Κάθε χώρα του πλανήτη, αυτή τη στιγμή

προχωρά σε εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις

Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό.

Ο πρώτος είναι οικονομικός.

Προσπαθούμε να βρούμε

πώς θα μορφώσουμε τα παιδιά μας

ώστε να αποκτήσουν θέση στις οικονομίες του 21ου αιώνα,

Πώς θα το πετύχουμε αυτό;

Δεδομένου ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε

την κατάσταση της οικονομίας

στο τέλος της επόμενης εβδομάδας,

όπως φαινεται απο την πρόσφατη κρίση.

Πώς θα το κάνουμε αυτό;

Ο δεύτερος λόγος είναι πολιτισμικός.

Όλες οι χώρες του κόσμου προσπαθούνε να βρούνε τον τρόπο

να μορφώσουμε τα παιδιά μας

ώστε να έχουν αίσθηση της πολιτιστικής μας ταυτότητας

έτσι ώστε εμείς

να μπορέσουμε να τους μεταδώσουμε τα πολιτιστικά γονίδια των κοινωνιών μας

ενώ ταυτόχρονα μετέχεις στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης.

Πώς τετραγωνίζεις αυτό τον κύκλο;

Το πρόβλημα είναι ότι προσπαθούν να ανταποκριθούν στο μέλλον

κάνοντας ό, τι έκαναν στο παρελθόν.

Εν τω μεταξύ αποξενώνουν εκατομμύρια παιδιά

τα οποία δε βλέπουν κανένα λόγο για να πηγαίνουν στο σχολείο.

Όταν εμείς πηγαίναμε σχολείο,

μας κρατούσαν εκεί με το επιχείρημα

οτι εάν δουλέψεις σκληρά και καταφέρεις

να πάρεις ένα πτυχίο

θα βρεις δουλειά.

Τα παιδιά μας δεν το πιστεύουν αυτό.

Και εδώ που τα λέμε δεν έχουν άδικο.

Καλύτερα να έχεις ένα πτυχίο απο το να μην έχεις καθόλου

Αλλά αυτό δεν είναι μια εγγύηση πια.

Ιδιαίτερα αν αυτό περιθωριοποιεί

τα πράγματα που πιστεύεις ότι είναι σημαντικά για εσένα.

Κάποιοι λένε ότι χρειάζεται να ανεβάσουμε τον πήχη

σαν να πρόκειται για ένα επίτευγμα.

Πραγματικά; ...ναι, θα έπρεπε.

Γιατί να τον χαμηλώσουμε;

Δεν βρίσκω κάποιο επιχείρημα που

να με πείθει για το αντίθετο.

Να τον ανεβάσουμε; Βεβαίως, να τον ανεβάσουμε.

Το πρόβλημα είναι

ότι το ισχύον σύστημα της εκπαίδευσης

έχει σχεδιασθεί και δομηθεί

για μια άλλη εποχή.

Η σύλληψη αυτής της ιδέας έγινε

στο πνεύμα και τη λογική του Διαφωτισμού

Και τις οικονομικές συνθήκες

της βιομηχανικής επανάστασης.

Πριν από τα μέσα του 19ου αιώνα,

δεν υπήρχαν συστήματα δημόσιας εκπαίδευσης.

Όχι απόλυτα.

Θα μπορούσες μορφώθείς από τους Ιησουίτες μοναχούς

Αν είχες τα χρήματα.

Αλλά δημόσια εκπαίδευση χρηματοδοτούμενη από φόρους,

υποχρεωτική για όλους,

και παρεχόμενη δωρεάν.

Αυτή ήταν μια επαναστατική ιδέα!

Και πολλοι αντιτάχθηκαν σε αυτή.

Είπαν

Δεν είναι δυνατό τα παιδιά του δρόμου,

της εργατικής τάξης

να επωφελούνται από δημόσια εκπαίδευση.

Είναι ανίκανοι να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν

Γιατί να χάνουμε το χρόνο μας με αυτό;

Έτσι, όλα κατα κάποιο τρόπο εντάχθηκαν σ' αυτό

Μια ολόκληρη σειρά θεωριών

σχετικά με την κοινωνική δομή και ικανότητα

Καθοδηγούμενο από την οικονομική επιτακτική ανάγκη της εποχής.

Αλλά εξετάζωντας το,

πιστεύω ότι ήταν ένα διανοητικό μοντέλο.

Το οποίο ήταν ουσιαστικά

η αντίληψη του Διαφωτισμού για την εφυΐα του ανθρώπου.

