen met deze kinderen. Veel Een van de meest cruciale aspecten, daar ben ik van overtuigd: ze werden geschoold. Ze brengen 10 jaar op school door en worden voorgekauwd dat er één antwoord is en het staat achterin het boek. Je mag niet gaan kijken en je mag ook niet overschrijven, want dat is spieken Buiten de schoolomgeving wordt dit samenwerken genoemd maar niet binnen de scholen. Het is niet zo omdat docenten dat willen. Het gebeurt gewoon op die manier. Het zit in het onderwijs ingebakken. We moeten anders gaan denken over menselijke capaciteiten. We moeten de tweedeling academisch/niet academisch loslaten abstract/theoretisch beroepsonderwijs. Deze tweedelingen zien voor wat ze zijn: mythes. Dan moeten we beseffen dat écht leren in groepen gebeurt. Samenwerking is de kern van groei. Als we mensen individualiseren, ze opdelen en apart beoordelen, creëren we een bepaald onderscheid tussen hen en de natuurlijke leeromgeving en tenslotte draait het vooral om de cultuur van onze instituten, hun gewoontes en de omgeving waarin ze zich bevinden