Ότι η πραγματική εφυΐα συνίσταται στην

ικανότητα ορισμένου τύπου επαγωγικής λογικής,

και γνώση των κλασσικών αρχικά,

είναι αυτό που καταλήξαμε να θεωρούμε ακαδημαϊκή ικανότητα.

Και αυτό πλέον βρίσκεται βαθιά στα γονίδια της δημόσιας εκπαίδευσης

Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων.

Ακαδημαϊκοί και μη ακαδημαϊκοί

Έξυπνοι άνθρωποι και μη-έξυπνοι άνθρωποι.

Και η συνέπεια αυτού είναι

ότι πολλοί λαμπροί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν είναι έξυπνοι.

Διότι αυτοί κρίθηκαν

κάτω από αυτό το σκεπτικό.

Έτσι, έχουμε δύο πυλώνες

Τον Οικονομικό και τον Διανοητικό

Και η άποψή μου είναι

ότι το πρότυπο αυτό έχει προκαλέσει χάος

σε πολλές ανθρώπινες ζωές

Ήταν υπέροχο για ορισμένους.

Υπήρξαν άνθρωποι

που ωφελήθηκαν εξαιρετικά από αυτό.

Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι, όχι.

Αντιθέτως υπέφεραν από αυτό.

Αυτή είναι η σύγχρονη επιδημία.

Και είναι τόσο λανθασμένη

όσο και ανυπόστατο.

Είναι η μάστιγα του ΔΕΠΥ (ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ-ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ)

Αυτός είναι ένας χάρτης απόδοσης του ΔΕΠΥ στην Αμερική.

Ή της συνταγογράφησης για ΔΕΠΥ.

Μην με παρεξηγήσετε.

Δεν λέω ότι δεν υπάρχει

"Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα"

Δεν είμαι αρμόδιος για να πω αν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Γνωρίζω ότι μια μεγάλη πλειοψηφία

ψυχολόγων και παιδιάτρων

πιστεύουν ότι υπάρχει.

Αλλά υπάρχουν ακόμα αντιπαραθέσεις σε αυτό το θέμα.

Αυτό που ξέρω εγώ είναι το γεγονός

ότι δεν είναι μια επιδημία.

Σ'αυτά τα παιδιά χορηγηγείται ιατρική αγωγή τόσο απλά

όσο απλά έβγαζαν σε εμάς τις αμυγδαλές.

Στην ίδια φαντασιόπληκτη βάση

και στην ίδια λογική, ιατρική μόδας.

Τα παιδιά μας ζουν

στην περίοδο με τα πιο έντονα ερεθίσματα

στην ιστορία της γης.

Βομβαρδίζονται ακατάπαυστα με πληροφορίες

και η προσοχή τους αναλώνεται σε ηλεκτρονικά συστήματα

υπολογιστές,

iPhones,

διαφημιστικές πινακίδες,

εκατοντάδες τηλεοπτικά κανάλια.

Και εμείς τώρα τα τιμωρούμε

για έλλειψη συγκέντρωσης

Από τι;

Από βαρετά πράγματα.

απο το σχολείο, κατά κύριο λόγο.

Μου φαίνεται ότι δεν είναι απολύτως σύμπτωση

ότι οι περιπτώσεις του ΔΕΠΥ έχουν αυξηθεί

ταυτόχρονα με την αύξηση των προτύπων των σχολικών τεστ.

Σήμερα χορηγείται σ' αυτά τα παιδιά

Ritilin και Adderall και άλλα τέτοιου είδους πράγματα,

συνήθως αρκετά επικίνδυνα φάρμακα

για να επικεντρωθούν και να ηρεμήσουν.

Αλλά σύμφωνα με αυτό, η Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής

αυξάνει όσο ταξιδεύουμε ανατολικά στις Η.Π.Α.

Οι άνθρωποι χάνουν το ενδιαφέρον τους στην Οκλαχόμα,

δυσκολεύονται να σκεφθούν λογικά στον Αρκάνσας,

και από τη στιγμή που φθάνουν στην Ουάσιγκτον

τα έχουν χάσει τελείως.

Και υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό, πιστεύω.

Είναι μια φανταστική επιδημία.

Αν το σκεφτείτε, οι Τέχνες,

και δεν λέω οτι είναι αποκλειστικά οι Τέχνες.

Πιστεύω ότι ισχύει επίσης για την Επιστήμη

και τα Μαθηματικά.

Επιτρέψτε μου όμως να

πω ιδίως για τις Τέχνες

επειδή αυτή τη στιγμή είναι τα θύματα αυτής της νοοτροπίας.

Ειδικά αυτές.

Οι τέχνες,

ειδικότερα απευθύνουν την ιδέα της αισθητικής εμπειρίας.

Αισθητική είναι η εμπειρία

κατά την οποία οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο αποκορύφωμά τους.

Όταν είσαι παρόν εκείνη τη στιγμή,

Όταν εκδηλώνεις τον ενθουσιασμό

αυτού που βιώνεις.

Όταν είσαι απολύτως Ζωντανός!

Αν αισθητική είναι όταν απενεργοποιείς τις αισθήσεις σου

και δεν αντιδράς σε αυτό όσα συμβαίνουν.

Και αυτό κάνουν πολλά από αυτά τα φάρμακα.

Περνάμε τα παιδιά μας απο την εκπαίδευση

αναισθητοποιώντας τα!

Και πιστεύω ότι θα έπρεπε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο.

Δε θα έπρεπε να τα κοιμίζουμε

Θα έπρεπε να τα ξυπνάμε

να βγάλουν αυτό που πραγματικά κρύβεται μέσα τους.

Αλλα το μοντέλο που έχουμε είναι αυτό.

Πιστεύω ότι έχουμε ένα σύστημα εκπαίδευσης

που έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με τα συμφέροντα της βιομηχανίας

και την εικόνας αυτής.

Θα σας δώσω ένα-δύο παραδείγματα.

Τα σχολεία είναι

ακόμη λίγο πολύ οργανωμένα σε γραμμές παραγωγής.

Έτσι, γίνεται κλήση με κουδούνια,

σε ξεχωριστές εγκαταστάσεις,

εξειδικευμένες σε ξεχωριστά θέματα.

Εξακολουθούμε να μορφώνουμε τα παιδιά μας σε παρτίδες

Τα κατανέμουμε στο σύστημα σύμφωνα με ηλικιακές ομάδες.

Γιατί να το κάνουμε αυτό;

Γιατί υπάρχει αυτή η θεωρία που λέει οτι

το πιο σημαντικό πράγμα έχουν κοινό τα παιδιά

είναι το πόσο χρονών είναι.

Είναι, λες και το πιο σημαντικό πράγμα για τα παιδιά

να είναι την ημερομηνία κατασκευής τους.

Βέβαια, γνωρίζω ότι παιδιά που είναι πολύ καλύτερα από άλλα

της ίδιας ηλικίας σε διάφορες ασκήσεις

ή σε διαφορετικές ώρες της ημέρας.

ή καλύτερα σε μικρότερες ομάδες αντί σε μεγάλες.

ή μερικές φορές θέλουν να είναι μόνα τους.

Αν σας ενδιαφέρει το μοντέλο εκμάθησης,

μην ξεκινάτε με τη νοοτροπία της γραμμής παραγωγής.

Στην ουσία πρόκειται για "Συμμόρφωση"

και αυξάνεται συνεχώς

αν κοιτάξουμε την αύξηση των τυποποιημένων σχολικών τεστ,

των τυποποιημένων προγραμμάτων σπουδών

και ότι έχει να κάνει με την "Τυποποίηση"

Πιστεύω ότι πρέπει να πάμε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Αυτό εννοώ, με το "Αλλάζοντας το πρότυπο".

Υπάρχει μια μεγάλη μελέτη που έγινε πρόσφατα,

σχετικά με την αποκλίνουσα σκέψη,

δημοσιευμένη πριν από δύο χρόνια,

Η αποκλίνουσα σκέψη δεν είναι το ίδιο πράγμα με τη δημιουργικότητα.

Ορίζω τη δημιουργικότητα

ως τη διαδικασία δημιουργίας πρωτότυπων ιδεών,

που έχουν αξία.

Η αποκλίνουσα σκέψη δεν είναι συνώνυμο.

Αλλά είναι μια ουσιαστική ικανότητά για τη δημιουργικότητα.

Είναι η δυνατότητα

για να βλέπεις πολλές πιθανές απαντήσεις για μια ερώτηση.

Πολλούς πιθανούς τρόπους για να ερμηνεύσεις μια ερώτηση.

Να σκεφτόμαστε "πλαγίως", όπως το ονόμασε ο Edward de Bono,

Να σκεφτόμαστε όχι μόνο με γραμμικούς ή συγκλίνοντες τρόπους,

να βλέπεις πολλές απαντήσεις, όχι μόνο μία.

Εννοώ, υπάρχουν τεστ για το σκοπό αυτό.

Ένα καλό τέστ θα ήταν

να ρωτήσουμε τον κόσμο να πει

Πόσες χρήσεις μπορείτε να φανταστείτε για ένα συνδετήρα;

Συνήθεις ερωτήσεις.

Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να καταλήξουμε σε 10 ή 15.

Άτομα που είναι καλοί σε αυτό μπορεί να σκεφθούν 200.

Και το κάνουν αυτό, λέγοντας:

θα μπορούσε ο συνδετήρας να έχει ύψος 7-8 μέτρα

και να είναι κατασκευασμένο από αφρώδες ελαστικό;

Πρέπει ο συνδετήρας, να είναι όπως τον ξέρουμε, Jim;

Τώρα υπάρχουν τεστ για το σκοπό αυτό.

Τα έδωσαν σε 1500 άτομα

σε ένα βιβλίο που ονομάζεται "Το τέρμα & πέραν απ'αυτό",

και σύμφωνα με το πρωτόκολλο του τεστ,

άν το σκόρ σου είναι πάνω από ένα ορισμένο επίπεδο,

θεωρείσαι ιδιοφυία της αποκλίνουσας σκέψης.

εντάξει;

Έτσι, η ερώτησή μου προς εσάς είναι:

Ποιο είναι το ποσοστό των 1500 ανθρώπων που έκαναν το τεστ

που βαθμολογήθηκ ώς ιδιοφυίες της αποκλίνουσας σκέψης;

Και θα πρέπει να γνωρίζετε ένα ακόμα πράγμα σχετικά με αυτό.

Αυτοί οι άνθρωποι ήταν παιδιά νηπιαγωγείου.

Λοιπόν τι λέτε;

Τι ποσοστό ιδιοφυίας έβγαλαν;

80%; Ευχαριστούμε.

80%. ε;

98%.

Τώρα το πράγμα σχετικά με αυτό ήταν ότι

ήταν μία έρευνα διαρκείας.

Έτσι επανεξέτασαν τα ίδια αυτά παιδιά 5 χρόνια αργότερα.

Σε ηλικία 8 έως 10.

Τι πιστεύετε; 50%;

Τα επανεξέτασαν ξανάι 5 χρόνια αργότερα.

Σε ηλικία 13 έως 15.

Μπορείτε να δείτε μια τάση εδώ, έτσι;

Αυτό μας λέει μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

Επειδή θα φανταζόσασταν το τεστ να έχει αντίθετη εξέλιξη, έτσι δεν είναι;

Το ξεκίνημα σου να μην είναι πολύ καλό

αλλά να γίνεσαι καλύτερος μεγαλόνωντας

Αλλά αυτό δείχνει δύο πράγματα.

Ένα είναι, οτι εμείς όλοι έχουμε αυτή την ικανότητα.

και δύο, οτι αυτό ως επί το πλείστον ελλατώνεται.

Και τώρα πολλά πράγματα

έχουν συμβεί σ' αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας.

Πολλά

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που τους συμβαίνουν

Είμαι πεπεισμένος ότι πλέον

έχουν γίνει μορφωμένοι άνθρωποι.

Πέρασαν δέκα χρόνια στο σχολείο

μαθαίνοντας οτι υπάρχει Μια απάντηση

και βρίσκεται στο πίσω μέρος του βιβλίου.

Και μην κοιτάξεις

Και μην αντιγράψεις

Επειδή αυτό είναι απάτη.

Εννοώ, οτι έξω από τα σχολεία

αυτό ονομάζεται συνεργασία.

όχι όμως μέσα σε σχολεία.

Δεν είναι έτσι επειδή έτσι θέλουν οι καθηγητές

απλά έτσι είναι τα πράγματα

είναι στο γονίδιο της εκπαίδευσης.

Θα πρέπει να σκεφθούμε διαφορετικά για την ανθρώπινη ικανότητα

Θα πρέπει να ξεπεράσουμε αυτήν την παλαιά άποψη του

ακαδημαϊκού, μη ακαδημαϊκού,

αφηρημένου, θεωρητικού

επαγγελματικού.

Και να δούμε αυτό που πραγματικά είναι.

Ένας μύθος.

Δεύτερον, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι

πιο σημαντική εκμάθηση πετυχένεται σε ομάδες

Ότι η συνεργασία είναι η ουσία της ανάπτυξης.

Αν απομονώνουμε τους ανθρώπους και τους χωρίζουμε

και τους αξιολογούμε ξεχωριστά,

δημιουργούμε ένα είδος διαχωρισμού

μεταξύ αυτών και του φυσικού περιβάλλοντος εκμάθησης τους.

Και τρίτον,

αφορά σημαντικά την κουλτούρα των θεσμών,

τις συνήθειες τους

και του περιβάλλοντος που καταλαμβάνουν.